Δεν είχα καμία όρεξη να γράψω τίποτε για του Μουντιαλ. Απο την μία το έχουμε παραχέσει με την πολιτικοποιηση των πάντων, απο την αλλη οι όψιμοι ποδοσφαιρόφιλοι και "αγνοί λάτρεις της μπάλας" μου γυρίζουν τ΄άντερα μιας και δεν μπορεί οι μισοί βραζιλιάνοι ξαφνικά να είναι μαλάκες, έτσι δεν είναι; Τέλος πάντων και με τους Ολυμπιακούς τους δικούς μας τα ίδια έγιναν (αν και εκεί λέγεται πως έγιναν χειρότερα) και όσο και αν οι Ολυμπιακοί του 2004 ήταν (;) "κερδοφόροι" δεν παύει κανείς να σκέπτεται πως αν τόσα λεφτα είχαν πέσει σε υποδομές ή/και παραγωγή τώρα ίσως να μην είχαμε τόσα προβλήματα σαν χώρα (απο την άλλη με κυβερνησεις Σημίτη-Καραμανλή-Παπανδρέου θεωρώ πως νομοτελειακά πάλι σκατά θα τα κάναμε, οπότε τουλάχιστον μας έμειναν οι ολυμπιακοί αντί να τα κάνει όλα ο Λιάπης εξοχικά και έξοδα διακοπών).
Επανέρχομαι λοιπον και λέω πως βασικά δεν είχα και μεγάλη όρεξη να γράψω κάτι. Αιτία που εκμεταλεύτηκα το γεγονός πως ξύπνησα αχάραγα και άρχισα να γράφω με...έμπνευση ειναι οι μαλακίες που διάβασα πρωινιάτικα, οι μαλακίες που γράφει ο κάθε ξερόλας παντογνωσιολόγος στο νετ (facebook αυτη η μάστιγα), οπότε την όγδοη φορά που διάβασα πως μας έκαψε ο (χτες εξαιρετικός) Κατσουράνης αποφάσισα να γράψω ένα μνημείο αντικειμενικής κριτικής και θαψίματος γι αυτήν την εθνική μας ομάδα - και να πολιτικολογήσω και λιγο να είμαστε και εντός κλίματος του blog, που ξέρεις. Σε μια χώρα που οι μισοί πιστεύουν πως για όλα φταίνε οι Εβραίοι, οι άλλοι μισοί λένε πως φταίνε οι κομμουνιστές, σχεδόν όλοι μαζί πιστεύουν πως μας ψεκάζουν με πουστίνη, ενώ τα ρέστα εχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στον Σώρα και τη ΧΑ, το να βρίζουν έναν παίχτη με θετική συμβολή στο μάτς ειναι στην χειρότερη πταίσμα. Έτσι και αλλιώς ο Κατσουράνης και ο κάθε Κατσουράνης πληρώνεται (και) για να ακουει χριστοπαναγίες. Εμείς τι κάνουμε ρε παλικάρι.
Αρχικά να πω το γενικό πλάνο: Η εθνική ομάδα του Σάντος παίζει κλάσεις ανώτερο ποδόσφαιρο απο αυτην του Ρεχάγκελζζζζζζζζζζζζζ. Δεν το συζητάμε καν. Εχτές αλλά και στους προηγούμενους αγώνες έκανε πχ περισσότερες ευκαιρίες, πιθανόν και σε κάθε αγώνα ξεχωριστά απ΄ότι η εθνική του 2004 σε όλο το τότε Euro. Οι διαφορές ειναι πως το 2004 ο Καραγκούνης ήταν 10 χρόνια νεότερος και είχε τα πνευμόνια να κουβαλάει την μπάλα συνέχεια και πως τότε είχαμε τον Τσιάρτα και παρακαλάγαμε να γίνει κανα κορνερ η φάουλ να καθαρίσουμε. Πέραν τούτου, αλλά και της εξαιρετικής φυσικής κατάστασης (αλλά και των cojones του Ζαγοράκη) ουδέν. Στην 11άδα του 2004 υπήρχαν με το ζόρι 3 παίχτες που ήξεραν να κοντρολάρουν (οι εξής ένας, ο Τσιάρτας). Υπήρχαν 3 παίχτες που ήξεραν να σεντράρουν (πετυχημένα, γιατί απο τυφλές γιόμες και καμινάδες ήμασταν και ήμαστε οκ), οι οποίοι ήταν και πάλι μάλλον μόνο ο Τσιάρτας. Ενω όσο να ΄ναι τούτη η εθνική ομάδα κατεβαίνει και έχει ρε παιδί μου ένα πλάνο πέρα απο το "θα γίνει τουρλουμπούκι, ορματε μπροστά, κυνηγήστε στημένο, εκτελεί ο Τσιάρτας, Χαριστέα πηδα"
Πλάνο ειδικότερο. Χτες.
Κατ΄αρχής συγχαρητήρια στον Κόστα Ρίκα που άντεξε, έδωσε σώμα και ψυχή στο γήπεδο, έπαιζε για μία ώρα με παίχτη λιγότερο (οταν το έκανε η Ελλάδα είχαμε την αθάνατη ελληνική ψυχή, τώρα δεν κατάλαβα γιατί το παίζουμε υπεράνω και έτσι. Αυτό έλειπε ρε μπουζούκια να μην είχαμε παραπάνω κατοχή με παίχτη παραπάνω και κυνηγώντας το σκορ), στο τέλος παραλίγο να μας κάνει την κηδεία, και τέλος πάντων δεν ντράπηκε όταν χρειάστηκε να παίξει για 50 (;) λεπτά σαν την Ελλάδα του 2004 (ολοι πισωωωωωωω, μέχρι το παρά δύο).
Ας μην γελιόμαστε και η εθνική Ελλάδας έδωσε μαθήματα χαρακτήρα, ακόμα και αν την έπιασε μια (δικαιολογημένη) φουρτούνα στο β ημίχρονο μιας και ο Καρνέζης θέλει εκτέλεση, κάψιμο, τουφεκισμό, κρεμάλα εεεεεε όσο να ΄ναι μπράβο δεν θα του ΄λεγα.
Πλάνο ειδικότατο. Τί είδε ο εξωγήινος
Από την στιγμή που οι γνώσεις μου στο ποδόσφαιρο δεν ειναι και ουάου (ενώ κάτι άλλοι ....χμμμ) θα μου επιτρέψετε να μην κριτικάρω τους παίχτες της Κόστα Ρίκα μιας και τους πιο πολλούς του έβλεπα για πρώτη φορά, και φυσικό ειναι να μπερδεύομαι. Μείνετε στην γενική εντύπωση που έχω γράψει πιο πάνω. Μιλάμε για ομάδα με cojones, αν και τελικά την είχαμε (και στο 11 vs 11), κάτι το οποίο μόνο καλο ειναι για την δικιά μας συνέχεια.
Οπότε πάμε στους Έλληνες παίχτες και στον Σάντος.
Καρνέζης: Όξω! Τετοιο γκολ, τέτοια απάθεια, τέτοιο βλέμμα κοιμισμένης αγελάδας στα γκολπόστ δεν δικαιολογείται σε αυτό το επίπεδο. Ναι οκ, η μπάλα πήγε κολλητά στο δοκάρι, ναι οκ, φαινόταν ότι ίσως πήγαινε έξω, ναι οκ είχε να του ρίξει κάποιος σουτ μισό ημίχρονο, αλλά ρε συ. Ρε συ! Ρε συ! πηδα λίγο προς την γωνία σου έτσι για τα προσχήματα ρε τεμπέλαρε! Εδω άλλοι τερματοφύλακες βλέπουν την μπάλα να βγαίνει σίγουρα 2-3 μέτρα εκτός και πάλι τρέχουνε για το φόβο των Ιουδαίων, τι στυλάκι αρχοντιάς ήταν αυτό;
Κοίτα γκολ που έπνιξε ο *****
Παραπέρα δεν ενέπνεε καμία εμπιστοσύνη ούτε και στη διαδικασία πέναλτι που σου έδινε την εντύπωση πως είχε προαποφασίσει πως θα τα φάει. Είχε προαποφασίσει που θα βουτήξει ασχέτως παίχτη, σουτ, ώρας και χρόνου. Και είχε προαποφασίσει πως μόνο αν η μπάλα σκάσει πάνω του, ακριβώς πάνω του όμως, θα την αποκρούσει. Ειναι παρεμπιπτόντως αστεία η επιμονή των τερματοφυλάκων να "διαλέγουν μεριά" όταν το επίπεδο των εκτελεστών είναι τοσο χαμηλό. Αν χτες δεν κουνιόταν καθόλου θα έπιανε τουλάχιστον 2 τεμάχια μιας και τόσα (ή 3;) πήγαν ακριβώς στο κέντρο της εστίας του. Απεναντίας μάντεψε σωστά μία φορά στις 5, και ακόμα και τότε δεν έπιασε την μπάλα.
Χολέμπας: Παγκόσμια κλάση. Αυτό ειδικά δεν το περίμενα. Ρε σε τέτοια κυριαρχία στα μπακ, είχα να δω απο τον ....Ρομπέρτο Κάρλος (με χειρότερο σουτ, αλλά καλύτερη πάσα). Ποδοσφαιρική μαγκιά σε κάθε κίνηση, σωστές τρίπλες (χωρις καταχρήσεις δηλαδή), πνευμόνια, έβλεπε γήπεδο, σωστές πάσες. Εντυπωσιακός. Θύμα της τρικυμίας εν κρανίω που έπιασε σχεδόν όλη την υπόλοιπη ομάδα στο β ημίχρονο μιας και ενώ γαμούσαμε απο αριστερά αποφασίστηκε πως η δεξιά ειναι η καλή πλευρά μας. Μόνο ο Καραγκούνης και ο Σαμαράς προσπαθούσαν σταθερά να τον βρουν, και όταν το κατάφερναν η ομάδα πέταγε.
Τοροσίδης: Αμυντικά πρέπει να έκανε συνολικά μία μαλακία σε όλο τον αγώνα. Εξαιρετικός δηλαδή. Επιθετικά, αφου ήταν απαραίτητο να προωθηθεί από το γκολ της Κοστα Ρίκα και μετά ανάθεμα και αν έκανε μια σωστή ενέργεια. Δεν νομίζω να έβγαλε ούτε μια σωστή πάσα σε απόσταση μεγαλύτερη των πέντε μέτρων σε όλο τον αγώνα.
Παπασταθόπουλος: Πολύ καλος, με αντοχές, έβαλε και το γκολάκι (γι αυτό που φάγαμε έτσι και αλλιώς άλλος λούζεται την ευθύνη). Κλασικά πράγματα.
Καραγκούνης: Αναμφισβήτητα ο παίχτης με το υψηλότερο ποδοσφαιρικό iq στον αγώνα. Και όταν χρειάστηκε είχε το iq να οπισθοχωρήσει ο ίδιος δίνοντας χώρο σε παιδιά με πιο νέα πνευμόνια. Παρόλα αυτά έβλεπε συνέχεια γήπεδο, καθοδηγούσε τους μικρούς και ποτέ δεν τα παράτησε. Πολύ καλή τελευταία εμφάνιση, ομαδική και ουσιώδης. Ε, τώρα τι να κάνουμε που ο πανδαμάτωρ χρόνος δεν του επιτρέπει πια να κουβαλάει την μπάλα συνέχεια, να κερδίζει χρόνο για την ομάδα και να ρίχνει 62 τούμπες σε κάθε αγώνα;
Μανωλάς: Εξαιρετικός. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο.
Σάμαρης: Πολύ καλός όσο έπαιξε, μετά το πρώτο τέταρτο δηλαδής και μέχρι να γίνει αλλαγή. Τον έφαγε η έμπνευση του Σάντος. Κατ΄εμέ η πρώτη αλλαγή έπρεπε να ειναι, από το πρώτο κιόλας ημίχρονο, ο Χριστοδουλόπουλος.
Μανιάτης: Αρκετά καλός, είχε άχαρο ρόλο (αυτός και ο Καραγκούνης) στην μεσαία γραμμή μιας και παίζανε με υπερπλυθησμό αντιπάλων καθώς εμείς είχαμε φορτώσει τα πλάγια.
Χριστοδουλόπουλος: Εδώ θα αρχίσουμε να τσακωνόμαστε. Στο πρώτο ημίχρονο ήταν παντελώς αρνητικός. Εκτος τόπου και κυρίως εκτός χρόνου. Αργούσε να πασάρει, κοίταζε πρώτα την τρίπλα, μετά το σουτ και μετά την πάσα, αν του είχε μεινει η μπάλα στα ποδια δηλαδής (που δεν του έμενε). Οι σέντρες του ήταν απαράδεκτες. Επιπέδου γ΄δημοτικού και βγάλε. Στο β΄ημιχρόνιο έβγαλε αντοχές, πνευμόνια και ....τρίπλες και αποφασίστηκε (;) πως αυτός και ο Τοροσίδης, η δεξιά γραμμή δηλαδή, ειναι το ...μέλλον μας. Οπότε είχαμε σε δυο-τρεις φάσεις καρμπόν να γίνεται ένα τουρλουμπουκι δεξια ελέω Τοροσίδη, να φτάνει η μπαλα με τα χιλια ζόρια στον Λάζαρο (καμία σχέση δηλ με την άνεση που είχε η αντίθετη πτέρυγα), ο Λάζαρος να περνάει 3 αντίπαλους σαν σταματημένους και να κάνει μετά σέντρα-πάσα λουκούμι στον πρώτο αμυντικό της Κοστα Ρικα. Λες και μετά από τις τρίπλες έμενε απο καύσιμα. Η πρώτη φορά που αυτό απέδωσε ήταν (....αν θυμάμαι καλά) στο ....87', δηλαδή σπαταλήσαμε σε τέτοιες προσπάθειες πρακτικά ένα ολόκληρο ημίχρονο. Και στην παράταση τα ίδια. Εντυπωσιακός τριπλερ, απαίσιος πασέρ. Στον Ολυμπιακό και γρήγορα!!!
Σαλπιγγίδης: Όσο έπαιξε ήταν πολύ καλός και φιλότιμος, συγκινητικός θα έλεγα μιας και δεν δίσταζε να καεί μαρκάροντας ή γυρίζοντας πίσω και ξανά μανά τρέχοντας μπροστά. Αν έμενε μέχρι τέλους, πιστεύω πως θα έκανε περισσότερα απ΄ότι ο Μήτρογλου και ο Γκέκας μαζί.
Σαμαράς: Εξαιρετικός. Όχι τόσο για τις ατομικές του προσπάθειες, όσο για την σιγουριά, την ηρεμία και την καθοδήγηση που έδινε στην ομάδα. Ειδικά όταν γύρισε λίγο πιο πίσω και υπερφορτώθηκε η αριστερή μας μεριά ήταν ουσιαστικότατος. Μπορεί να μην έκανε τις τρίπλες του Χριστοδουλόπουλου, άλλά αν ρωτήσεις τους Κοσταρικανούς ποιον φοβήθηκαν πιο πολύ χτες θα σου πουν τον Χολέμπα και αυτόν, και αυτόν κυρίως διότι είχε δει τι έκανε ο Χολέμπας και τον "τάιζε" συνέχεια. Α, και το γκολ ξεκινάει απο δική του πάσα αν θυμάμαι καλά.
Μήτρογλου: Μέτριος προς το κακό. Μπορούσε να γίνει ήρωας στο τέλος, αλλά δεν.... Τέλος παντων αυτή η δόση καγκουριάς από την άνω Γκατζουρία είχε το φοκλορ πραγματάκι της, να χαρούν κι οι ΕΛ κλαρινογαμπροί αλλά από ουσία μηδέν. Κακώς, κάκιστα άλλαξε τους παίχτες περιοχής ο Σάντος, ενώ το πρόβλημά μας ήταν η τροφοδοσία τους. Κρίνοντας πλεον εκ του ασφαλους, λέω ότι θα μπορούσε να βάλει πιο μέσα τον Σαλπι, πιο πίσω τον Σαμαρά όπως και έκανε προς το τέλος και ίσως να βάλει τον Μήτρογλου δίπλα στον Σαλπιγγίδη, ένα πιο κλασικό 4-4-2 δηλαδής με τα μπακ να πρωωθούνται όταν είμαστε στην επίθεση, αλλά όποιος είναι έξω από το χορό πολλά τραγούδια ξέρει)
Γκέκας: Προφανώς δεν θα γκρινιάξω για το πέναλτι. Είχε την μαγκιά να το ρίξει απέναντι σε έναν τερματοφύλακα-αίλουρα, και με την γκιλοτίνα στο κεφάλι του (και με την βεβαιότητα πως και να το έβαζε δεν θα έκανε τίποτε διότι ο τερματοφύλακας μας είχε δώσει σαφή δείγματα γραφής πια). Έτσι και αλλιώς κάποιος κάποτε θα έχανε ένα, και τα πέναλντι είναι τζόγος. Θα γκρινιάξω όμως για το γεγονός πως έχουμε τον μοναδικό επιθετικό σε όλο το μουντιάλ που δεν ξέρει να κοντρολάρει την μπάλα. Θυμάμαι άνετα 2-3 περιπτώσεις που τροφοδοτήθηκε εντός περιοχής και δεν κατάφερε να κάνει τίποτε λόγω λάθους κοντρολ. Απαράδεκτος.
Κατσουράνης: Οκ, και γω συμμετείχα στον πλάκα για τον Κατσού, το ομολογώ και επιμένω πως ειναι πλεον γέρος γι αυτην την ομάδα. Άλλο αυτό όμως και άλλο να λες πως χτες ήταν αρνητικός. Απεναντίας ήταν θετικότατος, γέμισε το κέντρο πιο καλά από τον Μανιάτη, είχε καλές πάσες, καίριες αμυντικές επεμβάσεις και βοήθησε τον Καραγκούνη όταν αυτός άρχισε να μένει από καύσιμα.
Σάντος: Γενικά είχαμε πλάνο ως ομάδα, αντοχές και πείσμα (τα δυο τελευταία πλεον συνιστούν παράδοση). Μειονεκτήματα: η ομάδα ξεψάρωσε μετά το 25'. Το γκολ της Κοστα Ρικα μας έβγαλε μια τρικυμία εν κρανίω που ειναι απαράδεκτη σε αυτό το επίπεδο. Η υπερτροφοδότηση της δεξιάς πτέρυγας όταν ήταν ηλίου φαεινότερον πως καλύτερη μπάλα παίζει η αριστερή, και τροφοδοτεί και τους επιθετικούς αποτελεσματικότερα. Η λειψανδρία στο β' ημίχρονο στο κέντρο (διορθώθηκε στην παράταση, όπως και η έλλειψη τροφοδοσίας από τα αριστερα, κάτι που μπορεί να σημαίνει πως δεν ήταν δικές του οδηγίες). Και κυρίως: Η Ελλάδα έχει αποδείξει πως μπορεί να πάρει αποτελεσματα με την πλάτη στον τοίχο, έχει το τσαγανό και την ψυχραιμία να το κάνει. Οι μόνοι όμως από όλη την ομάδα που προσπάθησαν να το κάνουν ορθολογικά ήταν οι Χολέμπας, Σαμαράς, Κατσουράνης και Καραγκούνης. Οι άλλοι περίμεναν τον από μηχανής Τσιάρτα, δηλ. τυφλές γιόμες, κυνήγι μόνο των στημένων φάσεων, και τουρλουμπούκι, στο χαμό όλο και κάτι θα γίνει, ακόμα και όταν παίζαμε με παίχτη παραπάνω.
Ήταν απαράδεκτη η επιλογή της γκρίνιας στον διαιτητή για το πόσα λεπτά καθυστερήσεων έπαιξε, ηταν απαράδεκτη κατάσταση στο πιο εκνευριστικό σημείο του ματς (λίγο πριν τα πέναλτι) ενώ το πλέον ζητούμενο ειναι η ψυχραιμία, ο προπονητής σου να αποβάλλεται. Και μιλάμε για έναν διαιτητή που μας έπαιξε πολύ καλά (μας χάρισε και ενα πεναλτι υπενθυμίζω σε χέρι του Τοροσίδη), οπότε ίσως το ελληνικο χαρακτηριστικό της μόνιμης γκρίνιας δεν θα έπρεπε να είναι από αυτά που θα πάρει μαζί του ο Σάντος όταν φύγει από την χώρα μας.
