10

Δέκα μουσικές κυκλοφορίες που με σημάδεψαν. Ανταποκρινομαι στην facebookική προσκληση του Hades και αραδιάζω ότι θυμάμαι πως άσκησε μεγάλη επίδραση στα μουσικά μου γούστα στο πέρασμα του χρόνου. Τουτων λεχθέντων ας πάμε και στο απαραίτητο disclaimer:

α. Δεν ακούω εδώ και πολλά χρόνια metal ή έστω δεν ακούω μόνο metal. Πλεον τα χρόνια που άκουγα σχεδον αποκλειστικά reggae και ska είναι περισσότερα από αυτά που άκουγα αποκλειστικά metal. =>

β. Η ζωή και τα γούστα μας κύκλους κάνουν. Ο γράφων ξεκίνησε απο το metal και το garage, πέρασε στο punk, ανακάλυψε εμβρόντητος τα blues και τον Stevie Ray Vaughan στα 20+, πέρασε στο reggae, επανέκαμψε στο garage και τώρα καλείται να βγάλει συμπέρασμα

γ. Είναι δύσκολο τα τελευταία 15 χρόνια να μιλήσεις για "δισκους", μουσικές κυκλοφορίες και τέτοια. Απ΄όταν ανακαλύψαμε το file sharing και το mp3 η λογική ήταν και παραμένει: "ποιοι ειναι αυτοι; Καλοι φαίνονται. Για κατέβασε τη δισκογραφία ή καμια συλλογή να δούμε"

δ. Επειδή το ζήτημα τέθηκε ως ποια αλμπουμ σημάδεψαν τα μουσικά σου γούστα, η λίστα που ακολουθεί δεν είναι αξιολογική, δεν είναι δηλ. τα 10 καλύτερα μου αλμπουμ (αν και υπάρχει προφανώς επικάλυψη), αλλά τα άλμπουμ τα οποία με οδήγησαν σε μουσικές στροφές και νέους δρόμους

Τέλος πάντων με τούτα και με κείνα έχουμε:

1. Iron Maiden - The Number Of The Beast

Ίσως να μην ειναι τυχαίο που η παρούσα ανάρτηση του ιστολογίου αυτού  ειναι η υπ΄αριθμόν 666! Μιλάμε για κορυφαία κυκλοφορία, αν όχι η καλύτερη (καθώς υπάρχει και το τεράστιο Killers στην λίστα υποψηφίων, όπως και η επόμενη επιλογή μου), σίγουρα από τις καλύτερες των Iron Maiden και οπωσδήποτε μια απο τις κορυφαίες γενικώς. Σε προσωπικό επίπεδο έχει ένα συναισθηματικό μπόνους παραπάνω διότι δεν την αγόρασα αλλά τη βούτηξα από ένα σπίτι που ήταν σεισμόπληκτο (; ή παρατημένο ή κάτι άλλο σχετικό, που να θυμάμαι λεπτομέρειες απο το 1990, δεκατριών χρονών πιτσιρικάς ε; ε;) και κοιτάζοντας απ' έξω προς τα μέσα, το δωμάτιο με τις αφίσες των KISS και των Twisted Sister (;) αποφασίσαμε με τον κολλητό μου να μπουκάρουμε και να τσεκάρουμε τι γίνεται. Στην μοιρασιά μου έτυχε αυτό το αριστούργημα σε .....αυθεντική κασέτα!

 Εδώ βρίσκονται οι Maiden με την καλύτερη σύνθεση ever, είναι ακόμα νέοι και θέλουν να κατακτήσουν το σύμπαν, οι συνθέσεις λάμπουν, η παραγωγή είναι εξαιρετική και τα κομμάτια όπως το Hallowed be thy Name για παράδειγμα θα χαρακτηρίσουν μια ολόκληρη μουσική σκηνή για χρόνια.

2. Iron Maiden - 7th Son of a 7th Son

Η πρώτη κυκλοφορία που πλήρωσα για να αγοράσω και είναι αριστούργημα. Όχι τόσο για το κάθε κομμάτι ξεχωριστά (αν και έχει διαμάντια εκεί μέσα) όσο για το συνολικό feeling του δίσκου. Σε κάθε ακρόαση σε κολλάει και περισσότερο και οκ, μπορεί να μην ειναι heavy metal ούτε με την στενή ούτε με την ευρεία έννοια του όρου αλλά παραμένει γαμάτο και δυστυχώς ή ευτυχώς τόσο δύσκολο σαν σύλληψη που δεν νομίζω να υπάρχει στην πιάτσα δίσκος που να συνδυάζει τέτοια στοιχεία παραγωγής (synthια, χαμηλες στην παραγωγή κιθάρες, την air raid siren του Bruce, pop στοιχεια (πχ Can i play with madness), τρελαμένους στίχους) και τελικά το συνολο όχι μόνο να ακούγεται αλλά να είναι και άκρως εθιστικό. 

Δεν ξέρω αν μπορούμε να πούμε πως τελικά "επηρέασε τα μουσικά μου γούστα" διοτι ειναι μια κατηγορία μόνο του, πιθανόν να έπρεπε να είναι εκτός λίστας αλλά σίγουρα μου έδειξε κάποια όρια στο τι μπορεί να κάνει κανείς άμα έχει ταλέντο και όρεξη

3. Megadeth - Rust In Peace

Τι να λέμε τώρα. Το αγόρασα όταν βγήκε, το 1990 δηλαδή και είναι από τους ελάχιστους δίσκοι που ακούω συνεχώς από τότε μεχρι και σήμερα. Είναι ένα ιδιοφυές άλμπουμ, ένα κράμα metal, συνθετικής ιδιοφυίας και εξαιρετικής μουσικής ικανότητας. Το δε μομέντουμ του σπάνιο. Ένα ταλαντούχο (father of thrash, όχι αστεία) τελειωμένο πρεζόνι κατάφερε πριν ανακαλύψει τον Θεο να ανακαλύψει τον Marty Friendman ενώ ταυτόχρονα είχε ακόμα συνθετικό ζουμί στις φλέβες του πρίν μπει στην quest for more money στην οποίο μοιραία οδηγείται κάθε καλλιτέχνης που ζει από αυτό που κάνει. Α, και εξαιρετική παραγωγή. Υποψήφιος με άνεση για καλύτερος metal δίσκος. Ever.

4. Slayer - Reign In Blood 

Tο άλμπουμ - "καταστροφή" μιας ολόκληρης σκηνής. Από τότε και μετά όλοι ήθελαν να παίξουν σαν αυτούς, όλοι ήθελαν να μοιάσουν σε αυτούς, όλοι είχαν στο μυαλό τους αυτούς όποτε έμπαιναν στο στούντιο.

Η παραγωγή είναι άψογη για τα δεδομένα της εποχής, τα riffs καταπληκτικά, ο Lombardo θεός με τύμπανα, το Post Mortem αριστούργημα.

Από όταν το βρήκα και μέχρι και σήμερα, για μένα thrash ήταν η μουσική που έπαιζαν οι Slayer και αρκούσε να δω το σήμα τους για να "θελω" να πάρω το περιεχόμενο, ακόμα και όταν αυτό ήταν ....έτσι και έτσι

5. Manu Chao - Radio Bemba Sound System

Mετά τη συναυλία του(ς) στην Φρεαττύδα, που είχα πάει περίπου άσχετος, έγινα φανατικός μανουτσαοϊκός. Για χρόνια και χρόνια. Η κυκλοφορία αυτή, που ακολούθησε την περιοδεία εκείνου του (εξαιρετικού) line up είναι αν όχι το καλύτερο, σίγουρα από τα καλύτερα live που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Δεν παίζεται. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια εδώ μιας και τον Manu στην Ελλάδα τον ξέρουμε και τον σεβόμαστε (σχεδόν;) όλοι.

Κουτσομπολιο: Ο Estarian ακόμα με βρίζει διοτι απο την πολύ ....μανουτσαοϊτιδα που είχα πάθει τότε του είχα κάψει τον εγκέφαλο με αποτέλεσμα να πάθει αντιμανουϊσμο και να τον μισει με πάθος - εξαιτίας μου. Τι να κάνω, δηλώνω ένοχος και καλά να πάθει:Ρ

6. The Last Drive - Blood Nirvana

Αν δεν το έχετε παρει χαμπάρι, να το ξαναπούμε. Ο γράφων είναι φανατίλας με τους Drive. Το παρόν άλμπουμ αν και μάλλον δεν ειναι το καλύτερο τους (υπάρχει και το Heatwave) είναι το δεύτερο άλμπουμ της λίστας που ακούω αδιαλλείπτως από το 1990 απ΄όταν και κυκλοφόρησε μέχρι και σήμερα.

Πολύ πολύπλοκο για garage, πολύ μαλακό για metal (υπήρχε αυτή η "κατηγορία") πολύ γαμάτο για να μπει σε κανόνες θα έλεγα εγώ. Είναι δισκάρα με τα όλα της και τα μυαλά στο μίξερ.

Κουτσομπολιο: Για χρόνια και χρόνια γυρνούσα στα ροκάδικα και ρώταγα τους Dj's αν έχουν Drive. Οταν έλεγε "ποιους" τον κορόιδευα με πάθος (άσχετεεεεεε), αλλά το μεγαλύτερο γέλιο το έριχνα όταν τυχαινε να τους ξέρει και να αρχίζει τις συγνώμες και ειναι γκρουπάρα αλλά αυτοι οι μαλάκες (οι θαμώνες δηλ) δεν γουστάρουν τέτοια, και το έχω ξεχάσει στο σπίτι το cd και τέτοια

7. Bob Marley - Ούτε που θυμάμαι και δεν έχει σημασία

 Σε κάποια φάση είχα πήξει με το punk, το garage και το metal, ενώ και τα blues που είχα κολλήσει τότες στην ουσία οι ίδιες μουσικές φόρμες με άλλη παραγωγή και χαμηλότερους τόνους. Σαν....crossover σταθηκε ο Manu, ανακάλυψα τον Bob και ......άααααραξα. Για χρόνια και χρόνια. Τι να λέμε τώρα. Επειδής όμως τότε διανύαμε εποχές ψηφιοποιημένης μουσικής δεν έχω ιδέα ποιο σκατά άλμπουμ να βάλω μιας και άκουγα τη....δισκογραφία του με τις ώρες.

Για να βάλω κάτι, θα βάλω το Exodus

8. From Dusk Till Dawn OST

Μην γελάτε ρε. Πέρα του ότι η ταινία δεν παίζεται (παίζει να την έχω δει.....τριψήφιο αριθμό φορών) το soundtrack της (όπως και όλων των ταινιων του Tarantino αλλωστε) όχι μόνο ήταν γαμάτο αλλά επίσης με έβαλε σε έναν θαυμαστό νεο κοσμο. Τα Blues. Απο τον Stevie Ray Vaughan, ήταν εύκολο να πας στον ΒΒ King, απο κει στον Clapton κτλ κτλ, Και η αιτία ήταν αυτή η ταινία και αυτό το soundtrack.

Κουτσομπολιο: Το πήρα σχεδόν όταν βγήκε ( κάπου ανάμεσα 1996-1998) και ήταν μάλλον το τελευταίο cd που αγόρασα μέχρι ....σήμερα (με εξαίρεση το Heavy Liquid των Drive)

9. Sex Pistols - Never Mind The Bollocks Here's The Sex Pistols

Όχι τόσο για το πόσο καλό είναι (αν και είναι δισκάρα) αλλά γιατί ακούγοντας το πιτσιρικάς θυμάμαι να εντυπωσιάζομαι

α) απο τον κωλοπαιδισμό τους

β) απο το εμπειρικά αποδειχθέν αξίωμα πως δεν χρειάζεται να ξέρεις μουσική για να φτιάξεις καλή μουσική

γ) απο τον ήχο γενικότερα.

Από τους Pistols στους Ramones, Exploited, κτλ μέχρι να καταλήξουμε στους Clash περνώντας από τους Rancid και να ρίξουμε χειρόφρενο εκεί (μιας και συνδυάζουν σχεδόν ιδανικά τα αγαπημένα μου γούστα: παραμόρφωση, γρήγορους ρυθμούς και ....ska) ήταν ένα τσιγάρο δρόμος τον οποίο και πολύ φχαριστήθηκα.

Aν δεν έβαζα αυτό θα έβαζα το Loco Live ή το Mania των Θεών Ramones οι οποίοι πολύ αδικούνται από αυτήν την λίστα (όπως και οι Clash) διότι και από αυτούς δεν άκουγα "δίσκους", κυκλοφορίες κτλ αλλά τα πάντα σε random order

10. Nick Cave & The Bad Seeds - Μάλλον το Let Love In

Mε τόση βαβούρα στο κεφάλι η post punk μουσική ιδιοφυία του Cave δεν θα μπορούσε να μην είναι εδώ. Πάλι έχουμε πρόβλημα μιας και με τον που τον "ανακάλυψα" είχα τα τότε "πάντα" σε ψηφιακή μορφή οπότε διαλέχτε κάποιο ανάμεσα στα Let Love In και Henry's Dream

Ταύτα και μένω και περαστικά σας.

Y.Γ.: Δεν μπορώ να παραλείψω εκτός συναγωνισμού μια τραγουδάρα από έναν κατά τα άλλα μέτριο δίσκο: Motorhead - Orgasmatron,  αλλά και το αλμπουμ Gareage Inc των Metallica το οποίο έδειξε πόσο μετράει η γαμάτη παραγωγή και ενορχήστρωση στο metal. Και ο Hetfield