Ορυχεία

Μια μικρη και γενική απάντηση στους μεταλλωρυχολάτρες αδωνομανείς.

(ο πυρήνας προερχεται απο σχετικά σχολιά μου στο f/b σε σχετικο ποστ του φιλου Batcic εδώ, οπου θα βρείτε και τις απαραίτητες σχετικές διαφωνίες. Πλακα ειχε πως ...χαρακτηρίστηκα ...τεχνοφοβικός, αμορφωτος και δημοσιος υπάλληλος (δεν πληρώ καμία απο τις τρεις ιδιοτητες, αλλα δεν γαμεις, καλα ειναι))

1. Παραχωρηση για πχ 100 χρονια = πωληση. Ακομα και τωρα στην Αγγλια τα πωλητηρια γης δινονται για 99 χρονια ("δανεισμος" απο την βασιλικη οικογενεια). Ασε που μια μεταλλευτική εταιρεία θέλει το έδαφος όσο έχει μέταλλο και όχι για να το περάσει στα ....εγγόνια της. Γενικά οι περιοχές εξόρυξης, όταν τελειώσει η ....εξόρυξη είναι κάτι ανάμεσα σε δηλητηριώδεις ερήμους και κρανίου τόπους, οποτε είναι ασύμφορο και να την κρατήσεις.

2. Πλουσια-καθαρα κοιτασματα πλεον δεν υπάρχουν. Εχουν εξορυχθει απο ...τους Μακεδονες, τους Ρωμαιους και όλους οσοι πέρασαν απο εκεί οι οποίοι - δεν θα το πιστέψεις- χρησιμοποιούσαν μέταλλα!. Τα παροντα κοιτασματα γενικα ειναι φτωχα σε μεταλλο ("Μάλιστα φαίνεται ότι η εταιρεία θεωρεί εκμεταλλεύσιμες και πολύ μικρές περιεκτικότητες σε χρυσό, αφού στις Σκουριές , ως όριο των έργων θέτει την ισοπεριεκτική καμπύλη των 0,45g χρυσού ανά τόνο εξορυσσόμενου εδαφικού υλικού." και χρειαζονται προχώ μεθοδοι για να το τραβηξεις, μεθοδοι που παλαιοτερα δεν υπηρχαν ή ήταν ασύμφορες. Αυτες οι μέθοδοι φέρνουν πολύ χημικό κατιμά (κυάνιο, αρσενικό και άλλα χαριτωμένα) σαν "παρενέργεια" της εξόρυξης.

 3. Ενα ορυχειο μπορει να χρειαστει (οταν το μεταλλευμα τελειωσει) φροντιδα ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ για να αποκατασταθει το περιβαλλον. Οχι προφανώς για να .....γίνει δάσος εκεί που ήταν δάσος αλλά για να επανέλθει η χημική ισορροπία ή/και να απορροφηθούν τα τοξικά μέταλλα ή χημικά απο το (υπ)έδαφος. Ειδικά και ιδιαίτερα αν ο υδροφόρος ορίζοντας ειναι κάπου κοντά στην επιφάνει εξόρυξης (που είναι)  Η αναδασωση δεν λέει και δεν κάνει τίποτα αν υπαρχουν (λογω των μεθοδων που λεγαμε) διαφυγοντα τοξικα μεταλλα τα οποια περνανε στην τροφικη αλυσιδα. Το δασος δεν ..σκοτωνει το αρσενικό, ούτε το διασπά γιατί το αρσενικό ειναι στοιχείο και ουχί χημική ένωση, μένει στην τροφική αλυσίδα και εσύ μπορεί να χέστηκες αν ενας στους δυο ...σκίουρους παθαίνει καρκίνο ας πούμε, αλλά αμα γίνει το ίδιο στους κατοίκους άντε μετά να αποδείξεις πως και τι και πόσο στα ελληνικά δικαστήρια.

4. Η πιο συνηθισμενη μεθοδος των εταιρειων ειναι να χρεωκοπουνε μολις το μεταλλο τελειωσει και ετσι να μην επιβαρυνονται πλεον με τα εξοδα αποκαθαρσης (πιθανόν για πάντα) του χώρου. Ειναι η πλεον συνηθισμενη μεθοδος στις ΗΠΑ. Φανταστειτε εδω. Πλεον πολλες Πολιτειες των ΗΠΑ ζητανε απο τις μεταλλευτικες επιχειρησεις τα εξοδα αποκαθαρσης να τα βαλουν μπροστα υπο μορφή εγγυήσεων (πχ 20-100 εκ δολλαρια).

Πριν τα γράψω αυτά δεν είχα διαβασει ΚΑΜΙΑ μελετη για τα τρεχοντα, τα παραπανω ειναι γενικα, αλλα δεν ειναι και καμια ....προπαιδεια! Μετά διάβασα αυτή απο το ΑΠΘ, όπου ανάμεσα στα αλλα (φοβοι για συμπεριφοράς σε σεισμούς, πλημμυρες κτλ κάτι που πρέπει να μας καίει σε κάθε μακρόχρονη σύμβαση)  λέει και τα εξής ανησυχητικά:

 "Η ΜΠΕ περιέργως υποστηρίζει ότι αν αποχωρήσει τώρα η εταιρεία, δεν έχει υποχρέωση καθαρισμού του χώρου. Αν δοθεί αυτή η ερμηνεία στη σύμβαση, αναρωτιέται κανείς τι θα επέβαλε στην εταιρεία να αποκαταστήσει τον χώρο μετά από 30 χρόνια ή όποτε θα αποφασίσει να αποχωρήσει. Το ίδιο ισχύει και για άλλες ρυπασμένες θέσεις. Τέλος, σε περίπτωση άμεσης αποχώρησης της εταιρείας, το κράτος που θα αναλάβει το περιβαλλοντικό κόστος, θα έχει μεγαλύτερο οικονομικό όφελος από την επιστροφή της εκχωρηθείσας περιουσίας. "

(να υπενθυμίσουμε πως η μελέτη αυτή ειναι 2 ετών. Αν η εταιρεία έχει κατεβάσει νέο, ενημερωμένο πλάνο δεν το ξέρω)

Στο μυαλό του κάθε Άδωνη μπορεί η αποκατάσταση του περιβάλλοντος να σημαίνει ..."θα φυτέψουμε δεντράκια", αλλά όποιος έχει λιγο μυαλό παραπάνω νογάει και διαφορετικά. Απο την άλλη τι να μας πει και ένας φιλόλογος τη φωτιάς περι χημικής ισορροπίας και μεθόδων εξόρυξης; Αντε μαθε που βάζουμε οξεία και που βαρεία και εδώ είμαστε!

Προσοχή και το επαναλαμβάνω. Αν τα παραπάνω (1-4) έγιναν και γίνονται στην Μοντάνα των ΗΠΑ (τα βούτηξα απο το βιβλιο του Jared Diamond "Κατάρρευση") δεν βλέπω πως και με ποιο τρόπο θα τα γλιτώσουμε εδώ, έχοντας την δημοσια διοικηση και εξουσία που έχουμε.

Το πρόβλημα προφανώς δεν ειναι η εξόρυξη ή μη εξόρυξη, αλλά είναι:

α) αν γενικως ειναι προς το κοινο συμφέρον η εξόρυξη. Αλλα άντε όρισε το κοινο συμφέρον. Ασε που ειναι ηλίθιο να ζητας απο μια πολυεθνική να νοιαστεί για το.... "κοινό καλο". Αυτα δεν παίζουν. Πρεπει να αναγκαστεί και αφου κανει επανεξέταση κόστους - ζημίας να το δει αν την συμφέρει.

β) η τηρηση αυστηρων πρωτοκόλλων και η δεσμευση με οσο γινεται πιο σφιχτους όρους της εταιρειας για την αποκατάσταση του περιβάλλοντος. Δεν εχουμε την έκταση των ΗΠΑ και δεν μπορούμε να πετάμε χιλιάδες στρεμματα γης ετσι.

γ) Η εταιρεια παραγωγής ρεύματος στην Φουκοσίμα ειχε περάσει τα κρας τεστ απο ....ανεξάρτητους φορείς και εταιρειες, ακομα και για την περίπτωση τσουναμι. Σε μια χώρα οπως η Ιαπωνία που η μεθοδικότητα τους δεν ειναι ακριβως σαν την δικιά μας. Και εκεί ομως το..... λαδάκι και η θυσία των κανόνων ασφαλείας μπροστα στο κερδος εκαναν τα προβληματα ασφαλειας να φανταζουν μηδαμινα. Μεχρι που δεν ηταν.