Rotting Christ αφιέρωμα

Πρόλογος:Το ποστ αυτό γράφεται κομμάτι κομμάτι, όποτε έχω σχετική όρεξη, εδώ και κανα μήνα. Αφορμή ήταν η κυκλοφορία του Rituals, του τελευταίου άλμπουμ των Rotting Christ της σημαντικότερης metal μπάντας στην Ελλάδα οι οποίοι αποτελούν μία από τις διαχρονικές συμπάθειες του blog (τους είχα προτείνει μάλιστα και για την ....eurovision πριν 9 χρόνια!). Θες που η νέα κυκλοφορία τους, μου τους θύμισε, θες που ειναι πολύ καλοί, τι να κάνουμε, θες που όσο μεγαλώνεις επιστρέφεις σε αυτά που άκουγες μικρός, θες που τους είδα live επιτέλους στα γεράματα και έμεινα κατευχαριστημένος, θες που έρχεται το Πάσχα έρχονται τα Χοληστερίνια 2016 (βοηθειά σας οι αβοήθητοι) ε, είπα να γράψω και ένα αφιέρωμα. Μας πήρε λίγο παραπάνω το μέγεθος του ποστ μιας και βάλαμε και διάφορα αυτοαναφορικά σπαμ μέσα, βάλαμε και έναν quest star, αλλά τι να γίνει, αυτά έχει η ζωή και όλα τα σχετικά.

Εισαγωγή: Να το λέμε και να το ομολογήσουμε πως το όνομα Rotting Christ πέρα από "βλάσφημο" για όποιον ενδιαφέρεται να σοκαριστεί (;πλάκα μας κάνετε;) από αυτό, είναι από τα πλέον χαζά ονόματα συγκροτήματος που παίζουν στο σύμπαν, με τους Impaled Nazarene να το ξεπερνάνε οριακά. Μοιάζει με όνομα συνοικιακής, που παίζει στις καταλήψεις, μπάντας που σκέφτηκε ένας 16χρονος, καβλωμένος με τους Venom και τους Possesed, πιτσιρικάς στα τέλη της δεκαετίας του 80. Πως αλλιώς να εξηγήσεις ονόματα μελών όπως Mutilator, Necromayhem  και Necrosauron; (ευτυχώς ο Μπάμπης ο Σουγιάς, o Necrocock, ο Deadcock, o Undead Ass Lover, ο Satan's Colon, o Biggus Dickus και η Incontinentia Buttocks δεν έλαβαν μέρος στο αρχικό σχήμα)
 Αλλα.... κοιτα να δεις που ο Σάκης ήταν στα 16 και ο Θέμης στα ...14 στο τέλος της δεκαετία του 80 (και μαντέψτε τι ακούγανε :D), όταν και ξεκίνησε το συγκρότημα και έτσι εξηγείται η όλη ιστορία του ονόματος που τους έμεινε μέχρι τα σαρανταβάλε. Έτσι και αλλιώς η δεκαετία αυτή δεν φημίζεται για το υψηλό στυλιστικό της γούστο, αν και ομολογουμένως, απο άποψη χαβαλέ δεν τα πήγε και άσχημα. Η "κατάρα" των RC ήταν ότι έγιναν γνωστοί στο εξωτερικό σχετικά γρήγορα και με τα μέσα της εποχής (tape trading, demos, fanzines κτλ κτλ) αντε να αλλάξεις όνομα και να πεις ρε σεις, ρε εμεις ειμαστε ρε σεις, και χαιρέτα μου τον πλάτανο και καλά κρασά. 

Γιατί το αναφέρω; Μα γιατί με τέτοιο ονομα προδιαθέτεις για μουσική που είναι τελείως μα τελείως καφρίλα (we drink the vomit of the priests και τέτοια) και όχι για το περφεξιονιστικό, μελετημένο, πολυεπίπεδο, ενίοτε progressive, ακραίο μέταλ που παίζουν τα παλικάρια. Αλλά από την άλλη αυτό σας το λέει ένας blogger με όνομα blog "αεισιχτίρ" (το οποιο έχει παρόμοια -φαντάζομαι-ιστορια με το όνομα των RC: Με ψήνει που λέτε τότε ο κολέγας να φτιάξω blog, για την ακρίβεια εκείνος το έστησε στην αρχή, για να μην του πρήζω συνεχώς τον μελεούτσο, αλλά να διακηρύσσω σε πιο πλατύ κοινό τις αποψάρες μου. ΟΚ του λέω, χωρίς να έχω ιδέα τι σκατά ειναι αυτό το blog, αν τρώγεται και πως. Και τι ονομα να του βάλω; με ρωτάει, ά σιχτίρ που θες και όνομα του απαντάω, and the rest is history), οπότε βράστα και άστα, είναι να μην σου κάτσει η χαζή ιδέα στην αρχή, μετά αντε να ξεμπλέξεις.

Τέλος πάντων οι RC σε πείσμα του ονόματος τους αλλά και των παραδόσεων του χώρου ειναι συγκρότημα με ~ 30 χρόνια στην πλάτη (28 για την ακρίβεια), με 12-13 δίσκους, μια μαούνα EP's και demos, παγκόσμιες περιοδείες και εμφανίσεις σχεδόν σε όλη την υφήλιο, που απολαμβάνουν τον σεβασμό γενικώς και ειδικώς και μάλιστα δείχνουν να έχουν ακόμα πολλά να δώσουν παρόλη την μακρόχρονη πορεία τους.

Ας δούμε λοιπόν με τα μάτια του Ζαφοντ το μουσικό bio των RC μέσω των Full Lenght κυκλοφοριών τους μία προς μία. Με demos, EP's κτλ δεν θα ασχοληθώ μιας και πλέον, με τόσο μουσικό υλικό δεν έχουν σημασία, εκτός και αν είστε συλλέκτης. Για την αρχική, μή διάσημη, περίοδο τους, αρκεί να πούμε πως στις αρχές οι RC ως grindcore (;) σχήμα δεν ακουγόντουσαν με καμία χριστοπαναγία.

Η λίστα των αλμπουμ ειναι παρμένη από την σχετική σελίδα της wikipedia, ενώ μια καλή βιογραφία  (μέχρι το Theogonia) στα αγγλικά υπάρχει εδώ, ενώ στο site τους παίζει αυτό.

Υποσημείωσις: Ο διαχωρισμός της ιστορίας σε περιόδους ειναι αυθαίρετος, το γνωρίζουμε, αλλά στ' αρχίδια μας.
Υποσημείωσις 2: Σε κάθε δίσκο αναφέρω τα καλύτερα κατά την γνώμη μου τραγούδια και με έντονα γράμματα αυτό που κατ' εμέ δίνει το "στίγμα" το δίσκου. Επίσης μπορεί να λινκάρω μερικά, ανάλογα με την όρεξη.
Υποσημείωσις 3: Με αλλαγές μελών κτλ δεν ασχολούμαι, διότι:
α) δεν τους ξέρω κιολας (apologies)
β) δεν έχουν σημασία μιας και την σύνθεση διαχρονικά την αναλαμβάνει ο Σάκης, ενώ ο ίδιος και ο Θέμης είναι στην μπάντα απ΄όταν φοράγανε πάνες :)
γ) δεν έχουν σημασία διότι εξετάζουμε κυρίως την μουσική και το πως παρουσιάζεται και προσλαμβάνεται από τον ακροατή και όχι το ποιος την έγραψε, με ποιον έπαιζε προηγουμένως, ποια ειναι η γκομενα του κτλ κτλ. Τα άλμπουμ έτσι και αλλιώς κρίνονται σαν αυτόνομες κυκλοφορίες.


Η Περίοδος Α των RC προφανώς ειναι η demo-grind η οποια δεν πολυακούγεται όπως είπαμε, οπότε δεν την εξετάζουμε, πιτσιρικάδες ήτανε, δικαιολογούνται. Κάπου κάπως σε κάποια φάση το γυρίσανε στο πιο ατμοσφαιρικό και μελωδικό black metal, τώρα πως και που και πότε δεν έχει και μεγάλη σημασία.


Περίοδος Β: Έναν παραγωγό ρε παιδιά!
Περιληπτικά: Εξαιρετικές συνθέσεις, σοβαρή και αρκετά προσωπική αντίληψη περί της μουσικής, καλό όνομα στο underground, απαράδεκτες παραγωγές στους δίσκους.

• Passage to Arcturo (May 1991, The End Records)

Εγώ το ήξερα σαν EP ή miniLP, αλλά μάλλον επανακυκλοφόρησε εμπλουτισμένο, θα σας γελάσω, εγω σε mp3 το ΄χω έτσι και αλλιώς. Τέλος πάντων, σε αυτό το άλμπουμ σιγά σιγά η μπάντα πάει σε πιο death/black φόρμες σε σχέση με τον αρχικό grind εαυτό της και ψάχνει να βρει τον προσωπικό της ήχο. Η παραγωγή ειναι α-πα-ρα-δε-κτη, ειδικά τα ντραμς μοιάζουν σαν να βαράνε κανάτια, η φωνή ακουγεται και δεν ακούγεται και οι κιθάρες παρόλη την καλή συνθετική προσπάθεια ακούγονται αδύναμες του κερατά. Για σύγκριση αναφέρω ότι το 1992 οι Nightfall εβγαλαν το γαμάτο Parade Into Centuries, οι Death Courier το Demise, και οι -εξαιρετικοί- Horrified το In The Garden Of Unearthly Delights το 1993, και όλα αυτά έχουν πολύ καλύτερο ήχο, οπότε μπορούσε τότε να γίνει σοβαρή παραγωγή σε ελληνικές μπάντες από μικρές εταιρείες. Η παραγωγή σε αυτον τον δίσκο, αλλά και στους επόμενους αδίκησε τους RC τα μέγιστα. Από την άλλη αν ακούσει κανείς το ντεμπούτο των απαράδεκτων, ψυχοπαθών, υπερτιμημένων Mayhem, εντάξει, ομολογεί πως από τότε τα δικά μας παλικάρια ήταν μπροστά. Τουλάχιστον οι δικές μας μπάντες ήξεραν α) να γράφουν τραγούδια και β) να τραγουδάνε, ο τραγουδιστής μπορούσε να ακολουθήσει έναν τόνο ρε παιδάκι μου, έστω και στο βοθρέ "death growl".

Κορυφαίες στιγμές: Μάλλον το Forest of N'Gai, το οποίο το παίζουν ακόμα και το The Mystical Meeting με το πιανάκι του και τα φωνητικά που δεν ειναι βοθρέ στην εισαγωγή.

Βαθμολογία: 5/10 και με το ζόρι. Η παραγωγή είναι τέτοια που γαμάει τις καλές ιδέες που υπάρχουν εδώ μέσα. Καλύτερα να βρειτε κανα live που να περιέχει τα σχετικά άσματα.

• Thy Mighty Contract (November 11, 1993, Osmose)

Όταν βγήκε θυμάμαι πως οι κριτικές ήταν διθυραμβικές. Δυστυχώς όμως και αυτό το άλμπουμ δεν ακούγεται παρόλη την καλή διάθεση μιας και ξανά οι καλές συνθετικές ιδέες θαβονται από την παραγωγή του ήχου. Το άλμπουμ ειναι ο ορισμός του (μελωδικού) Black Metal, πολλά τραγούδια ειναι εξαιρετικά, αμα την βρίσκεις με αυτό το είδος τουλάχιστον, αλλά είπαμε.... η παραγωγή ειναι άθλια. Κάτι τέτοιο θα ήταν ΟΚ για το 1984 και τους Possesed ή τους Venom, αλλά στα 90's οι απαιτήσεις είχαν αρχίσει και γινόντουσαν μεγαλύτερες. Θεωρείται ο πρώτος επίσημος Full Length δίσκος τους και ήδη είχαν αρχίσει να αποστασιοποιούναι κάπως από τους Βόρειους κάφρους παίζοντας και σε μικρότερες ταχύτητες, πιο ρυθμικά τραγούδια, με lead κιθάρες που κλασικομεταλίζουν. 

Κορυφαίες στιγμές: Είπαμε, συνθετικά πολύ καλός δίσκος, αλλά.... Τέλος πάντων, πολλά τραγούδια έχουν επιζήσει στο live playlist μέχρι σήμερα:  The Sign of Evil Existence, Transform All Sufferings into Plagues, Fgmenth, Thy Gift, Dive the Deepest Abyss, ακούστε τα καλύτερα και αυτά από κανα live άλμπουμ.

Βαθμολογία: 6,5/10 και έχω την αίσθηση πως αν το ξαναηχογραφούσαν, πειράζοντας παράλληλα τις συνθέσεις με την νέα τους περφεξιονιστική νοοτροπία θα γινότανε της καραπουτανάρας αλλά.....
Update: Για την remastered εκδοση: 8/10

• Non Serviam (October 10, 1994, Unisound)

Από πολλούς θεωρείται το αριστούργημα τους. Οι ταχύτητες μειώνονται και άλλο, οι μελωδίες στις lead κιθάρες ειναι συχνότερες, η παραγωγή κάπως καλύτερη, αλλά ακόμα όχι σε καλά επίπεδα, κάτι που κάνει το άλμπουμ να χάνει. Ειδικά τα σύνθια ακούγονται σαν να είναι σε σκυλάδικο, η φωνή ειναι παντελώς ακαταλαβίστικη στα περισσότερα κομμάτια και ακόμα και τα ντραμς, που ειναι προγραμματισμένα και όχι παιγμένα στο studio ακούγονται καπως.... περίεργα και σίγουρα πιο ψηλά στην μίξη από το κανονικό. Πάντως και αυτό το άλμπουμ και το προηγούμενο είχαν δεχθεί εξαιρετικές κριτικές, είχαν ψηφιστεί απο το ελληνικό κοινό στα 200 καλύτερα αλμπουμ ολων των εποχών (!) και είχαν φτιάξει ήδη παγκόσμιο όνομα στην μπάντα, οπότε μπορεί ο γράφων να είναι παράξενος, τι να σας πω.
Κορυφαίες στιγμές: Προφανώς το ομώνυμο που το παίζουν ακόμα σε (σχεδόν) κάθε συναυλία, συνήθως στο encore, και αποτελεί την σφραγίδα της μπάντας.
Βαθμολογία: 6,5/10 που θα ήταν μεγαλύτερη αν καταλάβαινα καμια λέξη από τους στίχοι από τον τραγουδιστή εκτός από αυτούς του ομώνυμου

Περίοδος Γ: Φτιάχνοντας ιστορία
Ή πως μπορεις να είσαι και underground και black metal και παρόλα αυτά να φτιάχνεις μουσική με βάθος.

• Triarchy of the Lost Lovers (August 20, 1996, Century Media) - κριτική Allmusic

Κατά την γνώμη μου το αριστούργημά τους. Τέλεια παραγωγή (τόσο γαμάτη που θα μπεί ως παράδειγμα στο ποστ "Οι-10-καλύτερες-παραγωγές-δίσκων-στην-ιστορία-του-Rock" όταν βρω χρόνο και όρεξη να το γράψω), σε βαθμό που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι σκατά έγινε στους προηγούμενους δίσκους, συμπαγή, κλασικά heavy τραγούδια, στιβαρός ήχος, περισσότερο heavy metal παρά death/black και κυρίως: φωνητικά brutal μεν, αλλά να καταλαβαίνεις τι σκατά λέει ο ποιητής δε. Ο γράφων μη όντας φανατίλας του deathiκού γκρρρρρρααααααρρρρργκγκγκγκ, ειδικά εκείνου που δεν ξεχωρίζεις καν τις συλλαβες που λέει ο τραγουδιστής, δηλώνει φανατικός της ορθοφωνίας και του να καταλαβαίνουμε τι λέει ο άνθρωπος. Αμα θεωρείτε το αντίθετο ως "τέχνη" και αποψη διαφωνώ επι της διαδικασίας και να γραφεί στα πρακτικά ;).

Πέρα από τις άσχετες με το άλμπουμ αυτό γκρίνιες του γράφοντα, ο δίσκος ειναι γαμάτος, οι ταχύτητες γενικά έχουν πλέον πέσει αισθητά, έχει δοθεί περισσότερο βάθος στις ρυθμικές κιθαριστικές μελωδίες, στους στακάτους sabbath-ικούς ρυθμούς και στο feeling. Πέρα από αυτό όμως, στο καθαυτό ζήτημα, οι συνθέσεις είναι γαμάτες, δεν παίζονται σε κανένα επίπεδο. Γενικά είναι ένας δίσκος που οι Paradise Lost (και πολλοί άλλοι) θα σκότωναν για να βγάλουν. Σε αυτό το δίσκο έχω την αίσθηση πως η εθνικότητα τους τους αδικεί. Αν ήταν τίποτε Άγγλοι θα είχανε χεστεί στα φράγκα με αυτό το άλμπουμ.

 Πιθανόν μέχρι το Triarchy κάποιος να δικαιούνταν να λέει (στο heavy metal τουλάχιστον*) πως "ακούω τις τάδε μπάντες και απο ελληνικές ...."κτλ κτλ διαχωρίζοντας στην ουσία το επίπεδο των "ξένων" από τις ελληνικές μπάντες. Απο το Triarchy και μετα δικαιούμαστε να λέμε πως ακούμε πχ Slayer, Paradise Lost και Rotting Christ χωρίς κανένα ηθελημένο ή αθέλητο διαχωρισμό, ή τουλάχιστον έτσι νομίζω εγώ. Ο δίσκος βγήκε το 1996, τον είχα τσιμπήσει (νμζ πως μου τον πάσαρε ο αδερφός μου) περίπου τότες και τον ακούω συχνότατα έκτοτε, ακόμα και τις εποχές που άκουγα μόνο .....reggae!!!

Κορυφαίες στιγμές: Ότι και να πιάσεις από εκεί μέσα θα είναι από εξαιρετικό έως γαμάτο. Στην τύχη λοιπόν: King of A Stellar War, Diastrical Alchemy, Shadows Follow, The First Field Of The Battle και το black "χιτακι" Archon.

Βαθμολογία: 9,5/10, αν δεν το έχετε ακούσει να το ακούσετε και σύντομα. Ακόμα ακούγεται φρεσκότατο, λες και βγήκε προχτές. Κατά την ταπεινή μου άποψη ένα από τα κορυφαία metal άλμπουμ όλων των εποχών.

• A Dead Poem (October 7, 1997, Century Media) -κριτική Allmusic

Η λογική συνέχεια του προηγούμενου, με ήχο ακόμα πιο επεξεργασμένο, πιο gothιαρικο, πιο "ποπ" αν θέλετε (μην μπερδεύεστε οι μή σχετικοί, της παλιοπουτάνας γίνεται εκεί μέσα). Σημειολογικά βλέπουμε ακόμα και το ....όνομα των RC στο εξώφυλλο να ειναι σε γραμματοσειρά που .....διαβάζεται. Γενικά πολύ καλός δίσκος, κάτι σαν το Triarchy 2 με τα ίδια θετικά χαρακτηριστικά, μόνο που το στοιχείο της στιβαρότητας δεν ειναι τόσο ισχυρό εδώ και οι συνθέσεις γενικά ειναι ένα κλικ πιο κάτω, κάτι αναμενόμενο μιας και το Triarchy, είπαμε, είναι αριστουργηματικό.

Κορυφαίες στιγμές: Το Among Two Storms που ειναι τραγουδάρα και το Sorrowful Farewell

Βαθμολογία: 8/10

• Sleep of the Angels (March 9, 1999, Century Media) - κριτική allmusic με το πολύ αστειο στοιχείο ότι έχει για συνθετη των τραγουδιων τον..... Σάκη Ρουβά (όπως και για τα επόμενα αλμπουμ των RC). Τελικά μόνο ένας Sakis χωράει στην Ελληνική μουσική ε;

Σε σχέση με τα προηγούμενα οι τάσεις προς το goth εχουν ισχυροποιηθεί, τα φωνητικά είναι κάπως πιο καθαρά, οι στιγμές χωρίς "βρυχηθμούς" ειναι περισσότερες. Το πρόβλημα με το goth όμως ειναι ότι αμα ειναι καλό ειναι γαμάτο, άμα εινα μέτριο όμως δεν παλεύεται με τίποτα και οι συνθέσεις σε αυτό το άλμπουμ δεν λάμπουν όσο στα δύο προηγούμενα.

Σημειωτέον πως για την υποστήριξη του αλμπουμ οι RC έκαναν περιοδεία και στις.... ΗΠΑ!

Κορυφαίες στιγμές: After Dark I Feel, The World Made End

Βαθμολογία: 6/10

Σημειολογική Παρατήρηση: Και πάλι η γραμματοσειρά του ονόματος ειναι ευανάγνωστη, όπως και στο επόμενο άλμπουμ. Ενδιαφέρον στοιχείο οι γκρίνιες των ... true οπαδών για την μουσική/παραγωγή, μιας και ήταν πολλοί (;) οι αναπολούντες τις εποχές που την μισή μουσική την έβαζε η .....φαντασία του ακροατή λόγω της κάκιστης παραγωγής.

Εμβόλιμον: Ιδού ο μέσος τρου οπαδός δια χειρός @athyrostomix

ο κυρ Φώτης ανακάλυψε τις selfie όταν εσείς ακόμα δεν είχατε κινητό

Συνεχίζουμε!

• Khronos (August 29, 2000, Century Media)

Mε αυτό το δίσκο οι RC σιγά σιγά επιστρέφουν σε πιο black νόρμες. Ο ήχος ειναι και πάλι πολύ καλός (πάντως συνέχεια στις αργές στιγμές έρχονται στο μυαλό οι παλιοί Paradise Lost), οι συνθέσεις αρκετά καλές, η κιθαριστική δουλειά και πάλι εξαιρετική, αλλά δεν μπορώ να πω πως καναν το μπαμ με αυτό το άλμπουμ. Ομολογώ πάντως πως το έχω ακούσει ελάχιστα. Α, η γραμματοσειρά του ονόματος στο εξώφυλλο ακόμα διαβάζεται!
Κορυφαίες στιγμές: If It Ends Tommorow, Lucifer Over London
Βαθμολογία: 6/10

Περίοδος Δ: Back In Black
Έχοντας περάσει από το black στο doom, στο κλασικό heavy, στο goth κτλ metal οι RC επιστρέφουν στις ρίζες τους, έχοντας όμως πλέον φτιάξει μεγάλο όνομα στην παγκόσμια σκηνή και έχοντας προφανώς καλύτερο εξοπλισμό και budget για τις παραγωγές τους όπως και πολύ μεγαλύτερη εμπειρία. Διότι black μεν, να ακούγεται δε. Το όλο feeling πάντως κάνει λίγο σε ρομαντικό πισωγύρισμα στις ρίζες αν και είναι μια βελτίωση το ότι μπορείς και ξεχωρίζεις στον ήχο τα όργανα ή ότι μπορείς και πιάνεις στίχους.

• Genesis (October 29, 2002, Century Media)

Επιστροφή λοιπόν στο black metal. Αρκετά καλό, αλλά όχι κάτι το εξαιρετικό. Και πάλι οφείλω να ομολογήσω πως δεν το έχω ακούσει αρκετά, πάντως ο γενικός ήχος είναι κάτι παραπάνω από ΟΚ.
Κορυφαίες στιγμές: Quintessence, Nightmare, The Call Of The Aethyrs με τις εξαιρετικές κιθάρες του.
Βαθμολογία: 7/10
Σημειολογική παρατήρηση: Το logo της μπάντας από τούδε και πέρα, ξανά ... δεν διαβάζεται !

• Sanctus Diavolos (September 20, 2004, Century Media)

Δυνατός black δίσκος, καλή παραγωγή, όχι κάτι αδιάφορο, όχι κάτι εξαιρετικό. Οι δομές των τραγουδιών πλέον έχουν γίνει πολύ πιο πολύπλοκες απο τις τυπικές black νόρμες ενώ χρησιμοποιούνται υψίφωνα χορωδιακά φωνητικά και συνθεσάιζερ κατά το δοκούν. Οι συνθέσεις ειναι καλές, αλλά λίγες φτάνουν το "ένα επίπεδο παραπάνω".
Κορυφαίες στιγμές: Αθανατοι Εστέ (προφανώς) το οποίο και έδειξε το τί μέλλει να ακολουθήσει, You My Cross, Doctrine, Sanctus Diavolos
Βαθμολογία: 7,5/10



Περίοδος Ε: 300 & stuff

Κάπου εδώ αρχίζει η ...αρχαιοελληνική στροφή των RC, κάτι που ενώ γενικά θα ήταν κουλ στην σημερινή Ελλάδα προβληματίζει. Θες που ενα πρωην-νυν-πρωην μέλος ειναι σεσημασμένος ακροδεξιος (o Magus Wampyr πωστονλένε) θες που κάπου εκεί άρχισε να ανεβαίνει η ΧΑ, θες που το 2006 βγήκαν οι 300 και τα δω εθνίκια νόμιζαν πως έπιασαν τον παπά από τα αρχίδια (έχω βαρεθεί να βλέπω εθνικιστικά ή απλά λαλημένα fan-videos που ντύνουν την μουσική των RC με σκηνές από την εν λόγω ταινία), θες η παρέα που έκαναν  οι RC με τους ζουρλούς (οι περισσότεροι ήταν/είναι θεόμουρλοι στα ίσια) του βόρειου κύκλου Mayhem, Burzum, Gorgoroth, Marduk, Putsum, GiaTonPutsum, EntelosGiaTonPutsum, GiaTonPutsumHorisOrio, Skatofagix, Emetolatrix, Poutsomaniac, Archidomanix, Mygohaft, Sjuwbskdfwiiarch (πολύ νόημα!) κτλ κτλ, θες που ο "ελληνικός-αρχαιολατρικος-αντιχριστιανικος" χώρος έχει αλωθεί εδώ και αιώνες από τα εθνικια, το πράγμα προβληματίζει**. Δεν έχω εντοπίσει ακροδεξιούς στίχοι στα άσματα των RC, δεν πολυασχολήθηκα κιόλας, πάντως οι RC προς τιμήν τους (και με μεγάλη εξυπνάδα) δείχνουν να αποφεύγουν την ενασχόληση με την πολιτική, αλλά και με την κουρλαμάρα:

Meanwhile, the English magazine Kerrang! unjustly blasphemed Rotting Christ writing that they were involved with the satanic / right wing organization Inner Circle, known from the events in Norway in the early 90’s. “I don’t have a clue how our name got mixed up in this. Let me answer differently. Rotting Christ plays music and we want our fans to listen to us for our music, not for what we say or what we do” says Jim Mutilator in an interview from that time. Sakis made similar statements in 1997 to the Greek magazine Metal Invader and denied involvement once and for all. (πηγή: http://www.last.fm/music/Rotting+Christ/+wiki )

Όταν πάντως βάζεις τραγούδια στα Εβραϊκά, στα Ρουμάνικα, στα Ινδικά ή για τους αρχαίους Μάγιας και Βαβυλώνιους μέσα στο μίγμα, όταν παίζεις σε Μεξικό, Βραζιλία (πχ για το 2016), Τουρκία, Αφρική, Ισραήλ, Ρωσία τότε γλιτώνεις de facto την στάμπα του ρατσιστή που έχουν οι ακροδεξιοι/ναζί, εκτός και αν έχουμε και Ινδούς Ναζί (τι να πω ρε παιδιά;) που ειναι και αυτοι Άριοι (βασικά πιο άριοι απο τους Γερμανούς, σωστά;) οπότε πάσο (να θυμίσω πως τους την είχαν πέσει οι Τούρκοι ακροδεξιοί Γκρίζοι Λύκοι (ψάξτε στο άρθρο αυτό), κάτι που μάλλον δεν θα έκαναν αν ήταν ομοϊδεάτες). Τέλος πάντων τα παλικάρια από τους RC μάλλον ξέρουν ποια μεριά του ψωμιού τους έχει περισσότερο βούτυρο και ως "παγκοσμιο" συγκρότημα φέρονται πολύ πιο έξυπνα από τους τυχαίους Νaer Mataron της διπλανής πόρτας, που δεν ακούγονται κιόλας, αν και ομολογώ πως ένα βιντεο κλιπ τους το είδα μόνο και μόνο για να γελάσω με τη φάτσα του Καιάδα.
(
Επι του πιεστηρίου. Και όμως υπήρξαν Ινδοί Ναζί και μάλιστα στα....SS, ανάμεσα σε άλλους εθελοντές:

πηγή. Απορία: που ειναι οι ΈΛληνες ρα;

)


Με αυτόν τον προβληματισμό να μένει, συνεχίζουμε με το μουσικό μέρος.
Update 22/1/17: Αποστομωτικό κλείσιμο του θέματος δια στόματος Σάκη:

"-Υπάρχουν πολλοί που λένε πως όλες αυτές οι αναζητήσεις του Σάκη για την αρχαία Ελλάδα κρύβουν μια εθνικιστική τάση
Καμία σχέση. Όποιος γνωρίζει το παρελθόν μας και που μεγαλώσαμε ξέρει τι είμαστε. Έχουμε παίξει σε καταλήψεις, όπως η Villa Amalias στα πρώτα μας χρόνια. Όπως γράφω για τους Μάγιας και τους Ίνκας, γράφω και για τους αρχαίους Έλληνες. Κάνω ένα ψάξιμο κουλτούρας και αρχαίων πολιτισμών, αν αυτό παρεξηγηθεί, ε, δεν δίνεις και σημασία. Αποκτάς γερό στομάχι από ένα σημείο και μετά. Γενικά στη ζωή μου, πλέον, προσπαθώ να μην είμαι ακραίος. Κατάλαβα πως δεν αλλάζει κάτι στον κόσμο με μια μολότοφ. Αλλάζει με πολύ πιο έξυπνο και μεθοδικό τρόπο. Στην Ελλάδα υπάρχει έλλειψη ελευθερίας. Το διαφορετικό κατακρίνεται εύκολα. Όποιος διαφοροποιείται τρώγεται. Κάποιοι θεωρούν πως Ελλάδα σημαίνει Πατρις- θρησκεία- οικογένεια. Δεν είναι έτσι. Αυτό δεν είναι ελευθερία. Ούτε Ελλάδα είναι. Δεν γράφουμε για την Ελλάδα λέγοντας «α, η Ελλάδα είναι η καλύτερη». Όχι βέβαια. Έχουμε ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και πίστεψε με όλοι οι άνθρωποι το ίδιο είναι. Όλοι τις ίδιες σφαλιάρες τρώνε. Ειδικά όσοι ανήκουν στις μη προνομιούχες τάξεις. Να σέβεσαι το διαφορετικό και αυτό θα σε κάνει καλύτερο." (από την -εξαιρετική-συνέντευξη του στο newsbeast εδώ)

Τέλος Update. 

• Theogonia (February 6, 2007, Season of Mist) - κριτική allmusic

Γαμεί και δέρνει!

Συνταγή: Black metal και industrial κιθάρες, riffs που καλπάζουν, χορωδιακά και ενίοτε και γυναικεία αμανετζίδικα φωνητικά στο background, λίγος Ησίοδος για να χαρούν οι σχετικοί γκαβλέες, ντραμς που να γίνεται της παλιοκαριόλας, καθαρή παραγωγή και εξαιρετικές συνθέσεις. Βάλτα στο μίξερ και άκουσε το με τον ήχο τέρμα.

Κορυφαίες στιγμές: The Sign of Prime Creation, Keravnos Kivernitos, Nemecic (νομίζω παγκόσμια πρώτη τσαμπούνας (;) σε metal τραγούδι), Eluma Elish, Helios Hyperion, Gaia Tellus, γενικώς ο δίσκος δεν έχει και πολλές αδύνατες στιγμές.

Βαθμολογία: 8,5/10.

• Εμβόλιμον: το Non Serviam: A 20 Year Apocryphal Story (2009, live DVD/CD) το οποίο προτείνεται όχι μόνο επειδή ειναι γαμάτο, αλλά και επειδή ειναι ευκαιρία να ακουσετε μερικά από τα παλιότερα τραγούδια σε νορμάλ παραγωγή.

• Aealo (February 15, 2010, Season of Mist)

Ρε τι δισκάρα ήταν αυτή; Σοκ και δέος, πραγματικά. Εδώ οι τύποι (βασικά ο Σάααααακηηηηηης) βρίσκονται σε συνθετικά κέφια, η παραγωγή συνεχίζει και βελτιώνει την συνταγή του Theogonia, το κοπάνημα ειναι σε καλό βαθμό, οι μεσαίες (εμβατηριακές;) ταχύτητες πλειοψηφούν με τον ήχο να ταξιδεύει ανάμεσα στο industrial, στο black metal και στο κλασικό heavy (ή αλλιώς ειναι γενικά ακατηγοριοποίητος: βάλε ταμπέλα "extreme metal" και οτι καταλάβεις κατάλαβες), αλλά με εντελώς προσωπικό στίγμα. Τα τραγούδια ειναι εξαιρετικά και με αρκετό βάθος στην μουσική, "πολεμικούς" (όσους ασχολήθηκα να δω δηλαδής) στίχους, ενώ η παραγωγή τα βοηθά τα μέγιστα. Μια σημαντική καινοτομία ειναι και η σύμπραξη με το γυναικείο φωνητικό σχήμα Πλειάδες που τραγουδά...... ηπειρώτικα καθώς και τα σολαρίσματα ....τσαμπούνας σε αρκετές συνθέσεις. Ο δίσκος είναι τρομακτικά εθιστικός και σε κάθε ακρόαση σου δίνει νέα στοιχεία,  με μοναδική σχετικα αδύναμη στιγμή το τελευταίο ασμα (Orders From The Dead) που αποτελεί και την "σύμπραξη" του group με την Diamanda Galas, το οποίο ναι μεν βελτιώνει το πρωτότυπο, αλλά και πάλι δεν με συγκινεί όσο άλλους που μάλλον συγκινούνται επειδή "πρέπει" να συγκινηθούν (όσο και αν σέβομαι την Galas, απλούστατα αυτή η μουσική δεν ειναι για μένα). Πάντως γενικά αν το δεις, είναι καλό σε έναν "πολεμικό" δίσκο (πχ) να υπάρχει σαν κλείσιμο και ένα τραγούδι που αναφέρεται σε ήττες, σφαγές αμάχων κτλ γιατί έχουμε καταμπλέξει με τους μουρλούς πιτσιρικάδες εθνικαράδες (και όχι μόνο, θυμηθείτε τι λέγαμε εδω για τους πιτσιρικάδες τζιχαντιστές) που ακούνε "πόλεμος" και νομίζουν ότι θα πάνε να παίξουν σε videogame/ταινία φορώντας ασπίδες μαζί με τις παλάσκες και πως στην χειρότερη να χάσουν κανα....level.

Πάμε πόλεμο;

 Γενικά ο δίσκος ειναι εξαιρετικός, και τα τραγούδια του ακόμα τραβάνε σημαντικό μέρος των live των RC, κάτι όχι τυχαίο. Και μιας και θίξαμε πιο πάνω και το θέμα της ακροδεξιάς, να ξέρετε πως του Χίτλερ δεν του άρεσε :Ρ

Κορυφαίες στιγμές:  Τι να πρωτοβάλεις... Aealo, Aeon Aenaos, Δαιμόνων Βρώσις, Noctis Era (σχεδον μόνιμο κλείσιμο συναυλιων μαζί με το Non Serviam), Dub-Saĝ-Ta-Ke, Pir Threontai, Thou Art Lord, βάλτα όλα να είσαι μέσα. Πιθανόν ο καλύτερος δίσκος των RC, μαζί με το Triarchy εννοείται.

Βαθμολογία: 9/10 και λίγα έβαλα

Παρατήρηση 1: όταν σε ένα απλό riff αντιλαμβάνεσαι πως παίζουν 4 διαφορετικές κιθάρες, και παίζουν 4 διαφορετικά πράγματα (οι δυο το βασικό riff με διαφορά μιας πέμπτης, η 3η τις power chords και η 4η ένα παράλληλο lick), τότε ψιλλιάζεσαι πως οι τύποι το έχουν μελετήσει πολύ το πράγμα, έχουν παιδέψει τις συνθέσεις, δεν είναι "μπήκαμε στο στούντιο και ότι βγει", καμία σχέση με μερικούς μερικούς, ονόματα δεν λέμε υπολήψεις δεν θίγουμε.

Παρατήρηση 2: Ρε σε μερικά σημεία οι lead κιθάρες δεν σας κάνουν λίγο Maiden ;

;)

• Κατά τον δαίμονα εαυτού (March 1, 2013, Season of Mist)

Καλός δίσκος, ακολουθεί και αυτός το Theogonia κατά πόδας. Η παραγωγή παραμένει εξαιρετική (μην το υποτιμάτε και μην παραπονιέστε που το αναφέρω συνέχεια. Στο metal η παραγωγή είναι τουλάχιστον το 70% του τι ακούς και ταυτόχρονα (πέραν της καθαρότητας του ήχου) μαζί με την φωνή είναι η μουσική ταυτότητα του γκρουπ, κάτι που οπωσδήποτε μετράει. Πλέον ΔΕΝ μπορώ να ακούσω δίσκο που "είναι μουσικά καλός αλλά η παραγωγή είναι κάπως", κάτι που ήταν περίπου σαν το μόνιμο μάντρα των κριτικών μεταλ δίσκων στα 80's και 90's). Χορωδιακά μέρη συνδυάζονται με την παραδοσιακή καφρίλα, οι κιθάρες βαράνε κανονικότατα, οι μέσες και οι υψηλές ταχύτητες εναλλάσσονται, οι συνθέσεις ειναι σε αρκετά καλό επίπεδο, όλα καλά σε γενικές γραμμές, αν και υπάρχουν και μέτρια τραγούδια που ρίχνουν το συνολικό μέσο όρο.

Κορυφαίες στιγμές: In Yumen/ Xibalba, το παραδοσιακό Ρουμάνικο Cine iubește și lasă, ΧΞΣ

Βαθμολογία: 8/10

• Lucifer Over Athens (2015, Season of Mist)

Ιδανικό κλείσμο της περιόδου αυτό το εξαιρετικό live που καλύπτει όλη την καριέρα τους - και έχει και καλή παραγωγή για να επαναλάβουμε τα αυτονόητα (tracklisting)
Βαθμολογία: 9/10


Περίοδος ΣΤ: Πάμε για φρέσκα.
Οι RC πλέον δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. Το doom/goth το πήγαν όσο πήγαινε, το black επίσης, το industrial το μελέτησαν και, το ενσωμάτωσαν και έπιασαν άριστη απόδοση, εχουν εμπλουτίσει την μουσική τους με μια μαούνα πράγματα, εχουν βάλει folk στοιχεία από 17 διαφορετικές κουλτούρες/παραδόσεις και 42 γλώσσες, έχουν βάλει χορωδίες αντρικές και γυναικείες, άριες, την Galas, ακουστικά μέρη, έχουν τραγούδια που φτιάξανε ολόκληρες μουσικές σχολές (περιμένετε να σκάσει η "επομενη γενιά" συγκροτημάτων και θα το δείτε), ε μαζέψανε ένα μάτσο δάφνες και επαναπαύονται φωνάζοντας κολλητούς για να δώσουν ένα χέρι βοήθειας, κυρίως για συμβολικούς λόγους.

• Rituals (February 12, 2016, Season of Mist)

Αν ο ... Σάουρον μάζευε ....all that is evil και αντί για εκστρατεία να φάνε την Μέση Γη, βγάζανε .....δίσκο να δεις που κάπως έτσι θα ακούγονταν. Ο ήχος ειναι πολύ διαφορετικός από τα προηγούμενα άλμπουμ αλλά και πάλι εξαιρετικός. Οι κιθάρες ειναι κατεβασμένες στο θεό Σατανά, οι αντιχριστιανικοί στίχοι (ξέρω ξέρω, πέφτετε απ΄τα σύννεφα) είναι γραμμένοι σε 32 γλώσσες (πρόχειρη καταμέτρηση: ελληνικά, αγγλικά, χιντου, εβραϊκά, γαλλικά συγνώμη αν ξέχασα τίποτα), έχουν προσκληθεί διάφοροι διαφόρων διαφορετικοί τύποι (από γαλλίες, αγγλίες, ινδίες και δεν συμμαζεύεται) για να δώσουν το δικό τους στίγμα, έχουν δανειστεί στίχους και μουσική από κουλτούρα μεριά (Blake, Baudelaire, Ευρυπίδης, Aphrodites Child), γενικώς έχει δοθεί αυτή η αίσθηση της συλλογικότητας που λέγαμε και γενικότερα έχει δοθεί περισσότερο βάρος στο feeling και στους στίχους παρά στις συνθέσεις αλλά παρόλα αυτά εδώ μέσα υπάρχουν μουσικά διαμάντια. Αρκετά τραγούδια αποτελούν περισσότερο ασκήσεις ύφους (όπως το Άπαγε Σατανά ή η διασκευή στο Του Θάνατου Παράγγειλα) και λιγότερο ....τραγούδια αλλά το σύνολο ειναι πειστικότατο.

Κορυφαίες στιγμές: Άνισος δίσκος, δίπλα στις αδιάφορες ή βαρετές στιγμές υπάρχουν εξαιρετικά τραγούδια με κορυφαία τo For A Voice Like Thunder (με την συνδρομή του Chris Holmes ο οποιος γαμεί και δέρνει), το (εξαιρετικό) Devadevam με την συνδρομή του Kathir που ειναι ο τραγουδιστής των ....Rudra , το Des Litanies De Satan που τραγουδά-απαγγέλλει ο Vorph των Samael, το live χιτάκι Ελθέ Κύριε με την  (εξαιρετική) Δανάη Κατσαμένη που γενικά ειναι ηθοποιός και η διασκευή του The Four Horsemen των Aphrodites Child που γαμεί και δέρνει επίσης.

Βαθμολογία: 7/10. Διότι με την εξαίρεση του Ze Nigmar τα υπόλοιπα άσματα, πέραν των προαναφερθέντων κορυφαίων, ειναι μετρίως μέτρια, αλλά ακόμα και σε αυτα έχει πέσει πολύ δουλειά με αποτελεσμα ο δίσκος να ακούγεται συμπαγής και δομημένος σαν ενιαίο σύνολο.

(* Μην μπερδευόμαστε. Ο δίσκος έχει μερικά εξαιρετικά τραγούδια, όπως είπα και προηγουμένως, και ταυτόχρονα εκπληκτική παραγωγή/ήχο. Η πλειοψηφία των συγκροτημάτων της σκηνής αν έβγαζε τέτοιο δίσκο θα μας το έπαιζε ιστορία και μουσική αποκάλυψη κτλ κτλ, αλλά για τους RC δικαιούμαστε να ζητάμε κάτι πιο προχωρημένο και ειδικά μετά από μια τέτοια all black star μάζωξη. Το ζητούμενο σε αυτόν το δίσκο όμως ήταν απ΄ότι φαίνεται η "evil" ατμόσφαιρα και λιγότερο οι συνθέσεις, οι οποίες είναι προφανώς πιο απλές απ΄ότι σε προηγούμενες κυκλοφορίες, χωρίς αυτό να ειναι αναγκαστικά άσχημο)
Σημειολογική Παρατήρησις: Το logo στο εξώφυλλο (ξανα)διαβάζεται!

Επίλογος: Κορυφαία μπάντα, από αυτές που οδηγούν την παγκόσμια σκηνή. Ακόμα και αυτοί που "δεν τα ακούνε αυτά" θα βρουν θετικά στοιχεία να πουν για τη μουσική τους. Επίσης γαμιστερή μπάντα για live, κάτι αναμενόμενο βεβαίως με τόσες συναυλίες που έχουν δώσει, αλλά το πιο σημαντικό ειναι ότι δείχνουν πως ακόμα έχουν μουσικό ζουμί (και φυσικές αντοχές, τσεκάρετε τις ημερομηνίες εδώ. Τα άτομα δίνουν 27 συναυλίες σε 27 συνεχόμενες μέρες σε καμια 15αριά διαφορετικές χώρες!) και για την επόμενη δεκαετία. Long Live Rotting Christ λοιπόν despite their name!

love & kisses
Ζαφοντ "Nihilistic Necrobutcher"

---

* Βασικά και μεταξύ μας, εκτός rock γενικώς,  διεθνως ειμαστε λίγο για τον μπούτσο. Περα απο τους "αυτονόητους" Θεοδωράκη, Χατζηδάκη, Ξενάκη, Πολυδούρη, Βαγγέλη και (βεβαίως) την Μούσχουρη σε επίπεδο ερμηνείας, στην υπόλοιπη, πιο "ποπ", πιο λαϊκή ρε παιδί μου μουσική, δεν έχουμε να επιδείξουμε τίποτε πέρα απο μπουζούκι, μουζάκα, βυζιά, κώλους, γυφτομπαρόκ χαζαμάρες ή κλαψομούνικες φασολάδες έντεχνου, μη χέσω, τύπου. Ποιος ρε απο όλους αυτούς τους τυχάρπαστους που μας σπάνε τα @@ καθημερινα στο ραδιοφωνο και στην τηλεόραση εχει τα αρχίδια που είχαν πχ οι Aphrodite's Chlid, ο Ψαραντώνης (μοναδική "έντεχνη" (;) εξαίρεση), οι Last Drive και οι Blues Wire αργότερα και πολλά Death Metal συγκροτήματα στην συνέχεια (Rotting Christ, Nightfall, Septic Flesh κτλ κτλ) να βγουν στο εξωτερικό και να παίξουν σε κοινό που αποτελείται αποκλειστικά από ξένους και όχι νεόπλουτους μετανάστες τύπου Πορτοκάλος σε αρπαχτές της κακιάς ώρας; Πόσοι έχουν κάτσει να ξημεροβραδιαστούν για μέρες και μέρες στο studio μέχρι να πετύχουν προσωπικό ήχο ή να βελτιώσουν την σύνθεση; Πόσοι απο αυτούς τελος πάντων ξέρουν μουσική;
Όταν "στα εξωτερικά" ακόμα και καλλιτέχνες που παίζουν μουσική "του συρμού" (πχ Lady Gaga) κάθονται και μελετάνε την παραγωγή και τον ήχο για μερες και βδομάδες και μήνες για να βγει κάτι άρτιο, οι περισσότεροι δικοί μας είναι απείρως χειρότεροι από την σχολική μπάντα της γειτονιάς σας και αυτό ακριβώς πουλάνε γαμώ το κέρατό μου γαμώ.
** Ακόμα και τώρα υπάρχουν οι ηλίθιοι "οπαδοί" που μας πρήζουν με την "περηφάνια" τους για την "greek music" των RC και τον ελληνικό πολιτισμό "που ειναι ανώτερος" και τέτοιες μαλακίες (πχ δείτε τα σχόλια και το βίντεο εδώ, όπου ένας χρήστης δεν άντεξε και τους ξέχεσε γενικώς: "Αρκεί να διαβάσεις τα σχόλια για να καταλάβεις πού πάμε ως έθνος..... Είστε όλοι ζώα.") οι οποίες εν πολλοίς ακυρώνουν και μικραίνουν ένα τεράστιο και παγκόσμιο συγκρότημα.