Αριστεία and stuff νο 2

Εισαγωγή

Εσείς θα παίρνατε στην δουλειά σας έναν απόφοιτο του Χάρβαρντ και του Γιέλ, με προϋπηρεσία ιδιοκτήτη σε πετρελαϊκή επιχείρηση και διευθυντικού στελέχους σε πολυεθνική; Ένα τέτοιο βιογραφικό δεν θα ήταν τόσο καλό που θα επισκίαζε ακόμα και αυτό το "καλύτερο βιογραφικό της χώρας", δηλαδή αυτό του Κυριάκου Μητσοτάκη; Ένας τέτοιος πολίτης δεν θα ήταν άριστος;

Θα ψηφίζατε έναν τέτοιον άνθρωπο, έμπειρο τεχνοκράτη, για Πρωθυπουργό; Αν απαντήσατε ναι, συγχαρητήρια, μόλις ψηφίσατε τον Τζορτζ Μπους τον Β, τον πλέον αποτυχημένο Πρόεδρο των ΗΠΑ, μεταπολεμικά τουλάχιστον¹.

Α, τώρα που το θυμήθηκα

Πάντως ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε καλύτερο βιογραφικό από τον Κυριακο Μητσοτάκη. #αριστεία

— zaphod b (@aeisixtir) September 4, 2016

Πρώτο Συμπέρασμα.

Η αριστεία στο σχολείο, τα καλά κολέγια και πανεπιστήμια δεν σε κάνουν καλό και ικανό κυβερνήτη, ούτε καν κατ' ανάγκη έξυπνο άνθρωπο. Και σίγουρα δεν μπορεί να είμαστε 100% για την ....εξυπνάδα των ανθρώπων που τα έχουν βγάλει, όπως ακριβώς δεν μπορούμε να είμαστε 100% σίγουροι για καμία ομάδα πληθυσμού, διότι η στατιστική και η ανθρώπινη συμπεριφορά δεν λειτουργεί έτσι.
Πόσο μάλλον όταν όλοι αυτοί οι ....γόνοι στην ουσία έχουν εξασφαλισμένη και την αριστεία και τα καλά κολέγια και δεν περνούν την βάσανο των εξετάσεων, της φτώχειας, του δανεισμού εν μέσω σπουδών, της διακοπής σπουδών για βιοποριστικούς λόγους και τα λοιπά που είσαι αναγκασμένος πιθανόν να περνάς εσύ φίλτατε αναγνώστη. Και γω αν είχα τα λεφτά του Μπουσέικου πετρελαιάς θα γινόμανε και το παιδί μου στο Χάρβαρντ θα το έγραφα - πιθανόν πριν καν γεννηθεί. Προφανώς θα έβρισκε πιο εύκολα δουλειά ως απόφοιτος του Χάρβαρντ παρά ως απόφοιτος του Πανεπιστημίου Αθηνών λόγου χάρη, ακόμα και αν ήταν ένας στόκος και μισός. Όπως θα έλεγε και κάποιος πιο κυνικός "αυτοί μεταξύ τους φτιάχνονται". Άσε που οι στόκοι το Πανεπιστήμιο Αθηνών δεν το τελειώνουν ή το τελειώνουν στην δεκαετία, όπως ένας αντιπρόεδρος κόμματος λχ. Αν τώρα τελικά θα άξιζε περισσότερο ή λιγότερο (και με ποιο κριτήριο;) από το παιδί του διπλανού μου αυτό απλούστατα δεν μπορεί να απαντηθεί, αν και στατιστικά ε όλο και κάποιο καλύτερο θα βρίσκαμε, ειδικά από τον Γιωργάκη τον Μπους ή τον Γιωργάκη τον Παπανδρέου.

Αριστο-κρατία.

Στο προηγούμενο ποστ, έχω τονίσει μερικές λέξεις ή φράσεις με κόκκινο χρώμα. Αν έχετε όρεξη ξαναπεράστε από τις φράσεις αυτές. Είναι όλες σχετικές με τον τρόπο που βλέπουν ή έβλεπαν μερικοί το ζήτημα παιδεία-αριστεία-DNA και τελικά το ίδιο το ζήτημα του ποιος κάνει κουμάντο. 

Η μανία που έχει πιάσει μέρος της ΝΔ και του τύπου με την αριστεία και τα σχετικά προφανώς δεν έχει να κάνει με το ήσσονος σημασία καθαρά εκπαιδευτικό ζήτημα της αξιολόγησης μαθητών και του διαχωρισμού πρότυπων και πειραματικών σχολείων. Όχι, είναι κάτι πιο βαθύ, γι αυτό και ψάχνουν και βρίσκουν "αρίστους που διώκονται" παντού, ακόμα και στον πισινό του γαϊδάρου.

Τώρα που κολλάει ο κολλητός της εκκλησίας Σφακιανάκης στο θέμα της (σχολικής) αριστείας κανείς δεν το 'βρε και δεν το 'πε ακόμα. Πόσο μάλλον που κατά τα φαινόμενα προήχθη ο άνθρωπος και δεν "απομακρύνθηκε"

Ο καυγάς ειναι να αποδειχθεί πως η νέα διακυβέρνηση ως "φαύλη" ενθαρρύνει την άνοδο των ουτιδανών, των αχρείων και ουχί των αρίστων γενικώς (βασικά ειδικώς) και που βαδίζομεν κύριοι όταν η αριστεία διώκεται και τα λοιπά.

Νομίζει (;) ο μέσος αδαής πολίτης πως όταν Αρούλης ο Πορτοσάλτες αναφερεται στους αριστους πως κατα βάθος και ενδόμυχα εννοει το παιδάκι του ίδιου του μέσου αδαούς πολίτη που θα γίνει απουσιολόγος, σημαιοφόρος, αριστούχος, 1ος στην Ιατρική και στο μπες και στο βγες, νέος δρ Χάουζ, αστροναύτης, πρωθυπουργός, πλανητάρχης, εικόνισμα. Αυτές οι θέσεις ειναι ήδη κρατημένες στο μυαλό του μπαμπά για τον μπούλη του και αν δεν ερθουν προφανώς θα είναι λάθος του συστήματος, της κυβέρνησης και του πλανήτη, διότι ο μπαμπάς αδυνατεί να καταλάβει πως 999.999 στο εκατομμύριο το παιδί του δεν ειναι και τόσο καλύτερο από τα παιδια των αλλωνώνε, ρε δεν πα να χει πάρει lower πριν ακόμα μπουσουλήσει. Ο Αρούλης ο Πορτοσάλτε όμως δεν σκούζει για αυτό το παιδί, ούτε καν για το δικό του το παιδί. Αλλά για μερικά άλλα παιδιά που όντως, ρε από πριν να γεννηθούνε κιολας, προορίζονται για απουσιολόγοι, σημαιοφόροι, δρ Χάουζ και πλανητάρχες και τα παιδιά μερικών άλλων μπαινουν στην μέση και εμποδίζουν να πούμε.

Σε αυτό θα επανέλθουμε μετά από ένα σύντομο....

Εμβόλιμον Διάλειμμα Ιστορικής υφής

- Τι σκατά ειναι οι άριστοι λοιπόν;

Να θυμάστε πως δεν μιλάμε για καινούργιο, ούτε ουδέτερο όρο. Ξεχάστε τη σχολική επίδοση και αυτές τις πίπες και πάμε να πρωτοβρούμε τον όρο και απο κει να πιάσουμε το πατιρντί (λινκ):

"Ως Αριστοκρατία εννοείται εκείνο το πολίτευμα που στηρίζεται κατά τον Αριστοτέλη στη διακυβέρνηση των αρίστων. Στην πορεία των χρόνων, ο όρος χρησιμοποιήθηκε ευρύτερα για να υποδηλώσει τις τάξεις των ευγενών κληρονομικώ δικαιώματι, με αποτέλεσμα να παρατηρείται σύγχυση της καθαρής έννοιας της αριστοκρατίας με εκείνη της ολιγαρχίας. Οι άριστοι στην καθομιλούμενη των νεότερων χρόνων ταυτίστηκαν σταδιακά με τις ανώτερες τάξεις, ειδικότερα δε με τους μεγάλους γαιοκτήμονες και το φεουδαρχικό σύστημα."

Η αριστοκρατία λοιπόν βασίζεται στην εξουσιαστική κυριαρχία ορισμένων μέσω

α) Κατοχής γης (φεουδαρχία) η οποία κατοχή γης τότε ήταν μονόδρομος για την  απόκτηση εξουσίας. Τώρα προφανώς η κατοχή γης είναι λίγο πασέ μπροστά στην κατοχή χρήματος.

β) Κληρονομικού Δικαιώματος (άριστος by default, DNA κτλ)

γ) Κλειστής, εν ανάγκη ενδογαμικής (κλατς, κλουτς), κάστας η οποία "ανατρέφεται" για να είναι άριστη και να μας κουμαντάρει

δ) (δεν αναφέρεται, θέλει λίγο διάβασμα αλλού) της ικανότητας προάσπισης της κατεχόμενης γης μέσω των όπλων: "The term "aristocracy" (Greek: ἀριστοκρατία) was first used in Athens with reference to young citizens (the men of the ruling class) who led armies at the front line"

Συνοπτικά: ο άριστος κερδίζει τον τίτλο λόγω καταγωγής και δύναμης και της ικανότητας να επιβάλλει το δικό του θέλω μέσω της βίας αν χρειαστεί. Αυτή ειναι η "αριστεία" και όχι προφανώς τα δικά σας σουσούμια. Τα ρέστα περί χρήματος, μορφώσεως, αθλητικών επιδόσεων και τα λοιπά ήρθαν αργότερα σαν διακοσμητικά και δηλωτικά της πιο πάνω εξουσίας λειτουργώντας ως "αποδείξεις" πως οι άριστοι ήταν όντως άριστοι. Τα μεσαιωνικά χρόνια οι  "ευγενείς" δεν μορφωνονταν καν. Η μόρφωση απαιτούσε (πνευματική) εργασία και οι άριστοι δεν ήταν να εργάζονται. Για κανένα λόγο². Η κυριότερη "δουλειά" του αρίστου ήταν

* Η άσκηση εξουσίας και η απονομή δικαιοσύνης ως δηλωτική της εξουσίας αυτής

* Η διεξαγωγή πολέμου. Η αριστοκρατία διαχρονικά συνδεόταν με τους πολεμιστές, μέχρι την εποχή που τα πράγματα άλλαξαν (βλ παρακάτω). Παραδείγματα οι ευγενείς Μυκηναίοι πολεμιστές της εποχής του χαλκού, οι σαμουράι και οι μεσαιωνικοί ιππότες. Όλοι αυτοί ήταν "άριστοι", "ευγενείς", αναθρεμμένοι ως τέτοιοι εξ απαλών ονύχων και διαχωρίζονταν από την πλέμπα.
Όταν ο μεγάλος ήθελε να γίνει κάποια γραμματιζούμενη δουλειά είχε τον γραμματικό του, τον παπά του και τον σύμβουλό του, αλλα οι αποφάσεις ήταν δικές του, με την σοφία του "Ελέω Θεού" κληρονομικού δικαιώματος.
Προφανώς ο "άριστος", ο άρχοντας δεν εμπαινε σε καμία διαδικασία απόδειξης ότι ειναι άριστος. Η καταγωγή (το DNA που λέγαμε) το "εξασφάλιζε" και η ανατροφή το τεκμηρίωνε³. Και το πρόβλημα ήταν πως ο a priori άριστος πολλές φορές ήταν ένας παπάρας άνευ προηγουμένου, από τον οποίο δεν μπορούσες να απαλλαγείς και εύκολα⁴. Τα ιστορικά παραδείγματα ηλίθιων, καθυστερημένων, τρελών και τα λοιπά που κατσικώθηκαν στο σβέρκο φεουδων και εθνών είναι ουκ ολίγα για να τα περάσουμε αδιάφορα.
Όσο ο κόσμος άλλαζε⁵ οι αποπάνω έπαιρναν και άλλες ιδιότητες όπως λχ του φραγκάτου ή του μορφωμένου με απώτερο στόχο προφανώς την διαιώνιση της κάστας τους. Τα σχολεία στο μεσαίωνα ήταν κάτι για τους πλούσιους και όχι για τους έξυπνους. Το πανεπιστήμιο επίσης. Ο πρώτος απόγονος του φεουδάρχη θα έπαιρνε το φέουδο, ο δεύτερος αν υπήρχε θα γινόταν ιερέας, και ο τρίτος θα πήγαινε σε κανα πανεπιστήμιο (μπελάς) για να κρατάει τα τεφτέρια ή στην χειρότερη να γιάνει κανα τραύμα αμα χρειαστεί. Η ιδιότητα του ιατρού σχετικά πρόσφατα έγινε αντικείμενο κοινωνικού στάτους και τρόπος κοινωνικής ανέλιξης. Επαναλαμβάνω αυτό που είπα και προηγουμένως. Το (δημόσιο και δωρεάν) σχολείο, και ειδικά το "ανοικτό" πανεπιστήμιο, είναι μια κοινωνική κατάκτηση και όχι κάτι το αυτονόητο. Το ότι κάποιος πρέπει να είναι έξυπνος για να πάει στο πανεπιστήμιο ασχέτως άλλων κοινωνικών πραγμάτων είναι κάτι πολύ πρόσφατο και καθόλου υποχρεωτικό επί της αρχής. Το 'παμε και στο προηγούμενο. Χαζούς, ξεχαζούς αμα τους χρειάζεσαι θα τους κάνεις. Αν λοιπόν ο τάδε απόγονος έπρεπε να γίνει μηχανικος, γιατρός, στρατηγός ή δικηγόρος τότε θα γινότανε μηχανικός, γιατρός, στρατηγός ή δικηγόρος. Στη θέση οποιουδήποτε άλλου (θεωρητικά) καταλληλότερου.

Στο ζήτημα της πολεμικής ηγεσίας τα πράγματα λογικά άλλαξαν πιο αργά. Προφανώς η ηγεσία στην μάχη εξακολουθούσε να ήταν εκ των ουκ ανευ για αυτούς τους τύπους ενώ οι "πτωχοί" ήταν προφανώς αναλώσιμοι. Και όλα αυτά δούλευαν και δούλευαν λειτουργικότατα και η πλέμπα σπανίως μορφωνόταν ή ανέβαινε τα κλιμάκια της εξουσίας μέχρι που οι άριστοι τα έκαναν μαντάρα.
Είπαμε ήδη πως γενικά και κοινωνικά δεν πολυέχει σημασία ποιος θα γίνει γιατρός ή στρατηγός, οκ το εμπεδώσαμε. Όταν όμως στις θέσεις ευθύνης αυτές αρχίζουν και συνωστίζονται συγκεκριμένοι ανθρωποτύποι με συγκεκριμένα κριτήρια καταλήγεις συνολικά να έχεις ενός συγκεκριμένου τύπου κοινωνία η οποία όταν έρθει αντιμέτωπη με άλλες να μην μπορεί να κερδίσει με αποτέλεσμα να βουλιάζει. Ή μπορεί μεν να επιβάλλεται αλλά με δυσανάλογο κόστος, μέρος του οποίου ανάγεται στην κακή διαδικασία επιλογής στελεχών που ακολουθεί εν συνόλω.

Spoiler alert. Το επόμενο βιντεάκι ειναι από το τέλος του εξαιρετικού Cross Of Iron του Πεκινπά. Μην το δειτε, αν δεν έχετε δει την ταινία.

( Παρένθεσις
Να μην ξεχνάμε πως το ελληνικό παράδειγμα δεν ακολούθησε ακριβώς το ευρωπαϊκό και όταν το έκανε το έκανε καθυστερημένα και αρκετά στρεβλά. Γι΄αυτό η ντόπια εξουσιαστική νομενκλατούρα των γαιοκτημόνων σνόμπαρε τη γνώση και τη μόρφωση για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα απ΄ότι οι ευρωπαίοι ανάδελφοί τους. Και όταν τέλος πάντων μπήκαν στην διαδικασία, το σνομπάρισμα του φτωχού που ήθελε να μορφωθεί και να μας γίνει κομμουνιστής, να μας φάει τα χωράφια, έμεινε. Ο όρος "θολοκουλτούρα/θολοκουλτουριάρης" μάλλον από κει προέρχεται, από το σνομπάρισμα που έτρωγε ο μορφωμένος, ο "κουλτουριάρης" του οποίου η μόρφωση "θολώνει" τα "σωστά" ένστικτα υποταγής σε πατρίς (δηλ τους αποπάνω)-θρησκεία (ξανα τους αποπάνω) - οικογένεια (την οποία θα σου φάμε αν δεν ....).

)

Προσωρινή κατακλείδα για να πάμε και παρακάτω
Η αριστεία ως όρος πρωτοχρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει την ανώτερη, κληρονομική τάξη. Η ανωτερότητά τους (πέρα από το ότι να 'ναι επιχείρημα της κληρονομικω δικαιώματι ανωτερότητας) επιβεβαιωνόταν από την καλύτερη ανατροφή που είχαν σε σχέση με το πόπολο αλλά και από το γεγονός πως πολλά επαγγέλματα ήταν κληρονομικά λόγω αυτής της ισχυρής έλξης του παράγοντα "καταγωγή". Κοινώς αν γεννιόσουν σε ένα άλφα περιβάλλον το τι θα γινόσουν ήταν περίπου μονόδρομος. Οι τίτλοι, τα πτυχία και αριστεία αργότερα και τα λοιπά λειτουργούσαν απλά επιβεβαιωτικά. Ναι ξέρω, εξαιρέσεις μπλα μπλα, αλλά κανένας δεν ασχολείται με τις εξαιρέσεις όταν  πάει να δει το σύστημα.
Χαρακτηριστικά του συστήματος:
- Κληρονομικότητα - το πλέον ισχυρό. Από την γέννησή κάποιου "ξέραμε" τι θα γίνει άμα μεγαλώσει.
- Ισόβια ανάθεση έργου στον οποιοδήποτε. Δεν υπήρχε "νόμιμος" τρόπος να φας τον φεουδάρχη αμα δεν ήτανε καλός (μέχρι που ισχυροποιήθηκε σε ορισμένα κράτη ο βασιλικός θεσμός). Δεν μπορούσες να τιμωρήσεις τον φεουδάρχη άμα έκανε μαλακίες και προφανώς δεν μπορούσες να τον αλλάξεις. Η ικανότητα /αποτελεσματικότητα του αυθέντη ήταν δευτερευούσης σημασίας. Η λογική ήταν η λογική του Τολκιν. Αν ο άρχων ήταν "καλός" θα πήγαινε και η "γή" "καλά", αλλιώς η.... γη θα έκανε υπομονή μέχρι να βρει τον καλό άρχοντα.
- H κοινωνική κινητικότητα ήταν περίπου μηδενική.
- Οι αποπάνω απολάμβαναν σχετική ή πλήρη ανευθυνότητα για τις πράξεις τους.
- Σύστημα που βασίζεται στην φτώχεια και στην ευπιστία του πόπολου για την ανωτερότητα μερικών μερικών. Ο μοναδικός λόγος που διάρκεσε όσο διάρκεσε ήταν η απόλυτη χαζομάρα που κυριαρχούσε παντού. Και το σύστημα μεν διάρκεσε, οι "δυναστείες" όχι και τόσο και όχι τόσο συχνά μιας και αρκούσε μια λάθος "κλήρωση ηγέτη μέσω γέννησης" σε λάθος timing για να κάνει το μαγαζί μπουρδέλο. Η πίστη στο αλάθητο, άριστο και άσφαλτο (:Ρ) του (πρωτότοκου) τέκνου μοιραία σε κάποια φάση θα τα τα έκανε όλα σκατά. Διότι ακόμα και "το καλύτερο βιογραφικό της χώρας" δεν είναι Θεός και η φυσική επιλογή α) τι να πρωτοπρολάβει σε μια γενιά και β) ποια φυσική επιλογή, όλοι αυτοί οι χλεχλέδες σε συνθήκες "φύσης" δεν θα αντέχανε ούτε 3 nsec.

Θεσμοί που δεν βάσισαν την επιλογή της ηγεσίας στην κληρονομικότητα αλλά στην (τεχνητή) επιλογή  από μια γκάμα υποψηφίων  (όπως η Καθολική και Ορθόδοξη Ιεραρχία ή οι επαγγελματικές συντεχνίες) διάρκεσαν και πολύ περισσότερο και πέτυχαν διαχρονικά να αυξάνουν την δύναμή τους.

Update 23/09
Ισως ειναι λίγο θολο, οποτε το κάνω ταληράκια. Ο γράφων δεν θεωρεί πως η "αριστεία" κάποιου ειναι στο DNA του, πόσο μάλλον λόγω ενός "κληρονομικού δικαιώματος" εξουσίας. Προφανώς δεν ειμαστε tabula rasa, αλλά πιθανότατα ο γενικός πληθυσμός ακολουθεί (ειδικά στα δευτερεύοντα γνωρίσματα) μια τυχαία κατανομή. Το πρόβλημα είναι όταν οι έχοντες το καταλληλότερο περιβάλλον για να αναπτυχθεί η χ δεξιότητα ανάγουν εκ των υστέρων το αποτέλεσμα όχι  στο περιβάλλον αυτό αλλά στην καταγωγή τους και το προβάλουν σαν επιχείρημα στο διηνεκές. Τουτέστιν δεν μπερδεύω την αριστοκρατία με την "αριστεία", πόσο μάλλον την σχολική, αυτοί το κάνουν στο τάχα μου τάχα μου και προβάλουν την όποια αριστεία τους στα σχολεία σαν προσόν το οποίο a priori τους κάνει ανώτερους σε κάθε τομέα, βλ "καλύτερο βιογραφικό της χώρας", ή την παντόφλα του Θεοδωράκη να μιλήσουν οι "άριστοι" Ολυμπιονίκες στην Βουλή (και να μας πούνε τι;). Αυτός ειναι ο στόχος και ο σκοπός και ο λόγος του κάθε αμόρφωτου Πορτοσάλτε ή Χαντζή υπερ "αριστείας" γενικώς (η οποία προφανώς και δεν τους αφορά προσωπικά) έχει σκοπό να μας καλλιεργήσει σωστά ένστικτα. Όπως γράφω και παρακάτω, όταν αρχίζεις και αποδέχεσαι εκ συστήματος πολλούς κόφτες "αριστοσύνης" στο τέλος ανακαλύπτεις έκπληκτος πως αφορούν πολύ λιγότερα άτομα απ΄όσα νόμιζες αρχικά.
Τέλος update

Παμ' παρακάτω

Το μιμίδιο.

Η φάση μπορεί να ξεκίνησε ως "ο Συριζα πολεμάει την αριστεία", αλλά το μιμίδιο ειναι παλιό και εμφανίζεται κάθε φορά που μια κοινωνία εκδημοκρατίζεται (δεν είχατε ίσως πάρει χαμπάρι πως είχαμε φτάσει εκεί, αλλά .....) ή -πιο γενναιόδωρα- έστω όταν ένα καθεστώς νιώθει να απειλείται. Η διαφοροποίηση της άρχουσας κάστας από την πλέμπα που έρχεται να της σπάσει την κόκα (και να της πάρει την κουτάλα) γίνεται πάντα και με τέτοιους "ηθικολογικούς" όρους. Έρχονται οι αμόρφωτοι, οι άπλυτοι, οι αβράκωτοι να ασκήσουν την εξουσία στην θέση ημών των μορφωμένων, των πλυμένων, των βρακωμένων. Το μιμίδιο ειναι απλό. Όταν κάποιος "καλός" ξηλώνεται φταίει τελικά η Δημοκρατία.  Η Δημοκρατία διώκει τους άριστους. Και όταν λέμε αριστους πάντα να θυμόμαστε πως δεν εννοούμε όλοι το ίδιο πράγμα. 

Κυριότερη αποκρυστάλλωση του μισους αυτού προς τον "χύδην όχλο" αποτελεί αυτό το πόνημα του Κυρίου Πλεύρη μπαμπα:

ορίστε το μιμίδιο που ψάχνουμε. Ο διωγμός των αρίστων. Απο ποιους; Μα είστε χαζοί αγαπητοί μου. Από τους σιχαμένους τους Δημοκράτες.

Χαριτωμένα αποσπάσματα

Το καθαυτό βιβλίο επιχειρεί με τρόπο τυπικά "πλεύρικο" να αιτιολογήσει τη θέση του. Τι σημαίνει αυτό; Πως προφανώς παραχαράσει την ιστορία, διαστρεβλώνει γεγονότα, ενίοτε απλά ψεύδεται ασυστόλως, παραθέτει επιλεκτικά όσες πηγές τον επιβεβαιώνουν, αποσιωπώντας όσες διαφωνούν (συχνότατα η ακύρωση της αρχικής θέσης ειναι στο ίδιο κείμενο με την επιβεβαιωτική πρόταση, αλλα ο μπαμπάς Πλεύρης το κάνει αβαβα διότι εχει εμπιστοσύνη στην αμορφωσιά του αναγνώστη). Το βιβλίο ξεσκιζεται εδώ από τα παιδιά του jungle-report και εδώ από τον ηρωικό Νάσο, σε ένα ποστ πραγματικό μνημείο του ελληνικού ιντερνετ, ο οποίος έκατσε και βρήκε τις πηγές μία μία αναιρώντας τις μπαρούφες του Πλεύρη μπαμπα, οπότε δεν χρειάζεται να επεκταθούμε άλλο. Διαβάστε τα δυο άρθρα, ειδικά του Νάσου και ξαναπεράστε να συνεχίσουμε.

Που έχουν δίκιο.

Προφανώς δεν χρειάζεται η ιστορία, λίγη μόνο λογική για να καταλάβουμε πως σε μια δημοκρατία, όπου άρχει ο Δήμος, οι πολίτες δηλαδή, η ίδια η παρουσία μερικών "εξωπολιτών" που ειναι "πιο ίσοι από τους άλλους" ειναι πρόβλημα και μάλιστα οξύ. Η Δημοκρατία σιχαίνεται τους "by default άριστους", αυτούς που είναι πάνω από τους πολίτες και όποτε μπορεί τους βάζει χέρι. (Ελληνικό Σύνταγμα άρθρο 4.7: "Tίτλοι ευγένειας ή διάκρισης ούτε απονέμονται ούτε αναγνωρίζονται σε Έλληνες πολίτες."). Πέρα από το λεγόμενο ταξικό μίσος και τα λοιπά έχουμε την σύγκρουση δύο διαφορετικών κοσμοθεωριών, από την μία αυτης που θέλει τους "ημέτερους" μοναδικούς (ελέω Θεού, Βασιλιά και DNA) φορείς εξουσίας και αυτής που θέτει τον "μέσο" πολίτη-κάτοικο ως πρότυπο και δυνητικό φορέα εξουσίας, έστω και δια αντιπροσώπου.

Προφανώς η Δημοκρατία δεν θέλει πολίτες που είναι πολύ πάνω από τον μέσο όρο, θέλει να σηκώσει το μέσο όρο, τον πολίτη, όσο γίνεται πιο ψηλά και η ίδια η ποιότητα της Δημοκρατίας είναι συνάρτηση του μέσου επιπέδου του πολίτη και όχι της ηγεσίας του (δεν είναι τυχαία τα έξοδα στα οποία έμπαιναν οι αρχαίοι Αθηναίοι προκειμένου να βελτιώσουν τους πολίτες τους. Πέρα από τα πληρωμένα έξοδα για θέατρα, περιοδείες των νέων στις αποικίες και στους εμπορικούς εταίρους  (!), αποζημιώσεις για την παρουσία στις συνεδριάσεις της Εκκλησίας κτλ είχαμε και την άγρια φορολογία των ανώτερων τάξεων για να βγουν τα έξοδα αυτά, διότι όπως ξανάπαμε τίποτα δεν είναι τζάμπα), ενώ προφανώς ένας αριστοκράτης/ολιγαρχικός θέλει να σπρώξει τον μέσο πολίτη προς τα κάτω διότι απλούστατα νιώθει την (δικαιωματική) κατ΄αυτόν εξουσία του να απειλείται στην αντίθετη περίπτωση. Υπό αυτήν την έννοια λοιπόν, προφανώς η Δημοκρατία εχθρεύεται την αριστεία. O δε Δήμος, όταν νιώθει πως κάποιος από τους ηγέτες του παραγίνεται μεγάλος δεν διστάζει να τον ξηλώσει (Θεμιστοκλής, Κίμων, Αλκιβιάδης εύκολα παραδείγματα) διότι είπαμε μεγάλος, αλλά μην μας σπας και τα παπάρια^6,7.



Αριστεία στην Παιδεία
Η φάση της αριστείας αναφέρεται λοιπόν μιμιδιακά στην ανώτερη τάξη. Και όταν λέμε ανώτερη, το εννοούμε, δεν μιλάμε για αστούληδες wanna be rich and famous που νομίζουν πως άμα πάρουν 18 στο σχολείο θα ανοίξουν οι πόρτες του παραδείσου αλλά για ανθρώπους που ανήκουν στο 1% και βγάλε. Αν η κερά Μαρία (του προηγούμενου) νομίζει πως αναφέρεται στο καμάρι της τότε απλά κάνει λάθος. Ακόμα και αν το καμάρι της κάνει την κοινωνική υπέρβαση (κατι που δυσκολεύει όσο περνάει ο καιρός, πράγμα όχι τυχαίο⁸ ) θα είναι απλά η εξαίρεση, η οποία δεν ενοχλεί εφόσον γινόμενη μια απο τους αποπάνω εγκολπώνεται και εγκολπώνει τα καθιερωμένα πρότυπα. Οι αριστείες, οι σημαιοφόροι, οι παρελάσεις και όλα τα παρελκόμενα έγιναν κυρίως για να "παίρνουν εφόδια αρχηγίας" οι γόνοι των "καλών" οικογενειών από μικροί και να εκπαιδεύεται παράλληλα και το πόπολο στο ποιο θα είναι το νέο αφεντικό. Προφανώς δεν έγιναν για να δίνουν το καλό "παιδευτικό" παράδειγμα στους μαθητές και προφανώς η εκπαιδευτική τους αξία είναι μηδαμινή. Προφανέστατα δεν έγιναν για να καμαρώνει η κερά Μαρία το βλαστάρι της και να κάνει το κομμάτι της στην γειτόνισσα.

"Στην εθνικόφρονα επαρχία μας, με το επιτελείο της μεραρχίας, λίγο πριν την έλευση της επαράτου, τότε που δεν είχαν έρθει ακόμη οι κουμμουνισταί για να μας βγάλουν βιαίως τις γραβάτες.

(προσέξτε πίσω αριστερά το όργανο που απωθεί τον λαό σε απόσταση ασφαλείας από εμάς τους επισήμους)" (κλατς)

Μην το κοιτάτε τώρα που το πράγμα έχει ψιλοϊσοπεδωθεί κοινωνικά (αν και σιγά σιγά.....^{8 πάλι μπας και το εμπεδώσετε}). Τις δεκαετίες του '20 και του '30 η πιθανότητα ο γιος του αγρότη να ήταν καλύτερος μαθητής από το γιο του τσιφλικά ήταν μικρότερη από την πιθανότητα ο γιος της κερα Μαρίας να πάρει Νόμπελ. Και αυτό προφανώς δεν είχε σχέση με τις "εκ γενετής" δεξιότητες ή την "εκ φύσεως" εξυπνάδα των δυο πιτσιρικάδων. Βασικά είναι πιο πιθανό να πάρω εγώ Νόμπελ παρά να αφήνανε το αγροτόπαιδο να πάει σχολείο και να τα πάει και καλύτερα από το "αναμενόμενο". Και αν τελος πάντων πήγαινε και αν έκανε καμια μαλακία ο δάσκαλος και του βαζε καναν μεγάλο βαθμό, εεε.... όσο να ναι μπράβο δεν θα του έλεγαν.

Τέλος πάντων, είτε έτσι είτε γιουβέτσι, σε κάποια φάση έγινε δεκτό πως η βασική παιδεία πρέπει να είναι κτήμα όλων των πολιτων και όχι μερικών, διότι από την μία το απαιτούσε η νέα τεχνική και από την άλλη ο Διαφωτισμός παραγκρίνιαζε. Και εκεί έγινε ο καυγάς. Και πως θα ξεχωρίζουμε τα παιδιά των "αρίστων" από τα άλλα δηλαδή; Και αμα γίνει καμια στραβή και ο γιος κανενός κολιγα βγει καλύτερος μαθητής τι κανουμε; Η όλη φάση της φεουδαρχικού τύπου κοινωνικής διαστρωμάτωσης είναι ότι ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να αμφισβητηθεί η ανωτερότητα των de facto αρίστων σε κανέναν τομέα διότι μετά μοιραία μπορεί μερικοί να αναρωτιούνται αν τελικά υπάρχει αυτή η ανωτερότητα τελικά. Η οδος που επιλέχθηκε ήταν (το πιάσατε έτσι;) η καθιέρωση "ξεχωριστών", "προτύπων" σχολείων για τα "δικά μας" παιδιά τα οποία έτσι δεν θα συναγελάζονταν με τους δίπλα. Διότι οκ να κερδίσει στην δίκωπο ο κόμης Χλιμίτζουρας τον δούκα Παπάρα, αλλά αν και όποτε αυτοί έχαναν από τους γιους του Τζιμη του Ξεβράκωτου και του Τακη του Καμπούρη το πράγμα χάλαγε. Στην φάση της κοινωνικής κατάκτησης της παιδείας και όταν αποδείχθηκε πως και οι γιοι των φτωχών μπορούσαν να πάνε ακαδημαϊκώς καλά (ω! σαπριστί, μον ντιε και όλα τα σχετικά) αν τους έμενε καιρός και αντοχές για να το κάνουν, εκεί άρχισε να γίνεται της μόδας και η φάση του εκλεκτού, ιδιωτικού, προτύπου σχολείου στο οποίο πάνε τα παιδιά-πρότυπα και τέλος πάντων δεν ειμαστε όλοι οι γύφτοι μια γενιά, τα "δικά μας παιδιά" ειναι "άλλων" προσόντων. Θα μου πεις που το ήξεραν πως ήταν άλλων προσόντων, αφού σε μερικά σχολεία οι εγγραφές ξεκινάνε από την ....βρεφική ηλικία (ή και νωρίτερα); Πως το ξέρουμε πως το παιδί σου θα ειναι "άριστο" και θα "αξίζει" να πάει στο "πρότυπο" σχολείο; Μα η απάντηση ειναι απλη. Θα είναι πιθανότατα τόσο άριστο όσο ήτανε ο Μπους jr, αλλά αυτό προφανώς δεν θα έχει καμία σημασία, όταν έχει τα φράγκα να στήσει δικό του πετρελαιομάγαζο ή τους γνωστούς (εκ της κλίκας) που θα τον βάλουν διευθυντή-πιστολάκι-κομμώτρια σε άλλο πετρελαιομάγαζο. Ή που (ιδίως στην Ελλάδα) όλο και κάποια δουλίτσα με δημόσιο χρήμα θα βρεθεί να βολέψουμε το παιδί; Και προφανώς δεν εννοώ καμια θεσούλα στην ΔΟΥ της γειτονιάς ή στα ΚΕΠ. Τα χαρτιά είναι τυπικότητες που χρειάζονται για να θαμπώνουμε τους μαλάκες που νομίζουν οι αθώοι πως τα χαρτιά ειναι που κάνουν την διαφορά όταν φτάνουμε σε τόσο ανεβασμένα levels.

Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης ή ο Γιωργάκης ο Μπους λχ πήγε στο Χάρβαρντ δεν πήγε διότι ήταν καλός στις σχολικές του επιδόσεις - αν και είμαι σίγουρος πως θα ήταν καλός (ο Κυριάκος, για τον Τζορτζ ακόμα επιφυλάσσομαι) και αν δεν ήταν θα τον κάνανε, τι σκατά. Αλλά κανείς δεν ήξερε προκαταβολικά πως θα ήταν καλός όταν τον γράψανε στο κολέγιο Αθηνών και πιθανότατα είχε γραφτεί στο Χάρβαρντ πολύ πριν αποφοιτήσει από το κολέγιο (μην τρελαίνεστε. Γυμνάσιο-Λύκειο είναι). Όχι ακριβώς η ιστορία του τέκνου της κερά Μαρίας όσα αριστεία και αν πάρει αυτός.

Όταν αρχίζουμε και κοπτόμεθα περί αριστείας και όχι στην ισοπέδωση, πως η αριστεία δεν είναι ρετσινιά και τα λοιπά, καλό είναι να θυμόμαστε πως σε κάθε περίπτωση οι πιθανότητες να είναι  σε βάθος χρόνου ωφελημένος από αυτήν την αναμπουμπούλα ο γιος της κερα Μαρίας κόντρα στον γιο της Μαρίκας ή της .... Μπούσαινας είναι αστρονομικά μικρές και αν τελος πάντων ο πιτσιρικάς είναι η εξαίρεση, ε απλά θα είναι η εξαίρεση την οποία δεν θα αφήσουμε να μας γαμήσει το συμπέρασμα, πως δηλαδή όταν αρχίζουμε και βάζουμε διαδοχικούς κόφτες (αριστεία από ...το νηπιαγωγείο ας πούμε, εξετάσεις "εισόδου" από το Δημοτικό κτλ) τότε οι έχοντες την κουτάλα ειναι πιθανότερο να τους περάσουν, άσε που αν δεν τους περάσουν δεν θα πολυσκάσουν κιόλας. Και εντάξει, η κερά Μαρία θα κάνει το κομμάτι της στην γειτόνισσα, αλλά εμείς δικαιούμαστε να το πάρουμε στην πλάκα. Και να προσπαθήσουμε να την προσγειώσουμε.

Lets talk statistics, shall we? (δείτε το όλο)

( <-- Παρένθεση 1. Επειδή μερικοί αναγνώστες είναι και λίγο στόκοι. Ας δώσουμε παραδείγματα.
Ένα απλο παράδειγμα για τους κόφτες που λέγαμε είναι η είσοδος στην Ιατρική και μάλιστα στην Ιατρική Αθηνών. Με την βάση εισόδου να είναι αυτή που είναι, χιλιάδες χιλιάδων πιτσιρικάδες κάνουν χιλιάδες χιλιάδων φροντιστηριακές ώρες, πολλές φορές από το δημοτικό, διότι από αυτό το επίπεδο ακόμα και μια ελάχιστη λεπτομέρεια μπορεί να κάνει την διαφορά από την αποτυχία στην επιτυχία, την είσοδο δηλαδή στην σχολή, το 18,38 της επιτυχίας από το 18,37 της αποτυχίας. Οι wanna be γιατροί συχνότατα εκπαιδεύονται για αυτό από πάρα πολύ μικρή ηλικία. Η όλη αυτή διαδικασία επάγει τρομακτική πίεση στους οικογενειακούς πόρους και δεν μπορεί κάθε οικογένεια να ανταπεξέλθει σε αυτό, όσο καλός και να είναι ο νέος υποψήφιος to begin with. Το δε γαμήσι που τρώνε οι φοιτητές γιατροί στην σχολή είναι άνευ προηγουμένου και συγκρίσεως με τις άλλες ειδικότητες και δεν είναι καθόλου βέβαιο πως όλοι μπορεί να ανταπεξέλθουν σε αυτό, είτε ψυχολογικά είτε οικονομικά. Η δε διαδικασία απόκτησης ειδικότητας, αγροτικού και τα λοιπά βάζει και άλλα εμπόδια στην φάση. Το πρακτικό αποτέλεσμα είναι πως πολλοί γιατροί καβατζώνουν τα 30 (και βλέπουμε) πριν αρχίσουν να βάζουν κανα φράγκο στην τσέπη κάνοντας απόσβεση της επένδυσης που τοποθετήθηκε στο κεφάλι τους, πέρα από τις διάφορες πιθανότητες αποτυχίας που ελλοχεύουν (αποτυχία στις πανελλήνιες, κόλλημα σε κάποιο προπτυχιακό μάθημα λόγω παπάρα καθηγητή, καθυστέρηση στο να σε πάρουν για ειδικότητα, στρατός) σε ένα ακραία δαρβινικό περιβάλλον.
Το πρακτικό αποτέλεσμα είναι ότι οι περισσότεροι υποψήφιοι για τις ιατρικές σχολές είναι απόγονοι γιατρών οι ίδιοι ή άνθρωποι που έχουν τέλος πάντων μια οικονομική άνεση έτσι και αλλιώς. Και βεβαίως αν δεν περάσουν στις πανελλήνιες εξετάσεις (δεν ειναι δηλαδή "αρκετά" άριστοι) υπάρχει πάντα η διέξοδος των ιδιωτικών σχολών στο εξωτερικό η οποία επάγει κάποια παραπάνω έξοδα (και χρόνο=>έξοδα) στην διαδικασία.
)

(Παρένθεση 2. Τrue story.
Τιτλος: πως μπορεί ένα σύνολο έξυπνων και πετυχημένων ανθρώπων να πάρει μια καταστροφική συλλογικά απόφαση υπό την επίδραση του μιμιδίου της "αριστείας".

Παλιά, σε μια παραϊτρική σχολή που λέτε σε μια φάση τέθηκε το θέμα του να μπουν αλυσίδες στα μαθήματα. Πχ πως για να πάρεις στο Ν+1 εξάμηνο το μάθημα "Κουκλοθέατρο 1" έπρεπε να έχεις περάσει (και όχι απλά παρακολουθήσει) το μάθημα "Τσιχλόφουσκες 2, η επιστροφή" στο εξάμηνο υπ΄αρ. Ν ή Ν-1. Ήταν πρόταση των καθηγητών. Στο σύνολο των φοιτητών (ήδη πετυχημένοι της διαδικασίας "πανελλήνιες εξετάσεις" και όχι τίποτες ντουγάνια) υπήρχε μια ομάδα που έτυχε να ανήκουν στην κατηγορία "αποτυχημένοι γιατροί" (δηλ. αυτοί που προπονούνταν για γιατροί από τα μικρατα τους και δεν έγραψαν 18,38 στις πανελλήνιες αλλά ήταν ήδη εθισμένοι σε τέτοια....αριστοκρατικά) ενθουσιάστηκαν, "να χωρίσουμε την ήρα από το στάρι" (sic)⁷ και "να δώσουμε αυξημένο κύρος στην σχολή" και "να ανεβάσουμε το επίπεδο" και άλλα τέτοια. Τα φρεσκογκομενάκια του 1ου-2ου έτους, ε γκομενάκια ήσαντε, είδανε να το προωθεί και ο wannabe γαμβρός - φωτεινός παντογνώστης - παραλίγο γιατρός (το αδικήσανε το παιδί), με λεφτά από τους γονείς για να ανοίξει δικό του μαγαζί μόλις έπαιρνε το ρημαδόχαρτο, σου λένε σωστό είναι διότι και μεις είμεθα άριστες. Να φωνάζουνε οι πιο ξύπνιοι πως θα τους γαμήσουνε έτσι όλους, τίποτα τα γκομενάκια και οι γαμβροι. Η συνέλευση λοιπόν λέει στους καθηγηταί πως έκτακτα και τι ωραία ιδέα και τα λοιπά. Και σκάνε αλυσίδες για τα πάντα και παντού. Και ο μέσος όρος φοίτησης ανέβηκε ενάμιση (;) χρόνο, χωρίς να γίνει καμία αλλαγή στο πρόγραμμα σπουδών. Και τα γκομενάκια, αντί να παντρευτούν τους γαμπρούς που λέγαμε προηγουμένως, έκαναν καριέρα στις εξεταστικές με το σκονάκι στο σουτιέν μέχρι να περάσουν τον μαλάκα στο 2ο εξάμηνο (πάντα υπάρχει ένας) που τους έκοβε όλους γιατί έτσι και το μάθημα του τυχαία ήταν αρχή για 132 αλυσίδες.

Η απαίτηση για "αριστεία" και να φανούν οι καλοί και τέτοια, η οποία αντί να εστιάσει στο πρόγραμμα σπουδών και στο να βελτιώσει την απόδοση κάθε φοιτητή αλλά σε μια μαλακία που εμπνεύστηκε ένας χλιμίτζουρας με όραμα "να χωρίσουμε την ήρα από το στάρι"⁷(sic) και αγκαλιάσανε τα πρεζόνια των σχολικών αριστείων γάμησε μια σχολή ολόκληρη. Τα γκομενάκια που ήταν κατα βάθος οι υπεύθυνες της μαλακίας που έγινε (γιατί μερικοί αποτυχημένοι γιατροί πάντα και παντού θα υπάρχουν) κατόπιν χτύπαγαν το κεφάλι τους στον τοίχο (και χωρίς γαμπρό παραλιγο γιατρό με φράγκα για δικό του μαγαζί, διότι ο γαμβρός δεν ήτο κανα κορόιδο να πάρει τις ξεβράκωτες καίτοι .....αριστούχες του Λυκείου Στουρναραίικων) αλλά όταν φύγει το γρόσι να σου βράσω τη γνώση.
Ηθικόν δίδαγμα: Όταν φίλτατε με πρήζεις με την αριστεία και τα λοιπά, με ποιο κριτήριο είσαι απόλυτα σίγουρος πως μετά από 1, 2 τέρμινα η αριστεία θα εμπεριέχει και σένα ή το παιδί σου; Όταν και αν σφίξουν τα γάλατα γιατί είσαι τόσο σίγουρος πως εσύ θα την περάσεις την φάση; Με τι προσόντα ακριβώς; Την σημαία που σήκωσε ο πιτσιρικάς σου στην παρέλαση λες και άλλος δεν το κανε ποτέ; Ποιος νομίζεις πως εισαι ρε κερχελέ που ο δικός σου ο μπόμπιρας πήρε ένα 18 και νομίζεις πως είναι ο Αϊνστάιν σε αναμονή;
Ηθικόν δίδαγμα 2: Με δαρβινικούς όρους οι αποτυχημένοι γιατροί της παραϊατρικής σχολής (που θα πήγαιναν τρένο έτσι και αλλιώς όλα τα μαθήματα) εφάρμοσαν μια πετυχημένη στρατηγική εξοντώνοντας τον μελλοντικό ανταγωνισμό καθώς πολλοί συμφοιτητές τους θα αργούσαν να πάρουν πτυχίο ή δεν θα έπαιρναν ποτέ, πράγμα που άφηνε στους πρώτους περισσότερη δυνητική πελατεία. Οι μαλάκες δεν είναι οι δόκτορες λοιπόν αλλά ο μέσος πληθυσμός της σχολής που νόμιζε πως η αριστεία αυτή τον αφορούσε επειδή κάποτε στο σχολείο είχε πάρει ένα κομμάτι χαρτί που έλεγε μπράβο, είσαι άριστος, είσαι το στάρι και ουχί η ήρα και ο μαλάκας το πίστεψε.
)

Συμπέρασμα: Η "αριστεία" είναι κάτι το οποίο σε βάθος χρόνου λειτουργεί αντιεκπαιδευτικά και κόντρα στο συμφέρον των μαθητών σαν σύνολο. Όταν εφαρμόζουμε δαρβινικούς όρους στην εκπαίδευση θα επιβιώσουν οι έχοντες τα περισσότερα δαρβινικά πλεονεκτήματα και πλέον τα φράγκα υπερτερουν κατά κανόνα της εξυπνάδας. Και η εκπαίδευση θα φύγει από το παράθυρο. Όσοι νομίζουν πως η νέα αριστεία, σε βάθος χρόνου, τους αφορά:
- είτε ειναι κορόιδα
- είτε είναι μικροαστοί που νομίζουν ότι κάτι τρέχει στα γύφτικα
- είτε είναι ψώνια και νομίζουν πως καθαρίσανε κάνοντας το κομμάτι τους στην γειτόνισσα
- είτε είναι μαντρόσκυλα όπως διάφοροι δημοσιογράφοι τώρα τελευταία που ελπίζουν πως κολακεύοντας τα αφεντικά τους θα τους "θυμηθούν" όταν έρθει η ώρα να φάνε και αυτοί την σφαλιάρα (με αυτό το πλευρό να κοιμάστε)

Αφιερωμένο εξαιρετικά

- είτε είναι εξαιρέσεις (και αυτό μην το λέτε τώρα, τύπου ο γιόκας μου θα γίνει εξαίρεση. Καθίστε να γίνει πρώτα και τα λέμε). Και όταν λέμε εξαιρέσεις εννοούμε προφανώς άτομα που θα κάνουν την υπέρβαση κοινωνικά και οικονομικά, όχι απλά θα μπουν στην Ιατρική στη θέση κάποιου άλλου παρόμοιων (18,38 αντί για 18,37) προσόντων.
- είτε είναι αυτοί που τελικά θα ωφεληθούν από όλη αυτή τη διαδικασία οξύτατου ανταγωνισμού διότι έχουν τα περισσότερα οικονομικά εφόδια και μπαίνουν με πλεονέκτημα στην διαδικασία.

Τι μας έμεινε από την παλιά αριστεία και το φέρνουμε;

Μα προφανώς τα μπικικίνια, η κυριολεκτική ανευθυνότητα και το μίσος προς την κοινωνία.

Μπικικίνια. Είπαμε, σαν default κατάσταση ο άριστος δεν εργάζεται, δουλεύουν οι άλλοι γι αυτόν. Τώρα, που η κοινωνία έχει σαν πρωταρχική αξία αυτήν της παραγωγικής εργασίας και δεν ακούγεται ευχάριστα το να λες πως δεν κάνεις τίποτα (και αυτό αλλάζει σιγά σιγά μιας και η εργασία απαξιώνεται διότι οι μισθοί πέφτουν και πλέον σπανίως μπορεί από μόνη της να συντηρήσει το σύγχρονο τρόπο ζωής, πόσο μάλλον να εξασφαλίσει την κοινωνική ανέλιξη-δαρβινική διαφήμιση), το πεδίο της αριστείας έχει μεταφερθεί στο "φέρτε μου λεφτά να κάνω μπιζνες". Η άνεση που έχουν/είχαν μερικοί με το δημόσιο χρήμα, λες και είναι το τσιφλίκι τους ρε παιδί μου, μόνο εκεί μπορεί να αναχθεί. Ο καλύτερος εκπρόσωπος των εν Ελλάδι αρίστων ειναι προφανώς ο γόνος της οικογένειας Καραμανή Μιχάλης Λιάπης, ο δεν βάζω πινακίδες και δεν με αφήσατε να φχαριστηθώ διακοπές. Προφανώς δεν ειναι ο μόνος.

προφανώς δεν μιλάμε εδώ, για αρίστους, αλλά για τα μαντρόσκυλα. Φανταστείτε μόνο τι γίνεται πιο πάνω.

Είπα μαντρόσκυλα;

γουφ

γουφ γουφ

"Ποιος θυμάται άραγε την αποκάλυψη, πριν από μερικά χρόνια, ότι η κόρη της Ντόρας Μπακογιάννη, Αλεξία, λάμβανε αμοιβή ύψους 320.000 ευρώ ετησίως από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό ως… «σαμαρείτισσα» δημοσίων σχέσεων, μία αμοιβή που φυσικά δε συνάδει ιδιαίτερα με το πνεύμα της εθελοντικής προσφοράς για το οποίο διακρινόταν πάντα ο Ερυθρός Σταυρός…

Χαρακτηριστικό είναι μάλιστα ότι, σύμφωνα με σχετικό πόρισμα του Σώματος Επιθεωρητών Υπηρεσιών Υγείας και Πρόνοιας, η εταιρείας της Αλεξίας Μπακογιάννη AIA RELATE έλαβε το 2009 το 20% του συνολικού ποσού που συγκεντρώθηκε από πολίτες σε εράνους υπέρ του Ερυθρού Σταυρού…" (κλατς) 

Μητσοτακέικου συνέχεια. Διαβάστε εδώ πως ο Μπακογιάννης που δώρισε το σπίτι του στο Δήμο, (για να το κάνει Μουσείο με ξενα λεφτά δηλαδή δεν το δώρισε γενικώς) τελικά θα το κάνει μουσείο με ευρωπαϊκά λεφτα (λες και έχουμε τελειώσει με τις υπόλοιπες ανάγκες μας ξερω γω). Και πόσοι θα πηγαίνουν; Ζα μαν φου, αμα ειναι να έχεις "Μουσείο Μπακογιάννη" με ξένα λεφτά εκεί που εκλέγεσαι. Τι είναι 647.746,75 ευράκια; Από την τσέπη του θα τα βάλει;

Η ανευθυνότητα. Μερικοί δεν μπορούν ακόμα να διανοηθούν πως δεν ειναι υπεράνω των νόμων. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς την ταχύτητα με την οποία μερικοί προληπτικά αμνηστεύουν νομικά τους εαυτούς τους ή την διαμαρτυρία μερικών όταν σκάνε διάφορα χαριτωμένα σκανδαλάκια. Όταν λχ ο υιός Σαμαρά συλλαμβάνεται να παραβαίνει τους (ελαστικούς κιολας) σχολικούς κανόνες, ήτοι συλλαμβάνεται να αντιγράφει και μηδενίζεται η αντίδραση δεν είναι η τιμωρία (δεν είπαμε να του πάρουν και το κεφάλι) του παρανομούντα νεαρού αλλά το ξήλωμα της καθηγήτριας-πληβείας που τόλμησε να κόψει το παιδί. Το παιδί που έτσι έμαθε το σημαντικότερο εκπαιδευτικό μάθημα της ζωής του. Πως "αν έχεις άντερα και υποστήριξη" βάρ' του στο κεφάλι και μην νοιάζεσαι, οι νόμοι είναι για τους άλλους. Και -μην ρωτήσετε- εννοείται πως ο νέος αρίστευσε:

"“Στο βίντεο καλείτε να παραλάβει το δίπλωμα του, ο Κωνσταντίνος Σαμαράς, ο γιος του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος δεν παίρνει απλά μόνο το απολυτήριο, αλλά παίρνει και “Έπαινο” και 3 “Έπαθλα” που τα έχουν επινοήσει τα κολέγια για να γεμίζουν… τα άδεια βιογραφικά των μελοντικών πολιτικών μας!" (σ. του Ζ. πολύ ενδιαφέρουσα η επιλογή λέξεων, δεν το περίμενα)

Αυτός ο νεανίας, αλήθεια, σε πόσα χρόνια θα έχει αυτός το "καλύτερο βιογραφικό της χώρας"; Άραγες είναι κρατημένη η θέση του στο Χάρβαρντ όταν τελειώσει το Deree; (περιμένατε κοτζαμάν άριστος και αριστούχος να πάει με την πλέμπα σε δημόσιο¹⁰  πανεπιστήμιο; Αθώοι...)
Και τελευταίο: Αυτός ο άριστος νέος πότε θα κληθεί να μας σώσει; Και όταν (και αν) αυτό γίνει θα έχει άραγες μιλήσει με κανέναν ο οποίος βγάζει λιγότερα από 3 χιλιάρικα το μήνα ή θα είναι σαν τον πατέρα του ο οποίος σου μιλάει και έχεις την αίσθηση πως μετά πάει να πλύνει τα χέρια του;

Και φτάσαμε στο τελευταίο. Το μίσος προς την κοινωνία. Οι γόνοι, οι φραγκάτοι, οι έτσι, οι αλλιώς βλέπουν εαυτόν εκτός κοινωνίας, και η αριστεία (που λέγαμε) θεωρούν πως είναι κάτι που τους ανήκει δικαιωματικά. Οι νόμοι και τα λοιπά είναι για να κρατάν ήσυχη την πλέμπα. Οι κανονισμοί είναι για να τους τηρείτε εσείς. Και το κυριότερο, ποτέ μα ποτέ μην νομίζετε πως θα έχουμε και πολλά πολλά. Ο Σαμαράς μέχρι να πολιτευτεί είναι αμφίβολο αν είχε μιλήσει ποτέ σε καφενείο με κανα μεροκαματιάρη άνθρωπο (σχετικό πατιρντί εδώ). 

Δεν έχει εξηγηθεί καλώς, και το καταλαβαίνω γιατί ο μέσος άνθρωπος δεν μπορεί να σκέφτεται έτσι, το μίσος που έχουν μερικοί για τον απλό κόσμο. Δεν είναι ταξικό με την έννοια πως δεν αναγνωρίζονται οι τάξεις, διότι η αναγνώριση διαφορετικών τάξεων δίνει και στον "αντίπαλο" μιαν οντότητα, τον εξανθρωπίζει.

Στο μυαλό μερικών ο κόσμος χωρίζεται σε αυτούς που ειναι οι έχοντες την δύναμη και εξουσία και στους άλλους που είναι περίπου υπάνθρωποι έως ζώα. Και προφανώς το καλό της κοινωνίας ειναι το καλό "τους", έχουμε κοινα συμφέροντα και τέτοιες πίπες. Όσο αδιανόητο θα φαινόταν σε μας να κάνουν διαδήλωση τα....άλογα άλλο τόσο αδιανόητο φαινόταν σε μερικούς πως οι κολίγοι ζητάγαν δικαιώματα, όπως αδιανόητη τους φαινόταν και η "απαίτηση" της πλέμπας να τους συναγωνιστεί στα δικά τους χωράφια. Ναι, αυτή η αντίληψη ήταν κυρίαρχη στο Μεσαίωνα, αλλά για μερικούς ο μεσαίωνας δεν έχει τελειώσει παρά τις προσπάθειες του ....επάρατου.

Υστερικόγραφον

Ταύτα και μένω. Ένα τελευταίο μόνο. Αναρωτηθείτε αυτοί που κόπτονται τόσο περι αριστείας, τι σχέση έχουν με την αριστεία οι ίδιοι; Πχ ποια ειναι τα σχολικά διαπιστευτήρια και τα πτυχία του Άρη Πορτοσάλτε ο οποίος δεν κατάφερε να τελειώσει ούτε μια βοϊδοσχολή μέσω αλληλογραφίας;

@aeisixtir Ποια αριστεία... Ούτε δι' αλληλογραφίας το ασυνάρτητο μοσχαράκι...@Arhsx @anestis @Mandravelis pic.twitter.com/9e4xbMJZnX

— Bloopers Team (snb) (@snbbloopers) August 21, 2016

Επίλογος από τον μπαμπά Πλεύρη δια στόματος Νάσου :

"»Αντιθέτως, εάν τον σφυροκοπώμεν διαρκώς με πατριωτικάς λεπτομερείας, δίχως καμίαν δαιμονικήν αμφισβήτησιν, τότε, ακόμα κι αν δεν τον κάνωμεν τυφλόν οπαδόν μας, θα τον έχομεν φέρει πάντως ένα βήμα πλησιέστερον. Φαντάσου το ωσάν πληθώρα μελισσών να αφήνουν η καθεμία το κεντρί της εις έναν άνθρωπον. Όσα τσιμπίματα και να ανθέξει ο οργανισμός του, κάποια θα μείνουν να αφήσουν το φαρμάκι τους. Βέβαια αι ιδέαι μας δεν είναι φαρμάκι, αλλά φάρμακον ωφελιμότατον."

---

¹ Αν και κάπου εδώ σκάει η ερώτηση. Αποτυχημένος για ποιους; Ήταν πχ ο ΓΑΠ ένας αποτυχημένος ΠΘ για όλους τους Έλληνες;
² Γνωρίζουμε πως στον υπέρτατο μεσαίωνα υπήρχε επαγγελματική ειδικότης του σκουπιστή του κώλου του Μεγάλου όταν αυτός έκανε την ανάγκη του; 
³ Ειναι σημαντικότατο στοιχείο η ανατροφή και οι "οδοί" που ανοίγονται είναι συνάρτηση του πως μεγαλώνεις. Ένας άνθρωπος που δεν έχει φάει κρέας ποτέ του, δεν μπορεί να γίνει ...παλαιστής, όσο "ταλέντο" και να έχει σε αυτό. Δεν μπορεί να κοντράρει τον αποπάνω ούτε στον πόλεμο (και με τί όπλα;), ούτε στον....αθλητισμό και σίγουρα δεν μπορεί να μορφωθεί. Καμαρώστε κοινωνία:

" Οι δουλοπάροικοι δεν μπορούσαν να παντρευτούν ή να δώσουν τη κόρη τους σε γάμο χωρίς τη συγκατάθεση του αφέντη τους. Αν ένας δουλοπάροικος πέθαινε άκληρος όλα τα υπάρχοντά του μεταβιβάζονταν στον αφέντη του. Επιπλέον, τα υπάρχοντά του μπορούσε να τα κατάσχει ο αφέντης του όποτε ήθελε και το μόνο που μπορούσε να υπερασπιστεί ήταν το σώμα του εναντίον δολοφονικών επιθέσεων. Γιατί αν ένας αφέντης σκότωνε κατά λάθος το δουλοπάροικο κάποιου άλλου αφέντη, είχε μοναδική υποχρέωση να του δώσει έναν δικό του. Μπορούσε να δώσει τους δουλοπάροικους σε όποιον ήθελε, όποτε ήθελε. Αν μια γυναίκα υποτελής παντρευόταν έναν δουλοπάροικο αμέσως ξέπεφτε σε αυτή την κοινωνική τάξη και αυτή και τα παιδιά της. Ο δουλοπάροικος μπορούσε να γίνει ελεύθερος μόνο με πράξη του αφέντη του ή αν ήταν γυναίκα με το γάμο της με έναν ελεύθερο. Στη φεουδαλική Αχαΐα ο δουλοπάροικος είχε τα προνόμια τού να κόβει βελανίδια ή ξύλα από τα δάση ελεύθερα, μπορούσε να πουλήσει για λογαριασμό του τα ζώα του και ο αφέντης του δεν μπορούσε να τον φυλακίσει για κάποιο παράπτωμα παραπάνω από μια νύχτα. Στην πράξη οι ηγεμόνες δεν ενοχλούσαν τους δουλοπάροικους, αφού δούλευαν όπως έγραφε ο πάπας Ιννοκέντιος Γ΄ χωρίς πληρωμή και χωρίς δαπάνες." (κλατς)

Βάλτε αυτούς τώρα να κοντραριστούν με τους τότε "γαλαζοαίματους" σε οτιδήποτε που να ξεκινά από τον πόλεμο και να καταλήγει στην μόρφωση. 

⁴ Τα έχει πει ο Τσιφόρος γλαφυρότατα και καλύτερα απ΄ ότι θα τα έλεγα εγώ:

Γεννιέται λοιπόν το παιδί, έστω και Θεός, τα φτιάχνει απάνω του, βρομίζεται, ξερνάει, σιχασές πράματα. Κι αν είναι το παιδί κανενός μεροκαματιάρη, κανένας δεν του δίνει σημασία «πφ! Χαρά στο κουτάβι». Αν είναι όμως κάνα γαλαζοαίματο, χαλάει ο κόσμος. «Ο πρίγκηψ Ευγένιος Βονιφάτιος, Ριχάρδος, Φραγκίσκος, Αύγουστος, Μαρία, Εγεράρδος φον Καθοίκεν», μέχρι που του κοτσάρουνε και παράσημο γιατί μας έκανε την μεγάλη εύνοια να γεννηθεί... Άσχετο αν ο Φον Τέτοιος βγαίνει ένας σκατέας που δεν αξίζει δεκάρα και, περιπλανάται στον κόσμο «άχθος» με όλα του τα ονόματα και, από την άλλη μεριά, το παιδί του μεροκαματιάρη μπορεί να λέγεται Νεύτωνας, Φρόυντ, Πασκάλ, Παστέρ, Αϊνστάιν… (Ν. Τσιφόρος, Ελληνική Μυθολογία)

⁵ Πέρα από τον αναδυόμενο καπιταλισμό και τον ενσκύψαντα Διαφωτισμό δυο πράγματα έδωσαν κλώτσο στην Ιστορία και αυτή άρχιζε να γυρίζει ξεπερνώντας σιγά σιγά τον μεσαίωνα:

α. Η τεχνική /βιομηχανική επανάσταση

και

β. Η "δημοκρατικοποίηση" του πολέμου, κάτι όχι άσχετο με το α. Το αγγλικό μακρύ τόξο διέλυσε τους άρχοντες-θηρία Φράγκους ιππότες, ο λαϊκός στρατός της Ζαν ντ Αρκ έδιωξε τους Άγγλους από την Γαλλία κατόπιν και μεταγενέστερα ο εθνικός-λαϊκός στρατός του Ναπολέοντα παραλίγο να φάει όλη την Ευρώπη. Πλάκα πλάκα το μακρύ τόξο μπορεί να έκανε περισσότερα για την δημοκρατία απ΄ότι όλες οι επαναστάσεις μαζί. Διότι πλέον ο άρχοντας, ο εκπαιδευμένος από τα γεννοφάσκια του στο να σφάζει με την δίμετρη σπάθα, ο έχων πανοπλία που ήθελε ανθρωπομήνες για να κατασκευαστεί και τα απλά τόξα και κοντάρια απλά την γρατζούναγαν, δεν έπιανε δυάρα μπροστά στον καχεκτικό κολίγα, με την εκπαίδευση ενός καλοκαιριού και ένα τόξο η αξία του οποίου σε υλικά ήταν συγκριτικά εντελώς ευτελής. Η εκπαίδευση και εξοπλισμός είχαν συγκριτικά μηδαμινό κόστος και ας μην είχαν οι πολεμιστές την "αρχοντιά", την "ευγένεια", την "γενναιότητα" και την "αριστεία" αυτών που έκαναν σουβλάκια με τα τόξα τους. 

6 Ο Μάρτιν στην φανερή πια προσπάθειά του να καθιερωθεί σαν "ο Θουκιδίδης της φανταστικής λογοτεχνίας" (copyright: Zaphod) φέρνει ένα γαμάτο παράδειγμα, που είναι τόσο γαμάτο που παρατίθεται επί λέξη:

"Nysseos Qoheros’s Journals contain a report of the Triarch Horonno, who had been returned as triarch for forty years running, for he was a great hero during the Century of Blood. After his fortieth election, he declared himself triarch for life, and though the Volantenes loved him, they did not love him so much as to see their ancient customs and laws usurped for his ease. He was seized by rioters not long after, stripped of rank and title, and torn apart by war elephants."

⁷ Ας μην ξεχνάμε πως το πέρασμα του αρχαιοελληνικού κόσμου από τα μοναρχικά καθεστώτα της περίπου προελληνικής εποχής σε ολιγαρχικά και από εκεί σε λιγότερο ή περισσότερο δημοκρατικά (το ίδιο το πολίτευμα της Σπάρτης πχ είχε ουκ ολίγα Δημοκρατικά (για τον Δήμο/Δάμο, δηλ τους ομοίους) στοιχεία, και ήταν πρωτοποριακό όταν πρωτοεγκαθιδρύθηκε. Κυρίαρχο (και ομολογουμένως σπάνιο στην πολιτική ιστορία της Σπάρτης) παράδειγμα αποτελεί η ψήφιση της έναρξης του πολέμου με την Αθήνα από την Σπαρτιάτικη Εκκλησία κόντρα στην πρόταση του βασιλιά Αρχίδαμου) πολιτεύματα δεν ήταν άσχετο με την βελτίωση της τεχνικής που έκανε την κορυφαία για την εποχή πολεμική τεχνολογία, δηλαδή τον εξοπλισμό του οπλίτη κτήμα της μεσαίας τάξης. Είμαι σίγουρος πως κάπου τα έχω ξαναγράψει αυτά.

⁸ Ας πάμε στο θεωρητικό κράτος-πρότυπό μας, τις ΗΠΑ, στις οποίες ΗΠΑ οι εποχές ευμαρειας για το πόπολο μάλλον έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Αναρωτηθείτε εκεί πόσα "ταλένα χάνονται", πόσοι" δυνητικά άριστοι" εξαφανίζονται και τα ξαναλέμε. Αλλά δεν σας νοιάζει, γιατί ο στόχος δεν ειναι η γενικώς γενικά "αριστεία" που ειναι μια ηθικολογική πίπα και μισή αλλά η επιβράβευση του δικού σας παιδιού που μάλλον δεν έχει τέτοια ζητήματα και νομίζετε πως δεν θα έχει ποτέ επειδή ο μπαμπάς του έχει μια καλή θεσούλα. (πηγή)

" Οι δουλειές είναι λίγες, πληρώνουν λίγο, ή απαιτούν γνώσεις και εκπαίδευση που οι γονείς δεν έχουν. Τα επιδόματα δεν είναι αρκετά για να πληρωθεί το ενοίκιο, οι υπηρεσίες, η μετακίνηση και τα έξοδα διατροφής για ένα μήνα.
.......τα αγόρια, όταν χρειάζονται χρήματα, μπορεί να πουλάνε ναρκωτικά, να κλέβουν από καταστήματα ή να καταφεύγουν στον τζόγο και τα στοιχήματα.Και τι γίνεται με τα κορίτσια; «Ο τοξικός συνδυασμός πιέσεων από συνομήλικους, μέσα κοινωνικής δικτύωσης και εξαναγκαστικά περιβάλλοντα, πιθανά κάνουν πολλούς πεινασμένους έφηβους σε πολλές κοινότητες, ευάλωτους σε σεξουαλική εκμετάλλευση όταν οι επιλογές τους περιορίζονται. Έφηβοι και στις 10 κοινότητες μιλούν για ‘κορίτσια που πουλάνε το σώμα τους’ ή ‘σεξ αντί χρημάτων’», αναφέρει η έρευνα. Συνήθως, αυτές οι «σχέσεις» γίνονται με μεγαλύτερους άντρες.
.........Αγόρια στο Σικάγο περιγράφουν την τακτική του να αποτυγχάνει κάποιος εσκεμμένα στο σχολείο για να τον βάλουν σε θερινά τμήματα, όπου είναι διασφαλισμένα τα δύο γεύματα τη μέρα.
.........κάποιοι έφηβοι προτιμούν να βρεθούν σε ένα κελί φυλακής, προκειμένου να μην πεινάνε. 
........Σε μια από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, το 15% του πληθυσμού ξυπνάει με άδειο ψυγείο στο σπίτι του, 
.......Το 2014, το τελευταίο έτος για το οποίο υπάρχουν στοιχεία, καταγράφηκαν 17,4 εκατομμύρια νοικοκυριά στις ΗΠΑ όπου ζουν πάνω από 48 εκατομμύρια πεινασμένοι άνθρωποι. Τα στοιχεία είναι πιθανά ακόμη χειρότερα σήμερα, εξαιτίας των αυστηρότερων περιορισμών στη διανομή των κουπονιών σίτισης στους οικονομικά πιο ευάλωτους "

⁹ Mου μεταφέρθηκε ότι ειπώθηκε έτσι ακριβώς στην Συνέλευση. Αν το λέγανε σε κανα Φυσικό ή Μαθηματικό θα είχανε (πιστεύω) φάει τόσο ξύλο που θα παίρνανε και για το σπίτι. Αλλά τι να κάνεις, βρίσκουν και τα κάνουνε.

¹⁰ Να δεις που ένα μέρος του "μίσους" ορισμένων για τον Τσίπρα (πέρα από τα όποια μειονεκτήματά του) περνάει από το γεγονός πως αυτός πήγε σε κανονικό σχολείο, έδωσε κανονικές εξετάσεις, αποφοίτησε από κανονικό πανεπιστήμιο, έκανε κανονικό μεταπτυχιακό, έκανε παρέα με κανονικούς ανθρώπους και είναι μέσα από τον κανονικό κόσμο (άρθρο του 2012 από το Βήμα). Κάτι τέτοιο μερικοί δεν το χωνεύουν, ασχέτως που οι ίδιοι δεν έχουν βγάλει ούτε βοϊδοσχολή. Διότι η εικόνα που έχουν στο μυαλό τους για την .....leadership είναι πως αυτή πρέπει να είναι εκτός κοινωνίας.

Αριστεία and stuff νο 1

Εισαγωγή

Εχω γράψει και ξαναγράψει πως τον Μπαλτά - από τον οποίο ξεκίνησε (;) αυτή η πίπα - τον θεωρώ attention whore και συνεπαγωγικά άχρηστο (ειναι ειρωνεία ότι ο Φίλης, ο χωρίς πτυχίο Φίλης αποδεικνύεται στην πράξη ο καλύτερος υπουργος παιδείας¹ των τελευταίων χ χρόνων), οπότε δεν θα κάτσουμε δω να ξαναλέμε τα αυτονόητα. Έστω και έτσι όμως, τί είχε πει τότε ο Μπαλτάς περί αριστείας που μας σπάσατε τα ... αυτιά; (ειναι αστείο, αλλά δεν κατάφερα να βρω την επίμαχη φράση του Μπαλτά, μέσα σε ένα συνεκτικό κείμενο, παρά μόνο απομονωμένη, βρήκα όμως πολλά site (πχ 1, 2, 3) που την αναφέρουν.... εξαψάλοντας τον υπουργό, αλλά και την δηλωση - υπαναχώρηση (κλατς - κλουτς) του ιδίου η οποία δεν πολυκυκλοφόρησε).

Αλλά ποιος ήταν τότε ο καυγάς περι αριστείας;
1. Σε πρώτη φάση διαχωρίστηκαν τα Πρότυπα από τα Πειραματικά Σχολεία καθώς μέχρι τότε τα Πρότυπα ήταν μαζί και Πειραματικά. Χωρίς πολλά πολλά και μόνο οι ονομασίες των σχολείων θα έπρεπε να μας υποψιάσουν.

-- Πρότυπο είναι ένα σχολείο στο οποίο (θεωρητικά) έχουμε πιάσει το βέλτιστο της εκπαιδευτικής διαδικασίας (με όποια κριτήρια) και προσπαθουμε να το διευρύνουμε μεγαλώνοντας τον αριθμό των πρότυπων σχολείων τα οποία, θεωρητικά πάντα, δουλεύουν ρολόι σύμφωνα πάντα με τις πρακτικές τις οποίες θεωρούμε βέλτιστες όσον αφορά την εκπαιδευτική διαδικασία. Λογικά εδώ ο πληθυσμός των μαθητών πρέπει να είναι μικτός, διότι το πρότυπο σχολείο αφου λειτουργεί ως ....πρότυπο για το σχολείο πρέπει να έχει αναλογια μαθητών (σε επίπεδο ικανότητας) παρόμοια με αυτή που βρίσκει κανείς σε ένα τυχαίο σχολείο μιας τυχαίας περιοχής. Διασταλτικά μπορούμε να βάλουμε κάπως πιο .... επίλεκτους μαθητές με την έννοια ότι θέλουμε "πρότυπους" μαθητές για το πρότυπο σχολείο μας, αλλά, επαναλαμβάνω, αυτό σε επίπεδο λογικής θα ήταν λάθος. Το σκεπτικό του πρότυπου σχολείου ειναι αυτού που λειτουργεί με ιδανικό τρόπο, όχι αυτού που έχει πρότυπους μαθητές (με την ίδια έννοια που πρότυπο.... λεωφορείο είναι το λεωφορείο που δουλεύει σωστά, όχι αυτό με "πρότυπους" επιβάτες, πρότυπο ....ελαιόλαδο αυτό που παράγεται σύμφωνα με κάποια στάνταρ και όχι αυτό που έχει πρότυπους καταναλωτές, η πρότυπη συμπεριφορά εταιρικών στελεχών προς τον πελάτη είναι ανεξάτητη του πελάτη κτλ κτλ). Η κοινή λογική λέει (;) πως ο μοναδικός λόγος που δεν έχουμε παντού πρότυπα σχολεία ειναι ότι αυτά στοιχίζουν παραπάνω.

-- Πειραματικό είναι το σχολείο στο οποίο ..... πειραματιζόμαστε με καινές μεθόδους, συνήθως επί μικτού και τυχαίου πληθυσμού και πάμε να δούμε αν αυτές οι μέθοδοι ειναι καλές έτσι ώστε να εγκολπωθούν στην συνολική εκπαιδευτική διαδικασία. Διασταλτικά εδώ μπορούμε να λειτουργήσουμε από την ανάποδη βάζοντας μή τυχαίο πληθυσμό (πχ μειονότητες, πολύ καλούς ή πολύ κακούς μαθητές) για να εξετάσουμε στοχευμένα πράγματα, αν και γενικά δεν πολυχρησιμοποιείται ο ακραίος πειραματισμός στις σχολικές διαδικασίες για ευνόητους λόγους. Πιο απλα: Πειραματικό δεν ειναι το σχολείο στο οποίο γίνονται .....πειράματα φυσικής αλλά πειράματα στην διδασκαλία και στην εκπαιδευτική διαδικασία συνολικά, δοκιμάζονται πχ νέες μέθοδοι (όπως ας πούμε η περιγραφική αξιολόγηση, το ολοήμερο του πράγματος, ολιγομελή τμήματα, περισσότερες ώρες στο χ μάθημα, διαφορετικό επίπεδο ύλης προς τα πάνω ή προς τα κάτω κτλ κτλ)

Σε κανένα από τους δύο ορισμούς (νταξ, δικοί μου ειναι, αλλά νομίζω ότι στέκουν), δεν θεωρείται πως οι άριστοι των αρίστων μαθητές (και πως να το αποφασίσεις ποιος ειναι ο "άριστος" που θα βάλεις όταν υπάρχουν πειραματικά.... νηπιαγωγεία;) θα πάνε σε κάποιο από αυτά τα σχολεία ή πως αντίστροφα, τα σχολεία αυτά παράγουν αποκλειστικά ή έστω κατά πλειοψηφία άριστους μαθητές. Το πειραματικό μάλιστα, σχεδόν εξ ορισμού, πρέπει να  δουλεύει με μικτό πληθυσμό μαθητών για να εξαχθούν όσο γίνεται πιο ασφαλή συμπεράσματα για την αποτελεσματικότητα της δοκιμαζόμενης εκπαιδευτικής διαδικασίας/πρωτοτυπίας.

Τώρα στην Ελλάδα, για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνω, τα σχολεία αυτά είχαν ενοποιηθεί. Και η είσοδος σε αυτά (Πειραματικά και Πρότυπα Γυμνάσια - Λύκεια) γινόταν με εξετάσεις στην ΣΤ' Δημοτικού. Για τις οποίες τα παιδιά κάνανε από το δημοτικο φροντιστήρια και φροντιστήρια. Στις οποίες εξετάσεις έπαιζε όλη η μαλακία των πανελληνιων που μπορείτε να φανταστείτε συν την χαζομάρα της ηλικίας (παιδιά να κοπανιούνται ή να μην μιλιώνται, γονεις να προσπαθούν να μπουκάρουν μέσα, προσπάθειες για αντιγραφή και τα λοιπά).

Τέλος πάντων τα πρότυπα από τα πειραματικά χωρίστηκαν και η είσοδος γίνεται στα μεν πειραματικά με κλήρωση, στα μεν πρότυπα με διαγωνισμό (να σημειωθεί η διαφωνία του γράφοντος και θεωρώ και του Μπαλτά), όπως βλέπουμε εδώ.

2. Πέρα από την όλη παπάτζα με τα σχολεία αυτά, που έτσι και αλλιώς δεν απασχολούν και τόσους πολλούς πια, ο καυγάς ήτανε και είναι η μανία βαθμοθηρίας και "ανάδειξης" που υπάρχει στο κοινό σχολείο η οποία αποδεικνύεται και αναδεικνύεται με διάφορους διακοσμητικούς τρόπους (πχ σημαιοφόρος στην παρέλαση, απουσιολόγος, βραβεία, αριστεία κτλ) οι οποίοι ειναι περίπου άσχετοι (υπάρχουν βάσιμες ενστάσεις που τους θεωρούν εντελώς αντιπαιδευτικούς) με την εκπαιδευτική διαδικασία και χρησιμεύουν - ας μην γελιόμαστε - κυρίως για να καμαρώνει το βλαμμένο της η μαμά και να κάνει το κομμάτι της στην γειτόνισσα. Η δε πίεση που επιφέρεται από τους γονείς προς τα βλαστάρια τους και τους εκπαιδευτικούς είναι πολλές φορές παράλογη, και μάλλον για πράγματα που βασικά δεν έχουν και δεν είχαν ποτέ καμία σημασία (ο γράφων έχει συλλογή από βραβεία και αριστεία για όποιον του λείπουν και κερνάει. Δεν τον βοήθησαν ούτε στις πανελλήνιες, ούτε στις σπουδές, ούτε στο στρατό, ούτε για να βρει δουλειά, ούτε και θεωρεί πως έμαθε λιγότερα την χρονιά που δεν πήρε (πλάκα σας κάνω, πάντα έπαιρνα). Τέλος πάντων είμαι πολύ πιο έμπειρος στην φάση "σχολική αριστεία" από τον Άρη Πορτοσάλτε ή τον Τάκη Χατζή ;)
Η προσωπική μου παρατήρηση μετά από τόσα χρόνια λέει πως εκπαιδευτικά δεν βοηθήθηκα προσωπικά καθόλου, ίσως μάλιστα να μπορούσε να πει κανεις πως αποτέλεσαν και τροχοπέδη τύπου "αφού ειμαι άριστος δεν χρειάζεται να προσπαθήσω παραπάνω", και μπορώ να πω πως σίγουρα δεν βοήθησαν τους πιο αδύνατους συμμαθητές μου. Από την άλλη ούτε παρατήρησα να τους εμπόδισαν πουθενά, αλλά προφανώς οι παρατηρησιακές ικανότητες ενος 15χρονου βραβευμένου δεν είναι ακριβώς αντικειμενικές. Η μαμά μου βεβαίως καμάρωνε, όπως και οι μαμάδες των συμμαθητών μου που βραβευοντουσαν επίσης. Για τις μανάδες των "άλλων" δεν ξέρω, αν και πλέον, βλέποντας πως κάνουν μερικές μαμάδες για την προοπτική βράβευσης ή όχι του τέκνου τους, δεν το κρύβω πως ανησυχώ.

Γενικώς, όπως και με την παράνοια που έχει πιάσει μερικούς με τα Αρχαία και τα Θρησκευτικά η "αριστεία" του σημαιοφόρου, των βραβείων και τα λοιπά, αναφέρεται κυρίως ως θέμα "παράδοσης" και "έτσι το μάθαμε" και "αφού το έκανα εγώ ειναι σωστό" και άλλες τέτοιες πίπες οι οποίες δεν αντέχουν προφανώς σε καμια κριτική. Η χρησιμότητά τους ήταν κυρίως για να δείχνουμε τι κοινωνία έχουμε και θέλουμε (ακραίος ανταγωνισμός εξ απαλών ονύχων και μάλιστα δια ασήμαντον αιτίαν και αφορμήν), πέρα πάντα από την ανάγκη της μαμάς να χρησιμοποιεί το βλαστάρι της σαν προϊον κοινωνικής επίδειξης και πέρα από (εχει αναλυθεί παλιότερα σε μάκρος από τον Δείμο, οπότε βαριέμαι να το συνεχίσω) την αυτονόητη ταξικότητα (με την έννοια της χρηματικής ανέσεως) που ενέχει η διαδικασία² καθώς το κριτήριο είναι μεν το ίδιο, η αφετηρία και τα μέσα όμως δεν είναι.

Μα θα μου πεις και πως θα ξεχωρίσουν οι καλοί μαθητές, οι άριστοι, οι μελλοντικοί γιατροί και τα λοιπα;

Απάντηση: αυτό είναι άσχετο. Το επαναλαμβάνω για να το χωνέψετε, αυτό ειναι άσχετο. Τα παιδιά δεν πάνε στο σχολείο για να ξεχωρίσει το δικό σου. Σε κάθε κοινωνία και εκπαιδευτικό σύστημα, είτε αυτό είχε παρελάσεις είτε όχι, είτε έχει βραβεία είτε όχι, απο κάθε σχολική γενιά βρέθηκαν και αναδείχθηκαν και μηχανικοί και γιατροί και τα λοιπά. Δεν ξέρω καμια κοινωνία πλην των Μαο Μαο που να μην έχει γιατρούς (αν και των Μάο Μάο έχει .... μαγους-γιατρούς, οπότε πάσο). Και προφανώς, σε μια κοινωνία που "όλοι" θέλουν να γίνουν γιατροί, θα υπάρξει κάποια επιλογική διαδικασία, ειδικά για τις θέσεις των γιατρών που "παρέχει" η κοινωνία, που η φοίτηση δηλαδή είναι δωρεάν. Τώρα αν αυτή η επιλογή ειναι πανεθνικών εξετάσεων, κληρονομικό δικαίωμα, αποτέλεσμα πλειοδοσίας των γονέων, βύσματος στον κομισάριο, απόφασης του επιτρόπου του λαου για τους γιατροί, κλήρωσης, ψηφοφορίας ή άλλο, αυτό δεν θα επηρεάσει τον αριθμό των γιατρών που θα έχουμε (ίσως να επηρεάσει τον αριθμό των καλών γιατρών που θα έχουμε, αλλά και πάλι μαλακίες λεω, καθώς (α) υπάρχει κοσκίνισμα και ρετουσάρισμα στις σχολές  και (β) ένα κρυολόγημα πλέον μπορώ και γω να το κουράρω).
Προφανώς λοιπόν θα υπάρχει επιλογική διαδικασία. Στην Ελλάδα έχει επιλεχθεί η αντικειμενική, εντός ή εκτός εισαγωγικών, διαδικασία της καλύτερης βαθμολογίας σε εξετάσεις που είναι ίδιες (ή σχεδόν ίδιες με τις υποκατηγορίες του 10%, των νυχτερινών, των πολυτεκνων, των Ελλήνων εξωτερικού, των εχόντων αναπηρία, των εχόντων μαθησιακά προβλήματα και δεν ξέρω και γω τι άλλο) για όλους και στις οποίες ανοίγεται πεδίο δόξης λαμπρόν (θεωρητικά τουλάχιστον) σε οποιονδήποτε να περάσει όπου γουστάρει. Να εξηγήσουμε ξανά πως αυτή η διαδικασία δεν ειναι η μοναδική που έχει υλοποιηθεί, δεν ειναι η πλεον αντικειμενική, δεν δίνει κατ' ανάγκη τους "καλύτερους" (αν συγκρίνετε πχ τα θέματα "κανονικών" εξετάσεων με αυτά των Ελλήνων εξωτερικού θα τραβάτε τα μαλλιά σας), έτσι και αλλιώς καμια διαδικασία δεν το κάνει. Έχει όμως τα πλεονεκτήματα της μετρησιμότητας, της αντικειμενικότητας και του κλειστού, αδιάβλητου συστήματος. Αυτά όμως δεν είναι παιδαγωγικές μετρικές αλλά ηθικολογικές/πολιτικές, όπως και τα περισσότερα που θα συναντήσουμε παρακάτω. Να σημειωθεί πάντως πως η ίδια η ύπαρξη διαφορετικών επιπέδων εισόδου είναι μια πολιτική βόμβα στο θεμέλιο της "αριστείας" διότι δεν υπάρχουν απόφοιτοι διαφορετικών επιπέδων, δεν υπάρχουν πολιτικοί μηχανικοί εξωτερικού, φυσικοί 10%, γιατροί απόγονοι πολυτέκνων κτλ με μειωμένες ευθύνες και αρμοδιότητες. Αυτός λχ που θα αριστεύσει στις εξετάσεις Ελλήνων Εξωτερικού κατά κανόνα θα είναι γύρω στην μετριότητα με βάση τα "κανονικά" θέματα.
Ξεφεύγουμε. Η ερώτηση, κατά τον Ζάφοντα, είναι αν έχει νόημα η επιλογική διαδικασία και η....αγενής άμιλλα να ξεκινάει από το νηπιαγωγείο ή το δημοτικό (δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι μελλοντικοί γιατροί -και γόνοι γιατρών- λιώνουν στα φροντιστήρια από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού καίτοι πολύ καλοί μαθητές ήδη).

Update 20/09
Πάρτε οποιονδήποτε οπαδό της αριστείας και ταυτόχρονα γονιό αρίστου μαθητή και ρωτήστε τον αν το παιδί του κάνει φροντιστήρια. Ρωτήστε τον αν ειναι δίκαιος ο αγών για την αριστεία ενάντια σε ένα (υποθετικό) παιδί που δεν κάνει. Δεν θα έπρεπε και το δικό του τέκνο να τα κόψει τα φροντιστήρια για να δούμε ποιο παιδί ειναι όντως το καλύτερο; Είναι όντως άριστος εκείνος που φτάνει πρώτος με δεκανίκια κόντρα σε εκείνον που φτάνει δεύτερος μόνος του; Δεν θα έπρεπε ο δεύτερος να αντιμετωπίζεται καλύτερα από τον πρώτο; Δεν είναι πιο άξιος; Εκεί να δείτε που τελειώνει αυτόματα το μπιρι μπίρι και αριστείας και είτε
α) φταίει το κράτος διότι μπλα μπλα μπλα (λες και για του άλλου το παιδί δεν φταίει το κράτος. Το κράτος ειναι ο προσωπικός μας εχθρός και μόνο δικό μας - α ρε πασοκάρες του κιαρατά)
είτε
β) "αφού μπορώ να βοηθήσω το παιδί μου γιατί να μην το κάνω;" που είναι απορία ανθρώπινη μεν, ξεσκίζει την έννοια της αριστείας δε και μας πάει στο ρεαλιστικότερο (στατιστικά) μοντέλο "από φραγκάτος=> άριστος" διότι η βοήθεια που θα λάβει ο χ χλιμίτζουρας κατά κανόνα ειναι ευθέως ανάλογη των χρημάτων που δαπανούνται γι αυτή. Ποιος αριστούχος πανελληνιων θα έγραφε τα ίδια χωρίς εξωτερική βοήθεια; Ρε ούτε το 1%.

Και δεν είναι δύσκολο να γίνεις αριστούχος με ξένες πλάτες, όπως και να γίνεις με ξένο κώλο πούστης. Αλλά το ζήτημα δεν ειναι να αποδείξουμε ότι το παιδί μας ειναι καλύτερο, ότι τα ταλέντα πρέπει να σπρώχνονται ότι οι καλύτεροι κερδίζουν. Αρχίδια. Το ζήτημα ειναι να πάει το παιδί μου καλύτερα από το δικό σου αξίζει δεν αξίζει.
Τέλος Update

Παράνοια

Αυτα τα ολίγα έγιναν και αυτά τα ολίγιστα έχουν να κάνουν με την αριστεία υπό του attention whore Μπαλτά ο οποίος εν τέλει δεν ειχε και κανα άδικο, αλλά και του "νέου" συστήματος Φίλη (το οποίο ουσιαστικά ειναι το ίδιο με το προηγούμενο, απλά με διαφορετικά Θρησκευτικά -ποιος χέστηκε- και λιγότερα Αρχαία προς όφελος των Νέων Ελληνικων, όπως και λιγότερες εξετάσεις στο Γυμνάσιο). Τώρα πως κατάφεραν μια κουβέντα για τα σχολεία και το εκπαιδευτικό σύστημα κάποιοι ηλίθιοι να την κάνουν καραμέλα για το οτιδήποτε και αξίωση μηδενισμού των πάντων και μάλιστα να την συνδυάσουν με τους Ολυμπιακούς αγώνες, αυτό το ξέρει μόνο ο κλασικός ο μαλάκας ο Νεοδημοκράτης.

Παρένθεση: Τον κρετίνο Βουλγαράκη, δεν άντεξα και τον τρόλαρα λίγο. Απ΄ ότι φαίνεται του άρεσε όμως διότι είτε είναι ΚΚΕ κατά βάθος, είτε δεν πιάνει το χιούμορ, είτε το πιάνει και είναι αυτοσαρκαστικός τύπος και δεν του το 'χα, είτε δεν διάβασε τα tags και δεν ξέρει πολιτική ιστορία.

Η παπάτζα της αριστείας.

Δεν έχω καταλάβει ακόμα το ιδεολόγημα της αριστείας όπως κοινωνείται από την ΝΔ και μερίδα του τύπου, οπότε μπορεί στο παρόν κομμάτι να γράφω μαλακίες. Αν κατάλαβα καλά λοιπόν, η "αριστεία" ειναι μια κατάσταση η οποία έχει να κάνει με την υψηλή σχολική επίδοση και την οποία

α) προσπαθούμε όλοι να πιάσουμε και συνεχώς, διότι έτσι "πρέπει" να κάνουμε
β) όταν την έχει κάποιος την έχει παντού, διότι "είναι άριστος" και συνάμα
γ) είναι μια κατάσταση διαρκείας, περισσότερο δηλαδή ανάγεται στο DNA κάποιου. Ο "άριστος" είναι και ο πετυχημένος (καθώς λύσσαξαν μερικοί οποιαδήποτε επιτυχία του οποιουδήποτε να την χρεώσουν στην αριστεία του). Συνεκδοχικά η σχολική αριστεία μας δίνει έναν "πρότυπο" πολίτη, έστω και σαν στόχο.
δ) η κυβέρνηση πολεμά καθώς προσπαθεί να μας κάνει όλους "κακούς" γιατί το ....προτιμάει και
ε) το "προηγούμενο σύστημα" την προήγαγε ενώ το "επόμενο" την πολεμάει.

στ) και τελευταίο. Συνεπαγωγικά, ο λόγος του "άριστου" έχει αυξημένη βαρύτητα και πρέπει να τον ακούμε επί παντώς επιστητού.

Αποδόμηση: 

α) Ήξερα και ξέρω πολλά παιδιά που όλα αυτά στο σχολείο τα έγραφαν στα παπάρια τους. Διάβαζαν αυτά που τους άρεσαν ή/και αυτά που μετρούσαν στις εξετάσεις. "Ακαδημαϊκά" στο σχολείο ήταν μετριότητες. Πολλοί εξ αυτών πέρασαν τελικά τις εξετάσεις και τώρα είναι είτε μια χαρά επαγγελματίες είτε κορυφές της επιστήμης στον τομέα τους, και ας πέρασαν τα σχολικά (και αρκετά από τα φοιτητικά) τους χρόνια με sex, drugs & rocknroll ³.
β) Παράλογο και κόντρα παράλογο. Ένας που είναι αστέρι στον χ τομέα δεν μπορεί να είναι το ίδιο αστέρι παντού, θες γιατί μπορεί να μην θέλει, θες γιατί η μέρα έχει μόνο 24 ώρες, θες γιατί πολύ απλά δεν γίνεται. Οι περιπτώσεις νομπελιστών οικονομολόγων που παίζουν πενταδάτοι στο ΝΒΑ είναι ομολογουμένως κάπως σπάνιες⁴. Γι αυτό το βραβείο μαλακίας 2016 παίρνει προφανώς η πρόταση του Ποταμιου (ποιου άλλου) να μας μιλήσουν οι "άριστοι" αθλητές, δηλαδή οι ολυμπιονίκες στην Βουλή (και να μας πουν τι;) όπως και η αποδοχή αυτής από τον λαϊκιστότατο Πρόεδρο της Βουλής. Τι να μας πει ο "με την χάρη της Παναγίας, πάμε γερά, πάμε Ελλάδα" Πετρούνιας ή η "μου γκρεμίσανε οι βλάχοι το σκοπευτήριο" Κορακάκη (που παραμένει από τις πλέον συμπαθείς φυσιογνωμίες) που να έχει να κάνει με την πολιτική ή την οικονομία; Αντε να μας πουν πως κάνανε προπόνηση, προπόνηση, προπόνηση. Και πάλι προπόνηση. Πως τους έφυγε η παναγία και ο Χριστός στην προπόνηση. Πως δεν τρώγανε, κοιμόντουσαν και γαμούσανε σαν κανονικοί ανθρώποι. Και όποιος από αυτούς δεν ειναι λαλημένος να θυμηθεί πως η διαφορά που κάνει το μετάλλιο από το σχεδόν μετάλλιο πολλές φορές παίζει στην τύχη, στην έλλειψη τραυματισμών για το ευτυχές διάστημα τριων έως έξι μηνών, στην φαρμακοδιέγερση ή στην απουσία μερικών αντιπάλων που δεν ήταν τόσο τυχεροί. Αλλά αυτά τα ξέρουμε ήδη όλοι για τους αθλητές είτε είναι ολυμπιονίκες είτε δεν είναι, εκτός και αν είμαστε μπίτι ζώα και νομίζουμε πως ο Πετρούνιας λχ πήρε το μετάλλιό του επειδή προπονήθηκε ιτς παραπάνω από τον 2ο και πως μόνο αυτό φτάνει⁵.
γ) Καλά, αυτό αποδομείται από μόνο του.

Προσπαθήστε να θυμηθείτε από τον καιρό που ήσασταν μαθητές μέχρι σήμερα:

- Οι άριστοι στο Δημοτικό ήταν οι ίδιοι άριστοι στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο; Ήταν αυτοί (όλοι) που έγραψαν καλύτερα στις Εξετάσεις; Ο σχολικός βαθμός ήταν για όλους ανάλογος του βαθμού των εξετάσεων; Υπήρξε αναλογία ανάμεσα στην σχολική επίδοση μεταξύ των συμμαθητών και στον σχετικό (δηλ ο ένας σε σχέση με τον άλλον) βαθμό που πήραν στις Πανελλήνιες;

- Οι άριστοι στο Δημοτικό έγιναν .... όλοι γιατροί;

- Ο σημαιοφόρος συμμαθητής σας τότε βγάζει τώρα πιο πολλά λεφτά από εσάς; Και καλά από εσάς. Βγάζει πιο πολλά λεφτά από τον εργοστασιάρχη της πόλης;

- Οι άριστοι στο Δημοτικό βγάζουν τώρα πιο πολλά λεφτά από τον γιο του μπακάλη που άνοιξε περίπτερο/μίνι μάρκετ/καφετέρια με τα λεφτά του μπαμπά;
- Μπορείτε, από τους συμμαθητές σας, να κάνετε αντιπαραβολή της τότε βαθμολογίας τους και της σημερινής τους "χρηστότητας" ως πολίτες; Θα είναι η σχέση αναλογική; Είναι δυνατόν να είναι;
- Επίσης ας μην λησμονάμε διάφορους τυχαίους college dropouts (ήτοι αποτυχημένους και ουχί άριστους) που δεν τα πήγαν και τόσο άσχημα στον τομέα τους, όπως τον Μπιλ τον Γκέιτς ας πούμε. Προφανώς δεν λέμε πως η σχολική αποτυχία ειναι μονόδρομος για την επιτυχία, αλλά απλά αποδεικνύουμε ότι δεν είναι μονόδρομος η "αριστεία" για την επιτυχία (και γι αυτό αρκεί μόνο ένα αντιπαράδειγμα).
δ) Αυτό ειναι το πλεον ηλίθιο επιχειρημα που έχει παίξει στο θέμα. Καμία κυβέρνηση στο σύμπαν δεν θέλει οι πολίτες της, τυπικά τουλάχιστον, να μην έχουν καλύτερες "επιδόσεις" στο οτιδήποτε, αν μη τι άλλο, για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους. Μόνο κυβερνήσεις που δεν αναδεικνύονται με εκλογές, μπορεί, ίσως να δείξουν τέτοια διάθεση ή πιο συνηθισμένα να αδιαφορήσουν για το θέμα, να φάνε παντεσπάνι οι πτωχοί και τέτοια. Η τρέχουσα κυβέρνηση θέλει πάντα να λέει πως η ίδια και οι πολίτες της είναι σε καλύτερη κατάσταση σε όσο δυνατόν περισσότερους τομείς απ΄ότι ήταν όταν αυτή ανέλαβε.
ε) Κάποτε πρέπει να καταλάβουμε πως σαν χώρα συνολικά και συλλογικά τα κάναμε σκατά πέρα από το χρέος και τα Μνημόνια. Σε ένα τέτοιο σκάτωμα προφανώς η εκπαιδευτική διαδικασία δεν μπορεί να είναι αμέτοχη, αντιθέτως μπορεί πειστικά να υποστηριχθεί πως είναι συμμέτοχη και συνένοχη. Αν θέλουμε λοιπόν να δούν τα παιδιά μας καλύτερες μέρες, πρέπει πρώτ' απ' όλα να συνειδητοποιήσουμε πως τα περισσότερα που θεωρούσαμε ως σωστά ήταν λάθος. Δεν μπορούμε να ζητάμε να αλλάξουν τα κακώς κείμενα χωρίς να αλλάζουν τα εκπαιδευτικά κακώς κείμενα επειδη ο κυρ Μήτσος το '60 θεωρούσε ως απαύγασμα της διδακτικής διαδικασίας τους αρχικούς χρόνους ρημάτων, την αποστήθιση της προπαίδειας και των ονομάτων ταγμάτων των αγγέλων και το σήκωμα της σημαίας αυτού που τα έκανε καλύτερα.
στ) Με όλα τα παραπάνω ως δεδομένα δεν νομίζω πως χρειάζεται και ιδιαίτερη ανάλυση το παρον θέμα. Ο λόγος του άριστου έχει την ίδια ακριβώς βαρύτητα, η ψήφος του την ίδια σημασία με αυτή ενος μή άριστου, της πλέμπας ρε αδερφέ, ειδικά για πράγματα εκτός ειδικότητας. Διότι βεβαίως αν πονάει το ποδάρι μου θα ακούσω τον γιατρό, και αν μπορώ τον καλύτερο γιατρό που θα βρω και όχι τον υδραυλικό. Αλλά δεν θα βάλω ποτέ έναν γιατρό να μου αλλάξει την υδραυλική εγκατάσταση, ρε δεν πα να ναι και ο Ιπποκράτης ο ίδιος και σίγουρα δεν είμαι διατεθειμένος να πάρω ιατρικές συμβουλές από τον καλύτερο υδραυλικό του πλανήτη. Και προφανώς αμα βρω τον καλύτερο γιατρό/υδραυλικό/οτιδήποτε δεν θα εξετάσω την σχολική του βαθμολογία προκειμένου να τον συμβουλευτώ για να δω αν μικρός ήταν άριστος. Και σε καμία περίπτωση ο άριστος γιατρός ή υδραυλικός δεν δικαιούται να έχει a priori "εναν λόγο παραπάνω" από μένα σε θέματα ιδεολογίας ή πολιτικής. Αν δεν συμφωνείτε να το κοιτάξετε.


Τι κάνει ένα εκπαιδευτικό σύστημα.
Το χω πει και το ξαναλέω. Η δουλειά ενός εκπαιδευτικού συστήματος (μέχρι το επίπεδο Γυμνασίου - Λυκείου) είναι να παράξει πολίτες. Οι οποίοι ξέρουν σε ποια χώρα είναι, ξερουν πως λένε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, το νόμισμα που χρησιμοποιείται και ότι πρέπει να πληρώνουν τους φόρους τους και ενίοτε να σκοτώνουν τον εχθρό του ημέτερου "ανάδελφου έθνους". O στόχος ήταν (και είναι και θα είναι) να παράξεις δυνητικούς (φαντάρους και) φορολογούμενους οι οποίοι θα επιστρέψουν δια της φορολογίας τουλάχιστον το ποσό που δαπανήθηκε για την εκπαίδευσή τους, διότι τίποτα δεν είναι τζάμπα. Αυτά για αρχή. Αν τώρα κάποιοι μελλοντικοί πολίτες σου νογάνε κατιτίς παραπάνω σε ενα-δυο τομείς που έχουν να κάνουν με τα θέματα με τα οποία σχετίζονται ορισμένα μαθήματα, ακόμα καλύτερα. Αλλά και να μην νογάνε, μην φοβάσαι, γιατρούς θα βγάλεις από την γενιά αυτή είτε έτσι είτε γιουβέτσι. Η αυξημένη ποσότητα ουγκανισμού επί Χούντας λχ δεν μείωσε τον αριθμό των Ελλήνων γιατρών εκείνης της περιόδου.

Κάποιοι από τους πολίτες θα γίνουν χειρωνακτες, κάποιοι επαγγελματίες, κάποιοι γιατροί (που ειναι και ο καυγάς), πολλοί θα γίνουν φοιτητές και κατόπιν πτυχιούχοι και κάποιοι από αυτούς, πρακτικά ελάχιστοι θα γίνουν οι πραγματικές κορυφές της επιστήμης, οι αναντικατάστατοι και πραγματικά άριστοι, αυτοί που προάγουν⁶ τον κόσμο, έστω δυνητικά, όπως έκανε ένας Μπιλ Γκέιτς (χωρίς πτυχίο), ένας Παπανικολάου, ένας Σολκ ή ένας Μπέρνερς Λι. Πόσους τέτοιους έχουμε στην Ελλάδα ή μάλλον πόσοι τέτοιοι είναι εν ζωή οι οποίοι αποφοίτησαν σε ελληνικό σχολείο; Όχι πάνω από 100, πάω στοίχημα, ίσως και ακόμα λιγότεροι (εγώ γνωρίζω προσωπικά έναν έως τρεις (διασταλτικά) και κανείς τους δεν ήταν "ακαδημαϊκά άριστος". Μεγαλοφυείς τύπους έχω γνωρίσει ακριβώς 3 σε 8 χρόνια σπουδών σε δύο διαφορετικά πανεπιστήμια θετικών σπουδών που κατά κανόνα μαζεύουν έξυπνους τύπους. Παρεμπιπτόντως, οι κατηγορίες αυτές έχουν, στο σύμπαν των γνωστών μου, μηδενική επικάλυψη).


Τι θέλει να πει ο ποιητής;
Πως η επιτυχία ενός συστήματος δεν κρίνεται από τις κορυφές και τις εξαιρέσεις του αλλά από τον μέσο και τον μεσαίο όρο. Για τους πλεον ψείρες η επιτυχία μπορεί να κριθεί από τις.... αποτυχίες του συστήματος (το ποσοστό αναλφαβητισμού και λειτουργικού αναλφαβητισμού σε μια κοινωνία ή το ποσοστό ακραίων -εξωκοινωνικών- στοιχείων στην χώρα). Για το κράτος και το σύστημα το άτομο ειναι πρακτικά αδιάφορο με την έννοια όχι της ισοπέδωσης, αλλά ότι δεν μας νοιάζει ποιος θα γίνει γιατρός, μηχανικός ή βοθρατζής αρκεί να έχουμε γιατρούς, μηχανικούς ή βοθρατζήδες (αντιλαμβανόμαστε πως εντός ΕΕ και παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού τα πραγματα ειναι πιο φλου διότι η εισαγωγή/εξαγωγή εργαζόμενων και ειδικοτήτων είναι πλέον κοινός τόπος, αλλά και πάλι η γενική αρχή μένει και απλά στο εμπορικό ισοζύγιο χωρών προστίθεται και ένα άτυπο εκπαιδευτικό/στελεχιακό ισοζύγιο το οποίο μπορεί χωρίς κόπο να μεταφραστεί σε λεφτά). Για να φτάσει κάποιος στην κορυφή του τομέα του υπάρχουν πολλές αναγκαίες ή σχεδόν αναγκαίες συνθήκες, οι οποίες συνυπάρχουν με το τυχαίο και διάφορους go figure κοινωνικούς και οικονομικούς παράγοντες και δεν μπορώ να σκεφτώ καμιά ικανή η οποία δηλαδή θα οδηγεί αναπόδραστα εκεί. Και αν υπάρχει κάποια σίγουρα δεν είναι η σχολική αριστεία.

Το μοντέλο που επιλέχθηκε στην Ελλάδα είναι μεν ταξικό, αλλά αφήνει και αρκετές οδούς για το πόπολο, και μέχρι πρότινος τουλάχιστον, η απόκτηση πτυχίου ήταν ο ασφαλέστερος δρόμος κοινωνικής ανέλιξης και η ύπαρξη αυτής της διεξόδου έδινε έναν αέρα κοινωνικής κινητικότητας. Αν το συγκρίνουμε δε με άλλες διαδικασίες αλλού (όπου πχ έπρεπε παλαιότερα να ανήκεις σε ειδική τάξη για να πας στην "κατάλληλη" σχολή ή πως απαιτούνταν/απαιτείται ένα τεράστιο ποσό διδάκτρων, κάτι που έκοβε την πλειοψηφία του πληθυσμού ασχέτως προσόντων) το σύστημά μας το λες και αρκετά αντιταξικό ή διαταξικό επί της αρχής. Στην φάση που είμαστε, και με τα φράγκα να λιγοστεύουν, η ταξικότητα του συστήματος οξύνεται (ακόμα και αν το σύστημα μείνει ίδιο) με αποτέλεσμα πολλά επαγγέλματα που απαιτούν πτυχίο να έχουν γίνει στην πράξη κληρονομικά (γιατρός, δικηγόρος, φαρμακοποιός) παρόλο που μεσολαβεί η βάσανος των πανελληνίων εξετάσεων. Και μην με αρχίσετε με τις υποτροφίες στο Αμέρικα. Οι υποτροφίες υπάρχουν ακριβώς για να μαζεύουν τις εξαιρέσεις ή τις πιθανές εξαιρέσεις που λεγαμε (το ποσοστό υποτροφιών επί του συνόλου στην ουσία δείχνει την ανάγκη που έχει ή δεν έχει το εκάστοτε κολέγιο για φράγκα. Ένα "πλούσιο" κολέγιο μπορεί να είναι πιο αλέγκρο και να "διακινδυνέψει" περισσότερο). Μεταξύ υποψηφίων πάνω κάτω των ίδιων προσόντων προφανώς ο πλέον φραγκάτος έχει δομικό πλεονέκτημα (και είπαμε κιόλας πως για μας δεν έχει σημασία, αλλά κοινωνιολογικά αρχίζει και έχει όταν μερικές ειδικότητες/καταστάσεις αρχίζουν και έχουν συνολικά έναν ταξικό κόφτη).


Ναι αλλά το καμάρι μου έχει προσόντα και σεις το ισοπεδώνετε με τα άλλα που δεν έχουν.
Ο γιόκας σου κερα Μαρία μπορεί να είναι / να γίνει ο καλυτερότερος γιατρούλης του κόσμου, αλλά - πίστεψέ με- ακόμα και χωρίς αυτόν η Ιατρική Επιστήμη θα τα κουτσοκατάφερνε. Και ναι μεν, άλλος δεν έκανε γιο μον' η Μαριώ το Γιάννη, αλλά πίστεψε με, αν στην θέση του ήταν άλλος, δεν θα είχαμε καμια ιδιαίτερη συμπαντική μεταβολή. Κοινώς μπορεί η κερά Μαρία να θέλει το βλαστάρι της να γίνει Δρ. Βλαστάρης, αλλά για μας είτε γίνει ο Βλαστάρης Δρ είτε ο Κουμάσης μικρή σημασία θα έχει στην τελική όσο υπάρχει κάποιος δρ Βλασταροκουμάσης να μου βάλει γύψο στο πόδι αμα το σπάσω.

Σεβαστός ο πόθος λοιπόν της κερα Μαρίας να γίνει το τέκνο της σημαιοφόρος και wannabe Δρ. και οι άλλοι να πα να γαμηθούνε ("το πάνε πίσω το παιδί"), σεβαστή η λατρεία των ικανοτήτων, δεξιοτήτων, ορθογραφίας, καλλιγραφίας, ετοιμο- και ετυμο- λογίας, ορθοπεταλιάς, διαίρεσης και δεν συμμαζεύεται του κανακάρη της αλλά πραγματικά στα αρχίδια μας, ειδικά αφού δεν έχουμε κανένα λόγο να πιστέψουμε πως το καμάρι της κερα Μαρίας είναι όντως καλύτερο στον χ τομέα από το καμάρι της κερά Τασίας, εκτός από το λόγο της ίδιας της κερα Μαρίας, αλλά σάμπως και η κερά Τασία τα ίδια δεν θα μας πει για το δικό της; Δεν έχω ακούσει μέχρι στιγμής κανένα γονέα να λέει ρε συ τι χαζό παιδί που έχω, πάει πίσω τα άλλα και τα λοιπά, οπότε δικαιούμαι να θεωρω την άποψη του γονέα για το παιδί του και τις δεξιότητες του ελαφρώς υποκειμενική και μή δεσμευτική για τα δικά μου συμπεράσματα ή για τη λειτουργία του συστήματος συνολικά. Μπορεί η μαμά σου φίλτατε αναγνώστη να ενθουσιάζεται που μας έκανες την τιμή αρχικώς να γεννηθείς και κατόπιν να σκαλίσεις δυο πατσαβουρογράμματα σε μια χαρτοπετσέτα (2 μήνες, 3 μέρες και 2 ώρες πριν από τα υπόλοιπα παιδιά) μετά από εντατική προπόνηση, αλλά πραγματικά στ' αρχίδια μας.
(Διαχρονική παρατήρηση: οι χειρότεροι στον κόσμο για να μεγαλώνουν παιδιά είναι οι γονείς και ειδικά οι Έλληνες γονείς. Ουίνστον σε έφαγα (βλ. παρακάτω))


(Ενδεικτικά διαβάστε αυτό το άρθρο του Χρήστου Κιούση για το τι τραβάνε οι προπονητές στα παιδικά/εφηβικά του μπάσκετ και υψώστε το εις την νιοστή για πράγματα που έχουν "μεγαλύτερη σημασία" όπως οι βαθμοί, οι πανελλαδικές εξετάσεις και η σχολή εισόδου. Απόσπασμα:

"Από τις πρώτες φορές που πήγα, με εντυπωσίασε το γεγονός της ύπαρξης τόσων πολλών εν υπνώσει προπονητών πέριξ του παρκέ. Μπαμπάδες γιατροί και δικηγόροι, μηχανικοί και δημόσιοι υπάλληλοι, μαμάδες νοικοκυρές ή επιστήμονες, ιδιοκτήτριες μπουτίκ ή κομμώτριες, όλοι και όλες είχαν μια άποψη επί αυτού που έβλεπαν και είτε με λόγια (δύσκολο όταν είσαι σε προπόνηση του Ροδόπουλου), είτε με τις κλασικές ελληνικές ματιές ή σφίξιμο των χειλιών ή με μουλωχτες χειρονομίες, έδιναν τις δικές τους προπονητικές οδηγίες.Το φοβερό ήταν να τους ακούς να μιλάνε, όταν έβγαιναν από το κλειστό της Αμερικάνικης Γεωργικής Σχολής, για να κάνουν τσιγάρο και να εκφράσουν αναμεταξύ τους τις αντιρρήσεις τους επί του προπονητικού προγράμματος

...

Οχι πολύ διαφορετικά φαινόμενα πέριξ του γηπέδου. Οι οικιακοί Ομπράντοβιτς παρόντες και παρούσες. Άποψη, κριτική, παράπονα, γκρίνια για το πόσο παίζει το παιδί, πόσο παίρνει πάσες το παιδί, γιατί δεν κατεβάζει μπάλα το παιδί κλπ κλπ 

....
Σε έναν αγώνα στη Μίκρα ο μπαμπάς αυτός, έδινε οδηγίες στον Σακιλ γιό του, τσακωνόταν με ατίπαλους γονείς στην κερκίδα και το κυριότερο μιλούσε συστηματικά στους διαιτητές... Το αποτέλεσμα; Όταν τελείωσε ο αγώνας κι όλα τα παιδάκια μπήκαν σε μια σειρά για να κάνουν χάι φάιβ, ο γιός είχε πλέξει τα χέρια του επιδεικτικά στην πλάτη, για να μη χαιρετήσει κανέναν! Έμαθα ότι το συγκεκριμένο πατερούλη έπιασε ο Λάζαρος και του είπε, “το παιδί μπορεί να έρχεται στις προπονήσεις , εσύ όμως όχι”. Φυσικά ο κόουτς Dad πήρε το παιδί να το πάει σε άλλη ομάδα. "

).

Εχω βαρεθεί να ακούω για γονείς που στέλνουν το καμάρι τους σε ειδικά νηπιαγωγεία(!), που του κάνουν αγγλικά πριν πάει σχολείο(!!), που το στέλνουν το βρέφος σε σχολές ταλέντων και νια νια νια. Την ίδια ώρα που πιθανότατα ο πιτσιρικάς θα προτιμούσε να παίξει το γιατρό με τη Μαιρούλα ή να παίξει μπάλα στην αλάνα ρε αδερφε ή, πιο ρεαλιστικά, να κυνηγήσει κανα ποκεμον.

Όταν το καμάρι μας βεβαίως δεν σούρνει σε ικανή ποσότητα από γράμματα ή αθλητισμό, αυτός δεν είναι λόγος να μην βγάλουμε το κόμπλεξ μας για τα "προσόντα" του σε άλλα πεδία. Μην το γελάτε είναι ακριβώς η ίδια νοοτροπία.

Update 20/09
δεν είναι υπερβολές ούτε μεμονωμένα περιστατικά (κλατς)

"...ένα θα σου πω. Σκέψου σε δυό τάξεις γυμνασίου που προέκυψαν από εξετάσεις σε πειραματικό να πλακώνονται γονείς μαθητές και δάσκαλοι "γιατί έβαλε 19,2 και όχι 19,3". Γι αυτή τη στρεβλή αριστεία μίλησε ο Μπαλτάς και σου μιλάω "από μέσα"
κι άλλο ένα. Τη χρονιά που έγιναν εξετάσεις, εννιά φορές το ΕΚΑΒ παρέλαβε παιδάκια της έκτης δημοτικού με κρίση άγχους στο ίδιο σχολείο γιατί είναι ενιαίο και τα παιδιά θα ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑΝ να φύγουν απ το σχολείο τους αν δεν πέρναγαν στις εξετάσεις"

Τέλος Update

Ναι το παιδί σου είναι πριγκηπόπουλο (:Ρ), χαρισματικό, μελλοντικός πλανητάρχης, μέλλων διάσημος Δρ Παπαρόπουλος, η εξαίρεση του κανόνα, γεμάτο ταλέντα, πιο έξυπνο από τα άλλα και τα λοιπά και τα λοιπά. Το εμπεδώσαμε και ερχόμαστε να σε προσγειώσουμε στην πραγματικότητα δια στόματος του φιλόσοφου Tyler Durden.

You are not a beautiful and unique snowflake

You are the same decaying organic matter as everything else

We are all part of the same compost heap

We are the all singing, all dancing, crap of the world

Παρατήρηση: Έστω ότι έχουμε να κάνουμε όντως με ένα χαρισματικο και γεμάτο προσόντα παιδί. Η ίδια η διαδικασία βαθμολόγησης σε δεδομένες φόρμες μοιραία "κόβει" από τα προσόντα αυτά και αφήνει μόνο τα προβλεπόμενα, τα οποία μας άφησαν μεγαλοφυείς εγκέφαλοι του παρελθόντος, πολλοί εξ αυτών προερχόμενοι επί χούντας. Για τον απλούστατο λόγο πως τα παιδιά και ο εγκέφαλός τους δεν βγαίνουν σε κουτάκια και πως η κοινωνία αλλάζει εις πείσμα μερικών. Η διαδικασία βαθμολογία-αριστεία-επιτυχία μπορεί με άνεση να λειτουργήσει αντιεκπαιδευτικά (μην το ψάξουμε. Οποιοδήποτε συστημα μπορεί να λειτουργήσει αντιεκπαιδευτικά). Ο άλλος πχ μπορεί να είναι το νέο παγκόσμιο αστέρι των μαθηματικών και μεις να τον κάψουμε με τους αρχικούς χρόνους και αρχαία στο πρωτότυπο - και μην πιάσω τα τάγματα των αγγέλων. Και μην θυμηθώ τι τράβαγαν παλιότερα οι αριστερόχειρες ή οι κομμουνισταί.


Συμπέρασμα
Ένα εκπαιδευτικό σύστημα δεν εστιάζει στους "αριστους" αλλά στον μέσο όρο για ευνόητους λόγους. Γιατρούς, δικηγόρους, μηχανικούς κτλ βγάζει κάθε σύστημα. Οι βαθιοί γνώστες (πόσοι νομίζετε πως ξέρουν παγκοσμίως πως ακριβώς λειτουργεί όλο το internet; Πεντε άτομα; Δέκα; Είκοσι;), οι πρωτοπόροι, οι "άριστοι" ειναι a priori εξαιρέσεις και δεν εστιάζεις πάνω τους (εκτός πια και αν έχεις λύσει όλα τα άλλα σου εκπαιδευτικά προβλήματα- κοινώς πάλι λεφτά), και προφανώς τέτοιοι δεν γίνονται οι αριστούχοι κάθε σχολείου, γιατί απλούστατα είναι πολύ περισσότεροι από τις διαθέσιμες/απαιτούμενες, δυνητικά ή ρεαλιστικά "θέσεις" "αρίστων" και διότι πάντα μπορεί κάποιος εκτός της προβλεπόμενης διαδικασίας να σου βγει καλύτερος (Γκέιτς, Αϊνστάιν (διευκρίνησις: ο Αλβέρτος δεν ήταν κακός μαθητής, δεν ήταν όμως και κανένα από τα παιδάκια που στο ελληνικό σχολείο θα έπαιρνε αριστείο) κτλ). Αυτοί που τραβάνε το κάρο ως πρωτοπορία θα σκάσουν όταν και όπου σκάσουν και μάγκας είναι αυτός που μπορεί να τους τραβήξει (βλ. αμερικάνικο brain drain). Η πιθανότητα να σκάσουν εδώ και όχι εκεί είναι στην ουσία συνάρτηση του πόσοι εκπαιδεύονται (όπως και ο αριθμός των Ολυμπιονικών γενικά είναι συνάρτηση του πόσοι αθλούνται), των κινήτρων και των χρημάτων που ρίχνεις διότι όλα αυτά μεταφράζονται σε έξοδα. Α, και του αρχικού πληθυσμού επί του οποίου λειτουργούμε (πχ οι ΗΠΑ με ~ 300 εκ πληθυσμό αυτονόητα θα έχουν περισσότερες μεγαλοφυΐες από την Ελλάδα). Τέλος πάντων όταν σηκώνεις τον μέσο όρο της κατανομής, αμέσως μεγαλώνει και το σκορ στην κορυφή, κάτι που μάλλον ακόμα δεν έχουμε καταλάβει καλά στην Ελλάδα, αλλά γι αυτό θα τα πούμε στο επόμενο ποστ.


Και οι άριστοι κύριε; Οι άριστοι;
Είπαμε ήδη πως στα προϊόντα ενός συστήματος θα υπάρχουν πάντα και οι καλές περιπτώσεις. Ένα μελετημένο (και αγρίως χρηματοδοτούμενο) σύστημα θα προσπαθήσει να βρει σε κάθε παιδί τα πεδία στο οποία α) ειναι καλό και β) του αρέσουν κιόλας σε μια προσπάθεια να συνδυαστεί το ατομικό με το κοινωνικό "θέλω". Στην φάση που (όπως είπαμε και πιο πάνω) η ζήτηση για πανεπιστημιακές θέσεις είναι μεγαλύτερη από τις θέσεις αυτές θα υπάρξει επιλογική διαδικασία κατά την οποία οι καλύτεροι σε αυτήν θα φάνε τις πλέον προτιμητέες θεσεις. Τώρα για το αν αυτοί οι αριστεύσαντες στην διαδικασία επιλογής ειναι οι καλύτεροι δυνατοί για τις θέσεις αυτές⁷ το πράγμα θολώνει και η απάντηση είναι προφανώς "όχι απαραίτητα, αλλά τι να κάνουμε κιολας" με την ίδια έννοια που είχε πει και ο Τσώρτσιλ πως η δημοκρατία ειναι το χειρότερο πολίτευμα και μολις βρούμε καλύτερο θα την αλλάξουμε αμέσως. Άσε που στην τελική και σε βάθος χρόνου, κοινωνικά δεν έχει και τόση σημασία.


Και αν χάσουμε κανα ταλέντο;
Τι να γίνει το χάσαμε, shit happens. Ότι σύστημα και να βάλεις κάπου θα χάσεις. Και αν αρχίσεις και επιβάλεις τι θα κάνει ο καθένας και πως, ελέω DNA φάση, να δεις που θα φτιάξεις μια ωραιότατη απολυταρχία. Παρηγορήσου όμως. Σκέψου πόσους Μότσαρτ έχεις σκοτώσει κάθε φορά που τράβαγες μαλακία. Άσε που στατιστικά πιο πολλά ταλέντα σκοτώνεις όταν τους καις τον εγκέφαλο από νωρίς, διότι δεν ξέρω αν οι παιδικές αντοχές είναι όσες νομίζουν μερικοί ότι είναι. Τέλος πάντων το "θέλω" κάθε συστήματος ειναι -θεωρητικά- να εκμεταλλευτεί όσο μπορεί καλύτερα τα "προσόντα" της φουρνιάς που έχει και προφανώς 100% επιτυχία δεν θα έχει κανένα και προφανέστερα η αποτυχία ή η επιτυχία του κανακάρη της κερά Μαρίας σε κάποιο στάδιο από τα πολλά εμπλεκόμενα δεν είναι δείκτης του συστήματος.


Κατακλείδα
Για να τελείωνουμε διότι όλο τα ίδια λέμε.
- Το σχολείο ειναι κυρίως μια κοινωνική διεργασία (δεν ήταν πάντα) στην οποία επιδίδεται το σύνολο του πληθυσμού μιας χώρας και ουχί οι "εκλεκτοί" για λόγους που έχουν να κάνουν με το συμφέρον του ίδιου του συνόλου. Ως τέτοιο, το σχολείο ειναι μια κοινωνική κατάκτηση και όχι κάτι το αυτονόητο. Οι πιο παρατηρητικοί /καχύποπτοι τύποι θα έχουν ίσως αντιληφθεί ότι η όλη μπαρουφολογία της αριστείας εντάσσεται στις προσπάθειες αναίρεσης αυτής της κοινωνικής κατάκτησης, αλλά αυτό το αφήνουμε για το επόμενο ποστ.
- Οι σχολικές επιδόσεις αξιολογούνται και ατομικά και συλλογικά αλλά και κοινωνικά με διάφορους τρόπους και πρίσματα τα οποία δεν είναι μόνο εκπαιδευτικά αλλά κυρίως πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά (πχ: γιατί οι νέοι μικροαστοί στην Γερμανία καίγονται λιγότερο για σπουδές; Μην είναι πιο χαζοί ή "συνολικά" λιγότερων προσόντων; Απάντηση: διότι η εργασιακή αποκατάσταση του μή πτυχιούχου εργάτη εκεί είναι ευκολότερη. Στην φάση που βρισκόμαστε με τα εργοστάσια να αποχωρούν (;) αυτό μελλοντικά να δεις που θα αλλάξει).
- Κρίσιμο κριτήριο για την εκπαιδευτική αξιολόγηση ενός συστήματος είναι περισσότερο οι αποτυχίες παρά οι επιτυχίες του.
- Οι επιτυχημένοι (για οποιονδήποτε λόγο) του συστήματος περνάνε σε σχολές και όσο πιο πετυχημένοι τόσο πιο "καλές" οι σχολές.
- Η σχολική αριστεία δεν έχει άμεση και συζευγμένη σχέση με την επίδοση στις πανελλήνιες ούτε και με την είσοδο στην όποια σχολή. (πιθανόν να είναι αναγκαία συνθήκη, όχι ομως ικανή)
- Η είσοδος στην σχολή δεν εξασφαλίζει και το πτυχίο (ρωτήστε και τον Τζήμερο).
- Η κατοχή πτυχίου (και με βαθμό) σε καμία περίπτωση δεν εξασφαλίζει πως ο κάτοχος θα είναι καλός επαγγελματίας ή καλός πολίτης. Ρε ούτε κατά διάνοια.
- Α. Ο καλός επαγγελματίας δεν ειναι απαραίτητα καλός πολίτης, πόσο μάλλον ο καλός μαθητής.
- Η κατοχή πτυχίου και η ιδιότητα του καλου επαγγελματία και καλού πολίτη δεν συνεπάγεται πως αυτός ειναι και αναντικατάστατος, καθώς τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από τέτοιους.
- Η κατοχή πτυχίου, η ιδιοτητα του καλού επαγγελματία και πολίτη και η αναντικαταστασιμότητα δεν αντανακλούν αναγκαστικά στις σχολικές επιδόσεις που είχε ο άνθρωπος στο νηπιαγωγείο και στο δημοτικό.
- Κάποιος μπορεί να είναι καλός επαγγελματίας (και δυνητικά αναντικατάστατος) και χωρίς πτυχίο.
- Μαλάκες με πτυχίο υπάρχουν πολλοί, ξαναρωτήστε τον Τζήμερο που ειναι ο μοναδικός μαλάκας με πτυχίο χωρίς πτυχίο ;)
- Ένας εξαιρετικά επιτυχημένος άνθρωπος στον τομέα του μπορεί να είναι σκράπας σε άλλους τομείς ή σε οτιδήποτε άλλο γενικώς. Δεν θα κουβεντιάσω για κβαντική φυσική με τον Μέσι. Ο Θεοδωράκης μπορεί, αλλά σάματις τι νογάει και ο Θεοδωράκης; Πλέον έχω φτάσει στο όριο και δεν εμπιστεύομαι εύκολα κανέναν που μιλάει εκτός ειδικότητας, γιατί το γαμημένο το facebook σας έχει κάψει τον εγκέφαλο. (ο γράφων είχε παρει και μερικά μαθήματα εκπαιδευτικής πολιτικής στο πανεπιστήμιο :Ρ)


Εξόδιαι Σημειώσεις: 
Σημείωσις 1:
Προφανώς ο γράφων δεν απαξιώνει τα πανεπιστήμια ή τις σπουδές και τη γνώση γενικότερα. Αντιθέτως. Αλλά επιμένει και επιμένει πως το τι θα σπουδάσει και τί θα γίνει κανείς και τι του αρέσει δεν ειναι θέμα που μπορεί να ανιχνευτεί στο νηπιαγωγείο ή στο Δημοτικό, και εν τέλει αν "μπορεί" να γίνει καλό θα ήταν να εξετάζουμε λίγο απο ποιον, με τι σκοπό και τι μέσα.

1.1
Συμπέρασμα.Τα πανεπιστήμια επί της αρχής είναι ο πλέον έγκυρος φορέας παροχής έγκυρης και αληθούς γνώσης, ασχέτως του αν οι φοιτητές είχαν αριστεία ως πιτσιρικάδες ή όχι. Ειδικά στον τομέα της καθαρής επιστήμης ο κανόνας είναι πως αμα ο άλλος σας το παιζει πρωτοπορία και δεν συμμαζεύεται αλλά η "συντηρητική ακαδημαϊκή κοινότητα" δεν αναγνωρίζει την αξία του και τέτοια, τότε φυλαχτείτε διότι μάλλον μιλαμε για απατεώνα πολυτελείας. Ο Αλβέρτος τα είχε βγάλει τα πανεπιστήμιά του πριν γίνει φίρμα και ο Γκέιτς και η τότε γενιά των nerds έκαναν κάτι που τότε τρελαμένοι χομπίστες μπορούσαν να κάνουν. Όσο η επιστήμη προοδεύει και οι εργατοώρες που απαιτούνται για πρωτότυπο έργο αυξάνονται εκθετικά τόσο το πράγμα ζορίζει. Η επανάληψη του  Μπιλ Γκέιτς⁸  είναι κάτι πρακτικά ακατόρθωτο και κυμαίνεται στα όρια του στατιστικού λάθους. Αν το παιδί σας σπουδάζει πληροφορική, ασχέτως βαθμολογίας, οι πιθανότητες να γίνει "χειριστής Η/Υ" σε ένα χαζό αφεντικό ειναι 99.999.999.999 φορές περισσότερες από τις πιθανότητες να γίνει ο νέος Μπιλ Γκέιτς.

Σημείωσις 2:
Όπως παρατηρήσατε σε πολλά σημεία αναφέρεται η παράμετρος λεφτά. Διότι τίποτε δεν είναι τζάμπα, ακόμα και όταν προσφέρεται δωρεάν. Το ότι δεν πληρώνει ο εκάστοτε μαθητής τον Δάσκαλό του στο σχολείο, την συντήρηση του κτιρίου ή τα βιβλία του πχ, δεν σημαίνει πως αυτά δεν κοστίζουν. Και αν δούμε τις μνημονιακές επιδόσεις του ποσοστού της παιδείας επί του ΑΕΠ και ειδικά επί μνημονιών ενδέχεται να μας πιάσει κατάθλιψη (και αν δούμε τα λεφτά που πάνε στην έρευνα σίγουρα θα μας πιάσει). Αν λοιπόν δεν ρίχνεις φράγκα στο πηγάδι, μην περιμένεις και πολλά πράγματα. Δείτε πχ ένα σύντομο crash test (όσον αφορά τους δασκαλους και τον πληθυσμό μαθητών ανά τάξη) των συστημάτων Φιλανδίας-ΗΠΑ εδώ

Σημείωσις 3:
Όπως καταλάβατε στον ορισμό της αριστείας έχουμε πρόβλημα διότι ο αριστούχος του Λυκείου της Πέρα Τραχανοπλαγιάς δεν ειναι κατ' ανάγκη ο νέος Καραθεοδωρή και πιθανότατα δεν μπορεί να συναγωνιστεί αριστούχους άλλων σχολείων, με αποτέλεσμα (μαντέψτε!) ο πρώην άριστος πλέον να μην είναι πια και να αρχίζει να έχει υπαρξιακά.
Άσε που μπορεί ο κάποτε άριστος να ανακαλύψει πως του αρέσουν τελικά άλλα πράγματα και να μην γουστάρει τη φάση ρε αδερφέ. Όποιος έχει πάει σε πανεπιστήμιο θετικών επιστημών, σίγουρα ξέρει 1-2 τέτοια παραδείγματα.

Σημείωσις 4: 
Διαβάστε αυτό το σημειολογικό άρθρο που ξεκαθαρίζει κάπως τις έννοιες του χρέους, της διαγραφής χρέους και της αριστείας στον καπιταλισμό. Ακούγεται μπερδεμένη η σύζευξη, αλλά δεν είναι ;)

Σημείωσις 5:
Να θυμήσω αυτήν την περίπτωση που κατά τα φαινόμενα είναι ο επιθυμητός τύπος αριστείας ενώ για μένα συνιστά τρανταχτή περίπτωση αποτυχίας του συστήματος, αν και ειμαι σίγουρος ότι ο ίδιος θα είναι πολύ ευχαριστημένος από τον εαυτό του

---

¹ Πέρα από το ότι καταπώς φαίνεται (με συγχωνεύσεις ειδικοτήτων και μειώσεις ωραρίου βεβαίως) η σχολική χρονιά ξεκινά χωρίς πολλά κενά, αριθμήστε:

α. Κόπηκε το καθεστώς χαζομάρας στις προσλήψεις ωρομισθίων αναπληρωτών. Μέχρι τώρα το κράτος μπορούσε να σε παρει ωρομίσθιο (πχ με 2 ώρες / εβδομάδα ήτοι γύρω στα 100 ευρώ καθαρά το μήνα) και να σου απαγορεύσει να ασκείς άλλο παράπλευρο επάγγελμα στον ιδιωτικό τομέα, ενώ παράλληλα πλέον δεν θεωρούσουν άνεργος. Πλέον οι ωρομίσθιοι των 2 ωρών έχουν πρακτικά εξαφανιστεί και το κράτος προσλαμβάνει αναπληρωτές με 15-20 διδακτικές ώρες την εβδομάδα σε συνθήκες δηλαδή πλήρους απασχόλησης

β. Οι αιτήσεις για τις θέσεις γίνονται από τους ενδιαφερόμενους on line. Οποιος θυμάται τις ατελείωτες ουρες, τις συνεχόμενες φορές που ζητάγανε τα ίδια και τα ίδια χαρτιά που ήδη είχαν πάρει 2 και 3 φορές και τις χαμένες εργατοώρες αιτούντων και υπαλλήλων με νιώθει.

γ. Οι προσλήψεις γίνονται από το ΑΣΕΠ και όχι από το Υπουργείο. Από μια ανεξάρτητη αρχή δηλαδή, την οποία "η κυβέρνηση που έχει αλλεργία στις ανεξάρτητες αρχές" έβαλε να κάνει την δουλειά για 1η φορά στα χρονικά, διότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις που δεν "ειχαν αλλεργία στις ανεξάρτητες αρχές" τον ΑΣΕΠ τον έγραφαν στα ανεξάρτητα αρχίδια τους, τουλάχιστον όσον αφορά το υπουργείο παιδείας.

δ. Τα παιδιά έχουν βιβλία στην αρχή της χρονιάς. Μην το γελάτε, δεν ήταν ποτέ αναμενόμενο, ούτε και προ Μνημονίων, η δε Διαμαντοπούλου στον τομέα αυτό το είχε τερματίσει.

ε. Οι πληρωμές εκτάκτου προσωπικού γίνονται σχετικά στην ώρα τους και όχι μετά από 22 τέρμινα.

στ. Ο Ουγκανισμός δείχνει να περιορίζεται ή έστω να αποδοκιμάζεται

ζ. Και όλα αυτά χωρίς να πετάξει τις υπάρχουσες δομές από το παράθυρο και να κάνει όλη τη λειτουργία του υπουργείου μεσω πληρωτέου outsourcing όπως έκανε πχ ο Στυλιανίδης.

η. Καταπως φαίνεται οι Παιδικοί σταθμοί θα δεχθούν αριθμό ρεκόρ παιδιών, και μάλιστα πολλά έξοδα θα πάνε στο ΕΣΠΑ

θ. Επιχειρείται η ενσωμάτωση των παιδιών των προσφύγων στον κοινωνικό ιστό μέσω της εισόδου τους στα "κανονικά" σχολεία, έστω και με αντιδράσεις

² Προς κουμπάρον, επειδή σαν να το βλέπω πως θα με πρήξεις. Και γώ ξέρω ένα παιδί πτωχό πλην τίμιο το οποίο εβοσκε τα προβατα ήλιο με ήλιο, ενώ παράλληλα ειχε μεσο όρο 19,5 , πέρασε 1ος στους Μηχανικους Η/Υ και μετά του έπαιρνε πίπες η NASA για να τον πάρει κτλ κτλ, αλλά

α) εδώ δεν λέμε τις προσωπικές μας ιστορίες και

β) η αξία του ενός είναι μια τυχαία διακύμανση η οποία δεν επηρεάζει το γενικό συμπέρασμα - ούτε και την κατανομή. Μην μπερδεύουμε την υπέρβαση που μπορεί να κάνει κάποιος (η οποία θα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη όσο το πράγμα ζορίζει) με την κατανομή του πράγματος. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που η πλειοψηφία των εισαγόμενων στην ιατρική είναι απόγονοι γιατρών

³ Εδώ προφανώς αναφέρομαι σε παραδείγματα για τα οποία έχω ιδία γνώση.

⁴ Πριν βιαστείτε να μην πρήξετε με την Στεφανίδη να θυμίσω τα εξής:

- Η κοπέλα ειναι χρυσή ολυμπιονίκης στο άθλήμα της. Με την βούλα ειναι η καλύτερη στο  άθλημα της στον γαμημένο πλανήτη για τα επόμενα 4 χρόνια και βλέπουμε. Επίσης έχει ένα πτυχίο. Όπως δισ(;)εκατομμύρια άλλοι. Και ένα διδακτορικό στα σκαριά. Όπως εκατομμύρια άλλοι. Με κανένα τρόπο οι ακαδημαϊκές της επιδόσεις δεν ειναι αντάξιες των αθλητικών, μέχρι τουλάχιστον να πάρει κανα νόμπελ. Και μην ξεχνάτε πως το "αμερικάνικο" σύστημα φορτώνει με πτυχία τους αθλητές (και με υποτροφίες, και με "βοηθούς" στο κολέγιο άμα μείνουν πίσω και και και.... Περί αμερικάνικου συστήματος μαζικού αθλητισμού από τον οποίο προκύπτουν οι κορυφές έχουμε αναφερθεί και εδώ) για να έχουν και κάτι να κάνουν όταν τελειώσει η καριέρα τους. Δεν υποτιμώ την επιστήμονα Στεφανίδη, αντιθέτως, αλλά όταν μιλάμε για αριστεία, αν δεν έχουμε ορίσει πολύ καλά τι λέμε τότε αρχίζουμε να έχουμε τέτοια. Οποιος έχει μυρίσει  ακαδημαϊκό ίδρυμα λίγο πέρα από το βασικό πτυχίο καταλαβαίνει πως πλέον η κατοχή διδακτορικού δεν είναι πια και τόσο σπάνιο φαινόμενο.

- Για ελληνίδα αθλήτρια είναι προφανώς η εξαίρεση. Δεν γνωρίζω πολλούς επαγγελματίες αθλητές που να πέρασαν με εξετάσεις σε κάποια σχολή και να την τελείωσαν. 

⁵ Προφανώς δεν θέλω στο παρόν να θέσω κανένα θέμα για φαρμακοδιέγερση, υπάρχουν μύριοι άλλοι παράγοντες, εντός του "fair play", οι οποίοι διαφοροποιούν τις επιδόσεις με την σκυλίσια, στρατιωτική πειθαρχία και το DNA να είναι κυρίαρχοι. Αυτό που θέλω να πω στην ουσία είναι ότι η υπερβολική και εξοντωτική προπόνηση είναι αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη.

⁶ Καθίστε και διαβάστε το "καλύτερο βιογραφικό της χώρας" και σκεφτείτε πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή σας αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είχε υπάρξει ποτέ. Μπραβο και το πιάσατε, θα ήταν ακριβώς η ίδια. Δοκιμάστε τώρα να αφαιρέσετε τον Λινους Τορβαλντς, τον Ντένις Ρίτσι, τον Δαρβίνο ή τον Ντόκινς, τον Αϊνστάιν, τον Παπανικολάου, τον Σολκ και ελάτε να τα ξαναπούμε περί αριστείας.

⁷ ή το φιλοσοφικό ερώτημα αν τα άτομα που παίρνουν τις θέσεις αυτές θα ήταν τα ίδια αν όλοι είχαν ίδια φροντιστηρια, ίδια λεφτά, ίδιο background και τα λοιπά όπως και το ερώτημα αν αυτά τα ερωτήματα έχουν κάποια ιδιαίτερη σημασία όταν αρρωσταίνεις και πας στον γιατρό

⁸ Ο Γκέιτς αναφέρεται και ξαναναφέρεται διότι πέρα από το κριτήριο της (αναμφισβήτητης) χρηματικής επιτυχίας ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που βελτίωσαν αισθητά τον τρόπο ζωής της ανθρωπότητας γενικά. Το ότι ο ίδιος ενδιάμεσα χέστηκε στα φράγκα ή έκανε περίεργες επιχειρηματικές κινήσεις είναι άλλο καπέλο. Τουλάχιστον ήταν χρήσιμος, δεν παρήγαγε σκατά πασπαλισμένα με κορδελάκια που τα πούλαγε σε παρανοϊκά υψηλή τιμή για να έχουν κάτι τα ψώνια για να το παίζουν ιστορία, σαν μερικούς άλλους δηλαδή ονόματα δεν λέμε γκουχτζομπςγκουχ.