Και τωρα τι;

Παρακαλούνται οι κ.κ. Μανδραβέλης, Ανδριανοπουλος και σια να μας εξηγησουσι τί στο καλό έγινε και πάει για φούντο το οικονομικό θαύμα της Ιρλανδίας που τόσο αγαπήσασι. Διαβάζω το σχετικά πρόσφατο άρθρο του ενός που αναφέρεται στο άρθρο του άλλου και μου έρχεται κλαυσίγελος. Τωρα τι θα γίνουμε χωρίς Ιρλανδούς;


Ποσο καιρό θα μας πάρει για να καταλάβουμε άραγες πως:
α) Δεν υπάρχει "άγιο" σύστημα και καμία συνταγή δεν μπορεί να αποδίδει συνέχεια μιας και οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες δεν είναι στατικές. Τα θαύματα του χτες μπορεί να γίνουν κατάρες του σήμερα.
β) Οταν οι ραντιερηδες κοιτανε μόνο την πάρτη τους αδιαφορώντας για το τι θα γίνει στην κοινωνία, και μάλιστα γίνονται και άπληστοι και ασύδοτοι παναθεμα τους, το αποτέλεσμα μπορεί να ειναι και η Κατάρρευση (και εδώ όντως μπορεί να έρθει στο μυαλό μας το βιβλίο "Κατάρρευση" του Jared Diamond το νοημα του οποίου παραποίησε εντέχνως παλαιότερα ο Α. Α. και τον είχα ...περιλάβει εδώ. Κάτι μου λέει όμως πως η....ικανοτητα αναγνωσης και κατανόησης κειμένων μερικών μερικών φτάνει στο μέτρο του αμεσότατου συμφέροντος τους.)
γ) Απο την στιγμή που πλέον το καταλάβαμε πως πάντα θα οφείλονται (μέσω δανείων διατραπεζικων ή μη) περισσότερα χρήματα απ ΄όσα ήδη υπάρχουν, ε δεν ειναι μοιραίο κάποτε να σκάει η μπίλια κάπου και μάλιστα χοντρα; Ποσο μαλλον όταν η πλειοψηφία των χρημάτων αυτών δεν αναφέρεται ΚΑΝ σε κάποιο είδος παραγωγης, παροχής υπηρεσιών και λοιπά αλλά σε αέρα - στην κυριολεξία.
δ) Το πρόβλημα λογικό ειναι να είναι ισχυρότερο στην Μέκκα του και όχι στις παρυφες. Αυτό που σώζει μεχρι στιγμής τους Αμερικάνους είναι πως κανείς δεν τολμά να τους πειράξει διότι μια πτώση τους μπορεί να έκανε όλο το σύστημα να καταρρεύσει. Φαίνεται όμως πως η εσωτερική κατάρρευση της χώρας ειναι κοντά, κάτι το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε απρόβλεπτες καταστάσεις.

Να πω την γνώμη μου και ας μην ξέρω οικονομικά;
(κλατς: Μερικά στατιστικά)
* Αν θελουμε να δουμε κοινωνικούς κινδύνους σε μια χώρα δεν πρέπει να κοιτάμε τόσο το μέσο εισόδημα (το μέσο όρο δηλ) αλλά την αναμενόμενη τιμή (δηλ την τιμή που έχουν οι περισσότεροι) και τις διακυμάνσεις γύρω της. Αν υπάρχει σε αυτά τα δύο σημαντική απόκλιση αρχίζουν οι φυτιλιές. Αν δε η κατώτερη τιμή είναι πολύ μικρή σε σχέση με τις άλλες μπορούμε (;) να αρχίσουμε να μιλάμε για κοινωνία που μπαίνει σε διαδικασία κλειστης καστοποίησης.
* Διάφοροι παράμετροι όπως η κοινωνική (δηλ οικονομική) κινητικότητα, το ποσοστό αναλφαβητισμού, η παιδική θνησιμότητα και τα λοιπά επίσης μπορούν να μας δείξουν τί γίνεται και κυρίως προς τα πού πάει το πράγμα. Ακραίο αντιπαράδειγμα της Αμερικής ειναι η κομμουνιστική και πεινασμένη (κυρίως λόγω του εμπάργκου) Κούβα που κινδυνεύει να γίνει κράτος/λαός επαιτών (τα τελευταία τουριστικά νέα έτσι περιγράφουν την εκεί καθημερινότητα. Τράκα στους τουρίστες και άγιος ο θεος). Παρολα αυτά όμως ο κίνδυνος κοινωνικής έκρηξης/κατάρρευσης εκεί ειναι μικρότερος διότι οι ανισότητες και οι ακραίες συνθήκες για τα κάτω στρώματα δεν φαίνονται να είναι τόσο μεγάλες. Και μην γελιέστε. Όσο στρατοκαβλο και αν ειναι ενα καθεστώς δεν μπορεί να σωθεί αν γυρίσει το μάτι του κόσμου ανάποδα. Ρωτήστε και τους Γάλλους ή τα πρώην (αν)υπαρκτά κομμούνια που είδαν την παντοδυναμία τους να διαλύεται μέσα σε μια στιγμή, προς μεγάλην στεναχώρια της Θάτσερ και άλλων χαριτωμένων.
* Αν αρχίζει και υπάρχει μεγάλο πρόβλημα επιβίωσης δηλ επισιτισμού, στέγης και εργασίας σε συμπαγείς πληθυσμιακές ομάδες ε τότε μια αναφλεξη είναι επικίνδυνα κοντά. Το φιλελεύθερο παρελθόν των ΗΠΑ επίσης λειτουργεί ως μαξιλαράκι μιας και "ειναι στο DNA" του αμερικανου η αποστροφή προς την κεντρική εξουσία και προς μια πιο συγκεντρωτική διοίκηση. Ακομα όμως και η ρητορική του "did made it/didn't made it" που ήταν το εθνικό μοτίβο για χρόνια δείχνει να πνεει τα λοίσθια όταν το 20% του πληθυσμού αντιμετωπίζει οξύτατο πρόβλημα επιβίωσης. Δεν μπορείς να λες το ένα πέμπτο (τουλάχιστον) των συμπολιτών σου ανίκανους και μαλάκες!

Οπως το βλέπω εγώ προβλέπονται αναμπουμπούλες εκτός και αν ο Ομπάμιας γίνει σούπερμαν! Διοτι ναι μεν οι εταιρείες και τα λοιπά αλλά γελιέστε αν νομίζετε πως αυτες κινούν τον κοσμο. Τα κράτη, και ειδικά τα μεγάλα κράτη, παραμένουν κυρίαρχα εκεί που έχει σημασία (τουλάχιστον) δηλ στην συνείδηση και αφοσίωση του κόσμου. Μπορεί ο κ. Ανδριανόπουλος και μερικοί άλλοι να θέλουν έναν κόσμο που η αφοσίωση και η ανοχή του κόσμου θα φύγει απο τα "υπερχρεωμένα" failed states (κλατς, κλιτς) και θα πάει στις εταιρείες αλλά ακόμα έχουμε πορεία προς τα εκεί. Οι εξουσιες που ακόμα έχουν τα κράτη σε αυτά τα ζητήματα είναι τεράστιες όσο και αν μερικοί ταγοί τους φαίνονται να είναι πουλημένοι ή/και άχρηστοι.

Α, 2 μόνο κουβέντες για τα δικά μας όχι κατ' ανάγκη σχετικές του μνημονίου.
Τώρα το ότι σε μας υπάρχει δεδομένο πρόβλημα με το δημόσιο και τα λοιπά ειναι προφανές. Δεν μπορεί ο κάθε Καραμανλής λχ να διορίζει 100 000 (;) αργόμισθους προεκλογικά και μετά να μην μπορούμε να τους μετακινήσουμε. Ή όταν πάμε να τους μετακινήσουμε αυτοί που κατηγγειλαν διαμαρτυρόμενοι τους "κομματικους και αναξιοκρατικους διορισμους" να ξαναδιαμαρτύρονται! Δεν ειναι μεγάλος ο ελληνικός δημόσιος τομέας. Σε σχετικούς αριθμούς (δηλ ως ποσοστό εργαζόμενων σε σχέση με το σύνολο) είναι μια χαρα. Η επιλεκτική υπερστελέχωση μερικών σε ποστα-κομπόστα και η αυτονόητη υποβάθμιση όλων των άλλων ειναι η αιτία του κακού. Όταν πας σε μια εφορία και ειναι μέσα 20 υπάλληλοι ενώ εργάζονται ουσιαστικά οι 4 ενώ ταυτόχρονα η πυροσβεστική πχ έχει τοσο λίγο προσωπικό που αναγκάζονται να στέλνουν άδεια οχήματα (δηλ με 2 άτομα μέσα αντί για τα προβλεπόμενα 4-7) στις κατα τόπους καταστροφές. Δεν μπορεί να δίνονται κατωτραπέζικα επιδόματα συνέχεια στους ίδιους και στους ίδιους οι οποίοι κατά κανόνα ειναι
* ομαδες που ΔΕΝ διοριζονται μεσω ΑΣΕΠ, κοινως βυσμα η δουλειά
* ομαδες που εχουν κλειστη συντεχνιακη νοοτροπια εκβιασμου της κοινωνιας οπως οι ΔΕΗτζήδες για παράδειγμα.

Και μετά να απαιτείς να πληρώσουμε όλοι την διαφορά. Ε όχι ρεσε ΔΕΝ τα φάγαμε όλοι!

* Σε μας πάντως πρόβλημα (κυρίως) ειναι ο ιδιωτικός τομέας ο οποίος ποτέ δεν έμαθε να παράγει για τον εαυτό του αλλά να είναι κρατικοδίαιτος. Οταν ζητάει ο χ,ψ πρόεδρος του ΣΕΒ να μειωθεί το Δημόσιο (αλήθεια τί τον νοιάζει αυτον ποσοι θα είναι και πόσα θα παίρνουν πχ οι δασοφύλακες;) στην ουσία ζητάει τα κονδύλια που θα πέφτανε για μισθούς δ.υ. να τα οικοιοποιηθεί ο ίδιος δίνοντας και κάποια ψίχουλα στην αγορά εργασίας, το οποίο και τον βολεύει κιόλας για να μπορεί μετά να ζητάει και άλλα δημόσια χρήματα για να μην "προβεί σε απολύσεις". Ρε αντε παραπερα ρε. Φτιάχτε κάτι μόνοι σας χωρίς συνέχεια να ζητάτε ενισχύσεις και μετά παραπονιέστε. Τσόλια. Εμ έχει δίκιο ο Αρίστος (ξανά). Στην Ελλάδα θα μας σώσουν οι μικροί, αν αρχίσουν και κυνηγάνε εισερχόμενα χρήματα (πχ τουρισμός - πληροφορική - ντοπια προϊοντα), διότι αν περιμέναμε από τους μεγάλους.....καλά κρασά. Ραντιέρηδες και παλαιο-νεο-φεουδάρχες του κερατά.



Υ.Γ. Δόξα και τιμή στο τιμημένο και ατίμητο ΚΚΕ που καταδικάζει τις απολύσεις και τις περικοπές (δεν ξερω αν υπαρχει και τπτ για "μεσαιωνικες συνθηκες εργασιας") για όλους τους άλλους πλην του εαυτου του. Διοτι εμεις έχουμε ιερό σκοπο ενώ οι άλλοι ειναι παλιοκαπιτάλες!!!


UPDATE!
Εξαιρετικό το πρόσφατο ποστ της cynical,το οποιο ειναι αρκετά σχετικό με το παρον και θέτει το εξής απλό ερώτημα. Για τους νεοφιλελεύθερους ΠΟΣΟ ειναι τελοσπάντων το "κανονικο" κράτος; Ποσες υπηρεσίες πρέπει να έχει;


UPDATE II
Στο ίδιο πνεύμα με το δικό μου ποστ, αλλά με πιο πολλή όρεξη για ψάξιμο:

Σου είπαν ψέματα πολλά