Συγκρίσεις μεταξύ δημοψηφισμάτων - Updated

Ελληνικό Δημοψήφισμα VS Αγγλικό Δημοψήφισμα

1. Όταν προκηρύχθηκε αντιμετωπίστηκε σαν πολεμική πράξη ενάντια στην ΕΕ. Τις τελευταίες 2 μέρες (όπου το πράγμα φαινόταν πια) και μετά απο την διεξαγωγή του αντιμετωπίστηκε με αρκετο σκεπτικισμό "να δουμε τι θέλουν οι Ελληνες" και τέτοια και ουδέποτε (αν θυμάμαι καλά) ειπώθηκε από επίσημο όργανο ή εκπρόσωπο της ΕΕ το "Φύγετε".

Όταν προκηρύχθηκε και μέχρι λίγο πριν διεξαχθεί αντιμετωπίστηκε σαν έκφραση της λαϊκής βούλησης των Βρετανών και τι καλά και νιάου νιάου. Μόλις πήραν χαμπάρι πως το πράγμα ζορίζει άρχισαν τα παρακάλια. Μετά την απομάκρυνση απο το ταμείο άρχισαν οι πιστολιές, τα νεύρα, οι αιτήσεις για ακύρωση και εσχάτως οι χριστοπαναγίες. 

2.  Πριν το Δημοψήφισμα όλος σχεδόν ο πολιτικός τύπος του εξωτερικού μας καλούσε είτε να πάρουμε τον πούλο είτε να τον ρουφήξουμε και να κάνουμε μόκο.

Κανείς δεν ήθελε να φύγει το Ηνωμένο Βασίλειο από την ΕΕ για ένα εκατομμύριο διαφορετικούς λόγους. Εξαίρεση ο Σόιμπλε και κάτι ψεκασμένοι τύπου Λεπεν που ονειρεύονται αναδυση των εθνικιστικών κρατών στα οποία θα είναι αυτοκράτορες. 

3. To ερώτημα ήταν άκυρο, (το κρυφό ερώτημα όχι, αλλά αμα πιάσουμε το νόημα και τι θέλει να πει ο ποιητής και τέτοια καλύτερα να κάνουμε ποιητικές βραδιές και όχι δημοψηφίσματα) αλλά παρόλα αυτά, με την ειδική εξαίρεση του ΚΚΕ, ο καθένας πέρασε ένα δικό του ερώτημα το οποίο και απάντησε. Είχε διευκρινιστεί σε όλους τους τόνους πως το Δημοψήφισμα δεν αφορά την αποχώρησή μας από την ΕΕ, άσχετα αν αυτή μπορεί να συνέβαινε τελικά.

Το ερώτημα ήταν σαφές, ο χρόνος ικανός (~3 χρόνια). Παρόλα αυτά ο καθείς φαίνεται να έβαλε και πάλι το δικό του ερώτημα στο οποίο και απάντησε.

4. Τελικά είχαμε και ταξικό και ηλικιακό διαχωρισμό με τους ΝΑΙ να ειναι οι πιο μεγάλοι ηλικιακά και οι πιο βολεμένοι οικονομικά (και στην περίπτωση της ΓΣΕΕ οι πιο πουλημένοι πολιτικά).

Same here. Και ταξίκός και ηλικιακός διαχωρισμός με τους πιο φτωχούς και τους πιο μεγάλους να ψηφίζουν έξοδο. 

Τώρα για κάποιο λόγο οι νέοι της Ελλάδας ειναι για μερικούς μαλακισμένα, ρεμπεσκέδες και ανεύθυνοι και οι γέροι είναι ώριμοι πολιτικά αστοί ενώ οι νέοι της Αγγλίας  ειναι ρεαλιστές που το μέλλον τους το κόβουν οι κωλόγεροι.

5. Ο Τσίπρας ως μοναχικός (πολιτικά) λύκος ξεχέστηκε από όλο σχεδόν το Ευρωκοινοβούλιο

Αυτά που άκουσε ο Τσίπρας ειναι light μπροστά σε αυτά που άκουσε και θα ακούσει ο Κάμερον στο Ευρωκοινοβούλιο, στην Ευρώπη γενικώς και στην Αγγλία ειδικώς. Δεν τρώει πολύ ξύλο ακόμα διότι οι Ευρωπαίοι δεξιοί δεν έχουν χωνέψει ακόμα πόσο σκατά τα έκανε ένας "δικός τους", που τους είχε εγγυηθεί μάλιστα το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος και είχε πάρει και ένα κάρο προνόμια για τη χώρα του όσο το κράδαινε σαν δαμόκλειο σπάθη πάνω από τα Ευρωπαϊκά κεφάλια.

6. Σε καμία περίπτωση δεν τέθηκε θέμα grexit μετά, εκτός από τον Σόιμπλε (που το είχε θέσει και πριν άλλωστε), ο οποιος ήθελε και μάλλον θέλει να φύγουμε απο την ΕΕ.

Τρία δευτερόλεπτα και επτά δέκατα μετά την οριστικοποίηση (του οριακού) αποτελέσματος σύσσωμος ο Ευρωπαϊκός κόσμος, σαν άλλος Βουλγαράκης (αυτός για τους Ποδεμος, λες και ξέρω γω στις προηγούμενες εκλογές είχαν 45%) αναφώνησε:

Τον πούλον. Αγγλία, ξαγγλία να φύγετε, να πάτε αλλού.

ΙΕΚ πολιτικού πολιτισμού η Νέα Δημοκρατία. Το παρόν φυλάσσεται και θα χρησιμοποιηθεί στις κατάλληλες συνθήκες, που θα έρθουν πιθανότατα λίαν συντόμως

7. Πριν και μετά το ΔΨ είχαμε τεράστια άνοδο του λαϊκισμού από τα δεξιά με νομίσματα Ζιμπάμπουε, αδεια ράφια από σουπερμάρκετ και επιχειρήματα ελλείψεως κωλοχάρτου.

Same here. Η ατζέντα που χρησιμοποιήθηκε ήταν τύπου Σαμαρά, αλλά απο την ανάποδη, από την πλευρά του Brexit δηλαδής. Η ΕΕ που μας παίρνει λεφτά, οι μεταναστες που μας κλέβουν τις δουλειές και τις θέσεις στα νηπιαγωγεία. Οι Bremain χρησιμοποιησαν μεν και αυτοί το φόβο αλλά πιο ....φλεγματικά.

8. Η ελληνική κυβέρνηση από την άλλη λαϊκιζε πως ε δεν θα γίνει και τίποτα, απλά θα πάμε σε νέα συμφωνία και όλα μέλι - γάλα. Ότι και να προσάψει κανείς στον Σύριζα, ποτέ δεν αμφισβήτησε σαν κόμμα την παραμονή της χώρας στην ΕΕ. Απλά αν αυτή προέκυπτε "απο τα γεγονότα" μπορεί να μην χαλουσε μερικούς.

Το πρόβλημα ειναι ότι στην Αγγλία ειναι όλοι ευρωσκεπτικιστές είτε λιγότερο είτε περισσότερο, οπότε η θέση τους ήταν δυσκολότερα υπερασπίσημη. Και ο Κάμερον και ο Κόρμπιν και όλοι. Αν εδώ θέλαμε να κάνουμε προπαγάνδα υπερ ΕΕ και βάζαμε κουμανταδόρους τον Ψωμιάδη, τον Λαφαζάνη και την Κωνσταντοπούλου δεν θα τα πηγαίναμε και πολύ καλύτερα. Εδώ τον θεοκράτη ακροδεξιό Σαμαρά βάλανε στην αρχή και τον μαζέψανε για να γλιτώσουν τις ντομάτες. Απλά στην Αγγλία όλοι οι σοβαροί πολιτικοί είχαν βαρύ (σχετικά με τον ευρωσκεπτικισμό) παρελθόν στο οποίο φορτώνανε όλα τα στραβά της καθημερινότητας στην ΕΕ. Πως κάνουνε εδώ οι δικοί μας για να περάσουνε κανα σοβαρό νόμο (τύπου Σύμφωνο Συμβίωσης, διαγραφή θρησκεύματος απο ταυτότητες και τέτοια) που οι εγχώριοι ταλιμπάν δεν θα δεχόντουσαν αλλιώς; Κάπως έτσι μόνο που στην Αγγλία μπορεί να τους έφταιγε η ΕΕ και για τον καιρό. Μετά τι να σου ψηφίσει η κεραΜαρία;

9. Μας είχανε φάει τα αυτιά πως θα μας διώξουνε από την ΕΕ και Ευρωζώνη μέσα σε 2 μέρες, 2 ώρες, 2 δευτερόλεπτα ενώ τελικά μείναμε μεν, μας πονάει ο κώλος μας δε. Η ΕΕ πάντως ήταν πρόθυμη να μας δώσει λεφτά για να φύγουμε, δηλαδή να είναι το διαζύγιο κάπως βελούδινο.

Αφου κανείς δεν πίστευε πως θα βγει Brexit κανείς στα σοβαρά δεν εξέτασε τις επιπτώσεις. Λίγη κινδυνολογία στο εσωτερικό ήταν αναμενόμενη. Μετά ομως έγινε της καραπουτανάρας. Η άμεση αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου ειναι γενική απαίτηση πια, όπως και η τιμωριτική τάση, για να λειτουργήσει το όλο πράγμα σαν μπαμπούλας. Βεβαίως τα μεγέθη είναι πολύ διαφορετικά και ενδέχεται η ΕΕ να τους κλάσει τα αρχίδια των Βρετανών, αλλά σίγουρα θα προσπαθήσει να το κάνει όσο μπορεί περισσότερο επώδυνο γι αυτούς.

10. Στο ελληνικό Δημοψήφισμα, τελικά ο μόνος που έχασε και έφυγε (εδώ κάνουμε πάρτι) παίζει να ήταν ο Σαμαράς. Όλοι οι υπολοιποι κάτι κέρδισαν, η ΕΕ τη συμφωνία, η ΝΔ&co το δικαίωμα να το παίζουν δικαιωμένοι, ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε που πήρε Μνημόνιο πιο light από το προηγούμενο (προσοχή: πιο light δεν σημαίνει light!!) και ξανακέρδισε τις εκλογές εδραιώνοντας την θέση του και μπετονάροντας το κόμμα (προς το παρόν ετσι;).

Γενικά στην Αγγλία χάνουν όλοι. Καμερον, Κόρμπιν μάλλον ξηλωνονται, Φαράτζ έρχεται αντιμέτωπος με την πραγματικότητα και θα τα ακούει από δω και μπρος για κάθε στραβή, το Ην. Βασ. αντιμετωπίζει (κυρίως θεωρητικό) κίνδυνο διάσπασης και αποσχίσεων, τα Χρηματιστήρια πέφτουν και το πατιρντί δεν έχει καν αρχίσει. Μοναδικός κερδισμένος μέχρι στιγμής ο Τζόνσον που θέτει στα σοβαρά υποψηφιότητα για πρόεδρος των Συντηρητικών και μελλοντικός πρωθυπουργός (θα χρειαστεί ένας πρόθυμος πρωθυπουργός για να ξεκινήσει τις διεργασίες και αν δεν παει ο Τζόνσον θα πάει ο απείρως χειρότερος Φαράτζ φαντάζομαι)

Update: Τελικά στην Αγγλία δεν κερδίζει προς το παρόν κανένας πολιτικός παίκτης, μιας και ο Τζόνσον έκλασε μέντες και υπαναχώρησε και δεν θα διεκδικήσει λέει την ηγεσία των Συντηρητικών, ανακαλύπτοντας πως τελικά όλοι έχουμε έναν Κουτσούμπα μέσα μας. Διότι καλό ειναι να ζητάς κάτι, αλλά όταν έρχεται τί κάνουμε ρε παλουκάρι; Ας το διάολο, καλυτερα να μην έβγαινε το Brexit, να χαμε κατι να γκρινιάζαμε.

11. Πριν το δημοψήφισμα έγιναν Capital Controls, λόγω του Bank Run που είχε αρχίσει ήδη (ας μην κοροϊδευόμαστε) και που συνεχίστηκε ως πανικός, ουρες στα ΑΤΜ, ανοδο στις αγορές πολυτελών αυτοκινήτων(!), και κυκλοφορία μούφα φωτογραφιών από γιαγιάδες που φυλάνε η μία την άλλη κατά την ανάληψη χρημάτων. Είτε έτσι είτε αλλιώς την εβδομάδα μεταξύ CC και Δημοψηφίσματος υπήρχε μια αναμπουμπούλα και αρκετός άκυρος πανικός τύπου κλεισαν οι τράπεζες άρα μας κουρέψανε τις καταθέσεις, δίπλα στον πιο ρεαλιστικό πανικό του εισαγωγέα που είδε πως δεν μπορούσε να κάνει δουλειά του. Το χρηματιστήριο έπεσε μεν, αλλά δεν είχε ανέβει και καθόλου δε.

Ο πανικός στα χρηματιστήρια έφερε πολλαπλάσια χασούρα μεν (άλλα τα μεγέθη) αλλά γενικώς η καθημερινότητα στο UK δεν δείχνει να έχει αλλάξει, άσε που η χασούρα αυτή ήταν κυρίως αεριτζίδικη και δεν επηρέασε (ακόμα) το πόπολο. CC και τέτοια δεν χρειάστηκαν από μια χώρα που α) κόβει το δικό της νομισμα και β) το bank run που σημειώθηκε ήταν υποτυπώδες. Γενικώς οι αντιδράσεις ήταν πολύ πιο χαλαρές σε μια χώρα που το επίπεδο των "λαϊκών" εφημερίδων (αν εξαιρέσεις δηλ τις μεγάλες και σημαντικές τύπου Financial Times και τέτοια) είναι επιπέδου Ελεύθερης Ώρας. Αλλά τα είπαμε και στο προηγούμενο, ένα από τα προσόντα των Άγγλων είναι η υπομονή.

Update: Παρόλα αυτά το χρηματιστήριο της Αγγλίας δείχνει να συνέρχεται και μάλιστα σε χρόνο ρεκόρ, ενώ η λίρα σιγά σιγά επανακάμπτει