Συριζολογώντας

Συριζαίικο το παρον ποστ - προειδοποιηθήκατε

Τι μας έφερε ένας χρόνος κυβέρνησης της αριστεράς; Στην παρουσα φάση δεν θα μπω στην διαδικασία να κάνω ημερολογιακή ανασκόπηση, να βάλω δηλαδή συμβάντα σε μια ακριβή σειρά διότι

α) βαριέμαι,

β) δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα,

γ) άσε που σίγουρα θα ξεχάσω κάτι.

Ανασκόπηση 2015
Αν θέλαμε να περιγράψουμε στα γρήγορα την χρονιά που πέρασε, τα κυριότερα πολιτικά σημεία που θα έπρεπε να σταθούμε είναι τα εξής (προσωπική αξιολόγηση)

* Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης (απο το '14) το οποίο έδωσε έναν ντεμέκ "αριστερό" μπούσουλα. Ενας νορμάλ ανθρωπος το έλεγε και συντηρητική σοσιαλδημοκρατία, αλλά ο Αλέξης το μπάλωσε με το "εφικτο" κτλ κτλ. Το πρόγραμμα αναφέρεται διότι ήταν η "σημαία" του Σύριζα στις πρώτες εκλογές του 2015.

* Η άρνηση του Σύριζα να δώσει έστω ανοχή και παράταση της ζωής της κυβέρνησης του ΝΔΣΟΚ μέσω της προεδρικής εκλογής, θέση που από την μία χαρακτηρίστηκε καιροσκοπική και ιδιοτελής και από την άλλη απαραίτητη (ανάλογα με τον ποιον διαβάζεις) γιατί το πράγμα δεν πήγαινε άλλο με την ΝΔ.

* Το cunning plan της αριστερής παρένθεσης, το οποίο οικοδομήθηκε και τέθηκε σε εφαρμογή από το "σύστημα Σαμαρά" με πολύ κακές συνέπειες για την χώρα. Θα μου πεις δίνεις τόση αξία στο σύστημα Σαμαρά, το οποίο δεν κατάφερε ούτε να περάσει έναν υποψήφιο στον Β γύρο των εκλογών της ΝΔ; Και απαντώ ναι, διότι:

α) τότε το σύστημα δεν έφαγε την απονομιμοποίηση που έφαγε στο δημοψήφισμα

β) είπαμε και το ξαναλέμε πως την τελευταία διετία (;) το εκλογικό σώμα παραδείχνει μή-προβλεπόμενη συμπεριφορα, εντός ορίων βεβαίως. Κοινώς, οι μηχανισμοί κάνουν τα δικά τους, και οι ψηφοφόροι τα (εντελώς όμως) δικά τους.

* Την διμετωπη σύγκρουση του "συστήματος Σύριζα" αφενός με ολόκληρη την ΕΕ (!) και αφετέρου με ολόκληρο το ντόπιο σύστημα άσκησης εξουσίας (κόμματα, ΜΜΕ κτλ). Από την δεύτερη βγήκε μάλλον νικητής στα σημεία (κέρδισε όλες τις εκλογές, τα ΜΜΕ πλέον χαρακτηρίζονται από το σύνολο του κόσμου ως μη αντικειμενικά και κατευθυνόμενα, χοντρές εργολαβίες κόπηκαν) ενώ οι ήττες του Σύριζα για άλλους θεωρήθηκαν .... νίκες (πασοκοποίηση, προσπάθεια εγκατάστασης νέας νομενκλατούρας κατά το μάλλον ή ήττον, πιθανές νέες εργολαβίες). Από την πρώτη όμως διαμάχη βγήκε χαμένος απόλυτα. Εδώ είναι ο καυγάς. Ο γράφων (ακόμα) θεωρεί πως η στρατηγική Βαρουφάκη η οποία συνοψίζεται στο "δεν υπογράφω τίποτα μή βιώσιμο" ήταν απόλυτα σωστή. Τώρα τα άλλα για τα πουκάμισα, τις μηχανές, τις τρόικες και τους θεσμοί ειναι διακοσμητικά και αμα θέλετε τα λογαριάζετε αμα δεν θέλετε δεν τα λογαριάζετε. Η στρατηγική λοιπόν αυτή ήταν και σωστή και λογική, με την έννοια του συνολικού μακροπρόθεσμου συμφέροντος. Δυστυχώς όμως οι πολιτικές διακρατικές σχέσεις καίτοι ορθολογικές δεν βασίζονται κατ' ανάγκη στην κοινή λογική (βλ εδώ), με την έννοια ότι το μερικό συμφέρον υπερισχύει του συνολικού (και ειρήσθω εν παρόδω οι εκλογές στην Βεστφαλία πονοκεφαλιάζουν κάποιους περισσότερο από την οικονομία όλης της ΕΕ), το πρόσκαιρο του μακροπρόθεσμου και η ελάχιστη δυνατή σύγκλιση προτιμάται των ονείρων στα οποία τα αρνιά και τα λιοντάρια κοιμούνται μαζί αγκαλιασμένα. Θες λοιπόν το κακό timing (όλες οι κυβερνήσεις στην ΕΕ ήταν ....φιλομνημονιακές), θες τα πουκάμισα, θες ο συριζαίικος "ερασιτεχνισμός", θες η κακιά η μοίρα, θες περισσότερο απ' όλα η πραγματικότητα (το παιχνίδι ήταν δύσκολο. Προσπαθούσα και τότε να σκεφτώ τρόπο με τον οποίο μια πανίσχυρη Γερμανία που "έχει" την ΕΕ στο τσεπάκι της θα παραδεχόταν ανοιχτά και στα ίσια πως μαλακιζόταν τόσο καιρό με την συνολική ευρωπαϊκή πολιτική. Ε, δεν έβγαινε το γαμημένο. Σιγά μην μας έπαιρναν και πίπα.)

Τέλος πάντων, ο Σύριζα τέθηκε εναντίον όλης της ΕΕ και έχασε. Το αστείο ειναι ότι ψηφίστηκε για να κάνει ακριβώς αυτό, οπότε μπορούμε να πούμε πως προσπαθούσε να υλοποιήσει την λαϊκή εντολή. Αυτό θα το δούμε λίγο πιο αναλυτικά παρακάτω.

* Σε κάποια φάση η σύγκρουση έδωσε την εντύπωση ισοπαλίας ή έστω "έντιμης ήττας". Η τότε κυβερνητική πρόταση ήταν "βαριά" και ασήκωτη, αλλά θα περναγε (κατά τον γράφοντα) από την Βουλή και απο την κοινωνία. Για λόγους που άπτονται κυρίως του τσαμπουκά και του ουαί της ηττημένοις για να μην μας ξανακουνηθεί κανένας πούστης επιλέχθηκε από την ευρωπαϊκή ηγεσία η οδός της ολοκληρωτικής σύγκρουσης.

* Το δημοψήφισμα είχε ένα ερώτημα. Παράλληλα όμως έθεσε ένα άλλο ερώτημα, στο οποίο και τελικά απάντησαν οι ψηφοφόροι: Ποιος σκατά θέλετε να σας κυβερνάει; (λινκ: δημοψήφισμα και ορθολογικοί δρώντες):

"Το μοναδικό συμπέρασμα που μπόρεσα να βγάλω ήταν πως είχαμε φτάσει στο σημείο που δεν παιζόταν πλεον η συμφωνία αλλά το ποιος κάνει κουμάντο στην χώρα. Η ντόπια ολιγαρχία τα βρήκε με τους απέξω και έπαιξε τα ρέστα της να φάει την κυβέρνηση. Το ροκάνισμα Βαρουφάκη και Ζωής ήταν το ζέσταμα, τώρα πήγαιναν σε ολομέτωπη σύγκρουση με διακύβευμα την ίδια την διακυβέρνηση της χώρας. Όταν ο Τσίπρας ήταν στις Βρυξέλλες βρέθηκαν .....τυχαία και ο Σαμαράς και ο Θεοδωράκης βάζοντας από την μία θέμα δεδηλωμένης (!) και από την άλλη θέμα συγκυβέρνησης (!!) χωρίς να αποθαρρύνονται από κανέναν, αντίθετα μερικοί απέξω (Σουλτς) τους ενθάρρυναν ανοιχτά." (λινκ)

* Το ΌΧΙ στο δημοψήφισμα μετατράπηκε σε σχεδονΝΑΙ από έναν αδύναμο, φοβισμένο και εξαντλημένο Τσίπρα. Ο οποίος δεν είχε καταπώς λέει άλλη επιλογή (και γιατί έκανε το δημοψήφισμα; Μα για το ανομολόγητο ερώτημα βεβαίως. Ήταν αυτό τίμιο; Όχι, ήταν-πολιτικά- αναγκαίο). Το έγραψα και το ξαναγράφω: ο Σύριζα μπορεί να συνθηκολόγησε, ο λαός όμως όχι (αν και στις ακόλουθες εκλογές αυτό ακριβώς μπήκε υπό αίρεση). Τελικά όλοι χαμπάριασαν το ανομολόγητο ερώτημα γι αυτό και η ψήφος στο δημοψήφισμα πήρε ισχυρά ταξικά χαρακτηριστικά.
Χαρακτηριστικό τού "ανομολόγητου" ερωτήματος είναι η παραίτηση Σαμαρά που ούτε ο μοναδικός "σημαιοφόρος" του ΌΧΙ ήταν (τις τελευταίες μέρες αποσύρθηκε διακριτικά για να εμφανιστεί ο λιγότερο αντιπαθής Καμίνης), ούτε είχε σκεφτεί να παραιτηθεί στις εκλογές που υπέστει και προσωπική και πολιτική ήττα. Λογικά το ΌΧΙ στο δημοψήφισμα ήταν το τέλος του cunning plan της αριστερής παρένθεσης και οι κακιές γλωσσες λένε ότι οι ίδιοι οι νεοδημοκράτες ώθησαν τον Αντωνάκη στην έξοδο, δηλαδή πως αυτή δεν ήταν προσωπική επιλογή.

* Το μνημόνιο που υπογράφτηκε μπορεί να ήταν καλύτερο από το προταθέν από τους Ευρωπαίους, μπορεί να ήταν χειρότερο, ήταν όμως Μνημόνιο. Ήταν η σημαδιακή προσχώρηση του Σύριζα στην ΤΙΝΑ. Θες γιατί δεν είχε επεξεργασμένη εναλλακτική, θες γιατί ο λαός δεν ήθελε την εναλλακτική, θες γιατί φοβήθηκε, θές γιατί ΤΙΝΑ γενικώς, το βασικό είναι πως η κυριοτερη συγκροτημένη αντιμνημονιακή δύναμη προσχώρησε στην ....Ορθοδοξία με αποτέλεσμα μόνο κάτι "γραφικοί" ή φασίστες να μείνουν στην απέξω. Είχε δίκιο που το έκανε; Επιφυλάσσομαι αλλα δεν έχω και στοιχεία, δηλαδή βλέπω και το παλούκι και το χατζάρι αλλά δεν μπορώ να αποφασίσω ποιο με αρέσει λιγότερο. Προ δύο δυσάρεστων επιλογών ότι και να επιλέξεις σκατά θα είναι. Θα μου πείς ο Συριζα μας έφερε σε αυτές τις επιλογές και θα διαφωνήσω. Ήταν κοινός τόπος ότι το γαμημένο το πρόγραμμα δεν έβγαινε δεν πα να ερχότανε ο Θεός ο ίδιος και η κοινή παραδοχή αυτού ήταν μάλλον η μόνη συριζαίικη νίκη σε ευρωπαϊκό επίπεδο (μα θα μου πεις το υπογράψανε ως πετυχημένο όλοι. Εδώ ειναι ο ευρωπαικός τρόπος όμως, ο αντιβαρουφάκειος. Υπογράφουμε για να συμφωνάμε σε κάτι και μετά το ξαναματαβλέπουμε. Να βγει η σημερινή και έχει ο Θεός. Όσο συμφωνάμε όμως δηλώνουμε όλοι ευχαριστημένοι και ας είναι οι προοπτικές σκατά. Και η τωρινή κυβέρνηση ας πούμε κερδίζει τα εύσημα απ΄έξω και αρχίζει να χάνει λάδια μέσα)

Α, παρεμπιπτόντως: δικαιούμαστε να κοροϊδεύουμε τους συριζαίους (και μένα μαζί); βεβαίως και ναι. Η χλεύη είναι μέρος του πολιτικού παιχνιδιού, δεν θέλω αηδίες. Αλλά όχι τόσο για κωλοτούμπα, αλλά γι αυτό που έγινε: για την ήττα. Γιατί φάνηκε πως υπάρχουν παιχνίδια που ο καλύτερος τρόπος να κερδίσεις είναι να μην χάσεις ή καλύτερα να μην παίξεις. Θα μου πεις θα το ξέραμε αν δεν το παίζαμε; Ξαναβλέπε παρακάτω.

* Λίγο πριν την φάση αυτή είχα περιγράψει τους δρόμους που ανοίγονται στην κυβέρνηση:
- Είτε ολική ρήξη και αποχώρηση και αμην και ανω σχώμεν τα καρδίας και βουρ και τους φάγαμε
- Είτε Μνημόνιο με φανατική τήρησή του και "όση αριστερά μπορεί να βάλει"
Έτεινα προς τον δρόμο Α με επιφυλάξεις
(λινκ)

Εγώ πρότεινα τον δρόμο Α. Ρήξη, που ξεκινά απο το εσωτερικό, με ένα κόμμα αρραγές και την κοινωνία μαζί. Το κόμμα όμως δεν ειναι αρραγές και η κοινωνία δεν ειναι καθόλου σίγουρο πως θα είναι μαζί. Τα "τσαβικά απαιτούμενα ποσοστά" δεν έχουν σε καμία περίπτωση επιβεβαιωθεί γιατί κανείς δεν τολμά (ακομα) να θέσει το ερώτημα της ρήξης σε όλη του την ολότητα. Οι δε καβάτζες μας δείχνουν να έχουν σωθεί ένεκα η καλοπαιδίστικη διαπραγμάτευση. Αλλά ακόμα και αν υπήρχαν αυτές οι συνθήκες το ερώτημα επιτυχίας παραμένει αβέβαιο μιας και δεν είμαι καθόλου σιγουρος πως η βασική μου επιφύλαξη έχει αρθεί.

Ο γραφων γέρνει (σήμερα) προς τα εδώ, με μοναδικό ερωτηματικό την ικανότητα, όχι μονο του Συριζα, αλλα του ελληνικού πολιτικού συστήματος συνολικά να μοιράσει δυο γαϊδουριών άχυρα.

Ο Τσίπρας, καθόλου απρόσμενα για ορισμένους, επέλεξε τον δρόμο Β' του συμβιβασμού και όχι αυτόν της ρήξης, έχοντας καταγράψει όμως την πολιτική νίκη στο δημοψήφισμα σαν προσωπική νίκη, κάτι που εν πολλοίς πρέπει να μας αφήσει τελικά αδιάφορους. Μπορεί στην τελική να είχε δίκιο, δεν είναι και εύκολο να βρεις "μη ρομαντικά" αντεπιχειρήματα, άλλο που δεν μας αρέσει.

* Και γίνανε εκλογές. Βασικά συμπεράσματα ήταν η πλήρης νομιμοποιηση του Σύριζα και της "στροφής" του (μέσω του καταποντισμού της ΛΑΕ), η επιβεβαίωση της φθοράς της ΝΔ και των λοιπών "παλιομνημονιακών" κομμάτων. Ο Σύριζα έγινε το πρώτο κόμμα από το 2010 και μετά  (ίσως από το 1974 και μετά, μάλλον και παλιότερα)  που εκλέχτηκε με ατζέντα την οποία θα τηρήσει. Απαρεγκλίτως. Έγινε το πρώτο κόμμα που εκλέχτηκε με Μνημονιακό πρόγραμμα (τα παραλληλα προγράμματα ήταν χαντρούλες για τους ιθαγενείς τις οποιες αν μας αφήσουν και αν βγει το πρόγραμμα θα βάλουμε). Και πλέον έχουμε το αστείο να γίνονται ξανά αντιμνημονιακοί οι της ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να λησμονά το δικό του Μνημονιακό παρελθόν.

Και κάπου εδώ φτάνουμε στο σήμερα

Οι ερωτήσεις που έχω στο μυαλό μου και θα προσπαθήσω να απαντήσω ειναι:

1) Γιατί βγήκε ξανά ο Σύριζα;

2) Πόσο ανακόλουθος ήταν ο Σύριζα

3) Τι άλλο παίζει

4) Ποιες οι διαφορές ΝΔ (&ΠΑΣΟΚ) και Σύριζα πλέον

5) Γιατί ο Σύριζα έχει ακόμα απήχηση στην κοινωνία και μέχρι πότε


1) Για πολλούς λόγους:
α. Ακόμα και τώρα δεν έχουν εμπεδώσει στην ΝΔ (και στα προσκείμενα ΜΜΕ) το πόσο είχε ξενερώσει με αυτούς η κοινωνία, ακόμα και το μνημονιακό μέρος της, ειδικά μετά τον τελευταίο ανασχηματισμό Σαμαρά. Όταν λεμε ότι η προηγούμενη κυβέρνηση ήταν από τις πιο μισητές στον πλανήτη δεν κάνουμε πλάκα, ούτε υπερβάλουμε.
β. Συνήθως ο ψηφοφόρος δίνει δεύτερη ευκαιρία, ειδικά αν η πρώτη ήταν τόσο σύντομη. Σου λέει ο άλλος, να τον δούμε πρώτα. Όσο και αν τα τελευταία χρόνια αλλάζουμε κυβερνήσεις σαν τα πουκάμισα, το συνήθειο αυτό παραμένει. Έτσι και αλλιώς το άλλοθι "δεν κυβερνήσαμε ποτέ" παραμένει ισχυρο.
γ. Από την στιγμή που όλοι παίζουν πλέον ξεκάθαρα μνημόνιο και δεν υπάρχει σοβαρό αντιμνημονιακο δέος, είμαστε ξανά (ρε γαμώτο) στις εποχές εναλλαγής ΝΔ και ΠΑΣΟΚ οπού εφαρμοζόταν η ίδια πολιτική και απλά άλλαζαν οι φάτσες. Ε ο άλλος σου λεει θα εχω Μνημόνιο, δεν είναι ανάγκη να έχω τον Σαμαρά να μου τα πρήζει με τις εικόνες ή τον Άδωνη να μου λέει πως όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει. Μας νοιάζει και το επίχρισμα του πράγματος.

2) Ανάλογα. Σε σχέση με τον Σύριζα του 2014 ειναι τρομερά ανακόλουθος (αν και πλέον μπορούμε να υποστηρίξουμε κακεντρεχώς πως ο Σύριζα του 2014 ήταν ανακόλουθος με την πραγματικότητα). Σε σχέση με τον Σύριζα του Δημοψηφίσματος επίσης. Σε σχέση με τον Σύριζα που κατέβηκε σε αυτές τις εκλογές ειναι το πιο συνεπές κόμμα από την μεταπολίτευση και δώθε.

3) Όχι και πολλά πράγματα. Το ΠΑΣΟΚ ειναι να το κλαις, η ΧΑ απωθεί, το Ποτάμι κέρδισε πόντους μόνο στο Σύμφωνο Συμβίωσης, το ΚΚΕ τα γνωστά και η αριστερά (ΛΑΕ, Ανταρσύα κτλ) έχει θέματα. Μένει η ΝΔ η οποία αν βγει απο την εσωκομματική δίνη και φτιάξει πρόσωπο και πολιτική πρόταση μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις. Θα μου πεις για καλο μας το λες αυτό; Οχι, αλλά αυτό βλέπω, εκτός και αν σκάσει κάποιος νέος Συριζα Β' ο οποίος θα πάρει τα κινηματικά χαρακτηριστικά που δείχνει να χάνει πλέον ο Α'. Αλλά δεν ειμαι καθόλου βέβαιος πλέον πως η κοινωνία "θέλει" ένα κόμμα με κινηματικά χαρακτηριστικά και όχι έναν σωτήρα-πατερούλη.

Ένα απο τα κυριότερα σημεία της παρούσας συγκυρίας, όπως βιώνεται από το 2004 και δώθε ειναι η συνολική και διαχρονική πτώση της ποιότητας της παραγόμενης πολιτικής αλλά και του πολιτικου προσωπικού και το βλέπεις όχι μόνο στα μικρά αλλά και στα μεγάλα κόμματα. Ο σύριζα εδώ επιχείρησε να διαφοροποιηθεί με νέα και άφθαρτα στελέχη (οι περισσότεροι βουλευτές του είναι καινούργιοι) αλλά ο οδοστρωτήρας που λέγεται μνημόνιο δεν άφησε και πολλούς αλώβητους άσε που το άφθαρτος αν συνδυαστεί με το άπειρος δεν είναι κατ' ανάγκη καλό.

4) Κανείς δεν καταλαβαίνει, μας κοροϊδεύουνε όλοι στα μούτρα μας. Όταν βλέπεις ΝΔΣΟΚ&Ποτάμι να ψηφίζουν Μνημόνιο αλλά όχι τους εφαρμοστικούς νόμους (με την άκυρη Μεϊμαράκειο επωδο: εμεις ψηφίσαμε να μείνουμε στο ευρώ, αλλά η συμφωνία ειναι του Σύριζα να κυριαρχεί λες και η παραμονή στο ευρώ δεν συνδέθηκε με την συμφωνία του Σύριζα, όπως η ίδια η ΝΔ είχε συνδέσει την παραμονή στο ευρώ με το δικό της Μνημόνιο) και όταν (επίσης) βλέπεις τον Σύριζα να υπογράφει την δικιά του Συμφωνία-Μνημόνιο ενώ ταυτόχρονα την αντιπολιτεύεται και παράλληλα την ψηφίζει, ε μπερδεύεσαι.
(εδώ να πούμε πως ελάχιστοι συριζαίοι αλλά και γενικώς είχαν την τιμιότητα να πουν αυτό που λέει το παρον blog με παρρησία: Χάσαμε, ουαί τοις ηττημένοις, είμαστε αναγκασμένοι και όλα τα σχετικά)
Ασκηση λογικής: Αν για το ασφαλιστικό που έρχεται ξαφνικά μερικοί συριζαίοι δεν το ψηφίσουν (και τελείως πασοκικώς ξηλωθούν) εσείς νομίζετε πως η φανασκουσα αντιπολίτευση θα το καταψηφίσει εαν και εφόσον έχει πάρει το πράσινο φώς από τους θεσμοι; Αν το νομίζετε, τότε τα θερμά μου συγχαρητήρια, παραμένετε αθώοι.
 Στην ουσία έχουμε αυτό που είχαμε από την δεκαετία του '90 και κορυφώθηκε με την συγκυβέρνηση Σαμαρά: πολλά κόμματα, μία πολιτική. Με αποχρώσεις; με αποχρώσεις, δεν θα σας χαλάσω χατήρι. Στην ουσία ο Σύριζας επιβιώνει όχι μόνο για τους λόγους που βάλαμε στο 1) αλλά και γιατί:
1)δ. Δεν θέλουμε να ξανακάνουμε εκλογές

5)
α. Ο Σύριζα (δείχνει να) έχει ακόμα απήχηση όχι μόνο για τους λόγους πολιτισμικής αδράνειας που εξετάσαμε στο 1. Η απέχθεια προς τη ΝΔ γερού κομματιού της κοινωνίας παραμένει.
β. Αλλά και ένα καλό κομμάτι "μεσαίου χώρου" έχει πάει προς το Σύριζα διότι:
i. ειναι φύσει φιλοκυβερνητικό
ii. δεν το νοιάζει η κυβέρνηση, το νοιάζει η σταθερότητα
γ. Επίσης να μην ξεχνάμε πως παρά τα λάθη του ο Σύριζας ζήτησε (και πήρε) την λαϊκή νομιμοποίηση σε κάθε του βήμα, ακόμα και όταν τα έκανε σκατά.
- Ψηφίστηκε στις αρχές του 2015 για "σκληρή διαπραγμάτευση". Την έκανε. Το αποτέλεσμα δεν μας άρεσε, αλλά δεν είμαστε αμέτοχοι ως ψηφοφόροι, άσε που το αποτέλεσμα μιας διαμάχης δεν ψηφίζεται.
- Ζήτησε δημοψήφισμα για "να πάρει το ΟΚ για ακομα σκληρότερη διαπραγμάτευση". Το πήρε. Προφανώς το αποτέλεσμα πάλι δεν μας άρεσε, αλλά δεν ψηφίσαμε αποτέλεσμα, αλλά μια ριψοκίνδυνη (τουλάχιστον) επιλογή
- Στις τελευταίες εκλογές κατέβηκε με ξεκάθαρη ατζέντα. Αν με ψηφίσετε θα έχετε το τελευταίο (με την χρονική έννοια, όχι κατ΄ανάγκη το καταληκτικό) Μνημόνιο.

Το συμπέρασμα ειναι ότι ο μέσος ψηφοφόρος νιώθει (θετικά) συνυπεύθυνος και συμμέτοχος για την πορεία της χώρας με τον Σύριζα. Είχε ζητήσει σκληρή διαπραγμάτευση εντός ευρώ, την πήρε, ζήτησε να ρωτηθει για την συμφωνία και ρωτήθηκε. Άσχετα από τα αποτελέσματα, αυτό πρέπει ο Σύριζα να το πιστωθεί. Ακόμα και το Μνημόνιο 3 πέρασε (μόνο αυτό) από τις συμπληγάδες της λαϊκής ετυμηγορίας για να μείνει σαν επίγραμμα η φράση πως τελικά μόνο αριστεροί θα πέρναγαν με άνεση μνημόνιο όπως και μόνο δεξιοι (στην Ελλάδα) θα τα βάλουν (αν τα βάλουν) ποτέ με την εκκλησία.
Μια αιτία για το ότι δεν παραλύει η χώρα από τις απεργίες ειναι ακριβώς αυτή. Η συναίσθηση των πολιτών ότι επελεξαν αυτόν τον δρόμο. Ο Σύριζα είτε καλώς είτε κακώς μας έχει πείσει περί ΤΙΝΑΣ, ότι δηλαδή έκανε ότι μπορούσε και ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Αν και όταν αυτό αλλάξει θα καεί το σύμπαν.

δ. Η θητεία του ακόμα δεν έχει τα επαχθή καθεστωτικά χαρακτηριστικά που είχε η θητεία των εναλλασόμενων ΝΔΣΟΚικών κυβερνήσεων.

Όσον αφορά το δεύτερο μέρος του ερωτήματος (μέχρι πότε;) η απάντηση ειναι είτε μέχρι να βουλιάξει λόγω ανικανότητας ή αρνήσεως των βουλευτών να ψηφίσουν τους νόμους (πολύ δύσκολο, μας έχουν τύχει πολύ πιο ανίκανες κυβερνήσεις και οι κυβερνητικοί βουλευτές μάλλον πλέον ειναι μπετό) είτε μεχρι να απονομιμοποιηθεί στα μάτια του κόσμου, δηλαδή να επέλθει η άρνηση των τεσσάρων πιο πάνω συνθηκών:
α. να τον βαρεθούν, όπως βαρέθηκαν τους προηγούμενους
β. να γίνει ξαφνικά η ΝΔ ελκυστική ή αλλιώς να αποαπωθητικοποιηθεί. Εδώ ρόλο, πέρα από την ίδια την ΝΔ θα παίξουν και τα ΜΜΕ τα οποία όμως πλέον κάνουν περισσότερο θόρυβο από το κανονικό και η αποτελεσματικότητά τους στον επηρεασμό των μαζών δεν είναι η αναμενόμενη
γ. να αρχίσει να απαξιώνει την λαϊκή άποψη αντί να την ζητά, ακόμα και με τον λαϊκίστικο τρόπο που το κάνει τώρα. Ή, συνεχίζοντας τον συλλογισμό, να αισθανθεί ο πολίτης πως πλέον δεν είναι συμμέτοχος  και συνυπεύθυνος στα τεκταινόμενα, όπως έγινε επί ΓΑΠ λχ.
δ. να αρχίσει η θητεία του να έχει καθεστωτικά χαρακτηριστικά. Οποιος πει πως "τι μαλακιες λες ρε Ζαφοντ, ήδη έχει" θα πω πως έχετε ξεχάσει καποια πράγματα :)

και προφανώς
ε. να γίνει κάτι άλλο το οποίο δεν μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή. Είτε ένα νέο λαϊκό κίνημα, είτε....επανάσταση, κάτι τέτοιο. Σε άλλες περιπτώσεις θα το γελάγαμε ίσως, αλλά τα τελευταία πέντε-έξι χρόνια έχουν δει τα μάτια μας πράγματα και θαύματα και ο πολιτικός χρόνος εξακολουθεί να είναι πολύ πυκνός.

2 cents

Αν κάτι έγινε κατανοητό αυτούς τους έξι μήνες είναι ότι τελικά χαλάρωση της λιτότητας και παραμονή στο ευρώ από αυτήν την κυβέρνηση και σε αυτή την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν πρόκειται να γίνει.

Απεναντίας αυτή η ΕΕ ήταν έτοιμη να στείλει αυτήν την χώρα και αυτην την κυβέρνηση από ΄κει που 'ρθε. Ίσως μάλιστα, τελειως θεωρητικά, μια πιο δεξιά κυβερνηση θα μπορούσε να ελπίζει σε καλύτερη αντιμετώπιση από αυτήν την ακροδεξιά και μισαλλόδοξη Ε.Ε. Το τελείως θεωρητικό του πράγματος έγκειται στο γεγονός ότι δεν είδαμε καμία ένδειξη χαλάρωσης απέναντι στην κυβέρνηση Σαμαρά, απεναντίας από ένα σημείο και μετά "αφέθηκε" τελείως μόνη της για να μην στιγματίσει η αποτυχία της το υπόλοιπο ΕΛΚ, ενω η κυβέρνηση Τσίπρα, θες με τις κινήσεις της, θες επειδή δεν την γουστάρανε, θες επειδή μερικοί εκεί πέρα είχαν πάρει τις αποφάσεις τους (που ειναι το πιο πιθανό) είχε την πλέον εχθρική αντιμετώπιση παρόλο που ήταν η πλέον αμέτοχη στην ευθύνη για το πως φτάσαμε έως εδω και η πλέον πιθανή να λύσει το πρόβλημα αν της δινόταν χρόνος και ευχέρεια κινήσεων, κάτι που δεν έγινε ποτέ.

Ακόμα και ο πλέον κακόπιστος οφείλει να ομολογήσει ότι κυβέρνηση Τσίπρα εξάντλησε όλα τα καλοπροαίρετα όρια διαπραγμάτευσης με την Ε.Ε. Μάθαμε βεβαιως ότι υπήρχαν και άλλα όρια να δοκιμαστούν, αλλά αυτά δεν ήταν πλέον καλοπροαίρετα (βλέπε τις προτάσεις Βαρουφάκη αμέσως μετά το κλείσιμο των τραπεζών. Δεν υπάρχει όμως εγγύηση ότι αυτά τα μέτρα που ήταν καθαρά επιθετικά, καίτοι λογικά σύμφωνα με τον γράφοντα, ότι είτε θα είχαν καλύτερο αποτέλεσμα, είτε θα εξασφάλιζαν μακροπρόθεσμα την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ, είτε οτιδήποτε άλλο. Ήταν κινήσεις που θα έκανε διακυβέρνηση η οποία θα ξεκίναγε διαδικασίες ρήξης. Αν θα γινότανε ρήξη ή όχι αυτό είναι άλλο καπέλο αλλά ήταν καθαρά κινήσεις ρήξης, κόντρα επίθεση στην επίθεση της ΕΚΤ και μοιραία θα μας έβαζαν πιο πιθανά στην έξοδο αυξάνοντας τις πιθανότητές της. Ηταν (κατ εμε) κινήσεις που έπρεπε να έχουν γίνει πολύ νωρίτερα, και όχι στο παραπέντε, ήταν κινήσεις που θα ανταπέδιδαν την πίεση στους ευρωπαίους, κάτι το οποιο προφανώς ο Τσίπρας δίσταζε πλέον να κάνει μιας και είχε πάρει χαμπάρι πως πλέον τα πράγματα ήταν οριακά. Τελικά έγινε σαφές πως το δημοψήφισμα τον ισχυροποιησε και τον έκανε το μοναδικό αξιόπιστο στο εξωτερικό παίχτη στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας και μόνο αυτό. Και σε περίπτωση που αναρωτιέστε αν το αποτελεσμα της συμφωνίας θα ηταν διαφορετικά άν στο δημοψήφισμα ψηφιζαμε ΝΑΙ, τελικά η γνώμη μου ειναι πως.... όχι). Το αποτέλεσμα της προτεινόμενης συμφωνίας είχε προαποφασιστεί στο μεγαλύτερο ποσοστό του. Ο Τσίπρας προσπάθησε να το γλιτώσει και απέτυχε. Και είπαμε, για κάποιον που θέλει να μείνει στο ευρώ, εντός της ΕΕ και όχι ως ... "πειρατής" η επιβαλλόμενη λιτότητα αποδείχθηκε μονόδρομος.

Μια στάση εδώ. Όταν στο μέλλον στέλνουμε κάποιον για διαπραγμάτευση καλο ειναι να ξέρουμε τι σκατά θέλουμε:

εικόνα από εδώ

Ηταν λάθος (τελικά) του Σύριζα να ελπίζει σε μιαν άλλη Ευρώπη. Παρόλο που λογικά ο Σύριζα είχε δίκιο, η πραγματικότητα τον διέψευσε σκληρά.

Ήταν λάθος του Σύριζα να επενδύσει όπως και ο Σαμαράς νωρίτερα στην αντιμνημονιακή ρητορεία χωρίς να την συνδυάσει με την πλέον πιθανή της κατάληξη: πως είμαστε έτοιμοι, και με οργανωμένο σχέδιο, να αποχωρήσουμε απο την ΕΕ αν κρίνουμε πως δεν ειναι προς το συμφέρον μας πια. Το λάθος αυτό του Σύριζα προβλέπω να το πληρώνουμε για αρκετά χρόνια ακόμα. Έπεσε θύμα της μαλακίας του, αλλά και της προπαγάνδας των πολιτικών του αντιπάλων που έχουν βρει ιδεολογικό αποκούμπι σε ένα νόμισμα, γιατι με αυτό κρύβουν τα δικά τους ιδεολογικά κενά.

- αλήτης ο Βαρουφ,δεν είχε σχεδιο -αλήτης ο Βαρουφ,είχε σχέδιο εξόδου Έρχεται & το -αλήτης ο Βαρουφ,ηταν σε συνεννόηση για έξοδο με Σοιμπλε

— Stefanos (@Stefanossp) July 14, 2015

Ήταν προφανώς λάθος του Σύριζα να αφεθεί ο Τσίπρας να αλωνίζει στο πολιτικό και ιδεολογικό πεδίο μόνος του, επειδή "τράβαγε" καθώς όλοι οι άλλοι "υψηλα ιστάμενοι" είναι λιγότερο .... τηλεοπτικοί.

Ήταν λάθος που ακόμα και στα ζόρικα συνεχίστηκε η πολιτική καλού παιδιού προς την ΕΕ αντί να αρχίσουν να εξετάζονται επιθετικές κινήσεις όπως τα Capital Controls όσο οι τράπεζες είχαν ακόμα χρήμα μέσα, η έκδοση IOUs και η ιδιοποίηση της ΤτΕ απο το Ελληνικό κράτος, κινήσεις όμως που, το ξαναπα, θα μας έβαζαν σε τροχιά ρήξης. Το τελευταίο λάθος έχει ελαφρυντικά όμως. ΟΚ εγώ ήμουνα υπερ, εσύ ομως;

Το αθροιστικό βάρος των λαθών αυτών λογικά και αναμενόμενα θα συνθλίψει τον Σύριζα. Τα λάθη πληρώνονται και ο ποιών αυτά οφείλει να πληρώσει το τίμημα.

Μια στάση εδώ
Ειναι εύκολοι οι αφορισμοί. Μπορει ο Τσίπρας να ήταν λίγος, μπορεί να είχε πονηρό σχέδιο στο μυαλό, μπορει να έκανε λάθη, μπορεί να ήθελε Μνημόνιο εξαρχης και να το έπαιζε ιστορία. Μπορεί χίλια πράγματα.
Καταλαβαίνω όμως την θέση ενος ανθρώπου που εκβιάζεται και στον εκβιασμό πάνω πέφτουν 10 εκατομμύρια ζωές. Εγώ είχα εκπεφρασμένη θέση αλλά ήμουν υπεύθυνος μόνο για τον εαυτό μου, την οικογενειά μου και την περιουσία μου. Το πρόσθετο βάρος θα με έκανε προφανώς περισσότερο "δειλο" και δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το αντέξω. Δεν ειναι όλοι οι άνθρωποι αναίσθητα γομάρια σαν τον Σαμαρά μερικούς μερικούς. Η χυδαιότης δε μερικών που το παίζουν ζορό και έτσι και μάλιστα εκ του ασφαλούς ειναι εκνευριστική. Ετσι ειναι παιδια, ή ολοι να κερδίσουμε ή όλοι να πεθάνετε.


Συνεχίζουμε

Όταν κάθε φορά (εκλογές, ευρωεκλογές, ξαναεκλογές και Δημοψήφισμα) ο Σύριζα βγαίνει και ζητάει Εντολή για Διαπραγμάτευση Εντός Ευρώ (ΕΔΕΕ), συνεχώς και μετά μανίας, κόντρα μάλιστα σε όσους λένε πως η πολιτική του οδηγεί άτακτα εκτός ευρώ, και αφού αυτό που μας έφερε ειναι το αποτέλεσμα της ΕΔΕΕ, τότε πρέπει να αναλάβει την ευθύνη του και να το στηρίξει. Κανείς δεν είπε πως η ΕΔΕΕ θα είχε καλύτερα αποτελέσματα από τα προηγούμενα μνημόνια έτσι δεν είναι; Πηγε λοιπον ο Τσίπρας και κατάφερε αυτά που κατάφερε. Ας αναγνωρίσουμε το αποτέλεσμα, διοτι σε μερικά ματς ρεβάνς δεν υπάρχουν. Δεν βγήκε η Βραζιλία να ζητήσει ρεβάνς από την Γερμανία για την ντροπιαστική της περσινή ήττα. Εγινε, έγραψε και άντε να το ξεγράψεις. Περιμένεις την επόμενη συνάντηση και την επόμενη συγκυρία για να ξαναδοκιμάσεις. Δεν μπορείς όμως να το κάνεις όντας διαλυμένος σε κομμάτια ή σταματώντας να ασχολείσαι με το άθλημα. Και αν ο Συριζα απέτυχε και αν διαλυθεί δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να δοκιμάσει ο επόμενος, αναγνωρίζοντας όμως τα λάθη του Σύριζα και μην προσπαθώντας να τα ξανακάνει.

Το κυριότερο λάθος ήταν καθαρά πολιτικό και μάλιστα εκεί που πιστεύαμε όλοι ότι ο Σύριζα είχε δίκιο. Ο Τσίπρας πήγε να διαπραγματευτεί κατά το τυπικό, ως ίσος μεταξύ ίσων. Και τον διέλυσαν. Αν δεν το βλέπαμε δεν θα το πιστεύαμε οπότε ειναι καλό για μας που ο Αλέξης το τράβηξε μέχρι εκεί.

Πρέπει ίσως να αντιληφθούμε ότι τελικά η Ελλάδα ήταν και παραμένει μια υποτελής πολιτεία της οποίας μεγάλο μέρος της εθνικής κυριαρχίας και του νομικού συστήματος υποκειται σε ασφυκτικό εξωτερικό έλεγχο και η ασφυξία μεγαλώνει όσο η Ελλάδα αδυνατεί να εκπληρώσει αυτά που υπέγραψε μιας και οι (δημοκρατικά εκλεγμένοι ας μην το ξεχνάμε) αρχηγοι των άλλων κρατών δεν μπορούν ή δεν θέλουν να εξηγήσουν στους λαούς τους που χάνονται τα λεφτά που ρίχνονται στην Ελλάδα.

Παράξενο είναι ότι αυτή η υποτέλεια συνάδει θεωρητικά με την θέληση του ελληνικού λαού καθώς είναι τίμημα της παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ, την οποια, θεωρητικα τουλάχιστον, ο ελληνικός λαός θεωρεί, σε μεγάλη πλειοψηφία του, αδιαπραγμάτευτη.

Κακά τα ψέμματα, όσο η πλειοψηφία των πολιτών που στήριξαν τον Συριζα και τα άλλα κόμματα (πλην Λακεδαιμονίων ΚΚΕ και ΧΑ για διαφορετικούς λόγους, btw πως σας φαινεται τώρα κύριοι του ΚΚΕ που το παίζατε και έξυπνοι στο Δημοψήφισμα, που συμπλέετε με την ΧΑ; Καλά; Πάντα καλα!) εξακολουθεί να προτιμά το ευρώ και την ΕΕ από τον δρόμο της ρήξης, οι βουλευτές πρέπει να ξεγράψουν προγράμματα, συμφωνίες και τα λοιπά και να δώσουν στο λαό την Ευρώπη σε όλο της το μεγαλείο.

Ισως να πρέπει μάλιστα ο Συριζα να απολογηθεί κιολας(!) στα άλλα κόμματα για τις διάφορες κατηγορίες που εκτόξευαν άκριτα διάφορα στελέχη του, μερικά εκ των οποιων ακόμα έχουν την πεποίθηση πως αφού το ψηφίσαμε εμείς η Σουηδία λχ υποχρεούται να μας δανείσει. Αστειότητες.

Το σημαντικό ειναι να  καταλάβουμε τα εξής:

* Η Ελλάδα βρίσκεται υπό υποτέλεια. Όχι από τώρα, από το 2010. Απλά τώρα, θες το φιλότιμο των αριστερών, θες η διαπραγμάτευση που τράβηξε σε μάκρος, το πράγμα έχει φανεί σε όλο τον πλανήτη, κάτι που αναμένεται να είναι προς το συμφέρον μας μακροπρόθεσμα. Αν δεν θέλουμε το Μνημόνιο 4 να το υπογράψει η ....Ανταρσύα, πρέπει κάποτε να πάρουμε τα χαμπάρια μας.

* Μέρος των Μνημονίων ήταν και είναι σωστό και εύλογο. Μαντεψτε: το μεγαλύτερο μέρος αυτού του μερους δεν υλοποιήθηκε ποτέ για να μην στεναχωρηθούν τα πελατάκια μερικών.

* Η συνολική ανάλυση Βαρουφάκη για το ότι ΔΕΝ πρεπει να παίρνουμε άλλα δάνεια, πως το σύστημα δεν βγαίνει και πως η Ελλάδα πρέπει να χρεοκοπησει (με διάφορους τρόπους) εντος ευρώ παραμένει η πιο λογικη. Αντε όμως να πείσεις τον κάθε Βέμπερ γι αυτό.

* Η συμφωνία αυτή ΔΕΝ λύνει το πρόβλημα και δεν καθιστά το χρέος βιώσιμο. Μέχρι νεοτέρας τουλάχιστον. (Btw να το πουμε: ηταν πιο ευκολο να λυθεί με άλλο τρόπο το πρόβλημα το 2010, λιγοτερο εύκολο το 2012, πολύ δύσκολο το 2014 και πρακτικά αδύνατο σήμερα)

* Στο σημείο που φτάσαμε το πρόβλημα του χαοτικού grexit θα μας οδηγούσε σε καταστάσεις failed state. Κατανοώ πως μερικοί δυσκολεύονται να το κατανοήσουν, αλλα δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω. Μια έξοδος (από τώρα και μέχρι τις 20 Ιουλίου ας πούμε) θα οδηγούσε σε τέτοιο χάος που τα καζίκια των Μνημονίων θα μας φαινονταν παιδική χαρά. Θα μου πεις πως και τι να εξηγήσεις σε αυτόν:

Προς ευρωλάγνους: τα συναλλαγματικά αποθέματα για να περάσουμε στη δραχμή συγκεντρώνονται απο τα ευρω σε κυκλοφορία & τουριστικό συνάλλαγμα.

— Leonidas Vatikiotis (@LeonidasV) July 15, 2015

* Απο το status της υποτέλειας φεύγεις μόνο με τέσσερις(θεωτηρικά) τρόπους:

- Με την επιτυχή ολοκλήρωση, έστω μερικώς, του όποιου προγράμματος, δηλαδή α) την επίτευξη σταθερών πλεονασμάτων και β) την επάρκεια σε τροφή και ενέργεια που σου επιτρέπουν είτε να συνεχίσεις εντος της ΕΕ είτε να φύγεις. Μειονέκτημα οι κοινωνικές επιπτώσεις των προγραμμάτων αλλά και το πολλές φορές ανέφικτο των στόχων τους. Κοινώς έχουμε πέσει σε άσχημη λουμπα. (δρόμος Β από εδώ). Πρεπει να καταλάβουμε πως όσο δεν βγαίνουμε μόνοι μας (ακομα απέχουμε απο αυτο) κάθε σκέψη για ρήξη θα πρέπει να ενέχει ως πιθανότερη συνέπεια το χαος.

- Με ....επανάσταση ή χαοτικό grexit το οποιο μόνο στα πλαισια της φαντασίας μας φτιάχνει οποια κοινωνια εχει ο καθεις στο κεφάλι του. Κοινωνία της 10ετίας του 1980, αταξική κομμουνιστική, failed state, νεοφεουδαρχία με το failed state να ειναι προφανώς φαβορί στον πραγματικό κόσμο.

- Με ελεγχόμενο ή χρονοπεριορισμένο grexit, που το πρότεινε ο Σόιμπλε, κάτι το οποιο μας κάνει να ανησυχούμε. Στην ουσία θα μας χάριζε καμια 50αρια δις (ψίχουλα) μέχρι να βρούμε χρόνο να τυπώσουμε δικό μας νομισμα, να το κυκλοφορήσουμε και η Παναγιά μαζί μας. Αν σας ακούγεται κάτι σαν το σχέδιο Λαφαζάνη, τι να σας πω, και μένα. Βολφγκανγκ σύντροφε!

- Με ρήξη ελεγχόμενη μεν, που ξεκινά από το εσωτερικό δε. Αγνωστο αν ο κόσμος το θέλει, μιας και τώρα αρχιζει να συνειδητοποιεί τι παίζει (δρόμος Α από εδώ)

Τι προτείνω

Εγώ πρότεινα τον δρόμο Α. Ρήξη, που ξεκινά απο το εσωτερικό, με ένα κόμμα αρραγές και την κοινωνία μαζί. Το κόμμα όμως δεν ειναι αρραγές και η κοινωνία δεν ειναι καθόλου σίγουρο πως θα είναι μαζί. Τα "τσαβικά απαιτούμενα ποσοστά" δεν έχουν σε καμία περίπτωση επιβεβαιωθεί γιατί κανείς δεν τολμά (ακομα) να θέσει το ερώτημα της ρήξης σε όλη του την ολότητα. Οι δε καβάτζες μας δείχνουν να έχουν σωθεί ένεκα η καλοπαιδίστικη διαπραγμάτευση. Αλλά ακόμα και αν υπήρχαν αυτές οι συνθήκες το ερώτημα επιτυχίας παραμένει αβέβαιο μιας και δεν είμαι καθόλου σιγουρος πως η βασική μου επιφύλαξη έχει αρθεί.

Ο γραφων γέρνει (σήμερα) προς τα εδώ, με μοναδικό ερωτηματικό την ικανότητα, όχι μονο του Συριζα, αλλα του ελληνικού πολιτικού συστήματος συνολικά να μοιράσει δυο γαϊδουριών άχυρα.

Αρα μας μένει ο δρόμος της αποδοχής του καθεστώτος υποτέλειας και το τι θα κάνουμε με αυτόν, δηλαδή ο δρόμος Β. 

(Ποιος μας εβαλε σε υποτέλεια; Ο ΓΑΠ. Ποιος εδωσε το έναυσμα; Ο Καραμανλης. Οι ευθυνες των υπολοιπων ειναι προφανώς μικρότερες και πρέπει να το καταλάβουμε, όσο και αν ο Σαμαράς μας γυρίζει τ΄άντερα)

Τι προτεινω λοιπον; Περα από αυτα που έγραψα στο προηγούμενο ποστ (10 φορές το έχω λινκάρει, δείτε το) πως πρέπει να κάνει ο Σύριζα, δηλ:

-Μπετονάρισμα κυβερνητικής πλειοψηφίας+

-Σαφή περιγραφή του τι ειναι το grexit, πέρα απο σαμαρειους αφορισμούς.

-Περιχαράκωση από την αντιπολίτευση και συνεχής καταγγελία των αποτυχιών της στην υλοποιηση των προηγούμενων μνημονίων αλλά και στην ενίσχυση του καθεστώτος διαφθοράς που παρέλαβε

-Προσπάθεια επιβολής "οσης αριστεράς γίνεται" σε αυτές τις δεδομένες και επιβαλλόμενες απ' έξω συνθήκες

η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα πρέπει να συμφωνήσουν τα εξης:

- Πως αφού τα απαιτούμενα μέτρα δίνονται σε μια υποτελή πολιτεία από επικυριάρχους, να αναγνωριστει ρητά πως η ψήφισή τους κατά κυριολεξία και κατά παραγγελία είναι καθήκον όλων και ταυτόχρονα παραδοχή της υποτέλειας. Όλων όσων θέλουν την παραμονή στην ΕΕ τουλάχιστον. Η απαίτηση διαχωρισμού της νομοθεσίας Μνημονιακών νόμων, από άλλων έπρεπε να έχει γίνει από το 2010 και να απαιτούνται κάθε φορά οι 180 ψήφοι της αυξημένης πλειοψηφίας. Οπως καταλαβαίνετε απαιτώ από το Σύριζα αλλά και απο το υπόλοιπο "φιλοευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα" να αυτοεξευτελιστεί.  Ξέρετε, στα τέσσερα. Γιατι αμα μας πρήζεις με την ΤΙΝΑ σου, δείξε μου πόσο ΤΙΝΑκος είσαι. Και απαιτώ επίσης ο Σύριζα σε αυτό να είναι αρραγής. Όπως αρραγής ήταν όταν μας έλεγε για ΕΔΕΕ, πως αλλαζουμε την Ευρώπη, πως η ελπιδα ερχεται και όλα τα σχετικά. Τον πιστεψαμε, το προσπαθήσαμε, το φάγαμε οπισθίως. Ε, το να γίνει τώρα ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης οι αποδιοπομπαίοι τράγοι για μια εκφρασμένη και στηριγμένη από όλους πολιτική θέση, μου φαίνεται ατιμία. Και αν "υπηρχε σχέδιο" και μας γελάσανε και τέτοια θα ήθελα να δω αποδείξεις του σχεδίου αυτού. Αν μας γελάσανε, καλα να πάθουμε, και ο γελασμένος ειναι συνυπεύθυνος, διότι η γελασμένη ψήφος παραμένει ψήφος.

- Να αρχίσει επιτέλους να σπάει το ταμπού της εξόδου, τουλάχιστον σε επίπεδο ρητορικής και να αρχίσουν μερικοί εγκέφαλοι να παράγουν συνεκτικά πλάνα.

-Οποτε είτε το πρόγραμμα ολοκληρώνεται επιτυχώς σε δόκιμο χρόνο και γινόμαστε ξανά κανονικό κράτος, είτε επιτέλους ο Έλληνας σιχαίνεται το ευρώ και αυτήν την Ευρώπη και αρχίζουμε πλέον να εξετάζουμε το θέμα της ρήξης σαν κοινωνική πλειοψηφία που απαιτεί πλέον πράγματα γνωρίζοντας όμως και τις συνέπειες των απαιτήσεών της. Και αν ο (μνημονιακός πλέον ε;) Σύριζα βουλιάξει και χαθεί, είναι μικρό το τιμημα μπροστά στην χειραφέτηση ενός έθνους. Αν τώρα καταφέρει και ολοκληρώσει επιτυχώς το Μνημόνιο (!), ε ας γίνει ο Αλέξης ο νέος Αντρέας και ας κυβερνά 200 χρόνια. Χαλάλι του.

Αν ο Σύριζα φανεί τώρα μικρός και διασπαστεί, και πάμε σε grexit ή πιο πιθανά σε ακόμα χειρότερη συμφωνία και σε συγκυβέρνηση με τους Ποταμίτες και τους ΝΔ επειδή μερικοί μπερδεύουν την τσουτσούνα τους με την πραγματικότητα, να το θυμάστε εκει έξω: μπορείτε να κερδίσετε μερικούς ποντους συμπάθειας σε μερικούς ψεκασμένους ψηφοφόρους αλλά μετά από μερικούς μήνες ο κόσμος και τελικά η ιστορία δεν θα σας συγχωρήσει ποτέ.

Τα καλά νέα:

-Η Συμφωνία αποκελείεται να μείνει ως έχει. Ο μεγαλύτερος γνώστης σε αυτα τα πράγματα ειναι το ΔΝΤ και όσο λέει πως αυτό το πράγμα δεν ειναι βιώσιμο, κανείς δεν θα βάλει τα λεφτά του μεσα. Οποτε ενδέχεται η συμφωνία θες σήμερα, θες αύριο να αλλάξει. Καλό ομως ειναι να μην υπάρχει τότε καμία αιτίαση ενάντια στην Ελληνική κυβέρνηση. Ας έχουμε μια κυβέρνηση που θα υλοποιεί ότι υπογράφει, έτσι για αλλαγή, για να δούμε πως είναι.

- Για να υποκύψει ο Τσίπρας χρειαστηκε να τον ξεφτυλίσει ολη η Ευρώπη, στην ουσία εξευτελίζοντας τον εαυτό της. Σε κανένα, πλην των κομπλεξικων ελλήνων μετωπολογικάριων της πούτσας, δεν άρεσε το θέαμα του βαλλόμενου πανταχόθεν Έλληνα πρωθυπουργού ή η επιβολή όρων που μόνο χυδαίους θα μπορούσες να τους πεις. Οι καιροί πιθανως να αλλάξουν (εκλογές στην Ισπανία, Δημοψήφισμα στην Αγγλία, η Ιταλία πνίγεται) και όταν αλλάξουν, θα αλλάξουν και για μας.

Βραβείο ωμής παραδοχής της χυδαιότητας που αντιμετώπισε ο Τσίπρας και της αλληλεγγύης των εταίρων μας

Σας πήραμε χαμπάρι

- Ακόμα και αυτό το πρόγραμμα έχει κάποιους καλύτερους όρους από το Μνημονιο 2 μιας και, θεωρητικά τουλάχιστον, εξασφαλίζει σταθερότητα για 3 χρόνια. Καμια σοβαρή δουλειά δεν μπορεί να γίνει σε καθεστώς αβεβαιότητας. Γι αυτό και μόνο ο Ευκλείδης αξίζει τα συγχαρητήριά μας. Μικρή παρηγοριά, αλλά καθόλου ασήμαντη.
- Το κολπο δεν ήταν ποτέ η επιβολή Μνημονιών. Αν ήθελες ΕΕ θα είχες Μνημόνιο πάει και τελείωσε, απλά εμείς αργήσαμε να το καταλάβουμε. Το κολπο ήταν να πέσει μια κυβέρνηση που τους χαλάει το image, γιατί ακόμα και εντός Μνημονίου μπορείς να παίξεις μπάλα+.

- Η αποφαση στο Δημοψήφισμα ήταν και εντυπωσιακή και γενναία και κυρίως ταξική. Ας ηττήθηκε η κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις με τα θηρία, κάτι όχι και περίεργο. Όταν το 60% πάει κόντρα σε μια μαούνα κόμματα και φορείς και μέσα σε καθεστώς τρομοκρατίας, τότε τα πράγματα μπορούν να γίνουν καλύτερα. Ας είναι η κυβέρνηση πλεον κόντρα (;) στο λαό. Ο λαος έχει δηλωμένη θέση, δεν ψήφισε ο ίδιος την υποταγή του και δικαιούται νομιμότατα να αλλάξει κυβέρνηση αν θεωρήσει πως γελάστηκε ή πως η εντολή του δεν υλοποιήθηκε.

- Πάλι για το Δημοψήφισμα: Η ξεφτίλα της ΓΣΕΕ, των καναλιών, της ΠΑΣΕΓΕΣ και τα λοιπά θα είναι ένα χρήσιμο μάθημα για όλους μας. Να δω μαρή ΓΣΕΕ με τι αρχίδια θα τολμήσεις να κάνεις απεργία κόντρα στα Μνημονιακά μέτρα που ζήτησες. Καιρός ειναι ο συνδικαλισμός να φύγει από τα γραφεία επαγγελματιών παλαιοπασόκων και να επιστρεψει στον φυσικό του τόπο, στον τόπο εργασίας.

Επιμύθιο
Αυτό το ποστ γράφτηκε πριν ξεκινήσει η σχετική ψηφοφορία στην Βουλή, σχετικά άταχτα και με οίστρο. Ακούω πως ο Τσίπρας έθεσε (πολύ λογικά) θέμα εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Μπορεί να μπλοφάρει, μπορεί και όχι, αλλά ακόμα αντιπρόταση πέραν του ΚΚΕοειδούς ΟΧΙ δεν έχω ακούσει

---

+ Ακόμα και τώρα περιμένω από τον σ. Λαφαζάνη που διαφωνεί με την επάρατη ΤΙΝΑ να μας δώσει ένα πλαισιο-πρόταση για το πως θα γίνει η έξοδος, σε τι χρονοδιάγραμμα περίπου και κυρίως τι θα τρώμε και τι ρεύμα θα καίμε μέχρι να ισορροπήσει το πράγμα. Αν δεν το παρουσιάσει μέχρι την ψηφοφορία (είχε 10 μέρες από την Δευτέρα μετά το δημοψήφισμα. Και τίποτα να μην είχε σκεφτεί πριν, παρόλο που το προπαγανδίζει τόσα χρόνια, κάτι θα έβγαζε. Εγώ θα είχα γράψει μισό βιβλίο) τότε καλειται να βγάλει το σκασμό και να κάνει την πάπια αναλαμβάνοντας και αυτός την συνευθύνη του για την πολιτική του Σύριζα μεχρι τώρα. Καλο ειναι να κάνουμε τους τζάμπα μαγκες, αλλά ακομα καλύτερο να αποδεχόμαστε τις συνέπειες των πράξεων ή των μή πράξεών μας. Αν δε, υπάρχει κάποιος ρομαντικός ακόμα που επιμένει πως γίνεται να έχουμε ευρώ χωρίς λιτότητα και χωρίς Μνημόνια καλείται να εξηγήσει πως στο διάολο γίνεται αυτό. Σε αυτό το στρατόπεδο ήμουν και εγώ και αποδέχομαι και το λάθος μου και τις συνέπειες του.

To νου σας ρεμάλια

Παμε για σεντοναρα στρατηγικου τυπου.

Λαμβανοντας υπόψη:

1. Τα αποτελεσματα του Δημοψηφίσματος, του οποιου το ανομολόγητο ερώτημα ήταν αν θέλουμε να ρίξουμε την κυβέρνηση ή οχι,

2. Την οξυτατη ταξική χροιά που απέκτησε το ΝΑΙ και το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα,

3. Τον πανικό που κατέλαβε κυβέρνηση και συνολικα το πολιτικό σύστημα μόλις πήραν χαμπάρι πως το ενδεχόμενο ενός grexit ειναι υπαρκτό και οι ταρζανιές ενθεν κακείθεν ενδέχεται να μην πιάνουν,

4. Την παντελή αποτυχία των προηγούμενων Μνημονίων, όχι μονο επειδη είχαν λάθος μέτρα, αλλά και επειδή πολλά απο αυτά δεν υλοποιήθηκαν ποτέ, με εξαίρεση τις "ισοδύναμες" οριζόντιες περικοπές,

5. Την διαφαινόμενη αποτυχία (;) της στρατηγικής του Σύριζα, κατ΄ομολογίαν τουλάχιστον του πρωθυπουργού, και την άτακτη υποχώρησή του, λογω του πανικού που λέγαμε στο νο3,

6. Την παρόλα αυτα επιτυχία της στρατηγικής Σύριζα να αναδείξει ως ευρωπαϊκό το ελληνικό πρόβλημα και να κοινωνήσει πετυχημένα τις αστοχίες των προηγούμενων (και πιθανώς των ερχόμενων) προγραμμάτων/Μνημονίων,

7. Την χαρά με την οποια περιμένουν οι ταξικοί εχθροί (βλ νο2) να συνταχθούν με την "κακια" κυβέρνηση, και να την καλωσορίσουν στους κόλπους της "λογικής", μπαίνοντας παράλληλα στην κυβερνητική πλειοψηφία και γαμώντας πατόκορφα την κοινωνική πλειοψηφία που στηρίζει (;) την κυβέρνηση, μέσω φινλανδοποιησης του Σύριζα,

8. Την μπουρδελοποιηση της ΕΕ, την εκφρασμένη θέληση οργανων της για ανατροπές νομίμων κυβερνήσεων εντός των κόλπων της, την άνοδο της ακροδεξιάς και ηλίθιας αντίληψης που εκπροσώπησε άξια ο Βέμπερ, την ηθελημένη προσπάθεια μετατροπής χωρών - εταίρων σε προτεκτοράτα ή/και failed states,

9. Την συνάθροιση ΝΔΣΟΚ,Ποταμιού στην ταξικά "απέναντι" όχθη, την νομιμοποιηση που τους έδωσε το ΚΚΕ κόντρα στην κυβέρνηση, αλλά και την υποταγή της ΝΔ (τελικά) στον Σύριζα μετά το Δημοψήφισμα και το ξήλωμα Σαμαρά,

10. Την οριακή κατάσταση στην οποια βρίσκεται (;) το ελληνικό τραπεζικό σύστημα,

11. Την κριση μεγαλομανίας που έχει πιάσει μερικούς στην Γερμανία και κυρίως,

12. Την εικόνα μπουρδέλου που παρουσίασε η κυβερνητική πλειοψηφία στην ψηφοφορία στηριξης της πρότασης Τσίπρα - Τσακαλώτου (η οποια προφανώς και συνιστά στρατηγική υποχώρηση, κωλοτούμπα και όλα τα σχετικά, αλλά ρε φίλε είστε κόμμα, δεν είστε παιδική χαρά):

Εχω να πω πως ως πολίτες, αριστερά, κυβέρνηση και χώρα έχουμε μπροστά μας δύο δρόμους, ακραία αντίθετους. Κατά τη γνώμη μου οποιαδήποτε ενδιαμεση κατάσταση θα επιφέρει πτώση της κυβέρνησης, μπαχαλοποιηση της πολιτικής ζωής, άνοδο της πιο ακραίας μορφης της ΝΔ, δηλαδή της Σαμαρικής-Γεωργιαδικής, αναβαθμιση του Ποταμιού σε σοβαρό πολιτικό παίχτη και παντοτινό εταίρο κάθε κυβέρνησης και οξύτατες ταξικές διαμάχες οι οποιες δεν εχω ιδέα που θα οδηγήσουν. Α, και άτακτο grexit.

(παρενθεση. Οι γραμμές αυτές γράφονται εν μέσω διαβουλεύσεων οι οποιες δεν ξερω που θα οδηγήσουν. Το γενικό κλιμα ομως είναι γάμησέ τα)

Ποιοι ειναι αυτοί; Λίγη υπομονη και έρχονται.

Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση πρέπει τώρα, σήμερα, χτες μην σου πω να παρουσιάσει μια λίστα μέτρων που θα πρέπει να παρθούν άμεσα σε περίπτωση που πάμε για grexit. Προφανως αυτό δεν θα γίνει μεσα σε μια μέρα (θα χρειαστούν μήνες με Capital Controls, εκδοση ενδιαμέσως IOUs κτλ), αλλά οι συνέπειες θα φανούν άμεσα. Αν ο Σύριζας με τους 300 οικονομολόγους δεν μπορεί να παράξει μια τέτοια λιστα, ας ξεκινήσει πχ από εδώ. O κοσμος πρέπει έστω και κουτσά, έστω και καθυστερημένα, να πάρει μια εικόνα για το τι ειναι η άλλη επιλογή (παρένθεση νο 2. Ο γράφων, φανατικος ευρωπαϊστής και ευρωπαίος μέχρι μεδούλι, αρχιζει και θεωρεί πως εδώ που φτάσαμε και με αυτήν την ΕΕ που μπλέξαμε, το grexit ισως να ειναι πιο συμφέρον, διοτι θα ειναι κυρίως προσκαιρα ζόρικο, αντί για το πηγάδι χωρίς πάτο στο οποιο δείχνουμε να οδηγούμαστε για λόγους καθαρά εξουσιαστικούς/μικροπολιτικούς)

Σε κάθε περίπτωση ο Σύριζα δεν πρέπει να ταυτιστεί με τους ΝΔΣΟΚ-Ποτάμι. Πέρα από Μνημόνια κτλ η ξεφτίλα του να χρειαστεί να περάσει νόμους με ψήφους της αντιπολίτευσης (άλλο αν θα τους απαιτήσει και θα τους πάρει. Το ζήτημα ειναι να μην πέσεις στην ανάγκη τους) δεν θα παλεύεται με τίποτα. Πως θα τα βάλεις με τους ολιγάρχες και τα τοιαυτα φίλε Αλέξη αν εχεις ανάγκη αυτους που ξεφώνιζες ως αντιπροσώπους τους για να περάσεις έναν νόμο; Η δε συγκυβέρνηση με οποιονδήποτε από αυτούς ειναι μονόδρομος προς την καταστροφή.

Σε κάθε περίπτωση πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους πως αριστερή πολιτική δεν ειναι οι διορισμοί ούτε η κατασπατάληση δημοσίου χρήματος. Το εχω γραψει πολλές φορές. Αμα ήτανε να είμαστε αριστεροί μονο με πολλά λεφτα (άλλων), τότε θα ήταν εύκολο και θα ήταν αριστεροί όλοι. Αριστερός εισαι είτε με πολύ χρήμα είτε χωρίς. Αλλιώς εισαι Αντρέας.

Σε κάθε περίπτωση πρέπει να καταλάβουμε πως πολλά από τα μέτρα των Μνημονιων και σωστά ήταν και πρεπει να γίνουν και κακώς καθυστέρησαν.

Σε κάθε περίπτωση οι γλυκούληδες αριστερούληδες τελείωσαν. Εισαγγελείς, προστίματα, φορολόγηση, κράξιμο του ΝΔΣΟΚ σε όλους τους τόνους, κόψιμο δημοσίου χρήματος σε κόμματα, ΜΜΕ, συνταξιούχους της πούτσας, ΜΚΟ και τα λοιπά, κυνηγητό φοροδιαφυγής και ελίτ γενικώς, ειδικώς, ορισμένως και αορίστως θα πέσουν χοντρά και ταχύτατα. Και οποιος δεν γουστάρει, τον πούλο.

Δρόμος Α. Ρήξη

Με τη λίστα μέτρων-grexit που λέγαμε πιο πάνω σαν σημαία, κόντρα στην λίστα μέτρων που ζητά η ΕΕ, και με σύνθημα το όχι στην επιβολή, την ετεροδικία που μας επιβάλλεται, το "ουαι τοις ηττημένοις" που απαιτούν μερικοί εκεί πέρα, τα γνωστά περι εθνικής υπερηφάνειας και τα τοιαύτα, ο Τσίπρας δηλώνει πως δεν μπορεί να το στηρίξει αυτό το Μνημονιακό πράγμα και απαιτεί το ίδιο απο κυβερνητική πλειοψηφία και αντιπολίτευση, με όπλο του την παλαιοτερη γκρινια της αντιπολίτευσης για διάφορα επιμέρους μέτρα, αλλά και την ανικανότητά της να υλοποιήσει τα προηγούμενα 2 Μνημόνια (το τι θα κάνει η αντιπολίτευση μας αφήνει αδιάφορους). Τα μέτρα που θα απαιτηθουν βραχυπρόθεσμα θα ειναι πολύ χοντρότερα από αυτά του Μνημονίου, αλλά μπορεί μια ικανή (;) και αποφασισμένη (διαβάστε το λινκ) κυβέρνηση να κάνει παπάδες, ειδικά όταν έχει(;) την στήριξη του απλού λαού ο οποιος αισθάνεται (;) πως θίγεται απο το σνομπάρισμα που έφαγε η θέση του στο Δημοψήφισμα (τα ερωτηματικά μπαινουν διοτι, ενώ ο γραφων εχει χαμπαριάσει πως χοντρό μερος του κόσμου έχει ριζοσπαστικοποιηθεί, δεν έχει χαμπαριάσει όμως αν αυτό το ποσοστό μπορεί να δώσει τα απαιτούμενα τσαβικά ποσοστά που χρειάζονται για να περάσει η δύσκολη πρώτη διετία)

Αν η κυβέρνηση καταφέρει να παλατζάρει γρήγορα το πράγμα (τουρισμος, εγχώρια φαρμακοβιομηχανία, γεωργία και ο Λαφαζάνης ειναι στα συν) και καταφέρει να δώσει μια στοιχειώδη (μνημονιακου τυπου) σοβαρότητα στο κράτος χωρις να περικόψει τον κοινωνικό χαρακτήρα του (υγεία, παιδεία, ελαχιστο εγγυημένο επίπεδο διαβίωσης) τότε μπορεί να χαλαρώσει και να κάτσει στην γωνιά να απολαύσει το αναμενόμενο και ερχόμενο χαοτικό τέλος στο οποίο οδηγείται η ΕΕ λόγω της μαλακίας που έχει βαρέσει την Γερμανία (και όχι μόνο) κατακέφαλα. Το πλεονέκτημα του σεναρίου ειναι οτι μπορει να κόψει όλα τα ηλίθια μνημονιακά φορομπηχτικά μέτρα που κόβουν την όρεξη σε επενδυτές και να γεμίσουμε πετροδολλάρια από το πουθενά ή έστω να πάρει το ντόπιο κεφάλαιο τα χαμπάρια του και να γεμίσουμε ελληνικές βιομηχανίες μέσα σε έναν χρόνο.

Ο γραφων γέρνει (σήμερα) προς τα εδώ, με μοναδικό ερωτηματικό την ικανότητα, όχι μονο του Συριζα, αλλα του ελληνικού πολιτικού συστήματος συνολικά να μοιράσει δυο γαϊδουριών άχυρα.

Στο σενάριο αυτό η κυβερνητική πλειοψηφία μασάει σίδερα, ποινες, φυλακίσεις και εξεταστικές πέφτουν σαν πολυβόλο, η χώρα περνά μια πολύ ζόρικη περίοδο ανασφάλειας, δελτίου στο ρεύμα, ελλείψεως αγαθών που θεωρούνταν ευκόλως προσβάσιμα κτλ και στο τέλος ανακάμπτει σαν Νότια Ισλανδία και σε πολύ πιο ευνοϊκό (κλιματικά, τουριστικά, γεωργικά, γεωπολιτικά) περιβάλλον. 

Προφανώς δάνεια σε ΕΕ, ESM, ΕΚΤ κτλ κουρεύονται είτε μονομερώς είτε κατόπιν διμερών συμφωνιών (αφου πλεον ειμαστε εκτος ΕΖ, μπορούμε να συνδιαλλαγούμε με την κάθε χώρα/θεσμό ξεχωριστά, ειδικά στην περίπτωση χωρών οι οποιες θα προτιμήσουν λογικά να πάρουν κανα φράγκο απο το να φάνε φέσι, διοτι και αυτοί θα πρέπει να εξηγήσουν την χασούρα στους ψηφοφόρους τους, ειδικά μετά την χτεσινή εικόνα που ακόμα και το κόψιμο του ποδιού του Τσακαλώτου δεν θα ήταν αρκετό για μερικούς ταλιμπανέζους στο eurogroup)

Προφανώς η πρόσδεση στο άρμα των ΗΠΑ και της Ρωσίας (!!!) γίνεται όσο το δυνατόν πιο σφιχτή. Οι μεγαλοι και σοβαροί παίχτες (ΗΠΑ-Ρωσία) δεν εξετάζουν το κόμμα που είναι στην κυβέρνηση του κράτους-συμμάχου (ευφημισμος ε;) τους, αλλα το αν εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους. Οι μαλάκες παίχτες ακούνε τον κάθε Βέμπερ και τον κάθε Σαμαρά.

Προφανώς δεν θα ειμαστε πλεον στο Δουβλίνο ΙΙ και στέλνουμε καραβιές μετανάστες στην Ιταλία, έτσι για το yolo και για να απολαύσουμε τον Ρέντσι να ρίχνει χριστοπαναγίες στον Βέμπερ.

Δρόμος Β. Ευρώ και Ευρώπη.

Ξανά ο Τσίπρας παρουσιάζει τη λίστα του grexit και την συγκρίνει με αυτήν της ΕΕ. Κρίνει πως το ευρώ ειναι uber alles και κάνει κάτι που δεν έκανε ούτε ο Σαμαράς, ούτε ο ΓΑΠ, ούτε καν ο Παπαδήμος. Το παίρνει πάνω του το Μνημόνιο και το κάνει δικό του. Απαιτεί και παίρνει κεφάλια και παραιτήσεις διαφωνούντων (θυμηθείτε τις υπογραφές των υποψηφίων του Συριζα), φτιαχνει κυβερνητική πλειοψηφία μπετόν αρμέ και απαιτεί εξτρά τους ψήφους της αντιπολίτευσης σαν δείγμα υποταγής*. Απαιτει δηλαδή αυξημένη πλειοψηφία 180 εδρών τουλάχιστον στην Ψηφοφορία επί της αρχής (και οχι μόνο), χωρίς να υπολογίζει την ΧΑ σε καμία περίπτωση, αλλιώς δηλώνει αδυναμία και πάμε στον Δρόμο Α ο οποιος εξηγείται περιληπτικά.

 Στην συνέχεια δηλώνει πως το Μνημόνιο μας επιβλήθηκε λογω της μαλακίας των προηγούμενων αλλά και των δικών του λαθών, δηλωνει πως η χώρα εχει απωλέσει την εθνική της κυριαρχία και μεχρι να την ανακτήσει δεν μπορεί να ακολουθήσει το δικο του πρόγραμμα, ζητά αυστηρά δύο έως τρία χρόνια ακόμα υπομονή και μετά γαμεί την μάνα σε ότι τολμά να κινηθεί. Είπαμε, σε κάθε περίπτωση θα παίξουν εισαγγελείς, διώξεις, φυλακίσεις προηγούμενων κυβερνώντων και όχι μόνο.

Παράλληλα προσπαθεί εντός του ασφυκτικού πλαισιου ετεροδικίας που επιβάλλεται να εφαρμόσει όση αριστερά μπορεί. Το Μνημόνιο δεν σου απαγορεύει πχ να φορολογήσεις την εκκλησία. Δεν σου απαγορεύει να εκκοσμικεύσεις το κράτος. Δεν σου απαγορεύει να ανεβάσεις την εισπραξιμότητα του ΦΠΑ απο το ~60% στον πανευρωπαϊκο μέσο όρο του 80% και βάλε. Δεν σου απαγορεύει να κλείσεις άκυρες και άχρηστες δομές. Δεν σου απαγορεύει να μειώσεις παροχές σε κόμματα, σε ΜΜΕ κτλ κτλ. Και κυρίως δεν σου απαγορεύει τα παραπάνω λεφτά που θα βγάλεις με αυτές τις πολιτικές να τα κάνεις κοινωνικές παροχές. Να βελτιώσεις το σύστημα υγείας. Να ανεβάσεις τις κατώτατες συντάξεις. Να μπει το κράτος ως μέτοχος (που εισπράττει μέρισμα) σε επιχειρήσεις που έχουν θέμα ρευστότητας. Και κυρίως με κάθε τρόπο και κάθε κόστος υλοποιεί πλήρως το Πρόγραμμα και είτε αυτό βγει είτε δεν βγει δηλώνει το 2018 πως έκανε τα πάντα όλα και απαιτεί πλέον να ξυπνήσουν οι υπόλοιποι ευρωπαίοι και να τον απαλλάξουν από τις συνέπειες των δικών τους (πλεον) λαθών.

Αυτα τα δυο σενάρια μπορούν να οδηγήσουν σε συνεκτικές λύσεις και να μας βγάλουν κάποτε απο το τούνελ. Βγάζουν την κυβέρνηση απο το πρόβλημα ταύτισης με τα αποκεί λαμόγια, περιθωριοποιούν για διαφορετικούς λόγους το ΚΚΕ και την ΧΑ (ειδικά αν η κυβέρνηση παράξει έργο γρήγορα) και της διατηρούν το ηθικό πλεονέκτημα του οτι εμεις δεν τακιμιάσαμε με την ολιγαρχία.

Κατ΄εμέ κάθε άλλο σενάριο (συγκυβέρνηση με Ποτάμι ή ΝΔΣΟΚ, σπάσιμο του Συριζα σε "αριστερου-αντιμνημονιακου" και "δεξιου-μνημονιακου", εκλογές πριν ξεκαθαρίσει η κατάσταση με την ΕΕ, διερευνητικές εντολές, συνέχιση της κυβερνητικής πολιτικής νιαουρισμάτων ως έχει) θα είναι καταστροφικό. Έχω την αίσθηση πως ο Γκυ Φερχοφσταντ, με τις παραινέσεις του περι του πως θέλει να μεινει στην Ιστορία, επηρέασε τον Τσίπρα παραπάνω απ΄ ότι και ο ίδιος περίμενε, γιατί τον βλέπω κομμάτια μεν, αποφασισμένο δε. Πολύς κόσμος έχει δαγκώσει τα σίδερα εδώ και καιρό. Όταν βλέπεις γριες να γιουχάρουν τον Άνθιμο, πρεπει να χαμπαριάσεις δυο-τρία πράγματα. Ο ίδιος εχει την λαϊκή εκτίμηση που είχε μόνο ο Αντρέας εως το 1985. Ο Σύριζα διατηρεί το "ηθικό πλεονέκτημα" (μην το γελάτε. Με αυτο ο Καραμανλής κέρδισε 2 εκλογές μην κάνοντας τίποτα). Αν όχι αυτός ποιος;
Αν δεν μπορει, αν δεν το 'χει, τότε καλύτερα να παραιτηθει γρήγορα και να πει κόψτε το λαιμό σας. Αλλά αυτό πλέον θα ειναι ριψασπιδισμός και η Ιστορία δύσκολα θα το συγχωρέσει (ακους Λαφαζάνη;). Οπως δεν νομίζω να συγχωρέσει το ΚΚΕ για τη στάση του στο δημοψήφισμα**.

---

* Μην ακουσω μαλακιες για δημοκρατιες και τέτοια. Απο που και ως που ηταν δημοκρατική η συμπεριφορά του κάθε Λαφαζάνη; Στα αριστερά κόμματα είθισται να ακολοθούμε την γραμμή της πλειοψηφίας ή αν διαφωνούμε να πηγαίνουμε στην Βάση. Ποια Βάση συμβουλεύτηκε ο Λαφαζάνης; Την παρέα του στο καφενείο; Ακομα  και στελέχη του Αριστερού Ρεύματος έμειναν παγωτά με το ΠΑΡΩΝ ή ΑΠΩΝ μερικών εκεί μέσα.
Γιατί δεν παραιτήθηκε ο Λαφαζάνης (που είχε δικιο τότε) όταν ο Σύριζα πήρε την απόφαση ευρώ uber alles; Γιατί ειναι ακόμα υπουργός;

ΟΚ, το προγραμμα της Θεσσαλονίκης δεν περπατάει και δεν πρόκειται να υλοποιηθεί. Η παραδοχή του Συριζα ότι έσφαλλε πρέπει να θεωρείται αυτονόητη. Η χλεύη που θα υποστεί επίσης. Δεν θα ειναι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος, θυμηθείτε τα Ζάππεια. Ενα σοβαρό κόμμα μπορεί να το αντιπαρέλθει αυτό, αν μπορεί να παράξει έργο σε αυτες τις συνθήκες. Η ερώτηση ειναι τώρα τι κάνουμε, όχι τι θέλουμε να γίνει σε ένα ιδεατό σύμπαν το οποιο λίγο διαφέρει από αυτό του ΚΚΕ, και μεταξύ μας και η βάση των ψηφοφόρων σου ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΕΙ.


** Ο γραφων προτρέπει τους αντιΕΕ, αντιευρώ κτλ αριστερους να φύγουν τρέχοντας απο το ΚΚΕ και να ψηφίσουν το πιο τίμιο κόμμα σε αυτον τον χώρο, την Ανταρσύα. Γραφικοι μπορεί, μουρλοί ίσως, αλλά δεν είπανε  ποτέ "ασε Μάκη μου, θα τον αναλάβω εγώ" και όταν το οποιο κίνημα τους χρειάστηκε ήταν εκεί, μέσα στο κίνημα και όχι κόντρα σε αυτό. Ευχαριστώ.

Επί του πιεστηρίου

Μερικές βασικές αρχές (ακόμα. Δες και αυτό, αυτό και αυτό)

* Το ότι εσύ ψήφισες κάτι, δεν σημαίνει οτι το σύμπαν θα στήσει κώλο. Ήτοι, αν αύριο ψηφίσουμε  στο Ελλάντα ότι η γη ειναι επίπεδη δεν σημαίνει ούτε ότι η γη έγινε επιπεδη, ούτε ότι ειναι υποχρεωμένοι οι εταίροι, ο υπόλοιπος πλανήτης και δεν συμμαζεύεται να το αναγνωρίσουν. Κοινώς το ότι ο ελληνικός λαός ψήφισε "οχι στο μνημόνιο" δεν σημαίνει -προφανώς- τίποτα παραπέρα από ακριβώς αυτό: οτι ο ελληνικός λαός ψηφισε όχι στο μνημονιο. Αυτο βεβαίως δεν σημαίνει ότι δεν θα έχει Μνημόνιο με την ίδια έννοια πως αν ψήφιζε όχι στο διοξείδιο του άνθρακα δεν θα σταματούσε να υπάρχει διοξείδιο του άνθρακα. Η άποψή του δεν δεσμεύει ούτε τον γερμανικό λαό, ούτε τον γαλλικό λαό, πόσο μάλλον τον....Δουνουτου-ικό λαό. Στις ελληνικές εκλογές εκφράστηκε η βούληση των ελλήνων και κανενός άλλου και δεν ειναι και τόσο αυτονόητο πως η γερμανική βουλή πρέπει να ψηφίσει κάτι επειδή το ψήφισε ο ελληνικός λαός.


* Εδώ έρχεται η λογική λοιπόν και σου λέει πως τις σχέσεις μεταξύ κρατών δεν τις καθορίζουν οι εκλογές, αλλά οι διακρατικές συμφωνίες. Οι οποίες βεβαίως γίνονται για να παραβιάζονται, αλλά μέχρι να παραβιαστούν μόνο αυτές έχουμε, εκτός και αν φέρουμε το επιχείρημα των τανκς. Το επιχείρημα λοιπόν ότι το κράτος έχει συνέχεια και οι διακρατικές συμφωνίες και τα λοιπά και τα λοιπά δεν ειναι καθόλου έωλο^**. Οι εκλογές επηρεάζουν έμμεσα τις διακρατικές σχέσεις μιας και αναδεικνύουν νέες κυβερνήσεις που θα κάνουν νέες συμφωνίες. Τι γίνεται όμως όταν από τα συμβαλλόμενα μέρη μόνο το ένα έχει αλλάξει κυβέρνηση και μόνο αυτό το ένα θέλει να αλλάξει τις υπάρχουσες συμφωνίες; Η κατάσταση (θεωρητικά) ειναι στο ότι παμε για νέα συμφωνία, αλλά μέχρι να τα βρούμε ισχύει η παλια. Οποτε καλά κανουν και μας δέρνουν οι άλλοι θα μου πείτε. Η απάντηση ομως δεν ειναι τοσο απλή μιας και τα άλλα συμβαλλόμενα μέρη εχουν παραβιάσει την υφιστάμενη συμφωνια (τι ειναι η μή καταβολή δόσεων απο τους εταίρους εδώ και σχεδόν ένα χρόνο; Αντίποινα, κόντρα στην συμφωνία που λέγεται Μνημόνιο, στην συμπεριφορά της προηγούμενης κυβέρνησης η οποια προηγούμενη κυβέρνηση με τη σειρά της είχε παραβιάσει την προηγούμενη συμφωνία, κόντρα στις τότε επιταγές της τρόικας που ψιλοπαραβίαζε και αυτή με την σειρά της τότε την συμφωνία ζητώντας μαλακίες που έκαναν μέχρι και τον Γιακουμάτο να αγανακτήσει, και αγιος ο Θεος. Κοινώς το μνημόνιο εχει ξεσκιστεί από όλες τις πλευρες έτσι και αλλιως, οπότε το να το παίζουν μερικοί "να τιμάτε την υπογραφή σας" και τέτοια ειναι επιεικώς αστείο.)
Πάντως το χαρτί του να τιμάτε τις συμφωνίες και τα λοιπά δεν πρέπει  να το πολυχρησιμοποιούν μερικοί μερικοί στο εσωτερικό μιας και αν αρχίζουμε να εξετάζουμε πώς και γιατί καταλήξαμε στις υπάρχουσες συμφωνίες, ίσως μερικά τρυφερά και ευαίσθητα κωλαράκια να πρέπει να αρχίσουν να κάνουν προπόνηση σε σκληρές επιφάνειες διότι πληροφορούμαι πως τα στρώματα στα κελιά δεν ειναι και τόσο μαλακά. Κοινώς δεκτός ο όρος ότι οι συμφωνίες ειναι για να τηρούνται, αλλά πρέπει να τηρούνται απ όλους και πρέπει και κάποτε και πολύ σοβαρά να εξετάσουμε σε τι συμφωνίες αποικιοκρατικού χαρακτηρα έχουμε μπει μέσα και για ποιους λόγους έγινε αυτό.

* Ενώ κατά την διάρκεια των χρόνων αυτών εχουμε ακούσει μαλακίες και μαλακίες από την μεριά της τρόικας, έχουμε ακούσει και μερικά πράγματα που ειναι σωστά και λογικά (το περιβόητο ίσως 70% του Μνημονίου; κατά τη γνώμη μου μικρότερο ποσοστό, αλλά ας το δεχθούμε κατ' οικονομίαν). Για κάποιο περίεργο λόγο πολλά από τα λογικά βήματα δεν υλοποιήθηκαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, δεν ήρθαν στο τραπέζι από την παρούσα κυβέρνηση και -όλως παραδόξως- φαίνεται (;) πως σταμάτησαν και οι Θεσμοί να τα ζητούν. Δεν άκουσα να ξαναγίνεται λόγος για Κτηματολόγιο, για εξορθολογισμό της Διοίκησης, για άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων (ή μήπως άνοιξε το επάγγελμα του ταρίφα και δεν το πήρα χαμπάρι;), για κατάργηση των....ισόβιων συντάξεων των "θυγατέρων" στρατιωτικών και άλλων δημοσιων υπαλλήλων, για κατάργηση των παραπρόωρων συνταξιοδοτήσεων (ο γράφων έχει πετύχει συνταξιούχο στρατιωτικό, με κανονική σύνταξη, ετών 32-35 δεν καλοθυμάμαι). Αυτά τα μέτρα έχουν εξαφανιστεί (;) από το τραπέζι και βλέπουμε μια επιμονή στις αρχιδιές, ειδικά σε μέτρα, που όχι μονο η πρότερη εμπειρία μας (εμ πεντε χρόνια Μνημόνιο είναι αυτα, έχουμε μιαν άλφα πείρα), αλλά και η κοινή λογική λένε πως όχι μόνο δεν θα αποδώσουν στον στενά εισπρακτικό τομέα (η μείωση ΦΠΑ στην εστίαση απο την προηγούμενη κυβέρνηση ηταν φάρος λογικής μέσα στον απέραντο ωκεανό απύθμενης μαλακίας που μας έχει πλημμυρίσει από το 2010 και δώθε), αλλά θα είναι και τροχοπέδη σε κάθε πιθανότητα ανάπτυξης.

* Το συμπέρασμα βγαίνει με ασφάλεια, και ίσως η ρήση του κάθε Τόμσεν περί "βαλκανικού" μισθού 300 ευρώ που "καλά ειναι", να μας δείχνει το δρόμο. Το ζητούμενο δεν ήταν ποτέ να πληρωθεί το χρέος, να επιστρέψουμε στην ανάπτυξη⁺, να γίνει το χρέος βιώσιμο, να μειωθεί (αν χρειαστεί) το ΑΕΠ, να εξορθολογιστεί η οικονομία και η διοικηση. Το ζητούμενο ήταν και είναι (και το έχουμε ξαναπεί -και οχι μονο εμεις) η κινεζοποιηση μιας χώρας στον πυρήνα του ευρώ, μιας (σχεδόν) παραδοσιακα ευρωπαϊκής χώρας που δεν ειναι πρώην σοσιαλιστική δημοκρατία, όπως η Βουλγαρία. Τα ρέστα ειναι πακοτίνια.

* Με βάση αυτό, και με βάση την πορεία των προηγούμενων κυβερνήσεων, που έδωσαν γη και ύδωρ  στο εξωτερικό προκειμένου να πάρουν μερικά δανεια ακόμα που θα συνέχιζαν το καθεστώς της φεουδαρχικής προσοδοκρατίας που είχαν εγκαταστήσει 10 σόγια πρακτικά απο ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, η αντίδραση των εταίρων στην.... επίκληση της δημοκρατίας ήταν η αναμενόμενη. Πέρα δηλαδή από το ανεδαφικό του ...δημοκρατικού αιτήματος (βλεπε το πρώτο *), παρατηρείται πως, όσο κουβεντιάζει και υποχωρεί η ελληνική κυβέρνηση, τόσο περισσότερα ζητάνε οι λεγόμενοι δανειστές, πολλές φορές χωρίς καν την επίφαση κάποιου οργανωμένου σχεδίου. Διοτι, με διαλυμένο φοροεισπρακτικό μηχανισμό (θες και μείωση προσλήψεων, θες και ύπαρξη αποδοτικού μηχανισμού, ε για κάτσε ρε), και άγρια φορολογία ήδη, μόνο ένας ηλίθιος θα ζήταγε αύξηση του ΦΠΑ στο απέραντο πεδίο λαμογιάς που ονομάζεται τουρισμός. Με την ανεργία στον Θεό, μόνο ένας μπετόστοκος θα πίστευε πως η σωτηρία μας ειναι οι ομαδικές απολύσεις. Το μόνο που μπορεί να σου δώσουν οι ομαδικές απολύσεις δεν ειναι βεβαίως η μείωση της ανεργίας, ειναι η μείωση των αμοιβών των εργαζόμενων και επακόλουθα η μείωση του ΑΕΠ, μιας και το μεγαλύτερο ποσοστό των μισθών πάει στην κατανάλωση (και πολλαπλασιάζει το ΑΕΠ) εν αντιθέση με το κέρδος των μετόχων της χ,ψ επιχείρησης που πάει στην....Ελβετία. Το ζητούμενο δεν ειναι η επίτευξη συμφωνίας. Το ζητούμενο ειναι ο εξευτελισμός της κυβέρνησης και της χώρας που διανοήθηκε να προτείνει μια διαφορετική πολιτική, που τόλμησε να διαφωνήσει ρε αδερφέ. Και μπορεί το cunning plan του Αντώνη, να μην λειτουργεί  ακριβώς όπως το ήθελε (σιγα μην ειναι συμμέτοχος στις αποφάσεις της Μερκελ ο κάθε  Σαμαράς), αλλά δείχνει τελικά να λειτουργεί, με την έννοια πως αυτή η κυβέρνηση και αυτή η χώρα μαστιγώνεται χωρίς οίκτο, με το κυριότερο επιχείρημα εναντίον της ότι....τόλμησε να διαφωνήσει με την εφαρμοζόμενη πολιτική και (ακουσον άκουσον) τόλμησε να προτείνει κάτι διαφορετικό.

Τελικά η πρόταση απο τους Θεσμοι θα μπορούσε να συνοψιστεί στο "Κώλο δίνεις;"

— zaphod b (@aeisixtir) June 4, 2015

* Όσο περνά ο καιρός, πρέπει να συνειδητοποιούν σιγά σιγά στο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που μάλλον ειναι κοινός τόπος στο εναπομείνον ΝΔΣΟΚ. Πως το παιχνίδι έχει χαθεί πρακτικά από την εποχή του ΓΑΠ και δώθε. Πως τότε το φουντάρισμα θα ήταν ίσως σωτηρία και τώρα θα είχαμε πιθανον ανακάμψει ήδη. Πέντε χρόνια η χώρα δένεται χεροπόδαρα και πλέον μπορεί απλούστατα να είμαστε αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα που ειναι αδύνατον να λυθεί, ασχέτως κυβέρνησης και ασκουμενης πολιτικής (το στήσιμο μάλιστα με τις δόσεις κτλ αμέσως μετά τις εκλογές και λίγο πριν την λήξη του μνημονίου, με ένα κάρο μέτρα και μια αξιολόγηση να εκκρεμούν, μπορείς να το αποκαλέσεις και υποδειγματικό. Επαίσχυντο, οπορτουνιστικό, προδοτικό και χυδαίο, αλλά υποδειγματικό). Γιατί πως να γειώσεις το χρέος και να πεις δεν πληρώνω-δεν πληρώνω ρε φίλε, όταν η χώρα έχει παραιτηθεί από την κρατική ασυλία της και στην πρώτη μή πληρωμή χρέους (στο ΔΝΤ και όχι μόνο), το σύνολο του χρέους γίνεται άμεσα απαιτητό από την ελληνική δημόσια περιούσια παντού επί του πλανήτη Γη; Η παραίτηση από την κρατική ασυλία και η υπαγωγή στο αγγλικό δίκαιο και όλα αυτά για να πάρουμε μερικά δάνεια με τα οποια αποπληρώναμε τα προηγούμενα δάνεια, για να μειωθεί το χρέος από το 120% στο....180% του ΑΕΠ ειναι πιθανόν το "μεγαλύτερο" νομικό κατόρθωμα των ΣαμαροΓαποΒενιζέλων και σια και ίσως, αν το καλοψάξεις, να ενέχει και στοιχεία χοντρής παρανομίας για να μην πω τίποτα χειρότερο (υπευνθυμίζω πως το 1ο Μνημόνιο ψηφίστηκε από απλή πλειοψηφία στην Βουλή κόντρα στην τότε εισήγηση Βενιζέλου (!), η οποια έλεγε πως αφού δεσμεύει και τις επόμενες κυβερνήσεις θα έπρεπε να απαιτηθεί αυξημένη πλειοψηφία). Αν ο Συριζα ειχε βγει το 2012 ίσως να είχε μια ευκαιρία (αν και μεταξύ μας χλωμό το βλέπω), μιας και έκτοτε, με το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών να θεωρείται (τελικά) περίπου βέβαιο, οι όροι "φτιάχνονταν" προς το ολοένα και χειρότερο διαρκώς. Ο στόχος ήταν όχι μόνο να μπουμε σε μια λούμπα από την οποια να μην μπορούμε να βγούμε ποτέ, αλλά να μαστιγωθεί, να ξεφτιλιστεί και τελικά να καταδικαστεί στην χλεύη και στην πολιτική λήθη όποιος διανοηθεί να πάει κόντρα στην ΤΙΝΑ. Και μιλάμε για έναν ΣΥΡΙΖΑ που έκανε πολύ χοντρές εκπτώσεις στο πρόγραμμά του και στις ιδέες του, τόσο χοντρές που πρακτικα δεν μιλαμε πλεον για ριζοσπαστισμό αλλά για συντηρητική σοσιαλδημοκρατία. Και πάλι όμως, ούτε αυτό δεν έφτανε για να πείσει τους άλλους. Απαιτείται η τυφλή, ενθουσιώδης και άνευ όρων αποδοχή της ΤΙΝΑ, μια συμπεριφορά που μόνο ένας Άδωνης ειναι ικανός να επιδείξει χωρίς να νιώθει την ανάγκη να κάνει χαρακίρι ή να φτύνει την φάτσα του κάθε μέρα στον καθρέπτη.


* Και μπορεί να λέει ο καθείς τις μαλακίες του για την ανάπτυξη⁺ και όλα τα σχετικά, αλλά αυτό που γνωρίζουν όλοι ειναι ότι το εφαρμοζόμενο πρόγραμμα, τουλάχιστον όσον αφορά τους εκπεφρασμένους στόχους του, έχει αποτύχει και παταγωδώς. Για ποιο λογικό λόγο πρέπει να συνεχιστεί λοιπόν; Και αν κάνουν οι δουνουτουικοί πάλι κανα λάθος με καναν πολλαπλασιαστή και το πάρουνε χαμπάρι μετά από δυο-τρία χρόνια ποιος πληρώνει την νύφη ενδιάμεσα; Η ολοκλήρωση/παράταση του εφαρμοζόμενου προγράμματος εφαρμόζει την λογική "αυτό  έχουμε, αυτό συνεχίζουμε" που εξήγησα στην αρχή ότι διέπει τις διακρατικές σχέσεις ή μήπως τελικά το πρόγραμμα ειναι πετυχημένο με βάση τους ανομολόγητους στόχους του και ως τέτοιο  πρέπει να συνεχιστει;

Από την αρχή δύο ήταν οι κύριοι (απώτεροι) στόχοι: - Κατάργηση όλων των εργασιακών δικαιωμάτων - Ιδιωτικοποίηση των πάντων

— Μάλλον Ακίνδυνος (@galaxyarchis) June 5, 2015

* Λέγαμε πως το cunning plan του Σαμαρά λειτουργεί μόνο ως προς το σκέλος του διαρκή βομβαρδισμού της τρέχουσας κυβέρνησης από μεσα και από έξω. Και, όπως έχουμε γράψει, κάτι τέτοιο ήταν έτσι και αλλιώς αναμενόμενο, κανείς δεν περίμενε στα σοβαρά ξαφνικά ο... πλανήτης να παραδεχθεί πως μαλακιζότανε τόσα χρόνια, επειδή το έκαναν οι Ελληνες ψηφοφόροι, έστω και με καθυστέρηση. Βεβαίως η ίδια η ΝΔ αδυνατεί να εισπράξει τον πόλεμο που δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά, θεωρητικα, μπορεί πάντα να ελπιζει να κληθεί ως σωτήρας αν η κυβέρνηση αποτύχει, γιατί δεν έχουμε καμία εγγύηση πως θα αντιδράσει ο καλομαθημένος στο νδσοκ μικροαστούλης μέσος Έλληνας αμα του κόψουν τα φραγκοστάφυλα, τις 3D τηλεοράσεις, τα ipad, iphone, iγαμήσου κτλ ή τις εκδρομές στο Γκστάαντ (που δεν πήγαινε αλλά.... ένιωθε ότι μπορούσε να πάει), ή τέλος πάντων ότι του κόψει μια ενδεχόμενη ρήξη (και ειναι πιθανόν οι συνέπειες να ειναι πολύ χοντρότερες από την απώλεια του φραγκοστάφυλου ημών του επιούσιου, βλ. teotwawki1, teotwawki2)


* Μιλάει η αντιπολίτευση περί ιδεοληψιών του ΣΥΡΙΖΑ και τον καλεί για στροφή στο ρεαλισμό και για εθνική συνεννόηση. Και καλά οι ποταμίτες έχουν δείξει σαφώς, πολλαπλώς και επανειλημμένως  πως δεν έχουν ιδέα για τί πράγμα μιλάνε, οι ΝΔΣΟΚοι ομως δεν δικαιούνται να δικαιολογηθουν με το επιχείρημα της μαλακίας. Η στροφή στο ρεαλισμό που ζητάνε ειναι η άγρια φορολόγηση, η ιδιωτικοποιηση βασικών δημόσιων αγαθών, η μείωση μισθών, η αύξηση ανεργίας και η καταστροφή του παραγωγικού τομέα μέχρι να γίνει ο μισθός των 300 ευρώ (φερ ειπείν) κοινός τόπος, ίσως δε και πολυτέλεια. Η εθνική συνεννόηση που ζητά ο Σαμαράς ειναι συνενοχή στο προηγούμενο έγκλημα. Αυτη ειναι η στροφή στο ρεαλισμό και η συνεννόηση που ζητάνε και αν το κάνει ο Σύριζα, μπορεί να κλείσει συμφωνία μέσα σε 5 λεπτά. Οι ιδεοληψίες των συριζαίων μπορεί να ειναι υπαρκτες και προβληματικές (οπως και η χαζομάρα μερικών εκεί μέσα), αλλά δεν ειναι αυτό το πρόβλημα στην παρούσα φάση. Το πρόβλημα δεν ειναι πως ο Τσίρπας ζήτησε την κολλεκτιβοποίηση της ατομικης ιδιοκτησίας σαν απάντηση στο ζήτημα του χρέους και του ελλείματος και πως οι εταίροι μας διαφωνούν με την κομμουνιστοποιηση του κράτους. Το πρόβλημα ειναι πως ο Τσίπρας ζήτησε να σταματήσει η χωρίς ουσιαστικό μακροοικονομικό κέρδος καταστροφή του μικρομεσαίου εισοδήματος. Μπορεί το παρόν blog να έχει σούρει διάφορα στην κυρίαρχη ομάδα του Μαξίμου, αλλά αυτό δεν μπορεί παρά να της το πιστώσει. Δεν επαγγέλλεται κανένας Τσίπρας καμία σοσιαλιστική επανάσταση. Επαναλαμβάνουμε, ζητάει πράγματα που ειναι μεταξύ συντηρητισμού και σοσιαλδημοκρατίας, αλλά ούτε και αυτά δεν του δίνονται, μιας και το ζητούμενο σήμερα φαίνεται πως δεν ειναι ούτε ο συντηρητισμός, ούτε η σοσιαλδημοκρατία αλλά η υποταγή.


* Kάπου εδώ πρέπει να αρχίσει η κυβέρνηση να θυμάται το αριστερό παρελθόν της και να μην επικαλείται τις εκλογές και τα δημοψηφίσματα ως άλλοθι για να εφαρμόσει το ενδεχόμενο επομενο ρημαδομνημόνιο. Τολμώ να προεξοφλήσω το αποτελεσμα ενδεχόμενης προσφυγής στο λαο. Ο Έλληνας μέσα στην απέραντη πολιτική του σχιζοφρένεια ειναι πολύ πιθανό να (επαν)εκλέξει τους αριστερούς για να εφαρμόσουν μια δεξιότατη πολιτική και θα το κάνει κυρίως για να τιμωρήσει τους προηγούμενους δεξιούς και όχι επειδή ξαφνικά ριζοσπαστικοποιήθηκε ο ίδιος. Θα πρέπει η κυβέρνηση να αρχίζει να θυμάται κάποιες αριστερές πολιτικές προτάσεις και να αρχίσει σιγά σιγά να περιγράφει πως θα ειναι ένα ενδεχόμενο Grexit και ίσως να προετοιμάζεται γι αυτό, τουλάχιστον σε επίπεδο ρητορικής. Και σε ενδεχόμενο Grexit να εξηγήσει ρητά και κατηγορηματικά με ποιο τρόπο θα αρνηθεί να πληρώσει το σύνολο (ή μεγάλο μέρος) του χρέους^*** ή να εξηγήσει μήν ωραιοποιώντας, τις (βαρύτατες) συνέπειες που θα ακολουθήσουν αν το κάνει,  και τι θα κάνει, πως θα οργανώσει το κράτος για να βγούμε από την λούμπα. Αν ειναι να πέσει, να πέσει επειδή προσπάθησε να εφαρμόσει μιαν αριστερή πολιτική και όχι επειδή ακολούθησε την μοίρα του κάθε ΓΑΠ.
Χωρίς ο γράφοντας να ειναι υπερ της φυγής απο την ευρωζώνη (τα Βαρουφάκεια αντεπιχειρήματα ειναι εδώ και χρόνια πολύ πειστικά και δεν μπορώ να πειστώ εύκολα για το αντιθετο), δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει πως εδώ και μια πενταετία διανύουμε ένα συνεχόμενο σπιράλ οικονομικής, κοινωνικής και αξιακής καθίζησης το οποιο δεν διαφαίνεται να τελειώνει σύντομα - εκτός και αν ειστε τόσο ηλίθιοι και σας έχουν πείσει τα επιχειρηματα Σαμαρά πως η έξοδος απο την κρίση ήταν προ των θυρών και στο χέρι μας ειναι να φτάσουμε εκεί αρκεί να κάνουμε ότι λέει ο ίδιος. Αν λοιπον τα πιο πάνω ειναι σωστά και το όλο μνημονιακό κόλπο ειναι η κινεζοποιηση της Ελλάδας (και μελλοντικα της Ευρώπης) ή έστω η θυσία της Ελλάδας για να παραδειγματιστούν οι ενδεχόμενοι επόμενοι δημοκρατικώς ή μή διαφωνούντες, τότε ίσως θα ήταν προτιμότερο ένα απότομο και οδυνηρό σοκ, με πιθανές προοπτικές επανάκαμψης στο μέλλον, όσο ακόμα μας παιρνει-και αν μας παίρνει, διότι μπορεί να ειναι αργά ακόμα και γι αυτό (βλ τα παραπάνω περι παραίτησης απο κρατική ασυλία). Διοτι αν ο "ευρωπαϊκός" δρόμος ειναι αυτός της σταδιακής και συνεχούς υποχώρησης και έκπτωσης σε αρχές και αξίες (η καλά αμοιβόμενη εργασία λχ ή η δωρεάν υγεία) που όλες μαζί συνιστούν αυτό που λέμε δυτικού, "ευρωπαϊκού" τύπου κράτος, ε τότε ίσως ειναι προτιμότερο να του δώσουμε μία κλωτσιά και να τελειώνουμε μπας και προλάβουμε να επανέλθουμε σε μια νορμαλ κατάσταση εντός αυτής της ζωής και όχι μετά απο 217 χρόνια.


* Να είμαστε εξηγημένοι όμως. Κανεις δεν προτείνει την όποια ρήξη για να μην θιγεί η αξιοπρέπεια της πρώτης αριστερής κυβέρνησης του Γαλαξία. Αν ο  Τσίπρας και ο κάθε Τσίπρας έταζε λαγούς με πετραχείλια (θα μου πεις ο πρώτος ήταν ή ο τελευταίος;) τότε να βουλιάξει και καλά να πάθει (είπαμε, ούτε ο πρώτος θα ειναι ούτε ο τελευταίος). Το ερώτημα όμως αν υπάρχει έξοδος από το μνημονιακό σπιράλ έρχεται και επανέρχεται συνεχώς ασχέτως κυβερνήσεων και ο γράφων ζητάει από αυτήν την κυβέρνηση, να δεί παραπέρα (όπως έχει δείξει ότι μπορεί να κάνει), για πρώτη φορά εδώ και πέντε χρόνια, παραπέρα από την επόμενη δόση και την επόμενη αξιολόγηση και την επόμενη αποπληρωμή και να πει στους πολίτες την αλήθεια. Να μας πει λοιπόν στα ίσια αν κατά τη γνώμη της η μνημονιακή πορεία μπορεί να βγάλει τη χώρα από τους μπελάδες. Ακόμα και μια μνημονιακή πορεία τύπου Σαμαρά. Αν κρίνει πως δεν μπορεί, τότε να κόψει άμεσα τις διαπραγματεύσεις, τις αποπληρωμές και όλα τα σχετικά και να αρχίσουμε να ετοιμαζόμαστε για χοντρά κόλπα⁺⁺. Τότε και μόνο τότε θα έχει νόημα μια προσφυγή στις κάλπες, και αν πάρει (που δεν ....) τότε ξανά την κυβέρνηση ο Συριζα να έχει εκπεφρασμένη άποψη σχετικά και να το ρίξουμε στο αντάρτικο όλοι μαζί. Update: Αν απο την άλλη κρίνει ότι ο μνημονιακος δρομος ειναι ο μόνος δρόμος, να το δηλώσει στα ίσια, να πει πως σας λέγαμε μαλακίες και πως απλούστατα η ΤΙΝΑ ειναι μονοδρομος και να υποστεί μετά η ίδια τις όποιες συνέπειες έχει μια κυβέρνηση η οποια παραδέχεται πως είπε ψέμματα.


*  Θα μου "άρεσε" μια πιο ριζοσπαστική ρητορεία από μεριάς κυβέρνησης κυρίως γιατί θα ήθελα να δω τα εξής χαριτωμένα:
α) Αν πέσει (ως αριστερός) ο Τσίπρας με τι @@ θα καταφέρει μετά ο κάθε Σαμαράς να τηρήσει την όποια συμφωνία υπογράψει; Γιατί ολοι ξέρουμε πως θα υπογράψει ότι του φέρουν στα μούτρα. Η υπογραφή όμως είναι ένα πράγμα, η τήρηση των συμφωνημένων σε βάθος χρόνου από μια προσφάτως αγρίως μαυρισθείσα παράταξη (η οποία δεν θα έχει ούτε περίοδο χάριτος, αλλά ούτε και λεφτά να μοιράσει) η οποια θα υλοποιήσει αγρίως υφεσιακά μέτρα, δεν ειναι ασφαλές στοίχημα. Αν λοιπον οι εταίροι θέλουν να έχουν κάποια πιθανοτητα να πάρουν πισω τα λεφτά τους (αν ειναι αυτό το ζητημα δηλαδή) θα πρέπει να αρχίσουν να σκέφτονται το ενδεχόμενο πως πιθανό φουντάρισμα του Τσίπρα να ισουναμεί με πιθανό φουντάρισμα της επένδυσής τους - εκτός και αν έρθουμε πάλι στο επιχείρημα των τανκς.
β) Αν ο Τσίπρας πάει σε εκλογές ζητώντας ρητά και κατηγορηματικά εντολή για ρήξη και την πάρει τότε τι σκατά κάνουμε εν Ευρώπη και εν Ελλάδι; Απάντηση: κανεις δεν έχει ιδέα, γάμησε τα και όλα τα σχετικά. Οποιοσδήποτε σώφρων παγκόσμιος παίχτης θα έβλεπε άσχημα όνειρα με αυτο το ενδεχόμενο, γιατί μπορεί ο μεν Έλληνας να ειναι ενας μικροαστός μαλακας, αλλά πέντε χρόνια μνημονίου έχουν θυμώσει αρκετούς και η παρατεταμένη δαιμονοποίηση του Συριζα από τα ΜΜΕ εσωτερικού και εξωτερικού ειναι πιθανόν να αρχίσει να λειτουργεί ανάποδα. Έτσι και αλλιώς ο Συριζα βγήκε πρώτο κόμμα κόντρα στα ΜΜΕ και στα κυρίαρχα τζάκια, κάτι που έχει να γίνει απο το 1981.


* Last But Not Least. Αν τελικά ο Τσίπρας καταφέρει και φέρει μια συμφωνία που να τρώγεται και θέλει να την στηρίξει και να την υλοποιήσει να μην διανοηθεί ούτε να την κάνει ψήφο εμπιστοσύνης ούτε άλλοθι μαλακίας. Προφανώς αν δεν ψηφιστεί από την συμπολίτευση η κυβέρνηση ειναι μετέωρη (οχι πάντως η συμφωνία αν έχει περαστεί με ψήφους από την αντιπολίτευση) αλλά το βασικότερο δεν ειναι η σταθερότητα της κυβέρνησης όσο η νομική ισχύς της συμφωνίας. Θα πρέπει λοιπόν να ζητήσει αυξημένη πλειοψηφία από την Βουλή γιατί απλούστατα θεωρείται απίθανο η συμφωνία αυτή να εκπνέει μαζί με την κυβερνητική θητεία, ρε ούτε θεωρητικά.

---

^** Το αστείο εδώ ειναι ότι γενικά ενώ οι κρατικές συμφωνίες γίνονται με "αιώνια" ισχύ, κατά κανόνα η ισχύς τους ειναι πολύ μικρή και προσωρινή μιας και όταν κάποιος νιώσει ότι τον παίρνει προσπαθεί να τις αλλάξει, κάτι συνηθες μιας και τα κράτη δεν σέρνονται σε κανένα δικαστήριο παρά τη θελησή τους. Και εδώ ειναι το αστείο, ότι το ελληνικό κράτος έχει με τη θέλησή του παραιτηθεί από την πιο βασική του "κρατική" ιδιότητα, ότι δηλαδή δεν δέχεται καμία αρχη πάνω από αυτο, αλλά για αυτό δες πιο κάτω στο κείμενο.

⁺ Αυτες τις αρχιδιές περί αναπτύξεως πρέπει καποτε να τις ξεμπλέξουμε. Οταν έχεις για 7-8 (;) χρόνια διαρκή και σωρευτική μείωση του ΑΕΠ, είναι μοιραίο κάποτε να επέλθει η ανάπτυξη, έστω και από ατύχημα, και όταν ερθει να ειναι θριαμβευτική. Οταν το κατά κεφαλή ΑΕΠ σου πέσει στο 1 ευρώ ας πούμε, αν την  επόμενη χρονιά βγάλεις....τρία ευρώ θα έχεις την ιλιγγιώδη ανάπτυξη του .....300%. Το ότι εσύ με 3 ευρώ το χρόνο αποκλείεται να ζήσεις μας αφήνει παγερά αδιάφορους.

^*** Aς μην γελιόμαστε. Ακόμα και σε έξοδο από ευρώ, ολική ρήξη με ΕΕ, ΔΝΤ κτλ το μεγαλύτερο μέρος, αν όχι όλο, του χρέους θα αποπληρωθεί. Διότι οι συνέπειες μιας χώρας που ζει σε απομόνωση χειρότερη και από της Βόρειας Κορέας, μιας και το χρέος ειναι θεσμικό και διακρατικό και όχι ιδιωτικό, ειναι απλούστατα δυσβάσταχτες. Το ζήτημα πως και γιατί έφτασε το χρέος να είναι τέτοιο (αυτο θα μας απασχολεί σιγά σιγά περισσότερο από το ύψος του ίδιου του χρέους) επανέρχεται και θα επανέρχεται συνέχεια. Το πρόβλημα δεν ειναι μόνο το χρέος και το ύψος του, ειναι και η νομική του υπόσταση και οι ρήτρες που το συνοδεύουν καθώς οι συμφωνίες που υπογράφησαν είχαν και όρους αποικιοκρατικού χαρακτήρα.

⁺⁺ Βεβαίως όλα αυτά ειναι αρχιδιές μιας και ο Συριζα την πάτησε εξαρχής κλείνοντας ουσιαστικά την πόρτα στο όποιο Grexit από νωρίς όταν και ξέκοψε την σχετική ρητορική από τα στελέχη για να....μην κατηγορηθεί για κρυφή ατζέντα, λες και υπήρχε τρόπος να γλίτωνε το θάψιμο. Βεβαιως η προετοιμασία για Grexit που εμείς αναφέρουμε δεν θα είχε σχεση με τις παπαριές του Στρατούλη και του Καμμένου, αλλά θα ήταν τεχνικές καβατζώματος ρευστού, υλικών και άλλων διακρατικών συμφωνιών, εδώ μιλάμε για πολιτικές και όχι για συνθήματα της φωτιάς.

Περι της Παναριταινας ανάλυση

Επειδής μάλλον στο σχετικό ποστ δεν εγινε σαφες αυτο που θελω να πω, βλέποντας τα σχετικά σχόλια σε facebook και twitter μιας και εδώ σνομπάρετε να μου σχολιάσετε :), ας το κάνουμε ταληράκια.

Το πρόβλημα με την Παναρίτη δεν ειναι προφανως η ....έλλειψη εμπειρίας της, οπως καταγγέλει το ανεκδιήγητο Ποτάμι ("Από την πλευρά του, το Ποτάμι, εκφράζοντας επίσης την αντίθεσή του στην επιλογή της Έλενας Παναρίτη τονίζει ότι ο εκπρόσωπός μας στο ΔΝΤ θα έπρεπε να έχει «πολύ περισσότερα προσόντα από την πρώην βουλευτή Επικρατείας του Γιώργου Παπανδρέου»" κλατς), μιας και τα προσόντα της ειναι υπεραρκετά για τη θέση, ίσως μάλιστα να ειναι η πιο ...προσοντούχα ελληνίδα αυτή την περίοδο μιας και εχει κάνει καρριέρα σε τέτοιες θέσεις πριν ασχοληθεί με την πολιτική. 

(παρεμπιπτόντως η ανακοινωση αυτή μας δείχνει και το πολιτικό iq του Ποταμιού το οποιο μάλλον νομίζει πως η πολιτική ζωη της χώρας αρχίζει με την ίδρυσή του, ή έστω ενα δυο χρόνια πιο πριν)

Το πρόβλημα με την Παναρίτη λοιπον δεν ειναι η απειρία της ή η έλλειψη προσόντων, αλλά αντιθέτως, ειναι η ....υπερβολική εμπειρία της.

Επίσης δεν ειναι (τόσο) πρόβλημα ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός που καταγγέλει το ΠΑΣΟΚ (στο ίδιο λινκ) μιας και:

α) ο ορισμός του πολιτικού τυχοδιωκτισμού ειναι το ΠΑΣΟΚ και οι κατά καιρούς μεταγγραφές του. Οταν έχει, απο την θέση του ισχυρού, αφαιμάξει από την αριστερά για χρόνια και χρόνια στελέχη, συνθήματα και "αθώους" ψηφοφόρους για να τα μετατρέψει όλα στον απόλυτο πολτό της δηθενιάς και της κλαψομαγκιάς που συνιστά διαχρονικά το ΠΑΣΟΚ, ε τότε νομίζουμε πως μπορεί να ξεπληρωθεί με το ίδιο νόμισμα τώρα που παραπαίει. Διοτι βεβαίως δεν κλωτσάμε αυτούς που ειναι κάτω, αλλά....μερικές φορές, ρε μερικές φορές κάποιοι παίρνουν αυτο που τους αξίζει.

β) Θεωρητικά η Παναρίτη ειχει διαφωνήσει με καίριες πασοκικές πολιτικές επιλογές και είχε αποπασοκοποιηθεί εδω και τουλάχιστον 3 χρόνια.

γ) Ας μας πουν οι πασοκοι τι γινεται με τον μή τυχοδιωκτισμό του κάθε Λοβέρδου, Φλωρίδη και λοιπων και μετά ας έρθουν να μας κάνουν κήρυγμα

δ) Οι επιλογές του ΠΑΣΟΚ για ανάλογες θέσεις ήταν είτε υπό το κριτήριο της απομάκρυνσης ενοχλητικών δελφίνων, είτε συνταξιοδότησης αποτυχόντων υποψηφίων (πχ η περίπτωση Παπουτσή), οπότε διαχρονικά οι επιλογές του ΠΑΣΟΚ μπορούν όλες να πεταχθούν στα σκουπίδια.

Το πρόβλημα της υπερβολικής εμπειρίας της Παναρίτη, μπορεί να ιδωθεί (αισιοδοξα) υπό το πρίσμα πως τώρα, από θέση που καλείται να υπηρετήσει την ελληνική πολιτική και όχι την πολιτική της Παγκοσμιας Τράπεζας, ισως να μπορεί να επηρεάσει θετικά προς την υποθεσή μας τους παλιούς της γνωστούς εκεί μέσα μιας και όλοι αυτοί (ΔΝΤ, ΠΟΑ,Π.Τ.) ειναι μια κλικα.

Ειναι προφανές πως οι δουλειές του υπαλλήλου ενός Θεσμού και του αντιπροσώπου μιας χώρας στο Θεσμό ειναι διαφορετικές. Θεωρητικά, ο αντιπρόσωπος συνδιαμορφώνει την πολιτική την οποια υπηρετεί ο υπάλληλος. Γι αυτό και έγραψα πως όποιος και να ήτανε στην θεση της Παναρίτη στο Περού τα ίδια θα έκανε. Φαίνεται η ελληνική κυβέρνηση να προκρίνει τον αμερικάνικο τρόπο επιλογής και αποστολής στελεχών, παίρνοντας τους κατάλληλους από άποψη εμπειρίας λομπίστες και βάζοντάς τους στον χώρο που ανδρώθηκαν επαγγελματικά απλά τώρα τους ζητά να υπηρετήσουν την δική της πολιτική. Ενα τέτοιο επιχείρημα ειναι οκ απο γενικής άποψης μιας και ένας τύπος που είναι ικανός γενικως και έχει και γνώση των εσωτερικών διεργασιών μιας κατάστασης, μπορεί να κληθεί να μπει μέσα εκ νέου, αλλά να κάνει άλλη δουλειά αξιοποιώντας τις γνωριμίες και τις γνώσεις του.

Ποιο ειναι το πρόβλημα λοιπόν;

Το πρόβλημα ειναι πως ο Συριζα το έχει παρακάνει. Σε όλες τις μή αιρετές πολιτικές θέσεις που μαθαίνουμε διορισμους πάντα μπαίνουν πρόσωπα που δεν έχουν σχέση ουτε με την αριστερά, ούτε με τον Συριζα ούτε με τίποτα. Μπορεί οι επιλογές θεωρητικά να  είναι ορθολογικές, αλλά ο μέσος ψηφοφόρος αρχίζει και αναρωτιέται τι σκατά θα αλλάξει με τον σύριζα και τι σχεση έχουν τα (ισως ικανότατα) πρόσωπα του κάθε Ταγματάρχη και της κάθε Παναρίτη με τον μέσο συριζαίο αλλά και με την αλλαγή άσκησης πολιτικής για την οποία εκλέχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Απο τις εποχές του 3% ο Συριζα παινεύταν πως ειχε και στελέχη (οντως απο άποψη πτυχίων και άκαυτων προσώπων ήταν πολύ μπροστά) και ιδεες και προτάσεις. Αντ αυτού βλέπουμε μια διαρκή επιλογή προσώπων που θελημένα ή άθελα έχουν ταυτιστεί με άλλες πολιτικές. Κάτι τέτοιο δεν ειναι απλά πασοκισμός ειναι ποταμισμός του αισχίστου είδους.

Ο Πάκης και η διατήρηση Αβραμόπουλου

Ο Κουρουπλής

Ο Ταγματάρχης

Ο Ρουμελιώτης

Ο Σαγιάς

Η Παναρίτη

και κάμποσοι άλλοι που μπορεί να υπάρχουν και να τους ξεχνάω. Ειναι όλοι ισως καλές επιλογές (μεμονωμένα), ικανές και έμπειρες. Για καμία από αυτές μεμονωμένα δεν αξίζει τον κόπο να γκρινιάξει κανείς (όπως γκρινιάξαμε όλοι για την τιμητική "αποστρατεία" του πανάσχετου με το θέμα Παπουτσή στην Παγκόσμια Τράπεζα), δεν υπάρχει δηλαδή στα σοβαρά αμφιβολία πως μπορούν να κάνουν την δουλειά τους.

 Καμια απο αυτές τις επιλογές όμως δεν σηματοδοτεί αλλαγή πολιτικής και θέασης, καμία απο αυτές δεν εχει αριστερό προφίλ, καμία απο αυτές δεν άνηκε στο 3% των αριστερών που έφαγαν για μια ζωή τα σκατά του ΝΔΣΟΚ, καμία από αυτές δεν αναδείχθηκε από τα κάτω προς τα πάνω στις εντονότατες κοινωνικές διεργασίες που έλαβαν χώρα από το 2010 μέχρι σήμερα και, τελος πάντων ο ριζοσπαστισμός τους αγνοείται, όπως επίσης, στα σοβαρά τώρα, και η προσωπική τους ικανότητα. Γιατί αν ήταν όλοι τόσο ικανοί, το ΝΔΣΟΚικό τους άθροισμα δεν θα είχε φέρει την χώρα σε αυτά τα σκατά. Θα προτιμούσα όλες αυτές οι θέσεις να προέρχονταν από άκαυτους ανθρώπους, από νέους στην πολιτική ή έστω από παλιά συριζικά στελέχη (με την προφανή εξαίρεση του Στρατούλη και των στρατούλων που υπάρχουν διαπαραταξιακά). Ο Τσίπρας είναι ο ίδιος νέος και αδοκίμαστος στην διακυβέρνηση και όμως ο λαος τον εμπιστεύτηκε, για ποιο λόγο ο ίδιος εμπιστεύεται όλα αυτά τα καμένα χαρτιά; Τι περιμένει ο Τσίπρας για να κάνει κάτι που να καταλάβει ο μέσος Ελληνας πως ο τρόπος άσκησης της πολιτικής αλλάζει; (αλλάζει ομως; ελα ντε!)

Επίσης, όπως έγραψα και παλαιότερα, η δικαιολογία των ΑΝΕΛ πρέπει κάποτε να τελειώσει. Δεν μπορεί οι 149 έδρες να αγονται και να φέρονται από την μαλακία μιας δράκας ακροδεξιών λαλημένων, τους οποιους μεν έχει ανάγκη, αλλά όχι και τόσο πια μιας και διαφαίνονται ήδη και άλλοι προθυμοι σφουγγοκωλάριοι απο διάφορα κόμματα. Υπάρχουν τομείς όπου ανέξοδα μπορει να διαφανεί μια στροφή στην πολιτική (παρελάσεις, υποδοχή "αγίου" φωτός και ....οστών, γάμοι ομοφυλων ζευγαριών κτλ) και αντ' αυτού έχουμε μια στροφή σε πολύ πιο συντηρητικές από τις επικρατούσες πασοκικές πολιτικές. Η δικαιολογία των ΑΝΕΛ πάλιωσε και αναγκαστικά προβάλει η πιο λογική εξήγηση πως μάλλον το Μαξίμου (ποιος συριζα;) τα γουστάρει αυτά μιας και φαίνεται να έχει πάρει (το Μαξίμου) την απόφαση να γειώσει τον κόσμο και να μας κάνει όλους ΠΑΣΟΚ με το ζόρι.

Η άλλη δικαιολογία που μπορεί να προβληθεί ειναι πως ειμαστε εν μέσω κρίσιμης διαπραγμάτευσης γι αυτο και η κυβέρνηση διστάζει να σπάσει πολλά αυγά ταυτόχρονα. Αυτο ομως ειναι κακη συνταγή διοτι αφ' ενός πάντα θα υπάρχει κάποιο πρόβλημα, ετσι ειναι η ζωή, και αφ' ετέρου αμα ήτανε να είμαστε αριστεροί μόνο σε καταστάσεις ευμάρειας τότε θα ήταν εύκολο και θα ήταν αριστεροί όλοι. Το φαινομενο flexibility της κυβέρνησης μπορεί να ονομαστεί και διαρκής άτακτη υποχώρηση σε επίπεδο συμβολισμών, περα την ηδη διαφαινόμενη υποχώρηση σε επίπεδο καθαρής πολιτικής.

Ταυτα και μένω

Love & kisses

Zaphod