Tα τοπ της εβδομάδας

Άιντε και να δούμε ποτε θα βρουμε όρεξη, χρονο και αντοχές να ξαναγράψουμε!

Ερευνητής της εβδομαδας.
Τα παιδιά απο το λες μαλακίες (κλατς, κλιτς. Ειδικά εδώ, παρόλα τα μαθηματα τα σχετικά με την ΨΕΣ που παρακολούθησα ως φοιτητης ομολογώ πως α) εντυπωσιαστηκα και β) ανακαλυψα πως τελικά τα περισσότερα τα έχω ξεχασει!!)
Πάντως δεν "επεσα ( και πολύ) απο τα σύννεφα" εδώ που τα λέμε.....

Αβερελ της εβδομάδας
Αυτος. Αλλα μην ακούσω μαλακίες του στυλ "να μεινει μεσα" προφυλακισμένος φαντάζομαι για 500 χρόνια. Τους μάθαμε τους νόμους του κράτους ρε βόδια ή ακόμα;

Ο πες-τα-δικε-μου της εβδομάδας
Ο spi_der ο οποιος ξεχεζει (και καλα του κανει) τον "μισο αλήθεια" της προηγούμενης εβδομάδας , Πασχουλη Μανδραβελούλη.


H διασπαση της εβδομάδας.
Εκει στα....δικα μας μερη σε λίγο θα καταφέρουν και την πολιτική διάσπαση του ατόμου....

Πάντως τα στοιχήματα αρχίζουν και πέφτουν για το πότε θα διασπαστούν και αυτοί. Το έχω γραψει και το ξαναγράφω. Οι εκφραστες του αλαθητου και της απολυτης αλήθειας με ενοχλουν. Οπως έγραψε όμως και κάποιος άλλος (δεν θυμάμαι ρε γμτ) "οταν σε πηδάνε δεν κανεις θέμα το χρώμα της καποτας" ( ή κατι τέτοιο. Το πιάνετε το νόημα έτσι και αλλιώς, αφού έχω αναγνώστες τσακάλια!)

Βιολόγος της εβδομάδας
Μα ποιος αλλος.... Απολαύστε υπεύθυνα !!!


Αυτολογοκρισία της εβδομάδας
"Την Παρασκευή το βράδυ γιουχαΐστηκε ο πρωθυπουργός στο Ηρώδειο. Είδηση πρώτης γραμμής: είναι η πρώτη φορά που αποδοκιμάζεται ο κ. Παπανδρέου από τότε που έγινε πρωθυπουργός. Αλλά οι καθ' ύλην αρμόδιοι αγνόησαν την είδηση. Κανάλια και εφημερίδες -με εξαίρεση την «Ε», τον «Αδ. Τύπο» και το «Παρόν»- την έθαψαν, προς δόξαν της δεοντολογίας και του σεβασμού απέναντι στο κοινό τους... "
(πηγή)
Διοτι το ψεμα ειναι αλήθεια, ο πόλεμος ειρήνη κτλ κτλ

"Εθνικός μειοδότης" της εβδομάδας
Ο Νοάμ Τσόμσκι που περιέργως δεν μοιάζει με τους δικούς μας ΕΛ και όταν "οι δικοι του" κανουν μαλακιες, το λεει.

"Εθνικός μειοδότης" της εβδομάδας 2
Αυτοί

Δημοσιογράφος της εβδομάδας
Η Κατερινα Κιτίδη και η Iara Lee. Απο το βίντεο της τελευταίας κράτησα δυο σκηνες. Δυο ακτιβιστες να βάλλουν με σφεντόνες (!) στο ελικοπτερο που μετεφερε τα κομαντα (χμμμμ.....θυμαμαι μια εβραϊκή ιστορία με εναν πανοπλο τύπο και έναν τύπο με σφεντόνα, αλλά ο τύπος με την σφεντόνα κερδίζει μόνο στα παραμύθια) αλλα και κάποιον που ανέφερε πως περιέθαλπταν 2 τραυματίες Ισραηλινούς στρατιώτες, οι οποίοι φαίνεται να είχαν λίστα με φωτογραφίες των τρομοκρατών με ή χωρίς εισαγωγικά ανάλογα με τα γούστα.

Κουφό της εβδομάδας.
Αυτό. Εντάξει, δεν πέφτω και από τα σύννεφα, αλλά όχι και έτσι ρε παιδί μου!

Δήμαρχος της εβδομάδας
Για τρίτη ή τέταρτη φορά ο Νικήτας. Ελέφας ο Αστραχάν!

Το μαχαίρι στο κόκκαλο της εβδομάδας
Η σκληρή και άτεγκτος διαδικασία απόδοσης ποινών σε παρανομούντα μέλη των Σωμάτων Ασφαλείας ειναι τέτοια που κανεις πλεον δεν σκέπτεται να ξαναματαεπαναπαραβεί το νόμο. Μάλιστα.


Μενγκελε της εβδομαδας
Ρε τι να πω ρε παιδια.... μερικοι ανθρωποι δεν μαθαινουν ποτε....

Μεταφραστής της εβδομάδας
Ή ξέρεις να διαβάζεις ανάμεσα στις γραμμές και να πιάνεις το υποννοούμενο μεγάλε μεγάλε ή όχι, οπότε απλά αναμασας. Εξαιρετικός ο Talos που δεν πιάνεται Κώτσος απο γενικότητες και "εμπορικά" τσιτάτα.

Ροϊδης της εβδομάδας
Ο Ροϊδης με το εξαιρετικο του ποστ περι Σαμαρα, αλλά κυρίως περί αριστερας και σοβαροφάνειας.
"Αλλά η Αριστερά δεν πρόκειται να δει προκοπή με τη σοβαροφάνεια. Κολακείες στον κ.Ιερώνυμο, ύμνοι για τον κ. Παπούλια, ραμμένο στόμα για τον κ. Σαμαρά. Δεν λέμε να παίξει ο κ. Τσίπρας το κακόγουστο θέατρο του επαναστατημένου γεροντοέφηβου Αλαβάνου. Αλλά τώρα πιά ο ΣΥΝ απελευθερώθηκε από τον σπουδαιοφανή συντηρητισμό του κ. Κουβέλη, ο οποίος τώρα προβάρει υπουργικό κοστούμι για την κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας που στήνεται. Ζητάμε λοιπόν λίγη νεανική δροσιά, λίγη αριστερή ειλικρίνεια και μαχητικότητα. "


Ποστ του μηνα
Εχω κατά καιρούς γράψει πως στην Ελλάδα δεν εφαρμόστηκε ποτέ κανένα αμιγές πολιτικό/οικονομικό σύστημα. Το μόνο σύστημα που δούλευε και δουλευει ακόμα ήταν ομάδες ημετέρων, μαγαζά και παραμάγαζα εξουσίας κυρίως σε κλίκες τύπου "εκκλησίας" ή οργανωμενων ομαδων με κοινά συμφέροντα. Και κυρίως σε "ανταλλακτικους" διακανονισμούς τύπου "βουτήξτε εσείς αυτα, να φάμε εμείς τα άλλα".

Αυτά τα ξέραμε, ή τα ψιλλιαζόμασταν τελος πάντων. Το πως, το πόσο, το γιατί και τα λοιπά όμως δεν τα είχα καταλάβει εγώ τουλάχιστον στην ολότητα τους. Και έρχεται αυτό το ποστ που στο μεγαλύτερο μέρος του μπορει να μην λέει κατι καινούργιο αλλά συστηματοποιεί το πράγμα με ριπές ακαταμάχητης και ψυχρης λογικής. Δεν ειναι και πολύ ευχαριστο, αλλα και η πραγμάτικότητα δεν μπορει να ειναι πάντα ευχαριστη. Α, δίνει και επιτέλους το όνομα του συστήματος που εφαρμόστηκε τελικά! Τα συγχαρητήρια μου στον αρθρογράφο Αρίστο Δοξιάδη. Διαβάστε το όλο, αξίζει τον κόπο. Εδώ ας δουμε μερικά τεμάχια (τονισμοι και σχολια δικά μου με την υπενθύμιση πως δεν εξετάζουμε το "καλό" ή "κακό" του πράγματος. Ο Αρίστος δείχνει να κάνει παράθεση δεδομένων και στα περισσότερα δεν φαίνεται να έχει αδικο):

"Λίγοι σχολιαστές επέμεναν στις ελληνικές ιδιαιτερότητες. Για παράδειγμα ότι το Δημόσιο δεν είναι Δημόσιο όταν το έχουν αλώσει ιδιωτικά και συντεχνιακά συμφέροντα, και το ιδιωτικό δεν είναι ιδιωτικό όταν ζει από το δημόσιο χρήμα. Αλλά αυτές οι φωνές δεν ήταν παρούσες ούτε στο λόγο των κομμάτων, ούτε των καναλιών, ούτε φυσικά στη χάραξη της κυβερνητικής πολιτικής."

"Στον επίσημο λόγο, την καθαρεύουσα, μιλούσαμε για επενδύσεις, προγραμματισμό, ανταγωνισμό, παραγωγικότητα, κίνητρα, ελέγχους, νόμους. Στη δημοτική, για φραπέ, χαβαλέ, και το δαιμόνιο του Έλληνα. Ξέραμε ότι οι δημόσιες διακηρύξεις δεν θα πραγματοποιηθούν, αλλά λέγαμε: ας προσπαθήσουμε, και αν γίνει το ένα δέκατο, πάλι καλά – να μη μείνουμε πολύ πίσω από «την Ευρώπη»"

"Τα ακόλουθα θεωρώ ότι είναι τα κρίσιμα στοιχεία της ελληνικής ιδιομορφίας:

Το πλήθος και το μικρό μέγεθος των επιχειρήσεων, μαζί με τη μεγάλη διασπορά της ιδιοκτησίας των ακινήτων (νοικοκυραίοι).
Η μεγάλη έκταση και διασπορά των προσόδων (ραντιέρηδες).
Η ελλιπής συνείδηση συνεργασίας και παράλληλα η μεγάλη ανταπόκριση σε κίνητρα και αντικίνητρα (καιροσκόποι)."

"Πώς έχει συμβεί να έχουμε τόσο πολλές και μικρές επιχειρήσεις (...) και γιατί πολύ λίγους μεγάλους εργοδότες;

Το οφείλουμε στην ιστορία, που απέτρεψε σε εμάς την πρωταρχική συσσώρευση κεφαλαίου των δυτικών οικονομιών, στους θεσμούς του σημερινού κράτους, που βοηθούν να επιβιώσει η μικρή ιδιοκτησία και εμποδίζουν τη μεγέθυνση των επιχειρήσεων, αλλά και στη νοοτροπία που μας αποτρέπει από το να συνεργαζόμαστε."

"Οι μικροεπιχειρήσεις εξακολουθούν να είναι η κυρίαρχη μορφή οργάνωσης του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας μετά από180 χρόνια σύγχρονου κράτους, με αστικούς θεσμούς και με περίπου ελεύθερη αγορά. Αυτό είναι αξιοπερίεργο. Σε μια σύγχρονη οικονομία το μέγεθος είναι πλεονέκτημα – αν όχι σε όλες τις δουλειές, πάντως σε πάρα πολλές. Εδώ όμως οι επιχειρήσεις δεν μεγαλώνουν. Ας απαριθμήσουμε τις αιτίες."

"Οι οικογένειες με ιδιοκτησία, έστω και μικρή, δεν στέλνουν τα παιδιά τους να γίνουν εργάτες. Αν αποφασίσουν να γίνουν χαμηλόμισθοι υπάλληλοι, αυτό γίνεται μόνο σε δουλειές με εργασιακή ασφάλεια και καλή σύνταξη – στο Δημόσιο ή στις τράπεζες. Αλλιώς προτιμάνε το χωράφι ή το μικρομάγαζο των γονιών. Το νοικοκυριό αντιστέκεται στην προλεταριοποίηση."

"Οι νόμοι δεν εφαρμόζονται ομοιόμορφα. Η φορολογία, η κοινωνική ασφάλιση, οι κανονισμοί εργασίας κ.ά. επιβαρύνουν περισσότερο τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις, επειδή οι μικρές παρανομούν πιο εύκολα. Όταν το ταμείο το κρατάει η οικογένεια μπορεί να αποκρύψει πωλήσεις ή να απασχολήσει ανασφάλιστους. Ενώ όταν η τιμολόγηση και οι προσλήψεις καταγράφονται σε οργανωμένο λογιστήριο από υπαλλήλους, η φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή ενέχει μεγαλύτερο ρίσκο. Συνεπώς στην Ελλάδα η ανομία ευνοεί τον κατακερματισμό. Το κράτος γενικά δεν κυνηγάει τους μικρούς."
(σ. του Ζ: Εδω διαφωνω - εν μέρει. Το δικό μας κράτος δεν δείχνει να κυνηγά κάποιον. Οπου προλάβει κοπανάει - και συνήθως καταφεύγει στους μισθωτούς ή σε υπέρμετρους έμμεσους φόρους (καθαρή ένδειξη ανικανότητας του μηχανισμού και τα δύο))

"Είναι τόσο ισχυρή η θεσμική προτίμηση προς τη μικρή κλίμακα, ώστε ούτε οι πρόσφυγες του 1922, ούτε οι μετανάστες μετά το 1990 δεν έγιναν μόνιμο προλεταριάτο για μεγάλους εργοδότες, όπως συνέβη αντίστοιχα αλλού. Ενώ οι μικροεργοδότες πλούτισαν στα χωράφια και στις πόλεις στην πλάτη των μεταναστών.

Η αυτοαπασχόληση, η μικροεργοδοσία, η οικογενειακή επιχείρηση είναι σταθερός και θεμελιακός θεσμός της οικονομικής μας οργάνωσης. Ίσως ο πιο θεμελιακός. Η ποσοστιαία συμμετοχή τους στην απασχόληση και στο εισόδημα δεν πρόκειται να συρρικνωθεί υπό κανονικές συνθήκες. Ούτε καν μια βαθιά και μακροχρόνια ύφεση δεν θα το αλλάξει αυτό. Μόνο μια επανάσταση στους θεσμούς θα το άλλαζε.

Είναι σημαντικό το εξής: ο θεσμός ορίζει την εξειδίκευση και όχι το αντίστροφο. Δηλαδή, επειδή είμαστε μια κοινωνία μικροεπιχειρηματιών, δεν μπορούμε να παράγουμε ηλεκτρονικές συσκευές – και όχι, επειδή δεν παράγουμε συσκευές, είμαστε μικροεπιχειρηματίες. Αυτό δεν έχει γίνει συνείδηση στην τεχνοκρατία που σχεδιάζει κατά καιρούς τις πολιτικές της ανάπτυξης. Πιστεύει ότι με κατάλληλες χρηματοδοτήσεις και υποδομές μπορεί να δημιουργηθούν ανταγωνιστικές βιομηχανίες σε κλάδους που απαιτούν μεγαλύτερη κλίμακα. Σε κάθε εποχή οι μικροϊδιοκτήτες θα κάνουν τις εργασίες που τους ταιριάζουν – χτες σφουγγαράδες, σήμερα ενοικιαζόμενα δωμάτια, αύριο τι;"

(σ του Ζ: Το επόμενο θα θυμίσει σε πολλούς οικείες καταστάσεις:)

"Υπάρχει οικογενειακή αλληλεγγύη: τα πολλαπλά εισοδήματα απαιτούν πολλαπλά χέρια: ο πατέρας έχει το πρατήριο βενζίνης για τη σιγουριά, ο γιος σπουδάζει πληροφορική για το κάτι παραπάνω, αλλά άμα δεν του βγει δεν θα πεινάσει. Η κόρη, κατά προτίμηση δασκάλα ή υπάλληλος του Δήμου – κάτι σταθερό που αφήνει ελεύθερο χρόνο για να φροντίζει γέροντες γονείς και την επόμενη γενιά. Αν το οικογενειακό μαγαζί πάει καλά, η οικογένεια ολόκληρη το δουλεύει. Αν όχι, μένει να δουλεύει με ένα-δυο μέλη. Το σύστημα έχει θαυμαστή σταθερότητα, ευελιξία και διάρκεια."


"Σε οικονομία μικροϊδιοκτητών, οι επενδύσεις των νοικοκυριών διαφέρουν από αυτές στις οικονομίες της μεγάλης κλίμακας. Κατευθύνονται, απόλυτα ορθολογικά, σε ακίνητα και σε εκπαίδευση. Στις δυτικές οικονομίες οι αποταμιεύσεις επενδύονται συλλογικά μέσα από ασφαλιστικά ταμεία, ή από αμοιβαία κεφάλαια, ή από καταθέσεις.

Το ανθρώπινο κεφάλαιο έχει άλλη μορφή στη μικροϊδιοκτησία. Στις δυτικές οικονομίες μπορεί να αναπτυχθεί μέσα από καριέρα – δηλαδή χτίζοντας σχέση με μια μεγάλη επιχείρηση ή οργανισμό. Η ανώτατη εκπαίδευση είναι χρήσιμη μόνο ως πρώτο βήμα στην καριέρα – αν η αγορά εργασίας δεν την ζητά ούτε οι νέοι την επιδιώκουν. Στη μικρή ιδιοκτησία, η αξία του ανθρώπου επενδύεται στα ατομικά του στοιχεία. Η αγορά εργασίας δεν δίνει σαφή μηνύματα. (....). Στους εθνικούς λογαριασμούς αυτές οι δαπάνες φαίνονται ως κατανάλωση. Αλλά είναι επένδυση."


"Τρία είναι τα μεγάλα μειονεκτήματα της μικρής κλίμακας: το κόστος (οικονομίες κλίμακας), ο συντονισμός (κόστος συναλλαγών, οικονομίες φάσματος) και η συνέχεια (καινοτομία, αναβάθμιση, διαδοχή γενεών). Αν το ευρύτερο θεσμικό περιβάλλον αλλάξει για να βοηθήσει τις μικροεπιχειρήσεις να τα αντιμετωπίσουν, τότε ναι, ίσως μπορέσουμε να χτίσουμε μια ανταγωνιστική οικονομία πάνω στη μικρή κλίμακα. Αλλιώς, είτε φτώχεια είτε απότομη συγκέντρωση του κεφαλαίου."


"Ο όρος πολιτική πρόσοδος δηλώνει τους διάφορους μηχανισμούς με τους οποίους επιχειρήσεις, συντεχνίες και άτομα καρπώνονται εισοδήματα από το κράτος που δεν αντιστοιχούν σε πραγματική προσφορά υπηρεσίας ή προϊόντος. Ο όρος περιλαμβάνει την αργομισθία, τη συνταξιοδότηση με προνομιακούς όρους, τις επιχορηγήσεις χωρίς αναπτυξιακό αποτέλεσμα, τις υπερκοστολογημένες προμήθειες και έργα, και τις μίζες των δημοσίων υπαλλήλων. Περιλαμβάνει επίσης τις ρυθμίσεις που επιτρέπουν σε συντεχνίες να υπερτιμολογούν στην αγορά (κλειστά επαγγέλματα, ρυθμιζόμενες αμοιβές, απαγορεύσεις), και, κάτι λιγότερο φανερό, τα οφέλη από την παρανομία όταν οι ανταγωνιστές σου είναι σύννομοι. Δεν περιλαμβάνει εκείνους του μισθούς του Δημοσίου που αμείβουν πραγματικά εργαζόμενους, ούτε τις συντάξεις, τα επιδόματα ανεργίας, κτλ, που δίνονται με γενικά κοινωνικά κριτήρια"


" Η διανομή προσόδων ήταν αναγκαίος μηχανισμός για τη νομιμοποίηση των πολιτικών στα μάτια του κόσμου, αλλά και ο προσπορισμός προσόδων ήταν βασικός λόγος για γίνει κάποιος πολιτικός."

"Οι μηχανισμοί προσπορισμού προσόδων διαφέρουν πολύ μεταξύ τους. Παράγουν όμως ένα κοινό πολιτισμικό αποτέλεσμα: όλοι σχεδόν οι Έλληνες, από τον μεγάλο επιχειρηματία μέχρι τον μικροοικοπεδούχο στο νησί και τον δημοτικό υπάλληλο στην επαρχία, θεωρούν φυσικό να έχουν κάποια εισοδήματα χωρίς να ρισκάρουν κεφάλαια και χωρίς να εργάζονται παραγωγικά – εισοδήματα σημαντικά για τα μέτρα του καθενός. Αν δεν το πετύχουν αισθάνονται αδικημένοι."

(σ του Ζ: πάμε για το όνομα που λέγαμε:)
"Πώς αναπαραγόταν τόσα χρόνια το σύστημα της προσοδοκρατίας; Η πρώτη αιτία ήταν ότι «λεφτά υπάρχουν» – από τις εισροές από το εξωτερικό, από την απομύζηση της παραγωγής σε μια κοινωνία που μπορούσε κατά καιρούς να παρακολουθεί ικανοποιητικά την τεχνική πρόοδο, αλλά πρόσφατα και από την υπερεκμετάλλευση των μεταναστών.

Η δεύτερη αιτία ήταν ο δημοκρατικός χαρακτήρας του συστήματος. Οι πρόσοδοι είχαν ευρεία διασπορά· ιδίως μετά το 1980 τα περισσότερα νοικοκυριά κάτι τσιμπούσαν από το σύστημα. Η δημοκρατική νομιμοποίηση ενισχύθηκε από νέους μηχανισμούς που προσδίδουν στο σύστημα έναν αντικειμενικό χαρακτήρα: ΑΣΕΠ αντί για ρουσφέτι, πανελλαδικές αντί για το βαθμό του σχολείου. Όταν για να διοριστούν ή να εισαχθούν χρειάζεται να κοπιάσουν και να ανταγωνιστούν τίμια, κανένας δεν αναρωτιέται μήπως η θέση που πήραν είναι άχρηστη. Και θεωρείται άδικο να καταργηθούν τα όποια προνόμια έχει η θέση."

"Μηδενικό άθροισμα: η πρόσοδος δεν μεγεθύνει την πίτα, τη μοιράζει. Συνεπώς προϋποθέτει μαχητική διεκδίκηση, και δεν προϋποθέτει παραγωγική εργασία."

"Επιχειρηματικότητα: αν οι επιχειρήσεις μπορούν να βγάλουν ψηλά κέρδη από τις κρατικές εργολαβίες ή από άλλα προνόμια, επενδύουν πιο πολύ στο να αποκτήσουν τα προνόμια παρά στο να γίνουν ανταγωνιστικές σε μια ανοιχτή αγορά. Με το καιρό αυτό στρεβλώνει όλη τη στρατηγική τους"

"Μετρήσεις και προϋπολογισμοί: ο ραντιέρης δεν έχει ανάγκη να μετρήσει τον κόσμο, ο παραγωγός έχει. Ο ραντιέρης θα παζαρέψει. Ο παραγωγός θα σχεδιάσει τις εισροές και τις εκροές του, θα προσπαθήσει να μεγιστοποιήσει το περιθώριο ανάμεσα στις δύο. Ό,τι κάνει ο ραντιέρης κάνει και το κράτος της προσοδοκρατίας. Παζαρεύει συνεχώς με διάφορες ομάδες (αδιόριστους για διορισμούς, αγρότες για παροχές, επιχειρηματίες για έργα), στις οποίες πάντα δίνει κάτι παραπάνω από εκεί που ξεκίνησε. Δεν δεσμεύεται από ένα απόλυτο όριο δαπανών ή φοροαπαλλαγών. Καταλήγει σχεδόν πάντα με έλλειμμα, χωρίς να το έχει προγραμματίσει. Αλλά και πέρα από τα δημοσιονομικά, η κοινωνία δεν ζητά μετρήσεις: ούτε για τους ρύπους, ούτε την ποιότητα των νοσοκομείων, ούτε για την επίδραση της αστυνόμευσης στην εγκληματικότητα. Δεν υπάρχει καμιά πίεση στις δημόσιες υπηρεσίες να μετρήσουν και να αξιολογήσουν. Κάπως έτσι καταλήγουμε στα Greek statistics – πολύ πριν τη σκόπιμη παραποίηση των αριθμών."

"Στη θεωρία παιγνίων καιροσκόπος (ή οπορτουνιστής) είναι αυτός που αρπάζει την ευκαιρία να βγάλει ένα καλό κέρδος σήμερα, ακόμα και αν αυτό δυσχεράνει τη θέση του αύριο.

Ο ταβερνιάρης στην Πλάκα που σερβίρει σαβούρα στους τουρίστες αυτό κάνει: παραβαίνει την άτυπη σύμβαση του εστιάτορα με τον πελάτη, για να βγάλει καλό κέρδος στη μερίδα, με κίνδυνο ο πελάτης να μην ξαναέρθει. Πράττει απόλυτα ορθολογικά, γιατί ο τουρίστας είναι περαστικός και δεν θα ξαναερχόταν έτσι κι αλλιώς. Αυτό χαλάει τη γενική εικόνα της Αθήνας, αλλά δεν τον ενδιαφέρει, γιατί η εικόνα διαμορφώνεται από όλες τις ταβέρνες μαζί, όχι από τη δική του. (σ του Ζ: βεβαίως υπάρχει όμως πρόβλημα αν όλοι σκεπτονται έτσι, σωστά; Θυμάμαι σε ένδοξες εποχές τουρισμού στα μέρη μου πολλές φορές έβαζαν τους τουρίστες να κοιμούνται σε.....κοτέτσια και τους χρέωναν και από πάνω. Όταν όμως "οι τουρίστες άρχισαν να ξυπνάνε" (όχι πως έκαναν κατά την ελληνική συνθήθεια παζάρια. Απλά σταμάτησαν να έρχονται) το πράγμα.....ζόρισε!)

Στον αντίποδα της καιροσκοπίας είναι η συμμόρφωση ή η συνεργασία. Η επιχείρηση που επενδύει στην ποιότητα, ο εργολάβος που αποθέτει τα μπάζα στη μακρινή επίσημη χωματερή αντί για το διπλανό χωράφι, ο συνεργάτης που δουλεύει σκληρά αντί να λουφάρει σε βάρος της ομάδας, ο επαγγελματίας που δεν φοροδιαφεύγει είναι στη γλώσσα της θεωρίας παιγνίων συνεργάσιμος (cooperator)."

"Στη Δύση η φεουδαρχία, η μοναρχία και η Καθολική Εκκλησία με την αλληλεπίδρασή τους δημιούργησαν το απολυταρχικό κράτος που είχε την ευθύνη να καθοδηγεί την κοινωνία. Το κράτος αυτό το κληρονόμησε η αστική τάξη και ενίσχυσε τον καθοδηγητικό του ρόλο. Παράλληλα, στη βιομηχανική επανάσταση αναπτύχθηκαν οι μεγάλες επιχειρήσεις-ιεραρχίες που έδιναν σταθερούς ρόλους σε εργάτες και υπαλλήλους. Αυτά δεν έγιναν στην Ελλάδα, που αποτίναξε το οθωμανικό κράτος, δεν το μετεξέλιξε, και που αντιστάθηκε στις οικονομικές ιεραρχίες."

(σ του Ζ: το επόμενο είναι το αγαπημένο μου:)

"Με άλλα λόγια, οι αναπτυγμένες δυτικές οικονομίες δεν στηρίχτηκαν μόνο στην ελεύθερη αγορά και στα ατομικά κίνητρα. Στηρίχτηκαν σε ιεραρχικούς οργανισμούς (κάθετους κανόνες) και σε στρατηγικές συνεργασίας (οριζόντιους κανόνες). Ο πετυχημένος και ιδεολογικά ηγεμονικός καπιταλισμός είναι ελεύθερη αγορά ενσωματωμένη σε κοινωνία κανόνων και ευθύνης. Αλλιώς είναι ή ζούγκλα ή μικρομάγαζα. Εμείς δεν έχουμε αποδεχθεί ούτε τους κάθετους κανόνες ούτε τους οριζόντιους – ούτε πειθαρχούντες ούτε πειθαρχημένοι. Αν έχουμε αποφύγει τη ζούγκλα είναι γιατί έχουμε κρατήσει τα μικρομάγαζα."

"Η καιροσκοπική νοοτροπία εξηγεί γιατί αποτυχαίνουν οι συνεταιρισμοί και πετυχαίνουν οι συντεχνίες. Ο συνεταιρισμός διαχειρίζεται ένα συλλογικό αγαθό (...) Χωρίς αμοιβαία εμπιστοσύνη και συμμόρφωση στους κανόνες τα μέλη κοιτάνε πώς θα κερδίσουν ο καθένας ρίχνοντας τη ζημιά στο συλλογικό αγαθό."

"Η συντεχνία δεν έχει συλλογικό αγαθό, έχει συλλογική διεκδίκηση. Τα μέλη αναγνωρίζουν το κοινό συμφέρον στην κοινή επαγγελματική ταμπέλα, και διεκδικούν προνόμια κοινά μεν, αλλά που θα τα καρπωθούν ιδιωτικά. Είναι μια συνεργασία με χαμηλή επένδυση και ρίσκο, όπως αρμόζει σε σύνολα με χαλαρούς δεσμούς συνεργασίας"

"Ο καιροσκόπος δεν είναι φύσει απατεώνας. Είναι «ορθολογικά εγωιστής». Θα συμμορφωθεί στους κανόνες όταν τον συμφέρει. Αν βρεθεί σε περιβάλλον όπου πλειοψηφούν οι συνεργάσιμοι και υπάρχουν κυρώσεις στην καιροσκοπία, τότε μετατρέπεται σε συνεργάσιμο. Το πρόβλημα εδώ είναι ο φαύλος κύκλος. Αν το σύνολο ξεκινάει με πλειονότητα καιροσκόπων, πολύ δύσκολα θα συγκλίνει σε ένα καθεστώς συνεργασίας. Για αυτό μετράει τόσο πολύ η ιστορική κληρονομιά"

(σ του Ζ: εδω θα βαλω την διαφωνία μου. Κατά τη γνώμη μου στο σημερινό οικονομικό σύστημα ειμαστε ολοι καιροσκόποι - τουλάχιστον εν δυνάμει. Ο φόβος της ποινής μαζί με την "ιστορική συνήθεια" κρατάει τους περισσότερους σε μια γραμμή. Η διαδικασία δηλ που αν κάποιος φανεί πως δρα εναντια στους κανόνες, τότε οι υπόλοιποι θα προσπαθήσουν τουλάχιστον να τον απομονώσουν. Αν σε άλλη χώρα πεις πως "τσιμπησες" μαύρα φράγκα θα σε περάσουν για τρελό. Αν το πεις εδώ πιθανότατα θα απαιτήσουν να τους κεράσεις ούζο. Οι μεγάλες εταιρείες ειδικά εχουν καθαρα καιροσκοπική συμπεριφορά. Μόνο ο φόβος εξοντωτικών ποινων μπορει να τις συμμαζεψει λίγο. Μεγάλο προβλημα λοιπον του εδώ συστηματος ειναι η συνεχης αναποτελεσματικότητα της δικαιοσυνης, οχι μονο με την εννοια του δικαστικού συστήματος, αλλά και με την εννοια των εσωτερικών ποινων. Η λογική της συντεχνιας υπερισχύει της λογικής απόδοσης λελογισμένων ποινων σε δεδομένες παραβιάσεις. Το πχ με τους αστυνομικούς της ζαρτινιέρας ή το πρόσφατο με τους "κατασκευαστες τρομοκράτη με πιτζάμες" ειναι νομίζω ενδεικτικά)

"Οι μικρές μονάδες θα είναι πάντα κρίσιμες σε εμάς. Χρειάζεται να γίνουν εξωστρεφείς, ανταγωνιστικές, να καινοτομούν, να συντονίζονται, να μην επιβαρύνονται από τη δημόσια διοίκηση. Όλα τα συστήματα του Δημοσίου, εκπαιδευτικό, φορολογικό, ασφαλιστικό, έρευνα, υποδομές, πρέπει να υποστηρίξουν αυτούς τους στόχους. Το αναπτυξιακό λογοπλαίσιο να διαμορφωθεί πάνω στη μικρή κλίμακα.

Ο καθείς και τα όπλα του."