Διαβάζοντας αυτο το ημιχαζό άρθρο του Τάκη Θεοδωρόπουλου πρηβληματίστηκα από την αποδοχή που δείχνει να έχει αυτη η λογική. Το λέω ημίχαζο διότι ξεκινάει απο (σχεδον) σωστές παραδοχές, (περίπου) σωστές παρατηρήσεις, (ως επί το πλείστον) σωστή λογική και καταλήγει σε (οπωσδήποτε) σωστά συμπεράσματα (πρεπει να ειναι κάποιος σαφώς ηλίθιος για να νομίζει πως οι ISISικοι εινια οτιδήποτε άλλο εκτός από φανατικοί κρετίνοι) παρόλαυτά λέει την μισή αλήθεια. Και τα κείμενα που λένε την μισή αλήθεια είτε είναι ανοήτων είτε καλά προετοιμασμένα ψεύδη.
Στην παρούσα φάση λοιπον ειμαι καλοπροαίρετος που το αναφέρω ως ημίχαζο αν και οι γραμμένες ανακρίβειες εκνευριζουν (πχ: "Το φιλορωσικό κόμμα δεν έχει μόνον αριστερούς στις τάξεις του.", απεναντίας η σωστή διατύπωση θα ήταν δεν έχει μόνο δεξιούς στις τάξεις του μιας και η Ρωσία (αν δεν το ξέρουμε) Πουτινοκρατείται και οι πιο φανατικοί πουτινιστές είναι οι Λιακοπουλικοί δεξιοι. Το ότι η αριστερά τρόμαξε με τους ναζί της Ουκρανίας δεν τους κάνει και ντε φάκτο πουτινομανείς. "Η δημοκρατία δεν είναι ιδεολογία για να την κάνεις πακέτο", λάθος, ειναι και παραείναι. Κάθε τρόπος άσκησης εξουσίας ειναι πρωτίστως ιδεολογία. Εκτος και αν νομίζετε πως το νόημα της δημοκρατίας είναι να πηγαίνουμε απο το ΠΑΣΟΚ στην ΝΔ, μετά ΠΑΣΟΚ, μετά ΝΔ μετά ΝΔΣΟΚ και μόνο.
Η Δημοκρατία αντικατέστησε την πεφωτισμένη δεσποτεία εις τα ευρώπας μετά από κινήματα, επαναστάσεις και άλλα πολλά. Η "ρεπουμπλικάνικη" (ρωμαϊκή) εκδοχή της πάει πακέτο συνήθως με αυτό που αποκαλούμε κοσμικό αστικό κράτος στο οποίο υπερεκπροσωπείται η λεγόμενη μεσαία τάξη. Υποχώρηση της μεσαίας τάξης είναι και υποχώρηση της δημοκρατίας. Η δημοκρατία δεν ειναι "φυσικό" πολίτευμα, ούτε "των αρίστων". Θέλει όχι μονο δουλειά αλλά και κάποιο υπόβαθρο. Γι αυτό και είναι δύσκολο να δουλέψει σε χώρες που δεν έχουν κοσμικό αστικό κράτος και ισχυρή μεσαία τάξη. Αν κατά τη γνώμη σας το Αφγανιστάν, το Ιραν(update κατοπιν ορθής υποδείξεως. από εδώ. Η Ισλαμική δημοκρατία του Ιραν, μπορεί να χάνει σε σχέση με τη μέση δυτική αλλά απέχει παρασαγγας απο τα γύρω failed states)ή το Ιράκ ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία τότε πάσο. Η πιο αστικοποιημένη χώρα από τις εμπλεκόμενες παιζει να είναι η Συρία γι αυτό και μόνο εκεί υπάρχει ένοπλος βραχίονας που δεν ορίζεται μονοσήμαντα ως θρησκευτικος (η "αντιπολιτευση" στον Ασαντ). Ειναι λίγοι βεβαίως, αλλά ειναι και οι μοναδικοί που υπάρχουνε κατά τα φαινόμενα.
Τελος πάντων το άρθρο καταλήγει στο αυτονόητο συμπέρασμα πως οι τζιχαντιστές ειναι επικίνδυνοι. Από εκεί ένα τσιγάρο δρόμος είναι μέχρι να φτάσουμε στο ότι οι μουσουλμάνοι είναι επικίνδυνοι και άλλο ένα πως "όλοι οι ξένοι" (άνθρωποι, πολιτισμοί) ειναι ομοίως επικίνδυνοι. Το πρόβλημα μας όμως δεν ειναι η πολυπολιτισμικοτητα, η διαφορετικότητα και όλα αυτά τα χαζά. Το πρόβλημα μας είναι πως υπάρχουν συμπαγείς ομάδες ανθρώπων που δεν διστάζουν να σκοτώσουν στο όνομα κάποιας ιδέας.
Ο τρόπος σκέψης και υπαγωγής του διαφορετικού σε υπάνθρωπο δυστυχώς ειναι μάλλον δυτικής πατέντας και προελεύσεως. Οι Κονκισταδόρες, οι Αγγλοι αποικιοκράτες, οι ναζί, οι αμερικάνοι έχουν τόσα θυματα στο "ενεργητικό τους", τόσες γενοκτονίες που τα κατορθώματα των τζιχαντιστών μας φαίνονται περίπου αστεία. Προσοχη, δεν λέμε πως οι άλλοι λαοι δεν έκαναν γενοκτονίες, λέμε πως οι δυτικοί τις πατεντάρισαν ιδεολογικά.
Κανείς όμως δεν καταδίκασε τον "δυτικό πολιτισμό" λόγω των ναζί ή της δράσης των Άγγλων στις Ινδίες ή των Αμερικάνων στο Βιετνάμ. Ούτε και καταδίκασε τον ανατολικό πολιτισμό λόγω της δράσης των Ιαπώνων στον Β.Π.Π. (μπορώ να συνεχίσω, εύλογα, για πολύ ώρα). Γενικά, οι πολιτισμοί (ή οι λαοί) που δεν ευθύνονται για μαζικά εγκλήματα δεν είναι πια μαζί μας για ευνόητους λόγους.
Ο σημερινος (δυτικός) πολιτισμός χρωστάει πάρα πολλά στους Αραβες, πολύ περισσότερα απ΄ότι στους Βυζαντινούς Ρωμαίους για παράδειγμα. Οταν όλη η Ευρωπη έτρωγε σβουνιές και κοιμόταν του καλού καιρού κυρίως λόγω της Εκκλησίας, το Αραβικό Ισλάμ είχε τέτοια ανάπτυξη που όταν οι Ευρωπαίοι κατάφεραν να τους φάνε μερικές πόλεις (Ισπανία και ΒΔ Αφρική) έμειναν παγωτά με αυτά που είδαν. Ο πλούτος και ο πολιτισμός των πόλεων αυτών άνοιξε την όρεξη για αυτά που μετέπειτα ονομάστηκαν σταυροφορίες.
Επιστρέφουμε στο αυτονόητο. Το πρόβλημά μας στην παρούσα φάση ειναι η ιδιοτητα μερικών να υποβιβάζουν όλους εμάς στην κατηγορία του υπανθρώπου-που-του-αξίζει-ο-θάνατος. Και αυτό είναι άσχημο όταν εισαι στην λάθος μεριά, έτσι δεν είναι;
Ειναι νοητική παγίδα να νομίζουμε πως αυτό ειναι ίδιον μόνο των τζιχαντιστών καθώς και ημείς οι Δυτικοί έχουμε αρκετά τέτοια παραδείγματα:
Καρατζαφέρης: «ο Τσίπρας είναι άθεος άρα και αδίστακτος».
Αυτες οι φιγούρες δεν ειναι πρόσωπα του ιστορικού παρελθόντος όπως πχ οι κονκισταδόρες . Ειναι υπαρκτοί, σημερινοί, "δυτικοί" τύποι οι οποίοι η μοναδική διαφορά που έχουν από τους τζιχαντιστές της ISIS είναι το ιερό βιβλίο στο οποίο πιστεύουν. Η λογική τους, και μερικών η δράση τους, ειναι αντίστοιχη. Απλά όπως και σε όλες τις καταστάσεις υπάρχουν διαβαθμίσεις. Ειναι δύσκολο πχ ο Ανθιμος να διατάξει εκτελέσεις των αλλόθρησκων εντός Ελλάδας διότι (προς λύπην του) δεν έχει τέτοια εξουσία. Το όνειρο τους ομως ειναι η επάνοδος σε μια τάξη πραγμάτων που ο Ανθιμος και ο κάθε Άνθιμος, ο Μιχαλολιάκος και ο κάθε Μιχαλολιάκος θα έχουν τέτοια εξουσία.
Αυτή ειναι ίσως και η άλλη διαφορά των Μιχαλολιάκων, Πέιλιν και Άνθιμων απο τα τζιχαντόπουλα, τα οποία τουλάχιστον είχαν τα κοχόνες να κάνουν πράξη τη βλακεία τους. Το ότι αυτοί θεωρούνται ήρωες από κάποιος ενώ πχ ο Μπρειβικ θεωρείται από εμάς εγκληματίας ειναι συνάρτηση της κοινωνίας και της ομάδας στην οποία ζούμε. Αναμφίβολα θα υπάρχουν και μερικοί βαρεμένοι δυτικοί που θεωρούν ήρωα τον Μπρέιβικ.
Ετσι και αλλιώς για τους δυτικοί οι φανατικοί μουσουλμάνοι πολύ όψιμα θεωρήθηκαν κίνδυνος. Για την ακρίβεια από την πτωση του "υπαρκτού" και μετά καθώς οι τζιχάντι ήταν χρήσιμος συμμαχος στο Αφγανιστάν, αλλά και ενάντια στον Ασαντ αργότερα (βλ. Ραμπο ΙΙΙ για σχετικές αγιογραφίες των μουτζαχεντίν). Τα τζιχαντόπουλα δεν ισχυροποιήθηκαν μονο με Σαουδαραβικό αλλά και με πολύ δυτικό χρήμα, οπλισμό και ανοχή.
Επαναλαμβάνω λοιπον. Το πρόβλημα δεν είναι 10.000 ξεβράκωτοι (που έχουν ήδη χάσει και ας μην το ξέρουν) στα βάθη της ερήμου, το πρόβλημα ειναι πως καταφεύγουμε (;) σε αντίστοιχη λογική για τα καθ΄ημάς, κάτι το οποιο νομοτελειακά μας οδηγεί στην δικιά μας ISIS καιρού επιτρέποντος. Της οποίας τη "λογική" κοροϊδευει και δικαιως ο John Stewart εδω:
(Βonus ενα βιντεάκι για τους "σχετικούς" σχετικά με το ζήτημα:
)
Oσο λοιπον μπαίνουμε στην διαδικασία δαιμονοποίησης του διαφορετικού, γενικώς, όσο οδεύουμε και εμείς προς την κατάκτηση της "απόλυτης αλήθειας", όσο θεωρούμε κάποια πράγματα "ιερα" (επειδή έτσι.... μας συμφέρει) όπως πχ ο Θεοδωρόπουλος εδώ. Η διαφορά ειναι πως ο Θεοδωρόπουλος δεν ειναι ο ίδιος κάποιος φανατικός ορθόδοξος τζιχάντι. Η διαφορά ειναι πως ο Θεοδωρόπουλος λόγω βλακείας μάλλον δίνει άλλοθι στους φανατικούς ορθόδοξους τζιχάντι. Δεν τον είδα πχ να στηλιτεύει ποτέ την μισαλλοδοξία του Σαμαρά ή του Ανθιμάουα και αν το έκανε εδώ ειμαι για να αναθεωρήσω. Απλά θεωρώ πως ο συντηρητικότατος Θεοδωρόπουλος βρήκε ευκαιρία να ....κλέψει εκκλησία, να εκμεταλευτεί δηλαδή το προφανές της απόλυτης μαλακίας των τζιχάντι για να μας βάλει σε ένα ρατσιστικό τριπάκι. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά...
Τελος πάντων, η μαγκιά που έφερε και που είμαστε περήφανοι γι αυτή, ο Δυτικός Πολιτισμός ειναι ο Διαφωτισμός και η θεσμοθετημένη ισονομία πολιτών και ανεξιθρησκεία του κράτους. Αυτά στα χαρτιά διότι όλοι αυτοί οι όψιμοι αντιτζιχάντι στην ουσία είναι βαθύτατα κόντρα στο πνεύμα του διαφωτισμού είτε το ξέρουν είτε όχι.
Όλοι βλέπαμε τις ψηφίδες και υποψιαζόμασταν την εικόνα, αλλά αυτό που αποκαλύπτεται στο «H Mάστιγα του Θεού» είναι ο απόλυτος σκοταδισμός. O αρχιεπίσκοπος δεν είναι απλώς κάποιος ιεράρχης που μαγεύεται από τα μικρόφωνα και τη δημοσιότητα, κι εξαιτίας αυτού λέει και μια (οπισθοδρομική, λαϊκιστική, ρατσιστική) κουβέντα παραπάνω. Oλόκληρη η πορεία και η σκέψη του βρίσκεται στην άκρα δεξιά. Όχι τη σύγχρονη –αυτή που αντιπαλεύει σήμερα η δημοκρατική Eυρώπη–, αλλά τη σκοταδιστική. H προτροπή του προς τους μαθητές «όπισθεν ολοταχώς» δεν ήταν απόρροια ενός καλώς εννοούμενου συντηρητισμού, που θα ήταν αναμενόμενος εκ της θέσης του, αλλά διακήρυττε την επιστροφή σε έναν ελληνορθόδοξο (προ του νεοελληνικού διαφωτισμού) μεσαίωνα, σε μια ελληνορθόδοξη σαρία.
Oι φασιστικού τύπου επιθέσεις του στους διανοούμενους και τους διαφωτιστές (μάλιστα με επίθετα του τύπου: «γραικύλοι», «πουρκουάδες», «μίσθαρνα ξένων δυνάμεων», «ξενοσπουδαγμένοι φωταδιστές»), δεν είναι κουβέντες που ξέφυγαν εξαιτίας του αρχιεπισκοπικού οίστρου «να παίξει στα κανάλια».
Eίναι ενταγμένες σε ένα απλοϊκό όσο κι επικίνδυνο σκεπτικό, ότι ο ορθολογισμός και ο προβληματισμός μολεύει τους απλούς ανθρώπους και γι’ αυτό πρέπει να απαξιωθεί.
Φυσικά δεν υπάρχει συνοχή στη θεωρία και το λόγο του Aρχιεπισκόπου. Aραδιάζει επιχειρήματα καφενείου, πασπαλισμένα με δανεικούς όρους, σπανίως αγγίζει θέματα πίστεως αλλά θέλει να κανοναρχεί στην πολιτική ζωή. Πολλές φορές καταφεύγει στην υποκρισία.
Καθόμανε ψες και θαύμαζα, στην κυριολεξία, την ομιλία - μνημόσυνο του κου Σαμαρά για τα 40χρονα της ΝΔ_.
Και btw εγω το είπα μνημόσυνο πριν με "κλέψει" ο Σύριζα:
Aυτα δεν ηταν 40 χρονια, ήταν καλά 40
— zaphod b (@aeisixtir) September 27, 2014
Επί αυτής θα τοποθετηθούμε σήμερα. Αλλα πριν πέσετε να με φάτε, θα ήθελα να παραθέσω ένα μίνι βιογραφικό του κου Πρωθυπουργού μας
* Το 1970 αποφοιτησε απο το κολέγιο Αθηνών, στα 19 του. Περί χούντας και άλλων περιέργων, σε μια ηλικία που βραζει το αίμα, μην με ρωτήσετε, "δεν βρηκα στοιχεία"
* Μέχρι το 1974 που έφυγε η χούντα δεν υπάρχει καμία αναφορα για πρόβλημα της οικογένειας Σαμαρά με αυτή. Απεναντίας, ο πατέρας ειναι διευθυντής στον Ευαγγελισμό, ο υιος στο κολλέγιο Αθηνών, βέρος ....τενίστας και μετά μποέμ εμπιγκρές σπουδάζοντας. Την ίδια ώρα που χιλιάδες Έλληνες πολιτες βασανίζονται, εξοριζονται και γενικώς δεν ....διάγουν καλώς ο νεανίας Σαμαράς σαν μια πιο νέα βερσιον του Χριστόδουλου, μελετάει. Ή κάτι τέτοιο
* Μέχρι το 1977 έκανε το ...αγροτικό του στο Αμέρικα σπουδάζοντας. Εκεί άλλωστε φέρεται να εργάστηκε για πρώτη και τελευταία φορά στην ζωή του, για να βγάλει τα φοιτητικά έξοδα. Απορίες για το αν η εργασία του ήταν νόμιμη, για το αν τελικά εργάστηκε ποτέ (και όχι "με κάποιους φίλους" αλλά με κανονικό αφεντικό), για το αν ξέρει τελικά να φτιάχνει καμια πίτσα υπάρχουν και θα υπάρχουν στο διηνεκές. (Εδω να αναφέρουμε το ανεκδιήγητο δημοσιογραφικά άρθρο - αγιογραφία του Β(λ)ΗΜΑΤΟΣ για τις αμερικάνικες σπουδές των Σαμαρά και ΓΑΠ στις Ηνωμένες Πολιτείες που έλεγε πως τότε η... οικογένεια (του Αθηναίου μεγαλογιατρού) Σαμαρά περνούσε δύσκολα: "Τα έξοδα των σπουδών πολλά, η οικονοµική κατάσταση της οικογένειας Παπανδρέου πενιχρή (µε τέσσερα παιδιά να σπουδάζουν στο εξωτερικό και µόνο έναν µισθό καθηγητή να τρέχει), της δε οικογένειας Σαµαρά εξίσου στριµωγµένη, µε δύο παιδιά στο εξωτερικό." Τι λέτε βρε άχρηστοι! Οταν σήμερα, εν μέσω κρίσης και με 10πλασιους γιατρούς στην πιάτσα από τότε, οι γιατροί αυτοί μπορούν και σπουδάζουν και ένα και δύο και ....τέσσερα παιδιά έξω (τι να πουν και οι μεροκαματιάρηδες δηλ) εσεις υπονοείται πως είχε πρόβλημα ο τότε διευθυντής του Ευαγγελισμού και εκ των κορυφαίων καρδιολόγων στην Ελλάδα; Είστε σίγουροι ότι αναφερόμαστε στην ίδια χώρα; Περι φτώχιας της οικογένειας Παπανδρέου τα αντιπαρέρχομαι διότι δεν είναι σχετικά με το υπόλοιπο ποστ)
* Από το 1977 μέχρι και το 1996 (δηλ. μέχρι και τις εκλογές του 1993 - με ένα μικρό διάλειμμα) εκλέγεται συνεχώς βουλευτής και γίνεται και υπουργός επί Μητσοτάκη, ο οποίος πρέπει ακόμα να μουτζώνεται στον καθρέπτη. Το 2004 εκλεγεται με την ΝΔ ευρωβουλευτής, το 2007 βουλευτης και υπουργός, γίνεται αρχηγός κόμματος και τελικά πρωθυπουργός. Νομίζω πως τον "τιμά" πως δεν τον θυμόμαστε για καμία σοβαρή του κοινοβουλευτική ενέργεια μέχρι το σχισμα του με τον Μητσοτάκη.
* Αξιομνημόνευτη δράση: Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου αναγνώρισε την εθνική αντίσταση και άρχισε να "φερνει" σιγα σιγά αυτό που ονομάζεται σήμερα εθνική συμφιλίωση ο Σαμαράς, ως μέλος της Αβερωφικής κλίκας διαφώνησε φανερά και μάλιστα συνέχισε να "τιμάει" με την παρουσία του τις γιορτές "μνημης" στο Μελιγαλά ή/και να συμμετέχει σε "ομάδα κρούσης" της ΟΝΝΕΔ:
(Μελιγαλάς:"*Ο κύκλος κλείνει το 1982, όταν το υπ. Εσωτερικών γνωστοποιεί στο δήμο τον τερματισμό της συμμετοχής των επίσημων κρατικών αρχών, «επειδή οι εκδηλώσεις αυτές αποτελούσαν κηρύγματα μισαλλοδοξίας και τροφοδοτούσαν επί 40 χρόνια το διχασμό». Τη σκυτάλη στην οργάνωση του μνημοσύνου παίρνει πια ο «Σύλλογος Θυμάτων Πηγάδας», που ιδρύθηκε το 1980.
*Από κοντά και η Ν.Δ., που βλέπει το μνημόσυνο του 1982 ως τη δέουσα απάντηση στην επίσημη αναγνώριση της εαμικής Αντίστασης. Ο νεαρός βουλευτής Αντώνης Σαμαράς ανακοινώνει π.χ. με ειδικό δελτίο τύπου την έλευσή του «για να παραστεί στο Μνημόσυνο των σφαγιασθέντων από τους εαμοκομμουνιστές» («Ελευθερία» 18.9.82). Σταδιακά, ωστόσο, η λογική του «μεσαίου χώρου» επικρατεί και τα φερέλπιδα στελέχη αποφεύγουν πια να δίνουν το παρών.")
* Κορυφαία στιγμή της δράσης του Αντώνη είναι αναμφίβολα η χάραξη προσωπικής πολιτικής στο λεγόμενο Μακεδονικό, στάση που του κόστισε το πέταγμα κλωτσηδόν απο το Προεδρικό Μέγαρο, αλλά και την Υπουργική του Θέση.
("Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής οργισμένος θα πει στους συνεργάτες του ότι όσο θα είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Σαμαράς δεν θα διαβεί το κατώφλι του προεδρικού μεγάρου, κάτι που έγινε." από εδώ όπου έχει διάφορα σαμαρικά αντικαραμανλικά αναθέματα. Οποιος έχει ...ακραία όρεξη μπορεί να δει και ένα ωραίο σταχυολόγημα των τότε σχέσεων εδώ)
* Κατόπιν είχε σχετικά μοναχική πορεία μαζί με μια ετερόκλητη παρέα περίεργων που όλοι μαζί ονομάστηκαν Πολιτική Ανοιξη. Ειχε τις στιγμές του το σχήμα, αλλά μοιραία έσβησε μιας και τότες ακόμα ο Χριστόδουλος δεν είχε έρθει στα πράγματα. Μην το γελάτε. Ο λόγος του Χριστόδουλου έκανε mainstream την ακροδεξια, ρατσιστική, μισαλλόδοξη, εθνοκεντρική, εθνοβαρεμένη και βαθιά κομπλεξική και ανιστόρητη ρητορεία της οποίας κοινωνός είναι πχ ο Μπαλτάκος και οι ΧΑτες φίλοι του.
* Στην περίοδο που δεν είχε εκλεγεί (δηλ απο το 1996 μέχρι το 2004, μπορούμε να πούμε πως απο το 1996 μέχρι το 2000 "είχε" κόμμα αν και το κομμα αυτό εμφανιζόταν μόνο στις εκλογές. Απο το 2000 μέχρι το 2004 είχε φαίνεται ...κουραστεί) δεν έκανε τίποτα. Δεν ασχολήθηκε με τίποτα, δεν εργάστηκε ούτε μία μέρα. Ο "πολιτικός" του "χειμώνας" ήταν λογικά μια διαρκής συνεδρία ψυχολογικού μασάζ από τα αστέρια του Δικτύου 21 και όχι μόνο που έχει μαζί μεχρι σήμερα όπως τον Μουρούτη, τον Μπαλτάκο και τον Λαζαρίδη. Τα δε κυριοτερα προσόντα τους, πέρα από την αναμφισβήτητη (μεχρι αποδείξεως του αντιθέτου, βλ. Μπαλτάκος) προσήλωση στον αρχηγό και την πιθανή έλλειψη νοημοσύνης που αυτό συνεπάγεται είναι κυρίως αυτά: ότι δηλαδή έκαναν παρέα στον Σαμαρά όταν δεν τον έκανε παρέα κανένας.
* Τα πιο πρόσφατα, δηλαδή τη σταδιοδρομια του στο Υπ. Πολιτισμού, την αναδειξή του σε αρχηγό κόμματος, συγκυβερνήτη και τελικά πρωθυπουργού μετά απο αντιμνημόνια, Ζάππεια, μνημόνια, λαϊκισμό και κινδυνολογία, limit down σε ποσοστά ΝΔ σε εκλογές, φλερτ με ΧΑ, καταγγελία της ΧΑ, υποσχεσεις για Εξεταστικές επιτροπές κ.α. που ξέχασε οταν αναγκάστηκε να συγκυβερνήση με τον Βενιζέλο, τα ξέρετε μιας και ειναι πιο πρόσφατα.
Πριν λοιπόν πάμε στην ομιλία για το ....μνημόσυνο της ΝΔ_ θα ήθελα να συνοψίσω αυτά που κατάλαβα εγώ από την πορεία του ανδρός:
* Δεν έχει εργαστεί (νόμιμα, εκτός πολιτικού οφικίου), πιθανότατα, ούτε μια μέρα στην ζωή του. Και αυτό φαίνεται. Δεν έχει πάρει ούτε μια δραχμή από την εργασία του στην ελεύθερη αγορά (καλα, για ευρώ ούτε καν να το συζητήσουμε). Κάπου διάβασα, δεν θυμάμαι που ρε γμτ, πως τον βλέπεις να στέκεται όρθιος και σε κάνει να θες να του δώσεις καρέκλα να.....ξεκουραστεί. Αυτό κάνει πολύ αστείους όλους αυτούς (πχ Αδωνης Γεωργιάδης) που κατακρίνουν λχ τον Τσίπρα ως ανεπάγγελτο μιας και ο Τσίπρας τουλάχιστον (ως μηχανικός) περίπου αναγκαστικά θα έχει μια μαούνα ένσημα (εδώ ο αδερφός μου πλήρωνε το ΤΣΜΕΔΕ και ως....φαντάρος)
* Ηταν μέλος της Αβερωφικής κλίκας, Δηλαδή της ομάδας που είχε τα πιο "καθαρά" ακροδεξιά χαρακτηριστικά εντος της ΝΔ. Όταν ακόμα και ο επανακάμψας Καραμανλης επαναπροσδιορισε την πολιτική του θέση σε λιγότερο ακραίες απόψεις οι τότε Αβερωφικοί δεν ήταν πότε υπερ αυτου, αλλά απομονώθηκαν (τότε) από την ρημάδα την πραγματικότητα. Επιγραμματικά:
Μην νμζτε πως το "ολων των Ελληνων" που λεει ο Σαμαρας ειναι και για σας παλιοκουμμουνια
— zaphod b (@aeisixtir) September 27, 2014
* (το ξέχασα προηγουμένως): Η σχέση του με το δημόσιο χρήμα δεν είναι η καλύτερη δυνατή (πχ: "Την περίοδο κατά την οποία ο Σαμαράς ήταν υπουργός Εξωτερικών αυξήθηκαν αλματωδώς οι απόρρητες δαπάνες της Υπηρεσίας Ενημέρωσης του υπουργείου εξωτερικών (από 194 εκατομμύρια δραχμές το 1990 σε 714 εκ. το 1991 και 290 εκ. το πρώτο τρίμηνο του 1992), όπως και τα ποσά απόρρητων δαπανών που διατέθηκαν με προσωπική εντολή του Σαμαρά, που ανήλθαν στο συνολικό ποσό των σχεδόν 2 δισ. δραχμών. (...) Σύμφωνα με κατάθεση που έδωσε ο τέως πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, μεγάλο μέρος αυτών των χρημάτων είχε δοθεί σε Έλληνες δημοσιογράφους που υιοθέτησαν αδιάλλακτη στάση στο ζήτημα της ονομασίας της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας καλλιεργώντας το εθνικιστικό κλίμα που εξυπηρετούσε την πολιτική στρατηγική του Σαμαρά.") , καθώς το δημόσιο γενικά δείχνει να το θεωρεί περίπου προσωπικό του μαγαζί κάτι που έδειξε ο διορισμός ημετέρων (Μουρούτης, Μπαλτάκος, Λαζαρίδης ) σε θέσεις κλειδιά αλλά και οι κριτικές που έχει δεχθεί για διορισμούς γενικώς (Μουσείο Ακρόπολης και αλλαχού) σαν καίριο σημείο άσκησης πολιτικης.
* H σχέση του επίσης με τις δημοκρατικές διαδικασίες δεν ειναι καλύτερη δυνατή. Ως πρωθυπουργός πρέπει να έχει το ρεκορ μη-παρουσιών στην Βουλή (πάντως σίγουρα έχει ξεπεράσει τον Καραμανλή jr σε αυτό), το Υπ. Συμβουλιο δεν συγκαλείται ποτέ, προτιμά να νομοθετεί με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, η επιστράτευση δείχνει να είναι ο κανόνας αντιμετώπισης απεργιών και η τελευταία του ρόμπα με τα τηλέφωνα σε καναλάρχες προκειμένου να μην δείξουν τον Τσίπρα είναι τόσο ανόητη που κατά πάσα πιθανότητα ειναι αληθινή.
* Το τελευταίο που θα θυμίσω είναι πως δείχνει πως και η σχέση του με την πραγματικότητα δεν ειναι η καλύτερη δυνατή. Δεν εξηγείται αλλιώς (περα απο τα γνωστα πως σώσαμε την χώρα κτλ) πως στο καλό έβαλε στο λόγο του μερικά πράγματα που μόνο θυμηδία μπορούν να προκαλέσουν (βλ. παρακάτω)
* Αυτό στο οποίο καταλήγω δεν ειναι πως ο Σαμαράς ειναι προδότης, καθ΄έξιν τεμπέλης ή κάτι τέτοιο. Αυτή θα ήταν μια υπεραπλούστευση του πράγματος και ελαφρώς παραποίηση της πραγματικότητας.
Στην πράξη, ο Σαμαράς δείχνει να είναι από τους εναπομείναντες ιδεολογικούς και όχι μόνο, απογόνους των κοτζαμπάσικων τζακιών που νέμονται την Ελλάδα (και τον παραγόμενο πλούτο της) από την εποχή ακόμα της τουρκοκρατίας έως και σήμερα. Η νοοτροπία του περί νομής και άσκησης εξουσίας είναι τόσο παλιά που κάνει ανθρώπους σαν τον Καρατζαφέρη να φαίνονται νεωτεριστές. Αν ήθελα να τον συγκρίνω με μια οικεία (τηλεοπτικά) φιγούρα, σίγουρα θα ήταν με αυτή:
Και εξηγούμαι: Χωρίς να είναι "τυπικά κακός", απεναντίας μάλιστα, ο κόμης ειναι εξ ορισμού εκπρόσωπος της τάξης του (βαθέως) παρελθόντος:
- Ειναι φορέας εξουσίας, λόγω γέννησης και όχι λόγω ικανοτήτων. Απεναντίας όταν και όπου κλήθηκε να δείξει ικανότητες διαχείρισης καταστάσεων τα έκανε τουλάχιστον μούσκεμα. Δεν τον εμπιστεύεσαι ούτε για να παίξει χαρτιά. Ο μόνος λόγος που ασκεί εξουσία είναι λόγω του "αιματος" (και της τιμής :Ρ), δηλαδή λόγω της γέννησής του. Τα λεφτά που έχει δεν τα έβγαλε ο ίδιος, ούτε κατ ελάχιστο. Είτε τα κληρονόμησε, είτε τα παντρεύτηκε, είτε του τα έδωσε το κράτος (πχ μέσω φορολογικής ασυλίας που είχαν οι ευγενεις πανευρωπαϊκά. Όταν δεν σου παίρνει, ενώ παίρνει απ΄όλους, είναι σαν να σου δίνει)
- Εχει χάσει την περιουσία του λόγω ανικανότητας τουλάχιστον μια φορα. Όταν ετέθη θέμα "χρηστής διαχείρισης" που θα την εκμεταλλεύεται παραγωγικά εξανέστη, κυριως διότι δεν ήτο της ταξεως του αυτό.
- Ειναι σνομπ μέχρι το κόκκαλο
- "Αγαπα" τον λαουτζίκο - όταν αυτός ξέρει τη θέση του. Οταν δηλ. τον παραδέχεται σαν πρώτο, υπακούει στις εντολές και του αποδίδει όλες τις τιμές. Κάτι δηλαδή σαν την δικιά μας τη Φρειδερίκη αλλά στο λιγότερο στριμμένο. Μέγιστη παραχώρηση του προς τον λαό ήταν όταν παραχώρησε μέρος της τεράστιας οικίας του για να γίνει νοσοκομείο για τους τραυματίες πολέμου και ετσι αναγκάστηκε να θυσιάσει την αίθουσα μπιλιάρδου του
- Δεν μπορεί να υποφέρει με τίποτα την κατάσταση όταν ο λαουτζίκος ζητά δικαιώματα, μόρφωση και μερίδιο στην εξουσία
- Παντρεύτηκε μια προίκα συνοδευόμενη από νυφη. Την προίκα την έφαγε η ανικανότητα διαχείρισης που λέγαμε πιο πάνω
- Στην κυριολεξία δεν ξέρει ούτε να ντυθεί μόνος του
- Οι ικανότητες διαχείρισης κρίσεως που έχει οριοθετούνται από το μέγιστο πρόβλημα που προκύπτει όταν ο μπάτλερ του δεν μπορεί να του προσφέρει το κονιακ του και αναγκάζεται μετά κόπου και λύπης να το δεχθεί από έναν κατώτερο υπηρέτη.
Τωρα βεβαίως, αν βγάλεις την γκλαμουριά του σιριαλ και της αγγλικής νομπλέτσας και τα φέρεις στα καθ΄ημάς, στους Πύργους των αμόρφωτων μασχαλιστών της Μεσσηνίας πχ, που ήθελαν να βάλουν δικά τους τελωνεία κόντρα στο κράτος και όταν ο Καποδίστριας διαφώνησε τον φάγανε, ε το πράγμα δεν είναι και τόσο ειδυλλιακό, ούτε σαν νοοτροπία, ούτε σαν εικόνα. Δεν είναι τυχαίο που σχεδόν όλοι αυτοι ήτανε με τους Γερμανούς στην κατοχή, ούτε το ότι αμέσως μετά αρχίσανε να γλύφουν τα παπούτσια (μην σου πω και τι άλλο) των Αγγλων και των Αμερικάνων για να μείνουν στα πράγματα.
Αυτές οι οικογένειες και αυτές οι νοοτροπίες ειναι πάντα συντηρητικές, ενίοτε θρησκόληπτες (αν και στην Αγγλία αυτη η παράμετρος δείχνει να έχει εκλείψει εδώ και πολλά χρόνια), ακόμα πιο βαθιά αντιδημοκρατικές και γενικώς την έννοια γαλαζοαίματος δεν την χρησιμοποιούν ποιητική αδεία αλλά την πιστεύουν - για τους εαυτούς τους βεβαίως - βαθύτατα.
Μονο αν θυμόμαστε συνέχεια αυτά, μπορούμε πιστεύω να κατανοήσουμε τον κο Σαμαρά. Και μην περιμένετε την class και την "αρχοντιά" των αντίστοιχων άγγλων έτσι; Στο τέλος τέλος οι Άγγλοι ευγενείς ήταν κύριοι της χώρας για την πάρτη τους, είχαν δηλαδή ταυτίσει τα συμφέροντά τους με τα εθνικά συμφέροντα, ενώ εδώ ισχύει ακριβώς το ανάποδο. Οι δικοί μας κοτζαμπάσηδες ήταν τόσα χρόνια τσιφλικάδες των Τούρκων που τους έχει περάσει στα γονίδια να έχουν πάντα έναν εξωτερικό αυθέντη είτε αυτός είναι Τούρκος, είτε Γερμανός, είτε Άγγλος αργότερα είτε Αμερικάνος μετέπειτα είτε Γερμανός ξανά τώρα τελευταία.
Εδώ λοιπόν μιλάει η κακως εννοούμενη μαγκια και ο στείρος παρασιτισμός, η βλαχιά και η αμορφωσιά, τα διωχθέντα κεφάλαια στην Ελβετία και ο ταξικός ατομισμός. Εχουν δε και το πλεονέκτημα πως είναι από τις λίγες συμπαγείς κοινωνικές ομάδες που μένουν αμόρφωτοι παρότι μορφώνονται, και η εξήγηση ειναι πως κατά κανόνα το πτυχίο το θέλουν είτε σαν προίκα (ο ίδιος ο Σαμαράς σαν οικονομολόγος δεν έχει εργαστεί ούτε μια μέρα στην ζωή του, τζάμπα το πτυχίο), είτε σαν τυπικό προσόν διορισμού σε δημοσια αργομισθία υψηλής κονομισιάς. Γι αυτό και θέλουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια btw. Για να μπορούν να παίρνουν πτυχίο στα γρήγορα χωρις πολλά πολλά και χωρίς αν γίνεται πολλές επαφές με μας τους παρακατιανούς. Αυτο, δηλαδή η απαξίωση των σπουδών για το αντικειμενό τους, αλλά μόνο η χρησιμοτητά τους σαν ένα είδος προίκας καθώς και η αποξένωση από τον "λαουτζίκο" τους οδηγεί από την μια στην υιοθέτηση παράλογων αστικών (και όχι μόνο) βολικών μύθων και ιδεοληψιών που υιοθετούν με μοναδικό κριτήριο αν δουν πως τους συμφέρουν (Σαμαράς και η γνωστή ιστορία με τον Ντε Γκωλ και την Βρετάνη, Βορίδης και ψεκασμοί, Νικολόπουλος και ομοφυλόφιλοι πούστηδες, Μπαλτάκος και αγιογραφίες της αρχαίας Σπάρτης, όλοι αυτοί και η εκκλησία, όλοι αυτοί και ο "ελληνοχριστιανικός πολιτισμός" κτλ κτλ) και από την άλλη τους μηδενίζει τα όποια ψήγματα κοινωνικής παιδείας θα μπορούσαν να έχουν και μένουν πολιτικοί - καρικατούρες όπως ο Ντινόπουλος, ο Άδωνης, ο Ψωμιάδης κτλ να "αφουγκραστουν" την πραγματική πραγματικότα όπως διαμορφώνεται στα καφενεία, στα σπίτια και στις γειτονιές. Λόρδος Γκράνθαμ στο τετράγωνο.
Και φτάνουμε στο δια ταύτα. Δημοσιεύω μόνο ενδεικτικά αποσπάσματα, μιας και το κείμενο μπορείτε να το δείτε όλο εδώ. Δεν προσπαθώ να βάλω τα σημεία που διαφωνώ, απλά τα σημεία που κατά την γνώμη μου τονίζουν περισσότερο την .... Γκρανθαμικότητα του κου Σαμαρά. Τονίζω με έντονα, σχολιάζω με κόκκινα και ενίοτε βάζω και τίποτις άλλο εμβόλιμα:
.....
Την ίδια αγάπη για τρία πράγματα:
Την Πατρίδα μας, τη Δημοκρατία μας και την Παράταξή μας.
.....
Χεχε, νομίζω πως η σειρά ειναι μπερδεμένη: για την Παράταξη, δηλαδή εμάς πρώτα, την πατρίδα, στα πλαίσια που είναι στα πάνω της η παράταξη, και τελος πάντων δεν γαμείς, και την Δημοκρατία αμα γίνεται. Αλλιώς δεν σκάμε κιολας.
...
Γιατί ο αγώνας για Δημοκρατία και για Ανάπτυξη, ό αγώνας για πιο ισχυρή Πατρίδα, δεν τελειώνει ποτέ!
Και βρισκόμαστε σήμερα εδώ, όχι μόνο για να τιμήσουμε το χθες…
Βρισκόμαστε εδώ για να θυμίσουμε σε όλους, ότι εκείνοι οι αγώνες αποτελούν τις σημερινές παρακαταθήκες που μας εμπνέουν για τους αγώνες από δω και μπρός!
Εθνική συμφιλίωση σημαίνει να προχωρήσουμε όλοι μπροστά σε ένα καλύτερο αύριο. Όχι να ξαναζήσουμε τους διχασμούς του χθες.
Απορώ και εξίσταμαι πως μπορεί να καταφέρεται ενάντια στους διχασμούς ο πολιτικός με τον κατεξοχήν πλέον διχαστικό λόγο. Ο μόνος που σταθερά δαιμονοποιεί όλους τους διαφωνούντες. Αλλά η απορία αίρεται αν θυμηθούμε τον λόρδο Γκράνθαμ. Γι αυτόν "διχαστικο", διασπαστικό κτλ είναι ότι του κόβει προνόμια, ότι αλλάζει την τάξη πραγμάτων στην οποία "εμείς" είμαστε από πάνω.
......
Όταν ήλθε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στην Ελλάδα, τον Ιούλιο του 1974, κάποιοι τον πολέμησαν από τα πρώτα βήματα.
Όταν προχώρησε στην εθνική συμφιλίωση, όταν έφερε το Σύνταγμα, όταν έλυσε το Πολιτειακό, όταν άνοιξε το δρόμο για την Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, πολλοί στάθηκαν απέναντί του.
Ο Καραμανλής νομιμοποιησε το ΚΚΕ, με χοντρή εσωτερική αντίδραση. Για τα υπόλοιπα περί εθνικής συμφιλίωσης κτλ ας είναι καλά ο Αντρέας ο οποίος το προχώρησε κόντρα στην τότε κραυγάζουσα ΝΔ (και όχι μόνο)
Το δε πολιτειακό δεν το "ελυσε ο Καραμανλής" αλλά λύθηκε με δημοψήφισμα, δηλ. το έλυσε ο ελληνικός λαός. Αλλά για τον Σαμαρά και την λογική του, αυτό που μετράει ειναι το ότι ο τότε ηγέτης ήταν ΝΔ και δεν πα να κουρεύεται ο λαος. Ετσι και αλλιώς και τον Καραμανλή δεν τον πήγαινε ποτέ. Θυμόμαστε πως οι τελευταίοι νοσταλγοί του Βασιλικού καθεστώτος ανηκαν και ανήκουν στην δεξιά, και τότε ήταν όλοι μέσα στην ΝΔ (μετά έφυγαν πολλοί, διωγμένοι απο τον Μητσοτάκη και οι τελευταίοι απο τον Καραμανλή που "ψιλοκαθάρισαν" την ΝΔ και της έδωσαν ένα καπως ανθρώπινο προφίλ το οποίο αποδόμησε γρήγορα ο Σαμαράς με τις εισαγωγές στελεχών που έκανε)
....
Περάσαμε δύσκολα, καταδημαγώγησαν τους πάντες και, παρ'Α όλα αυτά, χάνουν ψηφοφόρους σε σχέση με το 2012!
Ψέμα. Το ότι πολλοί δεν πήγαν στις ευρωεκλογές να ψηφίσουν δεν σημαίνει τίποτα, μιας και το σύστημα ενθάρρυνε την αποχή. Τα τελευταία γκάλοπ όμως δείχνουν την κυβέρνηση να παραπάει και την αντιπολίτευση να ανεβαίνει. Διαρκώς. Και αυτό δεν δείχνει να είναι τόσο κατόρθωμα της αντίπολίτευσης όσο της κυβέρνησης.
....
--Που έλεγαν ότι δεν θα βγούμε ποτέ από την ύφεση. Κι όμως τώρα, στο τρίτο τρίμηνο της φετινής χρονιάς, βγαίνουμε από την ύφεση! Για πρώτη φορά μετά από έξι ατέλειωτα, απίστευτα, δυσμενή για κάθε Έλληνα χρόνια…
Ψεμα. Δεν είναι δυνατόν να μην βγείς ποτέ απο την ύφεση. Δεν γίνεται μια χώρα να καταλήξει να έχει ΑΕΠ αρνητικό. Κάποτε θα ανέβεις. Αλλά και αυτό τι να λέει; Ας υποθέσουμε πως κάποτε το ΑΕΠ πέφτει στο ...1 ευρω. Αν του χρόνου βγάλουμε 2 ευρω θα έχουμε 100% ανάπτυξη. Ειναι κάτι για το οποίο θα πρέπει να χαιρόμαστε;
....
Γιατί αυτό σημαίνει Ελευθερία: Να κρατάς τη χώρα όρθια, να την ενισχύεις, να τη βάζεις στις διεθνείς αγορές, να ξεπερνάς τις αγκυλώσεις της, να αναβαθμίζεις το ρόλο της και στα ενεργειακά και στα γεωπολιτικά και παντού.
Ελευθερία σημαίνει να βάζεις τη χώρα στις αγορές. Για δανεικα. Τα οποία μην νομίζετε πως θα τα πάρετε εσείς
...
Και να θυμηθώ μία κουβέντα που είχε πει από αυτό εδώ το βήμα, κάποτε ο Κωστής Στεφανόπουλος: «Αν μας λένε συντηρητικούς, το δεχόμαστε. Γιατί θέλουμε να συντηρήσουμε τη Δημοκρατία σε αυτόν τον Τόπο».
--Είδαμε και τους «ψευτοπροοδευτικούς» που πασχίζουν, χρόνια τώρα, να ξαναγράψουν την ιστορία του τόπου, αλλά δεν το καταφέρνουν.
Αυτή η μπηχτή στα δικά μου μάτια έχει να κάνει με την εθνική συμφιλίωση και το γράψιμο της ιστορίας σε ρεαλιστικούς και όχι εθνοκεντρικούς όρους. Αυτά όμως είναι αναθέματα για τον Λόρδο μας μιας και γι αυτόν είμαστε ο περιούσιος λαός. Δηλαδή όχι όλοι μας αλλά "αυτοι"
--Να σβήσουν τα εθνικά σύμβολα, να αλλοιώσουν την εθνική μνήμη, να αμβλύνουν την εθνική συνείδηση, να κατεδαφίσουν παραδοσιακές αξίες.
Στεκόμαστε προφανώς στο τελευταίο. Το επαναλαμβάνω μέχρι να γίνω βαρετός. Για την ιδεολογία Σαμαρά, η Ελλάδα ειναι αυτοί και μονο αυτοί. Η "κατεδάφιση των παραδοσιακων αξιών" συνιστά γι αυτούς προδοσία, σβησιμο εθνικών συμβόλων και όλα τα σχετικά. Και προφανώς παραδοσιακή αξία εννοείται πως ειναι αυτοί οι ίδιοι. Γι αυτό αντιδρούν σε κάθε προοδευτική αλλαγή σε αυτή τη χώρα. Και προοδευτική αλλαγή δεν συνιστούν οι απολύσεις ή οι μειώσεις μισθών αλλά διαφορα θεσμικά ζητήματα στα οποία έχουν κατά καιρούς εναντιωθεί, διοτι αν αρχίζουμε να κόβουμε απο αυτά φοβούνται πως μοιραία θα κόψουμε και αυτούς.
Ευκολα παραδείγματα:
Ο πολιτικός γάμος. Η αναγνώριση της εθν. αντίστασης. Η κατάργηση της αναγραφής θρησκεύματος από τις ταυτότητες. Η κατάργηση του πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων. Η δημόσια δωρεάν παιδεία και υγεία. Ο εκδημοτικισμός. Ο χωρισμός εκκλησίας και κράτους που όλο έρχεται και όλο μένει στον δρόμο. Ο περιορισμός της ισχύος της εκκλησίας. Η φορολόγηση της μεγάλης περιουσίας.
Αυτά τα βλέπουν σαν προάγγελο της πτώσης της κλίκας τους η οποία επέζησε χάρις και πάνω σε αυτα, τα οποία πολύ βολικά γι΄αυτούς αποκαλούν "παραδοσιακές ελληνικές αξίες".
Προκειμένου να χάσουν την επαφή με τον μπεζαχτά δεν έχουν κανένα πρόβλημα να κάψουν την χώρα. Αρκεί να είναι μετά οι βασιλιάδες πάνω στα αποκαϊδια. Αυτο ειναι και το κρυφό νόημα του λουμπεν Γεωργιάδη ο οποίος πανω στον πανικό του μην χαθεί η εξουσία καλεί τους πολίτες να προσπαθήσουν να βουλιάξουν την χώρα αν βγει ο μισητός αντίπαλος (αυτο ειναι το νόημα στο μυαλο του Αδωνη της κλήσης να πάρουν τα λεφτά απο τις τράπεζες). Οσο για τον υπερβολικό ενθουσιασμό του ημιαμόρφωτου Αδωνη για τους....λορδους, μην παραξενεύεστε. Σε κάθε κλίκα οι νεοφώτιστοι και οι wannabeδες ειναι οι πλέον φανατικοί.
--Και τα θρησκευτικά σύμβολα τους ενοχλούν. Και γενικά η θρησκευτικότητα και η ευσέβεια του λαού μας. Τώρα βέβαια, ανακάλυψαν ξαφνικά και τρέχουν για προσκύνημα πότε στο 'Αγιον Όρος, πότε στο Βατικανό! Αλλά εξακολουθούν να θεωρούν το θρησκευτικό συναίσθημα του λαού μας ως «μειονέκτημα», ως «βαρίδι»!
Οτι να΄ναι. Πιθανώς ηταν πολιτικό λάθος η επισκεψη Τσιπρα στο Αγ. Ορος, αλλά εαν και αφόσον δεν έδωσε "κωλο" οπως μερικοι μερικοι, γούστο του και καπέλο του που θα πάει ο καθένας βόλτα. Όσο για τον Πάπα, και οι πέτρες ξέρουν πως εχει κουβεντιάσει και με πολύ πιο αριστερους από τον Τσίπρα.
Δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι έπαθαν τα αθεϊκά καθεστώτα της ανατολικής Ευρώπης, πριν 25 χρόνια.
Δεν βλέπουν ότι στην Ευρώπη κυριαρχούν πια οι χριστιανοδημοκρατικές αξίες. Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Μαλιστα. Οι κομμουνιστες τελικά έχασαν διοτι ήταν άθεοι. Ο Τσίπρας θα χάσει επειδή το παίζει ενθεοάθεος και όλη η πολιτική ξαφνικά γίνεται μια θεολογική, μπουρδολογική τελεολογία επιπέδου 3ης δημοτικού. Αλλά έχει και συνέχεια:
Δεν βλέπουν ότι πολύ κοντά μας, στη Μέση Ανατολή, οι Χριστιανοί εκδιώκονται, για πρώτη φορά μετά από αιώνες, από τις πατρογονικές εστίες τους. Η μεγαλύτερη φυγή Χριστιανών από αιώνες! Κι όμως, οι λαλίστατοι κατά τα άλλα, δεν φαίνεται να διαμαρτύρονται.
Τωρα πως πήγαμε απο τους επικίνδυνους άθεους στους επικίνδυνους ένθεους μόνο ένας Σαμαράς το ξέρει. Αν και υπάρχει εξήγηση. Δεν ειναι χριστιανοι. Το προβλημα δεν ειναι ο αθεϊσμος αλλα η μη χριστιανικότητα. Για την ακρίβεια, στοιχηματίζω πως αυτό που θα ήθελε να πεί, αλλά δεν το είπε γιατί κώλωνε ήταν πως όλοι οσοι δεν είναι ορθόδοξοι ειναι πλανημένοι από τον Σατανά. Επιγραμματικά:
Οι ψευτοπροοδευτικοί είναι σταλινικοί και αλληλέγγυοι των τζιχαντιστών. Κι όμως, αυτά λέει ο κόπανος πρωθυπουργός σας.— Μάλλον Ακίνδυνος (@galaxyarchis) September 27, 2014
Και πώς να διαμαρτυρηθούν; Μέχρι πριν λίγο ήταν «αλληλέγγυοι» με τα κινήματα των φονταμενταλιστών, που σήμερα σκοτώνουν τους πάντες στο πέρασμά τους.
Μέχρι πριν λίγους μήνες ακόμα, έκαναν καμπάνια για «μιαν Ευρώπη χωρίς σύνορα»! Δηλαδή να μπαινοβγαίνει μέσα στην Ελλάδα όποιος θέλει!
Οποιος ειναι λοιπον αλληλέγγυος με αγώνες ενάντια στην καταπίεση (κανένα "κινημα" της αραβικής άνοιξης δεν ξεκίνησε φονταμελιστικά, άσε που πολλά στηρίχθηκαν από Δυτικούς όπως στην Λιβύη ή στη Συρία), ειναι αθεος και ταυτόχρονα υπερ των φανατικών τζιχαντιστών.
Οι άθεοι λοιπόν είναι υπέρ (;) των φανατικών θρησκευόμενων μουσουλμάνων. Στην ουσία είναι η προβολή του φόβου του χωριάτη πως όλοι οι "διαφορετικοί" είναι ομοιως επικίνδυνοι και ομοίως εχθρικοι. Ή πως στην ουσία υπάρχουν στο σύμπαν δύο είδη πίστεως: η δικιά μας και όλες οι άλλες που ειναι όλες εχθρικές με μας και όλες συμμαχες μεταξύ τους, αφου είναι εχθρικές με μας.
...με όλους μπορούμε να συνεργαστούμε γι'Α αυτά τα ιδανικά. Ακόμα και με εκείνους που συγκρουστήκαμε στο παρελθόν.
ΠΑΣΟΚ calling
Αλλά δημοκρατική παράταξη, αυτή εδώ η παράταξη είναι! Εμείς είμαστε η δημοκρατική παράταξη!
Βεβαίως και είναι. Μεταξύ τους. Γι αυτούς εθνική συμφιλίωση σημαίνει πως δεν σας στέλνουμε (μετά λύπης μας) πλεον εξορία, δημοκρατία σημαίνει το πως αφού ψηφίστηκα μια φορά δικαιούμαι να είμαι ασύδοτος για 4 χρόνια και εθνικό συμφέρον ταυτίζεται με το δικό τους. Δημοκρατία για τον δικό μας Λόρδο Κράνθαμ ειναι η αντίσταση στο κακό χέρι του κράτους που βάζει πονηρές ιδεες στα κεφάλια των πληβείων. Γι αυτό ένα απο τα κύρια μελήματά μας είναι η σμίκρυνση μέχρι εξαφάνισης του κράτους. Ποτέ δεν θέλανε, έτσι και αλλιώς, το κράτος οι φεουδάρχες.
Παράταξη που βάζει πάνω απ'Α όλα το εθνικό συμφέρον, εμείς είμαστε!
Τα είπαμε, μην τα ξαναλέμε, εχει απόλυτα δίκιο αρκεί να έχουμε στο νου μας το πως ορίζει το εθνικό συμφέρον
Κατ'Α εξοχήν ευρωπαϊκή παράταξη, εμείς είμαστε!
Ποια ευρωπαϊκή χώρα έχει υπουργειο Παιδείας και Θρησκευματων; Σε ποια ευρωπαϊκή χώρα υπάρχει στο Σύνταγμα της η αναγραφη πως αυτό ειναι γραμμένο στο όνομα μιας Θεότητας; Σε ποια ευρωπαϊκή χώρα οι πρωθυπουργοί κουβεντιάζουν σαν ίσοι ή και υπό από τους θρησκευτικους ηγέτες; Σε ποια ευρωπαϊκή χώρα οι απεργίες αντιμετωπίζονται με επιστράτευση; Σε ποια ευρωπαϊκή χώρα θα έβγαίνε πως Υπουργός οριζει το πρόγραμμα της Δημόσιας Τηλεόρασης και αυτός δεν θα παραιτούνταν την ίδια στιγμή; Σε ποια ευρωπαϊκή χώρα ο πρωθυπουργός δεν πηγαίνει στο κοινοβούλιο; Να συνεχίσω;
Παράταξη μεταρρυθμίσεων και εκσυγχρονισμού της χώρας, εμείς είμαστε!
Παράταξη που φέρνει περισσότερες ευκαιρίες, περισσότερα δικαιώματα, λιγότερο κράτος, λιγότερη γραφειοκρατία και ελλείμματα, εμείς είμαστε!
Ταυτα και μένω και αντιρρήσεις δεκτές εντός του καταστημάτου.
Δέκα μουσικές κυκλοφορίες που με σημάδεψαν. Ανταποκρινομαι στην facebookική προσκληση του Hades και αραδιάζω ότι θυμάμαι πως άσκησε μεγάλη επίδραση στα μουσικά μου γούστα στο πέρασμα του χρόνου. Τουτων λεχθέντων ας πάμε και στο απαραίτητο disclaimer:
α. Δεν ακούω εδώ και πολλά χρόνια metal ή έστω δεν ακούω μόνο metal. Πλεον τα χρόνια που άκουγα σχεδον αποκλειστικά reggae και ska είναι περισσότερα από αυτά που άκουγα αποκλειστικά metal. =>
β. Η ζωή και τα γούστα μας κύκλους κάνουν. Ο γράφων ξεκίνησε απο το metal και το garage, πέρασε στο punk, ανακάλυψε εμβρόντητος τα blues και τον Stevie Ray Vaughan στα 20+, πέρασε στο reggae, επανέκαμψε στο garage και τώρα καλείται να βγάλει συμπέρασμα
γ. Είναι δύσκολο τα τελευταία 15 χρόνια να μιλήσεις για "δισκους", μουσικές κυκλοφορίες και τέτοια. Απ΄όταν ανακαλύψαμε το file sharing και το mp3 η λογική ήταν και παραμένει: "ποιοι ειναι αυτοι; Καλοι φαίνονται. Για κατέβασε τη δισκογραφία ή καμια συλλογή να δούμε"
δ. Επειδή το ζήτημα τέθηκε ως ποια αλμπουμ σημάδεψαν τα μουσικά σου γούστα, η λίστα που ακολουθεί δεν είναι αξιολογική, δεν είναι δηλ. τα 10 καλύτερα μου αλμπουμ (αν και υπάρχει προφανώς επικάλυψη), αλλά τα άλμπουμ τα οποία με οδήγησαν σε μουσικές στροφές και νέους δρόμους
Τέλος πάντων με τούτα και με κείνα έχουμε:
1. Iron Maiden - The Number Of The Beast
Ίσως να μην ειναι τυχαίο που η παρούσα ανάρτηση του ιστολογίου αυτού ειναι η υπ΄αριθμόν 666! Μιλάμε για κορυφαία κυκλοφορία, αν όχι η καλύτερη (καθώς υπάρχει και το τεράστιο Killers στην λίστα υποψηφίων, όπως και η επόμενη επιλογή μου), σίγουρα από τις καλύτερες των Iron Maiden και οπωσδήποτε μια απο τις κορυφαίες γενικώς. Σε προσωπικό επίπεδο έχει ένα συναισθηματικό μπόνους παραπάνω διότι δεν την αγόρασα αλλά τη βούτηξα από ένα σπίτι που ήταν σεισμόπληκτο (; ή παρατημένο ή κάτι άλλο σχετικό, που να θυμάμαι λεπτομέρειες απο το 1990, δεκατριών χρονών πιτσιρικάς ε; ε;) και κοιτάζοντας απ' έξω προς τα μέσα, το δωμάτιο με τις αφίσες των KISS και των Twisted Sister (;) αποφασίσαμε με τον κολλητό μου να μπουκάρουμε και να τσεκάρουμε τι γίνεται. Στην μοιρασιά μου έτυχε αυτό το αριστούργημα σε .....αυθεντική κασέτα!
Εδώ βρίσκονται οι Maiden με την καλύτερη σύνθεση ever, είναι ακόμα νέοι και θέλουν να κατακτήσουν το σύμπαν, οι συνθέσεις λάμπουν, η παραγωγή είναι εξαιρετική και τα κομμάτια όπως το Hallowed be thy Name για παράδειγμα θα χαρακτηρίσουν μια ολόκληρη μουσική σκηνή για χρόνια.
2. Iron Maiden - 7th Son of a 7th Son
Η πρώτη κυκλοφορία που πλήρωσα για να αγοράσω και είναι αριστούργημα. Όχι τόσο για το κάθε κομμάτι ξεχωριστά (αν και έχει διαμάντια εκεί μέσα) όσο για το συνολικό feeling του δίσκου. Σε κάθε ακρόαση σε κολλάει και περισσότερο και οκ, μπορεί να μην ειναι heavy metal ούτε με την στενή ούτε με την ευρεία έννοια του όρου αλλά παραμένει γαμάτο και δυστυχώς ή ευτυχώς τόσο δύσκολο σαν σύλληψη που δεν νομίζω να υπάρχει στην πιάτσα δίσκος που να συνδυάζει τέτοια στοιχεία παραγωγής (synthια, χαμηλες στην παραγωγή κιθάρες, την air raid siren του Bruce, pop στοιχεια (πχ Can i play with madness), τρελαμένους στίχους) και τελικά το συνολο όχι μόνο να ακούγεται αλλά να είναι και άκρως εθιστικό.
Δεν ξέρω αν μπορούμε να πούμε πως τελικά "επηρέασε τα μουσικά μου γούστα" διοτι ειναι μια κατηγορία μόνο του, πιθανόν να έπρεπε να είναι εκτός λίστας αλλά σίγουρα μου έδειξε κάποια όρια στο τι μπορεί να κάνει κανείς άμα έχει ταλέντο και όρεξη
3. Megadeth - Rust In Peace
Τι να λέμε τώρα. Το αγόρασα όταν βγήκε, το 1990 δηλαδή και είναι από τους ελάχιστους δίσκοι που ακούω συνεχώς από τότε μεχρι και σήμερα. Είναι ένα ιδιοφυές άλμπουμ, ένα κράμα metal, συνθετικής ιδιοφυίας και εξαιρετικής μουσικής ικανότητας. Το δε μομέντουμ του σπάνιο. Ένα ταλαντούχο (father of thrash, όχι αστεία) τελειωμένο πρεζόνι κατάφερε πριν ανακαλύψει τον Θεο να ανακαλύψει τον Marty Friendman ενώ ταυτόχρονα είχε ακόμα συνθετικό ζουμί στις φλέβες του πρίν μπει στην quest for more money στην οποίο μοιραία οδηγείται κάθε καλλιτέχνης που ζει από αυτό που κάνει. Α, και εξαιρετική παραγωγή. Υποψήφιος με άνεση για καλύτερος metal δίσκος. Ever.
4. Slayer - Reign In Blood
Tο άλμπουμ - "καταστροφή" μιας ολόκληρης σκηνής. Από τότε και μετά όλοι ήθελαν να παίξουν σαν αυτούς, όλοι ήθελαν να μοιάσουν σε αυτούς, όλοι είχαν στο μυαλό τους αυτούς όποτε έμπαιναν στο στούντιο.
Η παραγωγή είναι άψογη για τα δεδομένα της εποχής, τα riffs καταπληκτικά, ο Lombardo θεός με τύμπανα, το Post Mortem αριστούργημα.
Από όταν το βρήκα και μέχρι και σήμερα, για μένα thrash ήταν η μουσική που έπαιζαν οι Slayer και αρκούσε να δω το σήμα τους για να "θελω" να πάρω το περιεχόμενο, ακόμα και όταν αυτό ήταν ....έτσι και έτσι
5. Manu Chao - Radio Bemba Sound System
Mετά τη συναυλία του(ς) στην Φρεαττύδα, που είχα πάει περίπου άσχετος, έγινα φανατικός μανουτσαοϊκός. Για χρόνια και χρόνια. Η κυκλοφορία αυτή, που ακολούθησε την περιοδεία εκείνου του (εξαιρετικού) line up είναι αν όχι το καλύτερο, σίγουρα από τα καλύτερα live που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Δεν παίζεται. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια εδώ μιας και τον Manu στην Ελλάδα τον ξέρουμε και τον σεβόμαστε (σχεδόν;) όλοι.
Κουτσομπολιο: Ο Estarian ακόμα με βρίζει διοτι απο την πολύ ....μανουτσαοϊτιδα που είχα πάθει τότε του είχα κάψει τον εγκέφαλο με αποτέλεσμα να πάθει αντιμανουϊσμο και να τον μισει με πάθος - εξαιτίας μου. Τι να κάνω, δηλώνω ένοχος και καλά να πάθει:Ρ
6. The Last Drive - Blood Nirvana
Αν δεν το έχετε παρει χαμπάρι, να το ξαναπούμε. Ο γράφων είναι φανατίλας με τους Drive. Το παρόν άλμπουμ αν και μάλλον δεν ειναι το καλύτερο τους (υπάρχει και το Heatwave) είναι το δεύτερο άλμπουμ της λίστας που ακούω αδιαλλείπτως από το 1990 απ΄όταν και κυκλοφόρησε μέχρι και σήμερα.
Πολύ πολύπλοκο για garage, πολύ μαλακό για metal (υπήρχε αυτή η "κατηγορία") πολύ γαμάτο για να μπει σε κανόνες θα έλεγα εγώ. Είναι δισκάρα με τα όλα της και τα μυαλά στο μίξερ.
Κουτσομπολιο: Για χρόνια και χρόνια γυρνούσα στα ροκάδικα και ρώταγα τους Dj's αν έχουν Drive. Οταν έλεγε "ποιους" τον κορόιδευα με πάθος (άσχετεεεεεε), αλλά το μεγαλύτερο γέλιο το έριχνα όταν τυχαινε να τους ξέρει και να αρχίζει τις συγνώμες και ειναι γκρουπάρα αλλά αυτοι οι μαλάκες (οι θαμώνες δηλ) δεν γουστάρουν τέτοια, και το έχω ξεχάσει στο σπίτι το cd και τέτοια
7. Bob Marley - Ούτε που θυμάμαι και δεν έχει σημασία
Σε κάποια φάση είχα πήξει με το punk, το garage και το metal, ενώ και τα blues που είχα κολλήσει τότες στην ουσία οι ίδιες μουσικές φόρμες με άλλη παραγωγή και χαμηλότερους τόνους. Σαν....crossover σταθηκε ο Manu, ανακάλυψα τον Bob και ......άααααραξα. Για χρόνια και χρόνια. Τι να λέμε τώρα. Επειδής όμως τότε διανύαμε εποχές ψηφιοποιημένης μουσικής δεν έχω ιδέα ποιο σκατά άλμπουμ να βάλω μιας και άκουγα τη....δισκογραφία του με τις ώρες.
Για να βάλω κάτι, θα βάλω το Exodus
8. From Dusk Till Dawn OST
Μην γελάτε ρε. Πέρα του ότι η ταινία δεν παίζεται (παίζει να την έχω δει.....τριψήφιο αριθμό φορών) το soundtrack της (όπως και όλων των ταινιων του Tarantino αλλωστε) όχι μόνο ήταν γαμάτο αλλά επίσης με έβαλε σε έναν θαυμαστό νεο κοσμο. Τα Blues. Απο τον Stevie Ray Vaughan, ήταν εύκολο να πας στον ΒΒ King, απο κει στον Clapton κτλ κτλ, Και η αιτία ήταν αυτή η ταινία και αυτό το soundtrack.
Κουτσομπολιο: Το πήρα σχεδόν όταν βγήκε ( κάπου ανάμεσα 1996-1998) και ήταν μάλλον το τελευταίο cd που αγόρασα μέχρι ....σήμερα (με εξαίρεση το Heavy Liquid των Drive)
9. Sex Pistols - Never Mind The Bollocks Here's The Sex Pistols
Όχι τόσο για το πόσο καλό είναι (αν και είναι δισκάρα) αλλά γιατί ακούγοντας το πιτσιρικάς θυμάμαι να εντυπωσιάζομαι
α) απο τον κωλοπαιδισμό τους
β) απο το εμπειρικά αποδειχθέν αξίωμα πως δεν χρειάζεται να ξέρεις μουσική για να φτιάξεις καλή μουσική
γ) απο τον ήχο γενικότερα.
Από τους Pistols στους Ramones, Exploited, κτλ μέχρι να καταλήξουμε στους Clash περνώντας από τους Rancid και να ρίξουμε χειρόφρενο εκεί (μιας και συνδυάζουν σχεδόν ιδανικά τα αγαπημένα μου γούστα: παραμόρφωση, γρήγορους ρυθμούς και ....ska) ήταν ένα τσιγάρο δρόμος τον οποίο και πολύ φχαριστήθηκα.
Aν δεν έβαζα αυτό θα έβαζα το Loco Live ή το Mania των Θεών Ramones οι οποίοι πολύ αδικούνται από αυτήν την λίστα (όπως και οι Clash) διότι και από αυτούς δεν άκουγα "δίσκους", κυκλοφορίες κτλ αλλά τα πάντα σε random order
10. Nick Cave & The Bad Seeds - Μάλλον το Let Love In
Mε τόση βαβούρα στο κεφάλι η post punk μουσική ιδιοφυία του Cave δεν θα μπορούσε να μην είναι εδώ. Πάλι έχουμε πρόβλημα μιας και με τον που τον "ανακάλυψα" είχα τα τότε "πάντα" σε ψηφιακή μορφή οπότε διαλέχτε κάποιο ανάμεσα στα Let Love In και Henry's Dream
Ταύτα και μένω και περαστικά σας.
Y.Γ.: Δεν μπορώ να παραλείψω εκτός συναγωνισμού μια τραγουδάρα από έναν κατά τα άλλα μέτριο δίσκο: Motorhead - Orgasmatron, αλλά και το αλμπουμ Gareage Inc των Metallica το οποίο έδειξε πόσο μετράει η γαμάτη παραγωγή και ενορχήστρωση στο metal. Και ο Hetfield
