2 cents ή πως ο zaphod δικαιωνεται

Μεχρις στιγμης παμε καλα.

Γιατι παμε καλα; Μα γιατί εχουμε κυβερνηση κοντα 20 μερες με κομμουνια και Καμμενους (το όλον: καμένα κουμμούνια) και ζουμε ακομα. Ενταξει, εγιναν σεισμοι, λιμοι, καταποντισμοί και πλημμυρες (βασικά μόνο πλημμύρες), αλλα αυτα ειναι αναμενόμενα. Η δευτέρα παρουσία δεν ήρθε, κωλοχαρτα υπάρχουν και από ευρω έχουμε όσα είχαμε, δηλαδή όχι και πολλά

Προφανώς η διαπραγματευση ειναι στο λεπτό στάδιο αναμεσα στο "πουτάνα όλα" και στο "τα βρήκαμε", με κάθετο άξονα αυτόν που έχει στο ένα ακρο την κωλοτούμπα και στο άλλο το "αυτα δεν γίνονται" του Σαμαρά, στον οποιο άξονα, να δεις που ότι και να γίνει θα #φταίει_ο_σύριζα. Αλλά μιας και ειμαστε συνηθισμένοι πλέον μετά από 5 χρόνια τρομοκρατιας και ασκήσεων υπομονης (οι ευρωεκλογες, οι γερμανικες εκλογες, οι ιταλικες εκλογες, οι εκλογες γενικως, ο καιρός, όλα παντα καπως ερχονταν για να μας πουν υπομονη μεχρι να τελειωσει και αυτο και τοτε ξανακουβεντιαζουμε. Και μεχρι να τελειώσει αυτό ξεκίναγε το άλλο και δώσ'του να 'χει), δεν μας πειράζει να καθίσουμε λίγο ακόμα σε αναμμένα κάρβουνα, πόσο μάλλον που τώρα έχουμε ...και παρέα και μάλιστα εκλεκτή μιας και στην παρούσα φάση τσιγαρίζεται όλη η ΕΕ για πάρτη μας.

Ομολογώ πως δεν ξενύχτησα για να μαθω τις αποφάσεις του χτεσινου eurogroup μιας και τις ειχα μαντεψει απο νωρίς ("Πως λοιπον θα γίνουν τα αντιθετα συμφέροντα κοινα; Με τυπικό ευρωπαϊκό τρόπο.Περιμένοντας μέχρι το παρόν να γίνει μέλλον."). Η πιο ασφαλής πρόβλεψη ήταν πως δεν θα υπήρχε καμία απόφαση, κυρίως γιατί δεν υπήρχε λόγος για απόφαση. Πιστοι στο .....θεσμικο τους ρολο οι γραφειοκράτες σε Ελλάδα και ΕΕ θα κουβέντιαζαν για το ποτε θα ξανακουβεντιάσουν, μην τους λέμε και άχρηστους. Θα ηταν παράλογο να γίνει κάτι άλλωστε στην παρούσα φάση, οπότε η μη αποφαση, η μή ανακοινωση και τα λοιπά και τα λοιπά ήταν αρκετά αναμενόμενα πράγματα. 

Απλα είχαν το γελιο οι βιαστικές ανακοινώσεις καναλιών και site (το πιο αστειο πχ εδώ) πως "παει, έγινε (επιτέλους) η κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ", τα βρηκανε και τέτοια.

Γιατι ομως παμε καλα; Θα μπορούσε κάποιος να πει πως πάμε (πολύ) άσχημα:

1. Δεν υπάρχει συμφωνία και η χώρα ειναι στον αέρα

2. Τα χρονοδιαγράμματα επείγουν

3. Δεν υπάρχουν και πολλές σύμμαχες χώρες, υπουργοί, κανάλια και λαοί. Η χώρα ειναι διπλωματικά απομονωμένη

4. Αμα γίνει μαλακία εμείς θα την λουστουμε πιο πολύ απ΄όλους

5. Δεν πειθουμε

6. Οι αποδόσεις των ομολόγων, το χρηματιστήριο κτλ κτλ

7. Ο Σύριζα δεν ξέρει τι θέλει

Ας τα δούμε ένα ένα περιληπτικά:

1. Υπάρχει συμφωνία (δυστυχώς) και λέγεται Μνημόνιο. Το πρόβλημα ειναι πως α) δεν βγαίνει και β) δεν θέλουμε να την τηρήσουμε. Οποτε μην σκάτε. Το χειρότερο του ΣΥΡΙΖΑ ειναι πιθανον το καλύτερο της ΝΔ. Μα θα μου πεις θέλεις το Μνημόνιο; Οχι, αλλά αντιλαμβάνομαι πως υπάρχει στο αντιληπτό μου σύμπαν.  Για το οτι ειμαστε στον αέρα, ουδέν καινόν. Η χωρα ειναι στον αέρα συνέχεια εδώ και χρόνια. Εξαρτιόμαστε απόλυτα από τις δόσεις του δανείου, οι οποίες μονίμως καθυστερούν διοτι ...είπαμε. Μια οι γερμανικες εκλογες, μια οι ευρωεκλογες, μία οι καθυστερήσεις της κυβέρνησης. Γενικώς αυτά τα πέντε χρόνια από ανασφαλεια πάμε καλά, οπότε nothing new to see here, move along

2. Βλ. το 1. Πάντα τα χρονοδιαγράμματα επείγουν και πάντα (αυτη ειναι και η μαγκιά της πολιτικής) βγαίνουν λαγοί από το καπέλο οι οποιοι τα σπρώχνουν λιιιιγο παραπέρα. Αυτο που κράτησα εγώ από το eurogroup ειναι και το σημαντικότερο : το κλίμα "ειμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα", το οποιο κοινωνήθηκε προς τα έξω, το οποιο σημαίνει πως ακόμα στην παρούσα φάση τα πράγματα πάνε ομαλά και όλοι ζητάνε χρόνο, κυριως για να έχουν την δικαιολογία να πουλήσουν στους ψηφοφόρους τους την όποια νέα συμφωνία ως αποτέλεσμα εξαντλητικών διαπραγματεύσεων και όχι ως αποτελεσμα εκβιασμού, τσαμπουκά ή υποτέλειας

3. Δεν υπάρχουν, αλλα ποιος χέστηκε. Στο πλαίσιο που η πολιτική καθορίζεται (που καθορίζεται) από το (αμοιβαίο) συμφέρον και όχι απο τις προσωπικές συμπαθειες αρκεί να πείσεις τους απρόθυμους πως αυτα που λες τους συμφέρουν (το οποιο προσπαθουν να κάνουν και αυτοι σε μας).  Θυμίζω πως η διπλωματική απομόνωση ειναι προτιμότερη από την υποταγή σε μια μή συμφέρουσα συμφωνία, χωρίς να θεωρώ πάντως πως η Ελλάδα ειναι απομονωμένη, απλά το παραθέτω σαν γενική άποψη. Σε αυτό θα επανέλθω αργότερα.

4. Ναι. Σωστο αυτο. Και αυτο ειναι ουσιαστικά το μόνο (αν και πανίσχυρο) όπλο που έχει η "άλλη" πλευρα στο τραπέζι, το οποιο ομως δεν το λες και πειστικό με λογικά κριτήρια. Κοινως το κάντε ότι λέμε γιατί αλλιώς θα πεθάνετε δεν πολυπουλάει για ένδειξη κοινοτικής αλληλεγγύης.

5. Ποιον; Εγώ βλέπω πως πείθουμε, το "αντίπαλο" στρατόπεδο σπανίως μιλά για πειθώ, ζητά απλά τήρηση των συμφωνηθέντων, το οποίο μπορει να είναι "εντιμο" δεν ειναι ομως "λογικό" επιχείρημα.

6. Όσο ειμαστε εκτός αγορών οι αποδόσεις των ομολόγων μας ειναι αδιάφορες. Το χρηματιστήριο δεν ειναι σε ιδιαίτερα χαμηλά επίπεδα, και σίγουρα όχι καινοφανή χαμηλά, απλά ανεβοκατεβαίνει συνεχώς ανάλογα με τα τρολαρίσματα Βαρουφάκη και ευρωπαίων (ρε πουστη, αν ειχα λεφτα να ρίξω, πιστεύω πως θα τα έβγαζα χοντρά αυτές τις μέρες), κάτι που δείχνει πως:

α) και η πολιτική μπορει να κάνει κουμάντο στις αγορές και 

β) οι "επενδυτες" βρισκονται σε παροξυσμό και αντιδρούν υπερβολικά. Η οποιαδήποτε συμφωνια θα τους ανακουφίσει, ρε δεν πα να ειναι και το....κομμουνιστικό μανιφέστο :)

7. Αυτό ειναι καλό ειναι και κακό. Καλό εναι το ότι ξέρει τι δεν θέλει, κακό ειναι πως δεν μπορεί να βάλει ένα όριο επιτυχίας, σαν αυτά που εχω λυσσάξει να γράφω στα τελευταία ποστ, καθώς ειναι αναγκασμένος να κατεβαίνει με μαξιμαλιστική φρασεολογία. Προφανώς θα πανηγυρίσει για ότι πάρει, αλλά στα μουλωχτά, όπως και στα μουλωχτά θα πέσουν οι χριστοπαναγίες για ότι δεν πάρει (ενδοσυριζικά πάντα). 

Υπάρχουν πολλές τέτοιες προτάσεις οι οποίες στην παρούσα φάση έχουν στερεοτυπικά την ίδια απάντηση: δεν έχουμε μπροστά μας κάτι διαφορετικό από αυτό που είχαμε τόσο καιρό, απλά τώρα γίνεται προσπάθεια χοντρής αλλαγής του status quo. Αυτο δεν σημαίνει πως ντε και καλά θα αλλάξει κάτι όμως.

Στην ουσία, από πρακτικής άποψης, εδώ και 20 μέρες δεν έχει γίνει τίποτε μη αναστρεψιμο και σίγουρα τίποτε ιδιαίτερο γενικώς. Παρόλα αυτά η ελληνική άποψη έχει μερικές νίκες στα σημεία. Μετρήστε.

1. De facto κατάργηση της τρόικας. Αν αληθεύει πως το euroworking group στελνει δικους του υπαλλήλους για να ελέγξουν τους ισχυρισμούς Βαρουφάκη (που ...."ξέχασε" να τους excelαρει λες και ειναι πρωτοετής φοιτητής), στην ουσία σημαίνει πως πλέον η τρόικα δεν υπάρχει πια και αντικαθίσταται από πιο πολιτικό προσωπικό. Ο Σόιμπλε μπορεί να κάνει το χιουμοράκι του, αλλά ξέρει πως δεν ειναι ολες οι επιτροπές το ίδιο.

2. Εκει που η προηγούμενη κυβέρνηση είχε στο φούρνο το email του Γκίκα και το ετοίμαζε για μετεκλογικό σερβίρισμα, η κουβέντα έχει φύγει από αυτό και έχει πάει σε άλλα πράγματα, τελείως αντίθετα. Στην χειρότερη το περιεχόμενο του email κοβεται και πάμε ως έχουμε. Στην παρούσα ξεφτιλισμένη κατάστασή μας ως χώρα, ακόμα και αυτό θεωρείται νίκη.

3, Περα από τις άτεγκτες ρητορείες των Γερμανών κτλ το βασικό ειναι πως ξαναμπήκαν στην διαδικασία της κουβέντας τόσες κυβερνήσεις. Ξανά. Αυτο και μόνο του ειναι νίκη. Οσο τραβάνε οι διαβουλεύσεις, τόσο πιο δύσκολο θα ειναι για κάθε κυβέρνηση, ακόμα και την ελληνική, να αιτιολογήσει μιαν αποτυχία συμφωνίας. Όσο οι συζητήσεις τραβάνε σε μάκρος, τόσο το καλύτερο για τις ελληνικές θεσεις. Διοτι απο την μία θα πρέπει να βρεθεί συμφωνία μονο και μόνο για να δικαιολογηθουν οι ....υπουργικές εργατοώρες (Τι σας πληρώνουμε ρε;), και απο την άλλη το τράβηγμα των συζητήσεων δίνει την πολυπόθητη νομιμοποιηση. Τι διάλο, για να συζητάνε τοσο καιρό, θα υπάρχει κάτι το οποιο θα αξίζει τον κόπο της συζήτησης. 

4. Το ΔΝΤ τρολάρει τους Ευρωπαίους και μας δίνει τα ευσημα. Κοινώς οι πόντοι εξωτερικής νομιμοποιησης, πως δηλ. οι Έλληνες δεν τρελάθηκαν ξαφνικά, αλλά έχουν τα δίκια τους, μαζεύονται. Δύσκολα μεν, αλλά μαζεύονται.

5. Η εσωτερική νομιμοποιηση δειχνει να επιτυγχάνεται, πράγμα δύσκολο γενικά. Την νομιμοποιηση που δεν ειχε ο ΓΑΠ (παρόλη την τρελή προπαγάνδα) οταν εφερε το Μνημόνιο, που δεν είχε ο Παπαδήμος όταν ....άλλαζε το Μνημόνιο και σίγουρα δεν είχε ο Σαμαράς οταν συνέχιζε το Μνημόνιο, ο Συριζα την έχει χωρίς να κάνει τίποτα, με πέντε κινήσεις καθαρά συμβολικές. Οχι μονο υπάρχει εσωτερική νομιμοποιηση, αλλά σε μεγάλο μέρος του κόσμου, ακόμα και η ενδεχόμενη κωλοτούμπα έχει ήδη δικαιολογηθει στο πεδίο του τι να κάνουν τα παιδιά, οι προηγούμενοι τα γάμησαν όλα, οποτε η κυβέρνηση δείχνει να έχει μεγάλο πολτικό κεφάλαιο για ξόδεμα. Το βασικό βεβαίως δεν ειναι η ....δικαιολόγηση της κυβέρνησης, ειναι το ότι δείχνει να εμπεδώνεται στην ΕΕ πως ο Συριζα ηρθε για να μεινει, πως η ΝΔ του Σαμαρά έχει πεθάνει, πως δηλαδή δεν δείχνει να υπάρχει ισχυρή πέμπτη φάλαγγα στο εσωτερικό που να μπορεί να υπονομεύσει πετυχημένα την κυβέρνηση. 

6. Η κοινοποιηση του ελληνικού ζητήματος  και συνεχής κουβέντα γι αυτό που γίνεται στο εξωτερικό, μόνο καλό κάνει, στα πλαίσια πάντα της εξωτερικής νομιμοποίησης. Ετσι και αλλιως οσο μιλάει ο κάθε Βαρουφάκης τόσο δείχνει να σπάει το στερεότυπο του τζαμπατζή, τεμπέλη Έλληνα. Το ζήτημα ειναι όχι τοσο να πείσουμε τους ξένους υπουργούς αλλά τους ξένους ψηφοφόρους των ξένων υπουργών.

Που μπορεί να σκοντάψει το πράγμα; 

Προφανώς οι εχθροι των συριζικών σχεδίων δεν ειναι αυτοί που φαίνονται, δηλαδή δεν ειναι (τόσο) οι Γερμανοί. Οι αντίπαλοι ειναι είτε οι Έλληνες προηγούμενοι κυβερνώντες είτε οι νεοφώτιστοι ευρωπαίοι (ως εχοντες το αγχος του νεοφώτιστου νιώθουν πως θέλουν να αποδείξουν πράγματα) είτε αυτοί που περασαν το Μνημόνιο ήδη. Διοτι το πρόβλημα του να δείξεις πως υπάρχει άλλη πολιτική ειναι ότι σκάβεις το λάκκο αυτών που εφάρμοσαν την προηγούμενη. Και ο καθε Σόιμπλε και ο κάθε Σουλτς μπορει να πει πως εγώ χέστηκα, εμενα μου ζητήσανε αλληλεγγύη και έδωσα λεφτα, τι άλλο να κάνω, δικες τους αποφάσεις ήταν, ο Ραχόι και ο Σαμαράς όμως δεν μπορούν να πουλήσουν παρά μόνο την ΤΙΝΑ.
(update 18/02. Μαζί μου συμφωνεί και ο Πολ Μέισον, αυτός που έβγαλε στην φόρα το ντραφτ Μοσκοβισί που "δεν υπήρχε")

Αν λοιπόν καεί η ΤΙΝΑ, καίγεται ο Ραχόι και ο Σαμαράς, όπως και η κεντροδεξιά σε Ελλάδα και Ισπανία και μάλιστα για χρόνια. Το προβλημα λοιπόν ειναι οι Ελληνες "Μνημονιακοί" και οι ευρωπαίοι ομόλογοί τους. Μπορεί να φαίνεται πως στην Ελλάδα το πράγμα έχει κατασταλάξει αντιμνημονιακά, αλλά σε Ισπανία και Πορτογαλία δεν ειναι καθόλου έτσι. Το μεγαλύτερο ζήτημα λοιπον που καλείται να ξεπεράσει η ελληνική πλευρα ειναι να δείξει, αν δείξει, πως το ελληνικό ζήτημα ειναι διαφορετικό απο το Ισπανικό, και αυτό να το κάνει χωρίς να ξενερώσει τους ερχόμενους Podemos οι οποιοι ειναι μεν οι φυσικοί τους σύμμαχοι, αλλά αργουν ακόμα να έρθουν στα πράματα.

Στην παρούσα φάση λοιπον, ο σύριζα πρεπει να μπετοναριστεί εσωτερικά, να απομυθοποιήσει την ΣαμαροΤΙΝΑ (και μαλλον θα ακολουθηθει η οδος αποδειξης ανικανοτητας, διαφθοράς και σπατάλης δημοσιου χρήματος απο τους προηγούμενους) και να παίξει κατενάντσιο εξωτερικά μιας και όσο ο χρόνος κυλάει, παραδόξως τα πράγματα δείχνουν να τον συμφέρουν. Εκτός και αν χρεοκοπήσουμε οριστικά, αλλά αυτό αν ειναι να γίνει θα γίνει έτσι και αλλιώς μιας και το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε ενδέχεται να μην έχει λύση, τουλάχιστον σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα, και τότε δεν θα...δικαιώθω βεβαίως, αλλά αυτό θα ειναι το μικρότερο από τα προβλήματά μας.