Κατι που ξέχασα..

Να αφήσω εδώ.

Ενώ βεβαίως οι διακρατικες σχέσεις διαπνέονται από άκρατο ορθολογισμο, δεν ειναι παράλογο να δεις μερικές κάργα ανορθολογικές επιλογές να ακολουθούνται από κράτη και ηγεσίες οι οποιες παρασύρθηκαν απο την ίδια την συνθηματολογια τους σε ολέθρια γι αυτες αποτελέσματα. Μερικά τρανταχτά πχ

* Η επίθεση της Ναζιστικής Γερμανίας στην ΕΣΣΔ πριν η πρώτη "τελειώσει" με την Ευρώπη και την Βρετανία. Γενικά θεωρείται από τις μεγαλύτερες στρατηγικές γκάφες όλων των εποχών.

(εις οιωνός άριστος: Μην προελαύνετε προς Μόσχα, όπως έλεγε και κάποιος άλλος)

* Η υπερβολική πίστη της φασιστικής Ιταλίας στο "εμψυχο" των στρατιωτικών της δυνάμεων και στην περι αυτου προπαγάνδα. Αρκούσε η επίθεση σε ένα, και πολύ μικρότερο θεωρητικά σε ισχύ, ευρωπαϊκό κράτος (Ελλάδα) για να φάει τα μούτρα της.

* Η όψιμη μανία των αμερικάνων να "μεταλαμπαδεύσουν" στρατιωτικά την δημοκρατία δημιούργησε πολλαπλάσια γι αυτούς προβλήματα απ΄όσα έλυσε. Και ναι μεν μερικοί βγάζουν φράγκα από αυτό, έτσι και αλλιώς πάντα μερικοί θα βγάζουν φράγκα απ οτιδήποτε, αλλά το πιο ισχυρό κράτος του κόσμου παραπαίει από αποτυχία σε αποτυχία, κάτι που οπωσδήποτε δεν ειναι προς το συμφέρον του, ούτε του ίδιου, ούτε των πολιτών του αλλά ούτε και της ηγετικής του ελίτ.

* Η μανία των Ελλήνων να φτάσουν "στην κοκκινη Μηλια" το 21-22. Αφήστε αυτά τα περι προδοτων συμμαχων και τις αλλες πιπες που σας μάθανε στο σχολείο. Πως στο καλό την ειχανε δει τότε οι κυβερνώντες; Οτι ειναι οι νέοι Μεγαλαλέκοι; Με τι προσόντα;

* Η αυτοκαταστροφική μανία που μας έβαλε τότε όλους ο Σαμαράς σχετικά με την ονομασία της FYROM, όχι μόνο έδωσε τροφή στην εκκλησία και στα ούγκανα, όχι μονο εριξε μια εκλεγμένη κυβέρνηση, όχι μονο δεσμευσε την εξωτερική μας πολιτική για χρόνια (καπου εδώ να θυμηθούμε και το σχετικό φιάσκο του εμπαργκο) αλλά κυριαρχεί ακόμα στο προσκήνιο και μας πρήζει τα παπάρια. Το αποτελεσμα; Διπλωματική απομόνωση της χώρας και κυριαρχίας των ημίτρελων αντίστοιχων του Σαμαρά στην γείτονα. Καταστροφή του ίδιου του πολιτικού Σαμαρά. Το ότι ο Σαμαράς επέστρεψε σαν ζόμπι δεν οφείλεται στους καλους χειρισμούς του ιδίου αλλά στην βλακεία του Καραμανλή που τον ξαναφερε. Να δεις που αν γραψει ποτέ ειλικρινές βιβλίο ο Κώστας, αυτό θα βρίσκεται πρώτο πρώτο στη λίστα με τα μεγάλα λάθη

* Η υπογραφή του Δουβλίνο ΙΙ. Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες αλλα εχω την υποψία πως το υπογράψαμε απο συνήθεια, όπως τις περισσότερες ευρωπαϊκες συμβάσεις (γι αυτο μετά στα ευρωπαϊκά δικαστήρια τρώμε ως κράτος τις καταδίκες με το τσουβάλι) και με την σκεψη πως θα το τηρησουμε όπως τον κανονισμο για τις χωματερες ας πούμε ή το νόμο για το καπνισμα. Το σοκ και δεος της ελληνικης πολιτικής ελιτ, όταν ανακαλυψε πως οι γείτονες ευρωπαίοι τηρούν το Δουβλίνο ΙΙ και μας επιστρέφουν καραβιές με μετανάστες χωρίς χαρτιά, πρέπει να ήταν τεράστιο

Το προβλημα προκύπτει λοιπον όταν ένας παίκτης ο οποιος λειτουργεί σε ορθολογικο περιβάλλον κάνει ανορθολογικές επιλογές, για διάφορους λόγους (πχ). Τότε τιμωρείται από τις ίδιες τις συνθήκες.

Για μένα πάντως οι κυρίαρχοι λόγοι δεν ειναι τόσο της αδυναμίας κατανόησης του περιβάλλοντος αλλά η εισαγωγή ανορθολογικών παραγόντων στην εξίσωση. Τέτοιοι μπορει να ειναι πχ η έλλειψη μεσοπρόθεσμου σχεδίου, η αυτοπαγίδευση στην ιδία συνθηματολογία, ο φόβος "μην δείξουμε αδύναμοι", ή η προβολή ορθολογικών μεν κριτηρίων αλλά ήσσονος σημασίας, δηλαδή δεν μπορούμε να γαμήσουμε την χώρα για να μην χάσει 10 ευρώ παραπάνω ο κάθε Μπόμπολας.

Δηλαδή μια επιλογή μπορεί να ειναι ορθολογική (δηλ προς το αμεσο και έμμεσο συμφέρον) μιας χώρας, αλλά να μην κρίνεται ως τέτοια διοτι βλάπτει τα συμφέροντα μιας ισχυρής υποομάδας η οποία θεωρεί ότι θίγεται (πχ ο Αδωνης και "δεν θα αφησω τα λεφτα μου στον Βαρεμενο", ο διαχρονικός φόβος των πλουσίων προς την λέξη σεισάχθεια από τον Σολωνα και δώθε). Το οτι η τελικώς προκριθείσα ανορθολογική επιλογή δειχνει πως θα οδηγήσει τελικά και στην καταστροφή των ίδιων των προσκαίρως οφελημμένων, δεν δείχνει να τους απασχολεί. Μπορεί να ειμαστε στον Τιτανικό αλλά σημασία έχει να έχεις καμπίνα, όχι να μην βουλιάξει το γαμημένο το καράβι.

Ενα αυτο. Παμ΄παρακάτω.

Το ζήτημα σε μια διαπραγμάτευση ειναι να δείξεις τα κοινά συμφέροντα των δυο μερών και να τα φέρεις στο προσκήνιο υποβαθμίζοντας τις διαφορές. Αυτά συμβαίνουν στις συμφωνίες που ειναι προς αμοιβαίο όφελος, αρα και πιθανότερο να διαρκέσουν παραπάνω. Οταν μια συμφωνία ειναι ετεροβαρής, κατά κανόνα ειναι είτε ασφυκτική και οδηγει την μία χώρα σε κατάρρευση είτε αναθεωρείται συνεχώς όταν ο απο κάτω σηκώσει κεφάλι έστω και ελάχιστα.

Η διαπραγμάτευση λοιπον, και ειδικά η διακρατική, δεν ειναι παζάρι, όπως νομίζει ο κάγκουρας με το σακίδια αλλά αναζήτηση κοινών στόχων (στην καλύτερη) ή επιβολή όρων απο το δυνατό μέρος στο αδύνατο (στην χειρότερη). 

Τι γίνεται όμως όταν τα δυο πιο πάνω κουντράνε; Τι γίνεται λοιπον όταν υπάρχει μεν κοινο συμφέρον αλλά η προηγούμενη επιχειρηματολογία το αντικούει, ή οι "φίλοι μας" θίγονται ή οι αντίπαλοι κερδίζουν πόντους ή χάνουμε εμεις πόντους; Πόσο πιθανό ειναι να κερδίσει ο μακροπρόθεσμος στόχος κοινού συμφέροντος τον βραχυπρόθεσμο στόχο προσωπικού ή φίλιου κερδους; Και μάλιστα σε μια Ευρώπη που τεινει να κάνει παράδοση το πολιτικό γινάτι κόντρα στις συνθήκες αλλά και στο ίδιο το κέρδος της;

Για να το απλοποιήσω σε δύο απλά ζητήματα. Το χρεος της Ελλάδας ειναι μη βιώσιμο. Το χρεος των ευρωπαϊκων χωρων ειναι προβληματικό. Το χρεος γενικά ειναι γαμησέ τα. Οι μετανάστες εισέρχονται στην Ευρώπη, λόγω των πολέμων που κανει ή ενισχύει εξοπλίζοντας τους αντιπάλους ή συμμετέχει η ίδια η Ευρώπη. Αυτα ειναι κοινα προβλήματα σε μια οικονομία με κοινό νόμισμα και κοινή (θεωρητικά) πολιτική. Εκει ειδικά υπάρχουν προφανως κοινα συμφέροντα. Τι θα γινει ομως αν αυτα τα συμφέροντα που θα αναδείξει ο Σόιμπλε πχ αντιτίθενται στο προγραμμα του Συριζα; Τι θα γίνει αν τα συμφέροντα που θα αναδείξει οΣΥΡΙΖΑ αντιτίθενται στις δηλώσεις του ίδιου του Σόιμπλε; Τι θα γίνει αν απο τα συμφέροντα αυτά θιγεται κάποιος Μπόμπολας;

Και μην συγκρίνετε με Σαμαρά και Ζάππεια. Ο Σαμαράς δεν άλλαξε γνωμη λογω του ενσκύψαντος κοινού συμφέροντος. Σας έπιασε μαλάκες τότε με τα Ζάππεια και κατόπιν υπέγραψε ότι του έβαλαν μπροστά του μάλιστα μετά μανίας, υποκύπτοντας στα συμφέροντα των Μπομπολων εσωτερικού και εξωτερικού.