3 Στρατοπεδα

Του ξέφυγε μια φορά του Σαμαρα, του άρεσε και έκτοτε το επαναλαμβάνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ειναι πολιτικά απομονωμένος. Είναι όμως έτσι;

Παραδοσιακά οι Έλληνες έχουμε μια τάση σε διπολικές πρακτικες, εθνικους διχασμούς και τέτοια. Ειναι η πρώτη φορά που οι Ελληνες παρουσιάζονται ....τριπολικοί και μάλιστα σε τόσο μεγάλο βαθμό οξύτητας και ξεκατινιάσματος των αντίπαλων στρατοπέδων.

Το λάθος του Σαμαρά ειναι πως το παρατόνισε, κάτι που δείχνει μάλλον απόγνωση. 

Στρατόπεδο νο 1:

Στην ουσία ο Σαμαράς αναγνώρισε αυτό που ήδη ξέραμε, πως δηλαδή ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι ειναι από το ίδιο βαρέλι και πρεσβεύουν την ίδια πολιτική. Με αποχρώσεις βεβαίως, αλλά την ίδια πολιτική. Ενω η ΝΔ εμφανίζεται ως η πιο ακραιφνής μνημονιακή πλευρα, οι άλλοι δύο αποτελούν ρεζέρβες της οι οποιες υπάρχουν για να περιορίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε ενδεχόμενη συγκυβέρνηση μαζί του και όχι για να αλλάξει κάτι αν βγει πρώτο κόμμα η ΝΔ. Επιβιώνουν σαν ρεζέρβες απορρόφησης της δυσαρέσκειας μην τύχει και αυτή πάει αριστερότερα. Το ότι το σχέδιο δεν δείχνει να πετυχαίνει, δεν σημαίνει πως το ΠΑΣΟΚ λχ έχει ουσιαστικές πολιτικές διαφορές από την ΝΔ. Και επειδή η αποτυχία αυτή έγινε κατανοητή σου λέει ο Αντώνης, ότι είτε ψηφίσεις εμάς είτε αυτούς τους δύο το ίδιο θα ειναι, ψήφισε λοιπον εμας για...να μην βγουν πρώτο κόμμα οι άλλοι. Ο ΓΑΠ αποτελεί ένα εναλλακτικό ΠΑΣΟΚ με τις διαφορές τους να ειναι πιο πολύ προσωπικές παρά ουσίας, όπως και οι διαφορές του ΛΑΟΣ με την ΝΔ. Οπότε έχουμε 5 κόμματα που είναι το εξής ένα: ΝΔ με παραλλαγές. Εδώ, δεν θα διστάσω να βάλω και τη ΧΑ, παρόλες τις ρητορείες τις ηγεσίας της μιας και μπροστα στο φόβο να βγουνε οι κομμουνισταί, το αντιμνημονιακό μένος υποχωρεί, άσε που όλοι ξέρουμε πια πως η ΧΑ ειναι κόμμα του (πολύ) μεγάλου κεφαλαίου.

Πιο πολλοί ψηφοφόροι της αντιμνημονιακής και αντισυστημικής ΧΑ πάνε στην παραπαίουσα ΝΔ παρά στον αντιμνημονιακό Συριζα ή αλλού. Κλεμμένο απο εδώ.

Σε αυτό την ομάδα θα έβαζα παλαιότερα και την ΔΗΜΑΡ, αλλά τώρα κανείς δεν ξέρει τι ειναι, τι ζητάει και ποιος θα την ψηφίσει - και πάω και στοίχημα πως ούτε οι ίδιοι ξέρουν.

Στην ουσία ο Σαμαράς προσπαθεί να συγκεντρώσει όλες τις δεξιές/κεντροδεξιές ψήφους, εξαφανίζοντας τα όμορα του κόμματα, και περίπου ταυτόσημα ιδεολογικά, στην προσπάθειά του να μην χάσει την εξουσία. Η βασική του εκλογική λεία παραμένουν οι ακροδεξιοι με τους κεντρώους/κεντροδεξιούς να καλούνται να τον ψηφίσουν λόγω του φόβου των άλλων. Το πρόβλημα όμως ειναι προφανώς ο ίδιος και η ΝΔ η οποια το μονο "θετικό" που έχει πλέον ειναι η "σταθερότητα" της,  σε τέτοιο βαθμό που την λες και αναλγησία.  Σου λέει λοιπον αμα γουστάρετε μια απο τα ίδια μην κοροϊδευετε τους εαυτους σας με ημιμετρα, εγώ ειμαι εδώ. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος όμως να του γυρίσει μπούμερανγκ αυτή η λογική μιας και ποτέ δεν ξέρεις πότε ο μέσος δεξιος θα τον σιχαθεί τον Σαμαρά και θα ψηφίσει την νέα δεξιά του Ποτάμη, ειδικά αν πειστεί πως ο Σαμαράς δεν σώνεται με τίποτα. Διοτι αμα Ποτάμι-ΝΔ δεν έχουν διαφορές, και αν ο Συριζα βγει σίγουρα πρώτος τότε γιατί ο μέσος δεξιός να ψηφίσει Σαμαρα; Α;

Στρατόπεδο νο 2:

Στο αντιευρωπαϊκο, αντιοτιδήποτε μέτωπο κυρίαρχη θέση έχει το ΚΚΕ και τα εξωκοινοβουλευτικά αριστερά κόμματα (Ανταρσύα, ΜΛΚΚΚΕΚΚΕμλ) ακολουθούν. Οι οπαδοί τους δεν ειναι πολλοί, αλλά δείχνουν αρκετά πείσμωνες και μπετοναρισμένοι, οποτε δικαιούνται μια ξεχωριστή αναφορά από την μία διότι έχουν ένα σταθερο κομμάτι της κοινωνίας μαζί τους και από την άλλη η εμμονή τους να περιχαρακώνονται είτε όταν είναι στην Βουλή είτε όταν είναι εκτός, τους φέρνει νομοτελειακά στην θέση του τρίτου, και μεταξύ μας πολύ πιο πολιτικοποιημένου, πολιτικού πόλου της χώρας ο οποίος στην παρούσα φάση επιτίθεται με ίδιους όρους στους άλλους δύο πόλους.

Στρατόπεδο νο 3:

Όλοι οι υπόλοιποι έχουν μπουκάρει στο ΣΥΡΙΖΑ ο οποιος ψαχνεται να δει αν βγαινει. Δεν ειναι λοιπον η πολιτική απομόνωση του ΣΥΡΙΖΑ το ζήτημα, είναι πως οι διαφορες αντιμνημονιακές ομαδες έχουν συνασπιστεί κάτω από μία ομπρέλα, ενώ στο μνημονιακό/συντηρητικό στρατόπεδο οι διαφορες συνιστώσες που το αποτελούν έχουν σπάσει σε ομάδες συμφερόντων προσπαθώντας η κάθε μία να προάγει τα προσωπικά της συμφέροντα και όχι τις όποιες ιδεολογικές διαφορές (που είτε δεν υπάρχουν είτε είναι καθαρά διακοσμητικές). Κοινώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ειναι απομονωμένος, είναι η συλλογική έκφραση ενός γερού κομματιού της κοινωνίας το οποίο αντιπαρατίθεται στα άλλα δύο.

Αρα;

Η "απομόνωση" του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να λειτουργήσει θετικά είτε αρνητικά γι αυτόν. Αναλογα αν ο κοσμος αποφασίσει δηλάδή αν θέλει να συνεχιστεί η υφιστάμενη πολιτική ή όχι. Αν ειναι υπέρ της συνέχισης η ψήφος του θα διασπαστεί σε 5-6 κομμάτια, και ειδικά αν πειστεί πως η ΝΔ δεν βγαινει πρώτο κόμμα με τίποτα  και τον πιάσει το ψυχοπονιάρικο για τον καϋμένο τον ΓΑΠ ας πουμε, ενώ αν αποφασίσει πως απαιτείται αλλαγή στροφής τώρα θα πάει σούμπιτος κατά σύριζα μεριά μιας και δεν δείχνουν να υπάρχουν άλλες επιλογές. Η μοναδική άλλη αντιμνημονιακή και όχι ΚΚΕδικη δύναμη άξια λόγου ειναι οι ΑΝΕΛ οι οποίοι παραδόξως δείχνουν να χάνουν το τρένο μιας και τα αντιαριστερά αντανακλαστικά των ψηφοφόρων τους δείχνουν να υπερτερούν του αντισαμαρικού μένους, οποτε μοιραία οι ΑΝΕΛ αποσυντίθενται. Και μην ακούσω πως γι αυτο φταίει η έλλειψη σοβαρότητας του κόμματος, μιας και το κομματικό επίπεδο πλεον ειναι γενικώς ιδιαίτερα χαμηλό, αν δεν με πιστεύετε ρωτήστε και τον Ντινόπουλο ή έστω τη Βούλτεψη.

Όσοι επιμένουν πως όποιος και να βγει απο τους δύο βασικούς μονομάχους το ίδιο λάθος θα ειναι, ε θα το ρίξουν ΚΚΕ ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ δια ιδεολογικούς λόγους, αλλά αυτοί δείχνουν να ειναι η μειοψηφία οι οποίοι απλά θα μετρηθούν για να ξέρουν πόσοι ειναι και (δυστυχώς) δεν δείχνουν να έχουν την διάθεση να επηρεάσουν τις εξελίξεις σε κυβερνητικό επίπεδο είτε έτσι είτε αλλιως ακολουθώντας το παλαιότερο μοντέλο του τι Πλαστήρας, τι Παπάγος.