Σκόρπιες σκέψεις περι εκλογών

Ας υποθέσουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει τις εκλογές. Και μαλιστα με αυτοδυναμία, για να μην υπάρξουν "εκπτώσεις" στην πολιτική του και να πορευτεί βασει προγράμματος και καταπώς γουστάρει.

Οποιος / όποια περιμένει να "κερδηθεί" η διαπραγμάτευση με την τρόικα, να αλαφρύνει το χρέος και εν γένει να αρχίσουμε να τρώμε με χρυσά κουτάλια επειδής έχουμε "αριστερά στην εξουσία" και άλλα τέτοια, παρακαλείται να σταματήσει να διαβάζει το παρον ποστ, αλλά και το blog μου γενικότερα μιας και κάποιες απαιτήσεις νοημοσύνης είναι υπαρκτές από τον γράφοντα και τα ζωντόβολα τέλος πάντων δεν γίνονται δεκτά.

Με τούτο ο γράφων δεν θέλει (προφανώς) να πει πως δεν είναι εφικτή η μείωση του χρέους και μάλιστα με μια υπογραφή, ή πως η εφαρμοζόμενη πολιτική δεν είναι παντελώς λανθασμένη. Αντιθέτως, άσε που σιγά σιγά όλο και πιο "βαριά" οικονομολογικά ονόματα αρχίζουν να συντάσσονται με την ιδέα πως το ΔΝΤ κάνει μαλακίες και η ΕΕ μεγαλύτερες.

Αλλά καλό ειναι να θυμόμαστε πως ότι ειναι "σωστό" για κάποιον δεν είναι "καλό" για κάποιον άλλο και κυρίως πως δεν μπορεί να έχουμε αυταπάτες πως το θέλω των τραπεζών, των funds, των πολυεθνικων και εν μέρη της Γερμανίας δεν είναι το δικό μας θέλω, ούτε καν το θέλω των Γερμανών πολιτών. Και αν ειναι το θέλω τους, δεν ειναι το "καλό" τους. Και μην ρωτήσετε πως και γιατί ενας λαός δεν θέλει το καλό του. Ειδικά εδώ, νομίζω πως ειναι εύκολο να γίνει κατανοητό πως πολλά πράγματα ειναι συνάρτηση της πληροφόρησης που έχει κανείς καθώς και της "τρομοκρατίας" που του ασκείται . Εδώ οι Έλληνες ψηφίσανε τον Παπανδρέου και μετά τον Σαμαρά σε ένα ρεσιτάλ πολιτικής μαλακίας καθοδηγούμενοι και ποδηγετούμενοι εμμέσως ή αμέσως από τις ομάδες που είχαν κέρδος από την εκλογή τους, ομάδες που δεν είχαν σχέση με το σύνολο του ελληνικού λαού. Όταν όμως πειστείς πως there is no alternative απλά λες και ευχαριστώ που δεν ζητάνε φόρο αίματος (σε ολίγον τι ίσως και ....πισινού) και δέχεσαι πολλά περισσότερα απ΄όσα θα δεχόσουν υπό κανονικές συνθηκες.

Να ετοιμαστείτε λοιπόν για άγριο πόλεμο που θα δεχθεί όχι μόνο η κυβέρνηση αλλά και η χώρα συνολικά. Δεν έχει κανένα μα κανένα λογο όποιος είναι κερδισμένος από την παρούσα κατάσταση να επιδιώξει την αλλαγή της και μάλιστα με το θολό και απροσδιόριστο καλό της χώρας ως αυτοσκοπό ή το ακόμα πιο θολό "κοινωνικό" καλό. Οι καπιταλιστές δεν έμαθαν ποτέ να λειτουργούν έτσι. Πιέστηκαν και έκαναν κάποιες υποχωρήσεις όταν υπήρχε ένας φόβος, ένα (κόκκινο) αντίπαλο δέος και εκεί αποδείχθηκε πως ο καπιταλισμός, αν αναγκαστεί, μπορεί να κάνει μασάζ και να αποτελέσει παράγοντα κοινωνικής προόδου. Με το κόκκινο αντίπαλο δέος να έχει εξαφανιστεί κανένας καλός καπιταλιστής δεν βλέπει το λόγο να μην επιδιώξει να ανακτήσει το έδαφος που έχασε κάνοντας τότε τις όποιες υποχωρήσεις κοινωνικού σκοπού που είχαν στόχο την εσωτερική νομιμοποίηση του συστήματος σε καθεστώς οξύτατης διαμάχης. Η καταπίεση των φτωχών άλλων χωρών - πελατών πλέον δεν φτάνει. Ακόμα και στις χώρες - κοιτίδες του καπιταλισμού, στους πετυχημένους δηλαδή του συστήματος υπάρχει συνεχόμενη πίεση για απαξίωση της εργασίας έναντι του κεφαλαίου για να το πούμε απλά και μαρξιστικά. Δεν διαφαίνεται δε κάποια τάση μείωσης αυτής της πίεσης, αντιθέτως, πόσο μάλλον σε μια χώρα που ο Τζήμερος θεωρείται σοβαρός άνθρωπος και ο Σαμαράς πολιτικός. Γι αυτό και τα προαπαιτούμενα της τρόικας για την χρηματοδότηση του κράτους είναι (πέρα από τα αναμενόμενα εξορθολογιστικά) και εξόχως ταξικά μιας και σαν αποτέλεσμά τους η ανεργία αυξήθηκε κατακόρυφα, οι μισθοί έπεσαν κατακόρυφα και οι εργασιακές συνθήκες χειροτέρεψαν αισθητά. Και κυρίως εμπεδώθηκε η νοοτροπία πως there is no alternative και πως It is useless to resist και όλα τα σχετικά. 

(α και τα περί λαθών και τα λοιπά τα ακούω βερεσε διότι όταν όλα τα λάθη σου δείχνουν προς την ίδια κατεύθυνση τότε δεν μιλάμε περί λάθους αλλά περί "κατά λάθος εξεπίτηδες" που λένε και στο χωριό μου)

To ζήτημα λοιπόν δεν ειναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σχέδιο Β, δεν είναι το "που θα βρείτε τα λεφτά" και κυρίως δεν είναι αν θα σας πάρουν τα σπίτια οι κομμουνιστές. Το αδηφάγο και ανόητο κτήνος που λέγεται κεφάλαιο (και δη παγκοσμοιοποιημένο, ήτοι μη απολογούμενο σε καμία άνωθεν αρχή) στην παρούσα φάση δεν διστάζει να τα βάλει με κυρίαρχα κράτη του Δυτικού κόσμου, κάτι σχετικά καινούργιο μιας και μέχρι προτινος αρκούνταν στις Μπανανίες ή στις Ισλαμικές χώρες, χώρες που βαυκαλιζόμασταν να τις θεωρούμε Β κατηγορίας (όποιος με ρωτήσει ηλιθίως μα που ζείς ρε βλαμμένε εδώ ο Πιουριφόρι ήταν κράτος εν κράτη, θα πω πως ναι, αλλά τότε έπαιζε μπάλα άλλο κράτος (ΗΠΑ) και όχι τόσο οι εταιρείες του, οι οποίες είχαν στοιχηθεί πίσω από την κρατική πολιτική. Και φρόντιζε να δίνει και κανα φράγκο για να νομιμοποιηθεί η πολιτική του. Εδώ τώρα έχουν πέσει τα προσχήματα και μας πηδάνε τζάμπα και βερεσε).

 Η ταξικότητα που λέμε πλέον δεν περιορίζεται στον προλετάριο και όλα τα σχετικά. Πλέον οποιοσδήποτε δεν ανήκει στην ελίτ του κολεγίου Αθηνών, των σογιών του Σαμαρά και των εταιρειών του όποιου μεγαλοεπιχειρηματία θα βάλεται και θα βάλεται συνεχώς μέχρι τελικής υποκύψεως. Η βεβαιότητα που έχουμε πέρα από το "στοιχημα" του αν μειωθεί ή όχι το χρέος, πέρα από το αν θα έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα και άλλες πίπες, η βεβαιότητα λοιπόν ειναι πως τα πράγματα για τον μέσο και μεσαίο άνθρωπο θα χειροτερέψουν. Η πρόσβαση στην υγεία και παιδεία θα μειωθεί, οι εργασιακές συνθήκες θα χειροτερέψουν η ανεργία θα μείνει σε ψηλά επίπεδα, το προσδόκιμο ζωής θα πέσει κατακόρυφα. Όταν δε η κυβέρνηση του ΝΔΣΟΚ "τα καταφέρει" και αρχίσει να μειώνει το χρέος (όλα γίνονται) να δείτε που η χώρα μας θα θυμίζει κάτι ανάμεσα στην Καμπότζη και το Αφγανιστάν με το εξτρα μειονέκτημα πως τουλάχιστον οι Αφγανοί είναι φανατικοί και οπλισμένοι ενώ εμείς θα κρυβόμαστε στα σπίτια  μας και θα παρακαλάμε να μας γαμήσουν μεν ολίγον τι ακόμα διότι πρέπει "να σωθεί η χώρα" αλλά τουλάχιστον να μην μας πάρουν τον καναπέ. Και αν τον πάρουν να μην μας πάρουν το σπίτι. Και αν το πάρουν τουλάχιστον να μην μας γαμήσουν τα παιδιά. Και όταν τα γαμάνε τουλάχιστον να βάζουν βαζελίνη.

Ξεφύγαμε όμως. Πρέπει να γίνει αντιληπτό πως η εφαρμοζόμενη πολιτική δεν αλλάζει έτσι εύκολα και οι εκλογές δεν ειναι από τους παράγοντες που αρκούν για να τρομάξουν οι ας το πούμε αντίπαλοι. Πρέπει να γίνει αντιληπτό πως ο δρόμος που ακολουθούμε είναι αυτοκαταστροφικός για το σύνολο της κοινωνίας μακροπρόθεσμα, απλά το πρόβλημα ειναι πως ιστορικά μερικοί έχουν αποδείξει πως προτιμούν να βουλιάξουμε όλοι μαζί παρά να χάσουν έστω και μέρος από την βολή τους. Αρκεί μέχρι να βουλιάξουμε να ειναι στο ρετιρέ και να σου πατάνε και το λαρύγγι από πάνω.

Το διακύβευμα από την μία ειναι να πείσει λοιπον η νέα κυβέρνηση πως ο τροικανικός δρόμος δεν οδηγεί πουθενά, πράγμα πολύ δύσκολο και από την άλλη να προσπαθήσει να δώσει ένα επιτυχημένο υπόδειγμα εξόδου από το πρόβλημα πράγμα ακόμα δυσκολότερο. Και εδώ ειναι ο καυγάς.

Διότι, ας υποθέσουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελείται από οσίους, μη λαμόγια, μή wannabe νεολαπαιοπασόκους και ταυτόχρονα απόλυτα ικανούς ανθρώπους, μια εικόνα δηλαδή που δεν τη λες και ακριβώς αληθή. Ας το υποθέσουμε όμως κατ΄ οικονομίαν. Και ας υποθέσουμε επιπροσθέτως πως και στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν σε αφθονία αυτοί οι ανθρωποι αντί για ένα σύνολο φοροφυγάδων, κατσαπλιάδων και κακομαθημένων Πασόκων όλων των πολιτικών αποχρώσεων,  χωρις ταξική συνείδηση ή έστω ορθολογικό πολιτικό κριτήριο (αλλιώς γιατί να ψηφίσει κάποιος Κανέλλη, Κασιδιάρη και ΧΑ γενικώς, Στρατούλη, Βενιζέλο, Γιαταγάνα, Ιατρίδη, Γιακουμάτο, Σαμαρά και Άδωνη; Δίνω πχ από όλες τις παρατάξεις). Ακόμα και υπό αυτές τις ιδανικές συνθήκες το να ξεφύγει κανείς από την προκαθορισμένη μας πορεία και μάλιστα πετυχημένα και κυρίως να κοινωνηθεί και η επιτυχία αυτή ως τέτοια ειναι πάρα πολύ δύσκολο.

Γιατί; Γιατί απλούστατα το να δείξεις στα μεγαθήρια που κινούν το χρήμα σήμερα πως κάνουν λάθος ειναι το μεγαλύτερο κακό που μπορείς να τους κάνεις. Αν φανεί κάπου πως υπάρχει πετυχημένο υπόδειγμα πέρα από την λεγόμενη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία τότε ξαφνικά θα αρχίσουν να ζητάνε και άλλοι. Και άμα ζητάνε, το πρόβλημα ειναι πως οι Σαμαράδες του κόσμου αυτού, οι εκπρόσωποι του φεουδαρχικού (πλεον) κεφαλαίου και της ηγεσίας η οποία το αντιπροσωπεύει, θα νιώσουν πως θα τους σπάσουν την κόκα, πως θα βγουν εκτός εξουσίας. Και αυτό ειναι ακόμα πολυτιμότερο από τα χρήματα που θα χάσουν αντικειμενικά έτσι και αλλιως. 

Το πρόβλημα λοιπόν ειναι να πάρουμε χαμπάρι πως το διακύβευμα ειναι πιο μεγάλο από το μισθουλάκο της κερά Μαρίας και πως οι συνθήκες θα είναι αντίξοες - τουλάχιστον. Και επειδής τα μεγάλα κεφάλια πλέον εχουν παραγίνει τσιγκούνικα μην περιμένετε εποχές Πιουριφόι. Η νεα διακυβέρνηση Σαμαρά (αν ξαναρθει) θα βιάζει και θα δέρνει παιδάκια στους δρόμους, θα καταργήσει το habeas corpus, θα κλείνει μετά μανίας ανθρώπους σε στρατόπεδα-ιδιωτικές φυλακές και πολύ πιθανόν να μας επιβάλλει και αστυνομία σκέψης. Το ζήτημα ειναι να ανακόψουμε όσο μπορούμε από τον επερχόμενο όλεθρο και να αντισταθούμε στις μοιραίες αντιδράσεις της κυρίαρχης αφήγησης. Γιατί αν περιμένεις ο ΣΚΑΙ να μιλάει εκ μέρους σου, τότε μάλλον κάτι έχεις καταλάβει λάθος για το τι ειναι ο κόσμος και πως λειτουργεί.

Nαι ρε μεγάλε θα μου πείτε αλλά τι εγγύηση έχουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα αντισταθεί όντως σε όλα αυτα; Καμία θα πω. Εδώ κοτζαμ ΚΚΕ το οποίο δεν υποκύπτει και όλα τα σχετικά έχει εξελιχθεί στον μεγαλύτερο θεματοφύλακα της καθεστηκυίας τάξης, και ας φαντάζονται τα συντρόφια όποια αφήγηση εκλογικευσης θέλουν. Απλά είναι εγγυημένο πως το ΝΔΣΟΚ όχι μόνο δεν θα αντισταθεί σε αυτά, αλλά αντιθέτως τα υπηρετεί πιστά και με ζήλο. Ακόμα και οι αποσυνάγωγοι που επέστρεψαν, όπως η φίλη μας η Μίκα, το έκαναν στην κυριολεξία αντί πινακίου φακής. Ουτε καν δωροδοκία δεν χρειάστηκε, απλά η επανατοποθέτησή τους στα ψηφοδέλτια. Γιατί βλέπεις για μερικούς 8 χιλιάρικα το μήνα ειναι all it takes. 

Και για όσους ηλίθιους περιμένουν σωτηρία από το εκάστοτε ΠΟΤΑΜΙ, που ήταν παλαιότερα ΔΗΜΑΡ και ακόμα πιο παλια... ΠΑΣΟΚ τι να πω, την 18η φορά το λάθος πλέον δεν δικαιολογείται και είστε άξιοι της μοίρας σας.

Ποια ενθαρρυντικά σημεία έχει ο παρών ΣΥΡΙΖΑ:

* Οι νομαρχιακές έχουν κλωτσήσει (ως επι το πλειστον) τους παλαιοπασοκους - στελέχη που θέλουν να μπουν μέσα. Οι μεγαλοπασοκικές προσχωρήσεις ειναι κυρίως ευθύνη της ηγεσίας, αλλά τουλάχιστον γίνονται ελεγχόμενα, άσε που η "κρυφη" οδηγία προς τις τοπικές ειναι να μην δίνουν πόντους σε παλαιότερους εξουσιομανείς ή όσους κρίνονται πως είναι επίφοβοι για να βγουν νέοι Ψαριανοί. Η νέα ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ αναμένεται να ειναι και οργιλη και τσιμενταρισμένη. Αλλιώς δεν πάμε πουθενά. Φαίνεται να προτιμάται η λύση του να χάσουμε μερικούς ψήφους αλλά να είμαστε κάπως σίγουροι για τα στελέχη μας. Στην παρούσα φάση να χαιρετίσω τα καψόνια που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην ΔΗΜΑΡ και ελπίζω τελικά να μην ευοδωθεί η συνεργασία που προσδοκάνε οι ΔΗΜΑΡιτες για να μην καταλήξουν στον πολιτικό σκουπιδοντενεκέ - που μεταξύ μας τους αξίζει.

* Το κόμμα ακόμα έχει βάσεις στην κοινωνία και δεν λειτουργεί ξεκούδουνα. Εδώ νέα κόμματα όπως το Ποτάμι ή οι ΑΝΕΛ ακολουθούν τελειώς την ενός ανδρος αρχη ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει κάπως να αντέχει (προφανώς όχι τελειως, διαβάστε αυτό)

Αυτα ειναι. Και μόνο αυτα. Τα υπόλοιπα περί εξόδου ή όχι από το ευρώ, σχεδίου  Β, και όλα τα σχετικά ειναι πίπες. Κάθε διακυβέρνηση κράτους πάει μέχρι εκεί που την παίρνει και για να προχωρήσει σε δυναμική πολιτική μια διακυβέρνηση εκτός από δύναμη σε αντικειμενικούς όρους (δηλ σε χρήμα/ένοπλες δυνάμεις - που δεν έχουμε) πρέπει να έχει και εσωτερική νομιμοποιηση (που η παρούσα κυβέρνηση δεν έχει, αλλά δεν μπορούμε να υποθέσουμε πως θα έχει η επόμενη a priori) αλλά και παράθυρο ευκαιρίας (που δεν υπάρχει). Το μόνο που μπορει να κάνει η νέα διακυβέρνηση, ακόμα και αν ειναι της ΝΔ, ειναι να πουλήσει το τομάρι της όσο μπορεί ακριβότερα και να ελπίζει πως δεν θα την πάρει ο διάολος. Όσο μεγαλύτερη δύναμη έχει εσωτερικά τόσο περισσότερο κατενάντσιο μπορεί να παίξει. Απλα η κυβέρνηση της ΝΔ πρέπει να γίνει κατανοητό ότι την υπάρχουσα πολιτική μπορεί και θέλει να ασκήσει και για όποιον τους ξαναψηφίσει πρέπει να γίνει κατανοητό πως πλέον δεν υπάρχουν ελαφρυντικά.

Ταυτα και μένω και καλή χρονιά να έχουμε. Πάμε να ντυθούμε και να τα πιούμε διότι παραμένουμε αισιόδοξοι σε πείσμα της πραγματικότητας