Εκλογικεύσεις - Superstar

Ας πάμε λοιπον σε μια φιγούρα που όλοι γνωρίζουμε(;):

  Βεβαιως επιτρέπουμε στον καλλιτέχνη να έχει την γνώμη του και να αποτυπώνει μια φιγούρα όπως θέλει, αλλά είναι αστεία η αντίληψη πως το όποιο ιστορικό πρόσωπο Ιησούς ήταν ξανθός ή καστανόξανθος, με ρωμαϊκή μύτη και στυλάκι κώμης που παραπέμπει σε άλλες εποχές και πολιτισμούς. Αν μιλάμε για ένα προϊον φαντασίας δεν έχουμε πρόβλημα. Τρέχα γύρευε τώρα τί φάτσα είχε ο Δίας. Το πρόβλημα είναι όταν αναφερόμαστε σε ιστορικά πρόσωπα. Κανένας δεν είπε ποτέ πως ο Ναπολέοντας είχε ύψος 2,20 ή πως ο Σωκράτης ήταν εκπάγλου καλλονής σούπερ γκόμενος.


Η αντίληψη για την "ιστορική" παρουσία αυτού του προσώπου είναι γενικά πως:

* Γεννήθηκε γύρω στο έτος 1 της χρονολογία μας (αν και πιθανότερο είναι γύρω στο -6),
* εξαφανίστηκε για καμιά 30αριά χρόνια, επανεμφανίστηκε χριόμενος (βασιλιας;) από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή (και μας έμεινε από τοτε το χούι στας Ευρώπας όλοι οι Βασιλιάδες να "χρίονται" όπως οι βασιλείς του Ισραήλ),
* έκανε ένα ειρηνικό κίνημα και πολλά θαύματα,
* ήταν ο (παγκόσμιος) Μεσσίας του Ισραήλ (οξύμωρο πάντως να χρησιμοποιούνται οι "προφητείες" για έναν εθνιστή Μεσσία ως "σωστές" για έναν παγκόσμιο. Αλλά ξέχασα, οι Εβραίοι για 2000+ χρόνια ήταν μαλάκες, και παραμένουν φαίνεται ακόμα, ο Παύλος όμως τα ήξερε τα σωστά από το "όραμα"),
* περιστοιχιζόταν από "καλούς" ανθρώπους,
* τον ακολουθούσαν παντού όπου πήγαινε πλήθη,
* έκανε θριαμβευτική είσοδο στην Ιερουσαλήμ,
* είχε ένα βίαιο επεισόδιο στο Ναό,
* μετά ο κόσμος "μεταστράφηκε"
* και οι Δικαστές-Ιερείς του Ισραήλ πίεσαν τον Ρωμαίο διοικητή να τον σταυρώσει, παρόλο που ο ίδιος διαφωνούσε (πχ φανταστείτε κατοχή στην Αθήνα, να θέλει (!) ο όχλος να εκτελέσουν κάποιον οι Γερμανοί , ο διοικητής τους να μην θέλει αλλά πιεζόμενος να τους κάνει το χατήρι ενώ δηλώνει πως ο ίδιος είναι αθώος από το αίμα του ανθρώπου αυτού.... μάλιστα....ρε ούτε στον κινηματογράφο!!!) ,
* όταν πέθανε "σχίστηκε το πέπλο του ναού", έγινε σκοτάδι και νεκροί περπάτησαν και
* μετά από καμιά 33αριά ώρες (και όμως το έχουν υπολογίσει!) αναστήθηκε, επέστρεψε στους μαθητές του, κατόπιν ανελήφθει στους ουρανούς και από τότε περιμένουμε να ξανάρθει.

Ας ξεπεράσουμε το συνολικό επίπεδο απιθανότητας για όλα αυτά μαζί και ας δούμε πως μας ήρθαν.
Πηγή όλων αυτών είναι τα "κανονικά" Ευαγγέλια, τα οποία όμως πήραν την τελική τους μορφή (και "κρίθηκαν" ως κανονικά) στην Σύνοδο της Νίκαιας το 325 (ή και αργότερα)! Tα δε "ακανόνιστα" ευαγγέλια τα έφαγε το μαύρο σκοτάδι και η ανυποληψία. Πιστεύουμε δε πως η γενική μορφή της πίστης και της λατρείας έμεινε η ίδια ανά τους αιώνες με μερικές μόνο βελτιώσεις μέσα από διαμάχες οπου "πάντα" επικρατούσε το...ορθόδοξο και βεβαίως τα γραπτά των ηττημένων γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός.

Εχουν γραφτεί τόνοι εργασιών γύρω από το θέμα "Ιησούς" και είναι βέβαιο πως θα γραφτούν ακόμα περισσότεροι. Στα γρήγορα ας κάνω και εγώ μια σύνοψη, ξεκινώντας από τα γεγονότα και το ιστορικό πλαίσιο. Τα πιο πολλά από αυτά είναι ευρέως γνωστά εις τας Ευρώπας, αλλά εδώ είναι, ως γνωστόν, Βαλκάνια!
Αν δεν γνωρίζει κάποιος, έστω και μέσες άκρες, την εποχή και το τι γινόταν τότε δεν μπορεί να έχει κριτική άποψη για το όποιο ζήτημα. Ακόμα και ιπτάμενους δίσκους να είχαν μέσα τα όποια κείμενα θα μπορούσε άνετα να το δεχτεί. Το έχω γράψει και άλλες φορές. Δεν μπορείς να βάζεις σε μια εποχή πράγματα άσχετα και να έχεις την απαίτηση να το χάψουμε από πάνω. Δεν μπορείς πχ να πετάς θέατρο και δημοκρατία στους Ίνκας, διαστημόπλοια στους αρχαίους ΈΛληνες κτλ, χωρίς καμία απόδειξη και να περιμένεις να το φάμε. Λ.χ. τον ειρηνισμό του Γκάντι μπορούμε να τον "φάμε" σε μια περιοχή που είχε χρόνια και χρόνια το κατάλληλο υπόβαθρο (βουδισμός, ινδουισμός) "μαλακότητας" συν την επίγνωση πως η Αγγλία ήταν μια υπερδύναμη που δεν μπορούσε να νικηθεί με την δύναμη των όπλων.

Ας κάνουμε λοιπόν μια ανασκόπηση της περιόδου. Λάθη (ή μάλλον λαθάκια χεχεχε) θα έχω κάνει σίγουρα, οι γνώμες σας στο παρατηρησιακό μέρος ευπρόσδεκτες. Στο συμπερασματικό επίσης, αλλά υπό το κλασικό αξίωμα πως
α) όποιος έχει κώλο μπορεί να έχει και γνώμη
β) και ακόμα καλύτερα όταν αυτή η γνώμη πατάει και σε μερικά δεδομένα πέραν του "αυτό πιστεύω"
γ) δεν ισχυρίζομαι πως αυτά που γράφω είναι πλήρη ή όλα σωστά, αλλά τουλάχιστον 5-6 ιστορικά βιβλία τα διάβασα

Κατανοητό; Πάμε λοιπόν!

* Το Ισραήλ είναι ρωμαϊκή κτήση υπό διπλή εξουσία, των άραβων(;) Ιδουμαίων (Ηρώδης ) και των Ρωμαιων σε μια περίεργη συνύπαρξη

* Οι Εβραίοι είναι σε καθεστώς συνεχόμενης κατοχής τουλάχιστον 300 χρόνια και -προς τιμήν τους- έχουν κάνει πολλές προσπάθειες βίαιης αποτίναξης των ξένων ζυγών (μετρήστε: Πέρσες, Μακεδόνες, Ρωμαίοι).

* Τα μέρη που λέγεται πως κατάγεται ο Ιησούς (Γαλιλαία) έχουν παράδοση να βγάζουν αρχηγούς επαναστάσεων σε σημείο μάλιστα που το "γαλιλαίος" έφτασε να σημαίνει επαναστάτης (πως λεμε "από τα Ζωνιανά, άρα χασισέμπορας"; :Ρ): "Απεκρίθησαν και είπον προς αυτόν· Μήπως και συ εκ της Γαλιλαίας είσαι;" Ιωαννης 7,52) . Σαφεστερες αποδείξεις περί Γαλιλαίας, επαναστάσεως κτλ παρακάτω

* Οι αρχηγοί των επαναστάσεων αυτών πολύ συχνά καλούνταν "Μεσσίες" μιας και για το Ισραήλ ο Μεσσίας (θα ήταν απόγονος της βασιλικής γενιάς που) θα τους έκανε ξανά ελεύθερο -ελέω Θεού- κράτος. Ας μην ξεχνάμε πως (όπως μερικοί δικοί μας περιμένουν ακόμα τον "μαρμαρωμένο βασιλιά") έτσι και οι Ιουδαίοι είχαν μεγαλώσει με την αντίληψη πως το κράτος τους το έκανε δώρο ο Θεός και πως ο Μεσσίας θα τους το επιστρέψει και θα αποκαταστήσει το status τους ως "εκλεκτός και περιούσιος" λαός. Αυτό ήταν το κυρίαρχο πνευματικό background και η βασική επαναστατική ιδεολογία. Συν το γεγονός πως η Ρώμη ήταν τότε παντοδύναμη, κάτι που οδήγησε πολλούς (κυρίως τους Φαρισαίους) στην πεποίθηση πως μόνο με τις δικές τους δυνάμεις ήταν αδύνατο να απελευθερωθούν άρα αναγκαστικά περίμεναν και "άνωθεν" βοήθεια και για να "γίνει" αυτό προσηλώθηκαν στον Νόμο με φανατική πίστη.

* Την εποχή που ο Ιησούς ήταν παιδί, στα μέρη που γεννήθηκε και μεγάλωσε, έγινε επανάσταση από τον Ιούδα τον Γαλιλαίο (ο οποίος θεωρήθηκε Μεσσίας), η οποία και κατεστάλλει με βιαιότητα από τις ρωμαϊκες αρχές.

* Μία γενιά μετά τον Ιησού, νέα, μεγαλύτερη επανάσταση ξεσπάει, πάλι με πηγή την Γαλιλαία υπό τον Μεναχέμ (ο οποίος θεωρήθηκε Μεσσίας και ...γιος του Ιούδα του Γαλιλαίου αν και τους χωρίζουν κάμποσα χρόνια παραπάνω από το αναμενόμενο, δεν βρήκα καλύτερη αναφορά από αυτήν) αυτήν την φορά. Εδώ όποιος θέλει μπορεί να προβληματιστεί με τα λόγια του Ιησού όπως υπάρχουν στα Ευαγγέλια. Παντού λέει πως "η Βασιλεία των Ουρανών" θα έρθει "σε αυτή την γενεά" ή πως πολλοί από τους τότε παρόντες θα την προλάβουν ζωντανοί. Αν το συνδυάσουμε με τον Μεναχέμ (που το όνομά του σημαίνει "Παράκλητος", δηλ "παρηγορητής" αν και κατόπιν "Παράκλητος" θεωρήθηκε το...άγιο πνεύμα: Ιωάννης: 14:16: Κἀγὼ ἐρωτήσω τὸν πατέρα καὶ ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν ἵνα μεθ’ ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα) μια ενναλακτική ερμηνεία βγαίνει μια χαρά. Το μοναδικό της πρόβλημα είναι πως ο Παράκλητος αναφέρεται μόνο στον Ιωάννη, εκτός και αν μου έχει ξεφύγει κάτι.

* Το ....έθιμο των επαναστάσεων συνεχίζεται αμείωτο μέχρι την τελική ήττα του Simon bar Kokhba (ο οποίος θεωρήθηκε...καταλαβαίνετε) και την ολοκληρωτική καταστροφή του κράτους του Ισραήλ το 132 το οποίο τότε δεν ευτύχησε να έχει "προστάτιδες δυνάμεις" σαν μερικούς μερικούς

* Αλλά και στα χρόνια του Ιησού τα πράγματα δεν ήταν ήρεμα, αλλιώς δεν θα υπήρχε ανάλογη συνέχεια της επανάστασης του Ιούδα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Οι Ζηλωτές κυρίως [1] και οι δολοφόνοι τους οι Σικάριοι [2] προσπαθούσαν είτε με κινήματα είτε με τρομοκρατία να φέρουν το Ισραήλ στο "δρόμο του Θεού" και στην "Βασιλεία των Ουρανών", την δημιουργία δηλαδή ενός ελεύθερου Ισραηλιτικου κράτους (εξ' ου και το "ως εν ουρανώ και επί της γης"). Αυτό είναι και το νόημα της φράσης. Η "πνευματική" της απόδοση έγινε πολύ αργότερα, όταν τα κινήματα είχαν αποτύχει. Ακόμα και στοιχεία των γενικά ειρηνόφιλων και αποτραβηγμένων Εσσαίων (ή Ναζαρηνών, είπατε τίποτα;) εγκατέλειπαν ενίοτε την έρημο, γινόμενοι κυρίως σικάριοι (κάτι δηλ σαν κομάντος αυτοκτονίας όπως οι μεταγενέστεροι ασσασίνοι) και προσπαθούσαν να διώξουν τον κατακτητή, κρατούσαν όμως τα έθιμα που είχαν στην έρημο: κοινοκτημοσύνη, απαξίωση του πλούτου, φανατική προσήλωση στο Θεο και πίστη στον "ερχόμενο" Μεσσία που θα έφερνε όχι μόνο δόξα στο Ισραήλ αλλά και κοινωνική δικαιοσύνη. Οι Εσσαίοι είχαν "άπαντα κοινα" και για να μπει κάποιος στην κοινότητα έπρεπε να ρευστοποιήσει την περιουσία του και να δώσει τα πάντα στο κοινό ταμείο. Συνήθως πολλοί φτωχοί, απεγνωσμένοι και καταχρεωμένοι κατεφευγαν στις Εσσαϊκές κοινότητες.

* Οι ίδιοι οι κάτοικοι της περιοχής δεν συνιστούν συμπαγή πληθυσμό, καθώς εκτός από τους Άραβες, τους Έλληνες και τους Ρωμαίους, οι ίδιοι οι Εβραίοι/Ισραηλίτες είναι χωρισμένοι σε αυτούς της Ιερουσαλήμ και αυτούς της Σαμάρειας, οι οποίοι "θεωρούνται" μίξη ντόπιων Ισραηλιτών και εποίκων που έφεραν οι Ασσύριοι, καθώς τότε μεγάλο μέρος του ντόπιου πληθυσμού εξαναγκάστηκε σε εξορία (οι χαμένες 10 φυλές, τα "απολωλότα πρόβατα" του Ισραήλ, εννοείται στην κυριολεξία και όχι σε κάποια θεόπνευστη "μεταφορά" (βλ. Ματθαίος 10, 6))

* Ήταν αναμφίβολα μια βίαιη και ταραγμένη εποχή, ο δε μεσσιανικός/ζηλωτικός εθνικισμός ήταν μια φωτιά που έκαιγε συνεχώς και εναντιωνόταν όχι μόνο ενάντια στους Ηρωδιανούς και στους Ρωμαίους αλλά και στους ντόπιους συνεργάτες τους, δηλαδή την αρχουσα τάξη, τους ιερείς και τους Σαδδουκαίους οι οποίοι, ως συνήθως, τα είχαν βρει με τον κατακτητή. Σαν φαινόμενο δεν είναι σπάνιο. Πάντα οι "αποκάτω" εκτός από ελευθερία ζητούν και κοινωνική δικαιοσύνη και -πρωτίστως- άρση των χρεών, όπως έγινε πχ με την νομοθεσία του Σόλωνα. Αποκρυσταλλωμένες πολιτικές απόψεις δεν υπήρχαν και ο Θεός έπαιρνε τον εκάστοτε χρειαζούμενο ρόλο. Έτσι ο αρχικά ιμπεριαλιστής Ιεχωβάς (όταν το Ισραήλ ήταν ισχυρό), πολύ λογικά έγινε κατόπιν Θεός του "δικαίου". Και η δικιά μας εθνική επανάσταση είχε και αρκετή δόση κοινωνικης (και θρησκευτικής) εξέγερσης.

* Οι επαναστάσεις αυτές, τα ονόματα, τα γεγονότα, οι κοινωνικές ομάδες, οι αρχηγοί και οι μάχες απαντώνται σε πάμπολλους χρονικογράφους της εποχής σε τέτοιο βαθμό συμφωνίας και μεταξύ τους και με τα αρχαιολογικά ευρήματα ώστε μπορούμε να είμαστε αρκετά σίγουροι για τα περισσότερα από τα παραπάνω. Σαν εποχή είναι αρκετά καλά γραμμένη από διάφορους ιστορικούς. Κανείς όμως δεν αναφέρει τα πεπραγμένα του Ιησού, ο οποίος ανάστησε νεκρούς, έκανε καλά αρρώστους, έκανε μεγαλοπρεπή είσοδο στην Ιερουσαλήμ, σταυρωθηκε μπροστα στα μάτια πολλών μαρτύρων οι οποίοι και παρακολούθησαν την μετά θάνατον του φασαρία, αναστηθηκε και κατόπιν εξαφανίστηκε. Δεν αναφέρει κανένας ιστορικός τίποτε από όλα αυτά, ενώ πολλοί αναφέρουν την εποχή και άλλες, πιο ασήμαντες κινήσεις με λεπτομέρειες. Και όχι μόνο αυτό, αλλά αρκετοί εξ αυτών αναφέρουν κατόπιν τους οπαδούς ενός αναστημένου Χριστού (η Χρηστού/Χρήστου) και το τι πίστευαν αυτοί για τον σωτήρα τους κτλ κτλ με τον ίδιο τρόπο πάνω κάτω που αναφέρονται οι οπαδοί του Μίθρα, του Σεράπη και άλλων, σαφώς μη ιστορικών (πόσω μάλλον χρονικά κοντινών) προσώπων, αλλά θεοτήτων που λατρεύονται. Το όνομα Ιησούς αγνοείται, ενώ ο τίτλος/ιδιότητα Χριστός (Christ, Christus->κεχρισμένος->Μεσσίας (σταλμένος απ τον Θεό)->Βασιλιάς επί της γης) ή Χρηστός/Χρήστος (Chrestus->χρήσιμος) χρησιμοποιείται αρκετά ακόμα και από τους ίδιους τους χριστιανούς. Υπ όψιν πως το όνομα Χριστός/Χρηστός είναι ελληνικό και όχι Ιουδαϊκό, άρα κανείς από τους δικούς του δεν θα τον αποκαλούσε έτσι. Η αρχική λέξη είναι Μεσσίας ή όπως στο καλό προφέρεται.

* Τα ίδια τα Ευαγγέλια (για τους πιο αισιόδοξους) ξεκίνησαν να γράφονται γύρω στο 65, και εννοείται όχι από μαθητές του Ιησού (ακόμα και αυτά που η πατρότητα τους θεωρητικά είναι μαθητών του Χριστού όπως πχ του Μάρκου, δεν έχουν γραφεί από τον αναφερόμενο. Αυτό σημαίνει το "κατά", αλλιώς θα ήταν το Ευαγγέλιο "του" τάδε. Το "κατά" σημαίνει σχολή ή/και άποψη (αίρεση) και όχι συγγραφέα. Η δε προγενέστερη μορφή τους πρέπει να ήταν στα Εβραϊκά/Αραμαϊκά/κάτι τέτοιο και όχι στα Ελληνικά μιας και ακόμα τότε η πλειοψηφία των Χριστιανών (η Χρηστείων/Χρηστών κατά μερικούς μεταγενέστερους Ρωμαίους συγγραφείς) ήταν Εβραίοι. Το να φτιάξει μια ομόγλωσση κοινότητα, που δεν ζει σε κάποια ξενιτιά, βιβλίο σε ξένη γλώσσα για να συνεννοούνται τα μέλη της....μεταξύ τους είναι τουλάχιστον φαιδρό να το υποστηρίξει κανείς. Πολλές δε λέξεις πρέπει να μεταφράστηκαν λάθος (όπως έγινε και με την μετάφραση των εβδομήκοντα για την Π.Διαθήκη. Λέξεις όπως Ισκαριώτης, (Ιωσήφ) Καϊάφας, Αριμαθεια, Βαρθολομαίος, Βοανεργές, Βαραββας, Ναζαρετ, Ναζωραίος, Θωμάς κ.α. δεν είναι ελληνικές και πιθανότατα είχαν πολύ διαφορετική σημασία από αυτήν που πέρασε στην μετάφραση, κάτι που μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως οι συγγραφείς τους δεν είχαν παρακολουθήσει τα γεγονότα από πρωτο χέρι, άρα μιλάμε για χριστιανούς της "επόμενης γενεάς"). Λάθος στην μετάφραση είναι και η φράση "αφήστε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους" διότι απλούστατα δεν βγάζει νόημα! Κάπου είχα διαβάσει μια πολύ καλή εξήγηση (με λέξεις που ακούγονται παρόμοια αλλά σημαίνουν διαφορετικά πράγματα όπως πχ όμως και ώμος), αλλά δεν μπορώ να την θυμηθώ ρε γμτ!

* Το γεγονός πως η επανάσταση του Μεναχέμ (και η αποτυχία της), πέφτει αρκετά κοντά στην πρωτη καταγραφή των Ευαγγελίων μας επιτρέπει να υποψιαστούμε ...διάφορα πράγματα, όπως και το γεγονός πως (νωρίτερα) ο Παύλος κατέληξε στην Ρώμη (όπως λέγεται και για τον Πέτρο ο οποίος φαίνεται να πέθανε το 64), ή πως ο εμπρησμός της έγινε το 64 ο οποίος και αποδόθηκε στους Χριστιανούς. Η ίδια η Αποκάλυψη λέγεται πως είναι αφιερωμένη στην πτώση της Ρώμης (η οποία πολύ έξυπνα αναφέρεται ως "Βαβυλώνα". Οι ρασταφαρι το συνεχίζουν το χούι εννοώντας "Βαβυλώνα" την αποικιοκρατική Ευρώπη σε ευθεία αναλογία) και οι εικόνες της (απ' ότι έχω διαβάσει στα πολύ πεταχτά, ΟΚ;) είναι στην ουσία τα όνειρα του τι θα κάνουν οι νικητές Ισραηλίτες στους ηττημένους Ρωμαίους και τους συνεργάτες τους. Αν σας φαίνεται παράξενο, διαβάστε ολόκληρο τον εθνικό μας ύμνο να δείτε πως πάει γόνα το σπληνάντερο και οι συκωταριές. Άντε γιατί μερικοί νομίζουν πως οι επαναστάσεις γίνονται με βεντάλιες, μυγοσοτώστρες, πουπουλα και δεν "σπάνε οι βιτρίνες" των νοικοκυραίωνε αμα λάχει να ' ούμε! Τα χρόνια της επανάστασης (και της τελικής της αποτυχίας) του Μεναχέμ (που οι -Ιουδαίοι- χριστιανοί είχαν ρόλο ή καλύτερα δεν κατηγορήθηκαν πως δεν είχαν όπως έγινε αργότερα) πρέπει να θεωρηθούν κομβικό σημείο, μιας και στην επανάσταση του Μπαρ Κοχμπα, κάμποσα χρόνια αργότερα, οι χριστιανοί απείχαν μιας και είχε πλέον περάσει η γραμμή πως η "Βασιλεία των Ουρανών" ηταν πνευματική και πως ο Μεσσίας τους είχε ήδη έρθει (http://en.wikipedia.org/wiki/Early_Christianity: "the Christians, believing Jesus to be their Messiah, rejected Bar Kokhba and refused to join the revolt. The revolution turned against the Jewish Christians and some were killed. The failure of the revolt had serious consequences. Jews and Jewish Christians were barred entry into Jerusalem, leaving the church in Jerusalem without a Jewish identity. Many historians believe this revolt was the most notable event in the split between Judaism and Christianity."). Κάποιος κυνικός, όπως εγώ καλή ώρα, θα έλεγε πως μετά την αποτυχία του κινήματος του Μεναχέμ, απλά απογοητεύτηκαν και το έριξαν στο θεοτικό όπως και οι Φαρισαίοι πριν από αυτούς. Αυτή η περίοδος (ανάμεσα στον Μεναχέμ και στον Μπαρ Κοχμπα) συνδυάζει κομβικά την πτώση της Ιερουσαλήμ, την ρήξη Ιουδαιοχριστιανών και Εβραίων και την κυριαρχία στο χριστιανισμό των εθνικοχριστιανών - Παυλιανιστών που δεν είχαν κάν πατήσει το πόδι τους στην Ιερουσαλήμ και δεν μπορούσαν να ξέρουν τα ιστορικά γεγονότα από πρώτο ή δεύτερο χέρι. Εδώ (λογικά λίγο μετά την λήξη της επανάστασης του Μεναχέμ) ξεκινάνε και οι χοντροί διωγμοί κατά των χριστιανών, την εποχή δηλαδή που άφησαν την επανασταση και έπιασαν την πνευματικότητα!


Μερικά ακόμα πραγματάκια που βοηθάν να ξεδιαλυθεί λίγο το κουβάρι:

* Οι Ιουδαίοι διοικούνταν και από τους ιερείς, οι οποίοι συνεργάζονταν με τους κατακτητές και μπορούσαν να απονείμουν -θρησκευτικό- δίκαιο στους δικούς τους για αδικήματα που σχετίζονταν με τους νόμους τους, αλλά όχι στους ρωμαίους πολίτες (βλ Παύλος). Η παραβίαση θρησκευτικών νόμων στο Ισραήλ είχε ως ανώτατη ποινή τον λιθοβολισμό και μόνο. Αν θυμάμαι καλα έπρεπε να συναινέσει ο Ρωμαίος διοικητής, ο οποίος, μεταξύ μας και πολύ λογικά, τους έκανε τα χατήρια (δηλ έδινε την άδεια εκτέλεσης χωρίς πολλά πολλά) για δύο λόγους. Πρώτον, σιγά μην νοιαζόταν για ένα βάρβαρο πάνω ή κάτω και δεύτερον, είπαμε ήδη πως το ιερατείο με τους Ρωμαίους τα είχε βρει. Αυτό δεν σημαίνει πως ο Ρωμαίος διοικητής αγονταν και φέρονταν από την θέληση του όχλου, ή ήταν κανένας νερόβραστος τύπος όπως ο Πιλάτος όπως περιγράφεται στα Ευαγγέλια. Απεναντίας δεν θα είχε πρόβλημα να σφάξει καμιά πενηνταριά για να μην του μπαίνουν στο ρουθούνι. Η λογική λέει πως αν δεν ήθελε ο ρωμαίος διοικητής να θανατωθεί κάποιος (ειδικά με ρωμαϊκή ποινή, άρα σαν κατάδικος κατά το ρωμαϊκό δίκαιο), ε τότε αυτός δεν θα θανατωνόταν, τουλάχιστον από τους ρωμαίους.

* Ο Μωσαϊκός νόμος δεν επέτρεπε άλλο είδος θανάτωσης από την κοινότητα. Η σταύρωση ήταν η έσχατη ρωμαϊκή ποινή και προοριζόταν μόνο για τους εχθρούς του κράτους, δηλαδή τους επαναστάτες ενάντια στην αυτοκρατορία. Η δε σταύρωση γινόταν είτε στο μέρος σύλληψης του εχθρού είτε σε δημόσιο δρόμο κοντά για παραδειγματισμό. Όσοι επαναστάτες πιάνονταν σταυρώνονταν και μόνο αυτοί (και έτσι εξηγείται επακριβώς η ρήση προς τους μαθητές: "ει τις θελει οπισω μου ελθειν απαρνησασθω εαυτον και αρατω τον σταυρον αυτου και ακολουθειτω μοι". Ή είστε αποφασισμένοι για επανάσταση όπου και θα παίξουμε τα κεφάλια μας ή αφήστε το καλύτερα) Συνήθως δε ο εσταυρωμένος είχε μια ταμπέλα στο σταυρό για να ξέρουν οι διαβάτες για ποιο λόγο τιμωρήθηκε. Στο δε σταυρό ο θάνατος ήταν μαρτυρικός και αργός (συνήθως έπαιρνε μέρες) και συνήθως για να επιταχυνθεί έσπαγαν τα πόδια του κατάδικου, ο οποίος στηριζόμενος πλέον μόνο στα χέρια του σύντομα πέθαινε από ασφυξία. Α, στην αρένα με τα θηρία κατά κανόνα ρίχνονταν οι ...μάγοι.

* Έθιμο (ιουδαϊκό ή ρωμαϊκο) "απόλυσης" καταδίκου λόγω εορτής δεν αναφέρεται πουθενά, απεναντίας η λογική λέει πως σε αυτές τις εποχές μπορεί στις γιορτές να....καθάριζαν μερικούς παραπάνω σαν εξτρα ψυχαγωγία

* Η Ηρωδιανή δυναστεία γενικά είχε βγάλει...αρκετά κουμάσια. Τύπους που "δεν το 'χαν σε τίποτε" να διατάξουν ομαδικούς φόνους, αιμομιξίες, παιδοκτονίες και άλλα χαριτωμένα, ακόμα και μεταξύ των συγγενών τους. Παρόλο όμως που αυτές οι πράξεις αναφέρονται λεπτομερώς, σε καμία πηγή δεν αναφέρεται καμία μα καμία"προληπτική" ή μή ομαδική σφαγή βρεφών. Η όλη ιστορία φαίνεται να είναι ανάμνηση από την Παλαιά Διαθήκη, όπως και πολλά εδάφια που πετάχτηκαν στο κείμενο "για να πληρωθούν οι Γραφές", ακόμα και ασχέτων κομματιών ή κακομεταφρασμένων πχ:

• Η γέννηση στην Βηθλεέμ μπήκε σφήνα για να πληρωθεί η προφητεία πως ο Μεσσίας θα γεννηθεί εκεί. Άσε που απόγονος του Δαβίδ αναφέρεται πως ήταν ο Ιωσήφ και όχι η Μαρία και αυτός ονομάζεται στα Ευαγγέλια ως τέτοιος. Οι κατοπινοί θεολόγοι έκαναν χοντρό αγώνα για να "δείξουν" πως τελικά και η Μαρία ήταν δαβιδική απόγονος από ...σπόντα (νομίζω πως αυτό πλέον πιστεύεται γενικότερα. Ζητάω διόρθωση αν κάνω λάθος)

• Μέρος Ναζαρέτ δεν έχει βρεθεί ακόμα και δεν αναφέρεται πουθενά στα τότε κιτάπια, τα οποία υπάρχουν και δεν είναι καθόλου "χαμένα". Μάλλον είναι παραλλαγή του έλληνα/ελληνιστή Ιουδαίου μεταφραστή με τις λέξεις Ναζιραίος (αφιερωμένος στον Θεό) ή Ναζαρηνός (δηλαδή Εσσαίος), αν και κανείς δεν είναι σίγουρος. Ο Ιησούς αναφέρεται στα Ευαγγέλια και σαν Ναζαρηνός και σαν Ναζωραίος (ειδικά στα μεταγενέστερα). Για να καλυφθεί δε η γκάφα, δημιουργήθηκε και η πόλη Ναζαρετ σαν μέρος καταγωγής του Ιησού παρόλο που στην δράση του, όπως είναι γραμμένη στα Ευαγγέλια, δεν αναφέρεται να έχει περάσει από εκεί ούτε μία φορα ( και πάλι διορθώστε με αν κάνω λάθος)

• Η άσπιλη σύλληψη προέρχεται από (πιθανόν) κακομεταφρεσμένο εδάφιο: "The Hebrew word almah that appears in this verse, and the Greek word parthenos that Jews used to translate it in the Greek Septuagint that Matthew quotes here, have been the subjects of dispute for almost two millennia, since almah simply means young woman, rather than virgin betulah would be an unambiguous translation). " Η δε αειπαρθενία της Μαρίας...αποφασίστηκε τον τέταρτο, νομίζω, αιώνα. Λεπτομέρειες εδώ

• Η είσοδος του Ιησού σε γαϊδούρι στην πόλη προέρχεται από "προφητεία" που θέλει τον Μεσσία περίπου ...σαλτιμπάγκο καθώς γράφει πως μπαίνει στην πόλη καβάλα σε γαϊδούρι και σε μουλάρι! ( χαιρε σφοδρα θυγατερ σιων κηρυσσε θυγατερ ιερουσαλημ ιδου ο βασιλευς σου ερχεται σοι δικαιος και σωζων αυτος πραυς και επιβεβηκως επι υποζυγιον και πωλον νεον (Ζαχ. 9:9). Υπάρχει και παραλλαγή με ένα ζώο νομίζω, αλλά γιατί να μην πιάσουμε την πιο αστεία; και αυτή θεόπνευστη είναι!)

* Πολλοί Μεσσίες/σωτήρες της εποχής μοιράζονταν τα ίδια χαρακτηριστικά. Λογικά το μυθολογικό πλαίσιο του Χριστού - Μεσσία πρέπει να κατάγεται από την Αίγυπτο και τον Ώρο. Αργότερα εμπλουτίστηκε με στοιχεία του Σεράπι , του Άδωνη, του Μίθρα και άλλων συν κάμποση δόση νεοπλατωνισμού. Αν τώρα θέλουμε να βγάλουμε λίγη ιστορία από τα Ευαγγέλια, πολύ λογικά, πρέπει να πετάξουμε έξω όλα τα συγκριτικά μυθολογικά στοιχεία και να δούμε τι μένει. Α, να πετάξουμε επίσης και το μεγαλύτερο μέρος του "κατά Ιωάννην" που γράφτηκε κυρίως για να διαφημιστεί ο Πέτρος και ...ο Ιωάννης για αυτό και περιέχει πάμπολλες ιστορίες - σφήνες που διαφημίζουν αυτούς τους δύο [3].

Αυτό που μένει στο δικό μου απαίδευτο μάτι διαφέρει πολύ από την ιστορία που θεωρείται δεδομένη, αν και παραμένει ένα κουλουβάχατο ολκής μιας και υπάρχουν τουλάχιστον 2-3 Χριστοί εκεί μέσα (από δω και πέρα κουράστηκα πλέον να βρίσκω λινκς και ευαγγελικές παραπομπές. Στην διάθεσή σας για περαιτέρω εξηγήσεις)

* Υπάρχει ο κήρυκας της αγάπης γενικώς και ειδικώς ("το άλλο μάγουλο", "μάχαιραν έδωσες, μάχαιραν θα λάβεις") ο οποίος και κυκλοφορεί ευρέως. Μάλιστα, όσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε χρονικά από τα γεγονότα τόσο πιο πολύ τονίζεται. Είναι διάσπαρτος στα Ευαγγέλια αλλά πολλές φορές οι ρήσεις του δεν βγάζουν νόημα αν συντεθούν σε μια ιστορία, άσε που πολλές θεωρούνται κατοπινές προσθήκες (όπως πχ η σκηνή με την λιθοβολισμό της "αμαρτωλής", η ιστορία των Γαδαρηνών Χοίρων, κ.α.)

* Υπάρχει ο τιμητής και τηρητής του Μωσαϊκού νόμου. Του ίδιου νόμου που θεωρεί τους μη Ιουδαίους υπάνθρωπους, είναι ακραία μονοθεϊστής και ηθικολόγος σε υπερβολικό βαθμό. Αυτός χωρίζεται σε δυο υποκατηγορίες. Επαναστάτης (ζηλωτής) ή όχι ("τα του Καίσαρος τω Καίσαρι"). Ο δε επαναστάτης (όπως και ο κήρυκας της αγάπης) ......ξαναχωρίζεται. Από την μία θέλει ελεύθερο Ισραήλ, το οποίο και θα γίνει χάρις στις προσπάθειες των Ιουδαίων και μόνο μιας και οι ξένοι είναι "σκυλιά" και από την άλλη ένας άλλος Χριστός, πιο ρεαλιστής προτρέπει τους αποστόλους του να πάνε στα έθνη (με κύριο μέλημα βεβαίως την καταστροφή της Ρώμης. Εδώ ας κάνουμε μια στάση και ας θυμηθούμε πως ποτέ δεν μίλησε σε αλλόφυλους, εκτός από τον απαξιωτικό του τόνο σε μια γυναίκα (τα "σκυλιά" που λέγαμε) πριν "της κάνει την χάρη". Μπορεί το "υπάγετε στα έθνη" τελικά να σήμαινε "υπάγετε στους Εβραίους της διασποράς", ξέρω γω;), κάτι που πέρασε τελικά μέσω της γραμμής του Παύλου, παρόλο που οι πρώτοι και αυθεντικοί χριστιανοί (με αρχηγό τους τον Ιάκωβο τον Δίκαιο, τον "αδελφόθεο" ο οποίος αναφέρεται και σε ανεξάρτητες πηγές) δεν ήταν καθόλου υπέρ αυτής της άποψης. Βεβαίως μπορούμε να πιστεψουμε πως οι πιστοί που ήταν πιο κοντά στην "πηγή" ήταν "πλανημένοι" και αιρετικοί και πως ο Παύλος με το όραμά του είχε δίκιο, αλλά η λογική μας λέει πως μάλλον ισχύει το ανάποδο

* Υπάρχει ο Ιησούς - Εσσαίος, που προτρέπει τους πάντες να πουλήσουν την περιουσία τους και να τα δώσουν στους φτωχούς (δηλαδή στην κοινότητα των φτωχών, δηλαδή στους Εσσαίους, δηλαδή σε μας) και να τον ακολουθήσουν (δηλαδή τους Εσσαίους, τους φτωχούς, εμάς). Αυτός ο Ιησους ταυτίζεται συχνά και με τον Ζηλωτή-επαναστάτη και με τον καθαρό κήρυκα της αγάπης (για τους "δικούς μας" όμως), όπως και οι ίδιοι οι Εσσαίοι ήταν μεν ειρηνιστες, αποτραβηγμένοι και τα λοιπά αλλά.....όχι συνέχεια:)

* Υπάρχουν οι εξόφθαλμες παρεμβολές, προϊον ανταγωνισμού μεταξύ πρωτοχριστιανικών ομάδων. Έναν τυφλό κάνει καλά ο δικός σας; Δύο ο δικός μας. Δύο και εκ γεννετής ο δικός μας και πάει λέγοντας. Όσο ερχόμαστε προς "νεότερα" κείμενα τα θαύματα...μεγαλώνουν. Ο δε Ιησούς του Ιωάννη πιθανόν να έβγαζε και λαγούς από καπέλα

* Και σαφέστατα υπάρχει και ο Χριστός - όργανο της μεταγενέστερης και εξουσιαστικής οργανωμένης εκκλησίας, που του έβαλε στο στόμα πράγματα για το συμφέρον της (το πλέον κουλό είναι μια "ερμηνεία" της προτροπής του Ιησού προς τους μαθητές του να αγοράζουν μαχαίρια πως ....συμβόλιζε την κοσμική εξουσία της παπικής εκκλησίας, ή ακόμα η ολοφάνερη, κατ εμέ, προσθήκη πως όλες οι αμαρτίες μπορούν να συγχωρεθούν εκτός από το να αρνηθείς το Άγιο Πνεύμα)

** Στα Ευαγγέλια δεν υπάρχει ο Χριστός-διεθνιστής γενικώς και γενικα που κύρηξε ο Παύλος. Η σταύρωση του δεν είναι το κυρίαρχο σημείο στα τεκταινόμενα, ούτε και η Ανάσταση του, αλλά το γεγονός πως η "Βασιλεία των Ουρανών" επίκειται. Η όλη δογματολογία επικεντρώθηκε εκεί από τον Παύλο, που είναι μεν μεταγενέστερος και δεν είχε δει από πρώτο χέρι τα γεγονότα, αλλά οι επιστολες του προϋπάρχουν (άρα και επηρέασαν λογικά) τα Ευαγγέλια.


** Κανένας από όλους αυτούς τους Μεσσίες πουθενα δεν παραδέχεται σε τρίτους πως είναι ο γιος του Θεού, κάτι πολύ λογικό μιας και αυτό θα σήκωνε ποινή λιθοβολισμού από τους τηρητές του νόμου. Αυτό τουλάχιστον (λογικά) είναι μια απόχρωση ιστορικότητας. Άλλο ο "ουράνιος πατέρας", "ο πατέρας μας" και άλλο "ο πατέρας μου". Τα Ευαγγέλια πρωτογράφτηκαν από Ιουδαίους, οι οποίοι ακόμα είχαν/δεν είχαν αποσκιρτήσει από τον Ιουδαϊσμό, αλλά ήταν μια σέκτα-απόγονος των Εσσαίων [4], οποτε δεν θα μπορούσαν να αναφέρουν κάτι διαφορετικό. Ο Χριστός είτε ρωτάει τι πιστεύουν οι άλλοι γι αυτόν, είτε αναφέρεται σε τρίτο πρόσωπο στον "Υιο του Ανθρώπου". Όταν οι άλλοι τον ρωτάνε ευθέως είτε αποφεύγει να απαντήσει είτε λέει "συ είπας".

** Συν κάποια γεγονότα που δεν βγάζουν νόημα με καμία δύναμη μιας και αποκλείει το ένα το άλλο. Πχ: Ο Ιωάννης πρώτα αναγνωρίζει και κατόπιν βαφτίζει τον Ιησού, σκίζονται τα ουράνια και ακούγεται η φωνή του Θεού, και όμως αργότερα (στο ίδιο Ευαγγέλιο), όταν ο Ιωάννης είναι στην φυλακή στέλνει μήνυμα στον Ιησού και τον ρωτάει αν είναι αυτός που περιμένανε!

** Ένα άλλο πρόβλημα είναι η εμφανέστατα λανθασμένη χρήση όρων [5] από μεταγενέστερους θεολόγους/αντιγραφείς/συγγραφείς, όπως πχ η έννοια του "πλησίον". Ο Ιησους την πλάτυνε μέχρι να σημαίνει "και ο Σαμαρείτης" και μέχρι εκεί. Άιντε να πούμε πως είχε και την (βουδιστική) τάση της "μή αντίστασης" στο κακό γενικώς. Πολλές λέξεις-έννοιες χρωματίστηκαν πολύ διαφορετικά και απέκτησαν εντελώς διαφορετικό νόημα από αυτό που είχαν τότε. Εύκολα παραδείγματα στα οποία έχω ήδη αναφερθεί: "Βασιλεια των Ουρανών", "Μεσσίας", "Παράκλητος", "Βαραββάς", "οφειλήμματα" (->χρέη), "δεν ήρθα να βάλω ειρήνη αλλά μαχαίρα" κτλ

**Ας μην ξεχνάμε πως πολλά στοιχεία των κυρίαρχων δογμάτων παγιώθηκαν πολύ πολύ αργότερα από τα γεγονότα τα οποία έχουν ως σημείο αναφοράς, πολλά μάλιστα σε καταφανή διαφωνία με τα προηγούμενα πιστευομενα. Αρκετοί αντιγραφείς είχαν παραδεχτεί πως "όταν κάτι δεν συμβάδιζε με την πίστη" στα αρχαία κείμενα το άλλαζαν.

** Ένα συμπέρασμα που μπορεί να βγει είναι πως, ανάμεσα στις άλλες ιστορίες, κάποια επαναστατική κίνηση θα έγινε. Κάποιος (κάποιοι, δηλ τι κάποιοι, πολλοί) καταδικάστικε ως επαναστάτης και όχι αδίκως. Το επεισόδιο στο Ναό (στον οποίο "έπρεπε" να χριστεί κάθε βασιλιάς του Ισραήλ), το γεγονός πως οι μαθητές του δεν ήταν παρόντες στην σταύρωση αλλά κρύβονταν(;), οι αρνήσεις του Πέτρου, τα πολλά ονόματα/παρατσούκλια, οι συχνες αναφορές σε μαχαίρια και η Εσσαϊκή οργάνωση της ομάδας παραπεμπουν εκεί, αν και κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος.

Συμπέρασμα βγάλατε; Αν το κάνατε πέστε το και σε μένα, θα με υποχρεώσετε! Η λογική πάντως λέει πως διάφορες (διαφορετικές) ιστορίες για διάφορες (διαφορετικές) προσωπικότητες αναμείχθηκαν μεταξύ τους καθώς και με πολλά συγκριτικά μυθολογικά στοιχεία (update: δείτε και αυτό από τον hades) και γνωστικές επιρροές (εδώ ομολογώ πως είμαι ψιλοχοντροάσχετος) και το άθροισμα είναι τόσο μπαχαλοειδές που κανείς μπορεί να βρει ό,τι θέλει να βρει εκεί μέσα, ίσως και την σωτηρία!

---

1. Ζηλωτές: εβραϊστί Καναϊμ (ή Καναϊν, θα σας γελάσω), ελληνιστί Καναϊτες ή Κανανίτες, σας θυμίζει τίποτε το όνομα; ("Cana of Galilee is not mentioned in any other book of the Bible, nor in any other contemporary source.") Ένας απόστολος ονομάζεται σε ένα Ευαγγέλιο ως Σίμων ο Ζηλωτής και σε άλλο ως Σίμων ο Κανανίτης. Οι ιστορικοί και οι εκκλησιαστικοί πατέρες τους θεωρούν το ίδιο πρόσωπο. Κάποιοι πιο προχωρημένοι λένε πως ο Σίμων Κηφας (->βράχος->Πέτρος) είναι το ίδιο πρόσωπο με τους προηγούμενους.

2. Σικάριοι: από το μαχαίρι τους "σικα" (ρωμαϊκή ονομασία), ο μαχαιροβγάλτης εξεβραϊσμένα γίνεται και σικαριοθ, μεταφορά στα "ελληνικά" ->σικαριώτης (ξαναθυμίζει τίποτε;)

3. Ο Πέτρος διαφημίζεται με το όνομα του και ο Ιωάννης ως ο "αγαπημένος" μαθητής. Πολλά μάλιστα είναι τραβηγμένα από τα μαλλιά όπως η σκηνή που ο Ιησούς στον σταυρό αναθέτει την φροντίδα της μητέρας του στον Ιωάννη. Οι υπόλοιποι (και παλιότεροι) Ευαγγελιστές ούτε καν έχουν ακούσει για το συμβάν

4. Αναφέρεται και στις Πράξεις πχ πως "είχαν άπαντα κοινά" ή πως κάποιος έπρεπε να ρευστοποιήσει την περιουσία του και να την δώσει "στους φτωχούς" για να μπει στο κλαμπ. Η δε "θείκή" τιμωρία όσων δεν το έκαναν ήταν ο θάνατος....από ντροπή.

5. Ένα κείμενο, και ειδικά αυτά τα κείμενα, μπορεί να αλλάξει νόημα αν αλλάξουν οι καταστάσεις στις οποίες τοποθετείται. Φανταστείτε κάποιον που γράφει σε κάποιον άλλο "μην το ξανακάνεις αυτό στο παιδί μου, δεν είναι σωστό, θα σε σκοτώσω". Ανάλογα με το τι μαθαίνουμε από αλλού πως είναι η πράξη μπορεί να μας φανεί λογικό, παράλογο, υπερβολικό ή λασνθασμένο. Εδώ το πρόβλημα ήταν πως από κάποιο σημείο και μετά υπήρχαν παγιωμένα τα κείμενα και "έπρεπε" να δημιουργηθεί το κατάλληλο εννοιολογικό πλαίσιο για να βγάζουν νόημα και να συνδυάζονται και με την σκοπιμότητα της στιγμής. Το αν αυτό πλέον θα "πάταγε" πάνω στα ιστορικά γεγονότα ή όχι ήταν ήσσονος σημασίας.