Επί του πιεστηρίου

Μερικές βασικές αρχές (ακόμα. Δες και αυτό, αυτό και αυτό)

* Το ότι εσύ ψήφισες κάτι, δεν σημαίνει οτι το σύμπαν θα στήσει κώλο. Ήτοι, αν αύριο ψηφίσουμε  στο Ελλάντα ότι η γη ειναι επίπεδη δεν σημαίνει ούτε ότι η γη έγινε επιπεδη, ούτε ότι ειναι υποχρεωμένοι οι εταίροι, ο υπόλοιπος πλανήτης και δεν συμμαζεύεται να το αναγνωρίσουν. Κοινώς το ότι ο ελληνικός λαός ψήφισε "οχι στο μνημόνιο" δεν σημαίνει -προφανώς- τίποτα παραπέρα από ακριβώς αυτό: οτι ο ελληνικός λαός ψηφισε όχι στο μνημονιο. Αυτο βεβαίως δεν σημαίνει ότι δεν θα έχει Μνημόνιο με την ίδια έννοια πως αν ψήφιζε όχι στο διοξείδιο του άνθρακα δεν θα σταματούσε να υπάρχει διοξείδιο του άνθρακα. Η άποψή του δεν δεσμεύει ούτε τον γερμανικό λαό, ούτε τον γαλλικό λαό, πόσο μάλλον τον....Δουνουτου-ικό λαό. Στις ελληνικές εκλογές εκφράστηκε η βούληση των ελλήνων και κανενός άλλου και δεν ειναι και τόσο αυτονόητο πως η γερμανική βουλή πρέπει να ψηφίσει κάτι επειδή το ψήφισε ο ελληνικός λαός.


* Εδώ έρχεται η λογική λοιπόν και σου λέει πως τις σχέσεις μεταξύ κρατών δεν τις καθορίζουν οι εκλογές, αλλά οι διακρατικές συμφωνίες. Οι οποίες βεβαίως γίνονται για να παραβιάζονται, αλλά μέχρι να παραβιαστούν μόνο αυτές έχουμε, εκτός και αν φέρουμε το επιχείρημα των τανκς. Το επιχείρημα λοιπόν ότι το κράτος έχει συνέχεια και οι διακρατικές συμφωνίες και τα λοιπά και τα λοιπά δεν ειναι καθόλου έωλο^**. Οι εκλογές επηρεάζουν έμμεσα τις διακρατικές σχέσεις μιας και αναδεικνύουν νέες κυβερνήσεις που θα κάνουν νέες συμφωνίες. Τι γίνεται όμως όταν από τα συμβαλλόμενα μέρη μόνο το ένα έχει αλλάξει κυβέρνηση και μόνο αυτό το ένα θέλει να αλλάξει τις υπάρχουσες συμφωνίες; Η κατάσταση (θεωρητικά) ειναι στο ότι παμε για νέα συμφωνία, αλλά μέχρι να τα βρούμε ισχύει η παλια. Οποτε καλά κανουν και μας δέρνουν οι άλλοι θα μου πείτε. Η απάντηση ομως δεν ειναι τοσο απλή μιας και τα άλλα συμβαλλόμενα μέρη εχουν παραβιάσει την υφιστάμενη συμφωνια (τι ειναι η μή καταβολή δόσεων απο τους εταίρους εδώ και σχεδόν ένα χρόνο; Αντίποινα, κόντρα στην συμφωνία που λέγεται Μνημόνιο, στην συμπεριφορά της προηγούμενης κυβέρνησης η οποια προηγούμενη κυβέρνηση με τη σειρά της είχε παραβιάσει την προηγούμενη συμφωνία, κόντρα στις τότε επιταγές της τρόικας που ψιλοπαραβίαζε και αυτή με την σειρά της τότε την συμφωνία ζητώντας μαλακίες που έκαναν μέχρι και τον Γιακουμάτο να αγανακτήσει, και αγιος ο Θεος. Κοινώς το μνημόνιο εχει ξεσκιστεί από όλες τις πλευρες έτσι και αλλιως, οπότε το να το παίζουν μερικοί "να τιμάτε την υπογραφή σας" και τέτοια ειναι επιεικώς αστείο.)
Πάντως το χαρτί του να τιμάτε τις συμφωνίες και τα λοιπά δεν πρέπει  να το πολυχρησιμοποιούν μερικοί μερικοί στο εσωτερικό μιας και αν αρχίζουμε να εξετάζουμε πώς και γιατί καταλήξαμε στις υπάρχουσες συμφωνίες, ίσως μερικά τρυφερά και ευαίσθητα κωλαράκια να πρέπει να αρχίσουν να κάνουν προπόνηση σε σκληρές επιφάνειες διότι πληροφορούμαι πως τα στρώματα στα κελιά δεν ειναι και τόσο μαλακά. Κοινώς δεκτός ο όρος ότι οι συμφωνίες ειναι για να τηρούνται, αλλά πρέπει να τηρούνται απ όλους και πρέπει και κάποτε και πολύ σοβαρά να εξετάσουμε σε τι συμφωνίες αποικιοκρατικού χαρακτηρα έχουμε μπει μέσα και για ποιους λόγους έγινε αυτό.

* Ενώ κατά την διάρκεια των χρόνων αυτών εχουμε ακούσει μαλακίες και μαλακίες από την μεριά της τρόικας, έχουμε ακούσει και μερικά πράγματα που ειναι σωστά και λογικά (το περιβόητο ίσως 70% του Μνημονίου; κατά τη γνώμη μου μικρότερο ποσοστό, αλλά ας το δεχθούμε κατ' οικονομίαν). Για κάποιο περίεργο λόγο πολλά από τα λογικά βήματα δεν υλοποιήθηκαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, δεν ήρθαν στο τραπέζι από την παρούσα κυβέρνηση και -όλως παραδόξως- φαίνεται (;) πως σταμάτησαν και οι Θεσμοί να τα ζητούν. Δεν άκουσα να ξαναγίνεται λόγος για Κτηματολόγιο, για εξορθολογισμό της Διοίκησης, για άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων (ή μήπως άνοιξε το επάγγελμα του ταρίφα και δεν το πήρα χαμπάρι;), για κατάργηση των....ισόβιων συντάξεων των "θυγατέρων" στρατιωτικών και άλλων δημοσιων υπαλλήλων, για κατάργηση των παραπρόωρων συνταξιοδοτήσεων (ο γράφων έχει πετύχει συνταξιούχο στρατιωτικό, με κανονική σύνταξη, ετών 32-35 δεν καλοθυμάμαι). Αυτά τα μέτρα έχουν εξαφανιστεί (;) από το τραπέζι και βλέπουμε μια επιμονή στις αρχιδιές, ειδικά σε μέτρα, που όχι μονο η πρότερη εμπειρία μας (εμ πεντε χρόνια Μνημόνιο είναι αυτα, έχουμε μιαν άλφα πείρα), αλλά και η κοινή λογική λένε πως όχι μόνο δεν θα αποδώσουν στον στενά εισπρακτικό τομέα (η μείωση ΦΠΑ στην εστίαση απο την προηγούμενη κυβέρνηση ηταν φάρος λογικής μέσα στον απέραντο ωκεανό απύθμενης μαλακίας που μας έχει πλημμυρίσει από το 2010 και δώθε), αλλά θα είναι και τροχοπέδη σε κάθε πιθανότητα ανάπτυξης.

* Το συμπέρασμα βγαίνει με ασφάλεια, και ίσως η ρήση του κάθε Τόμσεν περί "βαλκανικού" μισθού 300 ευρώ που "καλά ειναι", να μας δείχνει το δρόμο. Το ζητούμενο δεν ήταν ποτέ να πληρωθεί το χρέος, να επιστρέψουμε στην ανάπτυξη⁺, να γίνει το χρέος βιώσιμο, να μειωθεί (αν χρειαστεί) το ΑΕΠ, να εξορθολογιστεί η οικονομία και η διοικηση. Το ζητούμενο ήταν και είναι (και το έχουμε ξαναπεί -και οχι μονο εμεις) η κινεζοποιηση μιας χώρας στον πυρήνα του ευρώ, μιας (σχεδόν) παραδοσιακα ευρωπαϊκής χώρας που δεν ειναι πρώην σοσιαλιστική δημοκρατία, όπως η Βουλγαρία. Τα ρέστα ειναι πακοτίνια.

* Με βάση αυτό, και με βάση την πορεία των προηγούμενων κυβερνήσεων, που έδωσαν γη και ύδωρ  στο εξωτερικό προκειμένου να πάρουν μερικά δανεια ακόμα που θα συνέχιζαν το καθεστώς της φεουδαρχικής προσοδοκρατίας που είχαν εγκαταστήσει 10 σόγια πρακτικά απο ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, η αντίδραση των εταίρων στην.... επίκληση της δημοκρατίας ήταν η αναμενόμενη. Πέρα δηλαδή από το ανεδαφικό του ...δημοκρατικού αιτήματος (βλεπε το πρώτο *), παρατηρείται πως, όσο κουβεντιάζει και υποχωρεί η ελληνική κυβέρνηση, τόσο περισσότερα ζητάνε οι λεγόμενοι δανειστές, πολλές φορές χωρίς καν την επίφαση κάποιου οργανωμένου σχεδίου. Διοτι, με διαλυμένο φοροεισπρακτικό μηχανισμό (θες και μείωση προσλήψεων, θες και ύπαρξη αποδοτικού μηχανισμού, ε για κάτσε ρε), και άγρια φορολογία ήδη, μόνο ένας ηλίθιος θα ζήταγε αύξηση του ΦΠΑ στο απέραντο πεδίο λαμογιάς που ονομάζεται τουρισμός. Με την ανεργία στον Θεό, μόνο ένας μπετόστοκος θα πίστευε πως η σωτηρία μας ειναι οι ομαδικές απολύσεις. Το μόνο που μπορεί να σου δώσουν οι ομαδικές απολύσεις δεν ειναι βεβαίως η μείωση της ανεργίας, ειναι η μείωση των αμοιβών των εργαζόμενων και επακόλουθα η μείωση του ΑΕΠ, μιας και το μεγαλύτερο ποσοστό των μισθών πάει στην κατανάλωση (και πολλαπλασιάζει το ΑΕΠ) εν αντιθέση με το κέρδος των μετόχων της χ,ψ επιχείρησης που πάει στην....Ελβετία. Το ζητούμενο δεν ειναι η επίτευξη συμφωνίας. Το ζητούμενο ειναι ο εξευτελισμός της κυβέρνησης και της χώρας που διανοήθηκε να προτείνει μια διαφορετική πολιτική, που τόλμησε να διαφωνήσει ρε αδερφέ. Και μπορεί το cunning plan του Αντώνη, να μην λειτουργεί  ακριβώς όπως το ήθελε (σιγα μην ειναι συμμέτοχος στις αποφάσεις της Μερκελ ο κάθε  Σαμαράς), αλλά δείχνει τελικά να λειτουργεί, με την έννοια πως αυτή η κυβέρνηση και αυτή η χώρα μαστιγώνεται χωρίς οίκτο, με το κυριότερο επιχείρημα εναντίον της ότι....τόλμησε να διαφωνήσει με την εφαρμοζόμενη πολιτική και (ακουσον άκουσον) τόλμησε να προτείνει κάτι διαφορετικό.

Τελικά η πρόταση απο τους Θεσμοι θα μπορούσε να συνοψιστεί στο "Κώλο δίνεις;"

— zaphod b (@aeisixtir) June 4, 2015

* Όσο περνά ο καιρός, πρέπει να συνειδητοποιούν σιγά σιγά στο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που μάλλον ειναι κοινός τόπος στο εναπομείνον ΝΔΣΟΚ. Πως το παιχνίδι έχει χαθεί πρακτικά από την εποχή του ΓΑΠ και δώθε. Πως τότε το φουντάρισμα θα ήταν ίσως σωτηρία και τώρα θα είχαμε πιθανον ανακάμψει ήδη. Πέντε χρόνια η χώρα δένεται χεροπόδαρα και πλέον μπορεί απλούστατα να είμαστε αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα που ειναι αδύνατον να λυθεί, ασχέτως κυβέρνησης και ασκουμενης πολιτικής (το στήσιμο μάλιστα με τις δόσεις κτλ αμέσως μετά τις εκλογές και λίγο πριν την λήξη του μνημονίου, με ένα κάρο μέτρα και μια αξιολόγηση να εκκρεμούν, μπορείς να το αποκαλέσεις και υποδειγματικό. Επαίσχυντο, οπορτουνιστικό, προδοτικό και χυδαίο, αλλά υποδειγματικό). Γιατί πως να γειώσεις το χρέος και να πεις δεν πληρώνω-δεν πληρώνω ρε φίλε, όταν η χώρα έχει παραιτηθεί από την κρατική ασυλία της και στην πρώτη μή πληρωμή χρέους (στο ΔΝΤ και όχι μόνο), το σύνολο του χρέους γίνεται άμεσα απαιτητό από την ελληνική δημόσια περιούσια παντού επί του πλανήτη Γη; Η παραίτηση από την κρατική ασυλία και η υπαγωγή στο αγγλικό δίκαιο και όλα αυτά για να πάρουμε μερικά δάνεια με τα οποια αποπληρώναμε τα προηγούμενα δάνεια, για να μειωθεί το χρέος από το 120% στο....180% του ΑΕΠ ειναι πιθανόν το "μεγαλύτερο" νομικό κατόρθωμα των ΣαμαροΓαποΒενιζέλων και σια και ίσως, αν το καλοψάξεις, να ενέχει και στοιχεία χοντρής παρανομίας για να μην πω τίποτα χειρότερο (υπευνθυμίζω πως το 1ο Μνημόνιο ψηφίστηκε από απλή πλειοψηφία στην Βουλή κόντρα στην τότε εισήγηση Βενιζέλου (!), η οποια έλεγε πως αφού δεσμεύει και τις επόμενες κυβερνήσεις θα έπρεπε να απαιτηθεί αυξημένη πλειοψηφία). Αν ο Συριζα ειχε βγει το 2012 ίσως να είχε μια ευκαιρία (αν και μεταξύ μας χλωμό το βλέπω), μιας και έκτοτε, με το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών να θεωρείται (τελικά) περίπου βέβαιο, οι όροι "φτιάχνονταν" προς το ολοένα και χειρότερο διαρκώς. Ο στόχος ήταν όχι μόνο να μπουμε σε μια λούμπα από την οποια να μην μπορούμε να βγούμε ποτέ, αλλά να μαστιγωθεί, να ξεφτιλιστεί και τελικά να καταδικαστεί στην χλεύη και στην πολιτική λήθη όποιος διανοηθεί να πάει κόντρα στην ΤΙΝΑ. Και μιλάμε για έναν ΣΥΡΙΖΑ που έκανε πολύ χοντρές εκπτώσεις στο πρόγραμμά του και στις ιδέες του, τόσο χοντρές που πρακτικα δεν μιλαμε πλεον για ριζοσπαστισμό αλλά για συντηρητική σοσιαλδημοκρατία. Και πάλι όμως, ούτε αυτό δεν έφτανε για να πείσει τους άλλους. Απαιτείται η τυφλή, ενθουσιώδης και άνευ όρων αποδοχή της ΤΙΝΑ, μια συμπεριφορά που μόνο ένας Άδωνης ειναι ικανός να επιδείξει χωρίς να νιώθει την ανάγκη να κάνει χαρακίρι ή να φτύνει την φάτσα του κάθε μέρα στον καθρέπτη.


* Και μπορεί να λέει ο καθείς τις μαλακίες του για την ανάπτυξη⁺ και όλα τα σχετικά, αλλά αυτό που γνωρίζουν όλοι ειναι ότι το εφαρμοζόμενο πρόγραμμα, τουλάχιστον όσον αφορά τους εκπεφρασμένους στόχους του, έχει αποτύχει και παταγωδώς. Για ποιο λογικό λόγο πρέπει να συνεχιστεί λοιπόν; Και αν κάνουν οι δουνουτουικοί πάλι κανα λάθος με καναν πολλαπλασιαστή και το πάρουνε χαμπάρι μετά από δυο-τρία χρόνια ποιος πληρώνει την νύφη ενδιάμεσα; Η ολοκλήρωση/παράταση του εφαρμοζόμενου προγράμματος εφαρμόζει την λογική "αυτό  έχουμε, αυτό συνεχίζουμε" που εξήγησα στην αρχή ότι διέπει τις διακρατικές σχέσεις ή μήπως τελικά το πρόγραμμα ειναι πετυχημένο με βάση τους ανομολόγητους στόχους του και ως τέτοιο  πρέπει να συνεχιστει;

Από την αρχή δύο ήταν οι κύριοι (απώτεροι) στόχοι: - Κατάργηση όλων των εργασιακών δικαιωμάτων - Ιδιωτικοποίηση των πάντων

— Μάλλον Ακίνδυνος (@galaxyarchis) June 5, 2015

* Λέγαμε πως το cunning plan του Σαμαρά λειτουργεί μόνο ως προς το σκέλος του διαρκή βομβαρδισμού της τρέχουσας κυβέρνησης από μεσα και από έξω. Και, όπως έχουμε γράψει, κάτι τέτοιο ήταν έτσι και αλλιώς αναμενόμενο, κανείς δεν περίμενε στα σοβαρά ξαφνικά ο... πλανήτης να παραδεχθεί πως μαλακιζότανε τόσα χρόνια, επειδή το έκαναν οι Ελληνες ψηφοφόροι, έστω και με καθυστέρηση. Βεβαίως η ίδια η ΝΔ αδυνατεί να εισπράξει τον πόλεμο που δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά, θεωρητικα, μπορεί πάντα να ελπιζει να κληθεί ως σωτήρας αν η κυβέρνηση αποτύχει, γιατί δεν έχουμε καμία εγγύηση πως θα αντιδράσει ο καλομαθημένος στο νδσοκ μικροαστούλης μέσος Έλληνας αμα του κόψουν τα φραγκοστάφυλα, τις 3D τηλεοράσεις, τα ipad, iphone, iγαμήσου κτλ ή τις εκδρομές στο Γκστάαντ (που δεν πήγαινε αλλά.... ένιωθε ότι μπορούσε να πάει), ή τέλος πάντων ότι του κόψει μια ενδεχόμενη ρήξη (και ειναι πιθανόν οι συνέπειες να ειναι πολύ χοντρότερες από την απώλεια του φραγκοστάφυλου ημών του επιούσιου, βλ. teotwawki1, teotwawki2)


* Μιλάει η αντιπολίτευση περί ιδεοληψιών του ΣΥΡΙΖΑ και τον καλεί για στροφή στο ρεαλισμό και για εθνική συνεννόηση. Και καλά οι ποταμίτες έχουν δείξει σαφώς, πολλαπλώς και επανειλημμένως  πως δεν έχουν ιδέα για τί πράγμα μιλάνε, οι ΝΔΣΟΚοι ομως δεν δικαιούνται να δικαιολογηθουν με το επιχείρημα της μαλακίας. Η στροφή στο ρεαλισμό που ζητάνε ειναι η άγρια φορολόγηση, η ιδιωτικοποιηση βασικών δημόσιων αγαθών, η μείωση μισθών, η αύξηση ανεργίας και η καταστροφή του παραγωγικού τομέα μέχρι να γίνει ο μισθός των 300 ευρώ (φερ ειπείν) κοινός τόπος, ίσως δε και πολυτέλεια. Η εθνική συνεννόηση που ζητά ο Σαμαράς ειναι συνενοχή στο προηγούμενο έγκλημα. Αυτη ειναι η στροφή στο ρεαλισμό και η συνεννόηση που ζητάνε και αν το κάνει ο Σύριζα, μπορεί να κλείσει συμφωνία μέσα σε 5 λεπτά. Οι ιδεοληψίες των συριζαίων μπορεί να ειναι υπαρκτες και προβληματικές (οπως και η χαζομάρα μερικών εκεί μέσα), αλλά δεν ειναι αυτό το πρόβλημα στην παρούσα φάση. Το πρόβλημα δεν ειναι πως ο Τσίρπας ζήτησε την κολλεκτιβοποίηση της ατομικης ιδιοκτησίας σαν απάντηση στο ζήτημα του χρέους και του ελλείματος και πως οι εταίροι μας διαφωνούν με την κομμουνιστοποιηση του κράτους. Το πρόβλημα ειναι πως ο Τσίπρας ζήτησε να σταματήσει η χωρίς ουσιαστικό μακροοικονομικό κέρδος καταστροφή του μικρομεσαίου εισοδήματος. Μπορεί το παρόν blog να έχει σούρει διάφορα στην κυρίαρχη ομάδα του Μαξίμου, αλλά αυτό δεν μπορεί παρά να της το πιστώσει. Δεν επαγγέλλεται κανένας Τσίπρας καμία σοσιαλιστική επανάσταση. Επαναλαμβάνουμε, ζητάει πράγματα που ειναι μεταξύ συντηρητισμού και σοσιαλδημοκρατίας, αλλά ούτε και αυτά δεν του δίνονται, μιας και το ζητούμενο σήμερα φαίνεται πως δεν ειναι ούτε ο συντηρητισμός, ούτε η σοσιαλδημοκρατία αλλά η υποταγή.


* Kάπου εδώ πρέπει να αρχίσει η κυβέρνηση να θυμάται το αριστερό παρελθόν της και να μην επικαλείται τις εκλογές και τα δημοψηφίσματα ως άλλοθι για να εφαρμόσει το ενδεχόμενο επομενο ρημαδομνημόνιο. Τολμώ να προεξοφλήσω το αποτελεσμα ενδεχόμενης προσφυγής στο λαο. Ο Έλληνας μέσα στην απέραντη πολιτική του σχιζοφρένεια ειναι πολύ πιθανό να (επαν)εκλέξει τους αριστερούς για να εφαρμόσουν μια δεξιότατη πολιτική και θα το κάνει κυρίως για να τιμωρήσει τους προηγούμενους δεξιούς και όχι επειδή ξαφνικά ριζοσπαστικοποιήθηκε ο ίδιος. Θα πρέπει η κυβέρνηση να αρχίζει να θυμάται κάποιες αριστερές πολιτικές προτάσεις και να αρχίσει σιγά σιγά να περιγράφει πως θα ειναι ένα ενδεχόμενο Grexit και ίσως να προετοιμάζεται γι αυτό, τουλάχιστον σε επίπεδο ρητορικής. Και σε ενδεχόμενο Grexit να εξηγήσει ρητά και κατηγορηματικά με ποιο τρόπο θα αρνηθεί να πληρώσει το σύνολο (ή μεγάλο μέρος) του χρέους^*** ή να εξηγήσει μήν ωραιοποιώντας, τις (βαρύτατες) συνέπειες που θα ακολουθήσουν αν το κάνει,  και τι θα κάνει, πως θα οργανώσει το κράτος για να βγούμε από την λούμπα. Αν ειναι να πέσει, να πέσει επειδή προσπάθησε να εφαρμόσει μιαν αριστερή πολιτική και όχι επειδή ακολούθησε την μοίρα του κάθε ΓΑΠ.
Χωρίς ο γράφοντας να ειναι υπερ της φυγής απο την ευρωζώνη (τα Βαρουφάκεια αντεπιχειρήματα ειναι εδώ και χρόνια πολύ πειστικά και δεν μπορώ να πειστώ εύκολα για το αντιθετο), δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει πως εδώ και μια πενταετία διανύουμε ένα συνεχόμενο σπιράλ οικονομικής, κοινωνικής και αξιακής καθίζησης το οποιο δεν διαφαίνεται να τελειώνει σύντομα - εκτός και αν ειστε τόσο ηλίθιοι και σας έχουν πείσει τα επιχειρηματα Σαμαρά πως η έξοδος απο την κρίση ήταν προ των θυρών και στο χέρι μας ειναι να φτάσουμε εκεί αρκεί να κάνουμε ότι λέει ο ίδιος. Αν λοιπον τα πιο πάνω ειναι σωστά και το όλο μνημονιακό κόλπο ειναι η κινεζοποιηση της Ελλάδας (και μελλοντικα της Ευρώπης) ή έστω η θυσία της Ελλάδας για να παραδειγματιστούν οι ενδεχόμενοι επόμενοι δημοκρατικώς ή μή διαφωνούντες, τότε ίσως θα ήταν προτιμότερο ένα απότομο και οδυνηρό σοκ, με πιθανές προοπτικές επανάκαμψης στο μέλλον, όσο ακόμα μας παιρνει-και αν μας παίρνει, διότι μπορεί να ειναι αργά ακόμα και γι αυτό (βλ τα παραπάνω περι παραίτησης απο κρατική ασυλία). Διοτι αν ο "ευρωπαϊκός" δρόμος ειναι αυτός της σταδιακής και συνεχούς υποχώρησης και έκπτωσης σε αρχές και αξίες (η καλά αμοιβόμενη εργασία λχ ή η δωρεάν υγεία) που όλες μαζί συνιστούν αυτό που λέμε δυτικού, "ευρωπαϊκού" τύπου κράτος, ε τότε ίσως ειναι προτιμότερο να του δώσουμε μία κλωτσιά και να τελειώνουμε μπας και προλάβουμε να επανέλθουμε σε μια νορμαλ κατάσταση εντός αυτής της ζωής και όχι μετά απο 217 χρόνια.


* Να είμαστε εξηγημένοι όμως. Κανεις δεν προτείνει την όποια ρήξη για να μην θιγεί η αξιοπρέπεια της πρώτης αριστερής κυβέρνησης του Γαλαξία. Αν ο  Τσίπρας και ο κάθε Τσίπρας έταζε λαγούς με πετραχείλια (θα μου πεις ο πρώτος ήταν ή ο τελευταίος;) τότε να βουλιάξει και καλά να πάθει (είπαμε, ούτε ο πρώτος θα ειναι ούτε ο τελευταίος). Το ερώτημα όμως αν υπάρχει έξοδος από το μνημονιακό σπιράλ έρχεται και επανέρχεται συνεχώς ασχέτως κυβερνήσεων και ο γράφων ζητάει από αυτήν την κυβέρνηση, να δεί παραπέρα (όπως έχει δείξει ότι μπορεί να κάνει), για πρώτη φορά εδώ και πέντε χρόνια, παραπέρα από την επόμενη δόση και την επόμενη αξιολόγηση και την επόμενη αποπληρωμή και να πει στους πολίτες την αλήθεια. Να μας πει λοιπόν στα ίσια αν κατά τη γνώμη της η μνημονιακή πορεία μπορεί να βγάλει τη χώρα από τους μπελάδες. Ακόμα και μια μνημονιακή πορεία τύπου Σαμαρά. Αν κρίνει πως δεν μπορεί, τότε να κόψει άμεσα τις διαπραγματεύσεις, τις αποπληρωμές και όλα τα σχετικά και να αρχίσουμε να ετοιμαζόμαστε για χοντρά κόλπα⁺⁺. Τότε και μόνο τότε θα έχει νόημα μια προσφυγή στις κάλπες, και αν πάρει (που δεν ....) τότε ξανά την κυβέρνηση ο Συριζα να έχει εκπεφρασμένη άποψη σχετικά και να το ρίξουμε στο αντάρτικο όλοι μαζί. Update: Αν απο την άλλη κρίνει ότι ο μνημονιακος δρομος ειναι ο μόνος δρόμος, να το δηλώσει στα ίσια, να πει πως σας λέγαμε μαλακίες και πως απλούστατα η ΤΙΝΑ ειναι μονοδρομος και να υποστεί μετά η ίδια τις όποιες συνέπειες έχει μια κυβέρνηση η οποια παραδέχεται πως είπε ψέμματα.


*  Θα μου "άρεσε" μια πιο ριζοσπαστική ρητορεία από μεριάς κυβέρνησης κυρίως γιατί θα ήθελα να δω τα εξής χαριτωμένα:
α) Αν πέσει (ως αριστερός) ο Τσίπρας με τι @@ θα καταφέρει μετά ο κάθε Σαμαράς να τηρήσει την όποια συμφωνία υπογράψει; Γιατί ολοι ξέρουμε πως θα υπογράψει ότι του φέρουν στα μούτρα. Η υπογραφή όμως είναι ένα πράγμα, η τήρηση των συμφωνημένων σε βάθος χρόνου από μια προσφάτως αγρίως μαυρισθείσα παράταξη (η οποία δεν θα έχει ούτε περίοδο χάριτος, αλλά ούτε και λεφτά να μοιράσει) η οποια θα υλοποιήσει αγρίως υφεσιακά μέτρα, δεν ειναι ασφαλές στοίχημα. Αν λοιπον οι εταίροι θέλουν να έχουν κάποια πιθανοτητα να πάρουν πισω τα λεφτά τους (αν ειναι αυτό το ζητημα δηλαδή) θα πρέπει να αρχίσουν να σκέφτονται το ενδεχόμενο πως πιθανό φουντάρισμα του Τσίπρα να ισουναμεί με πιθανό φουντάρισμα της επένδυσής τους - εκτός και αν έρθουμε πάλι στο επιχείρημα των τανκς.
β) Αν ο Τσίπρας πάει σε εκλογές ζητώντας ρητά και κατηγορηματικά εντολή για ρήξη και την πάρει τότε τι σκατά κάνουμε εν Ευρώπη και εν Ελλάδι; Απάντηση: κανεις δεν έχει ιδέα, γάμησε τα και όλα τα σχετικά. Οποιοσδήποτε σώφρων παγκόσμιος παίχτης θα έβλεπε άσχημα όνειρα με αυτο το ενδεχόμενο, γιατί μπορεί ο μεν Έλληνας να ειναι ενας μικροαστός μαλακας, αλλά πέντε χρόνια μνημονίου έχουν θυμώσει αρκετούς και η παρατεταμένη δαιμονοποίηση του Συριζα από τα ΜΜΕ εσωτερικού και εξωτερικού ειναι πιθανόν να αρχίσει να λειτουργεί ανάποδα. Έτσι και αλλιώς ο Συριζα βγήκε πρώτο κόμμα κόντρα στα ΜΜΕ και στα κυρίαρχα τζάκια, κάτι που έχει να γίνει απο το 1981.


* Last But Not Least. Αν τελικά ο Τσίπρας καταφέρει και φέρει μια συμφωνία που να τρώγεται και θέλει να την στηρίξει και να την υλοποιήσει να μην διανοηθεί ούτε να την κάνει ψήφο εμπιστοσύνης ούτε άλλοθι μαλακίας. Προφανώς αν δεν ψηφιστεί από την συμπολίτευση η κυβέρνηση ειναι μετέωρη (οχι πάντως η συμφωνία αν έχει περαστεί με ψήφους από την αντιπολίτευση) αλλά το βασικότερο δεν ειναι η σταθερότητα της κυβέρνησης όσο η νομική ισχύς της συμφωνίας. Θα πρέπει λοιπόν να ζητήσει αυξημένη πλειοψηφία από την Βουλή γιατί απλούστατα θεωρείται απίθανο η συμφωνία αυτή να εκπνέει μαζί με την κυβερνητική θητεία, ρε ούτε θεωρητικά.

---

^** Το αστείο εδώ ειναι ότι γενικά ενώ οι κρατικές συμφωνίες γίνονται με "αιώνια" ισχύ, κατά κανόνα η ισχύς τους ειναι πολύ μικρή και προσωρινή μιας και όταν κάποιος νιώσει ότι τον παίρνει προσπαθεί να τις αλλάξει, κάτι συνηθες μιας και τα κράτη δεν σέρνονται σε κανένα δικαστήριο παρά τη θελησή τους. Και εδώ ειναι το αστείο, ότι το ελληνικό κράτος έχει με τη θέλησή του παραιτηθεί από την πιο βασική του "κρατική" ιδιότητα, ότι δηλαδή δεν δέχεται καμία αρχη πάνω από αυτο, αλλά για αυτό δες πιο κάτω στο κείμενο.

⁺ Αυτες τις αρχιδιές περί αναπτύξεως πρέπει καποτε να τις ξεμπλέξουμε. Οταν έχεις για 7-8 (;) χρόνια διαρκή και σωρευτική μείωση του ΑΕΠ, είναι μοιραίο κάποτε να επέλθει η ανάπτυξη, έστω και από ατύχημα, και όταν ερθει να ειναι θριαμβευτική. Οταν το κατά κεφαλή ΑΕΠ σου πέσει στο 1 ευρώ ας πούμε, αν την  επόμενη χρονιά βγάλεις....τρία ευρώ θα έχεις την ιλιγγιώδη ανάπτυξη του .....300%. Το ότι εσύ με 3 ευρώ το χρόνο αποκλείεται να ζήσεις μας αφήνει παγερά αδιάφορους.

^*** Aς μην γελιόμαστε. Ακόμα και σε έξοδο από ευρώ, ολική ρήξη με ΕΕ, ΔΝΤ κτλ το μεγαλύτερο μέρος, αν όχι όλο, του χρέους θα αποπληρωθεί. Διότι οι συνέπειες μιας χώρας που ζει σε απομόνωση χειρότερη και από της Βόρειας Κορέας, μιας και το χρέος ειναι θεσμικό και διακρατικό και όχι ιδιωτικό, ειναι απλούστατα δυσβάσταχτες. Το ζήτημα πως και γιατί έφτασε το χρέος να είναι τέτοιο (αυτο θα μας απασχολεί σιγά σιγά περισσότερο από το ύψος του ίδιου του χρέους) επανέρχεται και θα επανέρχεται συνέχεια. Το πρόβλημα δεν ειναι μόνο το χρέος και το ύψος του, ειναι και η νομική του υπόσταση και οι ρήτρες που το συνοδεύουν καθώς οι συμφωνίες που υπογράφησαν είχαν και όρους αποικιοκρατικού χαρακτήρα.

⁺⁺ Βεβαίως όλα αυτά ειναι αρχιδιές μιας και ο Συριζα την πάτησε εξαρχής κλείνοντας ουσιαστικά την πόρτα στο όποιο Grexit από νωρίς όταν και ξέκοψε την σχετική ρητορική από τα στελέχη για να....μην κατηγορηθεί για κρυφή ατζέντα, λες και υπήρχε τρόπος να γλίτωνε το θάψιμο. Βεβαιως η προετοιμασία για Grexit που εμείς αναφέρουμε δεν θα είχε σχεση με τις παπαριές του Στρατούλη και του Καμμένου, αλλά θα ήταν τεχνικές καβατζώματος ρευστού, υλικών και άλλων διακρατικών συμφωνιών, εδώ μιλάμε για πολιτικές και όχι για συνθήματα της φωτιάς.