Πεθαίνοντας απροειδοποίητα στην Ελλάδα

Σήμερα δεν έχει ούτε αναλύσεις ούτε τίποτε. Νομίζω πως το παρακάτω άρθρο με καλύπτει πλήρως.


Πεθαίνοντας απροειδοποίητα στην Ελλάδα

Του Σ.Κούλογλου από το tvxs

Το πρόβλημα με το Χαμί,τον 15χρονο Αφγανό που διαμελίσθηκε την Κυριακή το βράδυ από μια βόμβα είναι ότι κανείς δεν τον είχε προειδοποιήσει. Όπως οι περισσότερες οικογένειες που το σκάνε από το Αφγανιστάν για να μην πεθάνουν, είτε από την πείνα ή από κάποια αδέσποτη αμερικανική βόμβα, έτσι και η δική του χρειάστηκε ίσως να διασχίσει με τα πόδια την απόσταση από την πατρίδα του μέχρι την Τουρκία, όπου έδωσε σε κάποιο σωματέμπορο τα απομεινάρια της περιουσίας της για μια θέση σε ένα καρυδότσουφλο που θα τη μετέφερε στην Ελλάδα.

Φαντάζομαι τη χαρά της οικογένειας, της μητέρας που έχει πάθει σήμερα νευρικό κλονισμό, της αδελφής του που μάλλον τυφλώθηκε από την έκρηξη βόμβας και του ίδιου του διαμελισμένου, όταν κάποια στιγμή πάτησαν το πόδι τους σε αυτό που πίστευαν ότι ήταν η Γη της Επαγγελίας. Σίγουρα η σκηνή θα έμοιαζε με αυτές τις σκηνές του Αμέρικα-Αμέρικα, με τους Έλληνες που πετούσαν από χαρά καθώς έφταναν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα στη Νέα Υόρκη. Κανείς όμως δεν είχε προειδοποιήσει το 15χρονο αθώο θύμα και τους οικείους του ότι οι κάτοικοι της χώρας αυτής έχουν ξεχάσει ότι υπήρξαν έθνος μεταναστών.

Κανείς δεν τους είχε πει ότι θα καταλήξουν σε μια χώρα όπου οι βατραχάνθρωποι φωνάζουν ρατσιστικά συνθήματα εναντίον των ξένων μπροστά στα μούτρα της πολιτικής ηγεσίας. Ότι αντί για την προστασία που δικαιούνται ως πολιτικοί πρόσφυγες -και την οποία οι Έλληνες είχαν απολαύσει όχι τόσο πολλά χρόνια πριν- θα κατέληγαν αβοήθητοι σε μια εχθρική συνοικία, γυρεύοντας ρούχα, τροφή αλλά και βόμβες, όπως αποδείχθηκε, μέσα στα σκουπίδια." Ήθελα τα παιδιά μου να μάθουν τη γλώσσα και να ζήσουμε σε μια χώρα που θαυμάζαμε για τον πολιτισμό της", είπε αφοπλιστικά ο πατέρας του Χαμί στην συνέντευξη του. Κανείς δεν του είχε πει ότι ο Έλληνας είναι όπως ο μαλάκας: γεννιέσαι, δεν γίνεσαι.

Δεν είχαν δηλαδή κανέναν να τους πληροφορήσει ότι στη χώρα της γενικευμένης αφασίας κυβερνώντων και κυβερνωμένων, οι τελευταίοι έχουν μπερδέψει την επανάσταση και την κοινωνική αλλαγή με τις στρακαστρούκες και τις δολοφονίες. Ότι τη στιγμή που ακόμη και στην Ουρουγουάη οι πρώην αντάρτες Τουπαμάρος εκλέγονται Πρόεδροι της Δημοκρατίας, η χώρα όπου έφτασαν είναι τόσο καθυστερημένη ώστε μοιάζει με την Ιταλία της «διάχυτης τρομοκρατίας» της δεκαετίας του '70. Ότι πρόκειται για τη μοναδική χώρα, με την εξαίρεση του Πακιστάν και κάποιων εμπόλεμων περιοχών, όπου τα βράδια θλιβερά φαντάσματα της επανάστασης πυροβολούν αστυνομικούς και σπέρνουν βόμβες δεξιά κι αριστερά.

Διότι αντίθετα με όσα έτρεξε θορυβημένη να δηλώσει η οργάνωση «Συνωμοσία των πυρήνων της φωτιάς», τονίζοντας ότι η ίδια πάντα προειδοποιεί και άρα δεν είχε σχέση με το συγκεκριμένο περιστατικό, το πρόβλημα εδώ δεν είναι η προειδοποίηση. Η βόμβα έσκασε στα χέρια του Αφγανού, όπως τον Οκτώβρη παραλίγο να σκάσει στα πόδια των συνεργατών του Βούγια που άνοιξαν την πόρτα της ώρα της έκρηξης. 'Η τον Νοέμβριο στα μούτρα της οικιακής βοηθού που ανυποψίαστη, όπως ο 15χρονος Αφγανός, μετέφερε τη βαλίτσα -πάλι με τη βόμβα των Πυρήνων- από το διαμέρισμα του Ανδρουλάκη στην πιλοτή της πολυκατοικίας, απ' όπου παρέλαυναν γείτονες και μικρά παιδιά. Με τόσες βόμβες να τοποθετούνται κάθε εβδομάδα από τόσες διαφορετικές ομάδες, ήταν στατιστικά αναπόφευκτο ότι στο τέλος κάποιος θα την πλήρωνε: η έκρηξη της Κυριακής δεν ήταν παρά η είδηση μιας προαναγγελθείσας δολοφονίας.

Την επόμενη μέρα της έκρηξης με σταμάτησε κάποιος στον δρόμο και με ρώτησε γιατί δεν έγιναν διαδηλώσεις, όπως όταν δολοφονήθηκε ο Γρηγορόπουλος. «Είχε άραγε η ζωή ενός συνομήλικου με τον Αλέξη Αφγανού μικρότερη αξία;». Την απάντηση έδωσε ίσως ένας κάτοικος της περιοχής, ο οποίος, όταν ρωτήθηκε αν ήξερε την οικογένεια από το Αφγανιστάν που γυρνούσε στην περιοχή ψάχνοντας τα σκουπίδια, απάντησε πως όχι, γιατί στη γειτονιά «δεν κοιτιόμαστε μεταξύ μας». Κανείς δηλαδή δεν είχε προειδοποιήσει την άμοιρη οικογένεια ότι έκανε το λάθος να φτάσει σε μια χώρα όπου οι κάτοικοι έχουν πάψει από καιρό να κοιτάζονται -και να κοιτάζουν τον εαυτό στους στον καθρέφτη- στα μάτια.