Διαβάζοντας αυτο το ημιχαζό άρθρο του Τάκη Θεοδωρόπουλου πρηβληματίστηκα από την αποδοχή που δείχνει να έχει αυτη η λογική. Το λέω ημίχαζο διότι ξεκινάει απο (σχεδον) σωστές παραδοχές, (περίπου) σωστές παρατηρήσεις, (ως επί το πλείστον) σωστή λογική και καταλήγει σε (οπωσδήποτε) σωστά συμπεράσματα (πρεπει να ειναι κάποιος σαφώς ηλίθιος για να νομίζει πως οι ISISικοι εινια οτιδήποτε άλλο εκτός από φανατικοί κρετίνοι) παρόλαυτά λέει την μισή αλήθεια. Και τα κείμενα που λένε την μισή αλήθεια είτε είναι ανοήτων είτε καλά προετοιμασμένα ψεύδη.
Στην παρούσα φάση λοιπον ειμαι καλοπροαίρετος που το αναφέρω ως ημίχαζο αν και οι γραμμένες ανακρίβειες εκνευριζουν (πχ: "Το φιλορωσικό κόμμα δεν έχει μόνον αριστερούς στις τάξεις του.", απεναντίας η σωστή διατύπωση θα ήταν δεν έχει μόνο δεξιούς στις τάξεις του μιας και η Ρωσία (αν δεν το ξέρουμε) Πουτινοκρατείται και οι πιο φανατικοί πουτινιστές είναι οι Λιακοπουλικοί δεξιοι. Το ότι η αριστερά τρόμαξε με τους ναζί της Ουκρανίας δεν τους κάνει και ντε φάκτο πουτινομανείς. "Η δημοκρατία δεν είναι ιδεολογία για να την κάνεις πακέτο ", λάθος, ειναι και παραείναι. Κάθε τρόπος άσκησης εξουσίας ειναι πρωτίστως ιδεολογία. Εκτος και αν νομίζετε πως το νόημα της δημοκρατίας είναι να πηγαίνουμε απο το ΠΑΣΟΚ στην ΝΔ, μετά ΠΑΣΟΚ, μετά ΝΔ μετά ΝΔΣΟΚ και μόνο.
Η Δημοκρατία αντικατέστησε την πεφωτισμένη δεσποτεία εις τα ευρώπας μετά από κινήματα, επαναστάσεις και άλλα πολλά. Η "ρεπουμπλικάνικη" (ρωμαϊκή) εκδοχή της πάει πακέτο συνήθως με αυτό που αποκαλούμε κοσμικό αστικό κράτος στο οποίο υπερεκπροσωπείται η λεγόμενη μεσαία τάξη. Υποχώρηση της μεσαίας τάξης είναι και υποχώρηση της δημοκρατίας. Η δημοκρατία δεν ειναι "φυσικό" πολίτευμα, ούτε "των αρίστων". Θέλει όχι μονο δουλειά αλλά και κάποιο υπόβαθρο. Γι αυτό και είναι δύσκολο να δουλέψει σε χώρες που δεν έχουν κοσμικό αστικό κράτος και ισχυρή μεσαία τάξη. Αν κατά τη γνώμη σας το Αφγανιστάν, το Ιραν (update κατοπιν ορθής υποδείξεως. από εδώ. Η Ισλαμική δημοκρατία του Ιραν, μπορεί να χάνει σε σχέση με τη μέση δυτική αλλά απέχει παρασαγγας απο τα γύρω failed states) ή το Ιράκ ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία τότε πάσο. Η πιο αστικοποιημένη χώρα από τις εμπλεκόμενες παιζει να είναι η Συρία γι αυτό και μόνο εκεί υπάρχει ένοπλος βραχίονας που δεν ορίζεται μονοσήμαντα ως θρησκευτικος (η "αντιπολιτευση" στον Ασαντ). Ειναι λίγοι βεβαίως, αλλά ειναι και οι μοναδικοί που υπάρχουνε κατά τα φαινόμενα.
Τελος πάντων το άρθρο καταλήγει στο αυτονόητο συμπέρασμα πως οι τζιχαντιστές ειναι επικίνδυνοι. Από εκεί ένα τσιγάρο δρόμος είναι μέχρι να φτάσουμε στο ότι οι μουσουλμάνοι είναι επικίνδυνοι και άλλο ένα πως "όλοι οι ξένοι" (άνθρωποι, πολιτισμοί) ειναι ομοίως επικίνδυνοι. Το πρόβλημα μας όμως δεν ειναι η πολυπολιτισμικοτητα, η διαφορετικότητα και όλα αυτά τα χαζά. Το πρόβλημα μας είναι πως υπάρχουν συμπαγείς ομάδες ανθρώπων που δεν διστάζουν να σκοτώσουν στο όνομα κάποιας ιδέας.
Ο τρόπος σκέψης και υπαγωγής του διαφορετικού σε υπάνθρωπο δυστυχώς ειναι μάλλον δυτικής πατέντας και προελεύσεως. Οι Κονκισταδόρες, οι Αγγλοι αποικιοκράτες, οι ναζί, οι αμερικάνοι έχουν τόσα θυματα στο "ενεργητικό τους", τόσες γενοκτονίες που τα κατορθώματα των τζιχαντιστών μας φαίνονται περίπου αστεία. Προσοχη, δεν λέμε πως οι άλλοι λαοι δεν έκαναν γενοκτονίες, λέμε πως οι δυτικοί τις πατεντάρισαν ιδεολογικά.
Κανείς όμως δεν καταδίκασε τον "δυτικό πολιτισμό" λόγω των ναζί ή της δράσης των Άγγλων στις Ινδίες ή των Αμερικάνων στο Βιετνάμ. Ούτε και καταδίκασε τον ανατολικό πολιτισμό λόγω της δράσης των Ιαπώνων στον Β.Π.Π. (μπορώ να συνεχίσω, εύλογα, για πολύ ώρα). Γενικά, οι πολιτισμοί (ή οι λαοί) που δεν ευθύνονται για μαζικά εγκλήματα δεν είναι πια μαζί μας για ευνόητους λόγους.
Ο σημερινος (δυτικός) πολιτισμός χρωστάει πάρα πολλά στους Αραβες, πολύ περισσότερα απ΄ότι στους Βυζαντινούς Ρωμαίους για παράδειγμα. Οταν όλη η Ευρωπη έτρωγε σβουνιές και κοιμόταν του καλού καιρού κυρίως λόγω της Εκκλησίας, το Αραβικό Ισλάμ είχε τέτοια ανάπτυξη που όταν οι Ευρωπαίοι κατάφεραν να τους φάνε μερικές πόλεις (Ισπανία και ΒΔ Αφρική) έμειναν παγωτά με αυτά που είδαν. Ο πλούτος και ο πολιτισμός των πόλεων αυτών άνοιξε την όρεξη για αυτά που μετέπειτα ονομάστηκαν σταυροφορίες.
Επιστρέφουμε στο αυτονόητο. Το πρόβλημά μας στην παρούσα φάση ειναι η ιδιοτητα μερικών να υποβιβάζουν όλους εμάς στην κατηγορία του υπανθρώπου-που-του-αξίζει-ο-θάνατος. Και αυτό είναι άσχημο όταν εισαι στην λάθος μεριά, έτσι δεν είναι;
Ειναι νοητική παγίδα να νομίζουμε πως αυτό ειναι ίδιον μόνο των τζιχαντιστών καθώς και ημείς οι Δυτικοί έχουμε αρκετά τέτοια παραδείγματα:
Καρατζαφέρης: «ο Τσίπρας είναι άθεος άρα και αδίστακτος».
Αυτες οι φιγούρες δεν ειναι πρόσωπα του ιστορικού παρελθόντος όπως πχ οι κονκισταδόρες . Ειναι υπαρκτοί, σημερινοί, "δυτικοί" τύποι οι οποίοι η μοναδική διαφορά που έχουν από τους τζιχαντιστές της ISIS είναι το ιερό βιβλίο στο οποίο πιστεύουν. Η λογική τους, και μερικών η δράση τους, ειναι αντίστοιχη. Απλά όπως και σε όλες τις καταστάσεις υπάρχουν διαβαθμίσεις. Ειναι δύσκολο πχ ο Ανθιμος να διατάξει εκτελέσεις των αλλόθρησκων εντός Ελλάδας διότι (προς λύπην του) δεν έχει τέτοια εξουσία. Το όνειρο τους ομως ειναι η επάνοδος σε μια τάξη πραγμάτων που ο Ανθιμος και ο κάθε Άνθιμος, ο Μιχαλολιάκος και ο κάθε Μιχαλολιάκος θα έχουν τέτοια εξουσία.
Αυτή ειναι ίσως και η άλλη διαφορά των Μιχαλολιάκων, Πέιλιν και Άνθιμων απο τα τζιχαντόπουλα, τα οποία τουλάχιστον είχαν τα κοχόνες να κάνουν πράξη τη βλακεία τους. Το ότι αυτοί θεωρούνται ήρωες από κάποιος ενώ πχ ο Μπρειβικ θεωρείται από εμάς εγκληματίας ειναι συνάρτηση της κοινωνίας και της ομάδας στην οποία ζούμε. Αναμφίβολα θα υπάρχουν και μερικοί βαρεμένοι δυτικοί που θεωρούν ήρωα τον Μπρέιβικ.
Ετσι και αλλιώς για τους δυτικοί οι φανατικοί μουσουλμάνοι πολύ όψιμα θεωρήθηκαν κίνδυνος. Για την ακρίβεια από την πτωση του "υπαρκτού" και μετά καθώς οι τζιχάντι ήταν χρήσιμος συμμαχος στο Αφγανιστάν, αλλά και ενάντια στον Ασαντ αργότερα (βλ. Ραμπο ΙΙΙ για σχετικές αγιογραφίες των μουτζαχεντίν). Τα τζιχαντόπουλα δεν ισχυροποιήθηκαν μονο με Σαουδαραβικό αλλά και με πολύ δυτικό χρήμα, οπλισμό και ανοχή.
Επαναλαμβάνω λοιπον. Το πρόβλημα δεν είναι 10.000 ξεβράκωτοι (που έχουν ήδη χάσει και ας μην το ξέρουν) στα βάθη της ερήμου, το πρόβλημα ειναι πως καταφεύγουμε (;) σε αντίστοιχη λογική για τα καθ΄ημάς, κάτι το οποιο νομοτελειακά μας οδηγεί στην δικιά μας ISIS καιρού επιτρέποντος. Της οποίας τη "λογική" κοροϊδευει και δικαιως ο John Stewart εδω:
(Βonus ενα βιντεάκι για τους "σχετικούς" σχετικά με το ζήτημα:
)
Oσο λοιπον μπαίνουμε στην διαδικασία δαιμονοποίησης του διαφορετικού, γενικώς, όσο οδεύουμε και εμείς προς την κατάκτηση της "απόλυτης αλήθειας", όσο θεωρούμε κάποια πράγματα "ιερα" (επειδή έτσι.... μας συμφέρει) όπως πχ ο Θεοδωρόπουλος εδώ. Η διαφορά ειναι πως ο Θεοδωρόπουλος δεν ειναι ο ίδιος κάποιος φανατικός ορθόδοξος τζιχάντι. Η διαφορά ειναι πως ο Θεοδωρόπουλος λόγω βλακείας μάλλον δίνει άλλοθι στους φανατικούς ορθόδοξους τζιχάντι. Δεν τον είδα πχ να στηλιτεύει ποτέ την μισαλλοδοξία του Σαμαρά ή του Ανθιμάουα και αν το έκανε εδώ ειμαι για να αναθεωρήσω. Απλά θεωρώ πως ο συντηρητικότατος Θεοδωρόπουλος βρήκε ευκαιρία να ....κλέψει εκκλησία, να εκμεταλευτεί δηλαδή το προφανές της απόλυτης μαλακίας των τζιχάντι για να μας βάλει σε ένα ρατσιστικό τριπάκι. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά...
Τελος πάντων, η μαγκιά που έφερε και που είμαστε περήφανοι γι αυτή, ο Δυτικός Πολιτισμός ειναι ο Διαφωτισμός και η θεσμοθετημένη ισονομία πολιτών και ανεξιθρησκεία του κράτους. Αυτά στα χαρτιά διότι όλοι αυτοί οι όψιμοι αντιτζιχάντι στην ουσία είναι βαθύτατα κόντρα στο πνεύμα του διαφωτισμού είτε το ξέρουν είτε όχι.
Ταυτα και μένω και χαιρετίσματα στις κυρίες σας
Υ.Γ. Bonus : Μια ελεγειακή κριτική του Π. Μανδραβέλη στο βιβλίο "Η Μάστιγα του Θεού" του Βασιλάκη που αναφέρεται στον φασίστα Χριστόδουλο. Απόσπασμα:
Όλοι βλέπαμε τις ψηφίδες και υποψιαζόμασταν την εικόνα, αλλά αυτό που αποκαλύπτεται στο «H Mάστιγα του Θεού» είναι ο απόλυτος σκοταδισμός. O αρχιεπίσκοπος δεν είναι απλώς κάποιος ιεράρχης που μαγεύεται από τα μικρόφωνα και τη δημοσιότητα, κι εξαιτίας αυτού λέει και μια (οπισθοδρομική, λαϊκιστική, ρατσιστική) κουβέντα παραπάνω. Oλόκληρη η πορεία και η σκέψη του βρίσκεται στην άκρα δεξιά. Όχι τη σύγχρονη –αυτή που αντιπαλεύει σήμερα η δημοκρατική Eυρώπη–, αλλά τη σκοταδιστική. H προτροπή του προς τους μαθητές «όπισθεν ολοταχώς» δεν ήταν απόρροια ενός καλώς εννοούμενου συντηρητισμού, που θα ήταν αναμενόμενος εκ της θέσης του, αλλά διακήρυττε την επιστροφή σε έναν ελληνορθόδοξο (προ του νεοελληνικού διαφωτισμού) μεσαίωνα, σε μια ελληνορθόδοξη σαρία.
Oι φασιστικού τύπου επιθέσεις του στους διανοούμενους και τους διαφωτιστές (μάλιστα με επίθετα του τύπου: «γραικύλοι», «πουρκουάδες», «μίσθαρνα ξένων δυνάμεων», «ξενοσπουδαγμένοι φωταδιστές»), δεν είναι κουβέντες που ξέφυγαν εξαιτίας του αρχιεπισκοπικού οίστρου «να παίξει στα κανάλια».
Eίναι ενταγμένες σε ένα απλοϊκό όσο κι επικίνδυνο σκεπτικό, ότι ο ορθολογισμός και ο προβληματισμός μολεύει τους απλούς ανθρώπους και γι’ αυτό πρέπει να απαξιωθεί. Φυσικά δεν υπάρχει συνοχή στη θεωρία και το λόγο του Aρχιεπισκόπου. Aραδιάζει επιχειρήματα καφενείου, πασπαλισμένα με δανεικούς όρους, σπανίως αγγίζει θέματα πίστεως αλλά θέλει να κανοναρχεί στην πολιτική ζωή. Πολλές φορές καταφεύγει στην υποκρισία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου