Σε τρια νταν πεφτεις

Διάβασα αυτό το πολύ ενδιαφέρον άρθρο. Ασχετως του αν έχει δίκιο ή όχι στους πόντους που δίνει στα σενάρια ο αρθρογράφος, έχει το καλό πως δίνει σενάρια ρεαλιστικά και πιθανές λύσεις. Περιληπτικά:

Η 1η είναι το status quo: Περισσότερη λιτότητα και οικονομικές μεταρρυθμίσεις, όπως τις επιτάσσουν το ΔΝΤ και η Ε.Ε. Ένας κίνδυνος είναι ότι έτσι θα παραμείνει η Ελλάδα σε μια αιώνια παγίδα ύφεσης και χρέους, όπου η οικονομική παραγωγή θα μειώνεται γρηγορότερα, παρά θα αναπτύσσεται. Ένας άλλος κίνδυνος είναι ότι, ενώ στη θεωρία ίσως θα μπορούσε να αποδώσει οικονομικά, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αποτύχει πολιτικά.

Η 2η επιλογή θα ήταν να προωθηθεί το ίδιο σχέδιο μέχρι να επιτύχει η Ελλάδα πρωταρχικό ισολογισμό, δηλαδή δημοσιονομική ισορροπία πριν από την πληρωμή τόκων, και στη συνέχεια να κηρύξει στάση πληρωμών ή τουλάχιστον να αναδιαπραγματευτεί το πρόγραμμα με το ΔΝΤ και την Ε.Ε. Αυτή είναι πιο ρεαλιστική από την 1η επιλογή. Μια εκδοχή αυτής της επιλογής τέθηκε προς συζήτηση στις διαπραγματεύσεις της περασμένης εβδομάδας. Ενέχει όμως τον κίνδυνο η λιτότητα που απαιτείται για να φτάσουμε σε εκείνο το σημείο να είναι τόσο σοβαρή ή να κρατήσει τόσο πολύ που θα αρχίσει να επιδρά επίσης ο πολιτικός κίνδυνος.

Η 3η επιλογή είναι εκείνη που περιγράφει ο Αλέξης Τσίπρας, ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ. Θέλει να ακυρώσει η Ελλάδα το πρόγραμμα αμέσως, να ανατρέψει ορισμένες μεταρρυθμίσεις και να μελετήσει την πιθανότητα στάσης πληρωμών στο εναπομένον εξωτερικό χρέος. Ισχυρίζεται ότι αυτό δεν θα οδηγήσει σε έξοδο από την ευρωζώνη. Δηλώνει ότι η Ε.Ε. μπλοφάρει. Δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι έχει δίκιο για το τελευταίο. Αλλά και πάλι, δεν είμαι σίγουρος ότι έχει και άδικο.

Η 4η επιλογή θα ήταν μια άμεση εθελοντική αποχώρηση. Η Ελλάδα έχει έναν μικροσκοπικό εξαγωγικό κλάδο και, όπως το έθεσε ο Willem Buiter της Citibank, τα αρχικά κέρδη ανταγωνιστικότητας θα εξανεμίζονταν γρήγορα από τις εγχώριες πολιτικές.

Ανάμεσα στις επιλογές που αναφέρει λέει τα υπέρ και τα κατά και τίθεται υπέρ της 2ης λύσης, όπως και πολλοί λογικοι άνθρωποι. Η θέση μου είναι πως και ο Σύριζα κατά κει θα πάει αλλά με στόχο την τρίτη. Το ζήτημα είναι πως ευτυχώς  ή δυστυχώς οι επιλογές που βρίσκονται μπροστά μας δεν θα βασιστούν στο zeitgeist της κοινωνίας, όπως η πτώση του τείχους του Βερολινου λχ αλλά στις αποφάσεις που θα γίνουν σε μερικά γραφεία ερήμην της κοινωνίας και με το φόβο αυτής.

Εχω αναφερθει και παλαιότερα στον Jared Diamond. Περα απο το οτι ειναι συμπαθητική φάτσα και με ωραία προφορά κτλ έχει πολύ μυαλό ο τύπος.

Anyway. Μιας και είμεθα προ επιλογών, και επειδή ξέρουμε και να διαβάζουμε να'ουμε, ας δούμε ξανά το μοτίβο της κατάρρευσης αλά Jared σε μια κοινωνία . Ανάμεσα στα περιβαλλοντικά αίτια και στους εχθρικούς (λέμε εχθρικούς: πολέμους και τέτοια. Ακόμα και στα χειρότερά τους, εμείς έχουμε σχετικά "φιλικούς" γείτονες), στο ποστ που ξεσκιζα την "επιχειρηματολογία" Ανδριανόπουλου, είχα αναφέρει (δηλ. είχε πει ο Jared, OK;) και άλλους 2 βασικούς παράγοντες που μπορούν να επιταχύνουν την πορεία προς την καταστροφή

1. Αντιθεση αναμεσα στα βραχυπρόθεσμα κέρδη και στόχους των ελίτ και της μακροπρόθεσμης επιβίωσης της κοινωνίας. Χειροτερεύει όταν η ελίτ ειναι αποκομμένη από τις επιπτώσεις που επιφέρουν οι δράσεις της.
2. Ειναι δυσκολο μια κοινωνία να αλλάξει συνήθειες που έδειχναν να λειτουργούν επιτυχημένα για χρόνια. Αυτες οι συνήθειες όμως όταν τεθούν αντιμέτωπες με τα συσσωρευμένα προβλήματα που προκαλούν μπορεί να χρειαστεί να προσαρμοστούν ή να αλλάξουν.

Τώρα, θυμήθηκα να βάλω και έναν ακόμα, που βρίσκεται στο σχετικό βιβλίο, αλλά "δεν πέρασε" στις διαλέξεις: την ομαδική σκέψη κατά τη διάρκεια λήψης κρισιμων αποφάσεων (groupthink :It is the mode of thinking that happens when the desire for harmony in a decision-making group overrides a realistic appraisal of alternatives. Group members try to minimize conflict and reach a consensus decision without critical evaluation of alternative ideas or viewpoints. Antecedent factors such as group cohesiveness, structural faults, and situational context play into the likelihood of whether or not groupthink will impact the decision-making process.:). Και αφού με παίρνει θα βάλω και έναν δικό μου όρο που εμπλουτίζοντας το νο 2: Πνευματική αδράνεια. Αδράνεια όχι με την έννοια της τεμπελιάς, αλλά με την έννοια που έχει η αδράνεια στην φυσική: Αντίσταση στις προσπάθειες για μεταβολή της παρούσας κινητικής (σε μας προφανώς πολιτικής/οικονομικής) κατάστασης. Ή αλλιώς: ό,τι υπάρχει, υπήρχε από πάντα και θα υπάρχει για πάντα, άρα οι τρόποι μας δεν πρέπει να αλλάξουν διότι το πράγμα παραμένει το ίδιο. Αρκει βεβαίως μια γρήγορη ματιά στην ... ιστορία των τελευταίων 50 χρόνων για να μας πείσει για το αντίθετο, αλλά και πάλι ο άνθρωπος είναι ον της συνήθειας. Του το αποδεικνύεις και πάλι συνεχίζει το ίδιο - καθώς και εσύ που του το απέδειξες. Ένας ακόμα όρος που θα μας χρειαστεί, μιας και ασχολούμαστε με την αστρολογία με τα οικονομικά είναι και αυτός της αυτοεκπληρούμενης προφητείας.

Ας τα πάρουμε ένα ένα. Για το πρώτο δεν νομίζω να διαφωνεί κανείς. Πέρα από τα εταιρικά, τραπεζιτικά κτλ καρτέλ, ακόμα και οι ηγεσίες των κομμάτων δείχνουν (τουλάχιστον εν Ελλάδι) ξένες και αποκομμένες από την κοινωνία. Ακόμα και τα στελέχη τους, που πρέπει να λειτουργούν ως διάμεσοι, δείχνουν ελαφρώς.... άκυροι. Όταν ο Πάγκαλος λέει χαριτολογώντας πως επειδή έχει 160+ ακίνητα θα χρειαστεί να πουλήσει 1 για να πληρώσει το χαράτσι για τα υπόλοιπα, δεν νομίζω να νομίζει πως κατάλαβε πως ακριβώς αντιλήφθηκε το χαράτσι ο μέσος πολίτης.

Σε αυτόν τον τομέα έχουμε γενικώς πρόβλημα και έχουμε γεμίσει Μαρίες Αντουανέτες, όχι μόνο εν Ελλάδι αλλά μάλλον γενικώς. Και αυτό νομοτελειακά θα μας ρίξει σε άσχημες μεριές αργά ή γρήγορα.

Παμ' παρακάτω. Το νο 2 μας έχει πέσει στο κεφάλι. Οι συνήθειες που έκαναν τον καπιταλισμό μεγάλο και νικητή σε σχέση με το "αντίπαλο δέος" (περαν της εκμεταλευσης της εργατικης υπεραξιας και μπλα μπλα μπλα δινω μερικά πρόχειρα πχ: η δημιουργια πλασματικου τραπεζιτικού, χρηματιστηριακού ή mix και από τα δύο κεφαλαιου, η αποκοπή απο χρυσούς κανόνες, ο κανόνας κέρδος uber alles των εταιρειών καθώς και ο κρατικός δανεισμός πλασματικού χρήματος) ειναι αυτές οι οποίες δείχνουν να οδηγούν το παγκοσμιο οικονομικό σύστημα στην καταστροφή. Δυστυχώς είναι τόσο πετυχημένη συνταγή που δύσκολα μπορείς να πείσεις το κονκλάβιο των αποπάνω (που όπως είπαμε είναι και αποκομμένοι απο την κοινωνία) για το ότι πρέπει να αλλάξουν, και μάλιστα γρήγορα.

Το ζήτημα δεν ειναι αν υπάρχει έξοδος απο το τούνελ, διότι αυτή υπάρχει (και δεν ειναι κατ' ανάγκη η έξοδος που προτείνει ο Σύριζα. Υπάρχουν μάλιστα αρκετά επιχειρήματα εναντίον της. Οταν λέμε πως υπάρχει λύση, δεν σημαίνει πως την ξέρουμε κιόλας. Πχ: Γνωστό είναι πως υπάρχουν πόροι για να φάμε όλοι, στην Ευρώπη τουλάχιστον. Αν δεν τρώμε όλοι, σημαίνει πως κάτι κάνουμε στραβά, όχι πως το πρόβλημα είναι άλυτο, όπως θα είναι πιθανόν σε 10-15 χρόνια). Το ζήτημα είναι πως νομίζω πως είναι αδύνατη η έξοδος με αυτά τα μυαλά/συνήθειες διότι θα είναι κάτι σαν το δικό μας PSI. Ουάου κίνηση, παγκοσμιο ρεκορ μειωσης χρέους, που τελικά οδήγησε στην .... αύξηση του χρέους!

Το ζήτημα είναι αν μπροστά στις αναμενόμενες "ερωτήσεις" είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε απαντήσεις που θα μας οδηγήσουν μπροστά και πέρα από το πρόβλημα ή όχι (α, και το πρόβλημα αυτό καθ' αυτο δεν ειναι το χρέος: ειναι η κρατική υποτέλεια σε κάποιους "αόρατους" καθώς και η εξαθλίωση του κόσμου,. Κοινώς αν φύγει το χρέος και ...πεθάνουμε της πείνας, ε δεν κάναμε και τίποτα σπουδαίο).

Αυτή τη στιγμή, στα γρήγορα, μου έρχονται στο μυαλό μερικά παραδείγματα ομαδικής σκέψης/κακής λήψης αποφάσεων:

* Η ολέθρια γενικώς (για τον ίδιο, την κυβέρνηση του και τη χώρα) απόφαση ΓΑΠ να πάει σε δημοψήφισμα μια απόφαση που είχε ήδη υπογράψει. Πέρασε ομόφωνα από το Υπουργικό Συμβούλιο. Μερικοί του είπαν και μπράβο. (αυτό ειδικά είναι ΤΟ case study για το φαινόμενο groupthink!)

* Η μανία που έπιασε τους..... Προτεστάντες γενικώς και τους Γερμανούς ειδικώς με τους "τεμπέληδες Έλληνες" σε πείσμα των μελετών που δείχνουν πως σε επίπεδο εργατοωρών (ειδικά και ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα) εργαζόμαστε πολύ παραπάνω από αυτούς.

* Ο κατ΄ομολογίαν Μέρκελ "τιμωρητικός χαρακτήρας" του Μνημονίου. Ακόμα και στη λήψη της απόφασης λοιπόν, το κριτήριο ήταν λάθος. Δεν ήταν να λυθεί το προβλημα, αλλά να τιμωρηθούν οι Έλληνες που το "δημιούργησαν", κατι που όμως ξέρουμε πια πως δεν είναι μόνο δικιά μας ευθύνη.

* Το υπερεπιχείρημα πως το Μνημονιο δεν μπορεί να αλλάξει "γιατι το συμφωνήσαμε ολοι". Οχι γιατί ειναι σωστό, ή διοτι ...ΤΙΝΑ αλλά γιατί το συμφωνήσαμε όλοι και αφού το ...συμφωνήσαμε όλοι έγινε ΤΙΝΑ . Ευτυχώς που δεν συμφώνησαν εκεί πάνω να ....καταργήσουν το νόμο της βαρύτητας γιατί θα έπρεπε να συμμορφωθούμε και με αυτό!

* Το δικό μας υπερεπιχείρημα πως απ΄όλα αυτά κονομάνε οι Ευρωπαίοι. Λάθος φίλτατοι. Κονομάνε οι τράπεζες που είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις.

* Η στάση του ΚΚΕ που δείχνει μια έντονη αποκοπή από τα τεκταινόμενα και μια μεσσιανική εμμονή στην "επανασταση των λαών" ενώ ταυτόχρονα γνωρίζει (;) πως το ίδιο ΔΕΝ θα είναι κερδισμένο από την επανάσταση αυτή, μιας και τα κοινωνικά του ερείσματα δεν ειναι ακριβώς στέρεα, ενω δεν έχει κάνει και την προεργασία που είχαν κάνει οι μπολσεβίκοι πχ.

* Η εμμονή της ΝΔ στην αυτοδυναμία προεκλογικώς που είτε ήταν μπλόφα είτε (μάλλον δηλ) προϊον κολλήματος κατα τη διάρκεια ....σχεδιασμού της προεκλογικής εκστρατείας.

* Η Πασοκική (που κόλλησε την ΝΔ και ...τα ανεξάρτητα ΜΜΕ) εμμονή δαιμονοποιησης της άλλης άποψης γενικώς, που οδήγησε σε χαζά επιχειρήματα που ανέλυσα στο προηγούμενο

* Η Συριζική μετεκλογική εμμονή περί αριστερής κυβέρνησης, χωρίς ΠΑΣΟΚ- ΝΔ όταν τα κουκιά δεν τα έβγαζε ούτε σουρεαλιστής συγγραφέας.

Νομίζω πως τα παραπανω είναι παραδείγματα κακών αποφάσεων τα οποία υπέρκεινται της όποιας ιδεολογίας, δηλ όλοι θα συμφωνήσουμε πως οι πρωταγωνιστές των απο πάνω, λίγο ή πολύ μαλακίστηκαν. Τωρα, όσο αφορά το πόσο (αυτο)καταστροφικό είναι το καθένα, ε αυτό είναι ζήτημα και ιδεολογίας.

Τωρα, το κυριότερο πρόβλημα δεν είναι οι αποφάσεις που λήφθηκαν (αν και η υπαγωγή αρχικώς στο Μνημόνιο και στο ΔΝΤ είναι εγκληματική και νμζ πως δεν ειναι προϊον λαθους μεθοδού στη διαδικασία λήψης αποφάσεων αλλά συνειδητή πράξη), όσο οι αποφάσεις που πρόκειται να ληφθούν. Πριν πάμε στο ρεζουμέ μια στάση εδώ. Είναι μια ερώτηση αν οι αποφάσεις αυτές θα πληρούν βρε αδερφέ κάποια κριτήρια. Πχ την επιβίωση της χώρας σαν νομική οντότητα. Την επιβίωση της Ευρώπης. Την επιβίωση των κατοίκων της χώρας και της Ευρώπης και τις επιπτώσεις αυτου στο ρέστο σύμπαν. Η ερώτηση είναι αν μπροστά στο χαμό (φαντασιακό ή όχι) μπορούν οι ελίτ, οι κοινωνίες και τα λοιπά να πάρουν "σωστες" (για την μακροημέρευση της ελιτ, της κοινωνίας και των λοιπών) αποφάσεις ή να μην πάρουν. 

Προσοχή στα ακόλουθα θεωρείται πως οι ....παρουσιαζόμενοι έχουν όλοι καλές προθέσεις, αν και είναι γνωστό και στα γίδια πως αυτό είναι ψευδές.

Δηλαδή είναι καλή η επιχειρηματολογία του Σύριζα, του Βαρουφάκη κτλ πως "αυτά που λέμε συμφέρουν και την Ευρώπη" αλλά ποιός είπε πως η Ευρώπη σκέφτεται και δρα με βάση το συμφέρον της; Ποιος είπε πως η ... Ελλάδα σκέφτεται και δρα με βάση το συμφέρον της; Εδω ως "συμφέρον" αξιωματικά τοποθετούμε το κοινό συμφέρον, την κοινή συνισταμένη δηλ που έχει αυξημένες πιθανότητες μακροημέρευσης και διαιώνισης της υπάρχουσας κοινωνίας. Η ορθολογική συμπεριφορά εχει διαφορετικές αφηγήσεις για το άτομο, την ομάδα και την κοινωνία γενικότερα οι οποίες λογικά δεν συμπλέουν πάντα. (ευκολο "αφηρημένο" πχ: με πληρώνουν 10 εκ ευρά για να στηρίξω μια καταστροφική κοινωνικά απόφαση. Αν τα πάρω και φύγω έχω κάνει καλό στον εαυτό μου και κακό στην κοινωνία). Αν η ....Ευρώπη σκεφτόταν ....λογικά δεν θα είχαμε πρώτα απειλή εναντι....θανάτου για όποιον μίλαγε για κούρεμα και μετά από αυτό .... κούρεμα! Ειδικά δε στην Ελλάδα η λήψη καταστροφικών αποφάσεων για την κοινωνία, οι οποίες ομως εξυπηρετούν μερικές υποομάδες τείνει να γίνει θεσμός!

Αλλά ακόμα και όταν δεν υπεισέρχεται το ατομικό (ή της υποομάδας) συμφέρον μέσα στην εξίσωση μένουν οι παράγοντες της αδράνειας και της συνήθειας οι οποίοι κάνουν το πράγμα δύσκολο. Συν του ότι ο άνθρωπος εξελικτικά δεν ευνοήθηκε να αλλάζει συνήθειες αν αυτές επιβεβαιωθούν μερικές φορές (παραδείγματα άπειρα: ο χορός της βροχής, τα τάματα, το ξεμάτιασμα, η ομοιοπαθητική κτλ κτλ) κόντρα σε όλη την υπόλοιπη εμπειρία.

Επίσης καλή είναι η επιχειρηματολογια του ΚΚΕ η οποία....χμμμ είναι περίπου έτσι: "αν δεν φτάσει στην απόγνωση ο λαος δεν θα επαναστατήσει ενάντια στους δυνάστες του" και τέτοια, αλλά στο δια ταύτα δεν βλέπω ο επαναστατημένος λαός να ακολουθεί την λογική του ΚΚΕ. Είτε ριζοσπαστικοποιείται απολιτικά ως όχλος (ΧΑ) είτε ζητά τα ίδια μεν με τα προηγούμενα μεν, αλλά light. Με ποιο κριτήριο θεωρούμε πως γνωρίζουμε ότι στην αυξανόμενη ριζοσπαστικοποίηση θα προκριθεί τελικά η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και όχι ο εκφασισμός της κοινωνίας;

Προφανώς η επιχειρηματολογία των φιλελεύθερων γκρουπούσκουλων δεν είναι καλή, όχι για άλλο λόγο αλλά γιατί συνεχίζει να επιμένει πως μεγαλύτερες δόσεις από το ίδιο φάρμακο που απέτυχε θα κάνουν καλά τον ασθενή. Ασε που της λείπει η λογική συνεκτικότητα. Ενώ υπαρχουν ψήγματα πολύ έξυπνων ιδεών η κεντρική ιδέα "σκοτώστε το πρώτα το κράτος και μετά την κοινωνία, δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν άτομα" μακροπρόθεσμα θα μας πάει σε χειρότερες οδούς. 

Επίσης η κυρίαρχη ΜΜΕ-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ αφήγηση χάνει από πλευρά λογικής για λόγους που...αναλύονται εδώ και χρόνια. Ο κυρίαρχος λόγος πάντως είναι πως μια πολιτική που έχει ως 1ο στόχο την μείωση του χρέους και αυτό το κάνει (α)....αυξάνοντας το χρέος και (β) στραγγαλίζοντας την κοινωνία, λογικά δεν μπορεί να αποδώσει ούτε μακροπρόθεσμα ούτε μεσοπρόθεσμα. Απέδωσε (εεεε ΔΕΝ απέδωσε, ας πούμε εφαρμόστηκε) μόνο βραχυπρόθεσμα και με παταγώδη αποτυχία. Και ας μην βάλω στην εξίσωση τις διαχρονικά  οφελειμένες (ελίτ ή υπο-ελιτ) ομάδες από αυτό το σύστημα εξουσίας οι οποίες παραμένουν ευνοημένες κόντρα στην κόλαση που έχει πέσει στα κεφάλια των υπολοίπων. Λίγοι μήνες υπουργοποίησης του Βορίδη αρκούσαν για να το δείξουν αυτό, και μάλιστα εκκωφαντικά.

Με αυτά εσωτερικά, ένα όργιο προκατάληψης, παραπληροφόρησης και τρομοκρατίας εξωτερικά και εσωτερικά δεν ξέρω αν το πρόβλημα είναι η εύρεση λύσης ή η ακολούθηση αυτής όταν βρεθεί. 

Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας. Ας υποθέσουμε λοιπον πως εις εκ των δύο υποψηφίων πόλων της εξουσίας στην Ελλάδα (ΝΔΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ) βρίσκει τη μαγική λύση στο πρόβλημα που τους έχει όλους ευχαριστημένους. Ή μάλλον λιγότερο δυσαρεστημενους

* Υπάρχει περίπτωση πολίτης να εμπιστευτεί  το ΝΔΣΟΚ στους επόμενους "τελευταίους" φόρους; Οι οποίοι φόροι θα μπούν σε κάθε περίπτωση, όποιος και να βγει, άντε να αλλάξει το target group, αν και στην περίπτωση του ...ΝΔΣΟΚ δεν το νομίζω.

* Υπάρχει περίπτωση Δ.Υ. διορισμένος με βύσμα, να αρχίσει να κάνει ότι πρέπει; Έτσι από μόνος του;

* Υπάρχει περίπτωση τόσο εύκολα να πειστούν οι γαϊδουροπείσμωνες Ευρωπαίοι πως ξαφνικά το έχουμε το τόπι; Εδώ οι ίδιοι οι αναλυτές τους τους πρότειναν κούρεμα του ΕΛ χρέους το 2010 (και θα είχαμε εν ολίγοις το 1/3 των θεμάτων που έχουμε τώρα πανευρωπαϊκώς) και το αρνήθηκαν μετά βδελυγμίας, όπως και οι δικοί μας, τα σπίρτα του ΠΑΣΟΚ, με το έωλο επιχείρημα των cds.

Ας πάμε στον άλλο πόλο (συριζα κτλ). Θετικό πως είναι άκαφτοι απο ρουσφέτια, λαϊκη οργή και τέτοια. Αρνητικό πως ότι και να κάνουν θα πέσει το σύμπαν να τους φάει. Ας υποθέσουμε λοιπόν πως βρίσκουν την μαγική λύση

* Θα δεχθεί το ΝΔΣΟΚικο μιντιακό κατεστημένο κάτι που τους βγάζει απροκάλυπτα μαλάκες, μιας και τόσο καιρό κήρυσσαν με θρησκευτική ευλάβεια την ΤΙΝΑ; 

* Το ίδιο και η Ευρώπη

* Υπάρχει περίπτωση τα μέχρι πρότινος ευνοημένα target groups του ΝΔΣΟΚ να μην σηκώσουν το σύμπαν αν θιγούν ή αν (στην χειρότερη) δεν αρχίζουν να παίρνουν τα προνόμια τους πίσω;

* Η πιθανότητα αν βγάλει ο Σύριζας αυτοδυναμία την άλλη μέρα να αδειάσουν τα ΑΤΜs είναι υπαρκτη. Προσοχή, χωρίς να κάνει τίποτα ο Σύριζας, χωρις προγραμματικές δηλώσεις, χωρίς καταγγελίες Μνημονίου, χωρίς τίποτα. Αιτία αυτού η τρομοκράτηση που τρώει στην μάπα ο κόσμος τόσο καιρό. Εδώ κατούραγε στραβα ο ΓΑΠ ή ο Παπ/νου και αδειάζαν οι τράπεζες! Ασε που οι πιο πολλοί άδειαζαν τις τράπεζες από το φόβο πως θα....αδειάσουν οι τράπεζες!

Συμπέρασμα. Το πρόβλημα δεν είναι τελικά να βρεθεί η λύση είναι να πειστούν αρχικά οι ελίτ και δευτερευντως η κοινωνία πως μαγική λυση δεν υπαρχει. Καποιοι θα ματώσουν. Απλά εμείς ελπίζουμε

α) να μην ματώνουν συνέχεια οι ίδιοι και οι ίδιοι και οι ίδιοι

β) το "κεφάλαιο" που είναι και φιλελεύθερο να φάει λίγη από τη χασούρα που του αναλογεί και να μην ζητά (τς τς ς φιλελεύθεροι ανθρώποι!!) συνεχεια βοήθεια από το κράτος για τις τράπεζες!

Τωρα, θα μου πεις, με δεδομένα όλα τα παραπάνω, μπορεί να περπατήσει μια λύση που θα βασίζεται στις δύο πιο πάνω παραμέτρους; Έλα ντε!