Το σχεδιο ειναι πάνω κάτω πάντα το ίδιο.
Παιρνεις εναν δημοσιο οργανισμο - είτε αυτος λειτουργεί είτε όχι. Μπορεί να παράγει και κέρδος, μπορεί και όχι. Μπορεί να χρειάζεται, μπορεί και όχι.
Διορίζεις τους κουμπάρους και τα ανίψια σου κοντρα στους ηδη εργαζομενους. Ο οργανισμος προφανως ζημιώνεται, ενώ απο εξτρα εργο δεν παράγει τίποτα. Ασε που οι ανηψοκουμπάροι, οι έχοντες το βύσμα δηλαδή μπορεί να σαμποτάρουν και αυτούς που τυχαίνει να εργαζονται
Κατοπιν αρχιζεις και αναπαραγεις το στερεοτυπο πως "το δημοσιο δεν λειτουργει" και αρχιζεις να δινεις δουλειες του οργανισμου σε εξωτερικους συνεργατες - το λεγομενο outsourcing, οι οποίοι και προφανώς στοιχίζουν ΠΟΛΥ παραπάνω. Ο οργανισμος δειχνει να λειτουργει καλύτερα, αλλα ζημιωνεται παραπάνω απ΄ότι προηγουμένως. Ή έστω εμφανίζει αναίτια λιγότερα κέρδη.
Στις αιτιασεις γιατι δεν απολύεις τους αχρηστους εργαζομενους η μονιμη απαντηση ειναι πως δεν με αφηνουν οι συνδικαλιστες - και αυτο διοτι δεν προκειται να δοκιμασεις να απολύσεις τα ανήψια και τους κουμπάρους σου, αλλά όσους εργαζόμενους (απο τους προηγούμενους) τυχαίνει να δουλεύουν, έτσι ώστε ακόμα και αν τους απολύσεις ο οργανισμός και πάλι να μην μπορεί να αποδώσει παρόλες τις γενναίες σου προσπάθειες που αψηφουν το πολιτικο κοστος κτλ κτλ.
Τελικά η μόνη λύση ειναι να κλείσεις τον οργανισμό, και αυτό γίνεται με δύο τρόπους: Είτε πουλώντας τον (κοψοχρονιά) σε κάποια άλλα ανήψια και κουμπάρους (να φάτε όλοι απο λίγο ρε παιδια) ενω οι τρεχοντες ανηψοκουμπάροι ετοιμάζονται για ...αξιοποιηση σε νέο δημόσιο ....λειτούργημα, ενώ μπορεί και να τρώνε μια καλή.....εθελούσια και να κονομώσι τα δέοντα. Το δημόσιο και ο οργανισμός ζημιώνονται παραπάνω, αλλά παραδόξως μετά ο οργανισμός εμφανίζεται πιο υγιής, μιας και το κόστος εξυγίανσης μετακυλείται στις πιο ευρειες πλάτε του δημοσίου.
Ο άλλος τρόπος ειναι να τον κλείσεις και να ανοίξεις καινούργιο ο οποίος θα ξεκινά με λιγότερο προσωπικό και πάρα πολύ outsourcing, ήτοι το μισθολογικό κόστος θα φαίνεται πολύ μικρότερο και στο τέλος της χρονιάς το λειτουργικό κόστος θα ειναι αναλογικά πολύ μεγαλύτερο (πχ 60% του προηγούμενου για 20% των υπηρεσιών). Η διαφορά πηγαίνει όπως πάντα σε ανήψια και κουμπάρους οι οποίοι και θα είναι είτε οι νέοι υπάλληλοι του οργανισμού είτε οι εξωτερικοι συνεργάτες που θα στοιχίζουν πολλαπλάσια
Και έτσι ειναι όλοι ευχαριστημένοι.
Ο λαός πληρώνει λιγότερα για "την ίδια" υπηρεσία.
Ο αρμόδιος υπουργος δικαιούται να χαίρεται πως εξυγίανε έναν προβληματικό τομέα
Η κυβέρνηση προχώρησε σε τομές
Και τα ανήψια και οι κουμπάροι πήραν το κατιτίς τους.
Υπάρχει και κάτι άλλο, που δυστυχώς είναι πολύς κόσμος που το αγνοεί: έχουν γίνει πειράματα υπό διαφορετικές συνθήκες και σε διαφορετικές χώρες για το εξής: σε χώρους εργασίας αν η διεύθυνση πάει να κάνει κάτι το εντελώς απλό που όμως να φαίνεται, πχ να αλλάξει τις λάμπες και να βάλει καλύτερο φωτισμό, αυξάνεται η παραγωγή. Αν στο πλαίσιο του ιδίου πειράματος πάει η διεύθυνση και αντικαταστήσει πάλι τις λάμπες με άλλες χειρότερου φωτισμού, η παραγωγή πάλι αυξάνεται, διότι το προσωπικό ξέρει ότι η διεύθυνση ασχολείται μαζί του και το θεωρεί θετικό. Κοινώς, αυτό που δημιουργεί το τέλμα είναι η αδιαφορία της διευθύνσεως. Εδώ λοιπόν είμαστε στη φάση των μεταρρυθμίσεων. Την συνέχεια την είπες και συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑστερίσκος/σημείωση: το παραπάνω πείραμα διδάσκεται σε τακτικές μάνατζμεντ. ¨Ετσι έτυχε να το πάρει και το δικό μου το αφτί. Αυτό για περίπτωση που θελήσει κανείς να το θεωρήσει κουλό.
Βάλε στην εξίσωση και τους πλήρως embedded συνδικάλες και είμαστε εντάξει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΡε, άσε τα άλλα, πώς θα ανηψοκουμπαριαστούμε, μου λες;
ΑπάντησηΔιαγραφή