Εκλογικός Νόμος του Ζάφοντ

Σημείωσις: Προς το παρον ο dj Tsipras μας έχει και χορεύουμε στους ρυθμούς του, όπως και όποτε γουστάρει. Να τα λέμε αυτά. Η κουβέντα που άνοιξε για τον εκλογικό νόμο ειναι μια προσπάθεια αλλαγής ατζέντας σε ένα ζήτημα συγκριτικά ήσσονος σημασίας, ειδικά από την στιγμή που το εμπεδώσαμε πια πως όποιος και να βγει ελάχιστα πράγματα θα αλλάξουν. Με αυτό ως δεδομένο συνεχίζουμε:

Τα βασικά χαρακτηριστικά του παρόντος εκλογικού νόμου ειναι:

- Το εκλογικό όριο.

- Οι μεγάλες περιφέρειες

- Η αναλογικότητα

- Η υπερμετρη πριμοδότηση του 1ου κόμματος. Πρακτικά είτε φτιάχνει κυβέρνηση το πρώτο κόμμα είτε κανένας.

- Γιατί υπάρχει το εκλογικό όριο;

Προφανώς όχι για να κόψει τις ψήφους των αριστερών γκρουπούσκουλων, όπως ίσως θα νόμιζαν μερικοί. Οι κυριότεροι λόγοι ειναι:

α) Πως με τις ουρές και τα υπόλοιπα που βγαίνουν εκτός Βουλής πριμοδοτούνται τα υπόλοιπα κόμματα με έδρες, και προφανώς τις περισσότερες έδρες τις παίρνουν τα κόμματα με τα μεγαλύτερα ποσοστά

β) Με το υψηλό όριο κόβονται οι περίεργες τάσεις μουσουλμανικών, μειονοτικών μή δε και "τουρκικών" κομμάτων σε μερικούς περίεργους νομούς, κάτι που γινόταν μέχρι την καθιέρωση του ορίου. Πλεον οι μειονοτικοί υποψήφιοι μοιράζονται ανάμεσα στα "πολιτικά" κόμματα σε μια "εξ΄όρισμού" αφομοίωση τους στον υπολοιπο πλυθησμό (στην πράξη αυτό πάσχει μιας και δυστυχώς οι μειονοτικοί συμπεριφέρονται και αυτοί σαν κομματάρχες της δεκαετίας του '50, μετακινούμενοι απο κόμμα σε κόμμα μαζί με τον στρατό τους)

- Γιατί μερικές περιφέρειες ειναι τόσο μεγάλες;

Ελα ντε. Η λογική ξεκινάει ότι οι εκλογικες περιφέρειες ακολουθούν τις αυτοδιοικητικές. Αλλά σε μια περιφέρεια που συγκεντρώνει το 1/3 (;) των εκλογέων όπως η Β Αθήνας, κανείς δεν ξέρει πως θα καταφέρει ένας υποψήφιος βουλευτής να ακούσει το σύνολο των εκλογέων

- Γιατί αναλογικότητα;

Επίσημα; Για να μπορούν να ακουστούν "όλες" οι απόψεις στην Βουλή. Ανεπίσημα; Στάχτη στα μάτια σας για να περάσει το μπόνους της πριμοδότησης του πρώτου κόμματος. Αρχιδιές νδσοκων.

- Γιατί μπόνους;

Μα για να βγαίνει το ΠΑΣΟΚ. Αυτοδύναμο και μόνο του. Να μην χρειάζεται να συνεργαστεί με κανέναν, να μην χρειάζονται συμβιβασμοί προγραμματικοί ή άλλου είδους, να περιχαρακωθούν οι πολιτικοί χώροι στους "αποδώ" και στους "αποκει" οι οποίοι θα εκλέγονταν εναλλάξ, με τους μικρους να εκτελούν τον διακοσμητικό ρόλο της μόνιμης παρουσίας στην Βουλή μεν, "γραφικότητος" και αποκλεισμού δια παντός από την εξουσία δε. Αρχικά λοιπόν, με τον νόμο Ρέππα θα έβγαινε το ΠΑΣΟΚ. Μετά η ΝΔ. Μετά το ΠΑΣΟΚ. Μετά η ΝΔ. ΠΑΣΟΚ. ΝΔ. ΠΑΣΟΚ. ΝΔ μέχρι που έγινε μαλακία και αναγκάστηκαν να φτιάξουν κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ όπου και είδαμε πως το ΠΑΣΟΚ ειναι πιο ΝΔ από την ΝΔ και η ΝΔ πιο ΠΑΣΟΚ από το ΠΑΣΟΚ.

Το μοναδικό διαχρονικά συμπέρασμα που προκύπτει από τις μονοκομματικές κυβερνήσεις ΝΔΣΟΚ ειναι μόνο ένα: είναι ασύδοτες και το πρώτιστο ενδιαφέρον τους είναι η διαιώνισή των ίδιων προσώπων-σογιών-φέουδων. Και αυτό έχει ποτίσει και την νοοτροπία των εν λόγω κομμάτων, κάτι που φάνηκε και στην συγκυβέρνησή τους, που ο μεγάλος καυγάς ήταν ο μοιρασμός των υπουργείων και των γγ και όχι τόσο η παραγωγή και άσκηση πολιτικής.

Και τι προτείνεις ρε Ζαφ;

Τα αυτονόητα

- Μικρότερες περιφέρειες, αλλά όχι και τόσο μικρές που να είναι αηδία το πράγμα. Τέλος οι μονοεδρικές.
- Κατάργηση του ψηφοδελτίου επικρατείας.

- Απλή αναλογική, με σταυρό στους πάντες. Ούτε αριστίνδην, ούτε αλεξιπτωτιστές, ούτε πρώην ΠΘ, ούτε τα αρχίδια του Καράμπελα.

- Αύξηση του εκλογικού ορίου, αφενός διότι το πρόβλημα το οποίο ξεκίνησε να αντιμετωπίσει το όριο παραμένει, αφετέρου διότι οι ουρές που λέγαμε ανεβάζουν τα υπόλοιπα κόμματα και παραφετέρου, με άγγιξε το δράμα Βούτση που έλεγε πως με τα παρόντα κόμματα μια συζήτηση σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών και μόνο θέλει 6 ώρες για να τελειώσει. Αμα βάλουμε άλλα 10 κόμματα στην Βουλή θα κάνουμε 100 χρόνια να βγάλουμε μια συνεδρίαση. Πρέπει σιγά σιγά να εμπεδωθεί ένα πνεύμα συνεργασίας, όχι βρισκόμαστε 100 νοματαίοι και κάνουμε κόμμα για να λέει ο πρόεδρος πως είναι πρόεδρος. Αν θέλουν τα μικρά κόμματα να μπουν μέσα, να κάτσουν να κάνουν εκλογικές συνεργασίες και ότι πιάσουν (αν και αυτο μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ, θυμίζω τις διαδοχικές εκλογικές αποτυχίες των συνεργασιών των φιλελεύθερων γκρουπούσκουλων).

ΚΑΙ

- Απλή αναλογική + αυστηρά εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια. Φιξάρισμα αυτού στο Σύνταγμα. Και παραπέρα κόφτε το λαιμό σας. Φτιάξτε κυβερνήσεις συνεργασίας, φτιάξτε κυβερνήσεις μειοψηφίας, φτιάχτε τα παπάρια σας.  Σαν ψηφοφόρος ψηφίζω Βουλή και όχι κυβέρνηση. Παραιτείται η κυβέρνηση; Διερευνητικές. Δεν δουλεύουν οι διερευνητικές; Ξανά διερευνητικές. Και ξανά και ξανά. Δεν πιάνει ούτε αυτό; Να ορίζει ο ΠτΔ έναν ΠΘ από τα παπάρια του και αυτός να δοκιμάσει να κυβερνήσει, δεν έχω τις γνώσεις να ορίσω τις λεπτομέρειες, αλλά το κόλπο των συνεχόμενων εκλογών, μέχρι το εκβιαζόμενο πόπολο να ενδώσει και να δώσει στον όποιο Αντωνάκη τον πολυπόθητο αριθμό 151+ εδρών, με τον οποίο έχει το ελεύθερο να μας γαμήσει πατόκορφα, το παραιτούμαι όποτε βολεύουν τα γκάλοπ για να προκηρύξω εκλογές και τα λοιπά πρέπει κάποτε να τελειώσει. Και όποιο κόμμα νομίζει πως θα είναι μονίμως αντιπολίτευση σε πλαίσια απλής αναλογικής να αναλογιστεί τις ευθύνες που θα επωμιστεί. Και που οι ψηφοφόροι θεωρώ ότι δεν αμελούν(*). Και προλαβαίνω τις διαμαρτυρίες: δεν ειναι στο γονίδιο του Έλληνα η μή συνεργασία. Είναι συμπεριφορά που είναι αποτέλεσμα δεδομένων επιλογών που οδήγησαν σε ένα πρωθυπουργοκεντρικό, απολυταρχικο (διότι ο κάθε κυβερνητικός βουλευτής ουσιαστικά εξαναγκάζεται να υπερψηφίσει τα πάντα) σύστημα στο οποίο η νομοθετική και εκτελεστική εξουσία διαπλέκονται και περίπου ταυτίζονται, δηλαδή έχει by default έλλειμμα δημοκρατίας.

=>

- (δεν ξέρω αν γίνεται λόγω Συντάγματος:) Διαχωρισμός νομοθετικής - εκτελεστικής εξουσίας. Πχ Πάνω-Κάτω Βουλή ή κάτι τέτοιο. Προς Θεού, δεν εννοώ τις αρχιδιές Σαμαρά να μην ειναι Υπουργός ο Βουλευτής και τέτοια. Εννοώ άλλες εκλογές για κυβέρνηση και άλλες εκλογές για νομοθετικό σώμα, όπως συμβαίνει (;) στις σοβαρές δημοκρατίες του πλανήτη. Τα υπόλοιπα ειναι παπάρια μάντολες.

Τώρα θα μου πεις τι σκατά εκλογές και τι σκατά σύστημα μας λες, αφού όποιος και να βγει θα κάνει τα ίδια (και αυτή τη φορά κυριολεκτικά).

Ε και τι να σας κάνω εγώ; Εγώ είχα προτείνει ρήξη, αλλά.....

Τώρα λουστείτε τα, αλλά από την άλλη αμα η δουλειά ειναι ΤΙΝΑ, τουλάχιστον να ξεσοϊσει και το χ,ψ υπουργείο.

Update: Μετά από σχετική κουβεντούλα στο twitter, γιατί όλοι με σχολιάζουνε αλλά όχι στο blog μου, μην παθουνε καμια χλαπάτσα και βγάλουνε 2ο κεφάλι ξερω γω, έχω να αποσαφηνίσω τα εξής:
* Το παρόν σύστημα ειναι πρωθυπουργοκεντρικό του κερατά. Οποιος βουλευτής πει διαφωνώ με το τάδε κομματικό πρόσταγμα κετς διότι η τοπική κοινωνία διαφωνεί κτλ συνήθως ξηλώνεται μιας και τίθεται συνέχει θέμα κομματικής πειθαρχίας, η ψήφος παίρνει χαρακτήρα ψήφου εμπιστοσύνης κτλ. Και αυτό ειναι λογικό με αυτό το σύστημα μιας και βάση συντάγματος (;) "η κυβέρνηση απολαμβάνει την εμπιστοσύνη της Βουλής" και άλλα τέτοια. Αν λοιπόν απολαμβάνει την εμπιστοσύνη, τότε τι σκατά εμπιστοσύνη απολαμβάνει αν δεν μπορεί να περάσει έναν νόμο; Θεωρητικά το πρόβλημα αίρεται μέσω εσωτερικής διαβούλευσης έτσι ώστε το κυβερνόν κόμμα/κόμματα να λύσουν τις όποιες διαφορές τους εσωτερικά πριν θέσουν τον νόμο στην Ολομέλεια. Πρακτικά, ο κάθε Βενιζέλος έβαζε ότι γούσταρε και οι βουλευτές του κόμματος το ψήφιζαν μονοκούκι.
Μια διαφοροποίηση σε νομοθετική Βουλή != κυβέρνησης (πχ Αμερική) θα μας έλυνε το πρόβλημα. Για να περάσει η κυβέρνηση (ή ο οποιοσδήποτε) ένα χ νομοσχέδιο θα έπρεπε να διαβουλευτεί με όλους τους νομοθέτες (ειδικά σε καθεστώς απλής αναλογικής όπου η πλειοψηφία είναι δύσκολο πράγμα να ανήκει σε ένα κόμμα) οι οποίοι θα ήταν υπόλογοι μόνο στους ψηφοφόρους τους και σε κανέναν πρωθυπουργό.
* Προφανώς ο γράφων ειναι υπερ των δημοψηφισμάτων για διάφορα ζητήματα, από την τιμή της πορτοκαλάδας μέχρι την είσοδο/έξοδο στην ΕΕ. Με αυτό ως δεδομένο, δεν διαβλέπω την ανάγκη να αλλάζουμε οι εκλογείς τον βουλευτή κάθε 2 ώρες αμα δεν τον γουστάρουμε ή αμα μας τα κάνει ρόιδο. Το νόημα της δημοκρατίας ειναι βεβαίως πως αμα δεν τους γουστάρουμε τους στέλνουμεε σπίτια τους, αλλά 100 εκλογές καναμε και οι Βενιζέλος-Λοβέρδος ειναι ακόμα βουλευτές, και μην θυμηθώ τον Αμυρά, τον Μιχελογιαννάκη ή τον Άδωνη.
Κοινώς: η τετραετία ειναι οκ για έλεγχο επιδόσεων αντιπροσώπων, αρκεί ο εκλογέας να μην είναι μπήτι μαλάκας. Αμα ειναι μαλάκας, ρε και κάθε 2 ώρες να κάνουμε εκλογές τους ίδιους μαλάκες θα βγάζει

Τέλος Update

---

(*) Μειονέκτημα ότι έτσι θεωρητικά ανοίγει ο δρόμος κυβερνησιμότητας της ΧΑ. Αν οι υπόλοιποι 280 βουλευτές προτιμάν να κρατάνε μούτρα από το να φτιάξουν μια κυβέρνηση, πάνω σε 5-10 βασικά πράγματα, λογικό είναι να εκμεταλλευτούν οι φασίστες αυτό το μειονέκτημα της δημοκρατίας. Αυτό όμως ειναι και το προτέρημα της δημοκρατίας. Οι δημοκρατίες ειναι επικίνδυνες. Έτσι και αλλιώς, και με αυτό το σύστημα, παραλίγο να είχαμε συγκυβέρνηση "σοβαρής" ΧΑ και ΝΔ ελέω Μπαλτάκου η οποία κάηκε στο φώτο φίνις, ενώ σε νομοθετικό πλαίσιο η συμπόρευση Σαμαρικής ΝΔ και ΧΑ σε πολλά νομοσχέδια (ειδικά για τους φτωχοί εφοπλιστές) ήταν δεδομένη. Κοινώς οι φασίστες δεν ειναι πρόβλημα στην κυβέρνηση, οι φασίστες ειναι πρόβλημα παντού.