Ουφ πεσατε να με φάτε! Άντε και να δούμε ποιος θα φορολογήσει ποτέ την εκκλησία!

Σάββατο, Νοεμβρίου 12, 2016

Τραμπαρίφας

Ομολογώ πως δεν ειμαι ο πλέον κατάλληλος για να κριτικάρω τα της αμερικής. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχω ζήσει εκεί ούτε για μία ώρα. Κάνουμε, πολλοί συνεχίζουν να κάνουν και θα συνεχίζουν και θα συνεχίζουν, το λάθος να θεωρούμε τις ΗΠΑ σαν μια "πιο πλούσια ΕΕ" κάτι που απλούστατα δεν περιγράφει την πραγματικότητα. Οι ΗΠΑ έχουν τεράστιες πολιτικές (πχ: διαβάστε αυτό. Είναι κάπως μονόπλευρο, αλλά στο φαντασιακό ζήτημα ειναι αρκετά μέσα) και πολιτισμικές διαφορές από την Ευρώπη, παρόλο που η πλειοψηφία των κατοίκων τους κατάγονται από εδώ. Όποιος έχει σόγια στην Αμερική το ξέρει ;)


Το λάθος όμως που κάνουν ακόμα και αυτοί που έχουν ζήσει στις ΗΠΑ είναι ότι θεωρούν (;) πως η εικόνα που λαμβάνουν είναι πειστική απεικόνιση του συνόλου. Πχ αν έχεις ζήσει στην Αθήνα ή στην Πάτρα, πάνω κάτω ξέρεις πως είναι συμπεριφορικά ο μέσος Έλληνας και μπορείς να φανταστείς την ζωή σε μια επαρχιακή πόλη, σε ένα νησί ή ένα χωριό. Μπορείς να κάνεις μια λελογισμένη αφαίρεση μέσων και πληθυσμού και να φτάσεις σε ένα συμπέρασμα το οποίο, κατά το μάλλον ή ήττον να είναι αληθές.

Υπάρχουν όμως όρια στην διαδικασία και έχουν να κάνουν από που ξεκινάς την αφαίρεση. Δεν υπάρχει τρόπος για κάποιον που έχει μείνει όλη την ζωή του στο Ψυχικό να φτάσει να καταλάβει τι στο καλό "γίνεται παραέξω". Τέτοιους τύπους πετυχαινεις κατά κανόνα (μόνο) στον στρατό (μέχρι να ενεργοποιηθεί το βύσμα και να σταματήσεις να τους πετυχαίνεις), μιας και στα πανεπιστήμια ειναι εξαφανισμένοι, είτε διότι πάνε κατευθείαν να γίνουν συμφοιτητές του Μητσοτάκη, είτε απλά δεν αλληλεπιδρούν με την πλέμπα. Τέλος πάντων όσους τέτοιους πέτυχα χρειάστηκε να τους κάνω (επιλοχίας γαρ) ακριβώς το ίδιο φροντιστήριο πραγματικότητας που έκανα σε βοσκούς, απόφοιτους δημοτικού, από τα όρη. Πως λέμε καλημέρα, καληνύχτα, γιατί πρέπει να είμαστε εντάξει στις υποχρεώσεις μας, γιατί δεν πρέπει να χώνουμε τον άλλον, γιατί δεν μπορείς να πάρεις άδεια όποτε γουστάρεις, τέτοια. Σε κάνα δυο μάλιστα έκανα και φροντιστήριο περπατήματος διότι δεν το χαν με το όπλο (περπάτημα, όχι παρέλαση) με αποτέλεσμα να κάθεται όλη η διμοιρία δυο ώρες μέχρι ο "άριστος" συμπολεμιστής μας απο το Ψυχικό με τα 2 μάστερ και την επιχείρηση του μπαμπά να περιμένει, να μάθει το "αριστερο χέρι-δεξί πόδι, ένα δυο, α, ου"). Με αυτό το μίνι βιογραφικό απόσπασμα δεν θέλω κατ' ανάγκη να πω κάτι για την νοημοσύνη των "αποπάνω", αλλά να δείξω πως όταν οι καθημερινότητες απέχουν, η συνεννόηση ειναι δύσκολη (Μαρία Αντουανέτα και τέτοια).

Ένα άλλο παράδειγμα, που κάνει εμάς Μαρίες Αντουανέτες, είναι πως μας είναι πολύ δύσκολο να φανταστούμε πως ειναι η ζωή, ή και να αλληλεπιδράσουμε αν τύχει και βρεθούμε εκεί, σε έναν "νομαδικό" (αν υπάρχουν ακόμα) καταυλισμό Ρομά, σε κανένα ξεχασμένο Πομακοχώρι ή στην .... Ικαρία. Οι περιπτώσεις αυτές όμως ,αν και ασυνήθιστες δεν είναι τόσο ακραίες όσο συμβαίνει να είναι οι αντίστοιχες αμερικάνικες, που όμως ισχύουν σε μεγαλύτερα ποσοστά πληθυσμού.


Οι ταινίες
Οι περισσότερες προβάλλουν μια λαμπερή, multi culti Αμερική, μια χώρα των ονείρων μας, ακόμα και σε ταινίες που "όλα πάνε στραβά". Είναι κληρονομιά του Ψυχρού Πολέμου και ως εικόνα είναι εν μέρη αληθής. Σε αυτές απεικονίζονται συνήθως κάτοικοι αστικών κέντρων ή έστω προαστίων που έχουν μια άλφα μόρφωση, μια βήτα συμπεριφορά και μια γάμμα εικόνα για τον κόσμο η οποία δεν απέχει καθόλου από την δικιά μας. Δεν σημαίνει πως συμφωνούμε πολιτικά (τι να συμφωνήσεις ρε, εδώ 3 Έλληνες κατά κανόνα έχουν συνολικά 5 πολιτικές απόψεις), σημαίνει όμως πως κάνουμε πάνω κάτω τα ίδια πράγματα, τις ίδιες ώρες τις μέρας και με τον ίδιο περίπου τρόπο.
Οι αμερικάνοι στις ταινίες φοράνε τα ίδια ρούχα με μας, έχουν ίδια ή παρόμοια σπίτια, γκάτζετ και αυτοκίνητα, τρώνε φαγητά που τρώμε και μεις (με εξαίρεση το φυστικοβούτυρο-μπλιαξ), πίνουν καφέ και αλκοόλ, γαμάνε άμα βρίσκουν και υπάρχει συναίνεση, τέτοια.

Υπάρχουν βεβαίως ταινίες και σίριαλ που δείχνουν μιαν άλλη Αμερική, είτε μέσα σε αστικά κέντρα (The Wire) είτε μέσα σε παρατημένες συνοικίες που συνυπάρχουν οι παράγκες με τα τροχόσπιτα (The Brave, Killer Joe κτλ) αλλά καταλαβαίνετε πως δεν απολαμβάνουν την αναγνώριση ενός τυχαίου blockbuster. Η δε πραγματικότητα που δείχνουν θεωρείται από τους θεατές περισσότερο άσκηση ύφους παρά .... πραγματική.


Το κακό είναι πως αυτή η "άλλη" Αμερική είναι υπάρχουσα, υπήρξε εξ' αρχής και σιγά σιγά μεγαλώνει. Και δεν είναι υπάρχουσα με την έννοια που ήταν υπάρχουσα η Ελλάδα του Αγγελόπουλου ας πούμε που μας έδειξε (και κυρίως στο εξωτερικό) πως η Ελλάδα δεν ειναι μόνο λιγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου αλλά μια κοινωνία με αρκετά εσωτερικά προβλήματα. Όχι. Όταν αναφερόμαστε στην Αμερική καλό ειναι να σκεφτόμαστε πως έχουμε αρκετές παράλληλες κοινωνίες που δεν πολυεφάπτονται μεταξύ τους και είναι δύσκολο μένοντας στην μια μεριά έστω και να υποψιαστείς πως υπάρχει η άλλη.



Όταν σου λείπουν τα αναλυτικά εργαλεία όμως....
Βασικά, όταν δεν σου λείπουν αλλά κάνει τζιζ να τα χρησιμοποιήσεις.
Εξηγούμαι: Οι ΗΠΑ είναι μια βαθιά διχασμένη χώρα, σε ταξικό επίπεδο και όχι μόνο.
- Υπάρχουν οι πιο πλούσιοι κάτοικοι των πόλεων και οι πολύ πιο φτωχοί της επαρχίας. Προφανώς εντός κάθε περιοχής υπάρχει διαστρωμάτωση, αλλά οι μέσοι όροι είναι κάπως έτσι.
- Υπάρχουν οι φυλετικές διαφορές και στις πόλεις και στην επαρχία. Και ενώ παλιότερα τα σκήπτρα της φυλετικής βίας τα κρατούσε η επαρχία με την ΚΚΚ και τα λοιπά, αυτή (η φυλετική-ρατσιστική βία) έχει μετακομίσει προς κέντρα.
- Υπάρχει το πρόβλημα της ανεργίας το οποίο προφανώς οξύνει τα πράγματα. Μην το γελάτε. Εκεί όταν η ανεργία πλησιάζει το 10% η κοινωνία τραντάζεται συθέμελα διότι κατά κανόνα λείπουν οι αποσβεστικοί μηχανισμοί του κράτους πρόνοιας ή των ισχυρών οικογενειακών δεσμών (σε βαθμό ασφυξίας) που έχουμε εδώ. Και η ανεργία και η ανέχεια στις ΗΠΑ μοιράζεται ανισομερώς γεωγραφικά και φυλετικά.
- Υπάρχουν βεβαίως και οι διαφορές παλιών και νέων, γηγενών και μεταναστών αλλά, νομίζω, πως σε μια χώρα που α) ειναι τεράστια σε πληθυσμό και έκταση και β) είναι μια χώρα μεταναστών, αυτό ειναι το μικρότερο από τα προβλήματα τους και το μεταναστευτικό τους θέμα μπορεί να αναχθεί σε ταξικούς όρους

Tέλος πάντων υπάρχει μεγάλη οικονομική/ταξική ανισότητα στα States, αλλά πως σκατά να την αντιμετωπίσεις όταν δεν μπορείς καν να την αποκαλέσεις με το όνομά της;


Περιέχει και την ατάκα ορόσημο: "What you could do for me is to help me find a way to discuss the issue of inequality in our society without being accused of class warfare."



Γιατί βγήκε ο Τραμπ ;
Το πρόβλημα λοιπόν, όταν αναδεικνύεται ο Τραμπ και ο κάθε Τραμπ είναι η ανισότητα, η ταξικότητα του συστήματος, το άνοιγμα της ψαλίδας και άλλα συνώνυμα. Έκατσα και έκανα μια μικρή ερευνίτσα στο δίκτυο για το ποιες είναι οι πολιτικές θέσεις του Τραμπ, πέρα από τα μουνιά, τα βυζιά, τα τείχη, την μετανάστευση, τις περούκες και την καφρίλα. Για μένα οι κύριοι άξονες ήταν οι εξής δύο:
α) Bring them back home. Τον κλασικό δηλαδή απομονωτισμό των ρεπουμπλικάνων που ειναι συνήθως λιγότερο ιμπεριαλιστές από τους δημοκρατικούς, όχι τόσο γιατί ειναι καλά παιδιά (το αντίθετο θα έλεγα), όσο γιατί δεν ξέρουν γεωγραφία. Θυμίζω πως ο Μπους ο Β' είχε εκλεγεί με κύριο άξονα της εξωτερικής πολιτικής το ότι αρκετά ασχοληθήκαμε με τους απέξω, ας δούμε τα δικά μας. Εντάξει, δεν πήγε και πολύ καλά το πλάνο, αλλά ο ρεπουμπλικάνικος κόσμος τέτοια γουστάρει.
β) Επαναβιομηχάνιση των ΗΠΑ. Δασμοί στις εισαγωγές αν χρειαστεί.

Μια στάση εδώ. Διαβάζουμε το "How Half Of America Lost Its F**king Mind" του David Wong  (1) και ξαναρχόμαστε. Update. Επίσης διαβάζουμε τον πάντα διαβασμένο στο νούμερα Μπογιόπουλο εδώ : Κου Κλουξ… Τραμπ. Τέλος Update.

Πετάχτε ότι άλλο έχετε ακούσει. Εδώ ειναι το ζουμί. Ούτε τα μουνιά, ούτε οι μετανάστες, ούτε τα τείχη ειναι πολιτικές προτάσεις, παρά μόνο για τα ούγκανα, και τα ούγκανα, όπως είδαμε και δω, είναι μια φωνακλάδικη μειοψηφία αλλά πολύ σπάνια και για ελάχιστο χρονικό διάστημα μπορούν να δώσουν διαστάσεις κοινωνικής πλειοψηφίας και μόνο αν σπρωχτούν από κατάλληλα κέντρα.
Το α) ζήτημα ο μέσος αμερικάνος (μάλλον) δεν το βλέπει τόσο πως τα χρήματα (και το ανθρώπινο δυναμικό) που θα σπαταλούνταν "έξω" θα μπορούσαν ίσως να αξιοποιηθούν καλύτερα εντός, όσο πως αν μειωθούν οι εξωτερικές υποχρεώσεις των ΗΠΑ, τότε θα μειωθούν οι φόροι του, άρα και ο ίδιος θα ζει πιο άνετα.

Το, βασικότερο, θέμα της επιστροφής των ΗΠΑ στην πρωτογενή-δευτερογενή παραγωγή (άσχετα αν αυτό μπορεί να γίνει ή όχι) δίνει μια ελπίδα στις εξαθλιωμένες πληθυσμιακές ομάδες της αμερικάνικης ενδοχώρας. Και αυτές ψήφισαν μαζικά Τραμπ κόντρα στο θέλω των (μικρο) αστών οι οποίοι, ας μην γελιόμαστε, ποτέ δεν ερωτεύτηκαν καμία Χίλαρι Κλίντον αλλά έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία.

Αν νομίζουμε πως εδώ η κοινωνία ειναι διχασμένη, τότε μάλλον δεν ξέρουμε τίποτα:

 Προσοχή στον ψυχισμό του πράγματος: Ενώ ο μέσος οπαδός του Τραμπ ειναι φτωχότερος από τον μέσο οπαδό της Κλίντον, παρ' όλα αυτά ειναι κατά των κοινωνικών επιδομάτων ή την αύξηση του βασικού μισθού από τα οποία θα είναι ο κυριότερος ωφελημένος. Κάτι αδιανόητο για τα ευρωπαϊκά πολιτικά πράγματα. Ο μέσος τραμπικός οπαδός προτιμά να μειωθούν οι φόροι στις επιχειρήσεις (θεωρητικά για να προσλάβουν κόσμο) παρά να επιδοτηθεί ο ίδιος προσωπικά.

Στις επόμενες εικόνες βλέπουμε πως πήγε η ψήφος στις Πολιτείες. Πάνω κάτω η ίδια εικόνα επαναλαμβάνεται σε κάθε εκλογή με μερικές πολιτείες να αλλάζουν χέρια (οριακά) και έτσι να διαμορφώνεται ο τελικός νικητής.


Eικόνα από εδώ. Θυμίζουμε πως κόκκινοι ειναι οι ρεπουμπλικάνοι και μπλε οι δημοκρατικοί (!).  Τα μεγαλύτερα αστικά κέντρα είναι στις μπλε πολιτείες, ενώ ακόμα και σε αυτές, συχνότατα μπλε ειναι οι πόλεις και κόκκινη η επαρχία:




πχ:

Το Ιλινόις που φαίνεται συνολικά μπλε ως Πολιτεία, πρακτικά έχει μπλε τις περιοχές κοντά στο Σικάγο και το υπόλοιπο είναι κόκκινο. Οι νότιες μπλε περιοχές είναι κοντά σε αστικά κέντρα διπλανών  Πολιτειών (πηγή)





Τώρα αν εδώ μένουν ή όχι, θα σας γελάσω.


Ήττα της πολιτικής ορθότητας;
Λέγεται γενικώς πως η νίκη Τραμπ ήταν μια ήττα της πολιτικής ορθότητας και πως πολλοί ψήφισαν τον Ντόναλντ από αντίδραση και μας έχετε πρήξει με τους αφροαμερικανους-όχι-νέγρους, με τους παράτυπους μετανάστες και μας καταπιέζετε με αυτά κτλ κτλ.

Αρχίδια μάντολες. Ξαναθυμίζω πως εκεί δεν ειναι εδω. Οι αμερικάνοι δεν ψηφίζουν μαζικά και καθολικά. Εκεί πρέπει να σε πείσει κάποιος για να πας στην κάλπη και δεν πας από συνήθεια όπως κάνουμε πολλοί εδώ. Και αν νομίζετε πως το ότι ο κάποιος ειναι καραγκιόζης, τότε αυτό και μόνο αυτό αρκεί για να τον κάνει να αποκτήσει ρεύμα, τότε κάνετε λάθος. Οι εκλογές στην Αμερική είναι αρκετά πιο ενεργητικές για τον μέσο ψηφοφόρο απ΄ότι εδώ με την έννοια ότι βασίζονται και στην εθελοντική εργασία, στις δωρεές και στο κυνήγι γνωστών κτλ. Αν κάποιος δεν πειστεί από τον υποψήφιο του κόμματός του, σπανίως πάει στο απέναντι κόμμα, σπανίως ψηφίζει αρνητικά δηλαδή. Συνήθως απλά δεν πάει να ψηφίσει.

Όσοι εστιάζουν στην έλλειψη πολιτικής ορθότητας του Τραμπ και το κάνουν κύριο στοιχείο της πολιτικής εκστρατείας του:
- είτε ειναι εκ του πονηρού ορμώμενοι (αφου θέλω να πω αράπηηηηηης, αφήστε με. Αφήστε με να πώ σκατόπουστας, σκυλάραπας, τζιβιτζιλού, κιτρινιάρης αφήστε με να ....εκφραστώ, πείτε μου και μπράβο γιατί αλλιώς θα.... ψηφίσω ΧΑ και θα χω και δίκιο),


είτε τους λείπουν τα αναλυτικά εργαλεία που λέγαμε πιο πάνω :)



Δηλαδή πιστεύετε ειλικρινά πως αν η Χίλαρι άρχιζε τα καλιαρντά θα έπαιρνε παραπάνω ψήφους;
Το είπα σε προπροηγούμενο ποστ και το ξαναλέω. Η εκστρατεία κατά του Τραμπ ήταν μαλακισμένη. Ο άνθρωπος είχε ένα εκατομμύριο κουλά σε πολιτικό επίπεδο (φασισμός, ρατσισμός, αμορφωσιά, ασχετοσύνη) και οι μαλάκες οι δημοκρατικοί και τα ΜΜΕ ασχολήθηκαν με το αν χουφτώνει ή όχι γκόμενες, αν βάφει το μαλλί πολύ ή λίγο και αν είπε την λέξη μουνί ή όχι. Ξαναλέω λοιπόν: "Ναι ήταν καφρίλα και μαλακία του και ότι θέλετε, αλλά ειλικρινά, αυτό σας πειραξε στον Τραμπ;"

Γιατί δεν ρώτησαν τον Τραμπ αν πιστεύει στα σοβαρά πχ ότι η ιστορία με τον Αδαμ και την Εύα είναι ρεαλιστικό αφήγημα;
Γιατί δεν ρώτησαν τον Τραμπ αν ξέρει το όνομα του Πρωθυπουργού της Ινδίας, του Κινέζου Πρόεδρου/Αρχηγού/ΓΓ/πως το λένε και τα λοιπά; (ο Μπους ο Β είχε γίνει ρόμπα έτσι. Θα μου πεις βγήκε, αλλά σίγουρα δεν βοηθήθηκε και άλλες οι εποχές τότε)
Γιατί δεν τον ρώτησαν αν πιστεύει πως οι Μεξικάνοι, οι μουσουλμάνοι, οι ομοφυλόφιλοι κτλ ειναι υπάνθρωποι;
Αναγκαστικά, ότι και να απαντούσε όλο και κάτι θα του έκοβε. Όχι όμως. Απ'ότι ειδαμε εδώ (και γι αυτό και μόνο μπορεί να κάνω λάθος) η αντιτραμπική εκστρατεία βασίστηκε στο ότι πιάνει τις γκόμενες από το μουνί (λες και έπρεπε να τις πιάνει από το τσουλούφι), στο ότι είχε χουφτώσει μερικούς κώλους πριν 1200 χρόνια και πως ότι η Χίλαρι έχει και αυτή μουνί, μα την Παναγία.

Με αυτήν την έννοια, ναι, η νίκη του Τραμπ ήταν μια ήττα της πολιτικής ορθότητας διότι όταν ένας καραγκιόζης μιλά περισσότερο πολιτικά από εσένα (έστω και στο θυμικό) το πρόβλημά σου δεν ειναι ότι ειναι καραγκιόζης. Είναι ότι εσύ δεν έχεις να προτείνεις τίποτα (διαβάζουμε τέκη εδώ). Η πολιτική ορθότητα ειναι καλή όταν ντύνει αυτό που έχεις να πεις, όχι όταν γίνεται το κύριο πρόταγμα.


Ρεζουμέ:
Ο δισεκατομμυριούχος Τραμπ ήταν μεν υποψήφιος με το κόμμα που διαχρονικά έχει ισχυρότερους δεσμούς με τις ελίτ (μην μας το παίζουν κομμούνια όμως οι δημοκρατικοί) και κυριότερα με τα ρατσιστικά, wasp, θρησκομανή ρεύματα που ενυπάρχουν στο σύστημα των ΗΠΑ. Αυτοί είναι κατά κανόνα και έτσι και αλλιώς οι ψηφοφόροι των Ρεπουμπλικάνων, με το ίδιο σκεπτικό που μπορούμε να πούμε πως εδώ οι χριστιανοταλιμπάν, εθνικοβαρεμένοι και φιλοχουντικοί έβρισκαν συνήθως στοργική φωλιά στην ΝΔ.  Παρόλα αυτά ο λόγος και η πολιτική (;) θέση του Τραμπ τελικά ξέφυγαν των στάνταρ του χώρου γι αυτό και το κόμμα του πρακτικά δεν τον στήριξε στις εκλογές. Ο δε Τραμπ δεν ειναι και κανάς ιδεολόγος του πράγματος. Απλά πήρε το χρίσμα από τους Ρεπουμπλικάνους διότι στους Δημοκρατικούς δεν έπαιζε διαθέσιμη θέση. Υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να πάει εκεί (όπως ήταν παλιότερα άλλωστε).
Ο λόγος του απευθύνθηκε σε ανθρώπους που δεν υπολογίζονταν ή θεωρούσαν πως δεν υπολογίζονταν από το ρημάδι το establishment. Καιτοι φραγκάτος ο ίδιος, οι πολιτικές του θέσεις απηχούσαν δεδομένα ταξικά προβλήματα, που έχουν ισχυροποιηθεί τα τελευταία χρόνια μιας και η TINA εφαρμοζόμενη και στις ΗΠΑ όξυνε τα ήδη υπαρκτά κοινωνικά/ταξικά τους προβλήματα (2). Η δε Χίλαρι Κλίντον είχε πολλά να πει για το πόσο γυναίκα είναι, για το ότι οι μαύροι ειναι άνθρωποι και τέτοια τύπου miss universe,  παγκόσμια ειρήνη (και no-fly-zone όπου γουστάρουμε) και έτσι, αλλά στο ρεζουμέ του τι θα γίνει με την ανεργία των μετρίως ως καθόλου μορφωμένων αμερικάνων δεν είχε να προτείνει και πολλά, αλλά μία από τα ίδια. Ναι, πιθανόν η ΚΚΚ να πάρει τα πάνω της με τον Τραμπ, αλλά αυτό δεν έκαιγε το μυαλό του μέσου αμερικάνου τόσο όσο η προοπτική της ανόδου της ανεργίας για άλλα τέσσερα χρόνια.


-Εμβόλιμον: Φασισμός-
Είναι πρόβλημα. Οι Δημοκρατικοί είχαν την ευκαιρία Σάντερς (όχι ότι ειναι κανένας θαυματοποιός ή άγιος, αλλά δεν ειναι και Κλίντον), η οποία θα μπορούσε να λειτουργήσει ως πιο-αριστερή-συνέχεια-του-Ομπάμα και τον γείωσαν. Προτίμησαν μια στρατόκαβλη, κληρονομικώ δικαίω υποψήφια, με διάφορα κουσούρια τύπου διαπλοκής στην καμπούρα και χωρίς καμία αξιοζήλευτη επιτυχία στους ένα εκατομμύριο δημόσιους φορείς και αξιώματα απ' όπου πέρασε. Ο Σάντερς θα μπορούσε δυνητικά να κερδίσει από το κοινό που ψήφισε Τραμπ ή πιο ρεαλιστικά να μπριζώσει περισσότερους δημοκρατικούς να ψηφίσουν. Φόβισε την ηγεσία του κόμματος ο αριστερός υποψήφιος και επιλέχθηκε ο "φασίστας light" με τα αεροπλάνα, τα drones, τα τζιχάντια και τον σύζυγο που έλεγε τον Σαντάμ, Σέινταμ μπας και πείσει το πόπολο. Ο μέσος καταναλωτής όμως δεν προτιμάει τα light προϊόντα όμως. Αμα ειναι να έχουμε γκαβλέα Πρόεδρα γιατί να μην είναι και γκαβλέας σκέτο;
Προβληματισμός: Το ίδιο έπαθε η ΝΔ με την ΧΑ. Για χρόνια και χρόνια η ΧΑ ήταν ασήμαντη δύναμη και η ΝΔ το καταφύγιο της πλειοψηφίας των ακραίων συντηρητικών ψηφοφόρων, ακόμα και όταν ξήλωνε τους εκπροσώπους τους από τα όργανα όταν το παράκαναν. Η ολίσθηση της ΝΔ σε πιο ακραίες απόψεις επί Σαμαρά (για να κόψει ψήφους από την ΧΑ) λειτούργησε ανάποδα: ο λόγος της ΧΑ έγινε mainstream, και μεγάλο μέρος του κοινού τους ψήφισε απενοχοποιημένα. Η ΧΑ παγιώνεται κοντα στο 10% και η ΝΔ θυμάται τα παλιά της ποσοστά και κλαίει. Θα μου πεις ήταν αποτυχημένη κυβέρνηση. Ναι, ήταν, αλλά οι περισσότερες απώλειές της είναι προς μια κατεύθυνση, πράγμα που κάτι σημαίνει.


Τώρα τι γίνεται;
Δεν έχω ιδέα. Σίγουρα το κόλπο εγκόλπωσης του (λούμπεν και όχι μόνο) προλεταριάτου η "κόντρα" με το κεφάλαιο και το παραδοσιακό κομματικό κατεστημένο και τελικά η συμφωνία με το Μεγάλο Κεφάλαιο (για "εθνικούς λόγους") είναι κόλπο που έχει ξαναφορεθεί (Χίτλερ). Από την άλλη οι αμερικάνοι και τον Ρούσβελτ δικτάτορα τον έλεγαν, οπότε go figure.  Ο Ομπάμιας είχε εκλεγεί με σύνθημα την "Αλλαγή" και τελικά δεν πολυτσούλησε. Δεν νομίζω να ειναι εύκολο να τσουλήσει ο Δονάλδιος.
Ένα πολιτισμικό πισωγύρισμα σίγουρα αναμένεται με τα ούγκανα που μοιραία θα αναλάβουν τα πόστα-κομπόστα. Η εξωτερική πολιτική των αμερικάνων δύσκολο το βλέπω να αλλάξει για λόγους ρεαλισμού, ίσως απλά ο Ντόναλντ να μην επιλέξει την μετωπική σύγκρουση με την Ρωσία. Παραπέρα δεν προβλέπω και πολλές αλλαγές. Και ο Ομπάμα πήγε να φύγει από το Ιράκ και το αποτέλεσμα ήταν η ISIS, για τέτοια είμαστε τώρα;
Στο οικονομικό ειναι ο καυγάς, εκεί θα κριθεί ο νέος πρόεδρας, αν και μεταξύ μας χλωμό τον βλέπω.... όχι τόσο γιατί ειναι τόσο κακός ο ίδιος (που είναι), όσο διότι πιθανόν το πρόβλημα να μην λύνεται, ή έστω να μην λύνεται παρά μόνο από έναν αντίστοιχο Αμερικάνο Τσάβες ή Κάστρο και τέτοιος δεν βλέπω να μας βγαίνει ο Ντόναλντ, ρε ούτε με σφαίρες (ουπς!)




Υ.Γ.1: Έχει πολύ πλάκα η προσπάθεια ταύτισης του Τραμπ με τον Τσίπρα από ορισμένους χαριτωμένους, "αντικειμενικούς" τύπους

Ξεχνούν όμως πως η βάση των ψηφοφόρων του Τραμπ είναι :
- Θρησκόληπτοι
- Αμόρφωτοι. Όχι αμόρφωτοι χαχα αμόρφωτοι, αλλά αμόρφωτοι τύπου αναλφάβητοι, τι σχήμα έχει ο πλανήτης, Αδάμ και Εύα και τέτοια.
- Αγρότες και επαρχιώτες γενικώς (καθώς είδαμε και στο κυρίως ποστ)
- Ακραία συντηρητικοί και 
- Ρατσιστές
(το ότι μπορούμε να δούμε τα προβλήματά τους με ταξικό πρόσημο/ερμηνεία, δεν σημαίνει πως η πλειοψηφία τους αυτομάτως  γίνονται συμπαθητικοί τύποι, σωστά;)
- κτλ κτλ

Ακόμα θυμόμαστε τα δημογραφικά των εδώ εκλογών και ξέρουμε πως αν κάνουμε αντίστοιχη ανάλυση, το πιο πάνω κοινό (αμόρφωτοι, αγρότες, επαρχιώτες, συντηρητικοί και θρησκόληπτοι) παραμένει το προνομιακό της Νέας Δημοκρατίας !
(θυμίζω πως το ίδιο είχαμε πει και στο δημοψήφισμα για το brexit. Μέχρι στιγμής δηλαδής η ΤΙΝΑ ξηλώνεται, όπου ξηλώνεται, από τα δεξιά. Μοναδική της αριστερή κόντρα ήταν ο Σύριζα και οι Ποδέμος, δηλαδή πλέον οι Ποδέμος μόνοι τους)

Βεβαίως εμείς δεν είμαστε τόσο ηλίθιοι, ούτε θα ασχοληθούμε με τις βλακείες ενός τύπου που, όντως θα ψήφιζε Τραμπ και με τα δυο χέρια και δεν ήταν αστείο της στιγμής. Είναι προφανές απλά πως το αμερικάνικο παράδειγμα, δεν κολλάει στο ελληνικό, πέρα από το αυτονόητο που είπε πρώτος ο Τέκης ο Προφήτης πως η ΤΙΝΑ ψοφάει και έχουν βαλθεί οι παγκόσμιοι μετωπολογικάριοι όποιον το διαπιστώνει ή απλά τολμήσει να διαφωνήσει με αυτήν να τον βάζουν μαζί με όλους τους άλλους διαφωνούντες, όλους στο ίδιο βαρέλι του "λαϊκιστή", ελαφρώς τρελού και χαριτωμένα γραφικού. Η ομοιότητα που έχουν ο Τραμπ και ο Τσίπρας είναι μόνο πως νίκησαν την παρούσα αφήγηση στο μέχρι πρότινος προνομιακό της πεδίο, αυτό των εκλογών. Ο Τσίπρας μάλιστα το έκανε 3 φορές μέχρι τώρα.

Ξεχνούν την απόλυτη πολιτική ταύτιση (σε βαθμό επικινδυνότητας) του Συριζα, αλλά και των ΠΑΣΟΚ - Ποταμιού (!) με τους Δημοκρατικούς του Μπιλ και του Ομπάμια.

Αν θέλετε με το ζόρι να βάλετε αναλογίες με την ελληνική πραγματικότητα τότε ο Τραμπ θα ήταν ιδεολογικά κάτι ανάμεσα στον Σαμαρά, στον Φαήλο και στον Μιχαλολιάκο με εμφάνιση Πατούλη, ρητορική Γεωργιάδη, λεφτά Μητσοτάκη και πρόγραμμα μισό ΑΝΕΛ και μισό ΚΚΕ (πουτάνα όλα!) (3)

Update: Φανταστείτε εκλογές με τους ψηφοφόρους των μεγάλων αστικών κέντρων (Αθήνα, Θεσ/κη, Πάτρα, Ηράκλειο) να απέχουν. Η ΝΔ θα έβγαζε 50% και βάλε. Αβάδιστα.
Aκούστε τον Γεωργιάδη (και παλιότερα τον Σαμαρά) να μιλάνε και συγκρίνετε με τον Τραμπ. Μάλλον ο Ντόναλντ τους βγαίνει από ....αριστερά...
Τέλος Update

Υ.Γ.2: Επειδή το βλέπω να έρχεται σαν ερώτηση. Εγώ θα ψήφιζα την Τζιλ Στάιν, ακόμα και αν υποψήφιος των Δημοκρατικών ήταν ο Σάντερς. Σε περίπτωση που ήμουν αναγκασμένος να επιλέξω μεταξύ Ρεπουμπλικανων και Δημοκρατικών θα ψήφιζα σε κάθε περίπτωση τους δεύτερους αλλά εγώ δεν είμαι αμόρφωτος, ρατσιστής, θρησκόληπτος αγρότης, έτσι δεν είναι;


Σημειώσεις:


(1) Για όσους βαριούνται το ρεζουμέ ειναι:
6. Υπάρχει πλέον ισχυρή ταξική και πολιτισμική αντίθεση στις ΗΠΑ μεταξύ Πόλεων (cities, όχι towns) και Επαρχίας
5. Στερεότυπα δεν υπάρχουν μόνο στις πόλεις για τον βλάχο, redneck, αιμομίκτη και σαπιοδόντη χωριάτη αλλά και στην επαρχία για τους άσχετους, άσπιτους (χωρίς δική τους γη, μένουν στο νοίκι κτλ), dealers κτλ κάτοικους των πόλεων
4. Οι οποίοι φέρνουν και κακές συνήθειες που αλλοιώνουν τον πολιτισμό "μας"
3. Η φτωχοποίηση στις επαρχίες βαράει κόκκινα. Η μαζική εξαθλίωση σε πολλά μέρη ειναι κανόνας. Αν νομίζατε πως η ΕΣΣΔ είχε κοινωνικά προβλήματα λίγο πριν διαλυθεί, τότε δεν έχετε δει τίποτα.
2. Υπάρχει η αίσθηση πως η mainstream θέση είναι ότι όταν είσαι μαύρος και φτωχός φταίει το σύστημα, ενώ όταν είσαι λευκός και φτωχός φταις εσύ, κάτι που προφανώς εκνευρίζει τους φτωχούς λευκούς
1. 

"But Trump is objectively a piece of shit!" you say. "He insults people, he objectifies women, and cheats whenever possible! And he's not an everyman; he's a smarmy, arrogant billionaire!"
Wait, are you talking about Donald Trump, or this guy ?

Ο Τραμπ με στολή;


(2) Ναι μεν ο μέσος αμερικάνος και δη Ρεπουμπλικάνος σκέφτεται σαν την Λυμπεράκη (τύπου "οι φτωχοί είναι φτωχοί γιατί κάνουν λάθος επιλογές", δηλαδή φταίνε οι ίδιοι), αλλά κάτι τέτοιο το λες όταν η ακραία φτώχεια ειναι αμελητέα στατιστικά. Όταν η ανεργία γίνεται διψήφια και η φτώχεια ξεπερνά το 20%, ενώ το επόμενο 30%-50% την βγάζει δεν την βγάζει, εκεί δεν παίζει το you didnt make it, αλλά το something is wrong deep inside the system.


(3) Ενώ η Χίλαρι θα ήταν πασοκοσυριζαία Φώφη με επικοινωνιακό στυλάκι Αλέξη, ανάλυση Ποταμιού και πρόγραμμα ένα από τα έτοιμα :D


25 σχόλια:

  1. Εξαιρετικός στην τοποθέτησή σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καληνύχτα από το Αμέρικα, και δεν εννοώ την ώρα της ημέρας αλλά την εποχή. Σε λιγάκι θα δολοφονήσουνε την Υπατία, θα κάψουνε την Βιβλιοθήκη και φτου απ’ την αρχή να περιμένουμε κάποιον Λεονάρντο σε χίλια χρόνια.

    Πολύ σωστά εξήγησες τα περί πόλεων as opposed to towns και αγροτικών κλπ εκτάσεων as opposed to αστικά κέντρα, τις δύο ακτές και το κέντρο. Αλλά είναι σημαντικό να προσδιορίσεις επίσης την μεγάλη διαφορά μεταξύ του Νότου και του Βορά όσον αφορά τις εντελώς διαφορετικές αξίες, νοοτροπίες και κουλτούρες από τις οποίες περιέργως καταλήγουμε στο ίδιο αποτέλεσμα το οποίο περιέγραψες.

    Πολύ σωστά, αν όχι ολίγον «χονδρικά» (για να μην φτάσεις στις 20.000 λέξεις, υποθέτω) έκανες την ανάλυσή σου και τις προειδοποιήσεις σχετικά με συγκρίσεις ΗΠΑ-ΕΕ και Ελλάδας. Και το λέω αυτό μ’ ένα μπράβο, έχοντας διαβάσει αλλού στα Ελληνικά τόση μπούρδα τόσους μήνες…

    Θα άξιζε να είχες εξηγήσει περισσότερο και το σύστημα του Κολεγίου των Ελεκτόρων, 538 από τις 50 Πολιτείες «κράτη» όπου χρειάζονται 270 για να βγει πρόεδρος. Η Κλίντον πήρε την εθνική πλειοψηφία κατά 0.5% αλλά ο Τραμπ πήρε 310 Εκλέκτορες. Ο Γκορ είχε πάρει πλειοψηφία κατά 1% αλλά ο Μπους είχε πάρει 271 Εκλέκτορες. Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον σύστημα, απαραίτητο για την διαχείριση του καζανιού αυτού.

    Επίσης πολύ καλά έκανες και έθιξες την σύγκριση που γίνεται μεταξύ Τραμπ και Τσίπρα. Η μόνη πιθανή σύγκριση ίσως να ήταν ότι ένας επιτυχημένος τυχοδιώκτης αφουγκράζεται τι χρώμα προβιά να φορέσει για τον ακολουθήσουν οι αναντιπροσώπευτοι τους οποίους μπορεί να προσελκύσει. Όπως ο Ρέντσι, ή ο Φαράζ.

    Πάρα πολύ σωστό και το ότι δεν είναι δυνατόν κανείς να κατανοήσει την Αμερική από μία μόνο θέση και από εμπειρία σε ένα περιβάλλον (και φυσικά όχι από τον κινηματογράφο ή την τηλεόραση).

    Για κάποιον που «δεν έχει ζήσει ώρα στην Αμερική» το άρθρο σου είναι κατά την γνώμη μου πραγματικά σωστά τοποθετημένο.

    Εγγεγραμμένος Δημοκρατικός, χωρίς πρόβλημα να ψηφίσω Ρεπουμπλικάνο αν το αξίζει, τις πιο ικανοποιητικές ψήφους μου τις έδωσα στον Τέντυ Κέννεντυ για γερουσιαστή μου. Και στον Μπιλ Κλίντον. Την περασμένη Τρίτη ψήφισα στην Φαίαρχέηβεν της Μασαχουσέτης, Πολιτεία όπου το αποτέλεσμα ήταν σίγουρο, και μετά πετάξαμε να δούμε τ
    α αποτελέσματα από το καινούργιο σπίτι του γιού μου κοντά στην Ντεητόνα της Φλώριδας, με μπύρες Κουρς και πίτσες Ντόμινο. Αλλά κάπου 150 εκατομμύρια συμπολίτες κι’ εμείς περιμένουμε μήπως ξυπνήσουμε και ήταν εφιάλτης –πράγμα που φαίνεται όλο και περισσότερο απίθανο. Μάλλον μια καινούργια και περίεργη πραγματικότητα ζούμε. Η απόγνωση και η δυσπιστία που έχει κυριέψει τον μισό κόσμο είναι πρωτοφανής.

    Ξέρεις τι λένε για την Φλώριδα… όσο βορειότερα πας στην Φλώριδα τόσο πιο βαθιά στον Νότο βρίσκεσαι.

    ΥΓ. Λίγο γνωστό γεγονός: Η Πολιτεία του Νιου Χάμπσιαρ στέλνει τέσσερεις Ελέκτορες. Ήταν η μόνη πολιτεία που έχασε ο Γκορ το 2000 όπου αν το εν τρίτο εκείνων που ψήφισαν Νέηντερ είχαν ψηφίσει Γκορ, ο Γκορ θα είχε φτάσει τους 270, δεν θα είχε χρειαστεί την Φλώριδα, δεν θα είχε γίνει εισβολή στο Ιράκ και δεν θα είχε φτάσει το χρέος τώρα 20 τρις. Στις ΗΠΑ οι συνιστώσες τα βρίσκουν καταλήγοντας σε δύο κόμματα. Όταν μπαίνει στην μέση τρίτο, βάζει ο Περό τρικλοποδιά στον Μπους-πατέρα να βγει ο Κλίντον, ή βάζει τρικλοποδιά ο Νέηντερ και βγαίνει ο Μπους-πινόκιο. Οπότε, δεν είμαι τόσο σίγουρος για το κατά πόσον ο ρομαντισμός του να ψήφιζε κανείς την Στάιν θα βοηθούσε την κατάσταση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αντε να απαντήσεις τώρα έγκυρα σε τόσο πλήρες σχόλιο!

    Η διαφορα Β-Ν μου ... ξέφυγε και δεν θα έπρεπε. Για το εκλογικο σύστημα ξέρω όσα ξέρει ο μέσος Έλληνας, οπότε δεν θα έλεγα τπτ καινούργιο και δεν έχω χρόνο να το μελετήσω. Πλειοψηφικο, ξεπλειοψηφικό πάντως, όλοι το ξέρουν και όλοι έχουν ανάλογες στρατηγικές. Οπότε η θέση "εχασε στο σύνολο των ψηφων" κτλ ειναι ανευ νοήματος. Και στην ΕΕ δεν κοιτάμε το σύνολο των ψήφων για το Ευρωκοινοβούλιο για να δώσουμε έδρες.

    Η θέση ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων των Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων δεν αλλάζουν κόμμα, απλά δεν πάνε να ψηφίσουν ειναι ατάκα φίλου μου, πολιτικού επιστήμονα. Δεν με διαφώτισες αν ισχύει όμως ;)

    Α, δεν ξέρουμε τι θα έκανε ο Al Gore, σαν μεταλλάς ξέρω πως η μουσική είχε υποφέρει τα πάνδεινα από ....την γυναίκα του (PMRC), οπότε δεν ξέρω τι θα έπαιζε. Διαχρονικά οι Δημοκρατικοι ειναι πιο γεράκια από τους Ρεπουμπλικάνους πάντως. Απλά οι Ρεπουμπλικάνοι ειναι γενικώς βλάχοι και αυτό φαίνεται.

    Κατα.... Θουκιδίδη πάντως, μετα την επίθεση Μπιν Λάντεν, θα ήταν αυτονόητο ότι οι ΗΠΑ θα απαντούσαν σαν πληγωμένη αυτοκρατορία, εντελώς δυσανάλογα και αποστωμοτικά δηλαδής.


    Στάιν: Παραμένω δημοκράτης. Αν έχω επιλογή που με αντιπροσωπεύει την ψηφάω. Και στην Ελλάδα έχουμε την χαμένη ψήφο βέβαια και αυτή επηρεάζει πράγματα, αλλά στις ΗΠΑ τώρα είχατε χρυση ευκαιρία (Σαντερς-Στάιν) και την πετάξατε στα σκουπίδια.

    Πραγματικά δεν εχουμε κανενα στοιχειο που να υποστηρίζει πως η Χίλαρι θα ήταν καλη πρόεδρος, ειτε για μέσα, είτε για έξω. Εδώ ο Τέκης νμζ πως ειναι πειστικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το ένα πράγμα που ενώνει όλο το μωσαϊκό του καζανιού της Αμερικής είναι η νοοτροπία που γέννησε το παιγνίδι του μπέησμπωλ το οποίο βασίζεται στην ατομικότητα όσο και στην ομαδική πράξη, στην προσπάθεια όσο και στην (αυτό)θυσία και είναι τόσο πολύπλοκο να το μάθει κανείς όσο είναι εύκολο και απλό αφού το καταλάβεις –η ορολογία του και οι αξίες του διαχέουν την καθημερινή ζωή από προσωπικά μέχρι επιχειρησιακά και πολιτικά.

    Οι εκλογές αναδεικνύουν νικητή με απλή αναλογική ανά Πολιτεία από τις Κομητείες της. Μετά, η κάθε μία Πολιτεία στέλνει τον Δεκέμβριο στην Ομοσπονδιακή Πρωτεύουσα να ψηφίσουν για τον νικητή έναν αριθμό «αντιπροσώπων» τους ανάλογα με τον πληθυσμό. Η Καλιφόρνια στέλνει 55, η Νέα Υόρκη 29, η Μασαχουσέτη 11, οι μικρές από 4, κλπ. Σύνολο 538 και για να βγει πρόεδρος χρειάζονται 270. Ο κάθε «αντιπρόσωπος» (Elector) μπορεί να ψηφίσει κατά συνείδηση. Δηλαδή αν είχε βγει ο Τραμπ με 2-3, και αλλάζανε γνώμη 3-4, οι Ελέκτορες θα είχαν βγάλει την Κλίντον για έναν Ελέκτορα.

    Πολύ σημαντικό και ενδιαφέρον να αναφέρω: Στο Ευρώπη η πολιτική είναι μια γραμμή με δύο άκρα (αριστερά-δεξιά). Στις ΗΠΑ το πολιτικό τοπίο είναι ένας κύκλος όπου Δύση-Αριστερά, Ανατολή-Δεξιά, Νότος-Σοσιαλισμός και Βοράς-Libertarian (Libertarian δεν μεταφράζεται με τίποτα επακριβώς αλλά κολλάει στην απόλυτη ατομικότητα αλλά και εθελοντική αλληλοβοήθεια στυλ τέλους 18ου αιώνα με μίνιμουμ κράτος). Τοποθετείσαι κάπου μέσα στις συντεταγμένες του κύκλου. Η Στάιν ήταν Νότος, ο χαζοχαρούμενος Τζόνσον, Βοράς.

    Γεγονός ότι ψηφίζοντας Νότο ενισχύεις την Ανατολή και ψηφίζοντας Βορά ενισχύεις την Δύση.

    Φυσικά, φιλοσοφικά θα ήθελα να μπορούσα να ψηφίσω Σάντερς, αλλά πραγματιστικά θα έλεγα ότι αν και ο Σάντερς έπρεπε να υπάρχει και να ακούγεται, οι αξίες του απλά δεν ανταποκρίνονται στην υφή του τι είναι Αμερική. Δεν θα ήταν στο τέλος πιο ρεαλιστική η εκλογή του από αυτή του Τραμπ. Άλλωστε και ο Τραμπ και ο Σάντερς ήταν δυο ανεξάρτητοι οι οποίοι συνειδητοποίησαν ότι δεν είχαν πιθανότητα εκτός ενός των δύο κυρίως και προσπάθησαν να τα απαγάγουν, πράγμα το οποίο πέτυχε ο Τραμπ.

    Ζάφοντ, μια ζωή λέω ότι ρέπει να ψηφίζει κανείς θετικά για εκείνον/η που πιστεύει ότι αξίζει περισσότερο από τους άλλους/ες. Σε αυτές τις εκλογές η συντριπτική πλειοψηφία ψήφισε εναντίων εκείνου/ης που μισούσε. Ήταν αρνητικές εκλογές (και από την πλευρα του Τραμπ βασισμένες στο ψέμα που το φάγανε σαν μαλλί της γριάς). Μίσος με αφρούς στο στόμα εναντίων της Κλίντον και μίσος με πανικό στην καρδιά εναντίων του Τραμπ. Δεν βγαίνει έτσι… (άλλωστε το μίσος με αφρούς στο στόμα είναι πιο δυνατό από το μίσος που προκαλεί ο πανικός)

    Η εισβολή στο Ιράκ δεν είχε να κάνει με 9-11 αλλά ήταν οικογενειακό φέουδο από τα πετρέλαια του Τέξας. Ο Γκορ δεν θα το είχε κάνει, λέμε…

    Η Χίλαρυ θα ήταν μάλλον μέτρια πρόεδρος αλλά θα είχε οπωσδήποτε προσέξει την οικογένεια και τα παιδιά.

    Ο Τραμπ χτες το βράδυ ζήτησε από την Μυστική Υπηρεσία και την ΣηΑηΕη να εγκρίνουν πρόσβαση Άκρως Απόρρητου για την κόρη του και τους δύο γιούς του τα οποία παιδιά την ίδια στιγμή θα κατευθύνουν και τις επιχειρήσεις του Τραμπ.

    Το Σώου μόλις τώρα αρχίζει και δεν είναι καν Δεκέμβριος…
    Βοήθειά μας…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σκέφτομαι πώς να σου απαντήσω για το αν Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι αλλάζουν κόμμα ή όχι και, αν όχι, αν απλά δεν ψηφίζουν.

    Δεν νομίζω ότι υπάρχει απάντηση «ναι» ή «όχι». Ίσως κάποιο 1/3 ή 1/4 των ψηφοφόρων κάθε κόμματος να ψήφιζαν άλλο αν θεωρούσαν τον υποψήφιο άξιο (όπως εγώ φερ’ ειπείν). Άλλοι ίσως να πήγαιναν σε τρίτο κόμμα (όπως εσύ). Υπάρχει αρκετή ωριμότητα (από διαφορετικές πηγές και για διαφορετικούς λόγους) ώστε να μην κάθεται ο κόσμος σπίτι του μόνο επειδή δεν του βγαίνει το δικό του. Πράγμα που το προτείνει και το γεγονός ότι αν και τόσοι μα τόσοι άνθρωποι ήταν απογοητευμένοι από τις δύο επιλογές, η αποχή, σε σχέση με το 2012, ανέβηκε μόνο 2.5%.

    Πολιτικός επιστήμονας ή όχι, θα έλεγα ότι η ατάκα του φίλου σου βγήκε από τον φούρνο άψητη. Δεν λέω ότι είναι απόλυτα άκυρη, αλλά ότι εδώ στις ΗΠΑ τουλάχιστον δεν μπορεί να ισχύσει μια τόσο μονολιθική ρήση…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΟΚ, αλλά αρκεί να ισχύει για μια μικρή μεν, κρίσιμη δεν μάζα ψηφοφόρων για να μην μου χαλάσει το συμπέρασμα ;)

      Διαγραφή
    2. Εφ' όσον το συμπέρασμα έρχεται με το ντισκλαίημερ, και με τον προσδιορισμό κρίσιμης μάζας, ελεύθερα! :-)

      Διαγραφή
  7. H ολη ιστορια ειναι για να συγκρινουμε με εδω.

    Εδω πέρα από την στανταρ αποχη, υπαρχει ενα ποσοστο περιφερομενων ψηφοφόρων του "μεσαίου χώρου" που κρίνει τον νικητή. Η αποχή ειναι λελογισμένη (μεν τρελαινόμαστε. Με εκλογικους καταλόγους 100 χρονώνε, λογικό ειναι) και θεωρείτε γενικώς μοιρασμένη.

    Ο φιλος μου ισχυρίζεται πως αυτο που κρίνει τις εκλογές στις ΗΠΑ δεν εινια το σκορ του μεσαίου αυτού χώρου, αλλά το σκορ συμμετοχής κάθε κόμματος.


    (αν και μεταξύ μας, οπως τα παει ο ΣΡΖ μάλλον θα έχουμε ρεκορ αποχής οταν γίνουν εκλογές και θα είναι "αμερικάνικου" τύπου)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πετάω ΗΠΑ-Ιταλία. Θα απαντήσω Παρασκευή :-)
      Μέχρι τότε να δούμε και τι άλλο θά 'χει γίνει :-)))

      Διαγραφή
  8. Βεβαίως υπάρχουν παντού στον κόσμο «περιφερόμενοι ψηφοφόροι» (αλλιώς δεν θα άλλαζε ποτέ το κυβερνόν κόμμα). Η σύγκριση όμως μεταξύ ΗΠΑ και Ελλάδας όσον αφορά τους περιφερόμενους σκοντάφτει σε ορισμένες σημαντικότατες διαφορές.

    1. Μιλώντας για 50 «κράτη» (Πολιτείες) με απλή αναλογική, τα αποτελέσματα των οποίων μετά ανάγονται στο Κολέγιο των Ελεκτόρων (538 ψήφοι), προσθέτουμε το επίπεδο των «περιφερόμενων Πολιτειών» (Swing States). Αυτό (στην σύγκριση) αλλάζει εντελώς το τοπίο του πως οργανώνονται προεκλογικοί αγώνες και που πέφτουν τα «βάρη.

    2. Η διαφορά μεταξύ: Αφ’ ενός, 18-25 κομμάτων με 5-8 σε μία Βουλή με πρωθυπουργό τον ηγέτη του πλειοψηφούντος κόμματος, και, αφ’ εταίρου, δύο κομμάτων με οποιονδήποτε συνδυασμό πλειοψηφούντος κόμματος μεταξύ Α) Οίκου Αντιπροσώπων / Γερουσίας, Β) Εκτελεστικό (Πρόεδρος) και Γ) Ζύγισμα των 9 δικαστών του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Η σύγκριση εδώ γίνεται τρομερά πιο πολύπλοκη, και μη ξεχνάμε ότι ένας ψηφοφόρος μπορεί να ψηφίσει για πρόεδρο από ένα κόμμα και Γερουσιαστή του και αντιπροσώπους του από άλλα (δεν είναι μονολιθική η επιλογή του ψηφοφόρου). Συν αυτό, πρόσθεσε εδώ ότι ούτε το κάθε ένα από τα δύο κόμματα είναι μονολιθικό αλλά αποτελείται από συνιστώσες και ρεύματα. Ενώ στην Ελλάδα βγαίνουν στην «αγορά» καμιά 25αριά κόμματα, στις ΗΠΑ «τα βρίσκουν» καταλήγοντας σε δύο κόμματα. Τέλος, τα τρίτα μικρούλια κόμματα είναι καθαρά και συνειδητά, και γνωστά, ως επιλογές διαμαρτυρίας, όπου «ψηφίζεις την συνείδησή σου αλλά την ίδια στιγμή γνωρίζεις ότι αποδυναμώνεις το ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα πλησιέστερο σε εσένα και ενισχύεις το άλλο από τα δύο μεγάλα που είναι πιο «απομακρυσμένο» από εσένα.

    Δηλαδή, αν και ο «περιφερόμενος» ισχύει, η ευθεία σύγκριση είναι άνευ ουσίας.

    Όσον αφορά τον ισχυρισμό του φίλου σου, με την λίγο διαφορετική και καθαρότερη διατύπωση που έκανες τώρα, σκέφτομαι το εξής: Όσον αφορά το «σκορ του μεσαίου αυτού χώρου», βλέπε τα παραπάνω. Όσον αφορά το «σκορ συμμετοχής κάθε κόμματος», υποθέτω ότι εννοεί το κατά πόσον ένα κόμμα, προεκλογικά, βομβαρδίζει από τα μήντια και σημαντικότερα από προσωπικές παρουσίες πολιτικών στο έδαφος. Αν εννοεί αυτό, ο Τραμπ το διαψεύδει μια και η παρουσία (συμμετοχή;) με κάθε έννοια των Δημοκρατικών ήταν πολλαπλάσια εκείνης του Τραμπ σε κάθε επίπεδο. Επίσης να σημειώσουμε ότι στο έδαφος της μέσης Αμερικής, η πολιτική πετυχαίνει μόνο με «λιανική πώληση» (και όχι με «χονδρική). Το θέμα είναι ότι η αγορά (ο ψηφοφόρος) στις ΗΠΑ καθορίζει τι προϊόν θέλει να βρει στο μαγαζί, και όποιος πλασιέ το αφουγκράζεται καλύτερα, κερδίζει την λιανική. Παραμένω με την εντύπωση ότι ο φίλος σου υπεραπλοποιεί (και είναι επηρεασμένος από την Ευρωπαϊκή και δη Ελληνική πραγματικότητα σκέψης/ανάλυσης).

    (συμφωνώ ότι στις επόμενες στην Ελλάδα η αποχή θα χτυπήσει ρεκόρ, και ότι θα μοιάζει με το τι έγινε τώρα στις ΗΠΑ, αλλά νομίζω ότι τα αίτια/κίνητρα θα είναι διαφορετικά)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με "μέση Αμερική" δεν εννοώ μεσαία γωγραφικά, αλλά τον μέσο όρο του Αμερικανού στις πολλαπλές εκφράσεις του.

      Διαγραφή
    2. Δεν βλεπω διαφωνία στο βασικό αξίωμα πως στο αμέρικα πρέπει να "σε πείσει" ο χώρος σου για να τον ψηφίσεις, αλλιώς συνήθως απέχεις. Οι Δημοκρατικοι ειχαν μεν περισσότερη κάλυψη, αλλά, μην γελιόμαστε, η Χίλαρι δεν έπειθε.


      Απροπο, λες να έχασε την ηγεσία από το ....παραπάτημα, όπως ο Βενιζέλος την είχε χάσει για έναν... καφέ;
      :)

      Διαγραφή
    3. Α, ευχαριστώ για την καθαρή περιγραφή, τα περισσότερα τα ήξερα, όχι όλα όμως και σίγουρα βοηθείται ο άγνωστος αναγνώστης!

      Διαγραφή
    4. You're very welcome :-) It's a pleasure commenting at aeisxtir!

      Η Χίλ δεν έπειθε με τίποτα. Φαινόταν σαν να έλεγε ψέματα ακόμα κι' όταν έλεγε την αλήθεια :-(

      Η στιγμή που παράπεσε μπαίνοντας στο SUV στις 9-11 ήταν τραγική. Ο Διευθυντής το ΕφΜπιΑη έσπασε την φούσκα που είχε δημιουργηθεί εις όφελός της. Και οι ψευδείς ειδήσεις που ανακυκλονόντουσαν στο φέησμπουκ τους έστειλαν όλους στο άουτερ σπέης...

      Διαγραφή
    5. Ανώνυμος19/11/16 13:54

      Νομιζω εξαιρετικη αναλυση κομπάρε. Thinks, δεν εχουμε μιλησει ποτέ νομίζω αλλά χαίρομαι να διαβάζω τα σχόλιά σου.
      Ο κουμπάρος του Ζάφοντα
      Υ.Γ ρε συ thinks, οχι και coors.. :-) εχετε ενα σκασμο υπερμπύρες απο νεα ζυθοποιια ,μονο στη βοστώνη γινεται χαμος, και πινετε νεροζούμια ; :-) χεχεχε.. την καλημέρα μου

      Διαγραφή
    6. Κουμπάρε του Ζαφόντα, σωστά τα λες ότι ένας νιου-ήνγκλαντερ που σέβεται τον εαυτό του ξέρει να παραγγέλνει την Σαμ Ανταμς του --όταν δεν κάνει επιστημονικές έρευνες στα μάικρομπρούρις! (Για μένα και η Sam Adams είναι ακόμα «νέα ζυθοποιία). Εις άμυνά μου να εξηγήσω ότι αφ’ ενός πήγαινα τον γιό μου στο Κολοράντο καθώς μεγάλωνε, «κατεβήκαμε» από όλες τις κορφές και ο κώδικάς μας για τα βουνά είναι «home», απ’ όπου κατάγεται η Coors, και, αφ’ εταίρου, εννοώ την Coors Original (νυν Coors Banquet) και όχι φυσικά την Lite. Πάντως νότια της Daytona παραδόξως βρήκαμε σ’ ένα μπαρ μια γνωστή μάρκα τοπική της Πολιτείας της Maine σε έκδοση/συνταγή που είχε βγάλει για Χαλουήν και σερβίρεται με καφέ ζάχαρη στο χείλος του ποτηριού :-) Έτσι εξιλεώθηκα λιγάκι για την αμαρτία μου.
      Κι’ εγώ χαίρομαι να σας διαβάζω :-)

      Διαγραφή
  9. κ αφου λέμε για ταινίες (και την οπτική τους), για αυτό το ήρεμο είδος τρέλας του λεβεντονιού βλαχοαμερικαναρά φασίστα (και του αντίστοιχου έλληνα...σιγά τώρα...παντού τα ίδια)
    υπάρχει η φοβερή (και "θαμμένη") ταινία Betrayed του Γαβρά...αγνοείστε τo οτι παίζει ο Berenger (ο οποίος ναι, έχει παιξει και σε μια σοβαρή ταινία στην ζωή του...αυτή...είναι τόσο προφανές που το λέει και ο ίδιος) και τσακιστείτε να την δείτε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βέβαια, άλλο to fascio των Ρωμαϊκών λεγεώνων και άλλο ο …«υπεράνθρωπος». Το μεν ο Μπενίτο το πούλησε σε εκείνους που δεν ήταν τίποτα «σήμερα» και έψαχναν σύνδεση πριν 2000 χρόνια και αναζωπύρωση της δόξας, το δε το πούλησε ο Αδόλφος σε εκείνους που ήταν τόσο πολύ …ανώτεροι από τους άλλους. Στον λευκό αμόρφωτο αρσενικό Αμερικάνο, και στους τόταλυ εημόραλ φρατ μπόυς, ο Τραμπ πούλησε έναν τουρλού συνδυασμό των δύο και ο φασοναζισμός που μας πλάκωσε μάλλον θα λέγεται Τραμπισμός…

      Διαγραφή
    2. H "ανωτεροτεροτης" αλλά και η βαθύτατη αμορφωσιά των wasp αμερικανων μπορει να συνδυαστει με την φιλελευθερη αμερική και το μότο πως εμεις δεν είμαστε back east εννοώντας προφανώς την Ευρώπη :)

      Διαγραφή
  10. «White Anglo Saxon Protestants» παραδοσιακά είναι στα βορειοανατολικά από όπου «κατάγεται» η «Αμερική» και όπου γεννήθηκαν τα πανεπιστήμια και η υψηλή ρις («μύτη» ρε παιδιά) των θυγατέρων του Μέηφλάουερ που έφτασε το 1620 στο Πλίμοθ («Plymouth» εννοούσανε αλλά το γράψανε «Plimoth» ανορθόγραφα) :-) Η συνταγή νοθεύτηκε κάπως όταν με τον λιμό της πατάτας οι Ρωμαιοκαθολικοί Ιρλανδοί δεν είχαν λεφτά για εισιτήριο μέχρι την Νέα Υόρκη και κατέβαιναν στην Βοστώνη (αναφέρομαι σε ιστορικό γεγονός), κάνοντας την ανατολική Μασαχουσέτη Ιρλανδέζικη (χρειάζεσαι …«διαβατήριο» για να πας στην νότια Βοστώνη που λέγεται southie και όπου βρίσκεται η Βιβλιοθήκη του JFK –ενώ η Ιταλική Βόρεια Βοστώνη είναι ασφαλέστατη όχι λόγω της αστυνομίας αλλά λόγω της αστυνόμευσης από την μαφία). Στον Νότο όμως η έκφραση wasp άλλαξε για μερικούς τα μέσα του 18ου σε Anglo-Saxon Christians, μια που για εκείνους αν δεν είσαι Protestant δεν είσαι Christian κι αν δεν είσαι white δεν είσαι άνθρωπος. Εκείνοι μάλιστα μισούν τα βορειοανατολικά περισσότερο και από τους μαύρους, κίτρινους, κόκκινους, ή τους Εβραίους και δημιούργησαν το κλαμπ του «Κύκλου» τους ακολουθώντας τους ιδρυτές (1865) του «Κύκλου της Αδελφότητάς» τους στο Πουλάνσκι του Τεννεσσή. Για «κύκλο» χρησιμοποίησαν της Ελληνική λέξη την οποία λανθασμένα πρόφεραν φωνητικά ως «Κούκλουξ», και για «αδελφότητα» την Σκωτσέζικη λέξη «Κλαν».

    Η αμορφωσιά είναι περίεργο πράμα γιατί δεν σημαίνει πάντα ότι ο άνευ μόρφωσης είναι κακός άνθρωπος ή ότι κάνει κακά πράματα. Το ’92 όταν ήμουνα ακόμα υπάλληλος της βαθιάς κόρπορετ Αμέρικα, πριν τους κάνω πελάτες μου ξεκινώντας από το υπόγειο του σπιτιού μου 3 χρόνια αργότερα επί Μπιλ, μια μέρα τα λέγαμε χαρούμενα με την αφεντικίνα μου για το πόσο καλά τα πάμε σαν τμήμα της κορπορέησιον των 2 δις... Σε κάποια στιγμή λέει τι όμορφα είναι που έχουμε και φυλετική ποικιλία (racial diversity). Λέω… «…μα Τέρυ, το τμήμα μας είναι τρεις Ιρλανδέζες και εγώ. Που είναι η νταηβέρσιτι;» Και χαρούμενα μου απαντάει: «Είσαι εσύ: δεν είσαι λευκός, είσαι Έλληνας». Δεν θα μ’ ακούσεις να πω ποτέ μια κακή κουβέντα γι’ αυτόν τον άνθρωπο (ούτε εκείνη είπε ποτέ κακή κουβέντα για μένα). Άξια μάνατζερ ανθρώπων, άξια μητέρα στο σπίτι τους… Και βαθιά αμόρφωτη όπως οι περισσότεροι. Εκεί είναι τα κουμπιά της Αλέξαινας στο Αμέρικα. Υπάρχει βέβαια και κάποια old country, across the water… για όλους. Αλλά έχει χαθεί στην mist του χρόνου και της απόστασης.

    Όσο για τα τωρινά συμβάντα, η πρέπουσα Αμερικάνικη έκφραση είναι: «Zaphod, we’re not in Kansas anymore…» (γνωστότατη καθημερινή αναφορά από τον Μάγο του Οζ). Θα μπορούσαμε να πούμε και ότι ο Τραμπ «stole home» (αναφορά σε όρο του μπέησμπωλ). Για να μην πάμε και στην υπέροχη ατάκα από το Ντόκτορ Στρέηντζλαβ του Κιούμπρικ, ότι οι υποστηρικτές του Τραμπ υπερασπίζονται “their precious bodily fluids” :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. "Για «κύκλο» χρησιμοποίησαν της Ελληνική λέξη την οποία λανθασμένα πρόφεραν φωνητικά ως «Κούκλουξ», και για «αδελφότητα» την Σκωτσέζικη λέξη «Κλαν»." + divercity + “their precious bodily fluids” !!
    <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Indeed <3
      ΥΓ. Ξέρω ότι το 1865 δεν είναι 18ος αιώνας. Αλλά στο 1865 ήταν η αφορμή. Για τα αίτια αναφέρομαι στην έκφραση που χρησιμοποίησε η Μάργκαρετ Μίτσελ: "A civilization gone with the wind".
      :-)

      Διαγραφή
  12. εγω βάζω στο μίξερ και την (φαντασιακη) προσκόληση σε (ιερες) παραδόσεις που (δήθεν) θίγονται, την αίσθηση οτι μας την πέφτουν οι άλλοι (όχι βέβαια αυτοί που μας την πέφτουν στην πραγματικότητα, γιατί εκεί τζιζ) και οφείλουμε να αμυνθούμε και το "ιδανικό" του λεβεντομαλάκα (Berenger) ο οποίος θα καθαρίσει...να δείτε την ταινία λέμε

    από εκεί και πέρα σιγά που σοκαριστήκατε σε μια χώρα που έχει 5χρονους ιεροκύρηκες, σχολεία που διδάσκουν την θεία δημιουργία σαν ιστορια, ενα εκατομμύριο σακατεμένους μικροκοσμους (απο τύπους που καβαλάνε ποδήλατα χωρίς πετάλια γιατι δεν θενε την μηχανη μέχρι τύπους που πιστεύουν οτι κατοικούν εντός μας ψυχές εξωγήινων ή οτι ο Χριστός εμφανίστηκε στους ινδιάνους, sorry, native americans οι οποίοι κατά βάση (υποτίθεται) ήταν εβραίοι που την σκαπούλαραν πριν ή μετά την Βαβέλ-δεν ξέρω), καμπ χριστιανων που εκπαιδεύουν τα παιδιά τους για πόλεμο με τους άλλοι, κατασκηνώσεις που "θεραπεύουν" την κακιά συνήθεια του να τον παίρνεις, στρατόπεδα απεξάρτησης από την metal μουσική και οι πιο ας πούμε προχώ πιστεύετε ειλικρινά οτι ο άντρας της Tipper (οξωωω) ή η ball and chain του Μπιλ (πίσω μπόγια) θα έκανε καλύτερο πρόεδρο (ρε ουστ)

    βέβαια όχι οτι είμαστε και πολύ καλύτεροι εμείς που πάμε να βγάλουμε τα ζόμπι του δρακουλα jr, είχαμε υπουργούς τον σπυριδάδωνη, τον τσεκουράτο και την βαφτισιμά του τέως ενώ σε λίγο θα βάλουμε στην βουλή τον κροίσο με τα σάπια δόντια (προφανως κατ'επιλογή αφού λεφτά έχει λέει), αλλά εμείς τουλάχιστον δεν έχουμε αυταπάτες περι του τι γίδια είμαστε σαν έθνος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Μου είχες θυμίσει κάτι σε ένα από τα παραπάνω σχόλια, αλλά θα έβγαινα από το θέμα της τότε συζήτησης, και το άφησα για αργότερα…

    Μια από τις φράσεις στο Αμερικανικό φολκλόρ που είναι καθοριστική για το πνεύμα του δεκάτου ενάτου αιώνα, και το ”manifest destiny” λέει: «Go west, young man». Άλλοι λένε ότι την φημισμένη φράση την είπε σαν συμβουλή στον νεαρό Τζοσάια Μπούσνελ Γκρινέλι ο Οράτιος Γκρήλυ το 1833. «Go West, young man, and grow with the country». Άλλοι λένε ότι την έγραψε σε μια εφημερίδα της Ιντιάνα ο Τζων Μπάμπσον Λέην Σουλ το 1851.

    Πολλοί πήγανε γουέστ και στο τέλος έχτισαν την Καλιφόρνια, και το Όρεγκον. Κάμποσοι δεν τα έβγαλαν πέρα και αργά ή γρήγορα αποφάσισαν να γυρίσουνε σπίτι τους back East (στην ανατολική ακτή).

    Ως προς το τι είναι η Καλιφόρνια δεν υπάρχει για μένα ωραιότερη περιγραφή από τους στοίχους του τραγουδιού των Eagles, The Last Resort (το τελευταίο καταφύγιο)
    http://www.azlyrics.com/lyrics/eagles/thelastresort.html

    (σημ., για την αρχή του τραγουδιού: Providence είναι η πρωτεύουσα της Πολιτείας του Rhode Island, μιας των έξι Πολιτειών της Νέας Αγγλίας και η μικρότερη της Ένωσης. Η Πολιτεία ξεκίνησε το 1636 από τον Ρότζερ Γουίλιαμς τον οποίον τον είχαν διώξει από την αποικία του κόλπου της Μασαχουσέτης γιατί δεν τους άρεσαν οι θρησκευτικές του απόψεις)

    Διάβασε τους στοίχους. Αν και υποθέτω μπορεί να τους ξέρεις ήδη :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

aeisixtir