Αντίστροφη μέτρηση

Ή αλλιώς πως κάνεις μια τρομερή πολιτική ανάλυση σε ελάχιστο χώρο. Και πέφτεις και μέσα. Διαβάστε το παρακάτω κείμενο από τον Γιάννη Τριάντη, στο οποίο δεν θέλω να αλλάξω ούτε κόμμα:


Ευνοημένος από το φιάσκο του ψευδώνυμου «εκσυγχρονισμού», ο Καραμανλής πήρε το γκουβέρνο με ορισμένα απλά τρικ, από αυτά που συνηθίζουν να πλασάρουν τα φροντιστήρια κατάληψης της εξουσίας. Κήρυξε τον πόλεμο κατά της διαπλοκής, έστησε ένα πρόχειρο κατηχητικό για να δίνει μαθήματα ηθικής, βρήκε ένα σύνθημα-αντίπαλον δέος του μπατιρημένου «εκσυγχρονισμού» (Μεταρρύθμιση), προέβη σε μια φιλόδοξη και ηχηρή εξαγγελία (επανίδρυση του κράτους), έβαλε το ζιβάγκο του Ανδρέα Παπανδρέου κλείνοντας το μάτι στους προδομένους από τον Σημιτισμό οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, κράτησε μακριά τους εκπροσώπους του νεοφιλελευθερισμού (Ανδριανόπουλο, Μάνο, τους οποίους ούτως ή άλλως είχε υιοθετήσει η Χαριλάου Τρικούπη) και βγήκε στα μπαλκόνια του 2004 κερδισμένος από χέρι: ο υπερεκτιμημένος Σημίτης είχε φροντίσει να τον διευκολύνει ρίχνοντας στον λάκκο των λεόντων τον Γ. Παπανδρέου (δεν υπάρχει στα παγκόσμια χρονικά τέτοια ενέργεια αποκαλυπτική δειλίας και κουτοπονηριάς).

Τέλος πάντων, ο Καραμανλής πέρασε εύκολα την πρώτη τετραετία και ξαναπήρε τις εκλογές, παρ' ότι οι κάλπες εκείνου του Σεπτεμβρίου ήταν γεμάτες στάχτες, εντυπώσεις και ευθύνες για τις πρωτοφανείς πυρκαγιές και καταστροφές που προηγήθηκαν. Η εξήγηση εύκολη: ο κόσμος, εξοργισμένος από την απάτη του «εκσυγχρονισμού», δεν μπορούσε να ξεχάσει τη θηριωδία του χρηματιστηρίου, τα ποικίλα σκάνδαλα, την κακή κατάσταση της οικονομίας (πώς να ξεχάσεις κάτι όταν το βιώνεις;) και την «προδοσία» των σοσιαλιστών που ξεκίνησαν άφραγκοι και άμωμοι, ανιδιοτελείς και παθιασμένοι για αλλαγή και κατέληξαν φραγκάτοι, τοξινωμένοι, μεταλλαγμένοι και αγνώριστοι... Ο Καραμανλής, βλέποντας τον αναπόφευκτο μετεκλογικό σπαραγμό στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, νόμισε πως θα κάνει περίπατο και στη δεύτερη τετραετία και συνέχισε το ίδιο βιολί: πολλά λόγια, λίγη δουλειά, κανένας έλεγχος στα πεπραγμένα των υπουργών και μόνιμη επίκληση των ευθυνών του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ. Ομως τα άλλοθι είχαν ήδη τελειώσει: ο κόσμος υπέφερε από την (συνεχιζόμενη) προβληματική κατάσταση της οικονομίας, διαπίστωνε την ανυπαρξία του κράτους (αισχροκέρδεια, ακρίβεια, διαφθορά και γραφειοκρατία όπως παλιά -ποια μεταρρύθμιση δηλαδή;) και έβλεπε ότι ετούτοι ασκούνται στο ίδιο σπορ, όπως και οι προηγούμενοι -στα σκάνδαλα.

Ομως, ο Καραμανλής αγρόν ηγόραζε. Νόμιζε ότι οι δημοσκοπήσεις που, παρά ταύτα, έδειχναν πρώτη τη Ν.Δ. και τον ίδιο «καταλληλότερο», αποτύπωναν μια κατάσταση που δύσκολα θα άλλαζε. Διαψεύστηκε οικτρά: το ποτήρι είχε ξεχειλίσει και ο ίδιος δεν το είχε πάρει χαμπάρι. Γι' αυτό και πήγε στη Θεσσαλονίκη με τον αέρα του ηγέτη που μπορεί να δώσει εντολή και να σταματήσει ακόμη και ο ρους ενός ποταμού. Ομως το νερό τον είχε πάρει από τα πόδια: την ώρα που ο κόσμος άκουγε αλαφιασμένος τις πληροφορίες και τις φήμες για αύξηση της φορολογίας και για βαρύ οικονομικό χειμώνα, ο Καραμανλής έδινε άφεση στη φορο-παρακαμπτήρια οδό του Βουλγαράκη και στο ηχηρό σκάνδαλο του Βατοπεδίου που είχε τις ρίζες του στο Μαξίμου. Αυτό ήταν: η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει. Και αποτυπώνεται από τότε σε όλες τις μετρήσεις, αλλά προπάντων στη συνείδηση της κοινής γνώμης... Τώρα, τίποτε δεν είναι όπως παλιά. Ο κόσμος έπαυσε να ασχολείται με τις ευθύνες του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ και άνοιξε λογαριασμούς με τους κυβερνώντες, που αποδείχτηκαν ίδιοι κι απαράλλαχτοι. Σε όλα... Στην ανικανότητα, στη μετριότητα, στη διαφθορά, στις σχέσεις με τη διαπλοκή. Μοναδική, ευδιάκριτη διαφορά επισημαίνεται στην εξωτερική πολιτική (Ρωσία/αγωγός, FYROM/βέτο), η οποία όμως τείνει να ξεχαστεί, καθώς η ατμόσφαιρα κατακλύζεται από σκάνδαλα, μικροπολιτικές παρεμβάσεις και βαρειά σύννεφα στην οικονομία...

Ο Καραμανλής προσπάθησε με καινούργια τρικ να σώσει την παρτίδα («αιφνιδιαστικές» εξορμήσεις σε υπουργεία, επίδειξη πυγμής κ.λπ.) αλλά είναι προφανές ότι «έχει εμπλακεί στη μοίρα του». Η κυβέρνησή του μοιάζει με σπίτι που ερημώνει παρατημένο, το κόμμα του -στην κοινωνική του βάση- δείχνει απελπισμένο και θυμωμένο. Συνολικά η κατάσταση φαίνεται αυτή τη στιγμή μη αναστρέψιμη. Ολα δείχνουν ότι «τα φώτα ανάβουν για να αλλάξει το σκηνικό», αν και ο Καραμανλής νομίζει ακόμη ότι αυτός κρατάει τον γενικό διακόπτη... Αν δεν υπάρξει εκ μέρους του κάποιο εντυπωσιακό ξάφνιασμα ή αν δεν συμβεί κάτι απρόβλεπτα ανατρεπτικό, που θα διευκολύνει τον πρωθυπουργό και το χειμαζόμενο κόμμα που κυβερνά (π.χ. αστοχίες ή κακές επιλογές από το ΠΑΣΟΚ), ο Καραμανλής θα φύγει από το Μαξίμου βυθισμένος στα σκάνδαλα και στο τέλμα... Ο άνθρωπος που είχε τη φιλοδοξία να μείνει στην Ιστορία ως μεταρρυθμιστής, θα έχει την τύχη του προκατόχου του: θα ξεχαστεί πολύ γρήγορα...