Ας το φιλοσοφήσουμε λίγο

Επειδή η διασταση καπιταλισμου-κομμουνισμου και δεν συμμαζευεται που μπηκε στα σχολια του προηγουμενου ποστ.....κουράζει, θα υπενθυμίσω πως ΔΕΝ ειναι τελικά αυτο το προβλημά μας. Δεν ειναι θέμα του....συστήματος κατ αναγκη αλλά των ανθρώπων που το αποτελουν. Σε όλα τα συστήματα πάντα υπήρχε μια ελίτ, οι αποπάνω. Η συμπεριφορά της (και εν ολίγοις τα όρια της ασυδοσίας της) καθόριζε και το μέλλον του πράγματος, ανάπτυξη, συγκρουση, ολοκληρωτισμός, κατάρρευση κτλ. Εδω εχουσι δικαιο τα "α-πολιτικ" (εισαγωγικα, εισαγωγικά) στοιχεια των αγανακτισμενων. Το ζητούμενο δεν ειναι η ντε και καλα αλλαγή συστήματος. Δεν υπάρχει σύστημα-πανάκεια, ή αν υπάρχει δεν το ξέρω εγώ. Το ζητούμενο ειναι αν όχι ο εξοβελισμος, τουλάχιστον ο μετριασμός καποιων χαρακτηριστικών του υπάρχοντος συστήματος, με τον ίδιο τρόπο αν θέλετε που ο χριστιανισμός άλλαξε πολλές πρώιμες αρχές του (ωμοφαγια, κοινα δειπνα ίσως και...κοινες γυναίκες, αρνηση στρατευσης κτλ) για να γίνει ....τρέντι. Και ξερω, ξερω πως "τα χαρακτηριστικά αυτά ενυπάρχουν στο σύστημα", οκ. Ενυπάρχει όμως και η έννοια του μακροπρόθεσμου κέρδους. Ενας "επενδυτής" (κεφαλαιουχος, ραντιερης, βαλτε τη λεξη που σας αρέσει) μπορεί και πρέπει να αρχίσει να σκέπτεται σε χρονικούς ορίζοντες πέραν της εβδομάδας - και για το δικό του καλό. Πρέπει να αρχίσει να καταλαβαίνει πως ποντάροντας στην....κατάρρευση του συστήματος δεν εξασφαλίζεται ο ίδιος δια βίου. Και πρέπει να θυμάται πως οι "επιτυχημενοι" του συστήματος εχουν συμφερον να το συντηρουν, όχι αυτοι που χάνουν από αυτό. Δεν μπορεις να ζητάς συνέχεια και την πίτα σωστή και τον σκύλο χορτάτο.

Επειδη τα λένε και αλλοι αυτα, το σημερινό μενού έχει αναδημοσιεύσεις:
1. http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=405871&h1=true

Ποιοι είναι αυτοί οι πιστωτές; Όχι, δεν είναι σκληρά εργαζόμενοι μικροεπιχειρηματίες και εργάτες - άλλο αν συμφέρει τους μεγάλους «παίκτες» να υποκρίνονται ότι προστατεύουν τα «μικρά ψάρια» που υπακούουν στους κανόνες. Στην πραγματικότητα, τόσο οι μικρές επιχειρήσεις όσο και οι εργαζόμενοι πλήττονται πολύ περισσότερο από την ύφεση, από ότι θα πλήττονταν εάν αυξανόταν λίγο ο πληθωρισμός για να ανακάμψει ταχύτερα η οικονομία.

Όχι, οι μόνοι που πραγματικά ωφελούνται από τις «πολιτικές του πόνου» (εξαιρουμένης της κινεζικής κυβέρνησης) είναι οι ραντιέρηδες: οι τραπεζίτες και τα πλούσια άτομα που έχουν χαρτοφυλάκια γεμάτα ομόλογα.

Μόνον έτσι εξηγείται γιατί τα συμφέροντα των πιστωτών καθορίζουν σε τόσο μεγάλο βαθμό την πολιτική ατζέντα: πέρα από το γεγονός ότι η συγκεκριμένη τάξη δίνει τα περισσότερα χρήματα στις πολιτικές καμπάνιες, είναι και η τάξη που έχει άμεση πρόσβαση στο πολιτικό προσωπικό, καθώς μάλιστα πολλοί από τους αξιωματούχους μας πηγαίνουν να δουλέψουν απευθείας γι' αυτούς, περνώντας από την «περιστρεφόμενη πόρτα» προς τον ιδιωτικό τομέα όταν φύγουν από την κυβέρνηση.

Η διαδικασία άσκησης επιρροής δεν περιλαμβάνει απαραίτητα την ωμή εξαγορά - χωρίς φυσικά να αποκλείεται η απευθείας δωροδοκία. Το μόνο που απαιτείται είναι η αντίληψη πως ό,τι είναι καλό για τους ανθρώπους με τους οποίους περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου, τους ανθρώπους που κερδίζουν τις εντυπώσεις στις συσκέψεις — αφού, διάβολε, είναι έξυπνοι, είναι πλούσιοι, και έχουν τους καλύτερους ράφτες — πρέπει να είναι καλό και για το σύνολο της οικονομίας.

Όμως η πραγματικότητα είναι εντελώς αντίθετη: οι «φιλικές προς τους πιστωτές» πολιτικές σακατεύουν την οικονομία. Είναι ένα παιχνίδι αρνητικού αθροίσματος, στο οποίο η προσπάθεια να προστατευτούν οι ραντιέρηδες από την οποιαδήποτε ζημιά προκαλεί πολλαπλάσιες βλάβες σε όλους τους άλλους. Και ο μόνος δρόμος που οδηγεί σε μια πραγματική ανάκαμψη της οικονομίας είναι να σταματήσουμε να παίζουμε αυτό το παιχνίδι

2. http://tsak-giorgis.blogspot.com/2011/06/blog-post_13.html?spref=fb

«Εάν η οικονομική ελίτ εξακολουθήσει να συμπεριφέρεται σαν να ζει σε άλλο πλανήτη, τότε να μην εκπλαγεί αν ο λαός της φερθεί σαν σε εξωγήινους». Ρίτσαρντ Λάμπερτ, γ.γ. της Ομοσπονδίας Βρετανικής Βιομηχανίας

Τη διαπίστωση του ανοίγματος της ψαλίδας πλουσίων-φτωχών στη Βρετανία κάνουν οι εκθέσεις δύο έγκυρων βρετανικών οικονομικών ινστιτούτων, του Ινστιτούτου Οικονομικών Σπουδών (IFS) και της Επιτροπής Υψηλών Αμοιβών (HPC), που επιβεβαιώνουν πρόσφατα δημοσιεύματα ότι «οι διεθνείς μεγιστάνες που διατηρούν έδρα στη Βρετανία έχουν πλήρως επιστρέψει στα υπερκέρδη της προ 2008 περιόδου». Επιπρόσθετα, οι εκθέσεις αυτές αποκαλύπτουν ότι στα «διευθυντικά γραφεία οι αυξήσεις αμοιβών το 2011 ξεπερνούν το 55% σε σχέση με το 2010». Κι αυτό καταγράφεται ανεξάρτητα από τα αν τα επίπεδα παραγωγικότητας ή τα επιμέρους κέρδη μιας επιχείρησης πετυχαίνουν αύξηση ή υφίστανται συρρίκνωση.

Ειδικά η έκθεση της HPC επισημαίνει με ανησυχητική... γλαφυρότητα ότι «αν συνεχιστεί η παρούσα τάση μέχρι το 2025, ο βαθμός κοινωνικής ανισότητας θα είναι ίδιος με εκείνον της βικτοριανής εποχής».

3. Τα έχουμε βεβαίως ξαναπεί διοτι ειμεθα και επιστήμονες να ' ουμ!
http://aeisixtir.blogspot.com/2010/04/blog-post_11.html

Making collapse likely: Αντιθεση αναμεσα στα βραχυπρόθεσμα κέρδη και στόχους των ελίτ και της μακροπρόθεσμης επιβίωσης της κοινωνίας. Χειροτερεύει όταν η ελίτ ειναι αποκομμένη από τις επιπτώσεις που επιφέρουν οι δράσεις της.


Σε όλες τις κοινωνίες που αντιμετώπιζαν το πρόβλημα, μια από τις κυριότερες παραμέτρους της τελικής κατάρρευσης ήταν η ικανότητα της ελίτ να απομονώνει τον εαυτό της από τα προβλήματα που προκαλούν οι πολιτικές της στο σύνολο. Όσες φορές έγινε απλά η ελίτ κράτησε για τον εαυτό της το αμφιβολο προνόμιο να πεθάνει τελευταία από την πείνα.

Update. Σε σχεση με το προηγουμενο και τη λίστα αιτημάτων (μου). Νμζ πως αυτα πλεον ειναι εκ των ουκ ανευ για να προχωρησουμε, και ειναι ανεξαρτητα συστηματος. Τουλαχιστον οι πολιτικες (εστω) ελιτ, να προχωρησουν στην ιδια νομικη κατάσταση με τους υπολοιπους. Αμαν πια με τις ασυλιες.