Δεν ξεχνώ

Απ' όταν έγινε η πρώτη διαδικτυακή διαδήλωση στην Ελλάδα πέρασε αρκετός καιρός. Σουσουρο έγινε, το θέμα έφτασε στην βουλή, τα inbox των βουλευτών και ευρωβουλευτών γέμισαν, αλλά θα ήταν απλό να νομίζει κανείς πως η γενικότερη παθογένεια του συστήματος μπορεί να γίνει καλά μόνο με διακηρύξεις ή με μια, συλλογική και τεράστια σε αριθμό έστω, αποστολή e-mail. Χρειάζεται συνεχόμενη πίεση και ενδιαφέρον. Συνεχίζουμε να ζηταμε τα αυτονόητα και που ξέρετε, μπορεί και κάποτε να τα αποκτήσουμε!

Για όποιον ενδιαφέρεται η google mailing list:

http://groups.google.com/group/ygeia

λειτουργεί υποβοηθητικά στο blog http://amaliasday.blogspot.com, στο οποίο η προσπάθεια που ξεκίνησε την 1η Ιουνίου συνεχίζεται. H Αμαλία μπορεί να πέθανε αλλά σήμερα, αύριο, κάποιος άλλος μπορεί να βρεθεί στην θέση της.

Όπως αναγράφουν και τα crawls κάτω από τον τίτλο του blog διενεργείται μια συλλογή υπογραφών η οποία και θα αποσταλεί στον Υπουργό Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, στους Υπουργούς και Βουλευτές μας, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στην Ευρωπαϊκή Κομισσιόν. Αυτό που χρειάζεται όμως είναι συμμετοχή! Όσο πιο πολλοί φωνάζουμε, τόσο και αυξάνεται η πιθανότητα να ακουστούμε τελικά.



Υ.Γ. Δεν τρέφω καμία μάταιη ελπίδα πως θα αλλάξει έτσι εύκολα μια σάπια νοοτροπία ετών, αυτό είναι σίγουρο. Απλά μερικές φορές δεν μπορείς να στέκεις αμίλητος. Όσοι είχαν προλάβει την Αμαλία ζωντανή είμαι σίγουρος πως με καταλαβαίνουν.

Υ.Γ.2 Αν ακούσω πάλι χαζομαρίτσες για υπόγειες σκοπιμότητες κτλ θα αρχίσω τα σοβαρά καντήλια. Δεν κατάλαβα δηλ. ποια σκοπιμότητα κρύβω όταν απαιτώ δραστικά μέτρα εναντίον του φαινομενου "φακελάκι, ασθενής-τσέπη, αδιαφορία"; Να θυμάστε πως νόμοι και κανόνες υπάρχουν. Αυτό που ζητάμε είναι το αυτονόητο, η τήρησή τους.

Υ.Γ.3 Το ξέρω πως παρασοβάρεψα τώρα τελευταία αλλά ανάγκα και οι πρόεδροι πείθονται!