Θέματα ηθικής τάξεως

Το εχω γραψει και ξαναγράψει. Σιχαίνομαι την ηθικολογία ειδικά και ιδιαίτερα όταν εφαρμόζεται στην πολιτική. Ειναι πολύ εύκολο να ξεκινάς προσπαθώντας να δείξεις πως θέλεις να σε κυβερναν οι άριστοι και να καταλήξεις σε κυνήγι μαγισσών.

Με τούτη την επιφύλαξη να μένει, ας μπούμε λίγο και εμεις στο τριπακι. Αφορμή, προφανώς το ζήτημα ηθικής τάξης που εγείρεται για την περίπτωση ΔΗΜΑΡ -  ΣΥΡΙΖΑ. Για να πιάσουμε το παττιρντί θα πρέπει να κάνουμε μια μίνι αναδρομή μέχρι εδώ, αλλά και να δοκιμάσουμε να ορίσουμε τι θεωρούμε (γενικώς) ηθικό στην πολιτική που για τον γράφοντα είναι πέρα από τα τετριμμένα (τιμιότητα), όχι μόνο η συνέπεια και συνέχεια λογων και πράξεων αλλά και ο σεβασμός στην Δημοκρατία και στην λαϊκή βούληση, όσο και αν αυτή χαλκεύεται μεσω των εκλογικών νόμων.

Εχουμε και λέμε και εν τάχει:

* Η ομάδα που κατέληξε να ειναι η ΔΗΜΑΡ ήταν παλιά μια μεγάλη τάση εντός του Συνασπισμού

* Στις εσωκομματικές εκλογές έχασε

* Εκτοτε πέρναγε την ηγεσία κάμποσα καψόνια, ειδικά και ιδιαίτερα όταν ο Τσίπρας δεν ήταν ακόμα βουλευτής.

* Σε κάποια φάση αποχώρησε και έκανε αυτόνομη πορεία. Πήγαινε μάλιστα καλύτερα από το κόμμα που είχε αφήσει, εκμεταλλευόμενη την διαρκή συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ μιας και έμοιαζε να επιδιώκει να το αντικαταστήσει οικολογικά. Εκεί κάπου της βγήκε το παρατσούλι "Δεν ΕΙΜαι ΑΡιστερός" ή και το "πασόκοι με πολιτικά"

* Σε κάποια φάση (2012) μπορούσε να μπει στην κυβέρνηση ως απαραίτητο στοιχείο της. Αρνήθηκε και είχαμε δεύτερες εκλογές όπου και τελικά μπήκε στην κυβέρνηση ως μη απαραίτητο στοιχείο μιας και η κατανομή ψήφων και εδρων είχε αλλάξει. 

* Μπήκε "έντιμα" δηλαδή στο πλαίσιο κάποιας προγραμματικής συμφωνίας

* Η συμφωνία όμως αυτή άρχισε να γειώνεται από την πρώτη μέρα από τους συγκυβερνώντες και όταν η ΔΗΜΑΡ γκρινιαζε η απάντηση ήταν πως "μην μας ζορίζετε, εδώ ειναι η Χρυσή Αυγή". Και η ΔΗΜΑΡ καθόνταν, μέχρι που για μια σχετικά ασήμαντη αφορμή την κοπάνησε. Όχι όλη όμως, διότι από τότε και μετά η ΚΟ της ΔΗΜΑΡ άρχισε να φυλλορροεί. 

* Φτάνουμε στην εκλογή ΠτΔ. Φήμες για εξαγορά βουλευτων οργιάζουν. Η ΔΗΜΑΡ ειναι με την πλάτη στον τοίχο διότι η εκφρασμένη της πολιτική θέση για πτώση της κυβέρνησης και διενέργεια εκλογών δεν συνάδει με το αναμενόμενο ποσοστό που αυτή θα έχει. Στην ουσία η κατάσταση ειναι μπρος γκρεμος και πίσω ρέμα όσον αφορά τη ΔΗΜΑΡ μιας και από την μία θα ήταν τεράστια κωλοτούμπα η ψήφιση ΠτΔ, αλλά και από την άλλη, η κάθοδος σε εκλογές θα ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοκτονία μιας και κανείς δεν θα την ψήφιζε. Και αυτό ειναι ένα πρόβλημα, όταν δηλαδή υπάρχει δυσαρμονία ανάμεσα στην επιρροή στο εκλογικό σώμα και στις θέσεις που ένα κόμμα έχει στο κοινοβούλιο. Η ΔΗΜΑΡ το σκέφτηκε μπακαλίστικα και προσπάθησε να συνδυάσει το εκφρασμένο "πατριωτικό καθήκον" με το κομματικό - προσωπικό συμφέρον. Εκεί άρχισαν και οι φήμες πως η ΔΗΜΑΡ έκανε συμφωνία κάτω από το τραπέζει με τον ΣΡΙΖΑ, για να την καλύψει αυτός μετά εκλογικά. Εμείς πάντως ως τηλεθεατές το φάγαμε ενώ άρχισε η γκρίνια και το δούλεμα της βάσης στο ΣΥΡΙΖΑ:

- Δηλαδή θα μας ξαναφύγουν μετα τις εκλογές;

- Και αν τεθεί κανά χοντρό ζήτημα απ΄έξω, πόση εμπιστοσύνη μπορούμε να έχουμε στα μέλη της ΚΟ;

- Δεν είπαμε ρε πως δεν παίρνουμε μνημονιακούς;

- Αμα ειναι ετσι ρε, παω στο ποτάμι και άμα δεν κάτσει ξανάρχομαι

και άλλα τέτοια.

* Κατόπιν εορτής μάθαμε πως πράγματι, δεν υπήρξε συμφωνία αλλά είχε αφεθεί για μετά τις καλένδες. Η συμφωνία που πρότεινε (μετά την μή εκλογή ΠτΔ) ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν (για τα γούστα μου) αρκετά γαλαντόμα. Πρόσφερε "συγχώρεση" μεν, αλλά υποταγή στη βούληση του πολιτικού οργάνου του ΣΥΡΙΖΑ δε αλλα και έκθεση/δοκιμασία στην λαϊκή ψήφο. Όχι σίγουρη εκλογή για κανέναν, το εκλογικό σώμα αποφασίζει και τέτοια. Και όσον αφορά την πολιτική βούληση, σιγά το προβλημα που θα είχε η ΔΗΜΑΡ να πατήσει μια συμφωνία ακόμα, αλλά το ρίσκο μη εκλογής ούτε καν του Κουβέλη, διότι πιθανότατα κανείς δεν τους γουστάρει πια, αυτο οι ΔΗΜΑΡιτες δεν μπορούσαν να το αντέξουν και εφυγαν ενώ μάλιστα μερικοί υπονόησαν πως κακώς καταψήφισαν τον Δήμα για ΠτΔ, διότι τουλάχιστον θα ήταν βουλευτές για μερικά ακόμα χρόνια.

Τωρα σε όλα αυτά κρίνεται από μερικούς πως η ανηθικότητα ειναι του ΣΥΡΙΖΑ. Δυσκολεύομαι να το καταλάβω. Στην ουσία μας λένε πως η ΔΗΜΑΡ έκανε συναλλαγή με .....τον εαυτό της και ψήφισε κάτι που δεν ήθελε προσδοκώντας εκλογικά οφέλη από κάποιον όμορο πολιτικά χώρο. Αυτοδωροδοκήθηκε. Και επειδή ο υποψήφιος....συνεργάτης δεν ήθελε να ανταμείψει την δωροδοκία αυτή, ξαφνικά εγκαλείται ως....ανήθικος (όχι ως μή τηρήσας την συμφωνία διότι κατά τα φαινόμενα συμφωνία δεν υπήρξε). Ανήθικος διότι δεν επιβράβευσε την κουτοπόνηρη και κάργα αντισυνταγματική συμπεριφορά της ΔΗΜΑΡ που από "ψήφο βουλευτών κατά συνείδηση" στην ουσία ζητούσε να εξαγοραστεί και μάλιστα αγνοώντας το λαϊκό αίσθημα (αυτό δεν ειναι η έκθεση σε εκλογές;). Και επειδή ξέρει πως εκλογικά δεν σώνεται προσπάθησε να εκβιάσει για οσο είχε ακόμα στελέχη στο κοινοβούλιο  θελοντας να εξασφαλίσει την επιβίωση των στελεχών της και μόνο.

100 φορές πιο ηθική ήταν η στάση Ψαριανού (που ψήφισε υπέρ) και Τατσόπουλου (που ψήφισε κατά και μάλλον μένει και πολιτικα ανέστιος εκτος και αν πάει στο Ποτάμι, κοντρα στου οποίου την πολιτική βούληση ψήφισε, οπότε γεννάται ζήτημα ηθικής για το Ποτάμι πλεον), ακόμα και του Πολύδωρα (που ψήφισε κατά) ή των βουλευτων της συγκυβέρνησης (που ψήφισαν αναφανδόν υπέρ) ή μερικών έστω που ψήφισαν υπέρ όσο δεν ψήφιζε η ΧΑ. Αυτες ήταν "έντιμες", εκφρασμένες και αιτιολογημένες (κατά τον καθένα) θέσεις. Η ΔΗΜΑΡ στην ουσία μας είπε πως εκβίαζε ΝΔΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ με την ψήφο της, τελικά νόμισε πως βρήκε εξαγοραστή στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν είπε κουβέντα και τώρα παραπονιέται γιατί η αυτοπρόταση εξαγοράς της δεν έγινε δεκτή!

Ταυτα και παραμένω. Η ίδια η ύπαρξη και πορεία της ΔΗΜΑΡ είναι ένας ύμνος στην πολιτική σπέκουλα/ανηθικότητα και τώρα που επιτέλους παίρνει ότι της αξίζει (ακόμα και οι Οικολόγοι της κάνουν καψόνια) δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τόσα δάκρυα. Η αριστερά δεν ειναι σαν τους άλλους χώρους, πρεπει να το καταλάβουμε. Ενώ γενικά ειναι συγχωρητική, αυτο το παραμύθι της συναλλαγής δεν πολυπαίζει, μιας και ακόμα έχει (τρελους, βαρεμένους,χαζούς αλλά..) αρκετούς ιδεολόγους μέσα. Αυτό μπορει να ξενίζει τα κόμματα που έχουν μάθει στις συναλλαγές, αλλά τι να κάνουμε, έτσι είναι.

Και θα μου πείτε, τι λε ρε μπαγλαμα, δεν κάνει πολιτικές συναλλαγές, εσωκομματικές εριδες και τα λοιπα στο εσωτερικό της η αριστερά όπως όλα τα κόμματα; Βεβαίως και κάνει, δεν γίνεται αλλιώς, πολλές φορές μάλιστα αρκετά αγριότερες. Το ερώτημα όμως παραμένει για τον καθένα. Πόσο ποσοστό της ψυχής σου εισαι διατεθειμένος να πουλήσεις στο διάολο για να γίνει η δουλειά σου; Το ποσοστό αυτό δεν ειναι το ίδιο σε όλους τους χώρους ούτε το ίδιο σε όλα τα άτομα κάθε χώρου. 

Το πρόβλημα με την ΔΗΜΑΡ δεν ήταν πως "μας πρόδωσε" και κατι τρέχει στα γύφτικα. Ειναι πως δεν ενέμπνεε καμία εμπιστοσύνη για την μελλοντική της συμπεριφορά. Θα μπορούσαν άνετα οι 2-3 βουλευτές της να ρίξουν μια κυβέρνηση 151 εδρών του ΣΥΡΙΖΑ, όχι για καποια ΕΡΤ, αλλά αν δεν τους άρεσε πχ η στάση της ομάδας διαπραγμάτευσης στις Βρυξέλλες ή τέλος πάντων με όποια αφορμή θα έβρισκαν όταν θα έκριναν την εποχή κατάλληλη (και για τις καίριες πολιτικές κρίσεις της ΔΗΜΑΡ ..... τι να λέμε τώρα...)

Αλλά μιας και πιάσαμε την ηθικολογία θέλω να δώσω ακόμα μερικά παραδείγματα πριν φτάσω στο δια ταύτα.

* Η Μίκα Ιατρίδη έλουζε και έλουζε τον Σαμαρα και την συγκυβερνηση και απειλούσε να την ρίξει αν μπορούσε. Όχι μόνο ψήφισε (στο ξεκούδουνο) υπέρ, αλλά "συγχωρέθηκε" και πήρε και τη θέση της στα νέα ψηφοδέλτια - δώρο από τον προεδρο, εκτός κομματικών διεργασιών και χωρίς να ρωτηθεί η βάση. Αυτό ειναι πολιτικά ηθικό δηλαδή; Όχι μόνο έλουζε τον Σαμαρά και την κυβέρνηση, αλλά μερικές μέρες πριν καταψήφισε τον πρϋπολογισμό, αλλά παρόλα αυτά έγινε δεκτη άμεσα στο κόμμα. Αυτή άραγες δεν ήταν καραμπινάτη περίπτωση συναλλαγής και κοροϊδίας; Ειλικρινά ήθελα να ξέρω τι σκέπτεται ο μέσος βουλευτής της ΝΔ ή ο μέσος οπαδός γι αυτά και αν τελικά τον αγγίζουν

* Ο Βασίλης Οικονόμου, νέος πολιτικός γυρολόγος, μάλλον επιστρέφει στο ΠΑΣΟΚ (ή στο Ποτάμι, θα δείξει) έχοντας κάνει την βόλτα του και έχοντας βοηθήσει στην διάλυση της ΔΗΜΑΡ. Και αυτό διότι ήταν ένας από τους 8  Έλληνες συνολικά που πείστηκαν από το διαγγελμα Σαμαρά πριν την 2η ψηφοφορία. Κατά σατανική σύμπτωση και οι 8 αυτοί Έλληνες ήταν όλοι βουλευτές. Mπορούμε να το συνεχίσουμε και να ρωτάμε για τους επόμενους 6 αλλαξογνωμήσαντες αν η στάση τους ήταν ηθική, αλλά νομίζω με πιάνετε.

* Ο Αδωνης Γεωργιάδης έκανε λαμπρή καρριέρα στα ΜΜΕ ως μέλος του ΛΑΟΣ και ταυτόχρονα υβριστής του Σαμαρά. Ως μέλος της ΝΔ πλεον κάνει λαμπρή καρριέρα στα ΜΜΕ ως υμνητής του Σαμαρά και υβριζόμενος απο το ΛΑΟΣ χωρίς ποτέ να ρωτηθεί κανείς πόσο έντιμος ειναι όταν γλύφει εκεί που κατούραγε

* O ΓΑΠ σήμερα κάνει κόμμα (θα γελάσουμε το απογευμα) και επίσημα. Ήθελα να ήξερα πως θα κοντραριστεί σε πολιτικούς όρους με ο ΠΑΣΟΚ όταν έχει ψηφίσει τα πάντα, και ειδικά τον τελευταίο προϋπολογισμό και την εκλογή ΠτΔ. Το δε ΠΑΣΟΚ, που τον έχει αδειάσει και ξεφτυλίσει πολιτικά, μιλάει και αυτό για "ανήθικη" πράξη. Σκατά, απ όπου και να τα πιάσεις λερώνεσαι.
* Η Μαρία Σπυράκη παραδέχθηκε πως έλεγε ψέμματα ως δημοσιογράφος (βασικά πως απέκρυπτε την αλήθεια) και αμείφθηκε από την ΝΔ με θέση στο ευρωψηφοδέλτιο αλλά και με τη θέση του εκπροσώπου του κόμματος σε αυτες τις εκλογες. Κανείς δεν αναρωτήθηκε αν η παραδεχόμενη ατιμία και αντιδεοντολογική συμπεριφορά Μαρία ειναι η κατάλληλη ηθικά για το ρόλο του ανθρωπου που λέει πως "η ΝΔ λέει όλη την αλήθεια"

Πέρα από αυτά αν σταθούμε στο ποιος κλαίει για τη ΔΗΜΑΡ, θα παρατηρήσουμε πως κανείς αριστερός ή έστω κεντροαριστερός δεν το κάνει. Στην ουσία κλαίγονται οι εκπρόσωποι (κλιτς, κλατς) της ΤΙΝΑ, ΝΔΣΟΚοι ή Ποταμίτες οι οποίοι προσδοκούσαν πιθανότατα από μια "εσωτερική σύμμαχο" εντός του ΣΥΡΙΖΑ διάφορα, όχι αναγκαστικά την πρόωρη πτώση της κυβέρνησης αυτης (αν έκανε κυβέρνηση) αλλά την διολίσθησή της σε πιο "λογικές", "ρεαλιστικές" θέσεις κόντρα στις αποφάσεις του Συνεδρίου που εκπροσωπεί το κόμμα περισσότερο από τον όποιο πρόεδρο ή αστερα. Η στεναχώρια τους ειναι πως η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ θα ξεκινήσει χωρίς την ομάδα του κυρ Φώτη η οποία ειναι ....χμμμ....ας το πούμε πιο διαλλακτική. Τα υπόλοιπα περί της αγωνίας τους για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τις δυσκολίες που θα συναντήσει τα ακούω βερεσε. Εδώ μερικοί έφτασαν στο σημείο να δαιμονοποιήσουν τις εκλογές γενικώς για να μην πέσει ο Αντώνης τους ο οποίος, ας μην το ξεχνάμε, ειναι η τρίτη πιο μισητή κυβέρνηση στον πλανήτη.

Τώρα, πέρα από τα πιο πάνω ηθικολογικά, περιπτωσιολογικά και τετριμμένα είναι καιρός να φτάσουμε στην ρίζα της ελληνικής (και όχι μόνο) πολιτικής ανηθικότητας. Στην πεποίθηση δηλαδή πως ο λαός ειναι βαθύτατα μαλάκας και ανάξιος να κυβερνήσει/κυβερνηθεί. Οι αποφάσεις που τον αφορούν παίρνονται ερήμην αυτού, πολλες φορές μάλιστα και ερήμην των αντιπροσώπων των (πχ με ΠΝΠ). Ειμαι ο πρώτος που θα πει πως ο ελληνικος λαός ειναι διαχρονικά μαλάκας, εθελοδουλος και βολεψάκιας αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ξαφνικά θα πω πως θα μας σώσει μια άνωθεν αρχή, εκτός λαού και πολιτεύματος. Αν το να υπακούεις στην λαϊκή βούληση ειναι μαλακία, το να υπακούεις στον ....Θεό ή έστω στον συνομιλητή του Σαμαρά (επειδη καπως καπου κάποτε κάποιοι εκαναν το λάθος να παραμυθιαστούν και να πιαστούν κώτσοι και να τον ψηφίσουν) ειναι μαλακία στο τετράγωνο και στο να επιτρέπει ένα κυρίαρχο κράτος να καθορίζεται η πολιτική του από εξωτερικούς, μη αιρετούς παράγοντες ειναι μαλακία στον κύβο. Η δημοκρατία ειναι μεν χάλια πολίτευμα, αλλά παραμένει το καλύτερο που έχουμε (ατακαδόρος ο Ουίνστον)

Η πηγή του προβλήματός μας ειναι -αναγκαστικά - η τουρκοκρατία και πανευρωπαϊκώς η φεουδαρχία. Οι άρχοντες ήταν κληρονομικοί, η βουλησή τους αποτελούσε προέκταση της βούλησης του Σουλτάνου/κόμη/άρχοντα/Βασιλιά και οι εξουσίες τους απόλυτες και ανεύθυνες. Η εξουσία αποτελούσε κληρονομικό αγαθό και ήταν κατά κανόνα αποκομμένη από την πραγματικότητα και το θέλω του λαού ο οποίος αντιμετωπιζόταν ως παρακατιανός. 

Το βασικό πρόβλημα στην Ελλάδα, περισσότερο από τις Δυτικές χώρες, είναι πως οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν ακόμα την χώρα ως σύνολο τιμαρίων έχουν μείνει σχεδόν διαχρονικά στην εξουσία. Η αντίληψή τους ειναι πως η εξουσία ειναι κληρονομικό τους δικαίωμα και πως στην χειρότερη αρκεί να περιμένουν την σειρά τους στην επετηρίδα (κάτι που γινόταν για χρόνια με τις εναλλαγές ΠΑΣΟΚ-ΝΔ στην εξουσία που όλο διαφέρανε και όλο τα ίδια κάνανε γι αυτό και τα τελευταία χρόνια η προεκλογική διαμάχη τους είχε πάρει χαρακτηριστικά πλειστηριασμού ταξιμάτων).

Σε βάθος χρόνου αυτή η διαδικασία αποκτά καθεστωτικά χαρακτηριστικά αλλά και μια αποξένωση από τα τεκταινόμενα εντός της κοινωνίας, που είναι και το χειρότερο σύμπτωμα αυτής της νοοτροπίας. Θεωρεί την εξουσία και τις απολαβές τις αποκλειστικό της δικαίωμα και αποκαλεί εθνική καταστροφή την μή διαιώνιση της εξουσίας της. Δεν νομίζω να χρειάζεται να δώσω παραδείγματα, καταλαβαινόμαστε.

Εκτός από ένα. Ο Σαμαράς δεν έχει δουλέψει ποτέ του. Δεν έχει μεγαλώσει καν εντός της κανονικής ελληνικής κοινωνίας αλλά μεγάλωσε στην κυριολεξία στα πούπουλα. Ειναι βουλευτής από κούνια. Αμφισβητώ αν εχει προβληματιστεί ποτέ του για έναν λογαριασμό που ληγει, για φαγητό που πρέπει να αγοράσει ενώ δεν έχει λεφτά. Δεν ξέρω αν έχει αγοράσει ποτέ τρόφιμα για το σπίτι με περιορισμο στο budget. Αυτός πως θα καταλάβει ρεσε τι σημαίνει το "κοβω τον βασικό μισθο"; Α;

Το αστείο ειναι πως η τωρινή διακυβέρνηση δεν έχει καταφέρει να γίνει καθεστώς, απλα λειτουργεί σαν απόγονος καθεστώτων μιας και ακόμα και τα καθεστώτα τα θέλει μια δυνατή μειοψηφία, αλλά μένει ως επιλογή με το κυρίαρχο επιχείρημα πολλών υποστηρικτών της να ειναι the devil you know και τέτοια. Κανεις δεν λέει πως η κυβέρνηση πάει καλά, ούτε καν οι οφελειμένοι από αυτήν μιας και πλεον είναι τόσο λίγοι που ενώ έχουν δύναμη, είναι δύσκολο πλέον να έχουν επιρροή στην κοινωνία. Και αν τους κόψεις και τα κανάλια δεν έχουν τίποτα.

Οπότε αυτό που μένει ειναι η καταστροφολογία. Καθώς η άρση της ασκήσεως εξουσίας μιας ορισμένης κάστας και η απώλεια των προνομιων της ταυτίζονται αίφνης με εθνική καταστροφή,  ο αντίπαλος δαιμονοποιείται και η πραγματικότητα χειραγωγείται όσο γίνεται. Γιατί το ζητούμενο, το πρωτο και κυριότερο για τους κυβερνήτες ειναι η διαιώνιση της εξουσίας τους Προκειμένου να την χάσουν δεν εχουν κανενα πρόβλημα να καταστρέψουν ενδιάμεσα τη χώρα (πχ οι ρήσεις του Γεωργιάδη περί απόσυρσης χρημάτων του από τις τράπεζες αν η ΝΔ χάσει τις εκλογές). Ίδια νοοτροπία δηλαδή με τους κοτσαμπάσηδες της τουρκοκρατίας. Το δε αστείο ειναι πως οι πιο ακραίοι εκπρόσωποι του συστήματος ειναι οι νεοφώτιστοι και τα λιμά του, μιας και πρέπει να αποδείξουν πως ειναι αρκετά ανήθικοι για να κερδίσουν περισσότερους πόντους αποδοχής από το σύστημα που υπηρετούν.

Το πρόβλημα μας ειναι πως έχει εμποτιστεί βαθιά η κοινή γνώμη με αυτή την αντίληψη της κληρονομικής δημοκρατίας. Εχουμε πειστεί πως μια πεφωτισμένη κλίκα πολιτικών θα μας σώζει πάντα από τα λάθη μας. Γιατί αλλιώς να εξετάζαμε σοβαρά το κομμα Παπανδρέου; Γιατί αλλιώς ο αυταρχικός, αντιδημοκράτης και τελικά ανίκανος Σαμαράς να ταυτίζεται με την σωτηρία της χώρας;  Γιατί να σνομπάρεται η επιλογή της εκλογής αντιπροσώπων από τη βάση και όχι ορισμού τους από την ηγεσία; Γιατί να λοιδωρείται ο ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί να τηρήσει τις συνεδριακές του αποφάσεις αλλά και τις αποφάσεις των νομαρχιακών επιτροπών που εκπροσωπούν τα μέλη του, δηλαδή το λαό (της κεντροαριστεράς έστω, αλλά το λαό);

Γιατί να θεωρείται χρήσιμος ο Κουβέλης όταν κανένας ψηφοφόρος δεν τον θέλει; Γιατί ο Μπίστης που όλο αλλάζει κόμματα αλλά σε κανένα δεν δέχεται να περάσει μέσα από εσωκομματικές διαδικασίες θεωρείται σοβαρός πολιτικός; Γιατί ο χ, ψ, z να θεωρείται αναντικατάστατος; Τα νεκροταφεία ειναι γεμάτα αναντικατάστατους. Γιατί ο Σαμαράς βάζει και βγάζει υποψήφιους βουλευτές (θυμηθείτε και την επαναπροσχώρηση των Ντορικών στην ΝΔ) αγνοώντας τη βάση (έγινε της ψιλοπουτάνας) στον μέγιστο βαθμό;

Στην παρούσα φάση στον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να προκρίνεται η μικτή λύση των διαδικασιών και από κάτω προς τα πάνω και απο πάνω προς τα κάτω, ενώ στα άλλα κόμματα γίνεται καθαρά από πάνω προς τα κάτω ενώ στο ΚΚΕ δεν έχει καν σημασία ποιος θα ειναι βουλευτής. Αυτή η εκδημοκράτηση της πολιτικής τρομοκρατεί αυτούς που έχουν μάθει να συναλλάσονται με καριερίστες. Συνήθως η εκλογή από "το κίνημα" ήταν χαρακτηριστικό μικρών κομμάτων, και όχι όλων, ενώ τώρα πρώτη φορά το κάνει ένα κόμμα που πάει καθαρά για κυβέρνηση. Ένας ελέγξιμος και μή ανεξάρτητος εκπρόσωπος της βάσης πιθανόν να είναι πιο δύσκολος σε συναλλαγή. Και αυτή ειναι η αιτία που όλοι γκρινιάζουν για τον Κουβέλη, αλλά κανένας για τον πολιτικό εμπαιγμό που υπέστη το εκλογικό σώμα της ΝΔ στις περιπτωσεις Ιατρίδη - Γιοβανόπουλου αλλά και του ΠΑΣΟΚ στην ξεφτίλα που υπέστη τότε ο ΓΑΠ εσωκομματικά