Τραμπαρίφας

Ομολογώ πως δεν ειμαι ο πλέον κατάλληλος για να κριτικάρω τα της αμερικής. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχω ζήσει εκεί ούτε για μία ώρα. Κάνουμε, πολλοί συνεχίζουν να κάνουν και θα συνεχίζουν και θα συνεχίζουν, το λάθος να θεωρούμε τις ΗΠΑ σαν μια "πιο πλούσια ΕΕ" κάτι που απλούστατα δεν περιγράφει την πραγματικότητα. Οι ΗΠΑ έχουν τεράστιες πολιτικές (πχ: διαβάστε αυτό. Είναι κάπως μονόπλευρο, αλλά στο φαντασιακό ζήτημα ειναι αρκετά μέσα) και πολιτισμικές διαφορές από την Ευρώπη, παρόλο που η πλειοψηφία των κατοίκων τους κατάγονται από εδώ. Όποιος έχει σόγια στην Αμερική το ξέρει ;)

Το λάθος όμως που κάνουν ακόμα και αυτοί που έχουν ζήσει στις ΗΠΑ είναι ότι θεωρούν (;) πως η εικόνα που λαμβάνουν είναι πειστική απεικόνιση του συνόλου. Πχ αν έχεις ζήσει στην Αθήνα ή στην Πάτρα, πάνω κάτω ξέρεις πως είναι συμπεριφορικά ο μέσος Έλληνας και μπορείς να φανταστείς την ζωή σε μια επαρχιακή πόλη, σε ένα νησί ή ένα χωριό. Μπορείς να κάνεις μια λελογισμένη αφαίρεση μέσων και πληθυσμού και να φτάσεις σε ένα συμπέρασμα το οποίο, κατά το μάλλον ή ήττον να είναι αληθές.

Υπάρχουν όμως όρια στην διαδικασία και έχουν να κάνουν από που ξεκινάς την αφαίρεση. Δεν υπάρχει τρόπος για κάποιον που έχει μείνει όλη την ζωή του στο Ψυχικό να φτάσει να καταλάβει τι στο καλό "γίνεται παραέξω". Τέτοιους τύπους πετυχαινεις κατά κανόνα (μόνο) στον στρατό (μέχρι να ενεργοποιηθεί το βύσμα και να σταματήσεις να τους πετυχαίνεις), μιας και στα πανεπιστήμια ειναι εξαφανισμένοι, είτε διότι πάνε κατευθείαν να γίνουν συμφοιτητές του Μητσοτάκη, είτε απλά δεν αλληλεπιδρούν με την πλέμπα. Τέλος πάντων όσους τέτοιους πέτυχα χρειάστηκε να τους κάνω (επιλοχίας γαρ) ακριβώς το ίδιο φροντιστήριο πραγματικότητας που έκανα σε βοσκούς, απόφοιτους δημοτικού, από τα όρη. Πως λέμε καλημέρα, καληνύχτα, γιατί πρέπει να είμαστε εντάξει στις υποχρεώσεις μας, γιατί δεν πρέπει να χώνουμε τον άλλον, γιατί δεν μπορείς να πάρεις άδεια όποτε γουστάρεις, τέτοια. Σε κάνα δυο μάλιστα έκανα και φροντιστήριο περπατήματος διότι δεν το χαν με το όπλο (περπάτημα, όχι παρέλαση) με αποτέλεσμα να κάθεται όλη η διμοιρία δυο ώρες μέχρι ο "άριστος" συμπολεμιστής μας απο το Ψυχικό με τα 2 μάστερ και την επιχείρηση του μπαμπά να περιμένει, να μάθει το "αριστερο χέρι-δεξί πόδι, ένα δυο, α, ου"). Με αυτό το μίνι βιογραφικό απόσπασμα δεν θέλω κατ' ανάγκη να πω κάτι για την νοημοσύνη των "αποπάνω", αλλά να δείξω πως όταν οι καθημερινότητες απέχουν, η συνεννόηση ειναι δύσκολη (Μαρία Αντουανέτα και τέτοια).

Ένα άλλο παράδειγμα, που κάνει εμάς Μαρίες Αντουανέτες, είναι πως μας είναι πολύ δύσκολο να φανταστούμε πως ειναι η ζωή, ή και να αλληλεπιδράσουμε αν τύχει και βρεθούμε εκεί, σε έναν "νομαδικό" (αν υπάρχουν ακόμα) καταυλισμό Ρομά, σε κανένα ξεχασμένο Πομακοχώρι ή στην .... Ικαρία. Οι περιπτώσεις αυτές όμως ,αν και ασυνήθιστες δεν είναι τόσο ακραίες όσο συμβαίνει να είναι οι αντίστοιχες αμερικάνικες, που όμως ισχύουν σε μεγαλύτερα ποσοστά πληθυσμού.

Οι ταινίες

Οι περισσότερες προβάλλουν μια λαμπερή, multi culti Αμερική, μια χώρα των ονείρων μας, ακόμα και σε ταινίες που "όλα πάνε στραβά". Είναι κληρονομιά του Ψυχρού Πολέμου και ως εικόνα είναι εν μέρη αληθής. Σε αυτές απεικονίζονται συνήθως κάτοικοι αστικών κέντρων ή έστω προαστίων που έχουν μια άλφα μόρφωση, μια βήτα συμπεριφορά και μια γάμμα εικόνα για τον κόσμο η οποία δεν απέχει καθόλου από την δικιά μας. Δεν σημαίνει πως συμφωνούμε πολιτικά (τι να συμφωνήσεις ρε, εδώ 3 Έλληνες κατά κανόνα έχουν συνολικά 5 πολιτικές απόψεις), σημαίνει όμως πως κάνουμε πάνω κάτω τα ίδια πράγματα, τις ίδιες ώρες τις μέρας και με τον ίδιο περίπου τρόπο.
Οι αμερικάνοι στις ταινίες φοράνε τα ίδια ρούχα με μας, έχουν ίδια ή παρόμοια σπίτια, γκάτζετ και αυτοκίνητα, τρώνε φαγητά που τρώμε και μεις (με εξαίρεση το φυστικοβούτυρο-μπλιαξ), πίνουν καφέ και αλκοόλ, γαμάνε άμα βρίσκουν και υπάρχει συναίνεση, τέτοια.

Υπάρχουν βεβαίως ταινίες και σίριαλ που δείχνουν μιαν άλλη Αμερική, είτε μέσα σε αστικά κέντρα (The Wire) είτε μέσα σε παρατημένες συνοικίες που συνυπάρχουν οι παράγκες με τα τροχόσπιτα (The Brave, Killer Joe κτλ) αλλά καταλαβαίνετε πως δεν απολαμβάνουν την αναγνώριση ενός τυχαίου blockbuster. Η δε πραγματικότητα που δείχνουν θεωρείται από τους θεατές περισσότερο άσκηση ύφους παρά .... πραγματική.

Το κακό είναι πως αυτή η "άλλη" Αμερική είναι υπάρχουσα, υπήρξε εξ' αρχής και σιγά σιγά μεγαλώνει. Και δεν είναι υπάρχουσα με την έννοια που ήταν υπάρχουσα η Ελλάδα του Αγγελόπουλου ας πούμε που μας έδειξε (και κυρίως στο εξωτερικό) πως η Ελλάδα δεν ειναι μόνο λιγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου αλλά μια κοινωνία με αρκετά εσωτερικά προβλήματα. Όχι. Όταν αναφερόμαστε στην Αμερική καλό ειναι να σκεφτόμαστε πως έχουμε αρκετές παράλληλες κοινωνίες που δεν πολυεφάπτονται μεταξύ τους και είναι δύσκολο μένοντας στην μια μεριά έστω και να υποψιαστείς πως υπάρχει η άλλη.

Όταν σου λείπουν τα αναλυτικά εργαλεία όμως....

Βασικά, όταν δεν σου λείπουν αλλά κάνει τζιζ να τα χρησιμοποιήσεις.

Εξηγούμαι: Οι ΗΠΑ είναι μια βαθιά διχασμένη χώρα, σε ταξικό επίπεδο και όχι μόνο.

- Υπάρχουν οι πιο πλούσιοι κάτοικοι των πόλεων και οι πολύ πιο φτωχοί της επαρχίας. Προφανώς εντός κάθε περιοχής υπάρχει διαστρωμάτωση, αλλά οι μέσοι όροι είναι κάπως έτσι.

- Υπάρχουν οι φυλετικές διαφορές και στις πόλεις και στην επαρχία. Και ενώ παλιότερα τα σκήπτρα της φυλετικής βίας τα κρατούσε η επαρχία με την ΚΚΚ και τα λοιπά, αυτή (η φυλετική-ρατσιστική βία) έχει μετακομίσει προς κέντρα.

- Υπάρχει το πρόβλημα της ανεργίας το οποίο προφανώς οξύνει τα πράγματα. Μην το γελάτε. Εκεί όταν η ανεργία πλησιάζει το 10% η κοινωνία τραντάζεται συθέμελα διότι κατά κανόνα λείπουν οι αποσβεστικοί μηχανισμοί του κράτους πρόνοιας ή των ισχυρών οικογενειακών δεσμών (σε βαθμό ασφυξίας) που έχουμε εδώ. Και η ανεργία και η ανέχεια στις ΗΠΑ μοιράζεται ανισομερώς γεωγραφικά και φυλετικά.

- Υπάρχουν βεβαίως και οι διαφορές παλιών και νέων, γηγενών και μεταναστών αλλά, νομίζω, πως σε μια χώρα που α) ειναι τεράστια σε πληθυσμό και έκταση και β) είναι μια χώρα μεταναστών, αυτό ειναι το μικρότερο από τα προβλήματα τους και το μεταναστευτικό τους θέμα μπορεί να αναχθεί σε ταξικούς όρους

Tέλος πάντων υπάρχει μεγάλη οικονομική/ταξική ανισότητα στα States, αλλά πως σκατά να την αντιμετωπίσεις όταν δεν μπορείς καν να την αποκαλέσεις με το όνομά της;

Περιέχει και την ατάκα ορόσημο: "What you could do for me is to help me find a way to discuss the issue of inequality in our society without being accused of class warfare."



Γιατί βγήκε ο Τραμπ ;

Το πρόβλημα λοιπόν, όταν αναδεικνύεται ο Τραμπ και ο κάθε Τραμπ είναι η ανισότητα, η ταξικότητα του συστήματος, το άνοιγμα της ψαλίδας και άλλα συνώνυμα. Έκατσα και έκανα μια μικρή ερευνίτσα στο δίκτυο για το ποιες είναι οι πολιτικές θέσεις του Τραμπ, πέρα από τα μουνιά, τα βυζιά, τα τείχη, την μετανάστευση, τις περούκες και την καφρίλα. Για μένα οι κύριοι άξονες ήταν οι εξής δύο:

α) Bring them back home. Τον κλασικό δηλαδή απομονωτισμό των ρεπουμπλικάνων που ειναι συνήθως λιγότερο ιμπεριαλιστές από τους δημοκρατικούς, όχι τόσο γιατί ειναι καλά παιδιά (το αντίθετο θα έλεγα), όσο γιατί δεν ξέρουν γεωγραφία. Θυμίζω πως ο Μπους ο Β' είχε εκλεγεί με κύριο άξονα της εξωτερικής πολιτικής το ότι αρκετά ασχοληθήκαμε με τους απέξω, ας δούμε τα δικά μας. Εντάξει, δεν πήγε και πολύ καλά το πλάνο, αλλά ο ρεπουμπλικάνικος κόσμος τέτοια γουστάρει.

β) Επαναβιομηχάνιση των ΗΠΑ. Δασμοί στις εισαγωγές αν χρειαστεί.

Μια στάση εδώ. Διαβάζουμε το "How Half Of America Lost Its F**king Mind" του David Wong  (1) και ξαναρχόμαστε. Update. Επίσης διαβάζουμε τον πάντα διαβασμένο στο νούμερα Μπογιόπουλο εδώ : Κου Κλουξ… Τραμπ. Τέλος Update.

Πετάχτε ότι άλλο έχετε ακούσει. Εδώ ειναι το ζουμί. Ούτε τα μουνιά, ούτε οι μετανάστες, ούτε τα τείχη ειναι πολιτικές προτάσεις, παρά μόνο για τα ούγκανα, και τα ούγκανα, όπως είδαμε και δω, είναι μια φωνακλάδικη μειοψηφία αλλά πολύ σπάνια και για ελάχιστο χρονικό διάστημα μπορούν να δώσουν διαστάσεις κοινωνικής πλειοψηφίας και μόνο αν σπρωχτούν από κατάλληλα κέντρα.

Το α) ζήτημα ο μέσος αμερικάνος (μάλλον) δεν το βλέπει τόσο πως τα χρήματα (και το ανθρώπινο δυναμικό) που θα σπαταλούνταν "έξω" θα μπορούσαν ίσως να αξιοποιηθούν καλύτερα εντός, όσο πως αν μειωθούν οι εξωτερικές υποχρεώσεις των ΗΠΑ, τότε θα μειωθούν οι φόροι του, άρα και ο ίδιος θα ζει πιο άνετα.

Το, βασικότερο, θέμα της επιστροφής των ΗΠΑ στην πρωτογενή-δευτερογενή παραγωγή (άσχετα αν αυτό μπορεί να γίνει ή όχι) δίνει μια ελπίδα στις εξαθλιωμένες πληθυσμιακές ομάδες της αμερικάνικης ενδοχώρας. Και αυτές ψήφισαν μαζικά Τραμπ κόντρα στο θέλω των (μικρο) αστών οι οποίοι, ας μην γελιόμαστε, ποτέ δεν ερωτεύτηκαν καμία Χίλαρι Κλίντον αλλά έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία.

Αν νομίζουμε πως εδώ η κοινωνία ειναι διχασμένη, τότε μάλλον δεν ξέρουμε τίποτα:

 Προσοχή στον ψυχισμό του πράγματος: Ενώ ο μέσος οπαδός του Τραμπ ειναι φτωχότερος από τον μέσο οπαδό της Κλίντον, παρ' όλα αυτά ειναι κατά των κοινωνικών επιδομάτων ή την αύξηση του βασικού μισθού από τα οποία θα είναι ο κυριότερος ωφελημένος. Κάτι αδιανόητο για τα ευρωπαϊκά πολιτικά πράγματα. Ο μέσος τραμπικός οπαδός προτιμά να μειωθούν οι φόροι στις επιχειρήσεις (θεωρητικά για να προσλάβουν κόσμο) παρά να επιδοτηθεί ο ίδιος προσωπικά.

Στις επόμενες εικόνες βλέπουμε πως πήγε η ψήφος στις Πολιτείες. Πάνω κάτω η ίδια εικόνα επαναλαμβάνεται σε κάθε εκλογή με μερικές πολιτείες να αλλάζουν χέρια (οριακά) και έτσι να διαμορφώνεται ο τελικός νικητής.

Eικόνα από εδώ. Θυμίζουμε πως κόκκινοι ειναι οι ρεπουμπλικάνοι και μπλε οι δημοκρατικοί (!).  Τα μεγαλύτερα αστικά κέντρα είναι στις μπλε πολιτείες, ενώ ακόμα και σε αυτές, συχνότατα μπλε ειναι οι πόλεις και κόκκινη η επαρχία:

πχ:

Το Ιλινόις που φαίνεται συνολικά μπλε ως Πολιτεία, πρακτικά έχει μπλε τις περιοχές κοντά στο Σικάγο και το υπόλοιπο είναι κόκκινο. Οι νότιες μπλε περιοχές είναι κοντά σε αστικά κέντρα διπλανών  Πολιτειών (πηγή)

Τώρα αν εδώ μένουν ή όχι, θα σας γελάσω.

Ήττα της πολιτικής ορθότητας;

Λέγεται γενικώς πως η νίκη Τραμπ ήταν μια ήττα της πολιτικής ορθότητας και πως πολλοί ψήφισαν τον Ντόναλντ από αντίδραση και μας έχετε πρήξει με τους αφροαμερικανους-όχι-νέγρους, με τους παράτυπους μετανάστες και μας καταπιέζετε με αυτά κτλ κτλ.

Αρχίδια μάντολες. Ξαναθυμίζω πως εκεί δεν ειναι εδω. Οι αμερικάνοι δεν ψηφίζουν μαζικά και καθολικά. Εκεί πρέπει να σε πείσει κάποιος για να πας στην κάλπη και δεν πας από συνήθεια όπως κάνουμε πολλοί εδώ. Και αν νομίζετε πως το ότι ο κάποιος ειναι καραγκιόζης, τότε αυτό και μόνο αυτό αρκεί για να τον κάνει να αποκτήσει ρεύμα, τότε κάνετε λάθος. Οι εκλογές στην Αμερική είναι αρκετά πιο ενεργητικές για τον μέσο ψηφοφόρο απ΄ότι εδώ με την έννοια ότι βασίζονται και στην εθελοντική εργασία, στις δωρεές και στο κυνήγι γνωστών κτλ. Αν κάποιος δεν πειστεί από τον υποψήφιο του κόμματός του, σπανίως πάει στο απέναντι κόμμα, σπανίως ψηφίζει αρνητικά δηλαδή. Συνήθως απλά δεν πάει να ψηφίσει.

Όσοι εστιάζουν στην έλλειψη πολιτικής ορθότητας του Τραμπ και το κάνουν κύριο στοιχείο της πολιτικής εκστρατείας του:
- είτε ειναι εκ του πονηρού ορμώμενοι (αφου θέλω να πω αράπηηηηηης, αφήστε με. Αφήστε με να πώ σκατόπουστας, σκυλάραπας, τζιβιτζιλού, κιτρινιάρης αφήστε με να ....εκφραστώ, πείτε μου και μπράβο γιατί αλλιώς θα.... ψηφίσω ΧΑ και θα χω και δίκιο),

(κλατς)

- είτε τους λείπουν τα αναλυτικά εργαλεία που λέγαμε πιο πάνω :)

Δηλαδή πιστεύετε ειλικρινά πως αν η Χίλαρι άρχιζε τα καλιαρντά θα έπαιρνε παραπάνω ψήφους;

Μαλακίες τουμπανα. (διαβάζουμε: "Οι Δημοκρατικοί, ο Τραμπ και η συνεχιζόμενη, επικίνδυνη άρνηση να μάθουν από το Brexit")

Το είπα σε προπροηγούμενο ποστ και το ξαναλέω. Η εκστρατεία κατά του Τραμπ ήταν μαλακισμένη. Ο άνθρωπος είχε ένα εκατομμύριο κουλά σε πολιτικό επίπεδο (φασισμός, ρατσισμός, αμορφωσιά, ασχετοσύνη) και οι μαλάκες οι δημοκρατικοί και τα ΜΜΕ ασχολήθηκαν με το αν χουφτώνει ή όχι γκόμενες, αν βάφει το μαλλί πολύ ή λίγο και αν είπε την λέξη μουνί ή όχι. Ξαναλέω λοιπόν: "Ναι ήταν καφρίλα και μαλακία του και ότι θέλετε, αλλά ειλικρινά, αυτό σας πειραξε στον Τραμπ;"

Γιατί δεν ρώτησαν τον Τραμπ αν πιστεύει στα σοβαρά πχ ότι η ιστορία με τον Αδαμ και την Εύα είναι ρεαλιστικό αφήγημα;
Γιατί δεν ρώτησαν τον Τραμπ αν ξέρει το όνομα του Πρωθυπουργού της Ινδίας, του Κινέζου Πρόεδρου/Αρχηγού/ΓΓ/πως το λένε και τα λοιπά; (ο Μπους ο Β είχε γίνει ρόμπα έτσι. Θα μου πεις βγήκε, αλλά σίγουρα δεν βοηθήθηκε και άλλες οι εποχές τότε)
Γιατί δεν τον ρώτησαν αν πιστεύει πως οι Μεξικάνοι, οι μουσουλμάνοι, οι ομοφυλόφιλοι κτλ ειναι υπάνθρωποι;
Αναγκαστικά, ότι και να απαντούσε όλο και κάτι θα του έκοβε. Όχι όμως. Απ'ότι ειδαμε εδώ (και γι αυτό και μόνο μπορεί να κάνω λάθος) η αντιτραμπική εκστρατεία βασίστηκε στο ότι πιάνει τις γκόμενες από το μουνί (λες και έπρεπε να τις πιάνει από το τσουλούφι), στο ότι είχε χουφτώσει μερικούς κώλους πριν 1200 χρόνια και πως ότι η Χίλαρι έχει και αυτή μουνί, μα την Παναγία.

Με αυτήν την έννοια, ναι, η νίκη του Τραμπ ήταν μια ήττα της πολιτικής ορθότητας διότι όταν ένας καραγκιόζης μιλά περισσότερο πολιτικά από εσένα (έστω και στο θυμικό) το πρόβλημά σου δεν ειναι ότι ειναι καραγκιόζης. Είναι ότι εσύ δεν έχεις να προτείνεις τίποτα (διαβάζουμε τέκη εδώ). Η πολιτική ορθότητα ειναι καλή όταν ντύνει αυτό που έχεις να πεις, όχι όταν γίνεται το κύριο πρόταγμα.

Ρεζουμέ:

Ο δισεκατομμυριούχος Τραμπ ήταν μεν υποψήφιος με το κόμμα που διαχρονικά έχει ισχυρότερους δεσμούς με τις ελίτ (μην μας το παίζουν κομμούνια όμως οι δημοκρατικοί) και κυριότερα με τα ρατσιστικά, wasp, θρησκομανή ρεύματα που ενυπάρχουν στο σύστημα των ΗΠΑ. Αυτοί είναι κατά κανόνα και έτσι και αλλιώς οι ψηφοφόροι των Ρεπουμπλικάνων, με το ίδιο σκεπτικό που μπορούμε να πούμε πως εδώ οι χριστιανοταλιμπάν, εθνικοβαρεμένοι και φιλοχουντικοί έβρισκαν συνήθως στοργική φωλιά στην ΝΔ.  Παρόλα αυτά ο λόγος και η πολιτική (;) θέση του Τραμπ τελικά ξέφυγαν των στάνταρ του χώρου γι αυτό και το κόμμα του πρακτικά δεν τον στήριξε στις εκλογές. Ο δε Τραμπ δεν ειναι και κανάς ιδεολόγος του πράγματος. Απλά πήρε το χρίσμα από τους Ρεπουμπλικάνους διότι στους Δημοκρατικούς δεν έπαιζε διαθέσιμη θέση. Υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να πάει εκεί (όπως ήταν παλιότερα άλλωστε).

Ο λόγος του απευθύνθηκε σε ανθρώπους που δεν υπολογίζονταν ή θεωρούσαν πως δεν υπολογίζονταν από το ρημάδι το establishment. Καιτοι φραγκάτος ο ίδιος, οι πολιτικές του θέσεις απηχούσαν δεδομένα ταξικά προβλήματα, που έχουν ισχυροποιηθεί τα τελευταία χρόνια μιας και η TINA εφαρμοζόμενη και στις ΗΠΑ όξυνε τα ήδη υπαρκτά κοινωνικά/ταξικά τους προβλήματα (2). Η δε Χίλαρι Κλίντον είχε πολλά να πει για το πόσο γυναίκα είναι, για το ότι οι μαύροι ειναι άνθρωποι και τέτοια τύπου miss universe,  παγκόσμια ειρήνη (και no-fly-zone όπου γουστάρουμε) και έτσι, αλλά στο ρεζουμέ του τι θα γίνει με την ανεργία των μετρίως ως καθόλου μορφωμένων αμερικάνων δεν είχε να προτείνει και πολλά, αλλά μία από τα ίδια. Ναι, πιθανόν η ΚΚΚ να πάρει τα πάνω της με τον Τραμπ, αλλά αυτό δεν έκαιγε το μυαλό του μέσου αμερικάνου τόσο όσο η προοπτική της ανόδου της ανεργίας για άλλα τέσσερα χρόνια.


-Εμβόλιμον: Φασισμός-
Είναι πρόβλημα. Οι Δημοκρατικοί είχαν την ευκαιρία Σάντερς (όχι ότι ειναι κανένας θαυματοποιός ή άγιος, αλλά δεν ειναι και Κλίντον), η οποία θα μπορούσε να λειτουργήσει ως πιο-αριστερή-συνέχεια-του-Ομπάμα και τον γείωσαν. Προτίμησαν μια στρατόκαβλη, κληρονομικώ δικαίω υποψήφια, με διάφορα κουσούρια τύπου διαπλοκής στην καμπούρα και χωρίς καμία αξιοζήλευτη επιτυχία στους ένα εκατομμύριο δημόσιους φορείς και αξιώματα απ' όπου πέρασε. Ο Σάντερς θα μπορούσε δυνητικά να κερδίσει από το κοινό που ψήφισε Τραμπ ή πιο ρεαλιστικά να μπριζώσει περισσότερους δημοκρατικούς να ψηφίσουν. Φόβισε την ηγεσία του κόμματος ο αριστερός υποψήφιος και επιλέχθηκε ο "φασίστας light" με τα αεροπλάνα, τα drones, τα τζιχάντια και τον σύζυγο που έλεγε τον Σαντάμ, Σέινταμ μπας και πείσει το πόπολο. Ο μέσος καταναλωτής όμως δεν προτιμάει τα light προϊόντα όμως. Αμα ειναι να έχουμε γκαβλέα Πρόεδρα γιατί να μην είναι και γκαβλέας σκέτο;
Προβληματισμός: Το ίδιο έπαθε η ΝΔ με την ΧΑ. Για χρόνια και χρόνια η ΧΑ ήταν ασήμαντη δύναμη και η ΝΔ το καταφύγιο της πλειοψηφίας των ακραίων συντηρητικών ψηφοφόρων, ακόμα και όταν ξήλωνε τους εκπροσώπους τους από τα όργανα όταν το παράκαναν. Η ολίσθηση της ΝΔ σε πιο ακραίες απόψεις επί Σαμαρά (για να κόψει ψήφους από την ΧΑ) λειτούργησε ανάποδα: ο λόγος της ΧΑ έγινε mainstream, και μεγάλο μέρος του κοινού τους ψήφισε απενοχοποιημένα. Η ΧΑ παγιώνεται κοντα στο 10% και η ΝΔ θυμάται τα παλιά της ποσοστά και κλαίει. Θα μου πεις ήταν αποτυχημένη κυβέρνηση. Ναι, ήταν, αλλά οι περισσότερες απώλειές της είναι προς μια κατεύθυνση, πράγμα που κάτι σημαίνει.


Τώρα τι γίνεται;
Δεν έχω ιδέα. Σίγουρα το κόλπο εγκόλπωσης του (λούμπεν και όχι μόνο) προλεταριάτου η "κόντρα" με το κεφάλαιο και το παραδοσιακό κομματικό κατεστημένο και τελικά η συμφωνία με το Μεγάλο Κεφάλαιο (για "εθνικούς λόγους") είναι κόλπο που έχει ξαναφορεθεί (Χίτλερ). Από την άλλη οι αμερικάνοι και τον Ρούσβελτ δικτάτορα τον έλεγαν, οπότε go figure.  Ο Ομπάμιας είχε εκλεγεί με σύνθημα την "Αλλαγή" και τελικά δεν πολυτσούλησε. Δεν νομίζω να ειναι εύκολο να τσουλήσει ο Δονάλδιος.
Ένα πολιτισμικό πισωγύρισμα σίγουρα αναμένεται με τα ούγκανα που μοιραία θα αναλάβουν τα πόστα-κομπόστα. Η εξωτερική πολιτική των αμερικάνων δύσκολο το βλέπω να αλλάξει για λόγους ρεαλισμού, ίσως απλά ο Ντόναλντ να μην επιλέξει την μετωπική σύγκρουση με την Ρωσία. Παραπέρα δεν προβλέπω και πολλές αλλαγές. Και ο Ομπάμα πήγε να φύγει από το Ιράκ και το αποτέλεσμα ήταν η ISIS, για τέτοια είμαστε τώρα;
Στο οικονομικό ειναι ο καυγάς, εκεί θα κριθεί ο νέος πρόεδρας, αν και μεταξύ μας χλωμό τον βλέπω.... όχι τόσο γιατί ειναι τόσο κακός ο ίδιος (που είναι), όσο διότι πιθανόν το πρόβλημα να μην λύνεται, ή έστω να μην λύνεται παρά μόνο από έναν αντίστοιχο Αμερικάνο Τσάβες ή Κάστρο και τέτοιος δεν βλέπω να μας βγαίνει ο Ντόναλντ, ρε ούτε με σφαίρες (ουπς!)

Υ.Γ.1: Έχει πολύ πλάκα η προσπάθεια ταύτισης του Τραμπ με τον Τσίπρα από ορισμένους χαριτωμένους, "αντικειμενικούς" τύπους

Ξεχνούν όμως πως η βάση των ψηφοφόρων του Τραμπ είναι :

- Θρησκόληπτοι

- Αμόρφωτοι. Όχι αμόρφωτοι χαχα αμόρφωτοι, αλλά αμόρφωτοι τύπου αναλφάβητοι, τι σχήμα έχει ο πλανήτης, Αδάμ και Εύα και τέτοια.

- Αγρότες και επαρχιώτες γενικώς (καθώς είδαμε και στο κυρίως ποστ)

- Ακραία συντηρητικοί και 

- Ρατσιστές

(το ότι μπορούμε να δούμε τα προβλήματά τους με ταξικό πρόσημο/ερμηνεία, δεν σημαίνει πως η πλειοψηφία τους αυτομάτως  γίνονται συμπαθητικοί τύποι, σωστά;)

- κτλ κτλ

Ακόμα θυμόμαστε τα δημογραφικά των εδώ εκλογών και ξέρουμε πως αν κάνουμε αντίστοιχη ανάλυση, το πιο πάνω κοινό (αμόρφωτοι, αγρότες, επαρχιώτες, συντηρητικοί και θρησκόληπτοι) παραμένει το προνομιακό της Νέας Δημοκρατίας !

(θυμίζω πως το ίδιο είχαμε πει και στο δημοψήφισμα για το brexit. Μέχρι στιγμής δηλαδής η ΤΙΝΑ ξηλώνεται, όπου ξηλώνεται, από τα δεξιά. Μοναδική της αριστερή κόντρα ήταν ο Σύριζα και οι Ποδέμος, δηλαδή πλέον οι Ποδέμος μόνοι τους)

Βεβαίως εμείς δεν είμαστε τόσο ηλίθιοι, ούτε θα ασχοληθούμε με τις βλακείες ενός τύπου που, όντως θα ψήφιζε Τραμπ και με τα δυο χέρια και δεν ήταν αστείο της στιγμής. Είναι προφανές απλά πως το αμερικάνικο παράδειγμα, δεν κολλάει στο ελληνικό, πέρα από το αυτονόητο που είπε πρώτος ο Τέκης ο Προφήτης πως η ΤΙΝΑ ψοφάει και έχουν βαλθεί οι παγκόσμιοι μετωπολογικάριοι όποιον το διαπιστώνει ή απλά τολμήσει να διαφωνήσει με αυτήν να τον βάζουν μαζί με όλους τους άλλους διαφωνούντες, όλους στο ίδιο βαρέλι του "λαϊκιστή", ελαφρώς τρελού και χαριτωμένα γραφικού. Η ομοιότητα που έχουν ο Τραμπ και ο Τσίπρας είναι μόνο πως νίκησαν την παρούσα αφήγηση στο μέχρι πρότινος προνομιακό της πεδίο, αυτό των εκλογών. Ο Τσίπρας μάλιστα το έκανε 3 φορές μέχρι τώρα.

Ξεχνούν την απόλυτη πολιτική ταύτιση (σε βαθμό επικινδυνότητας) του Συριζα, αλλά και των ΠΑΣΟΚ - Ποταμιού (!) με τους Δημοκρατικούς του Μπιλ και του Ομπάμια.

Αν θέλετε με το ζόρι να βάλετε αναλογίες με την ελληνική πραγματικότητα τότε ο Τραμπ θα ήταν ιδεολογικά κάτι ανάμεσα στον Σαμαρά, στον Φαήλο και στον Μιχαλολιάκο με εμφάνιση Πατούλη, ρητορική Γεωργιάδη, λεφτά Μητσοτάκη και πρόγραμμα μισό ΑΝΕΛ και μισό ΚΚΕ (πουτάνα όλα!) (3)

Update: Φανταστείτε εκλογές με τους ψηφοφόρους των μεγάλων αστικών κέντρων (Αθήνα, Θεσ/κη, Πάτρα, Ηράκλειο) να απέχουν. Η ΝΔ θα έβγαζε 50% και βάλε. Αβάδιστα.
Aκούστε τον Γεωργιάδη (και παλιότερα τον Σαμαρά) να μιλάνε και συγκρίνετε με τον Τραμπ. Μάλλον ο Ντόναλντ τους βγαίνει από ....αριστερά...
Τέλος Update

Υ.Γ.2: Επειδή το βλέπω να έρχεται σαν ερώτηση. Εγώ θα ψήφιζα την Τζιλ Στάιν, ακόμα και αν υποψήφιος των Δημοκρατικών ήταν ο Σάντερς. Σε περίπτωση που ήμουν αναγκασμένος να επιλέξω μεταξύ Ρεπουμπλικανων και Δημοκρατικών θα ψήφιζα σε κάθε περίπτωση τους δεύτερους αλλά εγώ δεν είμαι αμόρφωτος, ρατσιστής, θρησκόληπτος αγρότης, έτσι δεν είναι;

---

Σημειώσεις:

(1) Για όσους βαριούνται το ρεζουμέ ειναι:
6. Υπάρχει πλέον ισχυρή ταξική και πολιτισμική αντίθεση στις ΗΠΑ μεταξύ Πόλεων (cities, όχι towns) και Επαρχίας

5. Στερεότυπα δεν υπάρχουν μόνο στις πόλεις για τον βλάχο, redneck, αιμομίκτη και σαπιοδόντη χωριάτη αλλά και στην επαρχία για τους άσχετους, άσπιτους (χωρίς δική τους γη, μένουν στο νοίκι κτλ), dealers κτλ κάτοικους των πόλεων

4. Οι οποίοι φέρνουν και κακές συνήθειες που αλλοιώνουν τον πολιτισμό "μας"

3. Η φτωχοποίηση στις επαρχίες βαράει κόκκινα. Η μαζική εξαθλίωση σε πολλά μέρη ειναι κανόνας. Αν νομίζατε πως η ΕΣΣΔ είχε κοινωνικά προβλήματα λίγο πριν διαλυθεί, τότε δεν έχετε δει τίποτα.

2. Υπάρχει η αίσθηση πως η mainstream θέση είναι ότι όταν είσαι μαύρος και φτωχός φταίει το σύστημα, ενώ όταν είσαι λευκός και φτωχός φταις εσύ, κάτι που προφανώς εκνευρίζει τους φτωχούς λευκούς

1. 

"But Trump is objectively a piece of shit!" you say. "He insults people, he objectifies women, and cheats whenever possible! And he's not an everyman; he's a smarmy, arrogant billionaire!"

Wait, are you talking about Donald Trump, or this guy ?

Ο Τραμπ με στολή;

(2) Ναι μεν ο μέσος αμερικάνος και δη Ρεπουμπλικάνος σκέφτεται σαν την Λυμπεράκη (τύπου "οι φτωχοί είναι φτωχοί γιατί κάνουν λάθος επιλογές", δηλαδή φταίνε οι ίδιοι), αλλά κάτι τέτοιο το λες όταν η ακραία φτώχεια ειναι αμελητέα στατιστικά. Όταν η ανεργία γίνεται διψήφια και η φτώχεια ξεπερνά το 20%, ενώ το επόμενο 30%-50% την βγάζει δεν την βγάζει, εκεί δεν παίζει το you didnt make it, αλλά το something is wrong deep inside the system.

(3) Ενώ η Χίλαρι θα ήταν πασοκοσυριζαία Φώφη με επικοινωνιακό στυλάκι Αλέξη, ανάλυση Ποταμιού και πρόγραμμα ένα από τα έτοιμα :D