Περι της Παναριταινας ανάλυση

Επειδής μάλλον στο σχετικό ποστ δεν εγινε σαφες αυτο που θελω να πω, βλέποντας τα σχετικά σχόλια σε facebook και twitter μιας και εδώ σνομπάρετε να μου σχολιάσετε :), ας το κάνουμε ταληράκια.

Το πρόβλημα με την Παναρίτη δεν ειναι προφανως η ....έλλειψη εμπειρίας της, οπως καταγγέλει το ανεκδιήγητο Ποτάμι ("Από την πλευρά του, το Ποτάμι, εκφράζοντας επίσης την αντίθεσή του στην επιλογή της Έλενας Παναρίτη τονίζει ότι ο εκπρόσωπός μας στο ΔΝΤ θα έπρεπε να έχει «πολύ περισσότερα προσόντα από την πρώην βουλευτή Επικρατείας του Γιώργου Παπανδρέου»" κλατς), μιας και τα προσόντα της ειναι υπεραρκετά για τη θέση, ίσως μάλιστα να ειναι η πιο ...προσοντούχα ελληνίδα αυτή την περίοδο μιας και εχει κάνει καρριέρα σε τέτοιες θέσεις πριν ασχοληθεί με την πολιτική. 

(παρεμπιπτόντως η ανακοινωση αυτή μας δείχνει και το πολιτικό iq του Ποταμιού το οποιο μάλλον νομίζει πως η πολιτική ζωη της χώρας αρχίζει με την ίδρυσή του, ή έστω ενα δυο χρόνια πιο πριν)

Το πρόβλημα με την Παναρίτη λοιπον δεν ειναι η απειρία της ή η έλλειψη προσόντων, αλλά αντιθέτως, ειναι η ....υπερβολική εμπειρία της.

Επίσης δεν ειναι (τόσο) πρόβλημα ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός που καταγγέλει το ΠΑΣΟΚ (στο ίδιο λινκ) μιας και:

α) ο ορισμός του πολιτικού τυχοδιωκτισμού ειναι το ΠΑΣΟΚ και οι κατά καιρούς μεταγγραφές του. Οταν έχει, απο την θέση του ισχυρού, αφαιμάξει από την αριστερά για χρόνια και χρόνια στελέχη, συνθήματα και "αθώους" ψηφοφόρους για να τα μετατρέψει όλα στον απόλυτο πολτό της δηθενιάς και της κλαψομαγκιάς που συνιστά διαχρονικά το ΠΑΣΟΚ, ε τότε νομίζουμε πως μπορεί να ξεπληρωθεί με το ίδιο νόμισμα τώρα που παραπαίει. Διοτι βεβαίως δεν κλωτσάμε αυτούς που ειναι κάτω, αλλά....μερικές φορές, ρε μερικές φορές κάποιοι παίρνουν αυτο που τους αξίζει.

β) Θεωρητικά η Παναρίτη ειχει διαφωνήσει με καίριες πασοκικές πολιτικές επιλογές και είχε αποπασοκοποιηθεί εδω και τουλάχιστον 3 χρόνια.

γ) Ας μας πουν οι πασοκοι τι γινεται με τον μή τυχοδιωκτισμό του κάθε Λοβέρδου, Φλωρίδη και λοιπων και μετά ας έρθουν να μας κάνουν κήρυγμα

δ) Οι επιλογές του ΠΑΣΟΚ για ανάλογες θέσεις ήταν είτε υπό το κριτήριο της απομάκρυνσης ενοχλητικών δελφίνων, είτε συνταξιοδότησης αποτυχόντων υποψηφίων (πχ η περίπτωση Παπουτσή), οπότε διαχρονικά οι επιλογές του ΠΑΣΟΚ μπορούν όλες να πεταχθούν στα σκουπίδια.

Το πρόβλημα της υπερβολικής εμπειρίας της Παναρίτη, μπορεί να ιδωθεί (αισιοδοξα) υπό το πρίσμα πως τώρα, από θέση που καλείται να υπηρετήσει την ελληνική πολιτική και όχι την πολιτική της Παγκοσμιας Τράπεζας, ισως να μπορεί να επηρεάσει θετικά προς την υποθεσή μας τους παλιούς της γνωστούς εκεί μέσα μιας και όλοι αυτοί (ΔΝΤ, ΠΟΑ,Π.Τ.) ειναι μια κλικα.

Ειναι προφανές πως οι δουλειές του υπαλλήλου ενός Θεσμού και του αντιπροσώπου μιας χώρας στο Θεσμό ειναι διαφορετικές. Θεωρητικά, ο αντιπρόσωπος συνδιαμορφώνει την πολιτική την οποια υπηρετεί ο υπάλληλος. Γι αυτό και έγραψα πως όποιος και να ήτανε στην θεση της Παναρίτη στο Περού τα ίδια θα έκανε. Φαίνεται η ελληνική κυβέρνηση να προκρίνει τον αμερικάνικο τρόπο επιλογής και αποστολής στελεχών, παίρνοντας τους κατάλληλους από άποψη εμπειρίας λομπίστες και βάζοντάς τους στον χώρο που ανδρώθηκαν επαγγελματικά απλά τώρα τους ζητά να υπηρετήσουν την δική της πολιτική. Ενα τέτοιο επιχείρημα ειναι οκ απο γενικής άποψης μιας και ένας τύπος που είναι ικανός γενικως και έχει και γνώση των εσωτερικών διεργασιών μιας κατάστασης, μπορεί να κληθεί να μπει μέσα εκ νέου, αλλά να κάνει άλλη δουλειά αξιοποιώντας τις γνωριμίες και τις γνώσεις του.

Ποιο ειναι το πρόβλημα λοιπόν;

Το πρόβλημα ειναι πως ο Συριζα το έχει παρακάνει. Σε όλες τις μή αιρετές πολιτικές θέσεις που μαθαίνουμε διορισμους πάντα μπαίνουν πρόσωπα που δεν έχουν σχέση ουτε με την αριστερά, ούτε με τον Συριζα ούτε με τίποτα. Μπορεί οι επιλογές θεωρητικά να  είναι ορθολογικές, αλλά ο μέσος ψηφοφόρος αρχίζει και αναρωτιέται τι σκατά θα αλλάξει με τον σύριζα και τι σχεση έχουν τα (ισως ικανότατα) πρόσωπα του κάθε Ταγματάρχη και της κάθε Παναρίτη με τον μέσο συριζαίο αλλά και με την αλλαγή άσκησης πολιτικής για την οποία εκλέχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Απο τις εποχές του 3% ο Συριζα παινεύταν πως ειχε και στελέχη (οντως απο άποψη πτυχίων και άκαυτων προσώπων ήταν πολύ μπροστά) και ιδεες και προτάσεις. Αντ αυτού βλέπουμε μια διαρκή επιλογή προσώπων που θελημένα ή άθελα έχουν ταυτιστεί με άλλες πολιτικές. Κάτι τέτοιο δεν ειναι απλά πασοκισμός ειναι ποταμισμός του αισχίστου είδους.

Ο Πάκης και η διατήρηση Αβραμόπουλου

Ο Κουρουπλής

Ο Ταγματάρχης

Ο Ρουμελιώτης

Ο Σαγιάς

Η Παναρίτη

και κάμποσοι άλλοι που μπορεί να υπάρχουν και να τους ξεχνάω. Ειναι όλοι ισως καλές επιλογές (μεμονωμένα), ικανές και έμπειρες. Για καμία από αυτές μεμονωμένα δεν αξίζει τον κόπο να γκρινιάξει κανείς (όπως γκρινιάξαμε όλοι για την τιμητική "αποστρατεία" του πανάσχετου με το θέμα Παπουτσή στην Παγκόσμια Τράπεζα), δεν υπάρχει δηλαδή στα σοβαρά αμφιβολία πως μπορούν να κάνουν την δουλειά τους.

 Καμια απο αυτές τις επιλογές όμως δεν σηματοδοτεί αλλαγή πολιτικής και θέασης, καμία απο αυτές δεν εχει αριστερό προφίλ, καμία απο αυτές δεν άνηκε στο 3% των αριστερών που έφαγαν για μια ζωή τα σκατά του ΝΔΣΟΚ, καμία από αυτές δεν αναδείχθηκε από τα κάτω προς τα πάνω στις εντονότατες κοινωνικές διεργασίες που έλαβαν χώρα από το 2010 μέχρι σήμερα και, τελος πάντων ο ριζοσπαστισμός τους αγνοείται, όπως επίσης, στα σοβαρά τώρα, και η προσωπική τους ικανότητα. Γιατί αν ήταν όλοι τόσο ικανοί, το ΝΔΣΟΚικό τους άθροισμα δεν θα είχε φέρει την χώρα σε αυτά τα σκατά. Θα προτιμούσα όλες αυτές οι θέσεις να προέρχονταν από άκαυτους ανθρώπους, από νέους στην πολιτική ή έστω από παλιά συριζικά στελέχη (με την προφανή εξαίρεση του Στρατούλη και των στρατούλων που υπάρχουν διαπαραταξιακά). Ο Τσίπρας είναι ο ίδιος νέος και αδοκίμαστος στην διακυβέρνηση και όμως ο λαος τον εμπιστεύτηκε, για ποιο λόγο ο ίδιος εμπιστεύεται όλα αυτά τα καμένα χαρτιά; Τι περιμένει ο Τσίπρας για να κάνει κάτι που να καταλάβει ο μέσος Ελληνας πως ο τρόπος άσκησης της πολιτικής αλλάζει; (αλλάζει ομως; ελα ντε!)

Επίσης, όπως έγραψα και παλαιότερα, η δικαιολογία των ΑΝΕΛ πρέπει κάποτε να τελειώσει. Δεν μπορεί οι 149 έδρες να αγονται και να φέρονται από την μαλακία μιας δράκας ακροδεξιών λαλημένων, τους οποιους μεν έχει ανάγκη, αλλά όχι και τόσο πια μιας και διαφαίνονται ήδη και άλλοι προθυμοι σφουγγοκωλάριοι απο διάφορα κόμματα. Υπάρχουν τομείς όπου ανέξοδα μπορει να διαφανεί μια στροφή στην πολιτική (παρελάσεις, υποδοχή "αγίου" φωτός και ....οστών, γάμοι ομοφυλων ζευγαριών κτλ) και αντ' αυτού έχουμε μια στροφή σε πολύ πιο συντηρητικές από τις επικρατούσες πασοκικές πολιτικές. Η δικαιολογία των ΑΝΕΛ πάλιωσε και αναγκαστικά προβάλει η πιο λογική εξήγηση πως μάλλον το Μαξίμου (ποιος συριζα;) τα γουστάρει αυτά μιας και φαίνεται να έχει πάρει (το Μαξίμου) την απόφαση να γειώσει τον κόσμο και να μας κάνει όλους ΠΑΣΟΚ με το ζόρι.

Η άλλη δικαιολογία που μπορεί να προβληθεί ειναι πως ειμαστε εν μέσω κρίσιμης διαπραγμάτευσης γι αυτο και η κυβέρνηση διστάζει να σπάσει πολλά αυγά ταυτόχρονα. Αυτο ομως ειναι κακη συνταγή διοτι αφ' ενός πάντα θα υπάρχει κάποιο πρόβλημα, ετσι ειναι η ζωή, και αφ' ετέρου αμα ήτανε να είμαστε αριστεροί μόνο σε καταστάσεις ευμάρειας τότε θα ήταν εύκολο και θα ήταν αριστεροί όλοι. Το φαινομενο flexibility της κυβέρνησης μπορεί να ονομαστεί και διαρκής άτακτη υποχώρηση σε επίπεδο συμβολισμών, περα την ηδη διαφαινόμενη υποχώρηση σε επίπεδο καθαρής πολιτικής.

Ταυτα και μένω

Love & kisses

Zaphod