Δεν με ενδιαφέρει αν η τάδε ή η μπήξε ή η δείξε θρησκεία ειναι πιο καλή, πιο κακή, πιο νόστιμη ή πιο light. Σε κάθε θρησκεία ενυπάρχει το γονίδιο του φανατισμού το οποίο γιγαντώνεται ανάλογα με τις κοινωνικές συνθήκες. Στατιστικά πάντως τους πιο πολλούς φανατικούς σε ποσοστό του πληθυσμού παράγουν οι μονοθεϊστικές αβρααμικές θρησκείες. Λογικό μιας και βασίζονται στις ίδιες αρχές.
Οι χριστιανοί δεν έχουν να καμαρώνουν για πολλά πράγματα, εκτός από την αθέλητη βοήθειά τους στο σχηματισμό εθνών - κρατών, ενώ η σημαντικότερη συμβολή των μουσουλμάνων στον πολιτισμό παραμένει η διάσωση των συγγραμάτων των αρχαίων συγγραφέων που έκαναν στο Μεσαίωνα και πέραν τουτου ουδέν. Το ότι ο καθολικισμος σήμερα ειναι πιο light δεν τον απαλάσσει απο τα ανομήματα του παρελθόνος. Ο πολιτισμός μας προχωρά και εξελίσσεται παρά και ενάντια στις θρησκείες παρά εξ΄αιτίας τους. Το ότι ο φανατισμός εμπεριέχεται στο γονίδιο της θρησκείας δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει και αλλού αλλά και εκεί τείνει να εκφράζεται με θρησκευτικούς όρους ("ΠΑΟ, θρησκεια, Θυρα 13", προσωπολατρεία σε πολιτικούς, αναφορές σε ιερά και όσια της φυλής, "εθνικού DNA", δηλ εκλεκτολαϊκισμού κτλ).
Οι δολοφόνοι των κομιστων του Charlie Hebdo ειναι απλά αυτό: φανατικοί δολοφόνοι και δρουν εκτός πολιτισμού, εκτος "δυτικού" (το δυτικό πλαίσιο δεν ειναι χριστιανικο βόιδαροι. Είναι κάργα αστικοδημοκρατικό, διαφωτιστικό και ότι αυτό συνεπάγεται) πλαισίου και εκτός της γαμημένης της λογικής. Το ότι μερικοί μαλάκες βρήκαν ευκαιρία να διαφημίσουν την μαλακία τους εξαιτίας του Charlie δεν κάνει την πράξη λιγότερο ή περισσότερο αποτρόπαια. Απλα τους κάνει αστείους. Το ότι το Charlie πέρα από αστείο (προφανώς περί τέχνης ο καθείς και η γνώμη του) ήταν και αντιφασιστικό, αριστερό και κατά της συντηρητικής πολιτικής των ιερών και οσίων γενικότερα, απλά τους κάνει πιο θλιβερούς.
Το πρόβλημα μας ειναι η θρησκεία σαν προαγωγός του φανατισμού. Για κάθε τζιχαντιστή υπάρχει ένας Τζόουνς, για κάθε μουλα ένας Άνθιμος και μόνο κάποιος ηλίθιος θα καθόταν να τους μετρήσει. Το ότι ο Ανθιμος δεν μπορεί να εκδηλωθεί όσο θα ήθελε έγκειται στην αποθρησκοποίηση (εν μέρει τουλάχιστον) του κρατους στο οποιο βρίσκεται και όχι στο ότι ο ίδιος δεν είναι κατάμαυρος μέχρι τα μύχια της ανύπαρκτης ψυχής του. Το πλεονέκτημα των ανεπτυγμένων χωρών δεν ειναι ο χριστιανισμός τους, αλλά το ότι έχουν κάπως ανεξαρτητοποιηθεί από αυτόν.
Βεβαίως δεν είναι όλες οι Δυτικές χώρες ακριβως το ίδιο, ε;
Με τη βοήθεια του θεού γινόμαστε μια κανονική χώρα #lemetinalithia pic.twitter.com/RAgmJ1pxVJ
— ο Αντώνης ο Αλήθειας (@LemeTinAlithia) January 9, 2015
(Ενα πρόβλημα το οποίο επιστρέφει είναι ότι οι πλεον φανατικοί θρησκευτικοί τύποι είναι πλεον ευρωπαίοι ζηλωτες είτε χριστιανοι ειτε μουσουλμάνοι. Ή κάτι δεν πηγαίνει καλά με το δυτικό σύστημα, ή απλά το μιμίδιο ειναι δύσκολο να ξεριζωθεί)
Η διαφορά στην δίωξη Παστίτσιου με την επίθεση ενόπλων στο περιοδικό Charlie Hebdo είναι ότι τα δημοκρατικά καθεστώτα δεν κάνουν έτσι ευκολα ενοπλες επιθέσεις σε γνωστές ανοικτες ομάδες. Η νοοτροπία όμως της εξάλειψης του διαφορετικού, του "ασεβούς" και τα λοιπα ειναι ακριβώς η ίδια. Αμα εχει ματσούκι βαράς με το ματσούκι. Αμα έχεις καλάσνικοφ βαράς με καλάσνικοφ.
Γράφτηκε κάπου πως ναι μεν κακως η επιθεση και τα λοιπά, αλλά οι Γαλλοι ειναι αποικιοκράτες, και κανουν επιθέσεις σε αμαχους και τα λοιπά. Κανεις δεν διαφωνεί με αυτό. Ούτε και στο Charlie θα διαφωνούσαν. Οποιος νομίζει ομως πως έγινε επίθεση κατά της αποικιοκρατίας στο Charlie ή πως αυτή ηταν μια υγιης αντίδραση καταπιεζόμενου ενάντια στον καταπιεστή του πλανάται πλάνην οικτράν.
* Κατά πρώτο οι επιτιθέμενοι ήταν ευρωπαίοι όσο και ο Ζιντάν. Απλα ήταν Ζηλωτές
* Συμβολα της αποικιοκρατίας υπάρχουν άφθονα. Υπάρχουν (ειδικά στο Παρίσι) μια μαούνα αποικιοκρατικά μνημεία. Υπάρχουν Δημαρχοι, αστυνομικοί, βουλευτές, υπουργοί κτλ. Δεν λεω πως ειναι "θεμιτοι" στοχοι, αλλα είναι ρε παιδί μου σύμβολα της Γαλλικής εξουσίας.
Οπότε καταλήγουμε στο συμπερασμα πως δεν εγινε επίθεση ενάντια στο καθεστώς, καθώς το Charlie μόνο καθεστώς δεν ήταν. Το γέλιο ήταν αυτό που τους πείραξε και όχι η καταπίεση. Έγινε επίθεση ενάντια στο γέλιο και στην ελεύθερη άποψη. Αμα δεν το νογάτε καλά να πάθετε.
Το να μετράμε ποια θρησκεία έχει περισσότερους δολοφόνους, ποια θρησκεια ειναι πιο κακή κτλ συνεχίζει να μου θυμίζει μικρά πιτσιρίκια που μετράνε το τσουτσούνι τους με χάρακα για να δουν ποιο το έχει μεγαλύτερο. Το θέμα είναι πως όλα έχουν τσουτσούνι και μερικές φορές δεν ειναι μονο το μέγεθος, δεν ειναι το πως το χρησιμοποιείς αλλά ειναι το ίδιο το γαμημένο.
Α, και εσείς που το παίζετε υπεράνω και οι βάρβαροι οι μουσουλμάνοι κετς, αναρωτηθήτε για πόσο καιρό θα επιζούσε ένα τέτοιο περιοδικό στην Ελλάδα.
Γιατί όλοι γελάνε με την καμπουρα του απέναντι αλλά κανένας με την δικιά του
Συνοψίζοντας:
Επικό εξώφυλλο pic.twitter.com/hcFjQ3ZCzM
— Γιώργος_ο_Γκαθ (@Gath___) January 7, 2015
Υ.Γ. Μάθετε να γελάτε με τις ιδέες σας. Κάνει καλό.
Y.Γ. 2. (Update) Από τον διευθυντή της Liberation
Σκότωσαν τον Cabu! Σκότωσαν τον Cabu... Τον ειρηνιστή, τον γενναιόδωρο, τον καλύτερο άνθρωπο στη γη. Τον καλύτερο σκιτσογράφο.
Σκότωσαν τον Wolin, τον Charb, τον Tignous, τον Bernard Maris και τους άλλους... Τον Wolinski, τον πιο αστείο και τρυφερό άνθρωπο στον κόσμο, με την απέραντη όρεξη για ζωή... Ο γεμάτος ψυχική δύναμη Charb, ο ευγενικός και ταπεινός Tignous, ο λόγιος Bernard, που εξέφραζε την κοινή γνώμη με τον πιο ζηλευτό τρόπο... Όλοι τους έφυγαν. Ο Philippe Lançon, δημοσιογράφος, συγγραφέας και λαμπρός κριτικός της Liberation τη γλίτωσε... Η Liberation θρηνεί για τον Charlie και την ομάδα του, τα ξαδέλφια μας. Κλαίμε κι εμείς μαζί με τους φίλους και τις οικογένειες τους.
Ο Charlie ήταν η αντίσταση σε μια τραγική πραγματικότητα, ένας σύγχρονος Βολτέρος, μια τρικλοποδιά στη δράση των φανατικών. Στα μολύβια και τα κραγιόνια επιτέθηκαν τα καλάσνικοφ. Μα πόση αδυναμία! Όταν δεν έχουμε επιχειρήματα, πυροβολούμε.
Σκότωσαν λοιπόν τον Charlie; Όχι. Άσκοποι ήταν οι πυροβολισμοί τους. Ο Charlie θα ζήσει χάρη στους συγγραφείς του. Το πνεύμα του Charlie θα ζήσει και θα μεταδίδεται για πάντα από όλους εμάς. Όλοι εμείς είμαστε ο Charlie. Δεν πέτυχαν τον στόχο τους. Σκοτώνοντας τους φίλους μας, μας πλήγωσαν ανεπανόρθωτα, όμως ταυτόχρονα μας κινητοποίησαν. Οι σκιτσογράφοι του Charlie, εδώ και μισό αιώνα περίπου, δείχνουν έμπρακτα τον λόγο ύπαρξης του Τύπου: γνώση και κριτική, ικανότητα και τόλμη να αντιστέκεσαι στις γελοιότητες και τις αδικίες, ικανότητα να γελάς κοροϊδευτικά και να μάχεσαι ενάντια στους γελοίους και ταυτόχρονα να μετριάζεις την ματαιοδοξία σου και την ματαιότητα του κόσμου. Οι σκιτσογράφοι του Charlie ήταν φωτεινά σύμβολα της γενιάς του 68', για την οποία έχουμε να πούμε συχνά πολλά κακά “πράγματα”, όμως οφείλουμε να της αναγνωρίσουμε τον αγώνα για ελευθερία. Αντέστρεψε ταμπού, γελοιοποίησε δόγματα, τίμησε ανθρώπους που το άξιζαν και ήταν στο περιθώριο.
Ο Charlie κάθε εβδομάδα έδινε και ένα σαρκαστικό χτύπημα στο κεφάλι των ισχυρών, χάριζε μια οπτική της κοινωνίας καλύτερη από αυτό που έχουμε συνηθίσει. Μια οπτική με λιγότερες προκαταλήψεις, λιγότερη λογοκρισία, περισσότερη αυτονομία, με ελευθερία στην έκφραση. Έδινε μια οπτική ζεστή και ανθρώπινη, μια οπτική για την οποία πλήρωσε με τη ζωή του. Κατά τη διάρκεια της μακράς πορείας του δεν απέκλινε ούτε μια στιγμή. Και αφορμές υπήρξαν πολλές. Όλοι οι σκοταδιστές, οι συντηρητικοί, οι “σημαντικοί” της Γαλλίας είχαν έναν λόγο να παραπονούνται για τον Charlie, που είχε πέσει στο παρελθόν θύμα του γκωλισμού -σκάνδαλο που ξεχάστηκε- αλλά τελικά δέχτηκε ισχυρό χτύπημα από τον ισλαμισμό. Αλλάξαν οι εποχές.
Άραγε είναι τυχαίο; Οι τρομοκράτες δεν επιτέθηκαν στους “ισλαμοφοβικούς”, στους εχθρούς των Μουσουλμάνων. Επιτέθηκαν στον Charlie. Δηλαδή στην ανοχή, στην άρνηση του φανατισμού, στην αποστροφή του δογματισμού. Τα έβαλαν με την ανοιχτή αριστερή ματιά, με τη λαϊκή, ειρηνική και ευγενική στάση, που προτιμούσε να κάνει πλάκα παρά να είναι κάθετη. Αυτοί οι φανατισμένοι δεν υπερασπίστηκαν τη θρησκεία τους, δεν υπερασπίστηκαν τους Μουσουλμάνους, που στην πλειοψηφία τους καταδίκασαν αυτή την εγκληματική πράξη. Αυτό που έκαναν ήταν ότι επιτέθηκαν στην... ελευθερία.
Η διαχωριστική γραμμή τραβήχτηκε. Γιια να αμυνθούμε πρέπει να τηρηθούν οι βασικές αρχές της ελευθερίας: να συλληφθούν οι εγκληματίες, να οδηγηθούν στις δικαστικές αρχές, να τιμωρηθούν όπως ορίζει ο νόμος, ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο. Να ενωθούν όλοι οι υποστηρικτές της δημοκρατίας, να κινητοποιηθούν και να νικήσουν... όχι το Ισλάμ, αλλά την τρομοκρατία, όχι την πίστη, αλλά τον φανατισμό, όχι τους Μουσουλμάνους, αλλά τους εξτρεμιστές.
Όσο για μας, δημοσιογράφοι και φίλοι των δολοφονημένων δημοσιογράφων, θα συνεχίσουμε. Με λαβωμένη την καρδιά μεν, αλλά χωρίς αμφιβολία, με ισχυρότερο κίνητρο. Ξέρουμε ότι αυτό το επάγγελμα είναι μερικές φορές επικίνδυνο. Μέχρι πρότινος ήταν για τους ανταποκριτές που πήγαιναν στις εμπόλεμες ζώνες για να μας μεταδίδουν τις ειδήσεις. Πεθαίνουν δεκάδες κάθε χρόνο.
Τώρα μάθαμε ότι ο πόλεμος μπήκε και στις αίθουσες σύνταξης. Ε, λοιπόν δεν θα πολεμήσουμε εμείς. Δεν είμαστε στρατιώτες. Αντ' αυτού θα υπερασπιστούμε το επάγγελμα μας και την αποστολή μας να βοηθάμε τους αναγνώστες μας να αισθάνονται πολίτες. Δεν είναι κάτι σπουδαίο αυτό, αλλά είναι κάτι... Τουλάχιστον πλέον “φύτρωσε” μέσα μας μια πεποίθηση: τώρα γνωρίζουμε γιατί κάνουμε αυτό το επάγγελμα.
