Συριζολογώντας

Συριζαίικο το παρον ποστ - προειδοποιηθήκατε

Τι μας έφερε ένας χρόνος κυβέρνησης της αριστεράς; Στην παρουσα φάση δεν θα μπω στην διαδικασία να κάνω ημερολογιακή ανασκόπηση, να βάλω δηλαδή συμβάντα σε μια ακριβή σειρά διότι

α) βαριέμαι,

β) δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα,

γ) άσε που σίγουρα θα ξεχάσω κάτι.

Ανασκόπηση 2015
Αν θέλαμε να περιγράψουμε στα γρήγορα την χρονιά που πέρασε, τα κυριότερα πολιτικά σημεία που θα έπρεπε να σταθούμε είναι τα εξής (προσωπική αξιολόγηση)

* Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης (απο το '14) το οποίο έδωσε έναν ντεμέκ "αριστερό" μπούσουλα. Ενας νορμάλ ανθρωπος το έλεγε και συντηρητική σοσιαλδημοκρατία, αλλά ο Αλέξης το μπάλωσε με το "εφικτο" κτλ κτλ. Το πρόγραμμα αναφέρεται διότι ήταν η "σημαία" του Σύριζα στις πρώτες εκλογές του 2015.

* Η άρνηση του Σύριζα να δώσει έστω ανοχή και παράταση της ζωής της κυβέρνησης του ΝΔΣΟΚ μέσω της προεδρικής εκλογής, θέση που από την μία χαρακτηρίστηκε καιροσκοπική και ιδιοτελής και από την άλλη απαραίτητη (ανάλογα με τον ποιον διαβάζεις) γιατί το πράγμα δεν πήγαινε άλλο με την ΝΔ.

* Το cunning plan της αριστερής παρένθεσης, το οποίο οικοδομήθηκε και τέθηκε σε εφαρμογή από το "σύστημα Σαμαρά" με πολύ κακές συνέπειες για την χώρα. Θα μου πεις δίνεις τόση αξία στο σύστημα Σαμαρά, το οποίο δεν κατάφερε ούτε να περάσει έναν υποψήφιο στον Β γύρο των εκλογών της ΝΔ; Και απαντώ ναι, διότι:

α) τότε το σύστημα δεν έφαγε την απονομιμοποίηση που έφαγε στο δημοψήφισμα

β) είπαμε και το ξαναλέμε πως την τελευταία διετία (;) το εκλογικό σώμα παραδείχνει μή-προβλεπόμενη συμπεριφορα, εντός ορίων βεβαίως. Κοινώς, οι μηχανισμοί κάνουν τα δικά τους, και οι ψηφοφόροι τα (εντελώς όμως) δικά τους.

* Την διμετωπη σύγκρουση του "συστήματος Σύριζα" αφενός με ολόκληρη την ΕΕ (!) και αφετέρου με ολόκληρο το ντόπιο σύστημα άσκησης εξουσίας (κόμματα, ΜΜΕ κτλ). Από την δεύτερη βγήκε μάλλον νικητής στα σημεία (κέρδισε όλες τις εκλογές, τα ΜΜΕ πλέον χαρακτηρίζονται από το σύνολο του κόσμου ως μη αντικειμενικά και κατευθυνόμενα, χοντρές εργολαβίες κόπηκαν) ενώ οι ήττες του Σύριζα για άλλους θεωρήθηκαν .... νίκες (πασοκοποίηση, προσπάθεια εγκατάστασης νέας νομενκλατούρας κατά το μάλλον ή ήττον, πιθανές νέες εργολαβίες). Από την πρώτη όμως διαμάχη βγήκε χαμένος απόλυτα. Εδώ είναι ο καυγάς. Ο γράφων (ακόμα) θεωρεί πως η στρατηγική Βαρουφάκη η οποία συνοψίζεται στο "δεν υπογράφω τίποτα μή βιώσιμο" ήταν απόλυτα σωστή. Τώρα τα άλλα για τα πουκάμισα, τις μηχανές, τις τρόικες και τους θεσμοί ειναι διακοσμητικά και αμα θέλετε τα λογαριάζετε αμα δεν θέλετε δεν τα λογαριάζετε. Η στρατηγική λοιπόν αυτή ήταν και σωστή και λογική, με την έννοια του συνολικού μακροπρόθεσμου συμφέροντος. Δυστυχώς όμως οι πολιτικές διακρατικές σχέσεις καίτοι ορθολογικές δεν βασίζονται κατ' ανάγκη στην κοινή λογική (βλ εδώ), με την έννοια ότι το μερικό συμφέρον υπερισχύει του συνολικού (και ειρήσθω εν παρόδω οι εκλογές στην Βεστφαλία πονοκεφαλιάζουν κάποιους περισσότερο από την οικονομία όλης της ΕΕ), το πρόσκαιρο του μακροπρόθεσμου και η ελάχιστη δυνατή σύγκλιση προτιμάται των ονείρων στα οποία τα αρνιά και τα λιοντάρια κοιμούνται μαζί αγκαλιασμένα. Θες λοιπόν το κακό timing (όλες οι κυβερνήσεις στην ΕΕ ήταν ....φιλομνημονιακές), θες τα πουκάμισα, θες ο συριζαίικος "ερασιτεχνισμός", θες η κακιά η μοίρα, θες περισσότερο απ' όλα η πραγματικότητα (το παιχνίδι ήταν δύσκολο. Προσπαθούσα και τότε να σκεφτώ τρόπο με τον οποίο μια πανίσχυρη Γερμανία που "έχει" την ΕΕ στο τσεπάκι της θα παραδεχόταν ανοιχτά και στα ίσια πως μαλακιζόταν τόσο καιρό με την συνολική ευρωπαϊκή πολιτική. Ε, δεν έβγαινε το γαμημένο. Σιγά μην μας έπαιρναν και πίπα.)

Τέλος πάντων, ο Σύριζα τέθηκε εναντίον όλης της ΕΕ και έχασε. Το αστείο ειναι ότι ψηφίστηκε για να κάνει ακριβώς αυτό, οπότε μπορούμε να πούμε πως προσπαθούσε να υλοποιήσει την λαϊκή εντολή. Αυτό θα το δούμε λίγο πιο αναλυτικά παρακάτω.

* Σε κάποια φάση η σύγκρουση έδωσε την εντύπωση ισοπαλίας ή έστω "έντιμης ήττας". Η τότε κυβερνητική πρόταση ήταν "βαριά" και ασήκωτη, αλλά θα περναγε (κατά τον γράφοντα) από την Βουλή και απο την κοινωνία. Για λόγους που άπτονται κυρίως του τσαμπουκά και του ουαί της ηττημένοις για να μην μας ξανακουνηθεί κανένας πούστης επιλέχθηκε από την ευρωπαϊκή ηγεσία η οδός της ολοκληρωτικής σύγκρουσης.

* Το δημοψήφισμα είχε ένα ερώτημα. Παράλληλα όμως έθεσε ένα άλλο ερώτημα, στο οποίο και τελικά απάντησαν οι ψηφοφόροι: Ποιος σκατά θέλετε να σας κυβερνάει; (λινκ: δημοψήφισμα και ορθολογικοί δρώντες):

"Το μοναδικό συμπέρασμα που μπόρεσα να βγάλω ήταν πως είχαμε φτάσει στο σημείο που δεν παιζόταν πλεον η συμφωνία αλλά το ποιος κάνει κουμάντο στην χώρα. Η ντόπια ολιγαρχία τα βρήκε με τους απέξω και έπαιξε τα ρέστα της να φάει την κυβέρνηση. Το ροκάνισμα Βαρουφάκη και Ζωής ήταν το ζέσταμα, τώρα πήγαιναν σε ολομέτωπη σύγκρουση με διακύβευμα την ίδια την διακυβέρνηση της χώρας. Όταν ο Τσίπρας ήταν στις Βρυξέλλες βρέθηκαν .....τυχαία και ο Σαμαράς και ο Θεοδωράκης βάζοντας από την μία θέμα δεδηλωμένης (!) και από την άλλη θέμα συγκυβέρνησης (!!) χωρίς να αποθαρρύνονται από κανέναν, αντίθετα μερικοί απέξω (Σουλτς) τους ενθάρρυναν ανοιχτά." (λινκ)

* Το ΌΧΙ στο δημοψήφισμα μετατράπηκε σε σχεδονΝΑΙ από έναν αδύναμο, φοβισμένο και εξαντλημένο Τσίπρα. Ο οποίος δεν είχε καταπώς λέει άλλη επιλογή (και γιατί έκανε το δημοψήφισμα; Μα για το ανομολόγητο ερώτημα βεβαίως. Ήταν αυτό τίμιο; Όχι, ήταν-πολιτικά- αναγκαίο). Το έγραψα και το ξαναγράφω: ο Σύριζα μπορεί να συνθηκολόγησε, ο λαός όμως όχι (αν και στις ακόλουθες εκλογές αυτό ακριβώς μπήκε υπό αίρεση). Τελικά όλοι χαμπάριασαν το ανομολόγητο ερώτημα γι αυτό και η ψήφος στο δημοψήφισμα πήρε ισχυρά ταξικά χαρακτηριστικά.
Χαρακτηριστικό τού "ανομολόγητου" ερωτήματος είναι η παραίτηση Σαμαρά που ούτε ο μοναδικός "σημαιοφόρος" του ΌΧΙ ήταν (τις τελευταίες μέρες αποσύρθηκε διακριτικά για να εμφανιστεί ο λιγότερο αντιπαθής Καμίνης), ούτε είχε σκεφτεί να παραιτηθεί στις εκλογές που υπέστει και προσωπική και πολιτική ήττα. Λογικά το ΌΧΙ στο δημοψήφισμα ήταν το τέλος του cunning plan της αριστερής παρένθεσης και οι κακιές γλωσσες λένε ότι οι ίδιοι οι νεοδημοκράτες ώθησαν τον Αντωνάκη στην έξοδο, δηλαδή πως αυτή δεν ήταν προσωπική επιλογή.

* Το μνημόνιο που υπογράφτηκε μπορεί να ήταν καλύτερο από το προταθέν από τους Ευρωπαίους, μπορεί να ήταν χειρότερο, ήταν όμως Μνημόνιο. Ήταν η σημαδιακή προσχώρηση του Σύριζα στην ΤΙΝΑ. Θες γιατί δεν είχε επεξεργασμένη εναλλακτική, θες γιατί ο λαός δεν ήθελε την εναλλακτική, θες γιατί φοβήθηκε, θές γιατί ΤΙΝΑ γενικώς, το βασικό είναι πως η κυριοτερη συγκροτημένη αντιμνημονιακή δύναμη προσχώρησε στην ....Ορθοδοξία με αποτέλεσμα μόνο κάτι "γραφικοί" ή φασίστες να μείνουν στην απέξω. Είχε δίκιο που το έκανε; Επιφυλάσσομαι αλλα δεν έχω και στοιχεία, δηλαδή βλέπω και το παλούκι και το χατζάρι αλλά δεν μπορώ να αποφασίσω ποιο με αρέσει λιγότερο. Προ δύο δυσάρεστων επιλογών ότι και να επιλέξεις σκατά θα είναι. Θα μου πείς ο Συριζα μας έφερε σε αυτές τις επιλογές και θα διαφωνήσω. Ήταν κοινός τόπος ότι το γαμημένο το πρόγραμμα δεν έβγαινε δεν πα να ερχότανε ο Θεός ο ίδιος και η κοινή παραδοχή αυτού ήταν μάλλον η μόνη συριζαίικη νίκη σε ευρωπαϊκό επίπεδο (μα θα μου πεις το υπογράψανε ως πετυχημένο όλοι. Εδώ ειναι ο ευρωπαικός τρόπος όμως, ο αντιβαρουφάκειος. Υπογράφουμε για να συμφωνάμε σε κάτι και μετά το ξαναματαβλέπουμε. Να βγει η σημερινή και έχει ο Θεός. Όσο συμφωνάμε όμως δηλώνουμε όλοι ευχαριστημένοι και ας είναι οι προοπτικές σκατά. Και η τωρινή κυβέρνηση ας πούμε κερδίζει τα εύσημα απ΄έξω και αρχίζει να χάνει λάδια μέσα)

Α, παρεμπιπτόντως: δικαιούμαστε να κοροϊδεύουμε τους συριζαίους (και μένα μαζί); βεβαίως και ναι. Η χλεύη είναι μέρος του πολιτικού παιχνιδιού, δεν θέλω αηδίες. Αλλά όχι τόσο για κωλοτούμπα, αλλά γι αυτό που έγινε: για την ήττα. Γιατί φάνηκε πως υπάρχουν παιχνίδια που ο καλύτερος τρόπος να κερδίσεις είναι να μην χάσεις ή καλύτερα να μην παίξεις. Θα μου πεις θα το ξέραμε αν δεν το παίζαμε; Ξαναβλέπε παρακάτω.

* Λίγο πριν την φάση αυτή είχα περιγράψει τους δρόμους που ανοίγονται στην κυβέρνηση:
- Είτε ολική ρήξη και αποχώρηση και αμην και ανω σχώμεν τα καρδίας και βουρ και τους φάγαμε
- Είτε Μνημόνιο με φανατική τήρησή του και "όση αριστερά μπορεί να βάλει"
Έτεινα προς τον δρόμο Α με επιφυλάξεις
(λινκ)

Εγώ πρότεινα τον δρόμο Α. Ρήξη, που ξεκινά απο το εσωτερικό, με ένα κόμμα αρραγές και την κοινωνία μαζί. Το κόμμα όμως δεν ειναι αρραγές και η κοινωνία δεν ειναι καθόλου σίγουρο πως θα είναι μαζί. Τα "τσαβικά απαιτούμενα ποσοστά" δεν έχουν σε καμία περίπτωση επιβεβαιωθεί γιατί κανείς δεν τολμά (ακομα) να θέσει το ερώτημα της ρήξης σε όλη του την ολότητα. Οι δε καβάτζες μας δείχνουν να έχουν σωθεί ένεκα η καλοπαιδίστικη διαπραγμάτευση. Αλλά ακόμα και αν υπήρχαν αυτές οι συνθήκες το ερώτημα επιτυχίας παραμένει αβέβαιο μιας και δεν είμαι καθόλου σιγουρος πως η βασική μου επιφύλαξη έχει αρθεί.

Ο γραφων γέρνει (σήμερα) προς τα εδώ, με μοναδικό ερωτηματικό την ικανότητα, όχι μονο του Συριζα, αλλα του ελληνικού πολιτικού συστήματος συνολικά να μοιράσει δυο γαϊδουριών άχυρα.

Ο Τσίπρας, καθόλου απρόσμενα για ορισμένους, επέλεξε τον δρόμο Β' του συμβιβασμού και όχι αυτόν της ρήξης, έχοντας καταγράψει όμως την πολιτική νίκη στο δημοψήφισμα σαν προσωπική νίκη, κάτι που εν πολλοίς πρέπει να μας αφήσει τελικά αδιάφορους. Μπορεί στην τελική να είχε δίκιο, δεν είναι και εύκολο να βρεις "μη ρομαντικά" αντεπιχειρήματα, άλλο που δεν μας αρέσει.

* Και γίνανε εκλογές. Βασικά συμπεράσματα ήταν η πλήρης νομιμοποιηση του Σύριζα και της "στροφής" του (μέσω του καταποντισμού της ΛΑΕ), η επιβεβαίωση της φθοράς της ΝΔ και των λοιπών "παλιομνημονιακών" κομμάτων. Ο Σύριζα έγινε το πρώτο κόμμα από το 2010 και μετά  (ίσως από το 1974 και μετά, μάλλον και παλιότερα)  που εκλέχτηκε με ατζέντα την οποία θα τηρήσει. Απαρεγκλίτως. Έγινε το πρώτο κόμμα που εκλέχτηκε με Μνημονιακό πρόγραμμα (τα παραλληλα προγράμματα ήταν χαντρούλες για τους ιθαγενείς τις οποιες αν μας αφήσουν και αν βγει το πρόγραμμα θα βάλουμε). Και πλέον έχουμε το αστείο να γίνονται ξανά αντιμνημονιακοί οι της ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να λησμονά το δικό του Μνημονιακό παρελθόν.

Και κάπου εδώ φτάνουμε στο σήμερα

Οι ερωτήσεις που έχω στο μυαλό μου και θα προσπαθήσω να απαντήσω ειναι:

1) Γιατί βγήκε ξανά ο Σύριζα;

2) Πόσο ανακόλουθος ήταν ο Σύριζα

3) Τι άλλο παίζει

4) Ποιες οι διαφορές ΝΔ (&ΠΑΣΟΚ) και Σύριζα πλέον

5) Γιατί ο Σύριζα έχει ακόμα απήχηση στην κοινωνία και μέχρι πότε


1) Για πολλούς λόγους:
α. Ακόμα και τώρα δεν έχουν εμπεδώσει στην ΝΔ (και στα προσκείμενα ΜΜΕ) το πόσο είχε ξενερώσει με αυτούς η κοινωνία, ακόμα και το μνημονιακό μέρος της, ειδικά μετά τον τελευταίο ανασχηματισμό Σαμαρά. Όταν λεμε ότι η προηγούμενη κυβέρνηση ήταν από τις πιο μισητές στον πλανήτη δεν κάνουμε πλάκα, ούτε υπερβάλουμε.
β. Συνήθως ο ψηφοφόρος δίνει δεύτερη ευκαιρία, ειδικά αν η πρώτη ήταν τόσο σύντομη. Σου λέει ο άλλος, να τον δούμε πρώτα. Όσο και αν τα τελευταία χρόνια αλλάζουμε κυβερνήσεις σαν τα πουκάμισα, το συνήθειο αυτό παραμένει. Έτσι και αλλιώς το άλλοθι "δεν κυβερνήσαμε ποτέ" παραμένει ισχυρο.
γ. Από την στιγμή που όλοι παίζουν πλέον ξεκάθαρα μνημόνιο και δεν υπάρχει σοβαρό αντιμνημονιακο δέος, είμαστε ξανά (ρε γαμώτο) στις εποχές εναλλαγής ΝΔ και ΠΑΣΟΚ οπού εφαρμοζόταν η ίδια πολιτική και απλά άλλαζαν οι φάτσες. Ε ο άλλος σου λεει θα εχω Μνημόνιο, δεν είναι ανάγκη να έχω τον Σαμαρά να μου τα πρήζει με τις εικόνες ή τον Άδωνη να μου λέει πως όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει. Μας νοιάζει και το επίχρισμα του πράγματος.

2) Ανάλογα. Σε σχέση με τον Σύριζα του 2014 ειναι τρομερά ανακόλουθος (αν και πλέον μπορούμε να υποστηρίξουμε κακεντρεχώς πως ο Σύριζα του 2014 ήταν ανακόλουθος με την πραγματικότητα). Σε σχέση με τον Σύριζα του Δημοψηφίσματος επίσης. Σε σχέση με τον Σύριζα που κατέβηκε σε αυτές τις εκλογές ειναι το πιο συνεπές κόμμα από την μεταπολίτευση και δώθε.

3) Όχι και πολλά πράγματα. Το ΠΑΣΟΚ ειναι να το κλαις, η ΧΑ απωθεί, το Ποτάμι κέρδισε πόντους μόνο στο Σύμφωνο Συμβίωσης, το ΚΚΕ τα γνωστά και η αριστερά (ΛΑΕ, Ανταρσύα κτλ) έχει θέματα. Μένει η ΝΔ η οποία αν βγει απο την εσωκομματική δίνη και φτιάξει πρόσωπο και πολιτική πρόταση μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις. Θα μου πεις για καλο μας το λες αυτό; Οχι, αλλά αυτό βλέπω, εκτός και αν σκάσει κάποιος νέος Συριζα Β' ο οποίος θα πάρει τα κινηματικά χαρακτηριστικά που δείχνει να χάνει πλέον ο Α'. Αλλά δεν ειμαι καθόλου βέβαιος πλέον πως η κοινωνία "θέλει" ένα κόμμα με κινηματικά χαρακτηριστικά και όχι έναν σωτήρα-πατερούλη.

Ένα απο τα κυριότερα σημεία της παρούσας συγκυρίας, όπως βιώνεται από το 2004 και δώθε ειναι η συνολική και διαχρονική πτώση της ποιότητας της παραγόμενης πολιτικής αλλά και του πολιτικου προσωπικού και το βλέπεις όχι μόνο στα μικρά αλλά και στα μεγάλα κόμματα. Ο σύριζα εδώ επιχείρησε να διαφοροποιηθεί με νέα και άφθαρτα στελέχη (οι περισσότεροι βουλευτές του είναι καινούργιοι) αλλά ο οδοστρωτήρας που λέγεται μνημόνιο δεν άφησε και πολλούς αλώβητους άσε που το άφθαρτος αν συνδυαστεί με το άπειρος δεν είναι κατ' ανάγκη καλό.

4) Κανείς δεν καταλαβαίνει, μας κοροϊδεύουνε όλοι στα μούτρα μας. Όταν βλέπεις ΝΔΣΟΚ&Ποτάμι να ψηφίζουν Μνημόνιο αλλά όχι τους εφαρμοστικούς νόμους (με την άκυρη Μεϊμαράκειο επωδο: εμεις ψηφίσαμε να μείνουμε στο ευρώ, αλλά η συμφωνία ειναι του Σύριζα να κυριαρχεί λες και η παραμονή στο ευρώ δεν συνδέθηκε με την συμφωνία του Σύριζα, όπως η ίδια η ΝΔ είχε συνδέσει την παραμονή στο ευρώ με το δικό της Μνημόνιο) και όταν (επίσης) βλέπεις τον Σύριζα να υπογράφει την δικιά του Συμφωνία-Μνημόνιο ενώ ταυτόχρονα την αντιπολιτεύεται και παράλληλα την ψηφίζει, ε μπερδεύεσαι.
(εδώ να πούμε πως ελάχιστοι συριζαίοι αλλά και γενικώς είχαν την τιμιότητα να πουν αυτό που λέει το παρον blog με παρρησία: Χάσαμε, ουαί τοις ηττημένοις, είμαστε αναγκασμένοι και όλα τα σχετικά)
Ασκηση λογικής: Αν για το ασφαλιστικό που έρχεται ξαφνικά μερικοί συριζαίοι δεν το ψηφίσουν (και τελείως πασοκικώς ξηλωθούν) εσείς νομίζετε πως η φανασκουσα αντιπολίτευση θα το καταψηφίσει εαν και εφόσον έχει πάρει το πράσινο φώς από τους θεσμοι; Αν το νομίζετε, τότε τα θερμά μου συγχαρητήρια, παραμένετε αθώοι.
 Στην ουσία έχουμε αυτό που είχαμε από την δεκαετία του '90 και κορυφώθηκε με την συγκυβέρνηση Σαμαρά: πολλά κόμματα, μία πολιτική. Με αποχρώσεις; με αποχρώσεις, δεν θα σας χαλάσω χατήρι. Στην ουσία ο Σύριζας επιβιώνει όχι μόνο για τους λόγους που βάλαμε στο 1) αλλά και γιατί:
1)δ. Δεν θέλουμε να ξανακάνουμε εκλογές

5)
α. Ο Σύριζα (δείχνει να) έχει ακόμα απήχηση όχι μόνο για τους λόγους πολιτισμικής αδράνειας που εξετάσαμε στο 1. Η απέχθεια προς τη ΝΔ γερού κομματιού της κοινωνίας παραμένει.
β. Αλλά και ένα καλό κομμάτι "μεσαίου χώρου" έχει πάει προς το Σύριζα διότι:
i. ειναι φύσει φιλοκυβερνητικό
ii. δεν το νοιάζει η κυβέρνηση, το νοιάζει η σταθερότητα
γ. Επίσης να μην ξεχνάμε πως παρά τα λάθη του ο Σύριζας ζήτησε (και πήρε) την λαϊκή νομιμοποίηση σε κάθε του βήμα, ακόμα και όταν τα έκανε σκατά.
- Ψηφίστηκε στις αρχές του 2015 για "σκληρή διαπραγμάτευση". Την έκανε. Το αποτέλεσμα δεν μας άρεσε, αλλά δεν είμαστε αμέτοχοι ως ψηφοφόροι, άσε που το αποτέλεσμα μιας διαμάχης δεν ψηφίζεται.
- Ζήτησε δημοψήφισμα για "να πάρει το ΟΚ για ακομα σκληρότερη διαπραγμάτευση". Το πήρε. Προφανώς το αποτέλεσμα πάλι δεν μας άρεσε, αλλά δεν ψηφίσαμε αποτέλεσμα, αλλά μια ριψοκίνδυνη (τουλάχιστον) επιλογή
- Στις τελευταίες εκλογές κατέβηκε με ξεκάθαρη ατζέντα. Αν με ψηφίσετε θα έχετε το τελευταίο (με την χρονική έννοια, όχι κατ΄ανάγκη το καταληκτικό) Μνημόνιο.

Το συμπέρασμα ειναι ότι ο μέσος ψηφοφόρος νιώθει (θετικά) συνυπεύθυνος και συμμέτοχος για την πορεία της χώρας με τον Σύριζα. Είχε ζητήσει σκληρή διαπραγμάτευση εντός ευρώ, την πήρε, ζήτησε να ρωτηθει για την συμφωνία και ρωτήθηκε. Άσχετα από τα αποτελέσματα, αυτό πρέπει ο Σύριζα να το πιστωθεί. Ακόμα και το Μνημόνιο 3 πέρασε (μόνο αυτό) από τις συμπληγάδες της λαϊκής ετυμηγορίας για να μείνει σαν επίγραμμα η φράση πως τελικά μόνο αριστεροί θα πέρναγαν με άνεση μνημόνιο όπως και μόνο δεξιοι (στην Ελλάδα) θα τα βάλουν (αν τα βάλουν) ποτέ με την εκκλησία.
Μια αιτία για το ότι δεν παραλύει η χώρα από τις απεργίες ειναι ακριβώς αυτή. Η συναίσθηση των πολιτών ότι επελεξαν αυτόν τον δρόμο. Ο Σύριζα είτε καλώς είτε κακώς μας έχει πείσει περί ΤΙΝΑΣ, ότι δηλαδή έκανε ότι μπορούσε και ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Αν και όταν αυτό αλλάξει θα καεί το σύμπαν.

δ. Η θητεία του ακόμα δεν έχει τα επαχθή καθεστωτικά χαρακτηριστικά που είχε η θητεία των εναλλασόμενων ΝΔΣΟΚικών κυβερνήσεων.

Όσον αφορά το δεύτερο μέρος του ερωτήματος (μέχρι πότε;) η απάντηση ειναι είτε μέχρι να βουλιάξει λόγω ανικανότητας ή αρνήσεως των βουλευτών να ψηφίσουν τους νόμους (πολύ δύσκολο, μας έχουν τύχει πολύ πιο ανίκανες κυβερνήσεις και οι κυβερνητικοί βουλευτές μάλλον πλέον ειναι μπετό) είτε μεχρι να απονομιμοποιηθεί στα μάτια του κόσμου, δηλαδή να επέλθει η άρνηση των τεσσάρων πιο πάνω συνθηκών:
α. να τον βαρεθούν, όπως βαρέθηκαν τους προηγούμενους
β. να γίνει ξαφνικά η ΝΔ ελκυστική ή αλλιώς να αποαπωθητικοποιηθεί. Εδώ ρόλο, πέρα από την ίδια την ΝΔ θα παίξουν και τα ΜΜΕ τα οποία όμως πλέον κάνουν περισσότερο θόρυβο από το κανονικό και η αποτελεσματικότητά τους στον επηρεασμό των μαζών δεν είναι η αναμενόμενη
γ. να αρχίσει να απαξιώνει την λαϊκή άποψη αντί να την ζητά, ακόμα και με τον λαϊκίστικο τρόπο που το κάνει τώρα. Ή, συνεχίζοντας τον συλλογισμό, να αισθανθεί ο πολίτης πως πλέον δεν είναι συμμέτοχος  και συνυπεύθυνος στα τεκταινόμενα, όπως έγινε επί ΓΑΠ λχ.
δ. να αρχίσει η θητεία του να έχει καθεστωτικά χαρακτηριστικά. Οποιος πει πως "τι μαλακιες λες ρε Ζαφοντ, ήδη έχει" θα πω πως έχετε ξεχάσει καποια πράγματα :)

και προφανώς
ε. να γίνει κάτι άλλο το οποίο δεν μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή. Είτε ένα νέο λαϊκό κίνημα, είτε....επανάσταση, κάτι τέτοιο. Σε άλλες περιπτώσεις θα το γελάγαμε ίσως, αλλά τα τελευταία πέντε-έξι χρόνια έχουν δει τα μάτια μας πράγματα και θαύματα και ο πολιτικός χρόνος εξακολουθεί να είναι πολύ πυκνός.