Σημερα ακουσαμε παραπλεύρως εναν. .... φωτεινό διάλογο (δηλαδή .... μονόλογο) , ενδεικτικά μέρη του οποίου (τα οποία θεωρώ πως δεν χρήζουν σχολιασμού, αλλά δεν αντιστάθηκα να δώσω μερικές, ελάχιστες, πραγματιστικές διευκρινήσεις), τα οποία έλεγε ο ....ινστρούχτορας της παρέας, είναι τα εξής
* Εγώ ψήφιζα 35 χρόνια ΠΑΣΟΚ, αλλα τώρα Χρυσή Αυγή
* Την γυναίκα μου και τα παιδιά μου θα τα βάλω με το ζόρι να ψηφίσουν Χρυσή Αυγή
* Να κλείσουμε τα σύνορα
* Οι ξένοι έρχονται και μας παίρνουν τις δουλειές. (σ του Ζ: Το αστειο ειναι πως το είπε κάτοικος τουριστικής περιοχής όπου περίπου ένας στους τέσσερις κατοικους έχει γεννηθεί σε άλλη χώρα. Και μην πάει το μυαλό σας σε οικονομική μετανάστευση αλλά στο αναμενόμενο mix λόγω ....greek lover-ισμού)
* Το 90% των φυλακισμένων ειναι ξένοι (σ του Ζ: Εμ, δεν εχουν τα κονε να τρώνε στο κεφάλι 7 χρόνια με αναστολη (!) σαν μερικούς μερικούς)
* Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να ανοίξει τα σύνορα να γεμίσουμε Πακιστανούς
* Ο Παπαδόπουλος απο την οικογένειά μου δεν πείραξε κανέναν
* Ναι ρε, χουντα ρε. Οταν ειχαμε χούντα, στο σπίτι μου κοιμόμασταν με τα παράθυρα ανοικτά
Ήθελα να 'ξερα αν οι ίδιοι οι πασοκονεοδημοκράτες ήξεραν τι αυγό φιδιού ζέσταιναν στον κόρφο τους τόσα χρόνια. Καπου εδώ να υπενθυμίσω την θέση μου πως μπορεί η ΧΑ να είναι όψιμη μόδα, ο φασισμός όμως στην Ελλάδα δεν είναι, μιας και ποτέ δεν διώξαμε την "εκπαίδευση" που λάβαμε απο το μετεμφυλιακό κράτος και τη χούντα. Και αν θέλετε να βρείτε εξηγήσεις για την τωρινή μας κατάσταση, πριν πάτε στον ....Αντρέα για τα ρέστα, για πηγαίνετε να εξετάσετε την νοοτροπία μεγάλου μέρους του λαού για τον οποίο μιλάμε.
Είναι αργά τώρα που ξυπνήσαμε ως κοινωνία zaph. Αυτό είναι τελεσίδικο, ανεξαρτήτως αν αρέσει ή όχι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ φασισμός δεν είναι ιδεολογία, είναι στάση ζωής. Ο Ελληνας δυστυχώς τον έχει στα γονίδια του
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο έγραψα στο blog, το αντιγράφω και εδώ:
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ φασισμός, και η ροπή προς αυτόν, ενυπάρχει σε όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως.
Είναι οι εκάστοτε συνθήκες και η αντίληψή του καθενός για αυτές που ορίζει το βαθμό. Αν επιζητούμε κοινωνία ορθολογισμού και αλληλοκατανόησης, είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε τι ωθεί ένα κομμάτι της κοινωνίας -ένα μέρος του εαυτού μας- στην βία και σε αγελαίες συμπεριφορές, όπως επίσης και να ξεχωρίσουμε την έννοια της δικαιολόγησης από αυτή της αιτιολόγησης.
Ο Asimov θεωρούσε τη βία ως το τελευταίο καταφύγιο ενός ανίκανου. Και είναι απόλυτα φυσιολογικό ένας άνθρωπος που νιώθει ανίκανος να είναι άνθρωπος φοβισμένος. Και κάθε ον που φοβάται για την ακεραιότητα αυτού που ορίζει ως εαυτό, το οποίο ακόμα και σε πνευματικό επίπεδο βάλλεται και μεταβάλλεται πέραν των δυνατοτήτων του από πολλές πλευρές, θα καταφύγει στη βία ως ύστατη λύση, όταν αποτύχει να κατανοήσει και να διαχειριστεί την κατάσταση του περιβάλλοντός του και να ενστερνιστεί κάποια ή κάποιες από τις υπάρχουσες εναλλακτικές διεξόδους. Και φυσικά θα αναζητήσει νομιμοποίηση της βίας, είτε σε ιστορικά παραδείγματα, είτε μέσα στην ασυμβατότητά του με την επικρατούσα κατάσταση.
Αν, λοιπόν, σήμερα ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας καταφεύγει στην Χρυσή Αυγή, και γενικότερα στον εθνικισμό και την εκδικητικότητα ως σημεία συσπείρωσης εν όψει μιας κατάστασης που απ' ό,τι φαίνεται μας ξεπερνά όλους, είναι η αποτυχία των "ικανών" να αντιληφθούν πως για να ισορροπήσει ένα κοινωνικό σύνολο είναι απαραίτητος ο σεβασμός, στο μέτρο του δυνατού, κάθε ατόμου που το απαρτίζει και το συγκροτεί, ούτως ώστε και η πολιτική με τη σειρά της να μην δημιουργεί μεγάλες επί μέρους ασυμβατότητες. Διαρκώς, δε, πρέπει να έχουμε υπ' όψιν μας πως εκτός από τον φασισμό, ενυπάρχουν στον άνθρωπο και οι έννοιες που, είτε μέσω προτίμησης, είτε μέσω απαξίωσης, οδηγούν σε φασιστικά και απολυταρχικά φαινόμενα, ενώ το ζήτημα δεν είναι αν θα επαναληφθούν αυτά, αλλά πότε και με τι ένταση.
Αν δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε με αυτούς τους ανθρώπους, είτε δεν έχουμε πραγματική πρόθεση να το κάνουμε, είτε δεν διαθέτουμε την ικανότητα. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες για να εξακολουθούμε να τους χρησιμοποιούμε ως κάτι αντίθετο με εμάς, ούτως ώστε να ορίζουμε τον εαυτό μας με λιγότερη προσπάθεια, μέσα από την άρνηση και την αποποίηση πτυχών της ίδιας μας της φύσης, κάνοντας σε διαφορετικό βαθμό το ίδιο με εκείνους στους οποίους "εναντιωνόμαστε", διακρίσεις. Παραλλαγές του ίδιου όντος είμαστε και δεν μπορούμε να αξιώνουμε τον σεβασμό της διαφορετικότητάς μας -ανεξαρτήτως βαθμού- αν δεν σεβόμαστε την ίδια την έννοια της διαφοροποίησης, με καθημερινές σπονδές προς αυτήν της κατανόησης.
Κοινός τόπος υπάρχει, αρκεί να μην καταφεύγουμε σε αλαζονικά συμπεράσματα και εγωιστικές λύσεις.
Αυτά για τους "ικανούς" που έθαψαν την ιστορία τους κάτω από φόβους, προλήψεις και σκοπιμότητες, καταδικάζοντας τους εαυτούς τους να δημιουργήσουν τις συγκυρίες για την ξαναζήσουν. Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως, με την άγνοια, ως μία ακόμη έννοια, να παραμένει πάντα παρούσα. Ίσως έφτασε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι σφάλλουμε αμφότεροι, σε διαφορετικό βαθμό. Ίσως πάλι και όχι. Και τα σφάλματα, όμως, ανθρώπινα είναι.
"χρυαβγουλόγαβρος" = αναμενόμενη μετεξέλιξη του είδους "πασοκόγαβρος"...γιατί σαν τον γάβρο, δεν έχει
ΑπάντησηΔιαγραφή