Οι απαντήσεις ενός θολοκουλτουριάρη Vol 2

1. Τον τελευταίο καιρό το έχω παρασοβαρέψει το blog, αλλά τι να κάνεις που αδυνατώ να χωνέψω τι πλασάρεται πολλές φορές σαν "σωστό" και με τι τρόπο . Ε, είχα δεν είχα νευρίασα πάλι! Έχουμε τα δικά μας , είχαμε το Zeitgeist, τους σκοταδισμούς, το παπαδαριό και τους τράγοι έχουμε όμως και τους "φωταδιστές" που γράφουν μαλακίες! Η μη αποδειξιμότητα και η απολυτότητα μέσω κάποιων "σοφών" και αλάνθαστων κειμένων, δίνει και παίρνει, ακόμα και από αυτούς που είναι "κατά" του Δογματισμού - στα λόγια. Γιατί ΟΚ φίλτατε να λέμε οι σκοταδιστές και οι εξουσιαστες και τα λοιπά αλλά να μην νομίζουμε πως η ασθένεια αυτή είναι μόνο σε ένα στρατόπεδο. Η μέθοδος δουλεύει και μονη της.
   

Ανάμεσα σε άλλα, τουλάχιστον πανέξυπνα (μετριoφροσύνη ε;), εδώ είχα γράψει:

"Να κάνω και μια αποσαφήνιση. Αν τα γραπτά των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων χρησιμοποιούνταν σήμερα ως θέσφατα και ως απόλυτος, αναλλοίωτος, αναντίρρητος και αλάνθαστος τρόπος να ζει κανείς θα είχαμε πρόβλημα. Θα είχαμε πρόβλημα αν ζούσαμε με τους νόμους του Λυκούργου ή του Σόλωνα γιατί είναι φτιαγμένοι για άλλες εποχές και άλλες κοινωνίες. Θα είχαμε σοβαρό πρόβλημα αν κάποιος συμβουλευόταν τον Αριστοτέλη για να μου πει πότε θα κάνω σεξ, ή τον Όμηρο για το αν θα πρέπει να τιμωρηθεί κάποιος και με τι ποινή.
Αντιθέτως μπορώ άνετα να γράψω πως ο Αριστοτέλης περί βαρύτητας έγραφε κοτσάνες και πως οι ιδέες του Πλάτωνα μου φαίνονται μια μεταφυσική ελαφρά φασίζουσα ιδέα - από τα λίγα που διάβασα. Μπορούμε να κάνουμε φιλολογικές μελέτες, και να αποφανθούμε αν κάποιο από τα κείμενα που έχουμε είναι "διορθωμένο" ή έχει λάθη."

Είναι κρίμα, οι υπερασπιστές (χμμμμ) του Ορθού Λόγου, και του Αρχαίου Κόσμου να πέφτουν μέσα σε τέτοιες απολυταρχικές (αρ)λούμπες! Και μάλιστα, πολλές φορές, όταν οι "αρχαίοι" τα έλεγαν πιο προχωρημένα απ'΄ότι φτάνει το φτωχό μυαλό κάποιου, να χρησιμοποιείται το κλασικό κόλπο της θεολογίας: η "μεταφορά" και η "ποιητική αδεία" δηλ. πως "άλλο εννοούσε και άλλο έγραφε ο ποιητής".

Το ίδιο κόλπο, με έμφαση στις "έξυπνες" επιλογές κειμένων το έδειξε πως δουλεύει ο Νάσος στο εντυπωσιακότατο ποστ του περί του "Ιεροεξεταστή της Ιστορίας", το οποίο όσοι δεν διαβάσατε, χάσατε.

Θα μου πείτε, και τι μας τα λες ρε Καραμήτρε; Έλα ντε, απλά έπεσα σε ένα ποστ του φίλτατου Stardust30, το οποίο και είναι αναδημοσίευση από άρθρο του Δαυλού και όχι δικό του. Επειδή γενικά τα κείμενα που (ανα)δημοσιεύει έχουν ενδιαφέρον, του έριξα μια ματιά, άσε που είχε και ιντριγκαδόρικο τίτλο:

Η θεωρία της σχετικότητας όπως διατυπώνεται από την αρχαία ελληνική γραμματεία

Εντωμεταξύ, από τα λίγα που ξέρω από αρχαία ελληνική φιλοσοφία πίστεψα πως θα υπήρχε λίγο "ψωμί" έστω και τραβηγμένο από τα μαλλιά. Όσο όμως το διάβαζα τόσο εκνευριζόμουν. Σε σχετικό μου σχόλιο ο stardust, έγραψε:

"Όταν ξεκίνησα να αντιγράφω το συγκεκριμένο άρθρο ήθελα να δώσω ένα έναυσμα για να δω αν κάποιος -ειδικός στο αντικείμενο- μπορεί να το ξεκαθαρίσει, γιατί δεν σου κρύβω πως αν και δεν κατέχω γρι από φυσική εντούτοις και μένα μου φάνηκαν “περίεργα” (σκοπίμως λανθασμένα) κάποια στοιχεία του άρθρου."

Ειδικός είμαι μετρίως πάνω στο θέμα. Ούτε διδακτορικό στην θεωρητική φυσική ή αλλού έχω, ούτε και πολυασχολούμαι με την σύγχρονη φυσική, πέρα από το επίπεδο του "τι νέα ρε παιδιά;", αλλά μερικά πράγματα ρε γαμώτο τα κατέχω. Οποιοσδήποτε μετρίως μέτριος φυσικός στα πρώτα έτη τα κατέχει!

Επίσης γράφει o stardust: "Πιστεύω πως ένας άνθρωπος που δεν θα ασχοληθεί ιδιαίτερα με φυσική θα ασχοληθεί με το συγκεκριμένο άρθρο όχι γιατί έχει τεκμηριωμένες απόψεις αλλά γιατί δείχνει την σκέψη κάποιων φιλοσόφων στην αρχαιότητα."

Eδώ δεν θα συμφωνήσω, μιας και πολλές φορές εργαλειοποιεί ("ποιητική αδεία" κτλ) τα αρχαία κείμενα για να περάσει τα δικά του πιστεύω. (update για να μην μπερδευομαστε. Αναφέρομαι στο αρχικό άρθρο, και όχι στον stardust. Διαφωνώ με τον stardust στο "δείχνει", γιατί θεωρώ πως το άρθρο παραμορφώνει αρκετές φορές το νόημα των λεγομενων των αρχαιων ημων προγονοι. Δείτε το σχετικό ποστ-γίγαντα του hades για λεπτομέρειες). Δεν έχω προσβάσεις στα αυθεντικά (τα αρχαία δηλ) κείμενα, ούτε και όρεξη να ψάξω γι αυτό και θα θεωρήσω τις παραπομπές που δίνονται στο τέλος του άρθρου ως αληθείς. Η χρήση τους όμως είτε ως απόλυτη αρχή είτε ώς "ποιητική αδεία" είναι τουλάχιστον εκνευριστική. Όποιος ξέρει κάτι παραπάνω, μπορεί να βοηθήσει. Εν τω μεταταξύ, πολλές φορές όντως οι αρχαίοι Έλληνες (τουλάχιστον απ' όσο το κόβω από τα κείμενα που παρατίθενται) το είχαν πιάσει το νόημα, τουλάχιστον στο φιλοσοφικό μέρος του πράγματος. Η "ερμηνεία" όμως έρχεται και τους πετσοκόβει! Ξεκίνησα να απαντάω δίκην χαβαλέ, αλλά όσο προχωρούσα τόσο εκνευριζόμουν. Μπορεί σε προηγούμενο ποστ να έριξα σιχτίριασμα στους χριστιανομανιακούς, αλλά αυτοί τουλάχιστον δικαιολογούνται. Τόσα ήξεραν (ΠΔ, ΚΔ) τόσα έλεγαν. Η επιστημονοφοβία κάποιου ο οποίος διαβάζει αρχαία ελληνική φιλοσοφία μου φαίνεται ελαφρώς παρανοϊκή.

Ακόμα και ο πολυαγαπημένος τους Πλατωνας το έλεγε ξεκάθαρα ο άνθρωπος : "Ουδείς αγεωμέτρητος εισείτω"

Αυτό που κάνει ο αρθρογράφος κατ' εμέ είναι πως κατά την προκρούστειαν-πλεύρειαν λογικήν επιλέγει εδάφια για να αποδείξει τα δικά του. Όταν και πάλι αυτά δεν υπάρχουν, τότε επιλέγεται η "ποιητική αδεία".

Σαφώς και οι αρχαίοι έλληνες δεν μπορούσαν να έχουν συλλάβει την Αϊνστάινεια σχετικοτητα, αλλά από αυτά που παρατίθενται, και από άλλα που έχω κατά καιρούς διαβάσει, μπορώ να πώ πως ήταν πιο κοντά από τον όποιο σχολακιστή σημερινό φιλολογο! Και πως αν ζούσαν σήμερα θα την έπιαναν με το πρώτο εν αντιθέσει με κάποιους άλλους...

Ρε φιλαράκι πες "δεν καταλαβαίνω" ή "δεν μου αρέσει" ή κάτι τέτοιο αλλά μην πιάνεις στο στόμα σου τον οποιο Πρωταγόρα για να δικαιολογήσεις την μαλακία που σε δέρνει!

Ας το δούμε ολοκληρο. Τα σχόλια μου παραμένουν με χρώμα διαβόλου, όπου νομίζω πως χρειάζεται!

“Την γέννηση των ημερών και των νυκτών και των ετών, τα οποία δεν υπήρχαν πριν γεννηθεί ο ουρανός, επινοεί μαζί με την κατασκευή του. Όλα δε αυτά είναι μέρη του χρόνου, το δε παρελθόν και το μέλλον αποτελούν χρονικά γεγονότα, τα οποία βέβαια είναι λάθος να τα αποδίδουμε στην αιώνια ουσία, αφού αγνοούμε τη φύση της. Διότι λέμε ότι “ήταν” και “θα είναι” ενώ στην πραγματικότητα προσήκει μόνο το “είναι”. Το “ήταν” και το “θα είναι” πρέπει να λέγονται για το γίγνεσθα που εκτυλίσσεται μέσα στον χρόνο, αφού και τα δύο αυτά συνιστούν κινήσεις. “Τιμαίος” - Πλάτων

Καλή εισαγωγή, ουδέν σχόλιον

Έστω πως κάποιος παρατηρητής στήνει το αστεροσκοπείο του έξω από τα όρια του σύμπαντος και επιχειρεί να αποτυπώσει κάποια δεδομένη στιγμή του κοσμικού γίγνεσθαι σε μια αστρονομική φωτογραφία. Ποιά εικόνα θα καταγράψει; Φυσικά (πολύ φυσικά το είπε για να είναι φυσικό) θα αντιληφθεί την συνολική εικόνα του σύμπαντος σε μία δεδομένη την παρούσα στιγμή. Μπορούμε να φανταστούμε μια αστρονομική φωτογραφία που θα αποτυπώνει το “συνολικό παρόν”.

Όχι, δεν μπορούμε. Δεν υπάρχει "έξω" από το σύμπαν, γιατί ο ορισμος του Σύμπαντος είναι "ότ,ι υπάρχει" (ελληνικά δεν ξέρουμε;). Όπου και να στήσεις μια κάμερα θα τραβήξεις μια φωτογραφία, με ότι αυτό συνεπάγεται, δηλ αυτά που λέτε παρακάτω. Αν υποθέσουμε πως υπάρχει ένα μέρος που δεν υπάρχει ύλη, αν υποθέσουμε πως υπάρχει ένα μέρος που δεν έχει φτάσει τπτ από το bing bang (ή από τα πολλά B.B, ή από....δεν θα τα χαλάσουμε) και πάλι οι περιορισμοί υπάρχουν. Εδώ ακόμα δεν ξέρουμε από τι αποτελείται το ορατό σύμπαν, εσείς θέλετε και φωτογραφία του όλου; Αυτό που μπορούμε να κάνουμε, απλά είναι πολύ χαμαλίκι, είναι να βρούμε μέσω μετατόπισης Doppler την ταχύτητα από εμάς κάθε αστερισμου, και την απόστασή του, οπότε μπορούμε να δούμε που "θα είναι" λογικά σήμερα.

Ταυτόχρονα ας τοποθετήσουμε έναν αστρονόμο μέσα στο σύμπαν, κάπου στη Γη. Αν στρέψει το βλέμμα του προς τον ουρανό ποιά εικόνα θα σχηματίσει; Θα είναι σύμφωνη με την προηγούμενη εικόνα; Μα και βέβαια όχι! Αυτό που αντιλαμβάνεται τώρα είναι μόνον ένα μικρό μέρος του σύμπαντος και μάλιστα μόνο τον χώρο που περικλείει ο ουράνιος θόλος, ο οποίος βρίσκεται πάνω από το κεφάλι του.

Σαφέστατα. Όπου είναι κάποιος βλέπει ό,τι είναι μπροστά του.

Η αστρονομική εικόνα που θα έχει μπροστά στα μάτια του δεν θα αποτυπώνει κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή του σύμπαντος, αλλά θα έχει μπροστά του ένα οπτικογράφημα, όπου η κάθε περιοχή ανάλογα με την απόστασή της από την γη θα απεικονίζει φάσεις από το παρελθόν. Με δεδομένο ότι η εικόνα που στέλνει η κάθε περιοχή κινείται με την ταχύτητα του φωτός, θα φτάνει τελικά σε διαφορετικό χρόνο στη γη από τις εικόνες άλλων περιοχών, αφού θα προέρχεται από διαφορετικό σημείο εκκίνησης. Έτσι οι περιοχές που βρίσκονται για παράδειγμα σε απόσταση ενός εκατομμυρίου ετών φωτός, θα αποτυπώνουν την φάση που βρίσκονταν εκείνες οι περιοχές πριν από ένα εκατομμύριο χρόνια, ενώ η εικόνα κάποιας άλλης, πιο απομακρυσμένης περιοχής, έστω σε απόσταση 20 εκατομμυρίων ετών φωτός, θα δείχνει την κατάσταση που βρισκόταν εκείνη την εποχή. Στην ουσία λοιπόν ολόκληρη η εικόνα που θα έχει μπροστά του θα είναι έν πλασματικό σκαρίφημα, που δεν έχει καμία σχέση με την παρούσα κατάσταση του κόσμου.

Τι είναι "παρούσα" κατάσταση του κόσμου; Αυτή που βλέπουμε. Αυτό που γίνεται ΤΩΡΑ σε έναν πλανήτη/ήλιο/κάτι που απέχει 5 έτη φωτός από εδώ ΔΕΝ μπορεί (εκτός αν γίνει κανένα κουλό στυλ σκουληκότρυπας) να μας επηρεάσει αν δεν περάσουν (τουλάχιστον) 5 χρόνια!

Ακόμα όμως και αν υπάρχουν οι σκουληκότρυπες, ακόμα και αν κάποτε μπορέσουμε να τις χρησιμοποιούμε κατά το δοκούν, αυτό με τίποτε δεν θα διαφωνεί με την σημερινή θεώρηση του χωροχρόνου μέσα από την Σχετικότητα. Απλά θα την συμπληρώνει.

Ας το κάνουμε απλούστερο. Ας υποθέσουμε πως "τώρα" κάποιος "πατάει" ένα κουμπι και σβύνει τον ήλιο. Αποκλείεται να το πάρουμε πρέφα με οποιονδήποτε τρόπο (γνωστό μέχρι τώρα τουλάχιστον) πριν περάσουν 7-8 λεπτά, διότι κάπου τόσο κάνουν τα "νέα" να φτάσουν από εκεί μέχρι εδώ. Ακόμα και αν υπάρξει τρόπος να το μάθουμε (δηλ αν βρούμε κόλπο να ξεπεράσουμε την ταχύτητα του φωτός) αυτο δεν σημαίνει πως ο ήλιος θα σβύσει....γρηγορότερα. Και πάλι θα κάνουμε 7-8 λεπτά για να καταλάβουμε την απουσία του ήλιου (σαν φως στο πλανήτη κτλ)

Αυτό ακριβώς επιχειρεί να αποσαφηνίσει ο Πλάτων στο πιο πάνω αξίωμά του. Το “χθες” και το “αύριο” δεν αποτελούν παρά κάποιες φάσεις του κοσμικού γίγνεσθαι, αφού και τα δύο συνιστούν κινήσεις μέσα στον χρόνο. Στην πραγματικότητα όμως η “αϊδιος ουσία” περιέχει μόνο παρούσες φάσεις του συνολικού κοσμικού γίγνεσθαι. Το “χθες” και το “αύριο” δεν αποτελούν παρά κάποια μέτρα και σταθμά, που αναφέρονται αποκλειστικά και μόνο σε συγκεκριμένες θέσεις στον χωροχρόνο.

Όχι δεν πάει να πει αυτό. Άντε να πάει να πει πως ο χρόνος είναι ψευδαίσθηση και εκεί άντε να συμφωνήσω, αλλά όχι με τον τρόπο που θέλετε!

Πάνω σ’αυτή την συλλογιστική του Πλάτωνος έρχεται ο Πρόκλος 800 χρόνια αργότερα να επεξηγήσει την πλατωνική σκέψη με τρεις αποσαφηνιστικές προτάσεις του:

• “Παν συνεχές διαιρετόν έστιν εις αεί διαιρετά” *καμία σχέση με το εδάφιο του Πλάτωνα, όπως και καμία σχέση με την σύγχρονη φυσική θεώρηση του κόσμου. Ή έπεσε τσεκούρι στην μεταφορά ή ο αρθρογράφος είναι άσχετος ή εγώ μαλάκας είτε κάποιος συνδυασμός τελος πάντων.
  
• “Πας χρόνος επ’ άπειρον διαιρείται και παν μέγεθος και πάσα κίνησις”
• “Το νυν ταυτόν έστιν εν τω παρελθόντι και μέλλοντι χρόνω”

Ας δούμε πως ο Πρόκλος στην 15η παράγραφο του βιβλίου του αποδεικνύει την ταυτότητά παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος:

Έστω λέει ο Πρόκλος ότι έχουμε μια γραμμική απεικόνιση του χρόνου (ΑΒ), όπου το Α δηλώνει ένα συμβάν του παρελθόντος και το Β ένα άλλο που αναφέρεται στο μέλλον. Με δεδομένο το αξίωμα για την επ’ άπειρον διαίρεση του χρόνου, θεωρούμε ότι ένα έτερο συμβάν λαμβάνει χώρα μεταξύ Α και Β και ορίζουμε αυτό το συμβάν σαν Γ, ώστε το μεν Α να είναι παρελθόν ως προς αυτό, το Β μέλλον, ενώ το ίδιο το Γ αναφέρεται στο παρόν. Τί έχουμε εδώ; Παρατηρούμε ότι μέσα σε μία δεδομένη στιγμή συνυπάρχουν παρελθόν, παρόν και μέλλον και μάλιστα σε ένα συγκεκριμένο συμβάν. Το Γ είναι ταυτόχρονα παρόν (ως προς τον εαυτό του) παρελθόν (ως προς Β) και μέλλον (ως προς το Α). Δηλαδή το Γ υπάρχει ταυτόχρονα και σαν παρόν και σαν παρελθόν και σαν μέλλον.

Σώωωωωωωωωπα! Και εγώ όταν είμαι σε ένα πεζοδρόμιο και περνάω απέναντι, το απέναντι αλλάζει πλευρά! Βλέπε "zaphodειος σχετικότητα του απέναντι"

Γι’αυτό το “παράδοξο” του πλατωνικού θεωρήματος, έτσι όπως το αναλύει ο Πρόκλος, έρχεται ο Αινησίδημος με δύο προτάσεις του:

• “ενεστώς έσται και παρωχηκώς, και ο παρωχηκώς παραπλησίως μέλλον έσται και ενεστώς”
• “είτα, επεί ουκ άνευ κινήσεως ή και μονής ο χρόνος υφεστάναι δοκεί, της κινήσεως αναιρουμένης, ομοίως δε και της μονής, αναιρείται ο χρόνος.”

Ο Ενεστώς δηλαδή είναι ταυτόχρονα και Παρατατικός και ο Παρατατικός είναι και παραπλήσιος με τον Μέλλοντα, ο οποίος επίσης είναι και Ενεστώς. Και στην δεύτερη πρότασή του ορίζει τον χρόνο σαν παράγωγο της κινήσεως και της στάσεως. Αναιρουμένης της κινήσεως και της στάσεως αναιρείται και ο χρόνος.

Τρια πουλάκια κάθονταν και κάνανε τσιγάρο. Για φιλολογία, άντε να είστε καλοί.

Ο Αϊνστάιν και η “θεωρία της σχετικότητας”

Μήπως τα παραπάνω μας θυμίζουν κάποια πρόσφατη κοσμοθεωρία; Μα και βέβαια μας θυμίζουν. Πρόκειται για την πολύκροτη θεωρία που διατύπωσε ο Άλμπερτ Αινστάιν. Την θεωρία της σχετικότητας.

Αν βρισκόμαστε μέσα σε μια σταματημένη άμαξα και δίπλα μας ξεκινήσει μια άλλη άμαξα, αντιλαμβανόμενοι την κίνηση δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε αν ξεκίνησε η δική μας άμαξα ή η άλλη. Αν όμως βρισκόμαστε έξω από την άμαξα, τότε η παρατήρηση είναι περισσότερο ακριβής (όχι δεν είναι. Δεν μπορούμε να ορίσουμε κάποιο προνομιακό σύστημα αναφοράς. Ο καθένας πιστεύει αυτά που βλέπει, και αυτά που βλέπει μπορούν να είναι μια χαρά αληθή). Η συντεταγμένη θέση κάθε σώματος μέσα στον χώρο είναι σχετική. Όχι επειδή το σώμα δεν βρίσκεται σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο, αλλά διότι η παρατήρησή του συναρτάται από την θέση αλλά και την κατεύθυνση του παρατηρητού.

Σωστό (δηλ.....τέλος πάντων...). Ονομάζεται (κλασική) σχετικότητα της κίνησης και η μαθηματική αντιμετώπιση αυτής, μέσω κατάλληλων μαθηματικών μετασχηματισμών υπάγεται (αν θυμάμαι καλά) στον Γαλιλαίο!

Η βασική θέση της θεωρίας της σχετικότητας βασίζεται σε ένα θεώρημα, το οποίο αντιλαμβάνεται την θέση κάθε σώματος μέσα στο σύμπαν όχι στις συντεταγμένες των τριών διαστάσεων (μήκος,πλάτος και ύψος) αλλά εισάγει και μια τέταρτη διάσταση (την ονομάζει χωροχρόνο), η οποία τέμνει τις άλλες τρεις σε ορθή γωνία.

Βέβαια δεν είναι και τόσο εύκολο σε κάποιον να αντιληφθεί στην πληρότητά της αυτή την θεωρία, είτε πρόκειται για απλούς ανθρώπους, είτε ακόμη και μεγάλη μερίδα ειδικών στο θέμα (αστρονόμοι, μαθηματικοί, φυσικοί κλπ ενώ εσύ μεγάλε την παίζεις...στα δάκτυλα!) δύσκολα μπορούν να κατανοήσουν όλους εκείνους τους παράξενους νόμους, που ορίζουν τη “νέα” θεωρία. Πώς άλλωστε θα μπορούσαμε να φανταστούμε την θέση μας μέσα σε έναν κόσμο τεσσάρων διαστάσεων, την στιγμή που όλες οι επιστήμες χρησιμοποιούν μόνο τις γνωστές τρεις διαστάσεις; (Έτσι σου είπανε; Καλά.....) Την στιγμή που η ίδια μας η υπόσταση, οι αισθήσεις μας, τα όργανά μας είναι ρυθμισμένα από την φύση στην ανάγνωση τρισδιάστατων σωμάτων και χώρων;

Εσύ ρε φιλαράκι δεν το καταλαβαίνεις πως περνάει η ώρα; Απλά είμαστε συνηθισμένοι να κινούμαστε αυτοβούλως στις 3 διαστάσεις ενώ η 4η μοιάζει να ρέει ασχέτως της δικής μας βούλησης.

Αλλά ακόμα και οι τρεις διαστάσεις είναι πιο περίεργες απ' ότι νομίζουμε. Αν δεν υπήρχε μάζα δεν θα υπήρχε τρόπος καν να οριστούν, ούτε ο χώρος, ούτε ο χρόνος. Αυτά που ξέρουμε σήμερα είναι πως η παρουσία μάζας καμπυλώνει τον χωροχρονο και κάνει τα ρολόγια μας να τρέχουν δίνοντας μας παράλληλα την αίσθηση του χώρου.

Ο “Μύθος του Σπηλαίου” του Πλάτωνος

Μια πραγματικά φιλότιμη προσπάθεια εκλαϊκευσης του χωροχρονικού περιβάλλοντος επιχειρεί ο Πλάτων στο 7ο βιβλίο της “Πολιτείας” του με τον γνωστό “μύθο του σπηλαίου”. Κατανοώντας την εν γένει αδυναμία της τρισδιάστατης ανθρώπινης φύσης να αντιληφθεί την πραγματική “αΐδιον ουσίας”, και αφού οι αισθήσεις μας μπορούν να αντιληφθούν μόνο τρισδιάστατες παραστάσεις, μεταφέρει το πρόβλημα σε έναν φανταστικό κόσμο ενός σπηλαίου όπου οι άνθρωποι εκεί αντιλαμβάνονται μόνο δύο διαστάσεις: το μήκος και το πλάτος.

Εδώ δώστε βάση, γιατί είναι όντως πανέξυπνο:

Ας φανταστούμε λέει κάποιους φυλακισμένους μέσα σε μια σπηλιά αλυσοδεμένους από τα πόδια και τον λαιμό έτσι ώστε να μη τους επιτρέπεται να στρέψουν το βλέμμα τους αριστερά ή δεξιά για να δει ο ένας τον άλλο, αλλά ούτε και το φως που εισέρχεται ελεύθερα στο εσωτερικό του σπηλαίου από το υψηλότερο μέρος ενός φαρδιού ανοίγματος της οροφής. Η μοναδική επιτρεπή οπτική γωνία βρίσκεται μπροστά τους, σε κάποιον τοίχο καλυμμένο με ένα πανί, σαν κι αυτό που βάζουν στο θέατρο σκιών. Πίσω απ’αυτόν τον τοίχο υπάρχει ένας διάδρομος, όπου πηγαινοέρχονται διάφοροι άνθρωποι που συζητούν μεταξύ τους,ενώ στους ώμους τους κουβαλούν κάποια αγαλματίδια, με τρόπο ώστε μόνον αυτά να προεξέχουν πάνω από τον τοίχο. Πίσω από τον διάδρομο σε κάποια απόσταση υπάρχει αναμμένη μια εστία φωτιάς που φωτίζει τα αγαλματίδια ώστε να ρίχνουν την σκιά τους μέσα στην σπηλιά. Οι φυλακισμένοι φυσικά δεν βλέπουν τίποτ’ άλλο από εκείνες τις σκιές και δεν ακούν παρά τον αντίλαλο των φωνών που έρχονται πίσω από τον τοίχο. Η ζωή τους θα ανακυκλώνεται εκνευριστικά μέσα σ’εκείνο το περιβάλλον των δύο διαστάσεων του θεάτρου σκιών. Ένα πλαστό και πλασματικό περιβάλλον, το οποίο ωστόσο για τους ανθρώπους εκείνους απεικονίζει τον πραγματικό κόσμο.

Υποθέτουμε τώρα, συνεχίζει ο Πλάτων, ότι απελευθερώνεται ένας από τους φυλακισμένους ο οποίος καταφέρνει να ανασηκωθεί, να στρέψει το κεφάλι προς τη φωτιά και να αντικρύσει τα αγαλματίδια που περνούν πάνω από τον τοίχο. Μπορούμε αμέσως να φανταστούμε, σε ποιά ψυχολογική κατάσταση εισέρχεται. Η πρώτη εντύπωση που του προξενεί το “παράξενο” φαινόμενο είναι πως βλέπει κάποιο κακόγουστο όνειρο ή ότι παραλογίζεται. Οπότε αμέσως θα προσπαθήσει να συνεφέρει τον εαυτό του, στρέφοντας ξανά το βλέμμα του προς τον τοίχο. Το πρώτο του μέλημα είναι να επιστρέψει πάραυτα στην “πραγματικότητα” των σκιών.

Αυτό συμβαίνει συνεχίζει ο Πλάτων επειδή ο άνθρωπος έχει ανάγκη από μια βαθμιαία διαπαιδαγώγηση, για να βρει την όραση και την έννοια της πραγματικότητας. Θα τον συνηθίσουμε στη γλυκειά λάμψη των άστρων και της Σελήνης, και μονάχα όταν εξοικειωθή με το αληθινό φως, θα οτυ επιτρέψουμε να αντικρύσει τον Ήλιο, όχι πια πάνω στα αντικείμενα που τον αντικατοπτρίζουν αλλά τον ίδιο. Εκεί που είναι. Όπως είναι. Τότε θα αντιληφθεί ότι εκείνη η διάσταση είναι η αληθινή δύναμη που κυβερνά τον ορατό κόσμο. Ότι ακόμα και οι σκιές που μέχρις πρότινος θεωρούσε πραγματικότητα σ’όλη αυτή την διάσταση οφείλουν την ύπαρξή τους.

*Update. Η πλήρης ιστορία υπάρχει στο ποστ του hades. H παρούσα εκδοχή της, αλλοιώνει μερικώς το νόημά της, κατά την προκρούστειαν μέθοδο.*

To μήκος και η μάζα αποτελούν απόλυτα μεγέθη

Ας δούμε όμως την θεωρία της σχετικότητας, οπως αυτή εκφράζεται από τον Αϊνστάιν. Βασική αρχή της είναι πως “το μήκος ενός σώματος αποτελεί συνάρτηση της ταχύτητάς του ως προς τον παρατηρητή. Επίσης η μάζα του δεν έχει απόλυτο μέγεθος, παρά αυξάνει με την ταχύτητα του σώματος”.

Αν είναι δυνατόν! Τόσο το μήκος όσο και η μάζα ενός σώματος σαφέστατα αποτελούν απόλυτα μεγέθη (κόντρα σε 80 χρόνια πειραμάτων που διαφωνούν μαζί σας. Προσέξτε πως δεν λέει παρακάτω τπτ περί μάζας). Βεβαίως όταν ένα σώμα κινείται με μεγάλη ταχύτητα, φαίνεται στα μάτια μας, όπως και σε οποιοδήποτε μετρητικό όργανο, σαν πεπλατυσμένο. Όχι όμως επειδή πραγματικά μεγαλώνει (μικραίνει είναι το σωστό και από εδώ καταλαβαίνουμε πόσο πολύ παιδεύτηκε ο αρθρογράφος) λόγω της ταχύτητάς του, αλλά διότι λόγω ακριβώς αυτής της ταχύτητας ο παρατηρητής το αντιλαμβάνεται έτσι. Αιτία αυτής της οφθαλμαπάτης (διότι περί οφθαλμαπάτης πρόκειται) είναι η πεπερασμένη ικανότητα αντίληψης του παρατηρητού.

Ενώ φαντάζομαι, υπάρχει και άλλος τροπος μέτρησης από την παρατήρηση. Η ενόραση, η θεοπνευστία ή η προσφυγή σε φιλοσοφικές εργασίες ηλικίας 2500 ετών;

Όπως είναι γνωστό, το κάθε μετρητικό οπτικό όργανο αποτυπώνει πάντοτε παρούσες στιγμές.Κι αν ένα σώμα κινείται με εκπληκτικά μεγάλη ταχύτητα, που ξεπερνά την συμβατική αντίληψη του παρατηρητού, τότε αυτός (ο παρατηρητής) ακριβώς λόγω κεκτημένης ταχύτητας βλέπει “ταυτόχρονα” το ίδιο σημείο σε διαφορετικές θέσεις, με αποτέλεσμα να αντιλαμβάνεται την συνολική μάζα του παρατηρούμενου σώματος κάπως μεγαλύτερη. Όμως το παρατηρούμενο δεν είναι μεγαλύτερο. Απλώς έτσι το αντιλαμβανόμαστε εμείς. Είναι σαν να τραβάμε μια φωτογραφία και τρέμει το χέρι μας. Αυτή που θα βγει “κουνημένη” θα είναι η φωτογραφία και όχι το τοπίο που φωτογραφήσαμε.

Εδώ τα τρία πουλάκια κάθονται και παίζουν και μπιλιάρδο. Το φαινόμενο λέγεται συστολή μήκους και έχει να κάνει με το γεγονός πως η διάσταση (στην διευθυνση της κίνησης) φαίνεται στον άλλον μικρότερη. Βεβαίως ο "κινούμενος" δεν αντιλαμβάνεται στον εαυτό του καμία διαφορά. Βλέπει όμως μία από τις διαστάσεις του "ακίνητου" ομοίως χαλασμένη.

Πχ: Ένα διαστημόπλοιο έχει να διανύσει μια χ απόσταση. Ανάλογα με την ταχύτητά του σκάφους η απόσταση αυτή μπορεί να φαίνεται στον πιλοτο του σαν 9χ/10, χ/2 ή χ/10 κτλ. Εμείς απ΄έξω βλέπουμε το μήκος του διαστημοπλοίου ομοίως μικρότερο κατά έναν ανάλογο παράγοντα.

Το γεγονός αυτό είναι πιο θεμελιώδες από την όποια "ικανότητα παρατήρησης". Και τέλεια μετρικά όργανα να είχαμε όταν θα μετράγαμε την διάσταση στην φορά της κίνησης θα βρίσκαμε άλλο αποτέλεσμα από αυτό που θα έβρισκε ο κινούμενος παρατηρητής. Ποιος έχει δίκιο; Και οι δύο εννοείται. Όποιος εγκαταλείψει το συστημα αναφοράς του (φρενάρει δηλ ή γκαζώσει έτσι ώστε (α) να μην είναι αδρανειακό (δηλ κινούμενο με σταθερή ταχύτητα), έστω προς στιγμήν, το σύστημα αναφοράς του και (β) να αποκτήσει τελικά σχετική ταχύτητα μηδέν ως προς τον άλλο) και πάει στο άλλο θα δει έκπληκτος πως τελικά ο άλλος είχε δίκιο.

Ο Πρωταγόρας και το “ανθρώπινο αξίωμα”

Ο Πρωταγόρας βασικός υπέρμαχος της σχετικότητας, θεωρούσε ότι όλα εξαρτούν την φύση τους από τον παρατηρητή. Κι αφού στην περίπτωσή μας παρατηρητής είναι ο άνθρωπος ¨πάντων χρημάτων είναι μέτρον τον άνθρωπο”, για όλα μέτρο είναι ο άνθρωπος.

Ο Πρωταγόρας ο κακομοίρης καλά τα έλεγε....

Κατά τον Πρωταγόρα τίποτα δεν υπάρχει πριν το αντιληφθεί ο άνθρωπος, αφού μοναδικό κριτήριο εξακρίβωσης και έρευνας των όντων είναι ακριβώς αυτός (ο άνθρωπος). Όλα τα φαινόμενα έρχονται στο φως όταν γίνουν αντιληπτά από τον άνθρωπο και τίποτα δεν υπάρχει χωρίς την ανθρώπινη αντίληψη: “γίνεται τοινυν κατ’αυτόν των όντων κριτήριον ο άνθρωπος, πάντα γαρ τα φαινόμενα τοις άνθρωποις και εστίν, τα δε μηδενί των ανθρώπων φαινόμενα ουδέ έστιν“.

Προφανώς το “ανθρώπινο αξίωμα” είναι μια επιστημονική ερμηνεία για την δημιουργία του σύμπαντος και της ζωής και όχι μια μεταφυσική ερμηνεία ή ένα θεολογικό δόγμα, εμ βέβαια οι αρχαίοι ήταν πιο ξύπνιοι. Ο επιστημονικός κόσμος ως ένα βαθμό προβληματίζεται ασφαλώς με την άποψη του ανθρώπινου αξιώματος και φαίνεται ότι ορισμένοι επιστήμονες την έχουν αποδεχθεί.

Να το πω λίγο ορθότερα; Δεν ξέρουμε "τι είναι το σύμπαν". Ξέρουμε αυτό που βλέπουμε και που μπορούμε να μετρήσουμε. Τα μέσα ανιχνευσης μας βελτιώνονται και πλέον χρησιμοποιούμε και "μη αντιληπτά" πράγματα όμως τα ραδιοκύματα. Σε αυτό όντως το μέτρο της πραγματικότητας είναι ο άνθρωπος γιατί "ξέρει" μονο ότι "βλέπει". Μπορεί όλο το σύμπαν μας να είναι το δεξί ρουθούνι ενός τεράστιου όντος, αλλά αυτό ακόμα δεν μπορούμε να το πάρουμε χαμπάρι. Αν αποδειχθεί κάποτε, αυτό δεν σημαίνει πως θα αναιρέσει τους νόμους που έχουμε βρει, πως να το κάνει αφού ισχύουν;, αλλά πως θα τους συμπληρώσει έτσι ώστε να ισχύουν για μεγαλύτερα μεγέθη. Πχ οι εξισώσεις της σχετικότητας του Αϊνστάιν σε μικρες ταχύτητες ισοδυναμούν με αυτές του Γαλιλαίου.

Ο φυσικός David Bohm λόγου χάριν διακρίνει την φύση των υποατομικών σωματιδίων ως εξαρτωμένη από την κατάσταση (όχι από την κατάσταση. από την παρατήρηση την ίδια) του παρατηρητού: “Είναι μάταιο να ψάχνουμε για τις αληθινές ιδιότητες των σωματιδίων, όπως θα ήθελε ένας κλασικός επιστήμονας. Τα υποατομικά σωματίδια και τα δομικά στοιχεία της ύλης δεν υπάρχουν πριν κάποιος τα παρατηρήσει”. Δηλαδή αυτό που ποιητική αδεία εξέφρασε ο Πρωταγόρας κατά τον Bohm μετατράπηκε σε μια ενδεχόμενη πραγματικότητα. Αν είναι δυνατόν! Τα υποατομικά σωματίδια είναι εκεί. Υπάρχουν. Πάντοτε υπήρχαν. Ανεξάρτητα αν εμείς τα αντιλαμβανόμαστε ή όχι.

Θα θέλατε ε; Η "ύπαρξη" γενικά είναι το αποτέλεσμα μιας παρατήρησης. Αν κάτι είναι μπροστά μου και δεν το ακούω, βλέπω, μυρίζω, ακουμπάω κτλ και δεν μπορώ να το αντιληφθώ με κανέναν τρόπο, ούτε αυτό ούτε τις (ανύπαρκτες) επιπτώσεις του σε άλλα πράγματα τα οποία είναι επίσης αδύνατο να αντιληφθώ με οποιονδήποτε τρόπο, είναι το ίδιο για μένα σαν να μην υπάρχει.

Προσοχή δεν μιλάμε για αδυναμία παρατήρησης, αλλά για ένα υποθετικό "κάτι" που είναι εκ φύσεως αδύνατο να παρατηρηθεί.

Εγώ κάθομαι στην καρέκλα μου ακίνητος ως προς κάποιον που με κοιτάζει και είναι μεσα στο δωμάτιό μου, και αυτή είναι η ύπαρξη μου. Θέση=καρέκλα, ταχύτητα=μηδέν. Τα υποατομικά σωματίδια όποτε τα "κοιτάζεις" αποκτούν διαφορετική θέση και ταχύτητα. Όχι την άλλαξαν και μετά την είδες. Η ίδια σου η παρατήρηση τα έκανε να αλλάξουν κατάσταση! Μέχρι να τα "κοιτάξεις" η κατάσταση τους είναι μια κατανομή πιθανοτήτων σε έναν δεδομένο χώρο. Η διαδικασία της παρατήρησης πρακτικά σημαίνει πως "τα φωτίζουμε" και περιμένουμε να ανακλαστεί το φως που θα μας δώσει την πληροφορία. Η ενέργεια όμως ενός φωτονίου, όταν κουντράει σε ένα σωματίδιο, το κάνει να αλλάξει (εντός μιας κατανομής) κατάσταση! Αν το ξανακοιτάξουμε, ξαναλλάζει. Αν το κοιτάμε με τον ίδιο τρόπο συνέχεια (πχ ίδια φωτόνια) αυτό μπορεί να έρχεται σε διαφορετική κατάσταση κάθε φορά, χωρίς να υπάρχει τρόπος να προβλεφθεί ποια. Το μόνο που υπάρχει είναι πιθανοτητα μετάβασης σε κάθε κατάσταση. Άρα η αιτιοκρατία του Αριστοτέλη (ίδιο αίτιο σε ίδια κατάσταση φέρνει πάντα το ίδιο αποτέλεσμα) είναι απλά παρωχημένη... Άσε που υποατομικά σωματίδια μπορεί να δημιουργηθούν από το τίποτα και εκεί να επιστρέψουν σε πολύ μικρό διάστημα. Αυτά δεν είναι η γνώμη μου. Είναι παρατηρημένη πολλάκις διαδικασία.

Ο χρόνος και η δήθεν “σχετικότητά του”

Κατά την θεωρία της Σχετικότητας, χώρος και χρόνος ενοποιούνται στην έννοια του “χωροχρόνου” που έχει τέσσερις διαστάσεις. Δεν έχει νόημα λένε, να μιλάμε για τον χώρο ξεχωριστά απ’ τον χρόνο. Ο χρόνος παύει να ακολουθεί την γραμμική πορεία της κλασικής Φυσικής και γίνεται ελαστικός. Οι έννοιες και τα μεγέθη του χώρου και του χρόνου είναι σχετικά και εξαρτώνται απ’ τον εκάστοτε παρατηρητή. Ακριβώς!

Ε λοιπόν όχι! Ο χρόνος δεν είναι ελαστικός (πάμε στοίχημα;). Όπως επίσης δεν είναι ούτε γραμμικός όπως τον θέλει η κλασική Φυσική του 18ου αιώνος. Ο χρόνος είναι περιοδικός: “κόσμου περιστροφής χρόνος εστίν” έλεγε ο Ευκλείδης.

Δεν ξέρω τι σημαίνει για τον αρθρογράφο "περιοδικός" ή "γραμμικός" χρόνος. Έχω την υποψία πως ούτε και αυτός γνωρίζει. Αυτό που με εκνευρίζει είναι η χρήση του Ευκλείδη, με τον τρόπο που κάποιοι θα έλεγαν "το λέει και η Αγία Γραφή"!

Και βεβαίως έχει άρρηκτη σχέση με την μάζα του κινουμένου σώματος και τον χώρο (που κι αυτός αποτελεί ξεχωριστή διάσταση), μέσα στον οποίο φέρεται. Ανεξάρτητα αν υπάρχει ο άνθρωπος πάνω στη Γη, για να μετρήσει τον χρόνο περιφοράς της, η ίδια η Γη θα εξακολουθούσε να υπάρχει και θα συνέχιζε να καταγράφει την τροχιά της γύρω από τον Ήλιο. Και ο χρόνος περιφοράς θα εξακολουθούσε να είναι σταθερός, είτε εμείς υπάρχουμε σαν παρατηρητές είτε όχι. Οπότε οι έννοιες και τα μεγέθη του χώρου και του χρόνου αποτελούν σαφή σταθερά και απόλυτα μεγέθη. Ανεξάρτητα από την δική μας ικανότητα ή όχι να μετράμε τον χρόνο, ο ίδιος ο χρόνος παραμένει αμετάβλητος. Ακόμα κι αν το χρονόμετρό μας σταματήσει. Ουαί κι αλλίμονο αν δεχθούμε ότι σταμάτησε ο χρόνος!

Κάνετε λάθος. Αν ήσασταν στον....Σείριο και μετρούσατε την περιστροφή της Γης θα βρίσκατε άλλη τιμή. Μπορείτε όμως άνετα να βρείτε την "πραγματική" τιμή αν γνωρίζετε ποια είναι η σχετική ταχύτητα Σειρίου-Ήλιου, κάτι το οποίο μπορούμε πλέον να βρούμε. Ο χρόνος είναι συνάρτηση της ταχύτητας και της μάζας. Για ένα φωτόνιο, που δεν έχει μάζα (ηρεμίας), ο χρόνος δεν κυλάει ποτέ, δεν έχει καν έννοια. Ανέτως μπορεί να αποδειχθεί πως για το φωτόνιο ούτε η έννοια χώρος έχει νόημα. Για μας που έχουμε μάζα έχει. Για το φωτόνιο....βράστα. Το φωτόνιο είναι σε ένα διαρκές "τώρα" και "εδώ", αλλά ταξιδεύει (για μας), με ότι ταχύτητα και σε όποια διεύθυνση και αν κινούμαστε εμείς, με την ταχύτητα των 3*10^8 m/sec. Με αυτήν την έννοια και ο χώρος και ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση που έχουμε, επειδή έχουμε μάζα και ζούμε σε ένα συνεχές που ορίζεται από την πολύ μεγαλύτερη μάζα του Ήλιου, ο οποίος επηρεάζεται άμεσα από την μάζα του οικείου μας Γαλαξία κτλ κτλ. Ανάλογα με την ταχύτητα και την μάζα ενός συστήματος αναφοράς ρέει και ο χρόνος.
Πχ δυο ηλιακά συστήματα με διαφορετικές ταχύτητες έχουν διαφορετική ροή χρόνου το ένα από το άλλο. Στο καθένα ζείτε κατά μέσο όρο 70 χρόνια. 70 χρόνια όμως του ενός μπορεί να είναι 10 ή 120 στο άλλο. Την διαφορά αυτήν δεν μπορείτε να την αντιληφθείτε μιας και το βιολογικό σας ρολόι θα τρέχει κανονικά όπου και να είστε. Αν όμως φύγετε από το ένα, πάτε στο αλλο και επιστρέψετε θα δείτε έκπληκτοι πως ο ενώ ο χρόνος που πέρασε για σας ήταν πχ 10 χρόνια, για τους φίλους σας που περίμεναν μπορεί να ήταν 20 ή μια ολοκληρη ζωή (δεν έχει σημασία από ποιο από τα δύο ξεκινήσατε)

Μα θα μας πουν κάποιοι απολογητές αυτής της θεωρίας,η σχετικότητα των μεγεθών αυτών (μάζα, χώρος, χρόνος) έχει αποδειχθεί με αδιαφιλονίκητους μαθηματικούς τύπους. Ποιός είσαι εσύ που έρχεσαι σήμερα τόσο ξεδιάντροπα να την καταρρίψεις; Όμως εμείς δεν καταρρίπτουμε τίποτε. Πολύ απλά: σαν λογικά και σκεπτόμενα όντα οφείλουμε να αναλύουμε τα φυσικά φαινόμενα με την αριστοτέλεια λογική. Ο κόσμος είναι αιτιοκρατικός και φυσικά λογικός (ερ: γιατί; απ: γιατί έτσι). Και το μοναδικό κλειδί που επιτρέπει την εξήγησή του παραμένει εδώ και χιλιετίες η λογική.

Σαφέστατα. Πρώτο χαρακτηριστικό της λογικής είναι να αποδέχεται την πραγματικότητα και όχι να κολλάει σε ιδεοληψίες. Η σχετικότητα των μεγεθών δεν έχει αποδειχθεί μόνο με μαθηματικούς τύπους αλλά με επίμονα πειράματα που συνεχίζονται εδώ και χρόνια. Η αιτιοκρατία που ευαγγελίζεστε έχει πιο πολύ σχέση με την απόλυτη μονοθεϊστική τελεολογία παρά με το γίγνεσθαι του κόσμου αυτού. Αυτο δεν σημαίνει πως η αιτιοκρατία καταργείται, απλά σημαίνει πως δεν είναι τοσο απλή όσο θέλετε εσείς! Ο Ηράκλειτος θα σας είχε τραβήξει τα αυτιά πολύ άσχημα!

Όσον αφορά στους μαθηματικούς τύπους δεν έχουμε παρά να παραθέσουμε έναν, εκείνον που διατύπωσε ο Τσέχος μαθηματικός, καθηγητής της Σχολής Εφαρμοσμένων Μαθηματικών του Πανεπιστημίου της Ινδιάνας, Γιακλάβ Χλαβάτο, ο οποίος ασχολούμενος κι αυτός με τις λύσεις εξισώσεων που περιέχονται στην θεωρία του Αϊνστάιν, ανακάλυψε ότι είναι δυνατή η ύπαρξη βαρύτητος άνευ ύλης.

Αυτό δεν το ξέρω και δεν μπορώ να το κοροϊδέψω, άσε που βαριέμαι να μελετήσω τώρα! Αν όμως τον χρησιμοποίησαν όπως τον κακομοίρη τον Πρωταγόρα, ΟΚ το έπιασα το υπονοούμενο! Αν υπονοεί το κλασικό πως χωρίς μάζα αλλά με Ενέργεια μπορούμε να έχουμε βαρύτητα, ε τι να κάνουμε που και αυτό ισχύει....

Αν είναι δυνατόν να δεχθούμε κάτι τέτοιο! Τα μαθηματικά δεν καθορίζουν ούτε δημιουργούν τους νόμους του σύμπαντος. Τα μαθηματικά απλά επιχειρούν να ερμηνεύσουν και να αποτυπώσουν τους ήδη θεσπισμένους συμπαντικούς νόμους. Κι αν ένας μαθηματικός τύπος αντίκειται στους νόμους του σύμπαντος και διαστρέφει την κοινή λογική, τότε απλούστατα αυτός ο μαθηματικός τύπος είναι λάθος.

Αποκλείεται να είναι λάθος η κοινή (σου) λογική και η λογική άλλων να είναι η σωστή; Οι νόμοι του Σύμπαντος δεν είναι .....ψηφίσματα. Οι μαθηματικές εξισώσεις που έχουμε είναι περιγραφές. Ειναι αληθεις στο μέτρο που επαληθεύονται. Δεν θεωρούμε πως περιγράφουν (κατ΄ανάγκη) τον τρόπο του σύμπαντος, αλλά περιγράφουν αυτό που εμείς μπορούμε να αντιληφθούμε. Οι μαθηματικές σχέσεις της αστρολογίας πχ δουλεύουν μια χαρά για να προβλέψουν τις κινήσεις των πλανητών γύρω από μια επίπεδη γη. Αυτό δεν τις κάνει και αληθείς όμως, σωστά;

Γενικά τις εξισώσεις αυτές τις δεχόμαστε ως τομές της πραγματικότητας, τομές που διαρκώς μεγαλώνουμε. Καμία μαθηματική πρόβλεψη δεν γίνεται δεκτή πριν πατήσει σε γεγονότα. Μέχρι να βρεθούν τα γεγονότα αυτά μιλάμε για "υποθέσεις" και όχι πως το ξέρουμε. Αυτό που κάνει ο αρθρογράφος ουσιαστικά είναι να αμφισβητεί γεγονότα και όχι υποθέσεις! Σαν να λέμε πως δεν μπορεί η γη πχ να είναι σφαιρική γιατί οι....αποκάτω θα έπεφταν!

Όσον αφορά στις εξισώσεις του Χλαβάτο, είναι σαν να λέμε 7-10=-3. Σαν αριθμητική πράξη είναι απόλυτα σωστή. Όμως η εφαρμογή της στην φύση θα είχε τραγελαφικό αποτέλεσμα.

Μπα; Έχεις έσοδα 7 ευρώ και έξοδα 10. Χρωστάς 3 ευρώ ρε χαμένε ναι ή ου;

Το ίδιο συμβαίνει και με τον ισχυρισμό του Χλαβάτο περί υπάρξεως βαρύτητας άνευ ύλης. Οι εξισώσεις του Αινστάιν (πολλές από τις οποίες βοήθησε και ο Έλληνας μαθηματικός Καραθεοδωρής εεεεε!!! και είχα ανησυχήσει! Θα το πετάξουν ή όχι;) δεν είναι λάθος. Αυτό όμως τί σημαίνει: Επειδή κάποιος όποιος κι αν είναι αυτός, διατυπώνει κάποιες θεωρίες και μας παρέχει και την μαθηματική “απόδειξη” εμείς πρέπει να τις δεχθούμε έστω κι αν αυτές καταργούν την κοινή λογική; Μα είναι πασίγνωστο (....;) πως βαρύτητα άνευ ύλης δεν είναι δυνατόν να υπάρχει. Πώς θα μπορούσε άλλωστε;

Ξέρω γω; Εσείς πως μπορείτε και το απορρίπτετε ασυζητητί;

Ο Αινησίδημος και η σχετικότητα της αντίληψης

Ας επανέλθουμε στην θεωρία του Αϊνστάιν. Το στοιχείο της σχετικότητας δεσπόζεις στις δοξασίες του Αινησίδημου, γεγονός που οδήγησε πολλούς ειδικούς σήμερα να τον αναφέρουν σαν πρόδρομο της θεωρίας της σχετικότητας. Όμως ο Αινησίδημος αφιερώνει την πραγματεία του κυρίως στην υποκειμενικότητα της αντίληψης παρά στη σχετικότητα του χωροχρόνου. Έλεγε για παράδειγμα ότι το μέλι δεν είναι απαραιτήτως γλυκό. Απλά έτσι το αντιλαμβάνονται τα γευστικά μας κύτταρα. Οι ικτερικοί λόγου χάριν πικραίνονται από τη γεύση του μελιού: “ουδείς γουν τολμήσαι αν ειπείν ότι το μέλι ου γλυκάζει τους υγιαίνοντας ή ότι τους ικτερικούς ου πικράζει“.

Πάνω σ’αυτήν την συλλογιστική ο Δημόκριτος έλεγε ότι το μέλι δεν είναι ούτε γλυκό ούτε πικρό: “από γαρ του τοις μεν γλυκύ φαίνεσθαι το μέλι τοις δε πικρόν Δημόκριτον επιλογίζεσθαι φασι το μήτε γλυκύ αυτό είναι μήτε πικρόν“, για να καταλήξει στο βασικό του συμπέρασμα ότι “φύσει δ’ουδέν είναι λευκόν ή μέλαν ή ξανθόν ή ερυθρόν ή γλυκύ ή πικρόν. Το γαρ δη νόμω ταυτόν βούλεται τω οίον νομιστί και προς ημάς, ου κατ’ αυτήν των πραγμάτων την φύσιν“.

Από αρχαία ελληνικά είμαι άσχετος. Αν κατάλαβα καλά όμως, και πάλι οι αρχαίοι είναι πιο ξύπνιοι από εσάς:

Με άλλα λόγια τον κόσμο τον αντιλαμβανόμαστε έτσι, διότι έτσι μας τον παρουσιάζουν οι αισθήσεις μας. Το ίδιο και ο χρόνος. Εκλαμβάνεται σχετικός διότι εξαρτάται από το μετρικό όργανο που τον μετρά. Ο ίδιος ο χρόνος όμως αποτελεί σταθερό και απόλυτο μέγεθος. Αυτό δεν το λένε οι άνθρωποι! Εσείς το βγάλατε από το πουθενά! Πουθενάδες, έ πουθενάδες! Ο χρόνος είναι άμεση συνάρτηση της μάζας και της ταχύτητας, άσε που η ίδια η μάζα είναι συνάρτηση της ταχύτητας, κοινως βράστα!

Ο Στράτων ο Φυσικός και ο Αινησίδημος λένε πάνω σ’αυτό ότι βασικο κριτήριο των φυσικών φαινομένων είναι η διάνοια. Κι αφού ο καθ’ένας αντιλαμβάνεται τον κόσμο ανάλογα με την δική του διάνοια, γι’αυτό και παρατηρούνται τόσες διαφωνίες σχετικά μ’αυτόν: “ουκ άρα κριτήριο εστί η διάνοια, πλείους τε είσιν αι διάνοιαι, πλείου δε ούσαι διάφωνοι καθεστάσι”.

Τα πιο πάνω σαφώς συνιστούν απόψεις για την σχετικότητα της αντίληψης. Και μόνο της αντίληψης! Απ’αυτό όμως μέχρι την εκπόνηση γενικών νόμων και κανόνων που σχετικοποιούν απόλυτα συμπαντικά μεγέθη, όπως είναι ο χρόνος και η μάζα υπάρχει τεράστιο χάσμα. Όπως επίσης και από την ταυτότητα παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος (σε συμπαντικό επίπεδο), για την οποία μίλησε ο Πλάτων, μέχρι τον εξωφρενικό ισχυρισμό, ότι είναι δυνατόν ένα ταξίδι στον χρόνο, επίσης υπάρχει μεγάλη διαφορά. Στο παράδειγμα του Πρόκλου, όπου το Α δηλώνει το παρελθόν, το Β το μέλλον και το Γ το παρόν μπορεί το Γ να υπάρχει ταυτόχρονα και σαν παρόν και σαν παρελθόν και σαν μέλλον, όμως σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από το Γ. Ουαί κι αλίμονο αν δεχθούμε ότι μπορούμε να γυρίσουμε πίσω στον χρόνο και να συναντήσουμε ας πούμε την μητέρα μας, πριν εκείνη μας γεννήση.

Δεν υποστηρίζει κάτι τέτοιο η Σχετικότητα.

Η κινηματογραφική ταινία “Back to the Future”, όπου ο πρωταγωνιστής γύρισε πίσω στον χρόνο, για να βοηθήσει να παντρευτούν οι γονείς του, ώστε να γεννηθεί εκείνος, μπορεί να είναι έξυπνη σαν κινηματογραφικό σενάριο, όχι όμως και να καθίσταται ένα πιθανό σενάριο στην φύση. Δεν είναι δυνατό να καταργείται το 4ο βασικό αξίωμα του Αριστοτέλη περί αιτίας και αποτελέσματος. Αν είναι δυνατόν, το αποτέλεσμα να καθορίζει την αιτία.

Καλά η θεώρηση της φυσικής μέσω απο χολιγουντιανές ταινίες!!!!! Τι να πω αισθάνομαι συντετριμμένος από τα επιχειρήματα. Εντυπωσιακή ξανά η επαναφορά της αρχαίας "αλάνθαστης" αυθεντίας.

Όσες εξισώσεις του Αινστάιν κι αν ανασύρουν όσους μαθηματικούς τύπους κι αν επινοήσουν (! ναι ρε δεν έχουμε τι να κάνουμε και "σκαρώνουμε" εξισώσεις) το ενδεχόμενο διαχρονικού ταξιδιού στο παρελθόν παραμένει πάντοτε στα όρια της οργιώδους φαντασίας του εμπνευστού του. Σ’αυτά τα πλαίσια ο Godel ανακάλυψε το 1920 ένα σύνολο λύσεων των “εξισώσεων πεδίου”, που παρείχαν την δυνατότητα ενός τέτοιου διαχρονικού ταξιδιού. Οι λύσεις του Godel θεωρούντος δεδομένη την περιστροφή του σύμπαντος, εικάζουν ότι αν ακολουθούσαμε τις “δίνες” που σχηματίζει ο περιοδικός χρόνος, θα καταλήγαμε στο παρελθόν. Τελικά οι λύσεις του Godel απορρίφθηκαν. Όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά όπως λένε οι πολέμιοί του, διότι το σύμπαν δεν περιστρέφεται αλλά διαστέλλεται.

Βεβαια... η απόρριψη κάποιας εργασίας που γράφτηκε σχετικά πρόσφατα υπήρχε ηδη στον +προφήτη+ Αριστοτέλη!

Πράγματι οι λύσεις που προτείνει ο Godel είναι λάθος. Όχι επειδή το σύμπαν δεν περιστρέφεται, αλλά διότι απλούστατα λάθος είναι και οι εξισώσεις που ο Godel πραγματεύεται. Κι αυτό διότι το σύμπαν παρά την πλάνη των σύγχρονων αστροφυσικών όντως περιστρέφεται. Κι αυτή είναι η μοναδικη κίνησή του. Και αυτό το ξέρουμε διότι......;

Παραπομπές:

1. Πλάτων, “Τίμαιος”

2. Πρόκλος “Στοιχείωσις Φυσική”

3. Ευκλείδης “Φαινόμενα”

4. Γαληνός, “Περί των καθ’ Ιπποκράτη στοιχείων”

5. Σεξτος Εμπειρικός, “Προς λογικούς”

6. Σέξτος Εμπειρικός, “Πυρρωνείων Υποτυπώσεων”

________________________________________________________________________________-

[ πηγή: περιοδικό Δαυλός, τεύχος 268 , Γεώργιος Ιεροδιάκονος ]
(εντυπωσιακό το όνομα, και είχα μιαν απορία...)


Έξοδος (δικά μου, το άρθρο τελείωσε):

How is it that hardly any major religion has looked at science and concluded, 'This is better than we thought! The Universe is much bigger than our prophets said, grander, more subtle, more elegant?' Instead they say, 'No, no, no! My god is a little god, and I want him to stay that way.' A religion old or new, that stressed the magnificence of the universe as revealed by modern science, might be able to draw forth reserves of reverence and awe hardly tapped by the conventional faiths. Sooner or later, such a religion will emerge. (Carl Sagan)


Ημίν ανήκουσιν η ευγλωττία και αι τέχναι της Ελλάδος και η των Θεών αυτής λατρεία, υμέτερος δε κλήρος εστί η αμάθεια και η αγροικία και ουδέν πλέον. Αύτη εστίν η σοφία υμών (Ιουλιανός. Αφήστε τα περί θρησκείας και πιάστε τα ρέστα που έχουν και νόημα σήμερα)